Η ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης τέθηκε σε πλήρη λειτουργία το 1914 τόσο όσον αφορά τον ασύμμετρο πόλεμο όσο στον τομέα της προπαγάνδας. Ο πόλεμος που απλώθηκε γρήγορα σ' όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έληξε έπειτα από 4 χρόνια με την ανακωχή που υπεγράφη στο Δάσος Compègne σε κλίμα θλίψης κι αλληλοκατηγοριών. Ήτο ένας πόλεμος που ξεκίνησε με τους παραδοσιακούς εθελοντικούς στρατούς και τελείωσε μ' όλα τα αντιμαχόμενα μέρη να έχουν ήδη θεσπίσει την υποχρεωτική στράτευση. Στα χρόνια του, η ανθρωπότητα γνώρισε την καταστροφή των τεσσάρων κραταιών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, της Ρωσικής, της Γερμανικής, της Αυστρο-Ουγγρικής και της Οθωμανικής, αλλά συγχρόνως και την δημιουργία νέων, ανεξάρτητων αλλά μη υποσχόμενων κάποια σταθερότητα κρατών, όπως ήσαν αυτά της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, απ΄όπου κι εσπάρησαν οι σπόροι των μελλοντικών συγκρούσεων. Μία περίοδος που χαρακτηρίστηκε από νεκρούς, ακρωτηριασμένους, δηλητηριώδη αέρια, πολέμους χαρακωμάτων, δεξαμενές, αεροπλάνα, μπλόκα, πείνα, ανταρσίες, επαναστάσεις, όπου όλα φαίνονταν αδιανόητα σ' αυτό το αθώο καλοκαίρι του 1914, οπόταν οι Γερμανοί έθεσαν σε λειτουργία το σχέδιό τους 'Schlieffen' στο πλαίσιο μίας καλλιεργημένης ψευδαίσθησης που ενθάρρυνε την πεποίθηση ότι θα όλα θα είχαν τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους.
Το γεγονός είναι ένα. Η Γερμανία εισέβαλε στα εδάφη του Βελγίου και της Γαλλίας τον Αύγουστο του 1914, ενώ ήταν υποχρεωμένοι ταυτόχρονα να πολεμήσουν στο έδαφος τους στηριζόμενοι στα μέσα της προπολεμικής προπαγάνδας για να διατηρήσουν το ηθικό τους σε υψηλά επίπεδα. Οι Γερμανοί επιχείρησαν να αιτιολογήσουν τις πράξεις τους στον υπόλοιπο κόσμο μέσα από κραυγές του τύπου 'Το φτωχό και μικρό Βέλγιο', κτλ. Ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα άθλημα στο οποίο συμμετείχαν κάποιοι κύριοι που παίζουν το παιχνίδι με τους σωστούς κανόνες. Αντ' αυτού, μετετράπη σ' έναν αιματηρό κι αδυσώπητο αγώνα στον οποίο η διατήρηση του ηθικού κατέστη εξίσου άκρως σημαντική και για τις δύο πλευρές για την διατήρηση της στρατιωτικής προσπάθειας. Δεν ήτο μία μάχη μεταξύ στρατευμάτων, όπλων, υποβρυχίων, πλοίων, αεροπλάνων, αλλά μία μάχη ανάμεσα σ' ολόκληρους λαούς. Ήτο ένας ιδεολογικός πόλεμος. Ήτο μία μάχη που, παρά την αρτιότητα του προπολεμικού σχεδιασμού της, οι Γερμανοί ηττήθηκαν με δραματικές επιπτώσεις γι' αυτούς, την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο στο σύνολό του. Μέσα σε λίγες ώρες απ' τη λήξη του βρετανικού τελεσίγραφου προς τη Γερμανία, το βρετανικό καλωδιακό πλοίο Telconia μείωσε τις άμεσες υπόγειες καλωδιώσεις που συνέδεαν τη Γερμανία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χάρη σ' αυτή την προμελετημένη ενέργεια, οι Βρετανοί ήσαν εις θέση ν' αναλάβουν την πρωτοβουλία σ' αυτό που ήτο ίσως το πιο σημαντικό απ' όλες τις μάχες της προπαγάνδας: ο αγώνας για την συμπάθεια από μέρους του αμερικανικού λαού. Μέχρι το 1914, η Βρετανία και η Γερμανία ήσαν, η μία, η καλύτερη εμπορική εταίρος της άλλης. Με το ξέσπασμα του πολέμου έγινε απαραίτητο ν' αντισταθμίσουν την απώλεια της αμοιβαίας συνεργασίας τους με την επέκταση των εμπορικών δραστηριοτήτων στις ταχέως αναπτυσσόμενες αγορές των Ηνωμένων Πολιτειών και να εξαναγκάσουν τους Αμερικανούς να μην παραμείνουν ουδέτεροι, τουναντίον να εμπλακούν στην μεταξύ τους διαμάχη.
