Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί· ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο που να νεκρωθεί.

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Εμπρός Έλληνες μαχητές / Εμπρός Ριζοσπάστες Εθνικιστές






Οι πράξεις μιλούν δυνατότερα απ' τα λόγια. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς για ιδέες, απ' την στιγμή που οι ιδέες τείνουν να είναι ανεμοσκορπίσματα ή λόγια του κρασιού. Οι ιδέες έχουν βιωσιμότητα κι υπάρχουν στο διηνεκές του χρόνου μονάχα στον βαθμό που υπάρχουν πράξεις. Το παραμυθάκι των άχρονων κι αυθύπαρκτων ιδεών που δικαιώνονται αποκομμένα κι ανεξάρτητα απ' την βούληση του υποκειμένου αποτελεί βολικό μύθο για τους εραστές της αδράνειας και της διατήρησης του υπάρχοντος. Από μία επανάσταση ζημιώνονται όλοι όσοι έχουν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους, όλοι όσοι έχουν προσδεθεί στο όχημα της ύλης. Ο μύθος βολεύει κάθε λογής τσομπάνηδες που προσπαθούν να κρατήσουν εγκλωβισμένο το κοπάδι στο μαντρί. Όσους λειτουργούν ορθολογιστικά στα πλαίσια του θεαματικού συστήματος της αναπαράστασης, του εμπορεύματος. Υπάρχουν ιδέες που δικαιώνονται και μέσω αυτών τα ίδια τα υποκείμενα που τολμούν να κάνουν τις ιδέες βίωμα-πράξεις. Γι' αυτές τις ιδέες έζησαν και πέθαναν αμέτρητοι άνθρωποι στην ιστορία. Ο καθείς με τον τρόπο του και στον τόπο του. Κόντρα στην λήθη έμειναν μονάχα όσοι έπραξαν με κάθε κόστος, υπερτερώντας έναντι εκείνων που μονολογούσαν κι αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες. Εξάλλου, ο ριζοσπάστης εθνικιστής δέχεται ως νόμο των πράξεών του μονάχα την προσήλωσή του στο καθήκον. Το κόστος κι οι συνέπειες του ριζοσπαστικού αγώνα για την εθνική και κοινωνική επανάσταση δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε διεξάγεται από εμάς τους ίδιους.





Έχουμε καταφερθεί πολλάκις στην ύπαρξη του λεγόμενου 'χώρου', ενός χώρου αντίδρασης κι ιδεών συμβιβασμού. Ιδιοτέλειας, καιροσκοπισμού κι αδράνειας, οι σπασμωδικές κινήσεις του οποίου οριοθετούνται μεταξύ πολιτικαντισμού και συμφέροντος. Ο καθείς μπορεί να διαπιστώσει πως επί του συνόλου, αυτός ο 'χώρος' που έχει καταβαραθρώσει τον εθνικισμό εδώ και 40 χρόνια, το μόνο που έχει να επιδείξει είναι εκλογικά αποτελέσματα, κομματίδια, συλλόγους-φορείς, επιτροπές, μα ελάχιστα στον τομέα της ριζοσπαστικής δράσης. Πολλοί θα θιχτούν απ' τα γραφόμενά μας, ωστόσο δεν μπορεί να σταθεί κανείς και τίποτα εμπόδιο μπροστά στην αλήθεια. Η αλήθεια είναι φως που τυφλώνει και φοβάται ο άνθρωπος ν' αντικρίσει. Σε μία συζήτηση που διεξήχθη στην Ελλάδα κι είχε ως θεματική της την 'Τρομοκρατία στην Ελλάδα' διατυπώθηκε ότι 'Η τρομοκρατία έχει γενικά πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα ιδεολογικά κίνητρα, χωρίς να περιορίζεται σ' αυτά που αναφέρονται στην εισαγωγή. Για παράδειγμα τρομοκρατία ασκούν και εθνικιστικές οργανώσεις ή άτομα'. Το σύστημα αναγνωρίζει πλέον ότι υπάρχουν εθνικιστές που δεν λογαριάζουν τις συνέπειες και έχουν περάσει ολόψυχα στην παρανομία, στην ριζοσπαστική εθνικιστική δράση.





Η οργάνωσή μας έχει κατηγορηθεί για ποικίλλες αντισυστημικές ενέργειες. Πέραν του φαιδρού των κατηγοριών, αποτελεί τίτλο τιμής ότι ανεβάσαμε τον πήχη τόσο ψηλά για τα ελληνικά δεδομένα, ώστε ανοίξαμε μία νέα λαμπρή σελίδα στον εθνικισμό που δεν αντιμετωπίζεται πια ως ένα κίνημα ακροδεξιών παρακρατικών που δρουν σε συνεργασία με το κράτος ή ως μία παρέα μπάτσων χωρίς στολή. Αγωνιστήκαμε, ματώσαμε, παλέψαμε, αγωνιζόμαστε, ματώνουμε, παλεύουμε κι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ, παρά μονάχα με τον θάνατό μας. Όταν ξεκινήσαμε-ως οργάνωση-τον αγώνα μας για την απελευθέρωση της Ελλάδας, διότι αυτός είναι κι ο μοναδικός σκοπός μας-όσο ουτοπικός κι αν φαντάζει σε κάποιους συμβιβασμένους-γνωρίζαμε απ' την αρχή ότι αυτό το ταξείδι δεν θα έχει 'happy end'. Έχοντας πλήρη επίγνωση του κινδύνου, πετάξαμε στα σκουπίδια τον παλιό εαυτό μας και προχωρήσαμε. Όσο αυτό το ταξείδι προς το άγνωστο συνεχίζεται, γινόμαστε ολοένα και πιο αποφασισμένοι να σαλπάρουμε και για άλλες άγνωστες θάλασσες. Ο κίνδυνος οξύνει το πνεύμα κι αποτελεί πυξίδα στον αγώνα μας. Εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος δεν υφίσταται ριζοσπαστικός αγώνας. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να διεξάγουμε έναν αγώνα που δεν έχει κίνδυνο, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση αυτός ο αγώνας θα ήταν καταδικασμένος σε συμβιβασμό. Ήμαστε εξαρχής κι είμαστε αποφασισμένοι να πάρουμε στις πλάτες μας την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις μας, όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια στο πλαίσιο του ιδιότυπου ανταρτοπολέμου που διεξάγουμε και μετράει μάχες γνωστές κι άγνωστες στους πολλούς, ωστόσο γνωστές μονάχα στους λίγους που τολμούν να ρισκάρουν τη ζωή τους καθημερινά.




Χτίσαμε λιθαράκι-λιθαράκι ένα κίνημα, το πνεύμα των αγωνιστών του οποίου είναι διαποτισμένο από ηρωολατρεία. Διόλου μας ενδιαφέρει αν αυτό το κίνημα έχει μικρό ή μεγάλο μέγεθος. Χτίσαμε ένα κίνημα ρομαντικών ασυμβίβαστων αγωνιστών που προτιμούν να πεθάνουν μαχόμενοι, παρά πίσω απ' τα σίδερα της φυλακής. Για τους πολιτικούς κρατούμενους, τα σίδερα της φυλακής αποτελούν τιμή και δεν προβάλουμε καμία αντίρρηση σ' αυτό. Τιμούμε τους αγωνιστές κι όχι τους προσκυνημένους. Απ' την μεριά μας δεν οραματιζόμαστε ένα τέτοιο τέλος, όπου τέλος σημαίνει σκοπός. Πάνω απ' όλο ίσταται ο σκοπός κι όχι το εκάστοτε κίνημα. Κινήματα υπάρχουν πολλά, ο σκοπός όμως παραμένει ένας. Η απελευθέρωση της πατρίδας μας. Γι' αυτό τον ιερό σκοπό είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε τα πάντα. Η ζωή μας δεν είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να δώσουμε. Η κατάθεση ψυχής στον αγώνα είναι σημαντικότερη. Η πίστη είναι δυνατότερη απ' την φωτιά. Η φωτία του αγώνα τροφοδοτεί την πίστη με δύναμη. Οι πολιτικές διώξεις, οι προ(αποφασισμένες) φυλακίσεις, η αντιρατσιστική νομοθεσία έναν πολιτικό στόχο εξυπηρετούν. Να εκφοβίσουν, να διαλύσουν κάθε εθνικιστική έξαρση, ν' αποδυναμώσουν και να καταστείλουν κάθε εθνικιστικό παλμό στην ελληνική κοινωνία. Όσα μέτρα κι αν το σύστημα πάρει, η στάση των ριζοσπαστών εθνικιστών οφείλει να είναι μία. Αγώνα με κάθε κόστος, αγώνας που δεν λογαριάζει τι αποφάσεις θα πάρει το σύστημα. Ριζοσπάστης Εθνικιστής είναι αυτός που μάχεται μέχρις εσχάτων, δίχως να στρέφει το βλέμμα του στους παφλασμούς του συστημικού καϊκιού. Το συστημικό καϊκι θα βουλιάξει απ' τις επιλογές του. Δεν μένει παρά μία επιλογή. Ο συνεχής αγώνας. Ο αγώνας που δεν γνωρίζει δισταγμό, ο αγώνας που δεν υπολογίζει απώλειες...





Η Ελλάδα αλλάζει. Η αλλαγή αυτή προκαλεί ρίγος στους ψυχωμένους Έλληνες. Καλούμαστε να δώσουμε μάχη για να την κρατήσουμε ζωντανή. Στον αγώνα αυτόν δεν υπάρχουν αυτοί που δεν περνούν την διαχωριστική γραμμή. Ο ριζοσπαστικός εθνικιστικός αγώνας απαιτεί θυσίες. Σ' αυτόν τον δίκαιο αγώνα ο καθένας καλείται να δώσει την ζωή του στο όνομα της αγίας πατρίδος και της πίστεως. Απ' την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ταχύτητα και η δυναμική στον αγώνα θα εκτοξευτούν. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο αύριο. Νυν υπέρ πάντων ο επαναστατικός αγών!



Ριζοσπάστες Εθνικιστές, τα λάβαρα ψηλά κι εμπρός στην πρώτη γραμμή του μετώπου!



ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Κεφαλονιά: Antifa δεν θα περάσεις ούτε εκεί.. Ριζοσπαστικός Εθνικισμός


Το Αντιφασιστικό σας δηλητήριο δεν θα περάσει ούτε στην Κεφαλονιά, απο σήμερα το Νησί ανήκει στους Έλληνες και μόνο.... Αριστερό/Αναρχικό κρατικό σκουπίδι δεν θα περάσεις.. Ο ριζοσπαστικός Εθνικισμός έφτασε και εδώ.......

                   
                       

Ημέρες και μνημεία ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και πράσινα άλογα, θα σας δείξουμε πως είναι η πραγματική Εθνικιστική Αντίσταση .....  ΠΡΟΔΟΤΕΣ !!!!

Έξω το (Τ)Σύριζα απο την Καλαμαριά .. Εύγε στους συναγωνιστές οπαδούς της Α.Ε.Κ

 Χαιρετίζουμε συναγωνιστικά την  ΄΄εικαστική επίσκεψη΄΄ στα ΄΄γραφεία΄΄ του (Τ)Σύριζα των συναγωνιστών οπαδών της Α.Ε.Κ, κανένας αντιφασίστας να μην μείνει ΠΟΥΘΕΝΑ






Απο Αθήνα και την Πρεζοφωλιά στην Νεα Φιλαδέλφεια: ''Στρούγκα''

http://maiandrioi.blogspot.gr/2014/06/blog-post_22.html


ΜΙΑ ΣΚΟΠΙΜΗ ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ: ΟΙ ΟΡΟΙ 'ΝΑΖΙ'-'ΝΑΖΙΣΜΟΣ'








Ποιοί τους επινόησαν, γιατί, πώς, και ποιοί εν τέλει ωφελούνται απ' την χρήση τους;



Είναι γνωστό πως οποιοσδήποτε πιστεύει στο Έθνος, την Φυλή, την Πατρίδα, κατακεραυνώνεται ως 'Ναζί', ξυλοκοπείται ως 'Ναζί', χειρότερα δολοφονείται ως 'Ναζί'. Στην πρόσφατη περίπτωση των δολοφονημένων συναγωνιστών Φουντούλη και Καπελώνη, οι αντιφασιστικές κραυγές ήταν σαφώς ηπιότερες του αναμενόμενου, ωστόσο οι αντιφασίστες δεν έχυσαν κροκοδείλια δάκρυα υπό το σκεπτικό ''Έλα, Ναζιστές ήταν, μικρό το κακό'. Η προπαγάνδα μετέστρεψε το γεγονός ότι ήταν νέοι άνθρωποι, ότι δολοφονήθηκαν κατ' αυτό τον απεχθή τρόπο, εξαιτίας ότι ήταν 'Ναζί' και συνεπώς 'ήταν αναμενόμενο να πάθουν αυτό που έπαθαν'.



Πρόκειται για μία πολύ βολική υπόθεση για τον διεθνή Σιωνισμό. Όποιος είναι εχθρός του, είναι αυτομάτως 'Ναζί'. Αυτό από μόνο του δίνει συγχωροχάρτι στον οποιονδήποτε επιθυμεί να δολοφονήσει έναν 'Ναζί'. Αυτό μας φέρνει στο νου τους 'Εκδικητές' που βοήθησαν στην σύλληψη του Adolf Eichmann, γεγονός το οποίο και στην περίπτωση των ημετέρων δολοφονημένων υποδηλώνει πως υπάρχει εμφανής εκδικητικότητα όσον αφορά τα 'πολιτικά' κίνητρα της δολοφονίας. Όλα όσα περιγράφουμε επιβεβαιώνουν την τακτική 'False Flag' της Mossad. Ότι στρέφουν την κοινή γνώμη σε εντελώς πλαστές κατευθύνσεις, όπου η μία δεν αποτελεί αντίθεση της άλλης, αλλά συμπλήρωμά της. Ο 'Ναζί' είναι ίδιος με τον 'αντί-Ναζί'. Είσαι 'αντί-Ναζί', άρα υπάρχεις. Είσαι 'Ναζί', άρα δεν πρέπει να υπάρχεις. Όμως, για να κινείται ο μύλος του Σιωνισμού, πρέπει να υπάρχουν και οι δύο. Καλό είναι να το ξεκαθαρίσουν ορισμένοι, ώστε ν' αποβάλλουν τις φετιχιστικές ιδεολοληψίες εν είδη τρικυμίας εν κρανίω που ταλαιπωρούν όχι μόνον τους ίδιους, αλλά αποστερούν ανοήτως την ανάπτυξη μίας δυναμικής από μέρους των αγνών πατριωτών και των εθνικιστών. Εχθρός του Σιωνισμού είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός και καμία άλλη πολιτική βιοθεωρία. Όλοι όσοι αναπαράγουν επισταμμένα τους όρους 'Ναζί' και 'Ναζισμός', το κάνουν εκ του πονηρού είτε από ημιμάθεια και πολιτική ανωριμότητα. Ωστόσο, ο κανόνας έχει αποδείξει πως κινούνται εκ του πονηρού, παρά οτιδήποτε άλλο.



