Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί· ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο που να νεκρωθεί.

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ 'ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ'







Οι 'Λυσσασμένοι' ('Les Enragés' στα γαλλικά) ήταν μία μικρή ομάδα πυρπολητών που υπερασπίζονταν τις κατώτερες τάξεις και εξέφρασαν τα αιτήματα των ριζοσπαστών εργατών στη διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως. Διεδραμάτισαν ενεργό ρόλο στις ταραχές που έλαβαν χώρα στο Παρίσι το διάστημα 31η Μαϊου-2α Ιουνίου 1793 και εκδίωξαν τους Γιρονδίνους από την Εθνοσυνέλευση, ανοίγοντας τον δρόμο στους Ορεινούς.

Οι 'Λυσσασμένοι' ή 'Εκτός εαυτού' χρωστούν την ονομασία τους στην σκληρή ρητορική τους στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση, όταν επρόκειτο να παρθούν δραστικά μέτρα υπέρ των φτωχών. Ορισμένοι εκ των ηγετικών μορφών των 'Λυσσασμένων' ήταν οι Jacques Roux, Jean Varlet, Théophile Leclerc και Claire Lacombe που ήσκησαν αυστηρή κριτική στην Εθνοσυνέλευση περί της μη υλοποιήσεως των οραμάτων της Επαναστάσεως. Οι 'Λυσσασμένοι' δεν ήταν ένα ενιαίο κίνημα. Θα μπορούσε να λεχθεί πώς επρόκειτο για 'ελεύθερη ένωση' (κατά το μεταγενέστερο αναρχικό πρότυπο όπως εκφράστηκε από τον Μπακούνιν) ατομικοτήτων που διαπνέονταν από ένα επαναστατικό όραμα στο οποίο δεν χωρούσαν καθόλου συμβιβασμοί. Ήταν 'κυνικοί' επαναστάτες και καχύποπτοι όσον αφορά τις προθέσεις και την ανιδιοτέλεια της πλειοψηφίας των πολιτικών οργανώσεων και των ατόμων που δραστηριοποιούνταν κι αντιστέκονταν στην όποια επιρροή αυτοί μπορούσαν να ασκήσουν πάνω τους. Οι 'Λυσσασμένοι' ήταν, κατά κάποιο τρόπο, πολιτικοί απόγονοι των Ιησουιτών, σύμφωνα με το μότο τους 'Οmnia munda mundis'.