Η Βρετανία όντας επικεφαλής των Συμμαχικών δυνάμεων, ήτο φυσικά σε καλύτερη θέση από ό, τι η Γερμανία να κατευθύνει την εκστρατεία ενάντια στην αμερικανική ουδετερότητα λόγω της κοινής γλώσσας και της κληρονομιάς τους. Η Βρετανία προπαγάνδιζε ότι η συνεργασία Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών ήτο από πάσα άποψη 'αντιπαραγωγική'. Για την προώθηση αυτής της θέσης η Βρετανία κινήθηκε μυστικά στο πεδίο της προπαγάνδας. Η προπαγάνδα διεξήχθη μέσα απ' το Wellington House υπό την διεύθυνση του Φιλελεύθερου πολιτικού Charles Masterman. Αυτό το κομμάτι της προπαγάνδας παρέμεινε υπό άκρα μυστικότητα ακόμα και σε ανώτατα στελέχη της Βρετανικής κυβέρνησης κατά τα έτη 1914-1917. Για τους Βρετανούς ήτο ιδιαίτερα σημαντικό ν' αποκρύψουν απ' τον αμερικανικό λαό το γεγονός ότι το υλικό που λάμβαναν αναφορικά με τον πόλεμο, είτε επρόκειτο για προπαγανδιστικά φυλλάδια, για κινούμενα σχέδια, για την ίδια την πληροφόρηση, πήγαζαν απευθείας απ' το Wellington House και μάλιστα ότι ήτο υπό την άμεση καθοδήγηση του Υπουργείου Εξωτερικών της Βρετανίας. Μείζον ότι η βρετανική προπαγανδιστική εκστρατεία ήτο μεθοδευμένη, ώστε να (δια)τηρεί χαμηλούς τόνους κι υιοθετούσε μία εξαιρετικά επιλεκτική προσέγγιση που βασιζόταν στην πειθώ κι όχι στην προτροπή. Σαφώς επρόκειτο για ψυχολογικές επιχειρήσεις (Psy Ops) μεγάλου βεληνεκούς. Υπάρχει ένα γνωστό σύνθημα στους κύκλους όσων ασχολούνται επισταμένα με τις ψυχολογικές επιχειρήσεις: 'Αιχμαλωτίστε το μυαλό τους και θα σας ακολουθήσουν με την καρδιά και την ψυχή τους'. Οι Βρετανοί θεώρησαν πως το έργο αυτό έπρεπε να διεξαχθεί μέσω της συμπάθειας που έτρεφαν οι Αμερικάνοι για συγκεκριμένα πρόσωπα που ήσαν προωθημένοι σε θέσεις επιρροής στην βρετανική κυβέρνηση, στις επιχειρήσεις, την εκπαίδευση και τα μέσα ενημέρωσης. Η ισχύς της βρετανικής προπαγάνδας ήτο η ενημέρωση. Οι Βρετανοί ήλεγχαν τα μέσα επ' ωφελεία τους. Οι Αμερικανοί ανταποκριτές που εργάζονταν πίσω απ' τις γερμανικές γραμμές επικαλέστηκαν την αναγκαιότητα των άμεσων καλωδιώσεων, καθότι οι έμμεσες καλωδιώσεις μέσω της ουδέτερης Σκανδιναβίας και της Πορτογαλίας ήσαν αργές-ακριβές κι η λειτουργία μίας οικονομικής εφημερίδας, τότε, όπως και τώρα, βασιζόταν στην ταχύτητα και την οικονομία. Η λογοκρισία ήτο αιτία μεγάλης τριβής μεταξύ της Βρετανίας και της Αμερικής κατά τη διάρκεια των ετών 1914-1917, αλλά ήτο κι ένα ουσιαστικό στοιχείο για την επιτυχία της βρετανικής εκστρατείας, η οποία επωφελήθηκε των τραγικών γερμανικών