Τον καιρό της καθολικής απαξίωσης του ανθρώπινου όντος, τον καιρό της μεθοδευμένης αναγωγής του δαιμονικού κινητήρα της οικονομίας σε ύψιστο κοινωνικό στόχο, τον καιρό του απόλυτου ηθικού ξεπεσμού και της συντριβής των αξιών, οι αόρατοι διοικητές του πλανήτη φαντασιώνονται νέους πολυτελείς θρόνους και ψηλοτάβανα παλάτια χτισμένα με τον ιδρώτα των εξαθλιωμένων ανθρώπινων μαζών.
Τα πλούτη τους εγκαινιάζονται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους που είναι ποτισμένος με το αίμα εκατομμυρίων αθώων. Η ματαιοδοξία των νικητών ενός ακήρυχτου πολέμου αγγίζει τα όρια της αλαζονείας, καθώς αντιμετωπίζουν τις κονσερβοποιημένες μάζες ως ξοφλημένα σμήνη δουλικών. Η εξουσιαστική σχιζοφρένεια γίνεται κεντρικός πυλώνας της πολιτικής καθυπόταξης των μαζών.
Για αυτούς υπάρχουν μόνον οι αριθμοί, μα ποτέ οι ανθρώπινες ζωές. Οι πλούσιοι βασιλεύουν μόνον όταν υπάρχουν οι φτωχοί. Το τέλος των προηγμένων τάχα, ουσιαστικά παρηκμασμένων εξουσιαστικών κοινωνιών θα’ ρθει μέσα από πανάρχαιες μεθόδους. Ο Θάνατος επέρχεται ως κατάρα της υγείας. Ό,τι απορρίφθηκε ως επιβλαβές, έρχεται ως θανάσιμη λύτρωση. Ο καρκίνος θα νικηθεί από έναν άλλο καρκίνο. Η ανθρωπότητα πρέπει να περάσει αλώβητη μέσα από μια περίοδο πολιτισμικών παγετώνων.
Η παγκοσμιοποίηση εγκαινίασε μια νέα εποχή για το ανθρώπινο γένος. Οι εξουσιαστές δημιούργησαν τον δικό τους ιδιωτικό γεωγραφικό χώρο. Διαχωρίζονται από την μιαρή κοινωνία και η τελετουργική κοινωνική ψαλίδα μεγαλώνει επικίνδυνα. Οι μάζες δέχονται αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ, ωστόσο δείχνουν ανίκανες να επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση του θύματος. Αφού προηγουμένως έχουν υποστεί τον πιο βίαιο ψυχικό ευνουχισμό, σε ρόλο δημίων οι εξουσιαστές τις φτύνουν ως ανίκανες να τους ανατρέψουν και το θρίλερ συνεχίζεται. Ο σαδισμός του νικητή φτάνει στο ακρότατο του…
Όμως, σε πολιτικό, οντολογικό και υπαρξιακό επίπεδο, υπάρχει ο κόσμος τους και ο κόσμος μας. Δύο αντίπαλοι κόσμοι ολότελα διαφορετικοί μεταξύ τους, οι χρηματομανείς και οι ανυπότακτοι.
Οι άνθρωποι διακρίνονται σε πρόθυμους δούλους που συναινούν στο σύστημα και εξαγοράζουν την υποταγή τους με τα ψίχουλα των αφεντικών και σε συνειδητοποιημένα επαναστατικά υποκείμενα που δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο από την ατομική αξιοπρέπεια και την συλλογική ελευθερία. Υπάρχουν οι δούλοι και οι επαναστάτες.
Οι αιμοδιψείς αφέντες δεν δείχνουν έλεος στους ικέτες. Γι’ αυτούς μετράει το κέρδος. Από τη μια υπάρχουν τα πολυπολιτισμικά γκέτο για τους πολλούς και από την άλλη οι επιδεικτικές απολαύσεις για τους εκλεκτούς. Ο άρτος γίνεται επιούσιος για αυτούς και τα θεάματα χαρίζονται ως τιμωρία στους υποταγμένους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά καταλήγουμε στο φαινόμενο του καπιταλιστικού ολέθρου, όπου οι της μαύρης ή υποτιμημένης εργασίας “ενάρετοι” πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες, υποβασταζόμενοι από εξαρτήσεις.
Οι μάζες βυθίζονται στην απεραντοσύνη της ιστορικής λήθης και τα εγκλήματα των εξουσιαστών παραμένουν ατιμώρητα. Στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει Ειρήνη, όπως δεν υπάρχει και Δημοκρατία. Υπάρχει μόνο μια αιώνια πραγματικότητα. Ο Πόλεμος. Όσοι πολεμούν, μονάχα αυτοί μπορούν να ελπίζουν!
Στις κοινωνίες δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από στρατιωτικές παρατάξεις και γραμμές παραγωγής. Αν το σύστημα επέβαλε την ολική νάρκωση ως κοινωνικό κανόνα, ερχόμαστε να φέρουμε μια κατάσταση διαρκούς επαγρύπνησης και πολεμικής ψυχολογίας. Οι άνθρωποι ζουν για να πολεμούν και πρέπει να πολεμούν αν θέλουν να ζουν.
Οι κοινωνίες ακμάζουν μόνον όταν τα μέλη τους πολεμούν. Δημιουργία σημαίνει πόλεμος κι αντίστροφα. Ειρήνη, Δημοκρατία, Οχλοκρατία, αυτά είναι τα κοινωνικά ηρεμιστικά.
Όσοι δεν αποδέχονται να ξυπνούν και να κοιμούνται σε πόλεις-κλουβιά ερωτεύονται τον πόλεμο. Όσοι αποδέχονται την μισθωτή δουλεία των καπιταλιστών έρχονται πιο κοντά με τον μαρτυρικό τους θάνατο. Όσοι δεν αντιστέκονται, αργοπεθαίνουν στην ανωνυμία του πλήθους…
Οι πολιτικοί γνωρίζουν μόνο μια γλώσσα. Τις άναρθρες κραυγές οπόταν το κρύο ατσάλι γεμίζει με πόνο και ηδονή τα άψυχα κουφάρια τους. Όταν τα λεπτά θα κυλούν αντίστροφα για αυτούς και ελπιδοφόρα για εμάς.
Είμαστε σε λυσσαλέο πόλεμο με το σύστημα. Αν αυτό συνεπάγεται περισσότερες πολιτικές μάχες, περισσότερη δίκαιη βία και αντάρτικο στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων, περισσότερη ανομία, ας είναι. Οι μαχητές της εθνικοσοσιαλιστικής αντίστασης δεν βγήκαν ποτέ χαμένοι. Γιατί είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε και θα νικήσουμε! Γιατί, ο Πόλεμος είναι το Πεπρωμένο της Φυλής μας!
