Δράσεις απο Α.Μ.Ε. :
Πρεζοφωλιά Άνω/ Κάτω''Φλαμπέ'' : http://maiandrioi.blogspot.gr/2010/08/blog-post_01.html
Εικαστική παρέμβαση στην Πρεζοφωλιά: http://maiandrioi.blogspot.gr/2010/11/blog-post_18.html
Εικαστική παρέμβαση σύνθημα της Πρεζοφωλιάς στην Πρεζοφωλιά: https://www.youtube.com/watch?v=A1kh1qBqBUc
Η δράση της οργάνωσής μας απλώνεται σ' όλη την Ελλάδα. Απ' το κέντρο των Αθηνών έως την ακριτική Θράκη, απ' την Ήπειρο έως την Κύπρο, συναγωνιστές δίνουν την δική τους μάχη. Δίχως καβάτζες και δίχως να υπολογίζουν σε άλλη στήριξη. Οι εχθροί μας αμέτρητοι. Εντός και εκτός των τειχών. Στους εχθρούς μας έχουμε αναφερθεί διεξοδικά. Όσοι μιλούν σπαστά ελληνικά κι όσοι πάλι παριστάνουν πως μιλούν καλά τα ελληνικά, με μαλλιά ή χωρίς, με απλυσιά ή χωρίς. Η δράση μας έχει προκαλέσει άσβεστο μίσος στους αποδέκτες αυτής και σ' άλλους ψύχωση. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται τα μέλη του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω-Κάτω Πατησίων που βρίσκεται στην Αθήνα. Η ψύχωσή τους, βάσει όσων μας μεταφέρουν συναγωνιστές μας, τους έχει οδηγήσει έως σημείου να σουλατσάρουν τις μεταμεσονύκτιες ώρες και να μουτζουρώνουν τους τοίχους των πέριξ περιοχών αναφερόμενοι αποκλειστικά σ' εμάς, γράφοντας 'Φάπες στους ΑΜΕ', 'Κλωτσιές στους ΑΜΕ', 'Ξύλο στους ΑΜΕ', 'ΑΜΕ είστε κότες', ΑΜΕ στο διάολο', μπλα μπλα μπλα, μπλα. Τα λόγια τα μεγάλα και οι πράξεις που ωστόσο δεν είδαμε ποτέ απ' τα ανθελληνικά καθάρματα...
Επειδή γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα, θα τους επαναφέρουμε κάποια πράγματα στη μνήμη τους, εν είδη φρεσκαρίσματος, διότι απ' ότι φαίνεται, το μοναδικό φρεσκάρισμα που γνωρίζουν είναι αυτό του πρεζοστεκιού τους. Ήταν Σεπτέμβριος του 1996 οπόταν το 'Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων' κατελήφθη από ομάδα ανώριμων αναρχομπαχαλάκηδων. Έναν μόλις χρόνο έλαβαν χώρα οι επετειακές εκδηλώσεις στο χώρο του.
Ας απολαύσουμε την απολαυστική συνέχεια και το άφθονο γέλιο που μας προκαλούν τα μέλη του απλυτοστεκιού...
