Για τους antifa σίγουρα όλο και κάτι θα έχετε ακούσει ή θα’ χει πάρει τα’ αυτί σας, όπως ακόμα πιο πιθανό είναι να γνωρίζετε ορισμένους απ’ αυτούς. Ίσως και να τους έχετε τρακάρει κάπου στο δρόμο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σε κάποια συναυλία, στο γυμναστήριο, στο γήπεδο, στους χώρους που συχνάζει η νεολαία ή οπουδήποτε αλλού. Εμείς, από καθαρή σύμπτωση τους γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους σας μαζί. Όχι τίποτα άλλο… έτσι, καθαρά τυχαία.
Η πρώτη εντύπωση, λένε, δηλαδή η εκ πρώτης όψεως γνώμη που σχηματίζει κανείς για κάτι, μέλλει να είναι και η καθοριστική για την εξαγωγή ενός βάσιμου συμπεράσματος. Για κάποιους άλλους πάλι πιο σχολαστικούς τύπους, η πρώτη σκέψη που έρχεται σχεδόν ασυναίσθητα ή συνειρμικά στο νου είναι αυτή που φανερώνει την αλήθεια γύρω από ένα πράγμα ή μια κατάσταση. Απαξάπαντες θα έχετε σχηματίσει μια θολή εικόνα όσον αφορά τον εισαγόμενο αντιφασισμό και τους ξενόφερτους antifa. Έχει επικρατήσει μια συγκεχυμένη εικόνα και άποψη ότι αυτό το πολιτικά ερμαφρόδιτο σύνολο είναι το “αντίπαλο δέος στον φασισμό”. Απ’ όσο γνωρίζουμε και πιθανότατα γνωρίζετε, σε πολιτικό επίπεδο ο φασισμός με ή χωρίς εισαγωγικά στην Ελλάδα δεν υφίσταται, τουλάχιστον για τα τελευταία 70 και πλέον χρόνια. Προφανώς, κάποιοι-και δεν είμαστε εμείς αυτοί-έχουν ιστορική μυωπία και πρέπει να πάνε στο γιατρό κατεπειγόντως. Δεν είμαστε σίγουροι για το αν ποτέ υπήρξε φασιστικό καθεστώς με την αμιγώς πολιτική έννοια του όρου στη χώρα μας αλλά και το πότε. Όπως και να έχει η ιστορία, θεωρούμε πως δεν έχει καμία σημασία, για μας, αλλά όπως όλα δείχνουν φαίνεται να έχει για τους αδιάλλακτους antifa και την δίδυμη “λογική” του “αντιφασιστικού” κινήματος.
Το περιεχόμενο που δίνουν οι μισητοί antifa στην πραγματικότητα αυτή καθεαυτή έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Επειδή η ποιότητα δεν αποτελεί και το πιο δυνατό τους σημείο, θα το δούμε καθαρά ποσοτικά κι όπου βγει.
Οι antifa δεν εναντιώνονται στην νεοελληνική πραγματικότητα αυτή καθαυτή, αλλά στην ελληνική πραγματικότητα συλλήβδην και καθ’ ολοκληρίαν. Αυτά για να ξέρουμε τι λέμε που βαδίζουμε και με τι αντικοινωνικά αποβράσματα έχουμε να κάνουμε. Στο διαδίκτυο, ουκ ολίγες φορές, θα έχετε δει φωτογραφίες από αντιφασιστικές διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις πολιτικού “ριζοσπαστισμού”, οι οποίες πραγματοποιούνται κατά κύριο λόγο στην πολιτισμένη, ωστόσο από το 1945 κι έπειτα κατεχόμενη Γερμανία. Ο λόγος που το φαινόμενο αυτό παρουσιάζει μια έξαρση και απολαμβάνει μιας ασυλίας είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Παρ’ όλα αυτά, η απροσάρμοστη (υπο) κουλτούρα του αντιφασισμού στη χώρα αυτή παρουσιάζει μια τρομακτική ομοιότητα με την αντίστοιχη πολιτική κατάσταση που επικρατεί και στη δική μας χώρα.
