Ο αναρχισμός ανιχνεύεται στα αρχαία χρόνια. Πέραν της εποχής της αγελαίας διαβίωσης του ανθρώπου στα δάση της Αφρικής, στην κλασική αρχαιότητα ωρίμασε η ιδέα της κοινοκτημοσύνης, της αντί-εξουσίας, του πολυφυλετισμού, του διεθνισμού και γενικά της κατάλυσης των υπαρχόντων δομών. Ο αναρχισμός πρεσβεύει την αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε μοντέλο εξουσίας (εκτός του δικού του) είναι άχρηστο και βλαβερό. Στην εποχή μας ο αναρχισμός πραγματοποιεί δυναμικό “come back”, υπό το πρίσμα της αποτυχίας του συστήματος και των παραδοσιακών δομών. Ποία όμως είναι η πρόταση του αναρχισμού; Η αναρχία διατηρεί αρνητικό νόημα στο συλλογικό ασυνείδητο των ανθρώπων.
Πάντοτε όμως, στα ενδότερα της ανθρώπινης σκέψης, υπολανθάνει το επαναστατικό/αναρχικό συναίσθημα, κατάλληλο των πιο πρωτόγονων σταδίων της. Ο αναρχισμός δεν επιδιώκει την αντικατάσταση της εξουσίας με «αναρχική» εξουσία. Ευαγγελίζεται κάτι εντελώς (;) διαφορετικό. Συγγενεύει στενά με τον κομμουνισμό, τον σοσιαλισμό. Στην ουσία, ο αναρχισμός επαναπροσδιορίζει τη δυνατότητα εφαρμογής του σοσιαλισμού σε μη εξουσιαστικό πλαίσιο. Εκεί που ο κατεστημένος σοσιαλισμός απέτυχε, ο αναρχικός κομμουνισμός επιχειρεί να δώσει την δική του απάντηση, καλύπτοντας κατά κάποιο τρόπο τα κενά του συμβατικού κομμουνισμού. Η αναρχία για τους αναρχικούς εκφράζεται ως το ανώτερο αγαθό, διότι αντικατοπτρίζει την απόλυτη και άνευ όρων ελευθερία του ατόμου. Ο κάθε ένας, κάνει και πράττει ότι θέλει. Η σχεδόν. Για να εφαρμοστεί ο αναρχισμός, προϋποθέτει ηθικά τέλεια άτομα, ώστε οι νόμοι και οι περιορισμοί να μην έχουν πια λόγο ύπαρξης. Αυτό που παρατηρείται όμως, είναι ροπή προς το ζωώδες, αντί της ηθικής τελειότητας, πράγμα όχι εντελώς αρνητικό, εφόσον και τα ζώα βλάπτουν μονάχα για την επιβίωση τους. Το «κάνω ότι θέλω, χωρίς να βλάπτω», είναι και σχήμα οξύμωρον, αφού το «ότι θέλω», εμπεριέχει και το «βλάπτω», αλλά και ανεδαφικό.
Τα τελευταία χρόνια, τείνουν να συγκροτούνται αυτοοργανωμένες κοινότητες κοινοκτημοσύνης των αγαθών (τουλάχιστον) εντός αστικού περιβάλλοντος όπως και εκτός. Σε ολιγάριθμες κοινωνίες ο αναρχικός κομμουνισμός βρίσκει την καλύτερη εφαρμογή του. Ο αναρχισμός λοιπόν έχει υλιστικό πυρήνα, θέτοντας στο προσκήνιο τις «ανάγκες» του ατόμου, οι οποίες όμως μπορούν να είναι και πνευματικές. Ο εθνομηδενισμός και ο αντικρατισμός του αναρχισμού αποβλέπουν στην τελική εξαφάνιση των κρατικών οντοτήτων και στην επίτευξη του παγκόσμιου πολυσυλλεκτικού, κυριολεκτικά, χωριού. Κάτι τέτοιο επαναφέρει τον άνθρωπο σε μια ιδιότυπη πρωτόγονη κατάσταση, με τη διαφορά της πολυφυλετικότητας. Και ασφαλώς ο υγιής πολιτισμός αναδύεται από έθνη, όχι από ανάμεικτα ετερόκλητα φύλα και έθνη. Ο αναρχισμός προκειμένου να δυναμώσει, προσπαθεί να αντικαταστήσει την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό, και κάθε ανατρεπτικό και περιθωριακό κίνημα και θεωρία. Δεν έχει δοθεί ικανοποιητική απάντηση στο πώς θα υπάρχει εύρυθμη «κοινωνία», με την κατάργηση της οικογένειας. Το ανθρώπινο γένος θα οδηγηθεί στην οπισθοδρομική αυτοκαταστροφή. Επίσης, τι θα συμβεί με τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Για τον αναρχισμό, «ανωμαλία» και υπέρβαση των ορίων απλώς δεν υφίσταται, ή δεν πρέπει να υφίσταται. Στις αναρχοπρωτόγονες κοινωνίες που ονειρεύονται οι αναρχικοί, πως θα υπάρξει τεκνοποίηση; Ακόμα και γι’ αυτό, χρειάζονται τον αστικό επιστημονικό πολιτισμό.