'Το Σεπτέμβριο, στα πρώτα γενέθλια του στεκιού γίνεται 2ήμερη εκδήλωση-γιορτή δρόμου, που συμμετέχουν αρκετοί σύντροφοι/ισσες. Μια εβδομάδα μετά η κατάληψη δέχεται εμπρηστική επίθεση από ομάδα νεοναζί και ο χώρος καίγεται ολοκληρωτικά. Μια μέρα πιο πριν είχαμε τελειώσει την επισκευή της ξύλινης στέγης. Τα συναισθήματα ποικίλουν: απογοήτευση, στεναχώρια, θυμός αλλά και πείσμα. Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να διαχειριστούμε μια κατάσταση κατεστραμμένης κατάληψης, χωρίς ιδιαίτερη πολιτική εμπειρία οι περισσότεροι/ες από εμάς, ενώ ταυτόχρονα ήμασταν διαλυμένοι στο εσωτερικό μας. Οι διαφωνίες ανάμεσά μας πριν τον εμπρησμό πολλαπλασιάστηκαν και κατέληξαν σε συγκρούσεις και τσακωμούς. Φυσικό επακόλουθο ήταν οι κινήσεις αλληλεγγύης. Έτσι ξεκίνησαν ανοιχτές κουβέντες με απώτερο σκοπό να πραγματοποιηθεί μια κεντρική πορεία. Παράλληλα η συνέλευση εξέδωσε μια αφίσα που καλούσε σε πορεία στην γειτονιά. Όταν τελείωσε η πορεία διαδηλωτές άρχισαν να αντιπαρατίθενται αρχικά λεκτικά και έπειτα να παίζουν κρανιές έξω από το καμένο στέκι, εκφράζοντας αυτό που από ώρα πλανιόταν στην ατμόσφαιρα της πορείας, ενώ κάποιοι-ες φώναζαν να πάνε μέσα στον καμένο χώρο να συνεχίσουν το ξύλο. Αφορμή ήταν η ύπαρξη ή όχι αλυσίδων αυτοπεριφρούρησης. Οι αιτίες ήταν στην ουσία οι βαθιοί διαχωρισμοί που υπήρχαν στον α/α χώρο, με συνέπεια να συγκρουστούν οι αντικρουόμενες τάσεις πάνω στις πλάτες μας, πάνω σε ένα καμμένο στέκι. Λόγω της απειρίας των περισσοτέρων από εμάς, δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε σωστά την κατάσταση και είχαμε κυρίως τον ρόλο του πυροσβέστη. Και αυτά τα συμπεράσματα δεν ανήκουν σε εκείνη την εποχή αλλά είναι μεταγενέστερα. Η τραγική κατάληξη της πορείας αλλά και οι δικές μας εσωτερικές συγκρούσεις δεν άφησαν περιθώρια για περισσότερες κινήσεις. Έτσι σταμάτησαν οι ανοιχτές συνελεύσεις και δεν πραγματοποιήθηκε καμία άλλη συλλογική κίνηση αλληλεγγύης ή εκδίκησης ενάντια στους φασίστες. Αυτό που συνέβη ήταν ότι κάποιοι από τους νεοναζί που συμμετείχαν στον εμπρησμό βρέθηκαν και τακτοποιήθηκαν αναλόγως από άλλους συντρόφους/ισσες. Το 1997 κύλησε με ''ομηρικούς'' καυγάδες ανάμεσα σε δύο τάσεις που είχαν διαμορφωθεί μέσα στο στέκι, με ''διαιτητή'' τους ''ουδέτερους''. Φτάσαμε σε σημείο να βγαίνουν γείτονες από τα μπαλκόνια και να μας λένε να ησυχάσουμε. Τελικά καταλάβαμε πως η συνύπαρξη ήταν αδύνατη. Κάποιοι έπρεπε να μείνουν και κάποιοι να φύγουν. Μείναμε οι νεότεροι, -χοντρά χοντρά η τάση που υποστήριζε την αντιεμπορευματική λειτουργία της κατάληψης- και η συνέλευση βρέθηκε να απαρτίζεται από επτά οκτώ άτομα μόνο. Λίγο πριν παρθεί αυτή η απόφαση, δημιουργήθηκε μια πρωτοβουλία που ονομάστηκε ''αδέσποτοι, πρωτοβουλία από το στέκι άνω/κάτω πατησίων'', η οποία κυκλοφορησε τότε μία αφίσα για το πολυτεχνείο'.
Βρισκόμαστε στα μέσα του 1998 και τα μέλη του 'Άνω-Κάτω Πατησίων' προσπαθούν να μαζέψουν ό,τι μπορούν από ένα ισοπεδωμένο στέκι. Η μοίρα όμως τους έπαιξε για ακόμα μία φορά άσχημο παιχνίδι.
