“Μήπως γράφω από αγάπη στους ανθρώπους; Όχι, γράφω επειδή θέλω να δώσω ζωή στις σκέψεις μου. Κι αν προβλέπω ότι θα σας πάρουν την ηρεμία και τη γαλήνη σας, ή βλέπω τους αιματηρότερους των πολέμων και την πτώση πολλών γενεών να βλασταίνουν απ’ τον σπόρο τούτο -μολαταύτα θα τον σπείρω! Κάντε τον ό,τι θέλετε κι ό,τι μπορείτε- δουλειά δικιά σας και δεν μ ‘απασχολεί! Ίσως να χετε μόνο ταραχή, αγώνα και θάνατο-ελάχιστοι θ’ αντλήσουν χαρά! Αν είχα στην καρδιά μου το καλό σας, θα κανα σαν τα χριστιανικά καθεστώτα, που θεωρούν "ιερό καθήκον" τους να προστατεύουν τον κοσμάκη απ ‘τα “κακά βιβλία”! Τραγουδάω γιατί είμαι τραγουδιστής, αλλά σας χρησιμοποιώ γιατί μου χρειάζονται αφτιά!”
Η επανάσταση κι η εξέγερση δεν πρέπει να εκλαμβάνονται από κανέναν σας ως συνώνυμες έννοιες. Η επανάσταση έγκειται στην ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, της κατάρρευσης της δομής του κράτους και συνακόλουθα της κοινωνίας. Ως εκ τούτου είναι μια πράξη πολιτική και αμιγώς κοινωνική. Αντίθετα, η εξέγερση, η οποία αν και αναπόφευκτα συνεπάγεται την ανατροπή της κατεστημένης τάξης, μολαταύτα δεν εκκινεί απ’ αυτήν. Αποτελεί γέννημα της δυσαρέσκειας των ανθρώπων για τον εαυτό τους και ό,τι τους περιβάλλει ή τους εμπεριέχει. Δεν πρόκειται για μια οργανωμένη ή μη έγερση αιτημάτων, αλλά για μια εξέγερση ατόμων, μια ανταρσία που αμελεί πλήρως τους θεσμούς που ίσως να γεννήσει από το ξέσπασμά της κι έπειτα. Η επανάσταση αποσκοπεί στην θέσπιση νέων κανόνων εντός της κοινωνίας. Εξέγερση σημαίνει να μην αφήσουμε κανέναν να μας διοικεί ή να διανοηθεί να μας διοικήσει τυραννικά αλλά να διοικούμαστε μόνοι και να διαλέξουμε ελεύθερα τον τρόπο διοίκησής μας ή το πολιτειακό μας σύστημα. Η εξέγερση δεν οραματίζεται τους μελλοντικούς “θεσμούς”. Είναι μια απεγνωσμένη μάχη ενάντια στο υπάρχον. Εάν καταφέρει να υπερνικήσει, η υπάρχουσα τάξη ευθύς αμέσως θα καταρρεύσει. Δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την συλλογική απελευθέρωση του δικού μας “Εγώ” από την άρχουσα τάξη την δεδομένη χρονική στιγμή, η οποία, μόλις την ξεπεράσουμε, εκείνη θα βυθιστεί ξανά στον θάνατο και την συνήθη αποσύνθεσή της. Από τη στιγμή που εμείς δεν αποσκοπούμε στην αντικατάσταση των θεσμών της κατεστημένης τάξης αλλά στην ολική απελευθέρωση μας απ’ αυτήν, τα κίνητρα και οι πράξεις μας δεν είναι πολιτικά ή κοινωνικά αλλά καθαρά “εγωιστικά”.