Οι ηγέτες των 'Λυσσασμένων' δεν θεωρούσαν πώς συμμετείχαν σε ένα κίνημα μεγαλύτερο από αυτό που είχαν ο καθένας στο μυαλό τους. Οι 'Λυσσασμένοι' εξέφραζαν ως επί τω πλείστον μία ατομική ηθική στάση, η ισχύς της οποίας πολλαπλασιαζόταν επί τα άτομα που αποδέχονταν αυτή την ηθική. Ο Roux έφτασε στο σημείο να ζητάει την σύλληψη του Varlet. Το 1793, ο Roux πραγματοποίησε ομιλία στην Εθνοσυνέλευση που έμεινε γνωστή ως 'Μανιφέστο των Λυσσασμένων'. Ουσιαστικά, σε αυτό το κείμενο καταγράφονται οι βασικές θέσεις της άτυπης ομάδος.
Σε αυτό ισχυρίστηκε ότι η ελευθερία κι η ισότητα ήταν μέχρι στιγμής 'φαντάσματα', επειδή οι πλούσιοι είχαν επωφεληθεί της Επαναστάσεως σε βάρος των φτωχών. Προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση, πρότεινε μέτρα για έλεγχο των τιμών, υποστηρίζοντας ότι 'Τα είδη πρώτης ανάγκης πρέπει να είναι διαθέσιμα σε προσιτή τιμή για όλους'. Έκανε λόγο για παραδειγματική τιμωρία όσων εμπλέκονταν σε πράξεις κερδοσκοπίας και μονοπώλιο. Αξίωσε ανάληψη ενεργειών σε βάρος της αντεπαναστατικής δραστηριότητος, υποσχόμενος να 'δείξει στους εχθρούς τους πώς οι αθάνατοι έφεραν την πτώση της Βαστίλης'. Τελικώς, κατηγόρησε την Εθνοσυνέλευση για την διάλυση της οικονομίας του κράτους. Οι 'Λυσσασμένοι' συγκροτήθηκαν, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, ως απάντηση στην απροθυμία των Ιακωβίνων να αναχαιτίσουν δυναμικώς τους αστούς καπιταλιστές. Πολλοί παριζιάνοι θεωρούσαν ότι η Εθνοσυνέλευση υπερασπίζονταν τους εμπόρους και τους μαγαζάτορες σε βάρος των φτωχών εργατών. Οι 'Λυσσασμένοι', παρόλο δεν ήταν ενιαίο κίνημα, πρόσφεραν μία πλατφόρμα στους φτωχούς εργάτες προκειμένου να εκφράσουν ενεργητικά την αντίθεσή τους. Ταραχές, μαχητικές διαδηλώσεις, πύρινοι λόγοι και μπόλικοι εμπρησμοί. Οι Jacques Roux και Jean-Francois Varlet ενθάρρυναν τους φτωχούς παριζιάνους εργάτες να κατευθυνθούν προς την 'Λέσχη των Ιακωβίνων', ώστε να τους πείσουν για έναν έλεγχο τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης (22 Φεβρουαρίου του 1793). Οι 'Λυσσασμένοι' έστειλαν δύο γυναίκες για να μιλήσουν εκ μέρους τους και να θέσουν επί τάπητος την ατζέντα στην Εθνοσυνέλευση. Μολαταύτα, αρνήθηκαν να τους δεχθούν στην διαδικασία. Αυτό προκάλεσε όργιο φημών στο Παρίσι. Ορισμένοι κατηγόρησαν την Εθνοσυνέλευση ότι προστατεύει τα συμφέροντα των εμπόρων σε βάρος των φτωχών εργατών. Άλλες απόπειρες των 'Λυσσασμένων' να κοινοποιήσουν την πολιτική στάση τους δεν στέφθηκαν από επιτυχία. Αφού δεν εισακούγονταν οι απόψεις τους, δεν τους απέμεινε άλλο περιθώριο. Μοναδικό όπλο τους ήταν η βίαιη εξέγερση. Το πλιάτσικο σε σπίτια και σε επιχειρήσεις, οι άμεσες δράσεις για να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες τους. Η προπαγάνδα μέσω της πράξης.

Ο Roux δήλωσε: 'Είναι απαραίτητο οι χήρες όσων πέθαναν για την ελευθερία να πληρώνουν, σχεδόν χρυσάφι, το βαμβάκι με το οποίο σκουπίζουν τα δάκρυά τους, το γάλα και το μέλι που ταϊζουν τα παιδιά τους;'. Ο 'κυνισμός' τους δεν άφηνε ανέγγιχτους ακόμα και εκείνους που έδειχναν συμπόνοια για τον δολοφονημένο Λουδοβίκο ΙΣΤ'. Αυτό διότι θεωρούσαν πώς όσοι έτρεφαν αισθήματα προς την μοναρχία έτρεφαν ανάλογα αισθήματα προς όσους θησαύριζαν αισχρώς από την πώληση ειδών πρώτης ανάγκης. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι οι 'Λυσσασμένοι' εναντιώνονταν στους Γιρονδίνους, θεωρώντας τους μετριοπαθείς ως προς τα επαναστατικά ιδεώδη και άτολμους ως προς την υλοποίησή τους.

Το 'Μανιφέστο των Λυσσασμένων' δεν εστιαζόταν μονάχα στην μοναρχία, αλλά καλούσε σε μαχητική εναντίωση σε κάθε μορφή καταπιέσεως και αδικία που δεν τέλειωσαν με την δολοφονία του βασιλιά. Η καταπίεση και η αδικία προέρχονταν από το μονοπώλιο των πλουτοπαραγωγικών πηγών από μία τάξη ανεξαρτήτως ποιό ήταν το καθεστώς και πώς ονομάζονταν. Στην οπτική τους χωρούσε η επί ίσοις όροις συμμετοχή στην κατανομή του πλούτου. Κάθε περιορισμός σε αυτήν επέσυρε την θανατική ποινή. Υπεραμύνονταν ενός επαναστατικού κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού. Ήταν μία ομάδα που προωθούσε την άμεση δράση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των φτωχών εργατών. Ο Jean-Francois Varlet κατενόησε την τεράστια επιρροή που ασκούσαν οι γυναίκες στην Γαλλική Επανάσταση, στρατολογώντας και αξιοποιώντας την δυναμική των γυναικών. Σε πολλές περιπτώσεις, η φωνή τους ήταν η φωνή μίας γυναίκας. Φεμινίστριες όπως η Pauline Leon και η Claire Lacombe, ενέπνευσαν τα κατοπινά φεμινιστικά κινήματα του 19ου αιώνος.