Στη Γερμανία κυριαρχεί το ενοχικό σύνδρομο που νιώθουν όλοι οι πολίτες. Στην Ελλάδα επικρατεί κάτι αντίστοιχο του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Οι Έλληνες φαίνεται να έχουν συμφιλιωθεί με τον δήμιο, τον βιαστή, τον απατεώνα. Φαίνεται να έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της δουλείας. Οι Γερμανοί φαίνεται να έχουν συμβιβαστεί σε έναν επικίνδυνα μεγάλο βαθμό με την παγκόσμια πολυπολιτισμική πραγματικότητα και την ελευθεριότητα των ηθών και ως εκ τούτου δεν μπορούν να αποβάλλουν εύκολα το ενοχικό σύνδρομο που τους έχουν εμφυτεύσει με έναν μαγικό κατά κάποιο τρόπο, λες και πρόκειται για κάποιο τσιπάκι κάτω από το δέρμα.
Είναι δεδομένο ότι αν θέλει κανείς να χειραγωγήσει ένα λαό, δεν υπάρχει καλύτερη συνταγή από το να του εμφυσήσει ενοχές. Οι ενοχές λειτουργούν υποδόρια και κάνουν τον πάσχοντα από ενοχές να τις μετατρέπει ασυνείδητα σε τύψεις συνείδησης, ώστε μετέπειτα δέχεται οτιδήποτε μπορεί να του επιβάλλουν με μεγαλύτερη ευκολία και χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Οι ενοχές κάμπτουν τις όποιες αντιστάσεις, τις όποιες βουλησιαρχικές επιθυμίες πιθανόν εκδηλώσει το υποκείμενο. Οι ενοχές μετουσιώνονται σε ένα άλογο μίσος προς την ίδια του την καταγωγή, την πατρίδα, το έθνος στο οποίο ανήκει. Οι antifa είναι η αντιπροσωπευτικότερη κοινωνική έκφραση του άπλετου και άσβεστου μίσους για κάθε τι που ορίζεται ως πατριωτικό, εθνικό, αριστοκρατικό, υπερβατικό πολεμικό, στρατιωτικό.
Παρ’ όλο που εστιάζουν την προσοχή τους και δραστηριοποιούνται κυρίως στην πολεμική κατά όλων αυτών, ωστόσο αυτό που υποβόσκει πίσω από όλες αυτές τις πομπώδεις διακηρύξεις είναι κάτι ολότελα διαφορετικό. Δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν με το παραμικρό οποιονδήποτε διαφέρει από τη διεθνή “μαύρη φυλή” τους ως φασίστα, ρατσιστή, μισαλλόδοξο, θρησκόληπτο, πατριδοκάπηλο, πολεμοκάπηλο, μιλιταριστή, παρακρατικό, στρατοκράτη, στρατόκαυλο, χουντικό ή βασιλόφρονα, σωβινιστή, ψυχικά και σεξουαλικά διαταγμένο, ομοφοβικό, φεμινιστή, δολοφόνο μεταναστών, συνεργάτη μυστικών υπηρεσιών, ακροδεξιό, σεξιστή και πάει λέγοντας. Οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονται σε μεμονωμένα άτομα ή σύνολα ανθρώπων έχουν βαθύτερη σημασία και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι υποκινητές τους. Όχι όμως και τα ανεγκέφαλα στουρνάρια που τους ακολουθούν σαν πρόβατα επί σφαγή. Αυτοί είναι οι τελευταίες τρύπες της αντιφασιστικής φλογέρας. Όπου τους διατάξει ο τσοπάνης πάνε. Δε χρειάζεσαι μετεωρολόγο για να πας όπου φυσάει ο άνεμος.