Μια πύρινη αμοραλιστική ιδέα είναι ικανή να μας κάνει να ενώσουμε την κόλαση με τον παράδεισο, όπως και μια αστική μανία να μας οδηγήσει σε ένα δολερό σφιχταγκάλιασμα με μια δηλητηριώδη εξάρτηση. Μια τέτοια ιδέα, ένα τέτοιο φλογερό πάθος που καίει και λυτρώνει είναι και η αγάπη για την πατρίδα, την Γη των Πατέρων μας. Ο οραματιστής τρομοκράτης Σαιν Ζίστ, γνωστότερος και ως “ωραίος Σαιν Ζίστ”, όντας μέλος της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας προσπάθησε από κοινού με τον Ροβεσπιέρο, να διαφυλάξει την Επανάσταση από τους παντοειδείς εχθρούς. Για το σκοπό αυτό στήριξε την Τρομοκρατία και εξουδετέρωσε με την γκιλοτίνα όλους τους αντιφρονούντες. Ο Σαιν Ζίστ, σε μια ομιλία του είχε πει: “υπάρχει κάτι τρομερό στην ιερή αγάπη για την πατρίδα• είναι τόσο αποκλειστική που θυσιάζει τα πάντα στο δημόσιο συμφέρον, δίχως έλος, δίχως φόβο, δίχως προσοχή για τον άνθρωπο. Κάνει τον Μάνλιο να πέσει στο γκρεμό• θυσιάζει τις προσωπικές της κλίσεις, οδηγεί τον Ρέγουλο στην Καρχηδόνα, ρίχνει έναν Ρωμαίο στο βάραθρο και βάζει τον Μαρά, θύμα της αφοσίωσης σ’ αυτήν, στο Πάνθεον!”
Άλλως τε, τι πιο ευγενικό υπάρχει από το άταφο πτώμα ενός άγνωστου στρατιώτη που σκεπάζει ένα κομμάτι γης από την καστανόξανθη γύμνια μιας πεδιάδας με το αίμα να ρέει απ’ τις πληγές του; Τι πιο όμορφο ως σύλληψη από τον στρατιώτη που πεθαίνει σε μια μάχη που μόνο εκείνος πίστεψε κι ας ηττήθηκε; Τι πιο υγειές από τον θάνατο σε κάποια terra incognita παλεύοντας κανείς για την τιμή του; Τι πιο δίκαιο από τον ίδιο τον θάνατο;
Όταν λέμε ότι σκεφτόμαστε επαναστατικά, δηλαδή αμοραλιστικά, αυτομάτως συνεπάγεται ότι αφιερώνουμε όλο μας το είναι στον αγώνα για ζωή ή θάνατο. Όταν διατρανώνουμε ότι σκεφτόμαστε επαναστατικά, δηλαδή αμοραλιστικά, συνεπάγεται ότι βλέπουμε στην κοινωνία ένα αυθύπαρκτο, ωστόσο ευμετάβλητο και απέραντο πεδίο μάχης, εντός του οποίου καταστρώνουμε μια στρατηγική ή παίζουμε ένα επαναστατικό παιχνίδι. Ο χρόνος είναι αμετάβλητα ρευστός και πάντοτε υπάρχει η δυνατότητα για την μετατροπή μιας γκρίζας καπιταλιστικής μητρόπολης σε ένα εξαίσιο στολίδι βασισμένο στην ιδέα ενός τρισδιάστατου λουτρού αιματοβαμμένων εικόνων. Το ένα απέχει ελάχιστα από το άλλο, φτάνει να τα νοηματοδοτήσουμε στον ασθμαίνοντα χρόνο που απομένει στον καθέναν μας. Πρέπει να πεθάνουμε για να ζήσουμε αληθινά. Στο σήμερα υποχρεούμαστε να αγαπάμε με όλο μας το είναι και να αφιερώνουμε όλη την ενεργητικότητά μας προκειμένου να κατορθώσουμε τον τιμημένο θάνατο στο άγνωστο πεδίο της μάχης. Η τιμή απαιτεί θυσίες και αξίζει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο των θεατρίνων και των κακάσχημων κομπάρσων του υπέροχου και στολισμένου με χρυσό περιτύλιγμα τίποτα. Η εποχή των αναλύσεων έληξε ανεπιστρεπτί και η μοναδική επιλογή μας είναι αυτή της διαρκούς απειλής. Ο επαναστατικός αμοραλισμός μας κάνει να αμφισβητούμε ριζικά οποιαδήποτε εξουσία μας αντιτίθεται, ως ότου επιτύχουμε να εγκαθιδρύσουμε την δική μας εξουσία στην συνείδηση των συντρόφων μας και συνάμα πετυχαίνοντάς το καθόσον θα πιέζουμε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο και του τελευταίου προδότη ή σύγχρονου πραιτωριανού του καθεστώτος. Εξάλλου, πρέπει να έχει κανείς το χάος μέσα του για να γεννήσει ένα άστρο που χορεύει...