'Στις 8/05/2000 η κατάληψη δέχεται δεύτερη εμπρηστική επίθεση, που είναι καλύτερα οργανωμένη από την πρώτη. Οι εμπρηστές βάζουν φωτιά καταστρέφοντας και τα δύο κτίρια του στεκιού. Ο εμπρησμός αυτός ήταν πιο καταστροφικός από τον πρώτο. Η πρώτη εκτίμηση ήταν ότι πίσω από αυτόν βρίσκονταν φασίστες, όμως τις αμέσως επόμενες μέρες θεωρήσαμε ως υπεύθυνο κάποιον από τους πιθανούς ιδιοκτήτες και συγκεκριμένα το μεγαλοεργολάβο παπαοικονόμου. Αυτό που μας κίνησε την υποψία ήταν η επίσκεψη κάποιου συνιδιοκτήτη, που μας είπε να τα παρατήσουμε γιατί ο χώρος καταστράφηκε ολοσχερώς και είναι κρίμα να κουραζόμαστε να τον επισκευάσουμε, αφού επιπλέον υπάρχει και άδεια κατεδαφίσεως. Σε αυτή τη δύσκολή στιγμή η κατάληψη πλαισιώθηκε από νέους συντρόφους-ισσες και όλοι μαζί αποφασίσαμε να επιδιορθώσουμε το κτίριο. Την απόφαση αυτή τη στηρίξανε και άλλες ομάδες, καταλήψεις και στέκια. Έτσι ο χώρος άρχισε να επισκευάζεται άμεσα. Ταυτόχρονα, κυκλοφορούμε μια τριλογία αφισών, που η μία δημοσιοποιεί το γεγονός, η δεύτερη μιλάει για την ανάπτυξη από τη πλευρά των αφεντικών και η τρίτη αναφέρεται στην κοινωνία όπου κυβερνάει η ιδιοκτησία και το χρήμα. Υπήρχε πλέον καλύτερη οργάνωση από πλευράς μας, που είχε αποκτηθεί από την εμπειρία των προηγούμενων εργασιών, με αποτέλεσμα μέσα σε δύο μήνες το στέκι να επισκευαστεί και να κάνουμε πάρτυ για το νέο άνοιγμά του'.
Είναι 2002...
Στις 21/01/02 οργανωμένη ομάδα νεοναζί επιτίθεται στο στέκι τραυματίζοντας έναν σύντροφο.
Είναι 2003...
Γυρίζοντας λίγο πιο πίσω, τον Ιούλιο, λίγο πριν την τρίτη 'Τεμπελιάδα', το στέκι δέχεται ακόμα μία εμπρηστική επίθεση. Γείτονες μας ειδοποίησαν εγκαίρως και ο εμπρησμός δεν προκάλεσε μεγάλες ζημιές. Ο εμπρηστής, νεαρός στην ηλικία, ήταν κάτι ανάμεσα σε ναρκομανή και ''σούπερ επαναστάτη'' αν λάβουμε υπόψη αυτά που έγραψε μέσα στον τοίχο του στεκιού και την υπογραφή που έβαλε. Έτσι, ενώ ο σύντροφός μας είναι φυλακή, βρισκόμαστε πάλι με καμμένο στέκι, το οποίο όμως επισκευάζεται πολύ γρήγορα.
Η παρακάτω ομολογία τους αρκεί για να αποδείξει ότι τα πακέτα είναι αμέτρητα και ποτέ δεν βρίσκουν ησυχία...
'Αυτό βέβαια, που δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε είναι οι πυρκαγιές. Δύο φορές καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς το κυρίως κτήριο και άλλες δυο φορές οι φωτιές ήταν μικρής έκτασης και την βγάλαμε καθαρή μόνο με μερικές μέρες δουλειάς. Στις δύο πρώτες φωτιές (Σεπτέμβρης ‘97 και Μάης 2000) μας πήρε πολύ καιρό για να ξαναφέρουμε το κτήριο στη πρότερή του κατάσταση. Αναφερόμαστε στις οικοδομικές εργασίες που ακολούθησαν τις δύο μεγάλες φωτιές γιατί ήταν πολύ σημαντικές για τη μελλοντική πορεία του στεκιού'.