Οι χαρακτηρισμοί αυτοί, διότι ύβρεις δεν είναι κατά τη δική μας αντίληψη, στοχεύουν απευθείας στο υποσυνείδητο. Στην πρόκληση ενοχών. Όσο ισχυρή προσωπικότητα κι είσαι, το μικρόβιο πάντοτε κάτι μολυσματικό δημιουργεί, την σύγχυση ή την διαφθορά. Η αμφιβολία είναι ικανή να δηλητηριάσει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει. Είναι προφανές ότι οι συνειδητοί εχθροί της αλήθειας antifa, με την αντιεπιστημονική και αστήρικτη θεωρητικολογία που τους χαρακτηρίζει αλλά και την καθαρόαιμη συμμορίτικη πρακτική τους έχουν τετραγωνίσει τον κύκλο με το πολιτικό υβρεολόγιο που χρησιμοποιούν αντί μιας μορφής προπαγάνδας, διότι πολιτική προπαγάνδα ή πειθώ, ε, δεν το λες. Αυτά τα ολίγα όσον αφορά την πολυπιπιλισμένη καραμέλα περί του αντιφασισμού και των οδυνηρών συνεπακόλουθων της χρόνιας αντιφασιστικής ελαφρότητας του είναι.
Όσον αφορά την εγχώρια κατάσταση, οι antifa είναι πολιτικά αποδυναμωμένοι, πυρηνικά διασπασμένοι, υπαρξιακά φρικαρισμένοι και κινηματικά ρεζιλεμένοι από τις διάφορες “φασιστικές” εκπλήξεις. Προσπαθούν απεγνωσμένα, αλλά δεν φαίνεται να τα καταφέρνουν. Μάταια αφισοκολλούν χιλιάδες αφίσες, μάταια αδειάζουν τόνους χρώματος στους τοίχους, ανώφελα ξενυχτάνε, άδικα χαλάνε τα νύχια τους κολλώντας αμέτρητα αυτοκόλλητα, μάταια τυπώνουν προκηρύξεις, άσκοπα φωνάζουν στους δρόμους. Κανείς δεν τους προσέχει, κανείς δεν τους υποστηρίζει (εκτός των Εβραίων φίλων τους), κανείς δεν τους συμπαθεί και κανείς δεν πείθεται από τις μαλακίες που αραδιάζουν. Είναι αυτό που λέει συχνά ο θυμόσοφος λαός μας. Να’ χαμε να λέγαμε…
Οι antifa ανεμίζουν περήφανα (!) το άστρο του Δαυίδ στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στις χώρες του εξωτερικού. Στην Ελλάδα, επειδή ισχύει-off the record-το δόγμα “ντύσου μοντέρνα, φέρσου σαν Έλληνας, σκέψου ιουδαϊκά” δεν έχουν καταφέρει να πλασαριστούν ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή ασυνείδητα ως επί τω πλείστον μίσθαρνα όργανα στην υπηρεσία του εγχώριου εβραϊσμού και του διεθνούς Σιωνισμού. Καλύπτονται πίσω από μια γενικόλογη και αστήρικτη αντιφασιστική ρητορεία, πατώντας στο γλιστερό έδαφος της “γερμανικής κατοχής” στην Ελλάδα, συγκρίνοντας ανεπιτυχώς ιστορικά ανόμοια παραδείγματα. Η σημερινή κατάσταση εξυπηρετεί τα μάλα στην εξάπλωση των ανυπόστατων θεωριών τους. Για πόσο ακόμη όμως; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά…
Μια πολύ συνηθισμένη πρακτική των antifa είναι να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο και αντίστροφα. Παρουσιάζουν τον νεοφιλελεύθερο Αντώνη Σαμαρά ως ρατσιστή, ενώ είναι γνωστό και επιφανές μέλος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Παρουσιάζουν τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ και νομικό Νίκο Δένδια ως φασίστα, την ίδια ώρα που ο ίδιος είναι δικηγόρος της οικογένειας Ρότσιλντ. Η βραβευθείσα με το βραβείο Ιπεκτσί Λιάνα Κανέλλη είναι επίσης φασίστρια. Ο αντιφασίστας Νίκος Κούνδουρος είναι και αυτός φασίστας. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι και αυτός ένα γρανάζι του φασισμού. Ο Θάνος Τζήμερος είναι και αυτός φασίστας. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την ετυμηγορία των antifa, όλοι είναι φασίστες. Έχουμε φασιστικό καθεστώς, αλλά λάβαρα με σβάστικες δεν βλέπουμε. Αλλά όλα αυτά ανήκουν στις κρατικές καλές τέχνες του φωτομοντάζ. Οι σβάστικες και οι σιδηρόφρακτοι στρατοί του νέου Ράιχ παρελαύνουν στις πόλεις κατά τις νυκτερινές ώρες. Μόνον οι antifa έχουν αναπτύξει τέτοιες υβριδικές ικανότητες, ώστε να βλέπουν όλα αυτά που δεν βλέπει ο υπόλοιπος “κανονικός” κόσμος στο φως της ημέρας. Όμως, ο κατάλογος τελειωμό δεν φαίνεται να έχει.