Δίκαια θ' αναρωτηθεί κανείς: Είναι κακό να σε πούν 'Ναζί'; Η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στον οποιονδήποτε έχει την απορία είναι εκκωφαντική και ίσως ξαφνιάσει πολλούς 'ακραίους'. Δεν είναι απλά κακό, είναι κάτι παραπάνω. Είναι χείριστο. Και είναι χείριστο για όποιους σέβονται τον Εθνικοσοσιαλισμό και δεν επιτρέπουν στον προαιώνιο εχθρό να μεταθέτει το κέντρο βάρους της πολιτικής μάχης. Ο χαρακτηρισμός 'Ναζί' αποτελεί το κύριο πολιτικό κατηγόρημα που αποδίδεται στον οιοδήποτε πληροί τις ως άνω προδιαγραφές, ώστε να θεωρείται 'politically incorrect'. Δεν έχει σημασία τι υποστηρίζει κανείς σε επίπεδο ζωής. Δεν έχει σημασία τι τρόπο ζωής ακολουθεί κανείς. Αρκεί μία πολιτική θέση να υπερβαίνει την γραμμή της πολιτικής ορθότητας για να τον κατατάξουν στο στρατόπεδο των 'Ναζί'. Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν γνωρίζει σύνορα. Η πολιτική ορθότητα της εποχής αποδίδει με την ίδια ευκολία το εν λόγω κατηγόρημα ανεξάρτητα απ' το υποκείμενο του κατηγορήματος ανήκει ή δεν ανήκει στην λευκή φυλή. Μπορούν αβίαστα και με την ίδια ευκολία να κατηγορήσουν ακόμα και έναν νέγρο ότι είναι 'ναζιστής', ακόμα και έναν Εβραίο, αν και εφόσον αυτός παραβιάζει την γραμμή της πολιτικής ορθότητας. Οι Γερμανοί πλήττονται βάναυσα, καθώς βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των 'ναζιστών', για λόγους ευνόητους. Το ότι κάποιος είναι Γερμανός στην καταγωγή, αυτομάτως αυτό δημιουργεί την καχυποψία ότι μπορεί να είναι και 'Ναζί' ή χειρότερα να δείχνει ανοχή στους 'Ναζί'. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής που κυριάρχησε στην Δύση κατά κόρον επιβάλλει την πολεμική κατά των 'Ναζί'. Για λόγους ιστορικούς, η Γερμανία έχει ταυτιστεί με τον Ναζισμό. Η στείρα επανάληψη-παπαγαλισμός-του όρου, έχει λάβει μορφή χιονοστιβάδας χάρη στην στοχευμένη προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης. Επετεύχθη δε  μέσω των τηλεοπτικών εκπομπών, των κινηματογραφικών υπερπαραγωγών του Χόλυγουντ, μέσω των ντοκιμαντέρ, μέσω των άρθρων των εφημερίδων και των περιοδικών, μέσω των ραδιοφωνικών εκπομπών.




Η 'ναζιστική' καραμέλα προσφέρθηκε αφειδώς στα σχολεία, τους χώρους εργασίας, τα πανεπιστήμια, εισέβαλλε βίαια στο οικείο περιβάλλον του καθενός, έως σημείου το πιπίλισμά της να θεωρείται μία άνευ προηγουμένου, σχεδόν εθελούσια, πλύση εγκεφάλου με αποτελέσματα που υπερβαίνουν το αρχικώς προσδωκόμενο. Η μεταπολεμική βιβλιογραφία βρίθει από τα θεωρήματα γύρω απ' τους 'Ναζί' και ό,τι μπορεί να συνδεθεί με την ύπαρξή τους. Για την παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω απ' τον 'Ναζισμό' δεν χωράει συζήτηση. Μεγάλο μέρος της εκδοτικής κίνησης σε παγκόσμια κλίμακα περιστρέφεται γύρω απ' την εμπορική θεματολογία των 'Ναζί'. Το όλο θέμα πουλάει αρκετά και οι επιτήδειοι έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος, αλλά κυρίως για ν' αποπροσανατολίσουν. Εντελώς ανεξαρτητα απ' την θέση (υπέρ/κατά) που παίρνουν οι ίδιοι οι συγγραφείς επ' αυτού, δεν μπορεί σε καμία των περιπτώσεων ν' αμφισβητηθεί το ίδιο το φαινόμενο, καθώς κάτι τέτοιο, ως επόμενο, ισοδυναμεί με την άρνηση ότι ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη Σελήνη. Αν παρά ταύτα κανείς παραβιάσει αυτή την συνθήκη λογικής και υποστηρίξει τους 'Ναζί', θεωρείται έως και παράφρων, καθώς στην μέση αντίληψη θεωρείται, εντελώς αντιεπιστημονικά και σε πείσμα οιασδήποτε λογικής, αυταπόδεικτο πως ο Χίτλερ ήταν μία σύγχρονη μεταμόρφωση του Διαβόλου, ότι ήθελε να καταλάβει ολόκληρο τον κόσμο, ώστε να εγκαθιδρύσει μία παγκόσμια δικτατορία υπό την ηγεμονία του και των κακών Γερμανών εν γένει.




Το κατηγόρημα 'Ναζί' εκτοξεύεται ως άλλη 'έξυπνη βόμβα' με ιδιαίτερη ευκολία στον οποιονδήποτε και απ' τον οποιονδήποτε, εξαιτίας της απροσμέτρητης κατασταλτικής ισχύος που ενεέχει από μόνο του χάρη στην πλύση εγκεφάλου που έχει πραγματοποιηθεί, όταν και εφόσον υπάρξει 'ασφυκτική διαφωνία' πάνω σε κάποιο ζήτημα, ανεξάρτητα απ' το αν αυτό είναι πολιτικό ή διαπροσωπικό. Αν και εφόσον διαφωνεί κανείς σε οτιδήποτε, ανεξάρτητα απ' το αν εκφράζει μία 'Α' θέση, δεν θα τύχει θύμα αντίκρουσης της θέσης αυτής από κάποια άλλη θέση 'Β'. Θα σπιλωθεί απ' την επίπλαστη αντίθεση 'Β' στην πλαστώς εκληφθείσα θέση 'Α'. Ό,τι συνέβη και με την μαρξιστική θεωρία, η οποία εκκινεί από μία πλαστή θέση για ν' αυτοαναιρεθεί από μόνη της.



Η απομυθοποίηση του προσδιορισμού αυτού είναι επιβεβλημένη υπό των συνθηκών καταστολής που έχουν επιβληθεί απ' τους κυρίαρχους. Πρέπει να γίνει κατανοητό τοίς πάσι 'Ποιοί το ξεκίνησαν, γιατί, πώς, και ποιός εν τέλει ωφελείται απ' την χρήση του'. Είναι αυτονόητο πως ο όρος 'Ναζί' έλαβε σκοπίμως μία διαφορετική χροιά απ' τους πολέμιους του 'Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών' του Χίτλερ. Χρησιμοποιείται ως υποτιμητικός όρος, εν είδη  προσβολής ή μομφής και πλέον ενέχει αρνητική χροιά. Οι Γερμανοί, ακόμα και ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ και οι αξιωματούχοι του Τρίτου Ράιχ, ουδέποτε απεδέχθησαν την προσφώνηση 'Ναζί' στις μεταξύ τους επικοινωνίες. Τουναντίον, αυτοαποκαλούνταν 'Εθνικοσοσιαλιστές' και οτιδήποτε άλλο πέραν αυτού είναι ψευδές. Όσοι έχουν πρόσβαση ή γνώση των αυθεντικών γερμανικών αρχείων, το γνωρίζουν. Ο ελληνιστί όρος 'Ναζί' αναφέρεται απ' τον μάγο της προπαγάνδας Dr. Joseph Goebbels στο έργο του 'Der Nazi-Sozi', ωστόσο στην διάδρασή του κόμματος με τον λαό και μόνον. Μ' άλλα λόγια, ο όρος αυτός εξυπηρετούσε αποκλειστικά τους προπαγανδιστικούς σκοπούς του κόμματος. Δεν ήταν προς ευρεία χρήση. Δεν αποτελούσε καν επίσημη γραμμή ή όρο που απηχούσε τις ιδεολογικές πεποιθήσεις των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών. Ο όρος 'Ναζί'-'Ναζισμός', οφείλουν την προέλευσή τους στην επινόηση του Εβραίου δημοσιολόγου-ιστορικού του καθεστώτος της Βαϊμάρης, Konrad Heiden (7/8/1901-18/6/1966), και ανάγεται στην δεκαετία του 1920 ως ένα πρόσφορο μέσο για την δυσφήμηση του NSDAP και την κατασυκοφάντηση του Εθνικοσοσιαλισμού. Ο Heiden ήταν ένα κατακάθι της σοσιαλδημοκρατίας της εποχής. Ο όρος 'Ναζί' αποτελούσε μία παραλλαγή, ώστε οι εθνικιστές να διαφοροποιούνται απ' τους σοσιαλδημοκράτες. Το 'Nazi' απηχούσε τον Εθνικισμό και το 'Sozi' τον Σοσιαλισμό (απ' το 'Sozialisten'). Όπως προαναφέραμε, ο όρος 'Ναζί' αποτελούσε ένα πολιτικό λογοπαίγνιο, βασισμένο στην αυστροβαυαρική  αργκό για την λέξη 'αφελής' ή 'βλάχος-ντόπιος' και προερχόταν απ' την γερμανική λέξη 'ignatz' που υποδήλωνε τον αγνό, τον πρωτόλειο. Ηχεί όπως η λέξη 'nutsy' που υποδηλώνει τον αφελή ή τον αυθόρμητο. Είναι απολύτως κατανοητό για ποιόν λόγο οι ίδιοι οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν επέλεξαν αυτόν τον όρο, εν αντιθέσει με τους πολέμιούς τους που τους τον απέδωσαν. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπ' όψιν μας γιατί αυτός ο όρος διαδόθηκε απ' την μπολσεβίκους προπαγανδιστές και πώς αξιοποιήθηκε από διάφορους άλλους πολιτικούς αντιπάλους και ανατρεπτικούς τύπους, τόσο στο εσωτερικό της Γερμανίας όσο και στο εξωτερικό, απ' τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους πολιτικούς ηγέτες των δυτικών δυνάμεων. Είναι ευνόητο ότι αν ο όρος 'Ναζί' χρησιμοποιήθηκε κατά το δοκούν τότε, σε τι βαθμό διογκώθηκε, μετά την πτώση του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος, το υποβόσκον νόημά του μέσω της επέκταση αυτού με τον όρο 'Νεο-Ναζί'.



Συνεπώς, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται- αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά απ' τον όρο 'Ναζί' είναι το ίδιο και παραπάνω ηλίθιοι και επιβλαβείς για την εθνική υπόθεση, στον ίδιο βαθμό με τους 'αντί-Ναζί'. Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε πως οι διάφοροι προωθητές του ειδώλου του 'κακού Ναζί' είναι εγκάθετοι, ώστε να δαιμονοποιήσουν όλους όσοι διερευνούν ενεδελεχώς την όλη υπόθεση γύρω απ' το φαινόμενο που ονομάζεται Αδόλφος Χίτλερ και πολύ περισσότερο το πολιτικό υπόβαθρο του Εθνικοσοσιαλισμού. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός πως ο Heiden που επινόησε τον όρο 'Ναζί' δεν ήταν ένας απλός Εβραίος δημοσιολόγος-ιστορικός της Βαϊμάρης, αλλά πολιτικός αντίπαλος του Εθνικοσοσιαλισμού την ίδια περίοδο. Όντας Εβραίος ο ίδιος και ο πατέρας του συνδικαλιστής σε μία περίοδο όπου τα συνδικάτα αποτελούνταν από σκληροπυρηνικούς μαρξιστές-μπολσεβίκους. Ο Heiden εστιάστηκε στην συγγραφή βιογραφικών στοιχείων για τον Αδόλφο Χίτλερ. Αναδείχτηκε εξαιτίας αυτής της ασχολίας του. Συχνά έγραφε με το ψευδώνυμο  'Klaus Bredow'. Ο Heiden γεννήθηκε στο Μόναχο, μία πόλη στην οποία κατοικούσαν αρκετοί Εβραίοι εκείνη την εποχή. Απεφοίτησε απ' το πανεπιστήμιο του Μονάχο το 1923. Δεν παρέλειψε όμως να οργανώσει τους δημοκρατικούς συμφοιτητές του και μετέπειτα έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Ο Heiden ήταν ένας απ' τους πρώτους επικριτές, καθότι διείδε με φόβο την επερχόμενη άνοδο του NSDAP, αφού προηγουμένως είχε παρακολουθήσει μία εκδήλωση του το 1920. Εργάστηκε για λογαριασμό της εφημερίδας 'Frankfurter Zeitung' και της 'Vossischen Zeitung', ενώ απ' το 1932 κι έπειτα έγινε ελεύθερος επαγγελματίας. Να ληφθεί υπ' όψιν πως η 'Frankfurter Zeitung' τασσόταν υπέρ της Συνθήκης των Βερσαλλιών το 1918, ενώ έπαψε ν' αντιτίθεται στην κυβέρνηση και τάχθηκε υπέρ της 'πολιτικής της συμφιλίωσης' του Gustav Stresemann. Ένα χρόνο αργότερα, το 1933, αυτοεξορίστηκε πρώτα στο Saarland, στη συνέχεια στην Ελβετία, στη συνέχεια στη Γαλλία, και τελικώς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο του εξεδόθη υπό τον τίτλο 'Η Νέα Ιερά Εξέταση' απ' τους εκδοτικούς οίκους 'Modern Age Books', Inc. και την 'Alliance Book Corporation' στην Νέα Υόρκη το 1939 σε μετάφραση του Heinz Norden απ' το γερμανικό πρωτότυπο. Εντός αυτού  κατεγράφησαν οι ανώνυμες και ως εκ τούτου αστήρικτες βάσει δεοντολογίας, μαρτυρίες Εβραίων που υποτίθεται εδιώχθησαν βάναυσα απ' το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της σταδιακής πτωτικής πορείας του απ' το 1938 κι έπειτα, καθώς και μία δυστοπική θα λέγαμε σήμερα, πρόβλεψη του προμελετημένου σχεδίου της 'Τελικής Λύσης' που επεφύλασσε το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς στους Εβραίους. Η περιγραφή του Heiden παραλληλίζει τον διωγμό των Εβραίων ως ανάλογο των διώξεων της εποχής του Ταμερλάνου και του Μιθριδάτη. Αρκετοί, βασιζόμενοι σε νύξεις κυρίως του Τίτου Λίβιου και του Αθήναιου, υποστηρίζουν ότι ο Αντίοχος ονομαζόταν αρχικά Μιθριδάτης κι ότι πήρε το όνομα με το οποίο βασίλεψε αργότερα όταν πέθανε μετά από ασθένεια (το -193;) ο μεγαλύτερος αδελφός του που ονομαζόταν κι αυτός Αντίοχος. Ο Ταμερλάνος ήταν Σκύθης βοσκός που απέκτησε το στέμμα της Περσίας και κατατρόπωσε όλες τις μεγάλες δυνάμεις της μέσης Ανατολής και της βορείου Αφρικής.




Στο περιοδικό 'Χρονικά' του Κ.Ι.Σ, στο τεύχος 202 (Μάρτιος-Απρίλιος 2006), αναφέρονται τα εξής: ''Στους καταδικασθέντες περιλαμβάνονται και οι κατωτέρω υπεύθυνοι ειδικώς για εξοντώσεις Εβραίων: Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ, θεωρητικός της 'Αρίας Φυλής'. Γιούλιος Στράιχερ, σκληρότερος διώκτης και ιδεολόγος του αφανισμού των Εβραίων''. Άρτουρ Λούκας Ζάις-Ίνκαρτ, διοικητής της Ολλανδίας, εισηγητής της εκτόπισης και της στείρωσης χιλιάδων Ολλανδών Εβραίων. Χανς Φράνκ, ο 'δήμιος της Πολωνίας' και διοικητής του Άουσβιτς.



'Είναι αλήθεια ότι στο Άουσβιτς εξοντώθηκαν δύο εκατομμύρια Εβραίοι;' τον ρώτησε ο συνήγορος. 'Ναι'.'Άνδρες, γυναίκες και παιδιά;' 'Ναι'. Στην απολογία του δήλωσε ότι '1.000 χρόνια θα χρειασθεί να περάσουν για να αποπλύνει η Γερμανία αυτό το έγκλημα'.