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι περιπλανώμενοι τρελοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια που πυρώνουν μέσα στο σκοτάδι.
Είμαστε οι αλύτρωτοι λυσσασμένοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι που ζωγραφίζουν το περίγραμμα του επαναστατικού έρωτα στους ατέλειωτους καμβάδες των μεγαλουπόλεων.
Χίλιοι μαύροι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα κι η σωφροσύνη δεν μπορούν να μας δαμάσουν.
Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πελώρια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα απέραντο πέλαγος
Γύρω μας αντηχεί το σαρδόνιο γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι κυνικοί προάγγελοι της αμοραλιστικής επανάστασης που μέλλει να γεννήσει το νέο ήθος.
Σε ένα υποδειγματικό opus magnum διδασκαλίας του πολέμου, αναφέρεται ότι: “υπάρχουν τέλος οι άνθρωποι που δύσκολα συγκινούνται, γι' αυτόν όμως ακριβώς το λόγο συγκινούνται βαθιά. Αυτοί αποτελούν έναντι των προηγούμενων ότι περίπου αποτελεί η ανθρακιά για τη φλόγα. Αυτοί, χάρη στην τιτάνια δύναμή τους, είναι οι ικανότεροι για να εξεγείρουν τις μάζες, αν μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την εικόνα, για να παραστήσουμε τις συμφυείς προς την πολεμική δράση δυσκολίες. Τα συναισθήματά τους, όπως οι κινήσεις της μάζας, αν και αργά, είναι ακόμη περισσότερο ακαταμάχητα.” Καταπώς και τα δικά μας.
Πέρα από λειψές συγκινήσεις, ανέξοδες αναπολήσεις, ανεπίκαιρους αλαλαγμούς, πρωτεύει να εισέλθουμε με ορμή και λύσσα στον πυρήνα της απόλυτης επαναστατικής διαδικασίας, αμόλυντοι και δυνατοί. Με προκλητικό αμοραλισμό να ριχτούμε στις πολύμορφες μάχες μας, αγνοώντας επιδεικτικά τις ηθικοπλαστικές κραυγές ή συντρίβοντας οτιδήποτε μας κρατάει δέσμιους παλαιών παθών ενός κόσμου που πρέπει να ξεπεράσουμε ή να αφήσουμε πίσω μας ως μια θλιβερή θύμηση από συντρίμμια, πάνω στα οποία χτίστηκε η ίδια η δουλεία μας. Αρκεί να έχουμε κατά νου πως: “σε όποιο τόπο και αν μας αιφνιδιάσει ο θάνατος ας είναι καλοδεχούμενος. Αρκεί που η πολεμική μας κραυγή θα ακουστεί και ένα άλλο χέρι θα απλωθεί για να αρπάξει τα όπλα μας και άλλοι άνθρωποι θα σηκωθούν για να συνοδεύσουν το επικήδειο τραγούδι με το κροτάλισμα των πολυβόλων και καινούριες κραυγές πολέμου και νίκης.”
Γεννηθήκαμε στις έσχατες κατακόμβες του αρνητικού και της θετικότητας που προκύπτει από τους παφλασμούς της επαναστατικής εμπειρίας. Γεννηθήκαμε στην πιο καθοριστική εποχή για την μελλοντική αγωνία της ανθρωπότητας. Γεννηθήκαμε για να πολεμάμε. Είμαστε η φυλή του πολέμου και των μεγάλων αξιών. Χωρίς δισταγμό, χωρίς σκεπτικισμό, αντίθετα με πολύ πάθος και επαναστατική λύσσα, ας πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας επιτιθέμενοι στο μέλλον, εξομοιώνοντάς το με το παρόν. Ο χρόνος κυλάει αργά και βασανιστικά. Η θέληση για εκδίκηση ρέει γλυκά μέσα μας! Αυτός είναι ο δικός μας επαναστατικός αμοραλισμός, η γέννηση επαναστατικών ηθών και συμπεριφορών!
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ•ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