Ο Jacques Roux ήταν Ρωμαιοκαθολικός ιερέας και ηγετική φυσιογνωμία των 'Λυσσασμένων'. Ο ίδιος συμμετείχε στα κινήματα των αγροτών και ενέκρινε το 'Πολιτικό Σύνταγμα του Κληρικού', στο οποίο ορκίστηκε στις 16 Ιανουαρίου του 1791. Ισχυρίστηκε ότι: 'Είμαι πρόθυμος να δώσω και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου στο όνομα μίας Επαναστάσεως που θα καταφέρει να αλλάξει ριζικώς την μοίρα της ανθρωπότητος, καθιστώντας τους ανθρώπους ισότιμους, όπως όλοι είναι από την ημέρα της Δημιουργίας ενώπιον Θεού'. Θεωρούσε πώς η βία είναι το κλειδί της επιτυχία μίας Επαναστάσεως. Όντως, όταν δολοφονήθηκε ο Λουδοβίκος ΙΣΤ', ο Roux ήταν αυτός που τον οδήγησε στο ικρίωμα. Ο Jean Varlet ήταν άλλη μία ηγετική φυσιογνωμία των 'Λυσσασμένων'. Διεδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην πτώση της μοναρχίας. Όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' αποπειράθηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι, ο Varlet έθεσε υπόμνημα στην Εθνοσυνέλευση και απεφάνθη εναντίον του βασιλιά. Στις 10 Αυγούστου του 1792, η Νομοθετική Συνέλευση καθαίρεσε τον βασιλιά και αξίωσε την εκλογή Εθνοσυνελεύσεως. Κατόπιν, ο Varlet έγινε εκπρόσωπος στη νέα Συνέλευση και ως μέλος της προσωρινής κυβερνήσεως, τάχθηκε εναντίον της εκπροσωπεύσεως και υπέρ της άμεσης καθολικής ψηφοφορίας, η οποία ήταν η μόνη ικανή να δεσμεύσει τους εκπροσώπους και να ανακαλέσει τους νομοθέτες. Προσπάθησε να εμποδίσει τους πλούσιους να επεκτείνουν τα κέρδη τους σε βάρος των φτωχών και ζήτησε την εθνικοποίηση όλων των κερδών που αποκτήθηκαν μέσω του μονοπωλίου. Το 1790, ο Théophile Leclerc ενετάχθη στο πρώτο τάγμα εθελοντών των Ορεινών και παρέμεινε μέλος του έως και τον Φεβρουάριο του 1792. Η αναγνώριση ήλθε στο Παρίσι, οπόταν έβγαλε λόγο επιτιθέμενος εναντίον του Λουδοβίκου ΙΣΤ' στους Ιακωβίνους. Ύστερα, μετακόμισε στην Λυών, όπου ενετάχθη στον 'Κεντρικό Σύνδεσμο' και παντρεύτηκε την επαναστάτρια Pauline Léon. Και αυτός υπήρξε υπέρμαχος της βίας εναντίον των εκδιωχθέντων Γιρονδίνων έπειτα από την εξέγερση της 2ας Ιουνίου. Το 1793, η ηθοποιός Claire Lacombe, φυσιογνωμία που συνδέθηκε με τους 'Λυσσασμένους', ίδρυσε την 'Εταιρεία των Επαναστατών Δημοκρατών'. Η ομάδα αυτή εναντιώνονταν στην πολυτέλεια της ζωής, την πενία και τις βάναυσες συνθήκες διαβιώσεως. Η Lacombe ήταν γνωστή για την πύρινη γλώσσα της και την μαχητικότητά της. Στις 26 Μαϊου του 1793, έδειρε σχεδόν μέχρι θανάτου μία γυναίκα που ανήκε στους Γιρονδίνους, την Théroigne de Méricourt, χτυπώντας την αλύπητα με ένα μαστίγιο στα έδρανα της Συνελεύσεως. Παρολίγον θα την σκότωνε, εάν δεν ήταν ο Μαρά να την συγκρατήσει. Εξ αριστερών των Ορεινών, οι 'Λυσσασμένοι' υπέστησαν διώξεις από τον Ροβεσπιέρο και επανεμφανίστηκαν στο προσκήνιο ως 'Les hébertistes'. Οι ιδέες τους ήταν επηρεασμένες από τον ουτοπικό σοσιαλιστή Γράκχο Μπαμπέφ. Οι 'Λυσσασμένοι' εμφανίστηκαν ξανά τον Μάη του 1968, ενώ είχαν επηρεαστεί από τους 'Καταστασιακούς' ή 'Σιτουασιονιστές'.
Οι 'Λυσσασμένοι' αποτελούν ένα από τα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα από τα οποία μπορούν να αντλήσουν πολύτιμες εμπειρίες οι ριζοσπάστες εθνικιστές που έχουν πετάξει τις παρωπίδες. Όσοι δεν θέλουν να επαναστατήσουν και κοροϊδεύουν πρώτα τον εαυτό τους και ύστερα και τους κλακαδόρους τους. Επειδή δεν έχουν το θάρρος της γνώμης να πουν τα πράγματα ως έχουν, τους βγάζουμε από την δύσκολη θέση της ευθύνης. Τα πράγματα έχουν ως εξής και μετά από αυτό υπάρχει η 'τελεία'. Το 'πιστεύω' των αντεπαναστατών ακροδεξιών κατσικολάγνων που μεταμφιέζονται ανάλογα με το προς τα πού φυσσάει ο άνεμος, θα μπορούσε να είναι το παρακάτω. Το λένε πρωί, μεσημέρι και βράδυ, μαζί με τα χαπάκια που κουμπώνουν.