Το όνομα Χάνς Φράνκ μας προδιαθέτει σε σχέση με το όνομα Άννα Φράνκ και το αμφισβητούμενο ημερολόγιο. Όσον αφορά τα 1.000 χρόνια που κατ' ομολογίαν του θα χρειαστούν για να καθαρθεί η συνείδηση του γερμανικού λαού, μας φέρνει στο νου τον τρόμο των Εβραίων μπροστά στο όραμα για 'Χίλια Χρόνια Χίτλερ'. Πράγματι, το ψεύδος και η αντιστροφή ενεγράφησαν πάνω στο δέρμα των Εβραίων, ως μία 'ποινή' όπως με τον βωλοκόπο στη 'Σωφρονιστική αποικία' του αντιδραστικού Εβραίου της Τσεχίας Φράντς Κάφκα. Όσον αφορά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσοι κλείνονταν σ' αυτά ήταν ανατρεπτικά στοιχεία που διέφθειραν τον γερμανικό λαό. Σε σχέση με τα αντίστοιχα γκούλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης, φαντάζουν παδικές χαρές. Αν παραλείψουμε το γεγονός ότι τέτοια στρατόπεδα είχαν δημιουργηθεί απ' τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Όσον αφορά τον Heiden, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένας απλός 'αντικειμενικός δημοσιολόγος-ιστορικός', αλλά αντίθετα ένας καιροσκόπος προπαγανδιστής που επωφελούταν απ' την υποδαύλιση μίας ενδοευρωπαϊκής διαμάχης. Το γεγονός ότι σιώπησε προκλητικά μπροστά στα καταφανή εγκλήματα των μπολσεβίκων έναντι δεκάδων εκατομμυρίων αθώων Ρώσων Χριστιανών και έναντι της γενοκτονίας 7 εκατομμυρίων Ουκρανών, είναι δυκτικό της αντικειμενικότητάς του. Ο Heiden και οι ομόφυλοί του για να διατηρήσουν τα δικά τους συμφέροντα, εις βάρος όλων των άλλων, επιδόθηκαν με μεγάλο ενδιαφέρον στη διαιώνιση των ψεμάτων τους με μεγαλύτερη ένταση μετά τον πόλεμο, προκειμένου να δικαιολογήσει την προδοτική στάση τους κατά την διάρκεια αυτού. Ένα φαινόμενο που συναντούμε και στην σύγχρονη ελληνική ιστορία με τους κομμουνιστές που παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό με την αντίστασή τους στον κατακτητή, την ίδια ώρα και στιγμή που συνεργάζονταν μαζί του και καταλήστευαν τους 'συμπατριώτες' τους.




Το υπέρτατο ψεύδος που διασπείρεται από διάφορους 'αντι-νεοταξίτικους' κύκλους και ισοδυναμεί με το κίβδηλο που κρύβεται πίσω απ' τον όρο 'Ναζί' είναι και η εξίσωση Ναζισμού-Σιωνισμού. Κομμάτι αυτής της προπαγάνδας είναι ότι ο Αδόλφος Χίτλερ βοήθησε ώστε να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ το 1948, ενόσω θέλουν να μας πείσουν ότι οι Εθνικοσοσιαλιστές αποκαλούσαν ο ένας τον άλλο με τον όρο 'Ναζί'. Ο αξιωματικός των SS Leopold von Mildenstein που συμμετείχε στην έκδοση της 'Der Angriff', προς ανάμνηση του ταξειδιού του στην Παλαιστίνη, δημιούργησε ένα μετάλλιο στο οποίο απεικονίζεται ο αγκυλωτός σταυρός στην μία όψη και το άστρο του Δαυίδ στην άλλη. Μεταξύ 9 Σεπτεμβρίου και 9 Οκτωβρίου του 1934, η εφημερίδα 'Der Angriff' υπό την διεύθυνση του Dr. Goebbels δημοσίευσε μία σειρά άρθρων (12 στον αριθμό) του Mildenstein με τίτλο 'Ένας Εθνικοσοσιαλιστής ταξιδεύει στην Παλαιστίνη'. Το καλοκαίρι του 1935, ο Mildenstein έχοντας το αξίωμα του 'SS-Untersturmfuhrer' συμμετείχε στο 19ο Σιωνιστικό Συνέδριο που διεξήχθη στη Λουκέρνη της Ελβετίας, ως παρατηρητής της γερμανο-εβραϊκής αντιπροσωπείας. Η κατά πολύ ασθενής αντι-εβραϊκή γραμμή του ιδίου είχε ξεπεραστεί απ' τα ίδια τα γεγονότα και δεν μπορούσε να επηρεάσει οτιδήποτε σε σχέση με την πολιτική του NSDAP. Κατόπιν διαφωνίας του με τον Reinhard Heydrich το 1936, απομακρύνθηκε απ' τη θέση του και μεταφέρθηκε στην υπηρεσία τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών. Είχε πέσει σε δυσμένεια επειδή η μετανάστευση των Εβραίων προς την Παλαιστίνη δεν προχωρούσε σε αρκετά γρήγορο ρυθμό. Γεγονός το οποίο, αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως δεν υπήρχε καμία μεροληπτική αντιμετώπιση των Εβραίων από μέρους των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών, όπως ισχυρίζονται διάφοροι συνωμοσιολόγοι. Η απομάκρυνσή του απ' την 'Sicherheitsdienst' (Μυστική Υπηρεσία του Ράιχ) συνοδεύτηκε από μία αλλαγή στην πολιτική των SS, που χαρακτηρίστηκε απ' τη δημοσίευση ενός φυλλαδίου το οποίο προειδοποιούσε για τους κινδύνους που ελλοχεύουν απ' την ενδεχόμενη ίδρυση ενός ισχυρού εβραϊκού κράτους στη Μέση Ανατολή, το οποίο γράφτηκε από έναν άλλο 'ειδικός' στα εβραϊκά ζητήματα που είχε προσκληθεί να συμμετάσχει στο τμήμα II/112 απ' τον Mildenstein. Αυτός δεν ήταν άλλος απ' τον Adolf Eichmann. Ο Mildenstein αντικαταστάθηκε στην θέση του επικεφαλής του τμήματός του απ' τον Kuno Schroeder. Τον Δεκέμβριο του 1939, ο Eichmann τέθηκε επικεφαλής του Γραφείου που ήταν επιφορτισμένο με το εβραϊκό ζήτημα, της υποδιεύθυνσης Referat IV B4 της κύριας μυστικής υπηρεσίας του Ράιχ 'Reichssicherheitshauptamt', κομμάτι της οποίας είχε γίνει απ' τον Σεπτέμβριο του 1939 η 'Sicherheitsdienst'. Ενόσω η Γερμανία εναπλάκη στον Β' Π.Π, ο Mildenstein συνέχισε την συγγραφή προπαγανδιστικών άρθρων-βιβλίων. Σ' αυτόν ανήκουν το 'Around the Burning Land of the Jordan' (1938) και το 'The Middle East Seen from the Roadside' (1941), δύο έργα τα οποία τέθηκαν στην λίστα με τ' απαγορευμένα βιβλία στο κομμάτι της Γερμανίας που είχαν καταλάβει οι Σοβιετικοί και έπειτα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.




Όπως με την 'Συμφωνία της Χααβαρα' έτσι και στην περίπτωση του μεταλλίου του Mildenstein που δημιούργησε για αναμνηστικούς λόγους όταν μετέβη στην Παλαιστίνη, τα γεγονότα αυτά έτυχαν εκμετάλλευσης από ορισμένους συγγραφείς που αντιτίθενται στο Κράτος του Ισραήλ, έως σημείου να εξισώνουν τον Ναζισμό με τον Σιωνισμό. Είναι αρκετά πιθανό, ο Mildenstein να ήταν διπλός πράκτορας. Δεν εδιώχθη μετά την λήξη του πολέμου, ενώ ήταν αυτός ο οποίος εξέθεσε ακούσια ή εκούσια τον Eichmann. Ο Eichmann διέφυγε στην Λατινική Αμερική, ωστόσο συνελήφθη απ' τους πράκτορες της Mossad και οδηγήθηκε σε δίκη στο Ισραήλ, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο διά απαγχονισμού. Ο Mildenstein διέφυγε στη Δυτική Γερμανία, όπου έγινε μέλος των Δημοκρατικών. Αργότερα, εξελέγη στο κοινοβούλιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το 1954 μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχε λάβει ειδική θεώρηση εισόδου (visa) κατόπιν πρότερου αιτήματος της κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Δυτικής Γερμανίας. Την δεκαετία του 1960 εργάστηκε ως αντιπρόσωπος της Coca-Cola, ένώ λίγο αργότερα στο ραδιόφωνο 'Η Φωνή του αραβικού κόσμου' στο Κάιρο της Αιγύπτου. Όταν ξεκίνησε η δίκη του Eichmann, αναφέρθηκε το όνομα του Mildenstein, ο οποίος ενημερώθηκε τάχιστα αιτούμενος ασύλου, ώστε να γλιτώσει της ποινικής δίωξης, ισχυριζόμενος πως ήταν συνεργάτης της CIA, κάτι που τελικώς επέτυχε. Η πορεία του δεν μπορεί να οδηγήσει σε βέβαια συμπεράσματα, πέραν του γεγονότος ότι το πρώτο απ' την σειρά των δώδεκα συνολικώς άρθρων στην 'Der Angriff' γράφτηκε στις 9/11  του 1934. Ο Dr. Joseph Goebbels δεν μπορεί να κατηγορηθεί για οτιδήποτε, καθότι είναι γνωστό πως ήταν επιφορτισμένος με πολιτικά καθήκοντα που του στερούσαν τον οποιονδήποτε ελεύθερο χρόνο, ώστε να μπορεί να ενεργήσει κατά ύποπτο τρόπο. Όσον αφορά τον Mildenstein, τα ίχνη του χάθηκαν το 1964, ενώ επισήμως αναφέρεται πως απεβίωσε το 1968, δίχως ν' αναφέρονται άλλες λεπτομέρειες. Ας σταθούμε στο τι μας διδάσκει η περίπτωσή του. Ένα σιωνιστικό-μετάλλιο έγινε πόλος παραπληροφόρησης για την πλειοψηφία του κόσμου, έως σημείου να συνδέει τον Ναζισμό με τον Σιωνισμό βάσει αυτού του μεμονωμένου γεγονότος. Το δυστύχημα είναι πως την όλη ρετσινιά την χρεώθηκε ο Goebbels. Σε αναλογία μ' αυτό το γεγονός ζυγίστε τις αβάσιμες θεωρίες του συρμού 'το ναζιστικό κράτος του Ισραήλ', 'οι Ισραηλινοί εξοντώνουν τους Παλαιστίνιους, όπως έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους', 'O Χίτλερ ήταν Εβραίος', 'Ο Χίτλερ ήταν της οικογένειας των  Rothschild' και διάφορες άλλες ανυπόστατες αρλούμπες.




Ο όρος 'Ναζί' επινοήθηκε, ώστε να δαιμονοποιήσει και να επισκιάσει τον 'Εθνικοσοσιαλισμό'. Οιοσδήποτε στέκεται στον όρο 'Ναζί' δεν κάνει τίποτα άλλο απ' το να κλείνει τα μάτια μπροστά στο μεγαλείο του Εθνικοσοσιαλισμού. Σήμερα, οι μάζες εμποτισμένες απ' το πνευματικό δηλητήριο της αράχνης του εβραϊσμού, αδυνατούν να ξεχωρίσουν το αληθινό απ' το ψεύτικο. Όπως έλεγε και ένας καταστασιακός: 'Μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου'. Να σπάσουμε τα δεσμά...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Ε/Σ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ : Ζήτω ο Θάνατος


Ε/Σ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ : Ο Arnold Leese κι οι Εβραίοι







Ο Arnold Leese (1878-1956) αποτέλεσε επί σειρά ετών μία 'ενοχλητική αλογόμυγα' στην πλάτη του βρετανικού πολιτικού κατεστημένου. Ο Leese ήτο αντίθετος στην εμπλοκή της Βρετανίας στον πόλεμο με την Γερμανία, όπως και πολλοί άλλοι εκείνη την εποχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήτο ο William Joyce ή Λόρδος 'Haw-Haw'. Για την αντίθεση αυτή, η οποία στην πραγματικότητα έσωσε εκατομμύρια Βρετανούς απ' τον θάνατο, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε εις θάνατον βάσει του 'Κανονισμού Αμύνης' 18Β, φυσικά με τις ευλογίες των Εβραίων που επιθυμούσαν να σύρουν την Βρετανία σ' έναν αδελφοκτόνο πόλεμο. Ένα απ' τα μυστικά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήτο πως οι 'δημοκρατικοί' Σύμμαχοι εξόντωναν όσους αποτελούσαν εμπόδια για τα σχέδιά τους, για αμιγώς πολιτικούς λόγους. Οι πολιτικές διώξεις είναι χαρακτηριστικό των σημαντικών κοινωνικών ανακατάξεων. Εξίσου χαρακτηριστική η περίπτωση του Rudolf Hess. Ποιοί ήσαν και είναι πίσω απ' τις διώξεις φρονήματος, δεν επιδέχεται άλλης αναλύσεως.  Αρκεί το λατινικό 'Cui bono?'. Ο Leese ήτο Βρετανός φασίστας πολιτικός, κτηνίατρος στο επάγγελμα και ο οποίος ειδικεύετο στις καμήλες.

Ο Leese γεννήθηκε στο Lytham St Annes του Lancashire και φοίτησε στο Ίδρυμα Giggleswick. Ήτο μοναχικός τύπος. Με την αποφοίτησή του απεδέχθη μία θέση κτηνιάτρου-χειρουργού στην Ινδία. Προηγουμένως είχε εργασθεί στο East End στο Λονδίνο. Εργάσθηκε επί 6 χρόνια ως Ειδικός Κτηνίατρος στις καμήλες, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο προτεκτοράτο της Ανατολικής Αφρικής που ανήκε στην Βρετανική Αυτοκρατορία.




Δημοσίευσε τα συμπεράσματά του πάνω στις καμήλες στην επιθεώρηση 'The Journal of Tropical Veterinary Science' το 1909. Το παράσιτο που έπληττε τις καμήλες 'Thelazia leesei' έλαβε την ονομασία του απ' τον Leese. Μετατέθηκε στις ιατρικές μονάδες του Βρετανικού Βασιλικού Στρατού και υπηρέτησε στο Δυτικό Μέτωπο και στη Μέση Ανατολή. Αργότερα επέστρεψε στην Βρετανία, όπου και συνέγραψε το 1927 το 'A Treatise on the One-Humped Camel in Health and in Disease', μία πραγματεία πάνω στις καμήλες, έργο το οποίο αποτελεί αυθεντία στην Ινδία εδώ κι ολόκληρες δεκαετίες. Εγκαταστάθηκε στο Stamford του Lincolnshire, όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1927. Στο Stamford ο Leese συνδέθηκε με φιλικούς δεσμούς με τον οικονομολόγο Arthur Kitson, ο οποίος ήτο μέλος της πατριωτικής ένωσης 'The Britons'. Ο Kitson έπεισε τον Leese ότι ο έλεγχος του χρήματος ήτο το κλειδί της πολιτικής ισχύος και το χρήμα ελέγχετο παγκοσμίως απ' τους Εβραίους. Ο Kitson εφοδίασε τον Leese μ' ένα αντίγραφο του 'Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών'. Η εβραϊκή πρακτική της σφαγής των ζώων 'kashrut' που σχετίζεται με τους εβραϊκούς νόμους της νηστείας, τροφοδότησε τον αντισημιτισμό του Leese. 'Kashrut' ήτο το σύνολο των εβραϊκών νόμων περί της διατροφής. Τι τρόφιμα μπορεί και τι δεν μπορεί να φάει ένας Εβραίος και πως πρέπει να παρασκευάζονται και να καταναλώνονται αυτά τα τρόφιμα.