λαθών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήτο η βύθιση του γνωστού ωκεανογραφικού RMS-Lusitania που τορπιλίστηκε απ' ένα γερμανικό U-20 το 1915 και το τηλεγράφημα Zimmermann προς το Μεξικό το 1917. Οι Βρετανοί εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα γεγονότα προς ίδιον όφελος. Στα μέσα του 1980, οι έρευνες που έγιναν απ' τους αρχαιολόγους του βυθού κι άλλους δύτες, απέδειξαν πως το βρετανικό ωκεανογραφικό που επλήγη απ' το γερμανικό U-20, στην πραγματικότητα μετέφερε παράνομο οπλισμό που ήτο άρτια σκευασμένος στις θέσεις των επιβατών για να μην κινηθούν υποψίες. Συνεπώς, η αντίδραση των Γερμανών μονάχα αδικαιολόγητη δεν ήτο. Χάρη στη βρετανική προπαγάνδα, η ενέργεια αυτή παρουσιάστηκε ως μία κατάφωρη κτηνωδία, ένα άλλο παράδειγμα της 'πρωσικής' βαρβαρότητας εις βάρος των αθώων αμάχων. Οι Βρετανοί, όπως διαφαίνεται βάσει των γεγονότων, δεν δίστασαν να θυσιάσουν αθώους προς όφελος των γεωστρατηγικών τους βλέψεων. Οι Γερμανοί επέμειναν ότι η βύθιση ήτο μία απόλυτα δικαιολογημένη πράξη, αλλά, η δημοσίευση της έκθεσης της επιτροπής για τις γερμανικές επιθέσεις στο Βέλγιο, γνωστή ως 'Έκθεση Bryce', μέσα σε λίγες μέρες απ' το περιστατικό του Lusitania, σερβιρίστηκε τοιουτοτρόπως, ώστε να ενισχύσει το στερεότυπο του βάρβαρου λαού που η βρετανική προπαγάνδα προσπαθούσε να δημιουργήσει και να διαχύσει προς τα έξω.
Άλλο ένα γερμανικό σφάλμα έσπευσε να επωφεληθεί η Βρετανία. Έναν χρόνο μετά την βύθιση του Lusitania, ένα χάλκινο μετάλλιο δημιουργήθηκε απ' τον Γερμανό καλλιτέχνη Goetz προκειμένου να τιμήσουν την βύθισή του ωκεανογραφικού Lusitania. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας κατάφερε ν' αποκτήσει ένα αντίτυπο απ' τις ούτως ή άλλως περιορισμένες εκδόσεις του μεταλλίου, το οποίο φωτογράφισε κι απέστειλε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'The New York Tribune' ανήμερα της ιστορικής επετείου απ' την βύθισή του. Η φωτογραφία του μεταλλίου προκάλεσε ενθουσιασμό, επειδή η Βρετανία αποφάσισε να τ' αξιοποιήσει περαιτέρω το αντι-γερμανικό συναίσθημα με την παραγωγή σχεδόν ενός πιστού αντίγραφου στο πλαίσιο μίας ειδικής έκδοσης που συνοδευόταν κι από ένα επεξηγηματικό φυλλάδιο. Το μετάλλιο παρήχθη σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίγραφα και διεδόθη. Η τέχνη που είχε αποτυπωθεί στο μετάλλιο που κατασκεύασε ο Γερμανός καλλιτέχνης μεταφράστηκε απ' την βρετανική προπαγάνδα ως ταυτόσημο των βαρβαρικών στιφών των Ούνων. Αυτό αποτέλεσε κι ένα απ' τα μεγαλύτερα πραξικοπήματα της βρετανικής προπαγάνδας.