Επικαλούνται ανοικτά σύνορα, αγνοώντας τις τεράστιες επιπτώσεις τις πολυφυλετικής μετατροπής της κοινωνίας. Κατάργηση των φυλακών, δίχως να υπολογίσουν τον αντίκτυπο στην κοινωνία, η οποία θα μετατραπεί σε χειρότερη ζούγκλα από ότι είναι τώρα. Απαιτούν «δημόσια και δωρεάν παιδεία», «ελεύθερη πρόσβαση στα νοσοκομεία», εν ολίγοις δεν αρνούνται εντελώς τον αστικό πολιτισμό, απλώς περιορίζονται στην εκμετάλλευση των δημόσιων παροχών, τις οποίες δεν υποστηρίζουν οικονομικά. Αυτό το «κακό» το αφήνουν στους υπόλοιπους «πληβείους». Στην περίπτωση που λείψουν οι πρόθυμοι πληβείοι, θα υποστηρίξουν «αυτοδιαχειριζόμενα» κέντρα υγείας, χωρίς φυσικά να πληρώνουν οιονδήποτε φόρο. Άλλοι κυβερνούν και άλλοι πληρώνουν. Ποτέ οι ίδιοι. Φαίνεται πως οι αναρχικοί, αντίθετα από όσα υποστηρίζουν, καρπώνονται τα περισσότερα από το «σύστημα», όπως τσάμπα ρεύμα για τις καταλήψεις τους, οι οποίες δεν καταργούν τις προσωπικές εστίες, και άλλα τινά. Θα ήταν ορθότερο λοιπόν να ομιλούσαμε για «αναρχοδημοκρατία».
Τα συνθήματα «όλα μας ανήκουν» και ταυτόχρονα η διαβίωση σε μια κοινωνία όπου διατηρούν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση, δικαιώνουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Η πρόσφατη εμφάνιση της «λαϊκής συνέλευσης» και των «λαϊκών επιτροπών κατοίκων», είναι ακόμη μια απάντηση από μεριάς αναρχισμού στην κατηγορία περί ανεδαφικότητας. Οι επιτροπές κατοίκων όμως δεν αναιρούν ούτε την εξουσία, εφόσον υπάρχει επιτροπή που λαμβάνει αποφάσεις, ούτε το κράτος, εφόσον λειτουργούν περίπου όπως οι κύριες καταλήψεις των αντιεξουσιαστών, κλέβοντας το κράτος, ζώντας σχεδόν αρμονικά εντός αυτού, οικειοποιούμενες κοινό χώρο. Από μια άποψη, όπως είπαμε, η απόλυτη ελευθερία, η απουσία εξάρτησης από την εξουσία και το χρήμα, η ζωή στη φύση, η απλότητα, η «μποέμικη» ζωή, φέρνουν αισθησιακές εξάψεις στο νου. Σε μια προσεκτικότερη ανάγνωση, αυτό το μοντέλο εφαρμόζεται καλύτερα ως απόδραση, ως μορφή διακοπών από τον σύγχρονο κόσμο, κι όχι βιώσιμο σε μεγάλη κλίμακα.
Μαχητικός Πυρήνας Μακεδονίας Δείτε ακόμα: http://maiandrioi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_18.html
http://maiandrioi.blogspot.gr/2013/04/m.html