H λέξη 'Kashrut' προέρχεται απ' την εβραϊκή ρίζα 'Kaf-Shin-Resh', η οποία σημαίνει λιτός, κατάλληλος, ορθός. Πρόκειται για την ίδια ρίζα απ' την οποία προέρχεται η λέξη 'kosher', η οποία αφορά την τροφή που πληροί αυτές τις προδιαγραφές. Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται επίσης για να υποδηλώσει τελετουργικά αντικείμενα που συνάδουν του εβραϊκού νόμου και θεωρούνται κατάλληλα για τελετουργική χρήση. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του διατροφικού κώδικα 'kosher'. Δεν πρόκειται για κάποιο τρόπο μαγειρικής. Το κινέζικο φαγητό μπορεί να θεωρηθεί 'kosher' αν παρασκευαστεί και μαγειρευτεί κατά τον εβραϊκό νόμο. Υπάρχουν πολλά κινέζικά εστιατόρια που σερβίρουν 'kosher' φαγητά στη Φιλαδέλφεια και την Νέα Υόρκη. Τα τρόφιμα που δεν είναι 'kosher' συνήθως αναφέρονται ως 'treyf' (κυριολεκτικά σημαίνει σκισμένο, απ' την εντολή να μην τρώνε τα ζώα που έχουν σχιστεί από άλλα ζώα). Ωστόσο, πολλοί σύγχρονοι Εβραίοι πιστεύουν ότι οι νόμοι της 'Kashrut' είναι πρωτόγονοι κανονισμοί για την υγεία που έχουν καταστεί άνευ αντικειμένου με τις σύγχρονες μεθόδους παρασκευής των τροφίμων. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ορισμένοι απ' τους διατροφικούς νόμους έχουν ευεργετικές επιδράσεις στην υγεία. Για παράδειγμα, οι νόμοι της 'kosher' διατροφής είναι τέτοιοι, ώστε τα 'kosher' κρεοπωλεία και σφαγεία έχουν εξαιρεθεί από πολλούς κανονισμούς του Υπουργείου Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Διόλου τυχαίο ότι οι Εβραίοι έχουν εξαιρεθεί από οποιαδήποτε διατροφική συνάφεια με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτό αρκεί για να εξηγήσει τον διατροφικό πόλεμο και τον εντονότερο έλεγχο της διατροφής των ανθρώπων...απ' τους ίδιους τους Εβραίους. Η διατροφή 'kosher' δεν σχετίζεται μονάχα με λόγους υγείας ή τήρησης του εβραϊκού νόμου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η καμήλα ή το κρέας κουνελιού ('treyf') είναι λιγότερο υγιή απ' το αγελαδινό ή το κατσικίσιο κρέας. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων προκαλούν πρόβλημα στην πέψη, όπως δεν υπάρχει κάποια σύγχρονη τεχνική παρασκευής τροφίμων που ν' αναπαράγει το όφελος για την υγεία απ' την κατανάλωση 'kosher' τροφής ξεχωριστά. Η μόνη απάντηση σ' όλα αυτά τα παράδοξα είναι η εξής: 'Επειδή το λέει η Torah'. Η Torah δεν εξηγεί τους νόμους αυτούς. Πολλοί θεωρούν πως οι νόμοι της 'Kashrut' εντάσσονται στο πλαίσιο των 'chukkim' νόμων που είναι άνευ ουσίας. Ο Ραβίνος Hayim Halevy Donin, στο βιβλίο του 'To Be a Jew' που αποτελεί μία πηγή πάνω στον παραδοσιακό Ιουδαϊσμό, εξηγεί ότι αυτοί οι νόμοι δεν αποτελούν τίποτα άλλο από μία κλήση για αγιότητα.






Η δυνατότητα να γίνει διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους, καλού και κακού, καθαρού και μιαρού, ιερού και βέβηλου, είναι πολύ σημαντική, ΄βασει της απόλυτης 'λογικής', στον Ιουδαϊσμό. Οι νόμοι περί του τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να φάει ένας Εβραίος στοχεύουν στον αυτοέλεγχο. Κατ' αυτό τον τρόπο, η διατροφή ισοδυναμεί μ' ένα τελετουργικό. Το εβραϊκό τραπέζι συχνά συγκρίνεται με το βωμό του Ναού στη ραβινική λογοτεχνία. Στην αγορά κρέατος απ' ένα 'kosher' κρεοπωλείο ή στην αγορά 'kosher' πιστοποιημένων προϊόντων, το μόνο πράγμα που πρέπει να σκεφτεί ένας Εβραίος είναι ο διαχωρισμός του κρέατος και των γαλακτοκομικών προϊόντων. Πολλοί Εβραίοι θεωρούν πως η δυσκολία 'kosher' διατροφής εντάσσεται στο σχέδιο του Θεού, ώστε να κοινωνικοποιηθούν οι Εβραίοι με τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν ακολουθούν την 'kosher' διατροφή. Οι θεμελιώδεις νόμοι της 'kashrut' είναι οι εξής:




1. Ορισμένα ζώα δεν μπορούν να καταναλωθούν καθόλου. Ο περιορισμός αυτός περιλαμβάνει τη σάρκα, τα όργανα, τα αυγά και το γάλα των ζώων που απαγορεύονται.


2. Απ΄τα ζώα που μπορούν να καταναλωθούν, πρέπει να σφάζονται τα πουλιά και τα θηλαστικά, σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο.


3. Όλο το αίμα πρέπει να στραγγίζεται απ' το κρέας ή στο ψητό πριν απ' την κατανάλωσή του.


4. Ορισμένα μέρη των επιτρεπόμενων προς κατανάλωση ζώων δεν μπορούν να καταναλωθούν.


5. Όσον αφορά το κρέας (η σάρκα των πτηνών και των θηλαστικών) δεν μπορεί να καταναλωθεί από κοινού με τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Τα ψάρια, τα αυγά, τα φρούτα, τα λαχανικά και τα δημητριακά μπορούν να καταναλωθούν από κοινού είτε με κρέας είτε με γαλακτοκομικά.


6. Τα σκεύη που έχουν έρθει σ' επαφή με το κρέας δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τα γαλακτοκομικά, και το αντίστροφο. Τα σκεύη που έχουν έρθει σε επαφή με μη-'kosher' τρόφιμα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για 'kosher' τρόφιμα. Αυτό ισχύει μόνο για το μέρος όπου συνέβη η επαφή, ενόσω το φαγητό ήτο ζεστό.



7. Τα προϊόντα που παράγονται απ' τα αμπέλια των μη-Εβραίων δεν μπορεί να καταναλωθούν, μέσω της τροφής ή της πόσης.

Αναλυτικές λεπτομέρειες όσων αναφέρονται επιγραμματικά παραπάνω μπορεί να βρει κανείς στο 3o βιβλίο της Πεντατεύχου και ταυτόχρονα στο 3ο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ως συνέχεια της 'Εξόδου' με το όνομα 'Λευϊτικό' ή 'Λευϊτικόν'. Τα κύρια γεγονότα που αναφέρονται στο Λευϊτικό, κατά σειρά, είναι: Θυσίες Εβραίων, αιματηρές και αναίμακτες (Κεφ.Α΄ - Ζ΄), Ορισμός του Ααρών ως αρχιερέα και των υιών του ιερείς (Κεφ.Η΄- Ι΄), Καθαρά και ακάθαρτα ζώα (Κεφ.ΙΑ΄), Λέπρα των Εβραίων, διατάξεις καθαρισμού (ΙΒ΄ - ΙΣτ΄), υπόψη 5 Κεφάλαια,  Αγιασμός (Κεφ. ΙΖ΄- ΚΒ΄), 6 Κεφάλαια,  Περί Σαββάτου, Πάσχα Εβραίων, Σκηνοπηγίας, Ιωβηλαίου, και ειρηνικών προσφορών (Κεφ.ΚΓ΄ - ΚΕ΄), Ευλογίες στους τιμητές των εντολών (Κεφ.ΚΣτ΄), Περί προσώπων, ζώων, κτημάτων, δανεισμού, διαχείρισης χρημάτων και του φόρου της δεκάτης (Κεφ.ΚΖ΄). Στο 'Δευτερονόμιο' ή 'Δευτερονόμιον', στο 5ο και τελευταίο βιβλίο της Πεντατεύχου και ταυτόχρονα το 5ο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ως συνέχεια των Αριθμών δίδονται λεπτομέρειες για την τελετουργική διατροφή των Εβραίων. Στο 'Περί καθαρότητας, εορτών, θυσιών, προσόδων ιερέων, πόλεων και αστικών διατάξεων' (Κεφ.ΙΔ΄- Κστ΄).






Επιστρέφοντας στα όσα ελέχθησαν για τον Leese, εκείνος συνέγραψε το φυλλάδιο 'Fascism for Old England', έχοντας επιδείξει έντονο ενδιαφέρον για τον ιταλικό φασισμό, πλαισίωσε τους Βρετανούς Φασίστες το 1924. Ο Leese συμμετείχε στην ιταλική ομάδα 'Centre International d’ Études sur la Fascisme' που επιδίωκε την ιδεολογική διάδοση του ιταλικού φασισμού σε παγκόσμια κλίμακα, ως 'εκ Βρετανίας' ανταποκριτής της ομάδας. Την ίδια χρονιά εξελέγη σύμβουλος στο Stamford μαζί με τον συναγωνιστή του Henry Simpson. Στην αυτοβιογραφία του,  ο Leese έγραψε 'ήμαστε οι πρώτοι συνταγματικά εκλεγμένοι φασίστες στην Αγγλία'. Ο Leese εγκατέλειψε τους Βρετανούς Φασίστες το 1928 κι αφού αποσύρθηκε στο Guildford, ίδρυσε τη δική του 'Αυτοκρατορική Φασιστική Λίγκα' (IFL) το επόμενο έτος. Η Λίγκα αρχικώς εναρμονίστηκε με τα ιταλικά φασιστικά ιδεώδη, ωστόσο κάτω απ' την καθοδήγηση του Henry Hamilton Beamish, ιδρυτού της ένωσης 'The Britons' εστίασε στον αντισημιτισμό. Οι εκδοτικές δραστηριότητες της Λίγκας χρηματοδοτήθηκαν απ' τον ίδιο τον Leese. Το 1932 ο Oswald Mosley πλησίασε τον Leese με στόχο την απορρόφηση της IFL στη δική του κραταιά 'Βρετανική Ένωση Φασιστών'. Ενώ οι σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών ήσαν αρχικώς εγκάρδιες, ο Leese επιτέθηκε στον Mosley για την αποτυχία του να εστιάσει στο 'Εβραϊκό Ζήτημα'. Ο Leese κατηγόρησε ευθέως την οργάνωση του Mosley ως 'kosher φασίστες'. Ο αντισημιτισμός ήτο αυτό που χαρακτήριζε τον Leese, πολύ περισσότερο απ' την προσήλωσή του στα φασιστικά ιδεώδη. Η εμμονή του αυτή επετάθη έως σημείου υστερίας, κατόπιν της επισκέψεώς του στη Γερμανία και της γνωριμίας του με τον Julius Streicher. Ο Leese προσάρμοσε το περιοδικό του 'The Fascist' στα πρότυπα του 'Der Stürmer'. Ο αντισημιτισμός του εξελίχθηκε σε φυλετισμό, οπότε κι άρχισε να ομιλεί και να γράφει ότι ο Άριος είναι ο δημιουργός του πολιτισμού και της κουλτούρας. Υποστήριξε δε ότι η Άρια Φυλή βρίσκεται σε διαρκή κι άνισο αγώνα με τον Εβραίο, η έκβαση του οποίου θα καθορίσει απολύτως το μέλλον της ανθρωπότητος.



Ο Leese, απ' το 1935, είχε προτείνει τη μαζική δολοφονία των Εβραίων με τη χρήση των περίφημων θαλάμων αερίων, καταδικάστηκε σε ποινή φυλακίσεως το 1936, οπόταν κατηγορήθηκε από κοινού με τον συναγωνιστή του και μέλος της Λίγκας Walter Whitehead για 6 κατηγορίες που αφορούσαν 2 άρθρα που δημοσιεύθηκαν στο τεύχος Ιουλίου της φασιστικής εφημερίδας της Λίγκας με τον βαρύγδουπο τίτλο 'Jewish Ritual Murder' που αργότερα κυκλοφόρησε ως ξεχωριστό φυλλάδιο. Καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για 6 μήνες αντί του προστίμου για την πρόκληση διασαλεύσεως της τάξεως. Μαζί με το ανωτέρω κυκλοφόρησε το φυλλάδιο 'My Irrelevant Defence', στις σελίδες του οποίου ουσιαστικά εξέθεσε την υπερασπιστική γραμμή του, αναφέροντας πως στον εορτασμό του Πάσχα περιλαμβάνεται κι η θυσία των παιδιών των Χριστιανών απ' τους Εβραίους. Ο Leese ήτο απολύτως αφοσιωμένος στην Βρετανία κι επικριτικός προς τον Adolf Hitler απ' την αρχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ενώ εξαγριώθηκε οπόταν και εδόθη διαταγή εγκλεισμού του το 1940. Παρέμεινε ασύλληπτος έως τις 9/11/1940, δημοσιεύοντας τις απόψεις του, ενώ αντιστάθηκε σθεναρά κατά την διάρκεια της συλλήψεώς του, καθώς θεώρησε πως ήτο προσβολή για τον πατριωτισμό του. Ο Leese θεωρούσε πως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ήτο 'Πόλεμος των Εβραίων', ενώ εναντιώθηκε στο Σύμφωνο Συνεργασίας Hitler-Stalin και κατέκρινε τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές και τους συμμάχους τους για την εισβολή τους στη Νορβηγία. Απελευθερώθηκε το 1944 για λόγους υγείας.





Μετά την λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο Leese δημιούργησε το 'Jewish Information Bureau', ενώ εξέδωσε το αντισημιτικό περιοδικό 'Gothic Ripples' που περιείχε και ρατσιστικά σχέδια κι αναφορές προς τους Νέγρους στην στήλη 'Nigger Notes'. O Leese φυλακίστηκε εκ νέου το 1947 μαζί μ' άλλα 7 πρώην μέλη της Λίγκας, αφού καταδικάστηκε σε κάθειρξη ενός έτους επειδή είχε βοηθήσει να δραπετεύσουν Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου που είχαν υπηρετήσει στα Waffen SS. To 1951 συνέγραψε την αυτοβιογραφία του με τίτλο 'Out of Step: Events in the Two Lives of an Anti-Jewish Camel Doctor'. Ο Leese ήτο μέντορας του νεαρού, τότε, Colin Jordan, στον οποίο κι άφησε ως κληρονομιά το σπίτι του επί της Holland Princedale Road στο Λονδίνο, η χήρα του οποίου το διατήρησε ως καταφύγιο με το όνομα 'Arnold Leese House' και το οποίο εξελίχθηκε σε ορμητήριο του Colin Jordan.



Χρήσιμος σύνδεσμος: http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/01/blog-post_5630.html

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Aυτόνομες Ελληνικές Ζώνες: Ανάρχα και αντιφά οι δρόμοι ανήκουν στους Έλληνες Εθνικιστές












 

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ


Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Μέρος E')





Μέρος του προβλήματος που αντιμετώπισε η Γερμανία ήτο η ανεπάρκεια στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η πολεμική προπαγάνδα της απείχε παρασάγγας απ' το να είναι καλά οργανωμένη. Το αρμόδιο γραφείο της 'Kriegspresseamt' ήτο επιφορτισμένο με διπλό ρόλο: της παροχής πολεμικών ειδήσεων στον επίσημο γερμανικό Τύπο και της συντήρησης του ηθικού μεταξύ των στρατευμάτων και των οικείων τους. Εν αντιθέσει με τους Βρετανούς, οι οποίοι είχαν ξεχωριστές υπηρεσίες γι' αυτές τις εξειδικευμένες ανάγκες, η γερμανική αρχή ήτο υπερφορτωμένη κι έτσι το έργο της ήτο δυσδιάκριτο. Οι Γερμανοί είχαν επιλέξει να επικεντρωθούν στις ειδήσεις που αφορούν τον πολέμο κι όχι εν προκειμένω στο ηθικό, μ' αποτέλεσμα, όταν η συμμαχική προπαγάνδα άρχισε να κλιμακώνεται το 1917 και το 1918, το ηθικό είχε παραμεληθεί ήδη σοβαρά. Η Ανώτατη Διοίκηση του Στρατού ξεκίνησε ένα πρόγραμμα πατριωτικής διδασκαλίας στις τάξεις του στρατεύματος με τη χρήση ταινιών, εφημερίδων, διαλέξεων. Όπως προηγουμένως, το έργο αυτό πραγματοποιήθηκε απ' τις στρατιωτικές αρχές των οποίων η πρώτη προτεραιότητα  ήτο ο πόλεμος. Εκτιμήθηκε αργά ότι ο σύγχρονος πόλεμος απαιτεί τόση προσοχή στα πυρομαχικά του ίδιου του νου ως προς την οργάνωση των μαχών. Στο φύλλο που περιείχε τις ειδήσεις του γερμανικού στρατού, 'Nachrichtenblatt der 18 Armee', έγινε η εξής παραδοχή την παραμονή της ήττας:




'Στο επίπεδο της προπαγάνδας μέσω φυλλαδίων ο εχθρός νίκησε κατά κράτος. Η σκοποβολή με βελάκια που περιέχουν δηλητήριο ουδέποτε αποτέλεσε γερμανική τέχνη. Συνειδητοποιήσαμε, εν τούτοις, πως ο αγώνας αυτός είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, και πρέπει να στρέψει κανείς τα όπλα του εχθρού εναντίον του. Ωστόσο, το πνεύμα με το οποίο είναι διαποτισμένα τα φυλλάδια του εχθρού θυμίζουν τέρας που γυρίζει λυσσασμένο κι αρνείται να πεθάνει. Παρά τις ανταμοιβές για την παράδοση των φυλλαδίων του εχθρού και τις αυστηρές ποινές για τη μη παράδοσή τους, οι γερμανικές στρατιωτικές αρχές ήσαν απλά σε θέση να παρέχουν τις νίκες που απαιτούνταν για ν' αποσπάσουν τους σπόρους της δυσαρέσκειας που είχαν σπαρθεί απ' τις προηγούμενες συμμαχικές εκστρατείες κι είχαν αξιοποιηθεί μ' αδίστακτη αποτελεσματικότητα απ' το  'Crewe House' τόσο εντός όσο και πίσω απ' τις γερμανικές γραμμές'.