'Είμαστε εθνικιστές κατ' όνομα. Δεν έχουμε επαναστατικές επιδιώξεις. Δεν επιθυμούμε την ανατροπή κράτους και καπιταλισμού. Αυτά είναι των κομμουνιστών και των αναρχικών. Δεν θα είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα με έναν μετασχηματισμό που να συμφέρει την τσέπη μας. Ο εθνικισμός αποτελεί πάνω από όλα φιλοσοφικό ρεύμα και εμείς είμαστε μαχητές ιδεών. Είμαστε υπέρμαχοι της νομιμότητος. Έχουμε αλλεργία στη χρήση επαναστατικών μέσων. Μην το κουράζουμε. Δεν είναι καιρός για επαναστάσεις. Μην χάνουμε χρόνο, ας πάμε σε καμιά εκδήλωση να πνίξουμε τον πόνο μας'.
Όσοι ασπάζονται το 'πιστεύω' είναι καληνυχτάκηδες. Με λίγα λόγια δεν πρόκειται να επαναστατήσουν ποτέ τους και προκαλούν ζημία σε όσους θέλουν να επαναστατήσουν και πρέπει να αντιμετωπίζονται αναλόγως. Όπως έκαναν οι 'Λυσσασμένοι', πρέπει να τους πάρουμε τα κεφάλια και να τα περιφέρουμε όπως στη Βαστίλη. Ναι, θα πρέπει να χέσουμε στους τάφους τους και όχι απλώς να φτύσουμε όπως μας προτρέπει ο Μπόρις Βιάν. Τα κεφάλια των ακροδεξιών καραγκιόζηδων πρέπει να γίνουν τρόπαια στον αγώνα εναντίον της ανατροπής της τυραννίας. Εδώ και χρόνια είναι οι χέστες της ακροδεξιάς που σταματούν την εθνική αναγέννηση, συντηρώντας μία επίπλαστη τάξη πραγμάτων. Το μότο τους: 'Θα δούμε την πατρίδα να γίνεται κομμάτια'.



Το σύστημα παραμένει αλώβητο εξαιτίας του πατριωτισμού της φακής. Ας τους ενημερώσει κάποιος, όλους τους 'πατριώτες', ότι και ο 'καλός' τους ο Ντούτσε το είχε πει. Όταν η πατρίδα κυβερνιέται από προδότες, οι εθνικιστές δεν έχουν πατρίδα. Όχι μόνον πατρίδα δεν έχουν, αλλά και αξιοπρέπεια και τσίπα. Ή με την επανάσταση που παίρνει κεφάλια ή με τα θύματα της καθάρσεως. Σε κάθε περίπτωση, καλά γλειφοκώλια εκεί στην παράγκα της ακροδεξιάς! Εμείς παραμένουμε Λυσσασμένοι και Εκτός Ελέγχου.