Όπως διαπιστώνετε, η “μομφή” του φασίστα αποδίδεται σε ανθρώπους, οι οποίοι ουδεμία σχέση με το φασισμό έχουν ή ποτέ τους είχαν, τόσο ιδεολογικά όσο και πρακτικά. Οι ορδές των antifa επιτίθενται εναντίον όλων εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν την ελληνικότητα στην πατρίδα αυτή και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους. Κι όμως, όλες αυτές οι μαύρες (π)ορδές των κρανοφόρων και των γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων, διαπομπεύουν, λεηλατούν, λιντσάρουν, κατηγορούν τους “φασίστες” ότι αποτελούν τα λεγόμενα “τάγματα εφόδου!” Είναι γνωστό ότι οι πραγματικοί “φασίστες” δεν δρουν αγελαία, αλλά κατά το “η ισχύς εν τη ενώσει”. Οι antifa δρουν ως μέλη μιας οργανωμένης αγέλης, η οποία έχει τον αναρχοπατέρα τσοπάνη της σε μια άτυπη ιεραρχία ρόλων. Αλλά είπαμε, ο σκοπός της παγκοσμιοποίησης είναι ιερός…
Ποιο όμως είναι αυτό το στόμα που κατηγορεί τους πάντες ως “φασίστες”, ώστε να τους φέρει στα μέτρα του και να εναρμονιστούν βιαίως στις δόλιες επιθυμίες του, αν δεν είναι το στόμα του Εβραίου; Αυτό το βρωμόστομα στοχοποιεί, απειλεί, αποκλείει και τα κοιμισμένα όντα εκτελούν πειθήνια οτιδήποτε υπαγορεύει για λογαριασμό του. Ο Εβραίος μιλάει με το στόμα τους και αυτοί μιλούν με το στόμα του Εβραίου. Ο ιουδαϊσμός περνάει στη σκέψη των ανθρώπων.
Οι εγκεφαλικά λοβοτομημένοι, πνευματικά και ψυχικά περιτμημένοι “Έλληνες” ακολουθούν ασυναίσθητα το εβραϊκό ιδεολόγημα του αντιφασισμού. Αποκαλούμε ιδεολόγημα όλη αυτή την πλάνη, διότι ο αυθόρμητος αντιφασισμός δεν είναι μια ιδεολογία με σαφές πολιτικό πρόγραμμα και προγραμματικές θέσεις, ωστόσο εκφράζεται ως δόγμα επί των χρήσιμων ηλιθίων του. Εφόσον για τον antifa όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι φασίστες, τότε τι μένει; Αυτό που μένει και περισσεύει σε μεγάλη ποσότητα είναι η αστείρευτη βλακεία που τους δέρνει. Τίποτε άλλο.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιδεολογική τεκμηρίωση του σιναφιού των antifa. Παραθέτουμε ορισμένα δεικτικά χωρία από τις επίσημες ιστοσελίδες τους και τα συμπεράσματα είναι όλα δικά σας…
“Η antifa negative γεννήθηκε (αντικαθιστώντας την υπογραφή του antifacasadelcampo) το Μάϊο του 2012 στην Αθήνα από μετανάστες και μη, με βάση ένα ιδρυτικό κείμενο που έχει υπογράψει και συζητήσει κατά τη δημιουργία της – το “μανιφέστο για έναν ανθελληνικό αντιφασισμό!”