Για να' μαστε ακριβείς, η συμμαχική προπαγάνδα δεν θα μπορούσε από μόνη της να οδηγήσει τους πολύ καλύτερους από άποψη στρατιωτικής εκπαίδευσης και πολεμικής εμπειρίας Γερμανούς στην ήττα. Έπειτα από 4 χρόνια αδιεξόδου κι  αποτυχίας της τελευταίας μεγάλης γερμανικής επίθεσης του Ιουλίου, οι συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης της Γερμανίας είχαν γίνει εμφανείς. Παρά τον προσωρινό θρίαμβο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και την μεγάλη υποβρυχιακή εκστρατεία των U-Boats, οι Γερμανοί είχαν καθυστερήσει την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, ενώ παράλληλα είχαν αποτύχει να υποτάξουν τους Σύμμαχους. Οι σημαντικές ελλείψεις σε τρόφιμα που προκλήθηκαν απ' τον συμμαχικό αποκλεισμό, η σοσιαλιστική-πασιφιστική προπαγάνδα που ήτο εμπνευσμένη απ' τον Μπολσεβικισμό, η άφιξη των αμερικανικών στρατευμάτων στο Δυτικό Μέτωπο, επηρέασαν την γερμανική θέληση, έως σημείου ν' αποκλειστεί η νίκη. Η κατάρρευση της Αυστρο-Ουγγαρίας ήτο ένα βαρύ πλήγμα. Το καλοκαίρι του 1918, το 'Crewe House' επικεντρώθηκε στην ηθική φθορά των Γερμανών, ενώ είχε ήδη συμβάλει στην κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, καθώς η εσωτερική συνοχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας είχε ήδη αρχίσει να γνωρίζει την κατιούσα. Το ερώτημα παραμένει πόσο ευθύνεται η συμμαχική προπαγάνδα όσον αφορά την τελική κατάρρευση του ηθικού των Γερμανών κι αν ήτο πολιτικής ή στρατιωτικής φύσης το ηθικό που κατέρρευσε, ή και τα δύο μαζί.




Το 1918, το Γραφείο Πολέμου άρχισε να συγκεντρώνει πληροφορίες ύστερα από ανακρίσεις Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου, όσον αφορά τον βαθμό που είχαν επηρεαστεί απ' την συμμαχική προπαγάνδα. Πολλοί αιχμάλωτοι κατείχαν προπαγανδιστικό υλικό όταν συνελήφθησαν. Απ' τις 48 επίσημες εκθέσεις που συντάχθηκαν μεταξύ 13ης Μαΐου και 17ης Οκτωβρίου σχετικά με την αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας των μπαλονιών, μονάχα μία περιείχε δυσμενή σχόλια από έναν Γερμανό αιχμάλωτο πολέμου. Οι λιποτάκτες ομιλούσαν ανοικτά για την επιρροή που είχαν πάνω στους τα φυλλάδια των συμμάχων και για την εθελούσια απόφασή τους να παραδοθούν. Μία αμερικανική πηγή αναφέρει πως μόλις το 80% των Γερμανών αιχμαλώτων είχαν στην κατοχή τους φυλλάδια του εχθρού. Παρ' όλο που αναφερόμαστε περισσότερο στο κατά πόσο είχε σπάσει το ηθικό του γερμανικού λαού, δεν υπάρχουν αναφορές για μεταπολεμικές συζητήσεις αν το ηθικό του βρετανικού λαού είχε δεχθεί πλήγματα ή αυτό να επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα. Ο πατριωτισμός δεν αρκούσε από μόνος του. Στην διάρκεια των 18 πρώτων μηνών του πολέμου, η βρετανική κυβέρνηση στηριζόταν σ' αυτό το δεδομένο. Με το ξέσπασμα του πολέμου, ο τακτικός στρατός των Βρετανών αριθμούσε 160.000. Ο 1ος Καγκελάριος της Γερμανίας Otto von Bismarck είχε πει χαριτολογώντας ότι: 'Είναι αρκετοί, ώστε να καταφέρει να τους συλλάβει όλους η γερμανική αστυνομία'. Ο Λόρδος Kitchener, που εμφανιζόταν σπάνια, θεωρούσε πως αυτός ο πόλεμος δεν θα έληγε σύντομα. Στις 8 Αυγούστου του 1914, διέταξε τους άνδρες του να βγάλουν το σπαθί απ' το θηκάρι τους και να πολεμήσουν για το 'Στέμμα και την Πατρίδα'. Αρχικά, οι εθελοντές είχαν φτάσει τον αριθμό 30.000 ημερησίως.



Η αρχική πλημμυρίδα πολύ σύντομα συρρικνώθηκε σ' ένα ρεύμα και στη συνέχεια σε μία στάλα κι ο ενθουσιασμός άρχισε να ξεθωριάζει. Λόγω των τρομακτικών απωλειών στο Δυτικό Μέτωπο, η μεγάλη έλλειψη εθελοντών ήτο ανησυχητική κι η υποχρεωτική επιστράτευση έγινε αναπόφευκτη. Η Κοινοβουλευτική Επιτροπή Επιστράτευσης (PRC) είχε ξεκινήσει ήδη έναν αγώνα για την επιστράτευση δυνάμεων. Η επιστράτευση ήτο κυρίαρχο θέμα της εγχώριας προπαγάνδας μέχρι το σημείο της καθιέρωσης υποχρεωτικής στράτευσης, τον Ιανουάριο του 1916, η οποία αποτέλεσε το κύριο σημείο εστίασης της δέσμευσης του κάθε πολίτη στην εθνική πολεμική προσπάθεια. Ερασιτέχνες και ανεπίσημοι προπαγανδιστές ήσαν εν αφθονία, ενώ σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η σωβινιστική επίδραση του Τύπου. Όταν άρχισε να μειώνεται ο αριθμός των στρατεύσιμων, η βρετανική κυβέρνηση επιδόθηκε σε απειλές περί της μη εκπλήρωσης των νόμιμων καθηκόντων που έχει ένας πολίτης. Το μήνυμα 'Ποιός είναι απών; Μήπως εσείς;' του John Bull είχε ψυχολογική επίδραση στους Βρετανούς. Η πίεση που ασκήθηκε μ' αυτόν τον τρόπο δεν επηρέασε άμεσα την κατάταξη όσων δεν το είχαν ακόμα κάνει, αλλά αποτέλεσε έναν έμμεσο εκβιασμό στις οικογένειές των ΄'υπό κατάταξη', απ' τις οποίες επίσης αναμένετο να κάνουν την υπέρ πατρίδος θυσία. 'Οι γυναίκες της Βρετανίας λένε Πήγαινε' και 'Τι έκανες στον Μεγάλο Πόλεμο, μπαμπά';, αποτελούν δύο γνωστά συνθήματα από πόστερ της εποχής. Αφίσες, κάρτες τσιγάρων, διαλέξεις, κινηματογραφικές ταινίες, όλα συνέκλιναν στην άποψη ότι ήτο πιο πατριωτικό και κοινωνικά αποδεκτό να πάει κανείς αντί του να μην πάει. Αυτό αποτελεί τρανταχτό στοιχείο του αγγλικού σωβινισμού που διακατέχει έως και σήμερα την βρετανική κοινωνία. Τον Ιανουάριο του 1916, ο καταναγκασμός ήτο ο κανόνας κατάταξης κι όχι ο πατριωτισμός.





Ο πασιφισμός ήτο σε άνθιση ύστερα απ' τις μάχες του Verdun (the Somme) και του Ancre. Συστάθηκε η Εθνική Πολεμική Επιτροπή Στόχων (NWAC) για να συνεχίσει το έργο της PRC. Η πασιφιστική πολιτική εκπορευόταν απ' το κόμμα των Εργατικών. Σ' αυτό έβρισκαν καταφύγιο οι λιποτάκτες κι αντίστοιχα το κόμμα σ' αυτούς έβρισκε μέλη. Ό,τι συμβαίνει και στην Ελλάδα με το Κομμουνιστικό Κόμμα, το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας. Ταινίες όπως οι 'Britain Prepared' (1915), 'The Battle of the Somme' (1916), 'Battle of the Ancre' και 'The advance of the Tanks' (1917), βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην πασιφιστική τάση. Μάλιστα, η βρετανική κυβέρνηση κάλεσε τον D. W. Griffith να σκηνοθετήσει το 'Hearts of the World' (1918), μία ταινία προπαγάνδας για ένα μικρό γαλλικό χωριό που βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή και απεικονίζετο η βαρβαρότητα των 'Ούνων'. Μία άλλη έντονα αντι-γερμανική ταινία ήτο η 'The Leopard’s Spots' (1918), το περιεχόμενο της οποίας τέθηκε προς συζήτηση στο βρετανικό κοινοβούλιο, αυτή τη φορά όμως με τον εσφαλμένο τίτλο 'Μία φορά Ούνος, πάντοτε Ούνος'. Στην εν λόγω ταινία απεικονίζονται απεικονίζονται 2 Γερμανοί στρατιώτες που βρίσκονται σε μία κατεστραμμένη πόλη της Γαλλίας να επιτίθενται σε μία γυναίκα και το μωρό της. Οι 2 χαρακτήρες εμφανίζονται ως εμπορικοί ταξιδιώτες σ' ένα αγγλικό χωριό μετά τον πόλεμο προσπαθώντας να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους.



Έπειτα ένας βρετανός καταστηματάρχης εμφανίζεται εντυπωσιασμένος από ένα κουζινικό σκεύος που προσπαθούν να του πλασάρουν, ενώ η γυναίκα του ανακαλύπτει αίφνης πως το σκεύος γράφει σε κάποια πλευρά 'Made in Germany'. Οι 2 επίδοξοι μαυραγορίτες πετάγονται κακήν-κακώς έξω απ' το κατάστημα, ενώ εμφανίζεται η λεζάντα στην μαύρη οθόνη: 'Δεν πρέπει να υπάρξει διαπραγμάτευση μ' αυτούς τους ανθρώπους μετά τον πόλεμο'.  Οι ολέθριες επιπτώσεις του αντι-γερμανισμού που είχε καλλιεργηθεί δεν άργησαν να φανούν στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Βρετανία. Τα συνθήματα μισαλλοδοξίας 'Κρεμάστε τον Kaiser' και 'Κάντε την Γερμανία να πληρώσει' ηχούσαν ιδιαίτερα απειλητικά. Έαν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ήτο πράγματι ο 'Πόλεμος που θα αποτελούσε το τέλος όλων των Πολέμων', οι μεταπολεμικές αντεγκλήσεις θα έπρεπε να λησμονηθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα, υπό την προϋπόθεση ότι αμφότερες η Βρετανία κι η Γερμανία θα εκπλήρωναν η μία απέναντι στην άλλη τις υποχρεώσεις τους, ώστε η προσοδοφόρα εμπορική συνεργασία τους να επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδα. Η κατηγορία του 'ίδιου κι απαράλλαχτου Ούνου' δεν θα διαλυόταν μέχρι την δεκαετία του 1930.





Οι κατά τ' άλλα έμπειροι προπαγανδιστές Βρετανοί, αγνόησαν πως η πολιτική κι η προπαγάνδα πάνε χέρι-χέρι και το πλήρωσαν όταν σύρθηκαν στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919, όταν προσήλθαν οι αντιπρόσωποι των Πολωνών, των Σλάβων, των Τσέχων, των Ρουμάνων προκειμένου να πάρουν το μερίδιο που τους αναλογούσε εξαιτίας των βρετανικών υποσχέσεων. Οι Ιταλοί εξαπατήθηκαν με την αρπαγή εδαφών απ' τα ανατολικά της Αυτοκρατορίας και σύρθηκαν στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών που επικύρωσε η Συνθήκη των Παρισίων ανέτρεψε οτιδήποτε δεδομένο έως τότε. Οι αποφάσεις που ελήφθησαν σ' αυτήν περιστράφηκαν κυρίως στο διαμελισμό των 3 κεντρικών αυτοκρατοριών, της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας ειδικότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη δημιουργία νέων κρατών στην Ευρώπη: επανασύσταση της Πολωνίας, δημιουργία της Τσεχοσλοβακίας και της Γιουγκοσλαβίας κι άλλων χωρών στη Μέση Ανατολή. Οι γερμανικές αποικίες μοιράστηκαν μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Νότιας Αφρικής, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ιαπωνίας, ενώ η Εγγύς Ανατολή όντας παλαιότερα τουρκική κτήση διαμοιράστηκε σε περιφέρειες που αποδόθηκαν απ' την Κοινωνία των Εθνών στην Γαλλία και την Αγγλία. Πολεμικές αποζημιώσεις απαιτήθηκαν απ' την Γερμανία, η οποία είδε τα ανατολικά της εδάφη να χάνουν τον θύλακα του Danzig στα γερμανικά (Gdańsk στα πολωνικά) που πέρασε στην κατοχή της Πολωνίας. Μετά από 6 μήνες διαπραγματεύσεων,, η συνθήκη υπεγράφη ως συνέχεια της ανακωχής της 11ης Νοεμβρίου του 1918 του Δάσους της Compiègne. Το 1918 ο ιταλικός στρατός εισήλθε στην Τεργέστη και με την υπογραφή της Συνθήκης του Ραπάλλο, το Νοέμβριο του 1920, η πόλη ενσωματώθηκε κι επίσημα στην Ιταλία. Το Σεπτέμβριο του 1943, μετά την Ιταλική ανακωχή, η ναζιστική Γερμανία κατέλαβε την Τεργέστη χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Η πόλη ελευθερώθηκε την 1η Μαΐου 1945 απ' τις ταξιαρχίες του Τίτο. Τελικά το 1947, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, δημιουργήθηκε η ελεύθερη ζώνη της Τεργέστης που χωρίστηκε σε δύο ζώνες στρατιωτικής κατοχής. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 1954, όταν έλαβε χώρα η οριστική διχοτόμηση της ελεύθερης ζώνης και επισημοποιήθηκε το 1975 με τη Συνθήκη του Όζιμο. Απεδείχθη κατόπιν της Συνθήκης ήτο πως οι Ηνωμένες Πολιτείες σύρθηκαν στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, υπό την υπόγεια καθοδήγηση του 'Wellington House'. Το 1938, το Υπουργείο Άμυνας-Αντικατασκοπείας των Ηνωμένων Πολιτειών αξίωσε απ' την Γερουσία να λάβει λίστα των προπαγανδιστών που δρούν στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πράξη παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα.