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ






'...Λόγω δε της σχετικής παράδοσης που προϋπήρχε στην Ιταλία, οι περισσότεροι Arditi (αλλά όχι μόνο) συσπειρώθηκαν σε ένα είδος λεσχών, ενώσεων βετεράνων για να διατηρήσουν επαφή με τους ομοίούς τους.

Πάρα πολλοί Arditi, συμμετείχαν στη συνέχεια ως λεγεωνάριοι στην απόπειρα του παρακμιακού ποιητή, επαναστάτη και φιλοφασίστα Gabriele d'Annunzio (*) για την ένωση με την Ιταλία της περιοχής του Φιούμε στη σημερινή Rjeka της Σλοβενίας, που τότε ήταν διαμοιρασμένη μεταξύ Αυστροουγγαρίας και Γιουγκοσλαβίας, παρότι οι ιταλόφωνοι αποτελούσαν ισχυρή πλειοψηφία. Η απόπειρα οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου ιταλόφωνου κράτους στο Φιούμε. Η προσπάθεια αυτή δημιούργησε σε πρώτη φάση μια οντότητα βασισμένη σ' ένα σύνταγμα (**) με ελευθεριακές αρχές (μια έλευθεριακή δημοκρατία' χαρακτηρίζεται από τους σύγχρονους ιταλούς ιστορικούς), πριν πνιγεί στο αίμα από τον ιταλικό στρατό. Η πικρία που άφησε η ιστορία αυτή, ενίσχυσε τη δυσαρέσκεια των βετεράνων οδηγώντας τους σε περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησή τους, είτε προς τα δεξιά, είτε προς τα αριστερά.



Το πρώτο προϊόν αυτών των εξελίξεων, οι οποίες συνέπεσαν με τις μεγάλες εργατικές και αγροτικές εξεγέρσεις και απεργίες, οι οποίες επίσης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτό, ήταν η μετατροπή του πρώιμου φασισμού (που είχε πολλές ομοιότητες με τον γερμανικό Στρασσερισμό) στον κλασικό φασισμό με το φαινόμενο των squadristi και των spedizioni punitive ('εκστρατειών αντιποίνων'): Η εργαλειακή χρήση των φασιστικών ομάδων (στις οποίες είχαν συρρεύσει πολλοί Arditi και των οποίων η μυθολογία-ο 'αρντιτισμός'-είχε αναδειχθεί σε σύμβολο από το φασισμό προκειμένου να ενσωματώσει τους Arditi στο μηχανισμό του) ως όργανο καταστολής των απεργιών και των στάσεων, καθώς οι καπιταλιστές και κυρίως οι τσιφλικάδες που είχαν εντωμεταξύ κυριαρχήσει στο φασιστικό κόμμα, ακύρωσαν ουσιαστικά τις αρχικές διακηρύξεις του φασιστικού κόμματος περί υποτιθέμενης προστασίας της παραγωγής προς όφελος των εργαζομένων και των παραγωγικών τάξεων. Μια πρώτη καταγγελία αυτού του γεγονότος ήταν η διακήρυξη του φουτουριστή Mario Carli, ιδρυτικού στελέχους του φασιστικού κόμματος και πρώην ardito, στο άρθρο του 'Arditi, non gendarmi!' ('Arditi, όχι μπάτσοι!')'.


(*) Εδώ βέβαια, γίνεται αναφορά στον 'πρώιμο φασισμό' που χαρακτηρίζεται με τον όρο sansepolicrismo. Ο d'Annunzio μετά την βαθμιαία μεταστροφή του φασισμού σε όργανο των τσιφλικάδων και των εργοδοτών, και αφού είχε προηγηθεί η ίδρυση του φασιστικού κόμματος και η εκλογική του συνεργασία με το κόμμα του Giolitti, ο οποίος είχε πνίξει το Φιούμε στο αίμα, στέλνοντας κανονιοφόρους να το βομβαρδίσουν, κατήγγειλε το φασισμό ως 'δουλεμπόριο των τσιφλικάδων' και αποστασιοποιήθηκε από αυτόν, όπως και άλλες ιδρυτικές προσωπικότητες του φασιστικού κόμματος.