Ένα τυπικό παράδειγμα της θεματικής των εκδηλώσεων των antifa:
“Εκδήλωση στην Αθήνα, Ιούλιος 2012. [Στις 7 Ιούλη 2012, στο Αυτόνομο Στέκι της Αθήνας, συνεχίστηκε ο πρώτος κύκλος αυτομόρφωσης της antifa cdc, αφιερωμένος στον αντισημιτισμό, με μια εισήγηση γύρω από τους υπερήρωες των πιο γνωστών κόμιξ του κόσμου και τη μάχη τους ενάντια στον φασισμό και τον αντισημιτισμό στις ΗΠΑ.]”
“Αυστηρώς ακατάλληλο για Έλληνες”… άκουσον, άκουσον!
Πάμε τώρα στα “άλλα ώριμα φρούτα” του ερμαφρόδιτου αντιφασισμού. Σε αυτά της φιλοσιωνιστικής συλλογικότητας Terminal 119. Η συλλογικότητα αυτή είναι φίλα προσκείμενη στα σιωνιστικά ερπετά και δεν το κρύβει καθόλου. Αντιθέτως το διαλαλεί με κάθε τρόπο. Μάλιστα, σε κάποιο από τα γραπτά της, υπερασπίζεται το “Ολοκαύτωμα”, κάνοντας λόγο για την “αποφυγή ενός νέου Ολοκαυτώματος”. Το επιχείρημα είναι το εξής: “Αν το Ολοκαύτωμα συνέβη μια φορά, ποιος εγγυάται ότι δεν θα ξανασυμβεί;”. Η λογική αυτή δεν διαφέρει στο ελάχιστο από το γνωστό ρητό ότι “ακόμη κι αν το περίφημο Ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτέ, θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε με κάποιο τρόπο”. Όπως ακριβώς και έγινε. Χάρη στον μύθο του Ολοκαυτώματος, όλοι και όλα κόβονται και ράβονται στα μέτρα της παγκόσμιας Σιωνιστικής δικτατορίας και της πολιτικής ορθότητας που έχει επιβληθεί. Οποιοσδήποτε τολμήσει να υπαινιχθεί κάτι για τους Εβραίους, κόβει το νήμα των επιτρεπόμενων σκέψεων ή συμπεριφορών και κατατάσσεται δίχως δικαίωμα αντίλογου ευθύς αμέσως στην κατ’ αυτούς “έμφυλη” κατηγορία των φασιστών, των ρατσιστών, των ομοφοβικών.
Διαβάζουμε σε τίτλο άρθρου-ανάλυσης: “Κυνηγώντας κανίβαλους στα χρόνια της κρίσης”, τς τς τς. Από επίπεδο, άλλο τίποτα…
Αλλού: “Δεν υπάρχει πρόβλημα μεταναστών, το πρόβλημα είναι η ύπαρξη Ελλήνων ρατσιστών”. Το πήρατε πολύ σοβαρά, θα μπατάρετε…
“Το Τerminal 119 είναι ένα περιοδικό και μια αυτόνομη ομάδα ταυτόχρονα, που ξεκίνησε πριν επτά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Σκοπός της ζωής του είναι η κριτική ανάλυση και η έμπρακτη αντίθεση στις έμφυλες και εθνικές σχέσεις εξουσίας”.
Η συλλογικότητα υπανθρώπων που ακούει στο όνομα Terminal 119 είχε γίνει ρεντίκολο το 2006, όταν τα αμφιβόλου καταγωγής μέλη της επιχείρησαν να στήσουν επιτόπιο λαϊκό δικαστήριο στην Αμάρυνθο Ευβοίας. Μίσθωσαν πούλμαν με επαγγελματίες αντιρατσιστές και αντιρατσίστριες προερχόμενους από την Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας και εκμεταλλευόμενοι ένα ύποπτο συμβάν που αφορούσε τον υποτιθέμενο “βιασμό” μιας Βουλγάρας από συμμαθητές της, εξέδραμαν κατά κείθε αποσκοπώντας φανερά στην προώθηση της έμπρακτης εναντίωσης στην “κουλτούρα του βιασμού”. Λες κι ο βιασμός είναι κουλτούρα και όχι κάποια μορφή ψυχικής και κοινωνικής παθογένειας. Στην προσπάθειά τους να καταδείξουν ως βιαστές ή εν δυνάμει βιαστές τους κατοίκους της Αμαρύνθου, επιχείρησαν να μετατρέψουν την τοπική κοινωνία σε δορυφόρο της πλατείας Εξαρχείων. Αφού πρώτα εισέπραξαν τα ανάλογα φάσκελα ενώ πορεύονταν στους κεντρικούς δρόμους της Αμαρύνθου και έπειτα φιλοδωρήθηκαν από τους ασύντακτους κατοίκους με κάμποσες κλωτσιές και μπουνιές, τελικώς το έβαλαν κακήν κακώς στα πόδια για να γλιτώσουν τα χειρότερα. Ήταν η πρώτη απόπειρα να εκφράσουν δημόσια λόγο στο δρόμο και το αποτέλεσμα ήταν αρκετά κακό για αυτούς. Απ’ ότι έδειξε η συνέχεια, μάλλον πήραν το μάθημά τους.