Είναι τέλη του 2004... 'Το ίδιο βράδι το στέκι δέχεται την 4η εμπρηστική επίθεση, είτε από μπάτσους είτε από φασίστες ή και από τα δύο μαζί. Ευτυχώς οι ζημιές δεν ήταν μεγάλες. Γεγονός πάντως παραμένει ότι ο χώρος παρακολουθούνταν από μπάτσους, μιας και κάηκε λίγη ώρα αφότου φύγαμε. Το στέκι επισκευάστηκε άμεσα και ταυτόχρονα κυκλοφορήσαμε μία αφίσα και μια προκήρυξη, που κολλήθηκαν και μοιράστηκαν στην ευρύτερη περιοχή των πατησίων και της κυψέλης, ενημερώνοντας για το γεγονός του εμπρησμού.
Είναι 2005... 'Το Μάρτιο, με αφορμή τον επαναληπτικό αγώνα ποδοσφαίρου ανάμεσα σε ελλάδα και αλβανία, εκδίδουμε αφίσα στα ελληνικά και στα αλβανικά με αντιεθνικιστικό, αντιρατσιστικό περιεχόμενο και ταξικό προσανατολισμό. Παράλληλα, συμμετέχουμε στην πρωτοβουλία “αντεθνική δράση” μαζί με άλλους σύντροφους-ισσες και ομάδες. Η πρωτοβουλία επεξεργάστηκε ένα τετρασέλιδο και πραγματοποίησε διαδήλωση μία μέρα πριν τον αγώνα, χωρίς αφίσα, με αντεθνικό-αντιρατσιστικό περιεχόμενο και με κατεύθυνση από την πλ. κυψέλης προς την πλ. βικτωρίας. Όλες οι κινήσεις έγιναν για να αποτραπεί ένα παρόμοιο γεγονός σαν το πογκρόμ του Σεπτεμβρίου 2004. Το βράδι του αγώνα βρισκόμαστε σε επιφυλακή μην τυχόν και προσπαθήσουν ελληνάρες να επιτεθούν σε μετανάστες. Τελικά φασίστες επιτίθενται στην κατάληψη Villa Amalias. Οι φασίστες αποκρούονται από τους καταληψίες και αλληλέγγυους-ες και επεμβαίνουν τα ΜΑΤ, φυσικά με το μέρος των ακροδεξιών. Στην αθήνα, ήδη από τον Φεβρουάριο, μια παρέα νεοναζί απομονώνουν άτομα με μοναδικό κριτήριο την εμφάνιση, τους επιτίθενται και αρκετές φορές μαχαιρώνουν. Όπως και οι άλλες καταλήψεις, έτσι και εμείς βρισκόμαστε σε επιφυλακή. Κατά τη διάρκεια μιας προβολής, την Τετάρτη στις 23/03, η παραπάνω παρέα νεοναζί τη στήνει κοντά στο στέκι. Γίνονται αντιληπτοί και κυνηγιούνται'.
Παραθέσαμε την άποψη-για το πως έχουν τα πράγματα-των 'φίλων' του Άνω-Κάτω που επιμένουν σε κυνηγητά αγνώστων, άσχετων κι όποιων άλλων μιλούν ελληνικά στην ευρύτερη περιοχή των Πατησίων και της Κυψέλης. Μετά από κάθε πακέτο έβγαιναν για κυνήγι μαγισσών. Όποιος ήταν Έλληνας και δεν πληρούσε τις στυλιστικές προδιαγραφές τους δεχόταν οργανωμένη επίθεση. Στις επιθέσεις τους, ως παρτσακλά που είναι, αναζητούσαν τους φασίστες που κάποτε τους έκαψαν το στέκι. Είναι κωμικό ότι καταγράφουν τα πακέτα που έχουν φάει και τα θεωρούν δάφνες ανδρείας. Το προλεταριακό πείσμα τους ώθησε να κρατήσουν το στέκι παρά τα όσα υπέστησαν. Απ' το 2008 κι έπειτα, πολλά άλλαξαν και το ξανασκέφτηκαν.
Σήμερα το στέκι ανοίγει πολύ σπάνια, ενώ τα μέλη του διατηρούν κλειστά πόρτες και παράθυρα...
Μήπως επειδή τσάκισαν τους φασίστες';