Ο Λόρδος Ponsonby διέλυσε τις απορίες πολλών, όταν το 1926 έγραψε σχετικά με την βρετανική προπαγάνδα: 'Η έγχυση του δηλητηρίου του μίσους στο μυαλό των ανδρών, μέσω του ψεύδους είναι ένα πολύ μεγαλύτερο κακό σε καιρό πολέμου απ' την πραγματική απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Η μόλυνση της ανθρώπινης ψυχής είναι κάτι χειρότερο ακόμα κι απ' την αποσύνθεση του ανθρώπινου σώματος'. Η εγκυκλοπαίδεια Britannica αναφέρει το 1911 πως η έννοια 'προπαγάνδα' συνδέεται με θρησκευτικές πεποιθήσεις. Οι Βρετανοί απέδειξαν την ισχύ της εν καιρώ πολέμου και την αδυναμία της εν καιρώ ειρήνης. Ο Ponsonby έγραψε τη γνώμη του μετά από μία μεταπολεμική έρευνα σχετικά με την ακρίβεια των εν καιρώ πολέμου ιστοριών θηριωδίας: 'Ελάχιστα μπορούν να στοιχειοθετήσουν την έννοια 'θηριωδία' και να είναι αληθινά. Το αποτέλεσμα αυτής της θηριωδίας της προπαγάνδας, ωστόσο, οδήγησε σε μία γενική απροθυμία απ' την πλευρά του κοινού στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 να πιστέψουν τις ιστορίες θηριωδίας που άρχισαν να έρχονται στο φως απ' τη ναζιστική Γερμανία'. Απ' αυτή την άποψη, οι στρεβλώσεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησαν απλώς την συσκότιση της πραγματικότητας του Β'. Όπως πολύ σοφά είπε ο Ρεξιστής Léon  Degrelle: 'O Adolf Hitler γεννήθηκε στις Βερσαλλίες'.




Τέλος αφιερώματος!


Μέρος Δ: http://maiandrioi.blogspot.gr/2014/08/blog-post_15.html

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟΥ-ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

http://www.scribd.com/doc/237450220/%CE%9F%CE%99-%CE%A1%CE%99%CE%96%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%9F%CE%A5-%CE%94%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5-%CE%99%CE%A7%CE%9D%CE%97%CE%9B%CE%91%CE%A4%CE%A9%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%A0%CE%91%CE%93%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%99%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%A3%CE%97

       

  Νέα περιεκτική 8σελιδη μπροσούρα απο τους Α.Μ.Ε.

Σύντροφοι και Συντρόφισσες από Ξάνθη: Τίποτα δεν μας σταματά, θα τους τσακίσουμε


Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Μέρος Δ')








Οι προαναφερθείσες παραγωγές προσέλκυαν ένα κοινό που άγγιζε τα 80 εκατομμύρια στη βάση μίας εβδομάδας. Συγχρόνως ο ρόλος του κινηματογράφου αναβαθμιζόταν στην ισχυροποίηση της πειθούς και της ενημέρωσης, ενώ η CIP δεν μπορούσε να αγνοήσει την συμβολή του στην προπαγάνδα. Χρησιμοποιούνταν όλα τα μέσα για την προπαγάνδα του αμερικανικού εθνικισμού. Αυτό δημιούργησε την καχυποψία ότι η CIP δυνητικά αποτελούσε απειλή για την αμερικανική δημοκρατία που τύποις υπερασπιζόταν και στ' όνομα της οποίας πολεμούσε. Με το επιχείρημα ότι οι ανάγκες της κυβέρνησης υπερκάλυπταν τις ανάγκες του ατόμου, η CIP είχε την ψευδαίσθηση πως προασπιζόταν ένα φιλοσοφικό ίδρυμα. Ο Creel κι οι συνεργάτες του θεώρησαν ότι ο πόλεμος είχε ανασύρει ορισμένα θέματα σχετικά με το ρόλο του κράτους και των σχέσεών του με τους πολίτες στον σύγχρονο κόσμο κι ότι η Αμερική όφειλε να τ' αντιμετωπίσει. Αλλά όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία εάν η Γερμανία δεν ηττάτο. Κύριο μέλημα της επιτροπής Creel ήτο η ανάσχεση του εσωτερικού μετώπου, αλλά οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να υιοθετήσουν μόνο ό,τι είχε ήδη ξεκινήσει απ' τους Σύμμαχους τους στην εκστρατεία εναντίον του ηθικού του εχθρού. Εδώ πάλι, οι κορυφαίοι επαγγελματίες ήσαν οι Βρετανοί.



Οι Γάλλοι διέθεταν κι αυτοί μία οργάνωση για την προπαγάνδα τους, την 'Maison de la Press'. Η οργάνωση αυτή προσπάθησε να διατηρήσει την ενημέρωση των Γάλλων των κατακτημένων περιοχών απ' τους Γερμανούς για ό,τι συνέβαινε στο Παρίσι. Δημιουργήθηκε το Υπουργείο Πληροφοριών υπό την διοίκηση του Λόρδου Beaverbrook, το έργο του οποίου ήτο να ενημερώνονται οι λαοί των συμμαχικών και των ουδέτερων χωρών, ενώ το Τμήμα Προπαγάνδας του Εχθρού είχε συσταθεί στο Crewe House υπό τον Λόρδο Northcliffe. Αυτό ήτο έργο του Lloyd George, του πρωθυπουργός απ' το 1916, που ενδιαφερόταν με πάθος για την προπαγάνδα και που αντιπαθούσε τους διπλωμάτες καριέρας που είχαν κάνει εξαιρετικό έργο στην Αμερική. Σκοπός του Lloyd George ήτο να δει την προπαγάνδα της Βρετανίας ν' απλώνεται πέρα απ' τις αποφάσεις των διάφορων ελίτ. Για τον λόγο αυτό ήθελε να ελέγξει την Fleet Street στο City του London, όπου ο Λόρδος Northcliffe είχε υπό τον έλεγχο του εφημερίδες όπως ήσαν οι 'The Times' και 'Daily Mail'. Απεναντίας ο Λόρδος Beaverbrook ήτο ιδιοκτήτης της 'Daily Express'. Ο Lloyd George επιθυμούσε να εκμηδενίσει οιαδήποτε κριτική σε βάρος της κυβέρνησης του. Και πάλι υπήρξαν εκείνοι που είδαν προφητικά πως η ισχυροποίηση τέτοιων μηχανισμών θα μπορούσε να έχει τ' αντίθετα αποτελέσματα στο εσωτερικό της Βρετανίας.




Ένας Γερμανός βετεράνος έγραψε σχετικά: 'Το 1915, ο εχθρός εξαπέλυσε την προπαγάνδα του εναντίον των στρατιωτών μας. Απ' το 1916 κι έπειτα αυτή εντατικοποιήθηκε σε σταθερή βάση και στις αρχές του 1918, είχε ήδη μετατραπεί σ' ένα σύννεφο καταιγίδας. Πλέον ήσαν ορατά τοίς πάσι τ' αποτελέσματα αυτής της προοδευτικής αποπλάνησης. Οι στρατιώτες μας έμαθαν να σκέπτονται με τον τρόπο που ο εχθρός τους ήθελε να σκέπτονται'. Ο άνδρας που έγραψε αυτά τα λόγια δεν ήτο άλλος απ΄τον Adolf Hitler. Στο 'Mein Kampf' ο μελλοντικός ηγέτης της Γερμανίας αφιέρωσε 2 ολόκληρα κεφάλαια στο ζήτημα της προπαγάνδας που συνδέονταν με την εκτίμηση που ο ίδιος είχε για την βρετανική προπαγάνδα αυτή καθαυτή, για τα λεπτότερα σημεία της, όπως η σημασία του χρόνου, οι σωρευτικές επιπτώσεις, και η επανάληψη. Ήσαν μαθήματα που ο ίδιος θα έθετε σε τρομερή χρήση αργότερα. Ο Στρατηγός Ludendorff εντυπωσιάστηκε απ' το έργο του 'Υπουργείου για την Καταστροφή της Γερμανικής Συνοχής'. Ο ίδιος τόνισε πως 'υπνωτιστήκαμε απ' την προπαγάνδα του εχθρού, όπως ο λαγός απ' το φίδι'. Βέβαια, πολλοί υψηλόβαθμοι στην Γερμανία βρήκαν ως αποκούμπι την υπεροχή της βρετανικής προπαγάνδας για την ήττα τους. Υπήρχαν όμως κι άλλα ζητήματα που έμεναν αναπάντητα. Τα γερμανικά στρατεύματα δεν είχαν εν προκειμένω ηττηθεί στο πεδίο της μάχης; Η Γερμανία δεν είχε εισβάλει σε ξένες χώρες; Πράγματι, η πορεία της Γερμανίας ήτο νικηφόρα στην Ανατολή εξαιτίας της Συνθήκης Brest-Litovsk (1918). Πώς, λοιπόν, η Γερμανία έχασε τον πόλεμο; Μα φυσικά, με την κατάρρευση εκ των έσω. Οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν διαβάλλει ηθικά τον μέσο Γερμανό πολίτη. Τα γερμανικά στρατεύματα είχαν δεχθεί πισώπλατες μαχαιριές την ίδια ώρα που πολεμούσαν λυσσωδώς στο μέτωπο. Αυτή η θέση ήτο που επιβεβαίωνε τους ισχυρισμούς των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών στη Βαϊμάρη του 1920 ότι πίσω απ' αυτή την μηχανορραφία βρίσκονταν οι Σιωνιστές διά του Μπολσεβικισμού τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Βρετανοί μετήλθαν μεθόδων ψυχολογικού πολέμου ήδη απ' το 1915. Ο Στρατηγός Wilson έλεγε: 'Η προπαγάνδα είναι δευτερεούσης σημασίας ζήτημα. Πρωτεύον είναι να σκοτώσουμε τους Γερμανούς'. Οι Γερμανοί έριξαν προπαγανδιστικά φυλλάδια στη  πόλη Nancy της Γαλλίας κατά την διάρκεια της μάχης του 'Grande-Couronne' τον Σεπτέμβριο του 1914, όπως και εξέδωσαν την 'Gazette des Ardennes' για να εγκλοπωθούν τους Γάλλους. Οι Βρετανοί απήντησαν μέσω της σύστασης της 'Διεύθυνσης Ειδικών Πληροφοριών' ή αλλιώς ΜΙ7. Μέχρι το Μάρτιο του 1915, είχε αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος πόλεμος ρίψης φυλλαδίων μεταξύ της γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας και της βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας. 6 μήνες αργότερα, η Γαλλία συγκρότησε την δική της δομή 'Service de la Propagande Aerienne' που έκανε ρίψεις της 'La Voix du Pays' στις κατακτημένες περιοχές. Τα φυλλάδια ήσαν επιμελημένα, ώστε να περιέχουν νέα που αρνείτο η αντίπαλη πλευρά, χάρτες που έδειχναν το δρόμο του γυρισμού, περιγραφές του πόσο καλά αντιμετωπίζονταν οι αιχμάλωτοι, κι ούτω καθεξής. Ενόσω ο συμμαχικός αποκλεισμός της Γερμανίας είχε άρχισε να έχει επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία, τα μενού στα εστιατόρια στο London είχαν διαμορφωθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να τονίσουν τη ματαιότητα της γερμανικής υποβρυχιακής εκστρατείας που σκοπό της είχε δήθεν να λιμοκτονήσει η Βρετανία και να οδηγηθεί σε υποταγή. Στη Βασιλεία της ουδέτερης Ελβετίας, ένα απ' τα καθήκοντά του Βρετανού πρόξενου, ήτο η διάθεση των μηνυμάτων προπαγάνδας σε φιάλες που στη συνέχεια έφταναν μέχρι τον ποταμό Ρήνο της Γερμανίας.




Δεν είναι πιστευτό ότι τέτοιες μέθοδοι ήσαν ικανές να πυροδοτήσουν τη γερμανική επανάσταση και να επιφέρουν την παραίτηση του Kaiser το 1918. Το 1918 η μέθοδος προπαγάνδισης ήτο μέσω μπαλονιών κι όχι τόσο μέσω της ρίψης φυλλαδίων από αεροσκάφη. Στα τέλη του 1917, 4 Βρετανοί αεροπόροι, συνελήφθησαν και δικάστηκαν από γερμανικό στρατοδικείο για τον λόγο ότι 'διένειμαν φυλλάδια που περιείχαν ύβρεις κατά του γερμανικού στρατού και της νόμιμης κυβέρνησης στις τάξεις των γερμανικών στρατευμάτων στο δυτικό θέατρο του πολέμου'. Παρότι 2 απ' τους κατηγορουμένους αθωώθηκαν ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων, και παρ' όλο που το ίδιο το δικαστήριο αμφισβήτησε την απόφαση για το αν η πράξη αυτή ήτο μία παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, 2 αξιωματικοί καταδικάστηκαν σε φυλάκιση δέκα ετών. Όταν η είδηση κατέφθασε στο Γραφείο Πολέμου τον Ιανουάριο του 1918, οι από αέρος ρίψεις φυλλαδίων ανεστάλησαν. Αντίποινα απειλήθηκαν, μ' αποτέλεσμα την αμνήστευση των αξιωματικών, οι οποίοι επέστρεψαν στους στρατώνες τους και αντιμετωπίστηκαν ως αιχμάλωτοι πολέμου. Ωστόσο, στο Υπουργείο Αεροπορίας παρέμειναν διστακτικοί στο να εμποδίσουν τις ρίψεις φυλλαδίων κι η διάταξη περί αναστολής παρέμεινε σε ισχύ μέχρι τον Οκτώβριο του 1918, 1 μήνα πριν το τέλος του πολέμου. Αντ' αυτού, οι Βρετανοί προώθησαν την ιδέα του μπαλονιού πάνω απ' το Δυτικό μέτωπο, αλλά δεδομένου ότι η απόλυτη μέγιστη εμβέλεια τους ήτο περίπου 50 μίλια, μόνο περιστασιακές συνθήκες επέτρεπαν στους Γερμανούς πολίτες να έχουν εικόνα, έως τις κρίσιμες μέρες στις αρχές Νοεμβρίου του 1918, οπόταν τα αεροσκάφη επανέλαβαν τις ρίψεις. Με δεδομένο το σωρευτικό χαρακτήρα της προπαγάνδας και τη μεταχείριση των 2 Βρετανών αξιωματικών στα τέλη του 1917, θα εξηγούσε ένα μακροχρόνιο φόβο της συμμαχικής προπαγάνδας εκ μέρους της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, ωστόσο η θεωρία της πισώπλατης μαχαιριάς εδράζεται αλλού. Το  Crewe House είχε επιλέξει να πλήξει τον δυνάμει σύμμαχο της Γερμανίας, την Αυστρο-Ουγγαρία. Μετά την 'Οκτωβριανή Επανάσταση' του 1917 και την αποχώρηση των Ρώσων απ' τον πόλεμο, η κατάσταση στη Γερμανία φάνηκε να μην προσφέρει την προοπτική επιτυχημένης προπαγάνδας εξαιτίας των συνθηκών στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων, όπου ακρωτηριάστηκαν οι μαζικές απεργίες που ξέσπασαν τον Ιανουάριο του 1918. Η πολυεθνική φύση της Αυστρο-Ουγγαρίας παρείχε τα περιθώρια για μία αποσχιστική προπαγάνδα και ως εκ τούτου για την απομόνωση της Γερμανίας.