Μετά την Εξέγερση του Πάσχα στην Ιρλανδία το 1916 και την κατοπινή εκτέλεση των ηγετών της, η συμπάθεια υπέρ των Ιρλανδών στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτέλεσε εμπόδιο για την βρετανική προπαγάνδα, θέτοντας τους Βρετανούς σε στάση αμύνης. Οι Βρετανοί έριξαν λάσπη εναντίον των Ιρλανδών ανταρτών, επιχειρώντας να επιφέρουν χτύπημα από ηθικής σκοπιάς, ενώ για την επίτευξη του στόχου αυτού δεν δίστασαν να επικαλεστούν τα πλαστογραφημένα ημερολόγια του Ιρλανδού εθνικού ακτιβιστή και ποιητή Roger David Casement, ότι δήθεν περιείχαν λεπτομέρειες σχετικά με ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες του ιδίου και συνεπώς (βάσει συνειρμών) και του συνόλου των ανταρτών. Σημαντικό είναι ότι οι Γερμανοί δεν εκμεταλλεύτηκαν προς ίδιον όφελος την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην Αμερική. Η εκτέλεση της Βρετανής νοσοκόμας και πατριώτισσας Edith Cavell το 1915, η οποία τιμάται για τη διάσωση ζωών στρατιωτών απ' όλες τις πλευρές χωρίς διακρίσεις και για τη συμβολή της στην απελευθέρωση περίπου 200 συμμάχων στρατιωτών απ' το γερμανοκρατούμενο Βέλγιο κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ενέργεια για την οποία συνελήφθη, υπήρξε ολέθριο λάθος για τους Γερμανούς. Η Cavel παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο, όπου βρέθηκε ένοχη εσχάτης προδοσίας και καταδικάστηκε σε θάνατο. Παρά τη διεθνή πίεση που ασκήθηκε προκειμένου να της δοθεί χάρη, δολοφονήθηκε από γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα. Η εκτέλεσή της προκάλεσε διεθνή καταδίκη κι έλαβε εκτεταμένη κάλυψη απ' τον τύπο. Το γεγονός αυτό συμπεριλήφθηκε στην 'Έκθεση Bryce'. Ούτε καν η δολοφονία της περιβόητης Mata Hari δεν είχε προκαλέσει ανάλογα αισθήματα συμπάθειας. Mata Hari στα ινδονησιακά σημαίνει 'ήλιος', το οποίο ήταν το ψευδώνυμο της Ολλανδής Margaretha Geertruida 'Grietje' Zelle MacLeod (1876-1917 που υπήρξε σπουδαία χορεύτρια ινδικών χορών, εταίρα, αλλά και φημισμένη κατάσκοπος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχε παντρευτεί τον λοχαγό του ολλανδικού αποικιακού στρατού Rudolf MacLeod, τον οποίο αργότερα διαζεύχθηκε. Στη συνέχεια επέστρεψε απ' τις Ολλανδικές Ινδίες στην Ευρώπη, όπου άρχισε να εμφανίζεται στα σημαντικότερα κοσμικά κέντρα διασκέδασης στο Παρίσι καθώς και σ' άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, ως Ινδή χορεύτρια με το όνομα Μάτα Χάρι. Έχοντας ολλανδικό διαβατήριο, λόγω της ουδετερότητας της χώρας, μπορούσε σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου να μετακινείται ελεύθερα απ' τη μία χώρα στην άλλη. Το 1917 συνελήφθη απ' τους Γάλλους με την κατηγορία του διπλού κατασκόπου κατά συρροή, προσάπτοντας της ευθύνες για το θάνατο 50.000 Γάλλων στρατιωτών. Καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε στις 15 Οκτωβρίου 1917, στην περιοχή της Βιγκένας. Η Cavell παρουσιάστηκε ως 'άγγελος του ελέους', της οποίας η τραγική δολοφονία ορίστηκε στο πλαίσιο της βελγικής παραβίασης.
Οι ιστορίες θηριωδίας ήσαν μία εύχρηστη τεχνική των Βρετανών προπαγανδιστών του πολέμου (κι όχι μόνο) που χτυπούσαν κατ' αυτό τον τρόπο την προσκόλληση των Γερμανών στην επιβολή του στρατιωτικού δίκαιου, ενισχύοντας το βρετανικό προπαγανδιστικό οπλοστάσιο με την ωμότητα των Τευτόνων που επιδίδονταν 'εκ νέου' σ' αγριότητες. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήτο εξαίρεση στον κανόνα. Οι μινιατούρες των Πρώσων που βίαζαν τις γυναίκες κι ακρωτηρίαζαν τα μωρά, που βεβήλωναν και λεηλατούσαν τις χριστιανικές εκκλησίες, είναι βαθιά εμφυτευμένες στο λεύκωμα του 20ου αιώνα. Τα στερεότυπα, του 'Ούνου' απ' τους Βρετανούς κι αυτό του 'Boche' απ' τους Γάλλους εστράφησαν κατά των Γερμανών, παρουσιάζοντας τους (με σκοπό την επίτευξη των προπαγανδιστικών σκοπών τους) ως τέρατα. Οι Σύμμαχοι προσωποποίησαν τον εχθρό-την απειλή στο πρόσωπο του 'βάρβαρου' Γερμανού, ώστε να εκβιάσουν τους λαούς τους περί των μελλοντικών συνεπειών γι' αυτούς από μία ενδεχόμενη στρατιωτική ήττα. Κατά την πρώιμη φάση του πολέμου, ήτο σημαντικό για τους προπαγανδιστές να ρίξουν τις ευθύνες στον εχθρό για την έναρξη της σύγκρουσης και ν' αποδείξουν ότι εκείνος σκόπιμα 'άφησε χαλαρά τα σκυλιά του πολέμου' εναντίον των φιλειρηνικών λαών. Η εισβολή των Γερμανών τόσο στη Γαλλία όσο στο Βέλγιο, έδωσε την νομιμοποίηση που επιζητούσαν εναγωνίως οι Βρετανοί, ώστε να ξεσηκώσουν τους λαούς στην γραμμή του δόγματος 'Για το Στέμμα και την Πατρίδα'. Οι εκάστοτε θηριωδίες, όπως πάντοτε, βοηθούσαν, ώστε να διατηρηθεί η ηθική καταδίκη του εχθρού.