Η εν λόγω συλλογικότητα χρησιμοποιεί συχνά-πυκνά δημόσιες αίθουσες αμισθί για να πραγματοποιεί τις εκδηλώσεις της, όπως και πανεπιστήμια, αμφιθέατρα, εργατικά κέντρα, κ.α. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το περίφημο δίκτυο Café Morgenland που δραστηριοποιείται στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εξίσου φανατικοί ανθέλληνες και αντιγερμανοί και άμεσοι συνεργάτες της Terminal 119. Η λίστα όμως είναι πολύ μεγάλη και ο χώρος αρκετά πολύτιμος για να τον ξοδεύουμε σε τόσο μακροσκελείς αναλύσεις για τόσο ασήμαντα ανθρωπάκια.
Οι antifa είναι σεσημασμένοι διασπαθιστές των κονδυλίων της Ε.Ε που εισρέουν μέσω των (μη) κυβερνητικών οργανώσεων στο εσωτερικό της Ελλάδας και αντίστοιχα στο εσωτερικό πολλών άλλων χωρών και καταλήγουν στις μαύρες τρύπες του οικονομικού ελλείμματος έκαστης.
Ορθά λοιπόν επιλέξαμε για τον τίτλο του παρόντος την παράφραση του γνωστού σε όλους μας ΑΕΠ (=Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), ώστε να αναδείξουμε τον πολυσχιδή ρόλο των εισαγόμενων antifa στην “νόμιμη” και κατά συρροή απαλλοτρίωση των χρηματικών πόρων που ήθελε να προορίζονται φυσιολογικά για τα ταμεία του κράτους. Τα χρήματα αυτά διοχετεύονται καταλλήλως για τις πολυδάπανες αντιφασιστικές εκστρατείες τους, μέσα από τις υπόγειες διαδρομές διασύνδεσής τους με τον ντόπιο και παγκόσμιο εβραϊσμό.
Είναι πράγματι άπλυτοι, αμόρφωτοι, ανιστόρητοι, αστοιχείωτοι, αντικοινωνικοί, κομπλεξικοί, ομοφοβικοί, δύσμορφοι, σεξουαλικά απροσδιόριστοι, ανερμάτιστοι, απροσάρμοστοι, παρακμιακοί και πολλά άλλα πικάντικα.
Γι’ αυτό λοιπόν από δω και στο εξής, ο προσδιορισμός antifa θα είναι συνώνυμος του ακάθαρτου αντεθνικού προϊόντος.
Κι όπως λέγεται αρκετά συχνά: “Το ζήτημα δεν είναι αν, αλλά το πως πεθαίνει κανείς και προπάντων το πως έζησε”.
Αντιτείνουμε από τη μεριά μας: “Οι antifa μπορεί να μην πέθαναν πολιτικά ακόμη, ωστόσο θα πεθάνουν σαν πολιτικά δουλικά των Εβραίων, διότι ως τέτοιοι έζησαν σ’ όλη τους τη ζωή!” Διότι, ισχύει πάντοτε ότι “όποιος μιλάει εν ονόματι άλλων είναι πάντα απατεώνας.”
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ANTIFA ΜΑΙΝΕΤΑΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ…
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