Ο Πρόεδρος Wilson άνοιξε το δρόμο στις 8 Ιανουαρίου του 1918 με ίσως την πιο σημαντική από προπαγανδιστικής άποψης ομιλία του στο πλαίσιο του πολέμου, οπόταν διακήρυξε το πρόγραμμα των δεκατεσσάρων σημείων του ζητώντας, μεταξύ άλλων, την αναπροσαρμογή των συνόρων της Ιταλίας σύμφωνα με την εθνικότητα, την αυτονομία των λαών της Αυστρο-Ουγγαρίας, αλλά και την δημιουργία αυτοδύναμων κρατών για τους Γιουγκοσλάβους, τους Πολωνούς, τους Ρουμάνους και τους Σέρβους. Η δήλωση αυτή αποτέλεσε το πράσινο φως για το 'Crewe House', ώστε να διαλύσει το σύστημα της δυαδικής μοναρχίας της Αυστρο-Ουγγαρίας μέσω της προώθησης της εσωτερικής δυσαρέσκειας και της εξέγερσης των 'καταπιεσμένων εθνικοτήτων', η οποία, με τη σειρά της, θ' αποδυνάμωνε την ικανότητα της Γερμανίας να υποστηρίξει έναν τέτοιον αγώνα. Να σημειωθεί πως η δυαδική μοναρχία συνιστά την διοίκηση ξεχωριστών βασιλείων υπό έναν κοινό μονάρχη. Μεταξύ Μαϊου-Οκτωβρίου 1918, περί τα 60 εκατομμύρια φυλλάδια (643 διαφορετικά) γραμμένα σε 6 γλώσσες, μαζί με άλλα 10 εκατομμύρια αντίτυπα εφημερίδων (112 διαφορετικές εφημερίδες) γραμμένες σε 4 γλώσσες ερίφθησαν απ' τις συμμαχικές δυνάμεις στο έδαφος της Αυστρο-Ουγγαρίας. Τα φαινόμενα λιποταξίας παρουσίασαν αλματώδη άνοδο, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες Σλάβοι παραδόθηκαν αμαχητί, και πολλοί βρέθηκαν να μεταφέρουν προπαγανδιστικό υλικό των Συμμάχων, παρά την ποινή θανάτου που προβλέπετο αν συλλαμβάνονταν απ' τις αυστρο-ουγγρικές αρχές. 800 φυλλάδια βρέθηκαν πάνω σε 350 αιχμαλώτους μονάχα σε μία ημέρα. Στις 16 Οκτωβρίου, ο Αυτοκράτορας Κάρολος, εν αναμονή της βέβαιης ήττας, απέδωσε στις εθνικότητες το δικαίωμα να σχηματίσουν τη δική τους ξεχωριστά κράτη, θέτοντας έτσι την Αυστρία-Ουγγαρία έξω απ' τον πόλεμο ως μία συμμαχική δύναμη, ενώ η Γερμανία δεν μπορούσε να έχει πλέον κάποια απαίτηση, αφού δέχτηκε πισώπλατη μαχαιριά απ' την δική της σύμμαχό.



...συνεχίζεται!


Μέρος B: http://maiandrioi.blogspot.gr/2014/08/blog-post_12.html

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Ξεφτίλες Απο το άνω / κάτω θα σας εξαφανίσουμε δεν σας ξεχνάμε


Παλαιότερη δράση μας στο Κτήμα Δρακοπούλου που διάφορα Αντιφασιστικά τσουτσέκια το έκαναν στέκι τους αλλά προσοχή θυμάστε τι έγινε στην Καλλιθέα ...!! Δεν σας ξεχνάμε ούτε εσάς ..!!

ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ




'Ο σκοπός του πολέμου δεν είναι να πεθάνεις για την πατρίδα σου, αλλά να κάνεις το άλλο καθίκι να πεθάνει για τη δική του'. George S. Patton, 1885-1945, Αμερικανός στρατηγός


Ο πόλεμος, το ανώτερο συμπαντικό φαινόμενο, είναι αναπόφευκτος στη ζωή των ανθρώπων. Οι φιλειρηνιστές και τα διάφορα αντιπολεμικά κινήματα βασίζουν την συνθηματολογία τους σε μία ουτοπική συνείδηση, η οποία απέχει κατά πολύ απ' το να αναφέρεται στις πραγματικές συνθήκες της ζωής. Ο πόλεμος αποτελεί ένα όργιο σαδισμού και θανάτου, μία ατελείωτη σειρά βιαιοπραγιών και αντι-θηριωδιών. Για τον σύγχρονο άνθρωπο των μεγαλουπόλεων, ο πόλεμος ισοδυναμεί με την συστηματική τρομοκρατία μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των κυβερνήσεων. Οποιαδήποτε άλλη αναμέτρηση, μικρότερης εμβέλειας ή εντάσεως, θεωρείται εξέγερση ή έγκλημα κι υπάγεται σ' ένα διαφορετικό σύνολο κανόνων. Βάσει καταγραφών, τα θύματα των πολέμων στην ανθρώπινη ιστορία ανέρχονται σε 150 εκατομμύρια με 1 δισεκατομμύριο. Σε μία διάρκεια 3.400 χρόνων, η ανθρωπότητα έζησε εν ειρήνη μονάχα στα 268 απ' αυτά, δηλαδή σε ποσοστό μόλις 8%. Αυτό το στατιστικό στοιχείο αποδεικνύει πως ο πόλεμος αποτελεί την μόνη πραγματικότητα στην ζωή των ανθρώπων. Η αποφυγή του πολέμου αποτελεί την εξαίρεση κι όχι το αντίθετο όπως διατείνονται οι πασιφιστές. Ο πόλεμος είναι εναρμονισμένος με την φύση κι η αποφυγή του οδηγεί στην αντι-φυσική τάξη πραγμάτων στην οποία ζούμε σήμερον. Μονάχα στον 20ο αιώνα, 43 πολεμικές αναμετρήσεις έλαβαν χώρα στη Γη, συμπεριλαμβανομένου των 2 Παγκοσμίων Πολέμων. Στις συγκρούσεις αυτές εκτιμάται πως έχασαν τη ζωή τους 85 εκατομμύρια άνθρωποι. Στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονται οι έμμεσοι θάνατοι, οι οποίοι οφείλονται στην πείνα και τις αρρώστιες που προκλήθηκαν απ' τον πόλεμο, καθώς έτσι προστίθενται επιπλέον μισό δισεκατομμύριο θάνατοι.




Οι πόλεμοι επί του συνόλου προκαλούν θηριώδιες. Στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβερίας, στον οποίον τα 2/3 των επαναστατών ήσαν ηλικίας 12-17, υπάρχουν αναφορές για βιασμούς, κατάποση αίματος και κανιβαλισμούς. Η Δημοκρατία της Λιβερίας είναι κράτος της δυτικής Αφρικής. Συνορεύει με την Ακτή Ελεφαντοστού, την Γουινέα και την Σιέρρα Λεόνε, ενώ βρέχεται δυτικά απ' τον Ατλαντικό Ωκεανό.  Απ' το 1989, η Λιβερία έχει ζήσει δύο εμφυλίους πολέμους, τον πρώτο μεταξύ 1989–1996 και τον δεύτερο μεταξύ 1999–2003, που είχαν αποτέλεσμα να καταστραφεί η οικονομία του κράτους και να δημιουργηθεί κύμα προσφύγων σ' άλλες αφρικανικές χώρες. Οι στρατιώτες έβαζαν στοιχήματα για τα έμβρυα των εγκύων γυναικών, ενώ τις ξεκοίλιαζαν για να δουν ποιός θα κέρδιζε το στοίχημα. Η διεξαγωγή του πολέμου καθορίζεται από 2 παράγοντες: τη φύση των όπλων που διατίθενται και τους τρόπους μεταφοράς των. Όταν ο αρχαίος ρωμαϊκός στρατός δεν πολεμούσε, ασχολούνταν με την ανοικοδόμηση. Στη σύγχρονη εποχή, ωστόσο, οι περισσότεροι στρατοί είναι απολύτως αντιπαραγωγικοί.




Σύμφωνα με τον ιστορικό  Lewis Mumford ('Ο Μύθος της Μηχανής', 'Τέχνη και Τεχνική', 'Οι Μεταμορφώσεις του Ανθρώπου', 'Η Ιστορία των Ουτοπιών', 'Η Προσωπικότητα στην Ιστορία', 'Η Ουτοπία, οι Δαίμονες της Ψυχής κι η Προοπτική του Ανθρώπου' στα ελληνικά απ' τις εκδόσεις Ύψιλον και Νησίδες), 'ο στρατός ισοδυναμεί μ' ένα σώμα απλών καταναλωτών'. Μονάχα μεταξύ 1948-2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπάνησαν 15 τρισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικούς σκοπούς. Το ποσό υπερέβη τον πλούτο των Ηνωμένων Πολιτειών (την αξία των εργοστασίων, των κατοικιών, των σχολείων, των νοσοκομείων, των γεφυρών, των δρόμων). Τα οπλικά συστήματα αποτελούν τα απόλυτα καπιταλιστικά προϊόντα. Μ' αυτά καταστρέφουν άλλα προϊόντα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μονάχα μία φορά, ενώ το υψηλό κόστος τους αποφέρει μεγάλα κέρδη στους κατόχους των.




Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1356  στη μάχη του Πουατιέ, οι αγγλικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Εδουάρδο τον επονομαζόμενο Μαύρο 'Πρίγκηπα' νίκησαν τις γαλλικές δυνάμεις κι αιχμαλώτισαν τον Βασιλιά Ιωάννη τον Β΄ της Γαλλίας.  Ο Ιωάννης ο Β' με 16.000 στρατιώτες στο πλευρό του πήγε στο Πουατιέ για να δώσει μάχη με τον 'Μαύρο Πρίγκηπα', που είχε την μισή στρατιωτική του δύναμη. Παρότι μπορούσε να τον περικυκλώσει, ώστε ο Πρίγκηπας να λιμοκτονήσει, όπως τον συμβούλευσαν οι στρατηγοί του, ο Βασιλιάς δεν τους άκουσε κι έχοντας βέβαιη την νίκη του προχώρησε σε απευθείας επίθεση. Οι Άγγλοι συνέτριψαν για άλλη μια φορά τους Γάλλους, αφού οι πολύ εμπειροπόλεμοι Άγγλοι τοξότες αποδεκάτισαν τον στρατό του. Ο Ιωάννης ο Β΄ συνελήφθη και μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο 'Windsor Castle' στην Αγγλία, κι άφησε αντικαταστάτη του στην κυβέρνηση της Γαλλίας τον μεγαλύτερο αδελφό του, Κάρολο. Μετά από 2 χρόνια ειρήνης (1359), ο Εδουάρδος ο Γ΄ ζήτησε απ' τον δελφίνο Κάρολο να του αποδοθεί ολόκληρη η Δυτική Γαλλία και το αστρονομικό ποσό των 4.000.000 γαλλικών εκιού, προκειμένου να ελευθερώσει τον πατέρα του. Ο δελφίνος απέρριψε το αίτημα, κάτι που έκανε τον αλαζόνα Εδουάρδο να το βρει σαν δικαιολογία να επιτεθεί στην Γαλλία. Ο Εδουάρδος ο Γ΄ με τον στρατό του κατέστρεψαν τις Γαλλικές επαρχίες, αποφεύγοντας να έρθουν σ' απευθείας σύγκρουση με τους Γάλλους, ώστε να τους εξαναγκάσουν να παραδοθούν. Τελικά ήρθαν σε συμφωνία και στον Εδουάρδο δόθηκε το 1/3 της Γαλλίας συμπεριλαμβανόμενης της Ακουιτανίας, ενώ έπεσε το ποσό των λύτρων στα 4.000.000 εκιού. Ο Ιωάννης ο Β΄ αφήνοντας σαν εγγύηση τον 2ο υιό του, τον Λουδοβίκο τον Α΄ του Ανζού, επέστρεψε στην Γαλλία, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό των λύτρων που του ζητήθηκε, επέστρεψε στην Αγγλία και πέθανε σε αιχμαλωσία το 1364.




Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ιάπωνες έχασαν αυτό που ονομάζουν 'Ιερό Πόλεμο για την Απελευθέρωση 1 Δισεκατομμυρίου Ασιατών' κι αυτό επέφερε την θανατική καταδίκη για πολλούς εκ των ηγετών τους, διά απαγχονισμού. Σήμερον, οπόταν οι 'εγκληματίες πολέμου' κερδίζουν έναν πόλεμο καταδικάζουν σε σκληρές ποινές όσους χάνουν. Συνεπώς, ο όρος 'εγκληματίας πολέμου' έχει ένα πολύ σχετικό περιεχόμενο και μπορεί ν' αποδοθεί κατά το δοκούν, σύμφωνα με το 'Οι νικητές όχι μόνο γράφουν την ιστορία, αλλά και τη διορθώνουν όσες φορές χρειαστεί' του Κώστα Δεσποινιάδη. Στα χρόνια του Χριστού, ο πληθυσμος της Γης εκτιμάται πως ανερχόταν στα 200 εκατομμύρια ανθρώπους. Στην διάρκεια του 20ου αιώνος, περισσότεροι από 100 εκατομμύρια άνθρωποι (άνδρες, γυναίκες, παιδιά) έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των πολέμων. Στους σύγχρονους πολέμους που αποτελούν ακραία παραδείγματα στρατηγικού εγκλήματος, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία κι ως εκ τούτου δεν λογίζονται καταπώς πρέπει τα θύματα εξαιτίας αυτών. Αρκεί να λάβει κανείς υπ' όψιν του πως το 80% των ανδρών που γεννήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση το 1923, δεν επέζησαν του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.




Το 1968, οι Αμερικανοί κατέστρεψαν ολοσχερώς ένα χωριουδάκι που λεγόταν 'Ben Tre' στο νότιο Βιετνάμ. Ένας Αμερικανός αξιωματικός του στρατού, σχολίασε το γεγονός ως εξής: 'Έπρεπε να το καταστρέψουμε, προκειμένου να το σώσουμε'. Όλως 'περιέργως', οι Αμερικανοί στην διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να (δια)σώσουν την Δημοκρατία, την υπονόμευσαν μέσω της κατασκοπείας που έφτασε σε σημείο ψυχασθένειας στην διάρκεια του 'Ψυχρού Πολέμου', μέσω του υπηρεσιακού απορρήτου, της στρατολόγησης, της υπερβολικής φορολόγησης, της λογοκρισίας.




Όποια κι αν είναι η ωμότητα του σύγχρονου πολέμου και το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, αυτός αποφέρει δόξα, δύναμη και πλούτο σε μία ελίτ που επωφελείται τα μάλλα απ' αυτόν. Απ' τους 164 αποφοιτήσαντες της Ακαδημίας του West Point στις Ηνωμένες Πολιτείες, της τάξεως του 1915, οι 61 εξ αυτών ανελίχθησαν σε Στρατηγούς (δύο με 5 αστέρια, δύο με 4 αστέρια, επτά με 3 αστέρια, πενήντα με 2 αστέρια κι ένας με 1 αστέρι). Όταν ο φέρων 5 αστέρια Αμερικανός Στρατηγός Douglas MacArthur έχασε στις Φιλιππίνες, κατέφυγε στην Αυστραλία, όπου του απενεμήθη το 'Μετάλλιο της Τιμής'. Το φαιδρό ήτο πως του απενεμήθη ανήμερα της Πρωταπριλιάς. Ενδιαφέρον έχει κι η περίπτωση του Dwight Eisenhower, ο οποίος ξεκίνησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως Αντισυνταγματάρχης. Μέχρι τον Ιούνιο του 1942, ο Eisenhower ήτο Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στο μέτωπο της Ευρώπης, μολονότι δεν είχε κάποια ανάλογη πολεμική εμπειρία για να διαχειριστεί μία πολεμική σύγκρουση. Οργάνωσε και διηύθυνε την απόβαση των Συμμάχων στην Νότιο Αφρική, ενώ το 1943 διορίστηκε ανώτατος διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων κατά την Απόβαση της Νορμανδίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου ανερχόμενος στον βαθμό του Αρχιστράτηγου (Στρατηγός 5 αστέρων). Η θέση που του εμπιστεύτηκαν παρ' όλο που μάχιμα δεν διέθετε αντίστοιχη πείρα ήτο αποτέλεσμα της διπλωματικής ισορροπίας που απαιτούσε ο πόλεμος μεταξύ των Συμμάχων κι ειδικά της Αγγλίας, όπου οι προστριβές με τον Στρατάρχη Bernard Law Montgomery ήσαν συχνές στο παρασκήνιο. Το 1953, κατέστη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.