Ενδεχομένως, η πλέον άγνωστη πτυχή θηριωδίας του Μεγάλου Πολέμου αφορά ένα υποτιθέμενο εργοστάσιο μετατροπών-εκποίησης. Στις 10 Απριλίου του 1917, 4 ημέρες αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον Πόλεμο με τους Συμμάχους, μία γερμανική εφημερίδα δημοσίευσε μία ιστορία σχετικά μ' ένα εργοστάσιο στο οποίο γινόταν κάποιου είδους επεξεργασία πτωμάτων για την κατασκευή εμπορευμάτων. Μία εβδομάδα αργότερα, ο βρετανικός Τύπος, για τον οποίο οι ιστορίες θηριωδίας αξιοποιούνταν κατά το δοκούν, κατηγόρησε ευθέως την γερμανική κυβέρνηση, ότι επεξεργαζόταν τα πτώματα για την κατασκευή σαπουνιού. Η υπόθεση με τα σαπούνια επαναλήφθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η βιομηχανία των Συμμάχων μετέτρεψε, φυσικά επ' ωφελεία των Εβραίων, την αδελφοκτόνο σφαγή των ευρωπαϊκών λαών σε μία θηριωδία ενορχηστρωμένη απ' τους Γερμανούς που έλιωναν τους Εβραίους για την παραγωγή σαπουνιών. Μία επίσημη έρευνα ξεκίνησε για να εξακριβώσει την προέλευση της ιστορίας. Μία βερολινέζικη εφημερίδα είχε αναφέρει την ανακάλυψη ενός βαγονιού στην Ολλανδία, με το οποίο εικάζεται πως μεταφέρονταν νεκροί Γερμανοί στρατιώτες. Η αμαξοστοιχία κατεθυνόταν προς τη Λιέγη και για άγνωστο λόγο (σφάλμα;) άλλαξε πορεία προς την Ολλανδία. Μία βελγική εφημερίδα τσίμπησε την ιστορία κι υποστήριξε πως μετέφερε ανθρώπους που θα γίνονταν σαπούνια. Δεν υπήρχαν περαιτέρω αποδεικτικά στοιχεία γι' αυτό, εκτός απ' τη μαρτυρία ενός Βρετανού αξιωματικού του στρατού που ανέφερε ότι είχε δει τους Γερμανούς ν' απομακρύνουν τους νεκρούς τους απ' την μάχη του Vimy Ridge, όπου υπήρχε αισθητή η απουσία γερμανικών τάφων. Ο Υπουργός Εξωτερικών, Arthur Balfour, έφθασε μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί ότι, παρ' όλο που ήταν ολοφάνερα σαθρά τ' αποδεικτικά στοιχεία, 'δεν υπάρχουν αποτρόπαιες πράξεις εξαιτίας των οποίων οι Γερμανοί καθίστανται ένοχοι και δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος αυτό να είναι ψευδές'! Μήπως η βρετανική κυβέρνηση κατάπιε τη δική της προπαγάνδα; Η επιτυχία του στερεότυπου που είχαν δημιουργήσει οι Σύμμαχοι εναντίον των Γερμανών ('Ούνοι') είχε καταστήσει πιστευτό οτιδήποτε μπορούσαν να προσάψουν στους Γερμανούς. Επιπρόσθετα, η δημοσίευση του τηλεγραφήματος Zimmermann ήτο το επιστέγασμα της βρετανικής εκστρατείας προπαγάνδας στις Ηνωμένες Πολιτείες και βοήθησε να σύρει τους Αμερικανούς εγγύτερα στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων.