Η εναντίωση στον πόλεμο αποτελεί κάτι το επικίνδυνο, καθώς θίγει συμφέροντα. Κατά τη διάρκεια των 2 Παγκοσμίων Πολέμων σ' όλες τις χώρες που συμμετείχαν, όσοι ανοιχτά αμφισβήτησαν τη νομιμότητα των συγκρούσεων, είτε αγνοήθηκαν, είτε περιφρονήθηκαν, είτε εξορίστηκαν, είτε κυνηγήθηκαν, είτε φυλακίστηκαν, είτε ενίοτε εκτελέστηκαν ως αντιφρονούντες ή κατάσκοποι του εχθρού. Ο πόλεμος, ως ένα ρευστό συμπαντικό φαινόμενο σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, ως 'πατήρ πάντων', δεν γνωρίζει αθώους κι ενόχους, δίκαιο και άδικο. Όπως ελέχθη προηγουμένως, ο όρος 'εγκληματίας πολέμου' διαφέρει ως προς το περιεχόμενό του και συντάσσεται κατά το δοκούν απ' τους εκάστοτε νικητές. Στον πόλεμο λογίζονται ως αντιφρονούντες, κατηγορούνται ως 'κατάσκοποι' ή 'συνεργάτες του εχθρού' όσοι παραβιάζουν την γραμμή του καθεστώτος. Ό,τι συμβαίνει και στη Δημοκρατία. Ανεξαρτήτως αν υφίσταται Δημοκρατία ή δεν υφίσταται, όσοι εκφράζουν αντιρρήσεις ή ενστάσεις για το περιεχόμενο που της αποδίδεται απ' την εκάστοτε Κυβέρνηση, στιγματίζονται ως 'εχθροί του καθεστώτος' ή ως 'εχθροί της Δημοκρατίας'. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ουδείς έχει καταδικαστεί για πολεμοκαπηλία, εν αντιθέσει προς τους διαδηλωτές αντιπολεμικών κινημάτων. Στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών μονάχα μία φορά ένα αντιπολεμικό κίνημα επέτυχε τον σκοπό του. Στην περίπτωση του Πολέμου στο Βιετνάμ.




Η ίδρυση αποικιών είναι μία άλλη μορφή επεκτατικού πολέμου. Μολονότι η ανάγκη χρηματικής υποστηρίξεως εξασθενεί οικονομικά ένα Έθνος, αυτή αποφέρει κέρδη στις ελίτ που τις απομυζούν.      Σύμφωνα πάλι με τον ιστορικό Lewis Mumford 'Οι τοκογλυφικές ολιγαρχίες χρηματοδοτούν την ασύμμετρη πολιτική του πολέμου στο εσωτερικό τους και στη συνέχεια ζουν πολυτελώς χάρη στο πλιάτσικο που κάνουν σ' αυτές'. Το ρευστό καθεστώς στις αποικίες οφείλεται στο ότι οι διοικητές τους ορίζονται απ' τις ίδιες τις ελίτ, ώστε να κυβερνούν τυραννικά, να διατηρείται η δουλεία και να πολλαπλασιάζονται τα κέρδη γι' αυτούς. Οι μάζες, εν τω μεταξύ, πληρώνουν αβάσταχτους φόρους και  θυσιάζουν τη ζωή τους στο όνομα της ελευθερίας. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι στρατιώτες πληρώνονταν 30 δολάρια μηνιαίως, κι απ' αυτά υποχρεούντο να πληρώσουν 6 δολάρια για την λεγόμενη 'αυτασφάλισή' τους. Σύμφωνα με τον τότε Διοικητή των Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών Smedly Butler, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ανέδειξε άλλους 21.000 νέους Αμερικανούς εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους. Φυσικά, στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονται οι κερδοσκόποι που παραποίησαν τις φορολογικές δηλώσεις τους.



Ο όρος 'ψυχολογικός πόλεμος' οφείλει την προέλευσή του στους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές κι ως τέτοιος εισήχθη το 1941. Αυτή η μορφή του πολέμου αποτελεί έναν πόλεμο εναντίον της ίδιας της νόησης του εχθρού. Μέσω αυτού ο εχθρός καταβάλλεται ευκολότερα. Άλλωστε αυτό διδάσκει η πανάρχαια 'Τέχνη του Πολέμου' του Sun Tzu. Είναι ένας πόλεμος στον οποίο τα ψυχολογικά τεχνάσματα πρωτεύουν των όπλων. Στον 'Πόλεμο της Αλγερίας' που διεξήχθη μεταξύ 1954-1962, χρησιμοποιήθηκαν ευρέως όπλα-μέθοδοι ψυχολογικού πολέμου, 2 τύπων: α) Ψυχολογικός πόλεμος που έβαλε απευθείας κατά του εχθρού ώστε να υπονομεύσει την θέλησή του ν' αντισταθεί και β) Ενέργειες ψυχολογικού πολέμου που έβαλαν απευθείας κατά του πληθυσμού και των γαλλικών δυνάμεων ασφαλείας, ώστε να ενδυναμώσουν το ηθικό, την πίστη και την μαχητικότητα. Οι Γάλλοι ονόμασαν αυτές τις δύο τεχνικές 'Καταστροφή και Ανακατασκευή'.



Μέσα από μία σειρά από διεθνείς συμφωνίες που εσυνήφθησαν μεταξύ 1857-1907, ο πόλεμος κατέστη απολύτως ξεχωριστό φαινόμενο απ' την εγκληματικότητα. Σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες, μονάχα η θεσμοθετημένη βία για λογαριασμό του κράτους είναι επιτρεπτή. Οι στρατιώτες υποχρεούνται να φορούν επίσημη στολή, να φέρουν τον οπλισμό που τους χορηγείται και ν' ακολουθούν τις εντολές του επικεφαλής των. Οι στρατιώτες δεν πρέπει να παραβιάσουν ποτέ την ανακωχή ή να πάρουν αυτόκλητα τα όπλα και πάλι, ακόμα κι εάν συλληφθούν (ως αιχμάλωτοι πολέμου). Οι άμαχοι πρέπει να παραμείνουν σε ουδετερότητα κι ως εκ τούτου δεν τους επιτρέπεται ν' αναμειχθούν  στον πόλεμο. Μολονότι οι κανόνες του πολέμου είναι αξιέπαινοι και πρέπει να τηρηθούν στο ακέραιο, τις περισσότερες φορές φαντάζουν παράλογοι, ώστε να τηρηθούν. Έτσι παρότι απαγορεύονται  βάσει των κανόνων του πολέμου οι βόμβες διασποράς, οι θερμοπυρηνικές βόμβες επιτρέπονται.



Aναμφίβολα, η Μάχη του Σομ ('Battle of the Somme') παραμένει μέχρι σήμερα μία απ' τις πιο αιματηρές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στην μάχη αυτή αποτυπώνεται η παραφροσύνη και το μεγαλείο του πολέμου μαζί. Ούτε λίγο-ούτε πολύ 1.200.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκατέρωθεν, δίχως να επιτευχθεί οτιδήποτε. Παρά τις εκατέρωθεν απώλειες, δεν επετεύχθη η κατάρρευση του γερμανικού Δυτικού Μετώπου στην οποία ευελπιστούσαν οι Σύμμαχοι. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος ήτο καταστρεπτικός από κάθε άποψη. Ένας οικονομικός ιστορικός υπολόγισε πως αν ο πόλεμος είχε αποφευχθεί, τα χρήματα που δαπανήθηκαν ήσαν αρκετά, ώστε να εξαγορασθεί η ελευθερία των σκλάβων, να τους δοθεί κατοικήσιμη Γη και να τους επιστραφούν χαμένοι μισθοί 100 ετών. Στην περίπτωση του Βιετνάμ, η στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν μπορεί να αιτιολογηθεί παρά το γεγονός ότι έστω κι ένας Βιετναμέζος αντάρτης δεν ζημίωσε έναν Αμερικανό πολίτη σε επίπεδο περιουσίας ή προκάλεσε κάποιον τραυματισμό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπαινίχθησαν πως ο πόλεμος ήτο απαραίτητος για την ασφάλεια τους, λόγω του 'κομμουνιστικού κινδύνου'. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως η Washington βρίσκεται γεωγραφικά εγγύτερα στον νότιο πόλο παρά στο Hanoi του Βιετνάμ.



Το 1969 ζήσαμε τον λεγόμενο 'Πόλεμο του Ποδοσφαίρου' ('La guerra del fútbol' στα ισπανικά) ή τον 'Πόλεμο των 100 ωρών', μεταξύ του El Salvador και της γειτονικής Honduras. Ο πόλεμος ήτο οικονομικής φύσεως ως προς τα κίνητρά του, καθώς υπήρχε διένεξη εξαιτίας της μεταναστεύσεως απ' το El Salvador στην Honduras. Στον 2ο προκριματικό γύρο της διοργανώσεως  'Συνομοσπονδία των Ποδοσφαιρικών Ενώσεων της Βόρειας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής'  στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1970 υπό την αιγίδα της FIFA, οι δύο χώρες επιχείρησαν να λύσουν τις διαφορές τους. Αφορμή στάθηκε το γκολ στο τελευταίο λεπτό της αναμετρήσεως που επέτυχε η ομάδα του El Salvador εναντίον της Honduras. Στις 14 Ιουλίου του 1969, ο Στρατός του El Salvador εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της Honduras. Ο περίφημος 'Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών' διαπραγματεύθηκε την κατάπαυση του πυρός το βράδυ της 18ης Ιουλίου (εξ ου 'Πόλεμος των 100 ωρών'), η οποία τέθηκε σε ισχύ στις 20 Ιουλίου, οπόταν τα στρατεύματα του El Salvador απεσύρθησαν στις αρχές Αυγούστου. Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε εντός ολίγων ωρών, γεγονός το οποίο προδίδει πως οι δύο πλευρές 'ήταν στα μαχαίρια' κι απλώς αναζητούσαν την αφορμή. Το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης των '100 ωρών' ήτο 3.000 νεκροί και 6.000 τραυματίες...



Σε σπάνιες περιπτώσεις, ωστόσο, η λογική μπορεί να επικρατήσει. Το 1078, κατά την 'Πολιορκία της Σεβίλλης', ο Βασιλιάς Alfonso ο 6ος, υποκίνησε μία πολιορκία προκειμένου να εκδιώξει τους Μαυριτανούς. Όταν ο κυβερνήτης των Μαυριτανών, Al-Mutamid, έμαθε ότι ο Βασιλιάς Alfonso ο 6ος ήτο φανατικός σκακιστής, απέστειλε τον Μαυριτανό πρωταθλητή στο σκάκι, τον Ibn-Ammar, προκειμένου να παίξει το βασιλιά για την κατοχή της πόλης. Ο Ibn-Ammar κέρδισε το διαγωνισμό κι οι Καστιλιανοί τήρησαν τον λόγο τους κι απεσύρθησαν. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του διάσημου ειδικού του ανταρτοπόλεμου Hans. von Dach, 'Ολική Αντίσταση' (εκδόσεις Eurobooks), οι τακτικοί στρατοί εφοδιάζονται απ' τα εργοστάσια, τις αποθήκες και σταθμούς. Τα αντάρτικα σώματα, επειδή 'ζουν στο πετσί τους τον πόλεμο', είναι αναγκασμένοι να κλέψουν απ' οπουδήποτε το οτιδήποτε χρειάζονται. Στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα τμήμα τεθωρακισμένων κατανάλωνε περί τα 100.000 λίτρα βενζίνης ημερησίως. Οι Γερμανικές Δυνάμεις θεώρησαν ότι ήτο επ' ωφελεία τους να εισβάλλουν στην παγωμένη Σοβιετική Ένωση. Όμως τα προβλήματα ανεφοδιασμού των δυνάμεων των εντάθησαν, καθώς οι δυνάμεις τους μειώνονταν σ' ένα εχθρικό περιβάλλον. Καθόσον η τεχνολογία εξελίσεται, το να χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή οπλικών συστημάτων αποτελεί το εύκολο κομμάτι. Η κατασκευή μίας ατομικής βόμβας απαιτεί λιγότερη εμπειρία απ' την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής. Η τεχνολογία έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις με καταστροφικά αποτελέσματα. Στην περίφημη Μάχη του Ομντουρμάν ('Battle of Omdurman') το 1898, οι Βρετανοί υπό τον Στρατηγό  Horatio Kitchener χρησιμοποίησαν πολυβόλα εναντίον των Σουδανών. Οι βρετανικές δυνάμεις απόλεσαν μονάχα 43 άνδρες, ενώ κατέστρεψαν έναν στρατό 52.000 Σουδανών. Γι' αυτό χρειάστηκαν 500.000 φυσίγγια. Η τεχνολογία όμως χωλαίνει στη χρήση της όταν ο εχθρός διακρίνεται από εξυπνάδα. Στην περίπτωση του Πολέμου στο Βιετνάμ, ένα ελαφρύ πεζικό δίχως να υποστηρίζεται από αεροπορικές δυνάμεις, με δυνάμεις πυροβολικού που δεν υπερέβαιναν τα μετακινούμενα κανόνια (που στηρίζονται σε 2 τροχούς), ουσιαστικά γονάτισαν την προηγμένη από τεχνολογικής απόψεως στρατιωτική υπερδύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών. Όσον αφορά την στρατιωτική τεχνολογία, ισχύει ο γενικός κανόνας: όσο απλούστερο είναι το περιβάλλον, τόσο πιο αποτελεσματική είναι η τεχνολογία. Τα όπλα υψηλής τεχνολογίας είναι πιο αποτελεσματικά όταν χρησιμοποιούνται σε περιβάλλοντα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως ο αέρας, η θάλασσα, η έρημος. Είναι λιγότερο αποτελεσματικά σε σύνθετα περιβάλλοντα, όπως είναι οι δομημένες αστικές περιοχές. Εξ ου και το αντάρτικο πόλεων μπορεί να αποδώσει μεγαλύτερα οφέλη όσον αφορά την διεξαγωγή ενός πολέμου στο εσωτερικό μίας χώρας απ' ότι ένας ανοικτός πόλεμος. Ένας εσωτερικός πόλεμος που προκαλείται από ένα αυτονομιστικό κίνημα μπορεί να εξουθενώσει την οικονομία μίας χώρας, ούτως ώστε να υποκύψει στον εκάστοτε ξένο παράγοντα που καιροφυλακτεί, ώστε ν' αδράξει οφέλη απ' την αδυναμία της. Ο εσωτερικός πόλεμος μπορεί να προκληθεί με αμέτρητους τρόπους.




Όλοι οι εμπόλεμοι ψεύδονται στην διάρκεια του πολέμου. Αυτά είναι τα λόγια του δημοσιογράφου John Laurence που μετέδιδε τα ανακοινωθέντα του αμερικανικού Πενταγώνου στην διάρκεια του Πολέμου στο Βιετνάμ: 'Αναλόγως της περιστάσεως, τα ψέματα είναι απαραίτητα. Οι απολογισμοί των θυμάτων που ανακοινώνονταν ήσαν σκοπίμως υπερβολικοί'. Κάθε πολίτης που σκοτωνόταν ή τραυματιζόταν ή συλλαμβανόταν, αυτομάτως στις ανακοινώσεις παρουσιαζόταν ως κάποιος εχθρός που σκοτώθηκε, τραυματίστηκε ή συνελήφθη. Λεπτομέρειες όσον αφορά την έκβαση των μαχών αναπροσαρμόζονταν, ώστε να φαίνονται πάντοτε ευνοϊκές προς την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι επιτυχημένες ενέδρες του εχθρού δεν αναφέρονταν ποτέ, όπως ούτε και τα λάθη των Αμερικανών σε κάθε επίπεδο. Η παραποίηση των γεγονότων ήτο συστηματική. Σύμφωνα με τον Γερμανό ιστορικό Hans Delbruck υφίστανται 2 τύποι πολέμου: α) Ο πόλεμος που διεξάγεται με στρατηγικό σχεδιασμό για την εκμηδένιση του εχθρού και β) Ο πόλεμος που διεξάγεται με στρατηγικό σχεδιασμό για την εξάντληση του εχθρού. Στην πρώτη περίπτωση επιχειρείται ο εχθρός να εξαναγκαστεί να δώσει μία αποφασιστική μάχη, στην οποία θα συντριβεί ολοκληρωτικά κι η ήττα του θα επιφέρει την λήξη του πολέμου και στην δεύτερη περίπτωση επιχειρείται μέσα από μάχες, ελιγμούς κι οικονομική εξάντληση να ηττηθεί.



Για να κερδηθεί ο πόλεμος πρέπει να καινοτομήσει κανείς στην ευελιξία των μέσων κι όχι στην εξέλιξη των μέσων. Επίσης, κανένα μέσο δεν είναι αποτελεσματικό επ' αορίστω, ανεξαρτήτως πόσο πρωτότυπο κι άγνωστο μπορεί να είναι στον εχθρό. 'Είναι αδύνατο να κερδίζεις τον πόλεμο, όπως είναι αδύνατο να κερδίζεις το σεισμό', όπως είπε η Jeannette Rankin.