Μετά το ξέσπασμα του πολέμου, οι Βρετανοί ευνοήθηκαν από 3 αξιόλογες κινήσεις της τύχης που τους έδωσαν στο πιάτο τους 3 απ' τους σημαντικότερους γερμανικούς ναυτικούς κώδικες. Πρώτα, ο κώδικας HVB που χρησιμοποιούσε το Ναυτικό Δίκαιο της Γερμανίας και τα πολεμικά πλοία της, ώστε να επικοινωνούν με τα εμπορικά πλοία και κάθε άλλο πλοίο, υπεκλάπη απ' το Βασιλικό Ναυτικό της Αυστραλίας έξω απ' τη Μελβούρνη μακριά απ' ένα γερμανικό ατμόπλοιο του οποίου ο πλοίαρχος αγνοείτο ενόσω ο πόλεμος είχε κηρυχθεί. Δεύτερα, ο κώδικας SKM που απέδιδε υψηλής ποιότητας γερμανικά ναυτικά σήματα, υπεκλάπη απ' τα ρούχα ενός νεκρού ναύτη του Magdeburg που βυθίστηκε στη Βαλτική απ' το πλήρωμα ενός ρωσικού σκάφους που έπλεε στην περιοχή. Τρίτα, ο κώδικας VB υπεκλάπη απ' τα ρούχα ενός ναύτη απ' το πλήρωμα ενός βρετανικού αλιευτικού σκάφους το 1914. Η τύχη και το θάρρος αποτέλεσαν καταλυτικούς παράγοντες στον πόλεμο της πληροφορίας. Ο Βρετανο-Αυστριακός κατάσκοπος της Ολλανδίας Alexander Szek που εργαζόταν ως μηχανικός στους ασυρμάτους των Βρυξελών που βρίσκονταν υπό την κατοχή των Γερμανών, αντέγραψε μεγάλο μέρος των γερμανικών διπλωματικών αλγόριθμων κρυπτογράφησης και τους παρέδωσε στους Βρετανούς στα τέλη του θέρους του 1915. Για τις προσπάθειές του, πυροβολήθηκε λίγο αργότερα, ίσως όχι απ' τους Γερμανούς, αλλά απ' τους ευεργετηθέντες Βρετανούς, οι οποίοι φοβήθηκαν ότι θα μπορούσε να ενημερώσει τον εχθρό περί του τι είχε κάνει, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο το σπάσιμο της λειτουργία του κώδικα. Δίκαιο το τέλος του προδότη. Από καλή τύχη το καλοκαίρι του 1915, αποκαλύφθηκε ένα γερμανικό διπλωματικό βιβλίο κωδικών στο υπόγειο του Βρετανικού Κυβερνείου της Ινδίας, όπου είχε αφεθεί ως μέρος του εγκαταλειμμένων αποσκευών του Γερμανού πρόξενου που είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Περσία! Μέχρι τα τέλη του 1915 οι Βρετανοί ήσαν σε πλεονεκτική θέση ν' αποκρυπτογραφήσουν το μεγαλύτερο μέρος του. Αυτά πραγματοποιούνταν στην αίθουσα 40 του Ναυαρχείου. Ήσαν πρώτες πρωινές ώρες της πρωίας της 16ης Ιανουαρίου του 1917, οπόταν οι αξιωματικοί της νυκτερινής βάρδιας που βρίσκονταν στο Δωμάτιο 40 υπέκλεψαν ένα τηλεγράφημα απ' τον Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών Zimmermann, το οποίο απευθυνόταν στον Γερμανό πρέσβη στην Ουάσιγκτον, Count Bernstorff, εις το οποίο προτεινόταν η πολεμική διάταξη και διέλευση των υποβρυχίων απ' την 1η Φεβρουαρίου, αλλά κι η συμμαχία με το Μεξικό στην περίπτωση αμερικανικής παρέμβασης. Οι αξιωματικοί ήξεραν αμέσως ότι είχαν στην κατοχή τους μία προπαγανδιστική βόμβα. Το μεγαλύτερο μέρος του μηνύματος αποκρυπτογραφήθηκε άμεσα. Ανέκυψαν προβλήματα: Πρώτον, πώς θα έπειθαν τους Αμερικανούς ότι ήτο αυθεντικό, δεδομένου ότι οι αμερικανικού κώδικα διακόπτες δεν μπορούν να σπάσουν τους αλγόριθμους κρυπτογράφησης και να ελέγξουν το τηλεγράφημα. Δεύτερον, αν θα διακινδύνευαν την δημοσιοποίησή του στον εχθρό ότι οι κωδικοί τους είχαν σπάσει. Ουσιαστικά δεν είχαν τίποτα στα χέρια τους. Επιπλέον, το τηλεγράφημα είχε αποσταλεί μέσω των αμερικανικών καλωδιώσεων, για τις οποίες οι Βρετανοί ήσαν απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι είχαν κάνει παρακολουθήσεις στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με την Ουάσιγκτον. Όλη η μέχρι τότε προπαγάνδα της Βρετανίας εναντίον των Γερμανών 'Ούνων' καταρριπτόταν μονομιάς. Ενόσω το Δωμάτιο 40 κι ο επικεφαλής του William Reginald 'Blinker' Hall μελετούσαν τα προβλήματα που είχαν ανακύψει, οι Γερμανοί επιτελικοί είχαν αποφασίσει να γονατίσουν τους Βρετανούς μέσω ενός υποβρυχιακού πολέμου με την χρήση των U-Boat. Αντίγραφο του σχετικού τηλεγραφήματος απέκτησαν κι οι Μεξικανοί οι οποίοι το απέστειλαν στο Βρετανικό Κυβερνείο της Ινδίας, ώστε ν' αποκρυπτογραφηθεί. Αυτό βοήθησε τους Αμερικανούς ν' αντιληφθούν πως οι Βρετανοί παρακολουθούσαν υπόγεια και τις λεγόμενες 'ουδέτερες' χώρες. Στις 23 Φεβρουαρίου, ο Balfour παρέδωσε το τηλεγράφημα στον Αμερικανό πρέσβη στο Λονδίνο, Walter Page, το οποίο και δημοσιεύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες την 1η Μαρτίου. Οι Γερμανοί απειλούσαν να μεταφέρουν τον πόλεμο απ' την Γηραιά Ήπειρο στον πίσω κήπο των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο Μεξικό προσφέρθηκαν σ' αντάλλαγμα τα εδάφη του Texas και της Arizona, ώστε ν' αποκόψουν μία ενδεχόμενη επίθεση από εδάφους.
Όπως συνέβη και στην περίπτωση του Alamo παλιότερα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κέρδισαν την ανεξαρτησία τους σ' έναν πόλεμο με τη Βρετανία. Το Μεξικό κέρδισε την ανεξαρτησία του σ' έναν πόλεμο με την Ισπανία. Το Texas κέρδισε την ανεξαρτησία του σ' έναν πόλεμο με το Μεξικό. Η Δημοκρατία του Texas, στη συνέχεια εντάχθηκε εθελοντικά τις Ηνωμένες Πολιτείες ως το 28ο κράτος τους το 1845. Η Μάχη του οχυρού Alamo (23 Φεβρουαρίου-6 Μαρτίου, 1836) ήταν ένα κεντρικό γεγονός στην επανάσταση του Texas. Μετά από μια πολιορκία 13-ημέρων, τα μεξικάνικα στρατεύματα, υπό τις διαταγές του Προέδρου Antonio Lopez de Santa Anna, εξαπέλυσαν μία επίθεση στο οχυρό Alamo, κοντά στο San Antonio de Bexar. Όλοι εκτός από 2 υπερασπιστές του Texas σκοτώθηκαν. Η ασύλληπτη σκληρότητα του Antonio López de Santa Anna κατά τη διάρκεια της μάχης ενέπνευσε πολλούς αποίκους του Τέξας και τυχοδιώκτες απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες να προσχωρήσουν στο στρατό του Texas. Κυριευμένος από μια επιθυμία για εκδίκηση, ο στρατός του Texas νίκησε το μεξικάνικο στρατό στη μάχη του San Jacinto, στις 21 Απριλίου του 1836 που τερμάτισε νικηφόρα την επανάσταση. Όπως λέει κι ο Johnny Cash 'Remember the Alamo'...
...συνεχίζεται!