(**) Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το σύνταγμα αυτό, το οποίο είχε συνταχθεί από τον Alceste de Ambris, κορυφαίο εκπρόσωπο του επαναστατικού συνδικαλισμού της Ιταλίας, προέβλεπε πράγματα πρωτοφανή για την εποχή, όπως λ.χ. το δικαίωμα του σεξουαλικού αυτοκαθορισμού, την κυριαρχία των εργαζομένων, ενώ καθόριζε το πολίτευμα ως 'άμεση δημοκρατία'. Είναι επίσης άξιο λόγου ότι ενώ δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα ξεκάθαρα 'σοσιαλιστικό πείραμα', το μόνο κράτος που αναγνώρισε τη βραχύβια αυτή οντότητα ήταν η νεοσύστατη τότε Σοβιετική Ένωση.
Πηγή: Andrea Staid, 'Arditi del Popolo', Ο πρώτος ένοπλος αγώνας ενάντια στο φασισμό, 1921-1922, 2η έκδοση, Ευτοπία, 2014, σελίδες 9-11.


ΥΓ1: Ο φασισμός ξεπήδησε ύπουλα μέσα από τα ερείπια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, υποτίθεται για να απελευθερώσει τις παραγωγικές τάξεις. Δεν άργησε να αποδειχθεί άλλη μία μαζική εξαπάτηση του ιταλικού λαού και των εργαζομένων που βίωσαν τον φασισμό ως την έξαρση της αστυνομοκρατίας και της κρατικής ασυδοσίας. Τα στοιχεία που παραθέτει ο Staid είναι απλό δείγμα της ιστορικής αλήθειας που οι μύωπες δεν θέλουν να δουν. Ο Πουλαντζάς μπορεί να αυτοκτόνησε. Ο Ντούτσε όμως κρεμάστηκε. Να τα λέμε και αυτά...γιατί αυτά είναι καλό να μην γίνονται...


ΥΓ2: Γελοιοδέστερο όλων, να βλέπεις διάφορους κρατικοδαίτους κοπρίτες να δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς 'φασίστες' και να εξαπολύουν μύδρους εναντίον του κράτους...από το οποίο βιοπορίζονται με το παραπάνω...Σκουπίδια, τί άλλο θα μπορούσατε να είστε, παρεκτός από χρήσιμοι 'φασίστες'!

ΥΓ3: Ύστερα λένε ότι οι δύο όψεις του νόμισματος, φασισμός/αντιφασισμός, είναι ένας μύθος. Οι δύο όψεις της αστυνομοκρατίας, η λιτανεία προς το αστυνομικό κράτος. Απαραίτητα και τα δύο για να υψωθεί πάνω από την κοινωνία το εκάστοτε κράτος ως εγγυητής της κοινωνικής σταθερότητος.


ΥΓ4: Η γνώση που έχουμε στο σήμερα για την εξαπάτηση πολλών αγνών αγωνιστών του ΔΣΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ από το κομμουνιστικό έκτρωμα Ελλάδος που επωφελούνταν του αγώνα τους, διόλου διαφέρει από την εξαπάτηση που υπέστησαν οι Ιταλοί 'αντιφασίστες' από το αντίστοιχο έκτρωμα Ιταλίας. Τα μέλη των 'Arditi del Popolo' προδόθηκαν από το ίδιο το ΚΚΙ που τους χαρακτήριζε (στις σχετικές οδηγίες προς τα μέλη του) 'τυχοδιωκτικά στοιχεία' που πρέπει να απομονωθούν. Ο μπολσεβικισμός δεν είναι αριστερός ή δεξιός, αλλά αποτελεί μία εξουσιαστική γάγκραινα που σαπίζει σε βάθος χρόνου τα κινήματα που δεν δείχνουν πρόθυμα να αφομοιωθούν. Από την αριστερά έως την δεξιά, οφείλουμε να αντισταθούμε στις προσπάθειες συγκεντρωτισμού, συρρικνώσεως και αφομοιώσεως των τσομπάνηδων που πασχίζουν να μαντρώσουν τα πρόβατα. Ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος είναι η σταθερή και ανυποχώρητη στάση μας ως λύκοι. Οι εξουσιαστικές ύαινες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις αγέλες των λύκων. Τουναντίον, μπορούν να κουμαντάρουν όπως επιθυμούν τα κοπάδια των προβάτων. Διαλέξτε την πλευρά σας, αυτό είναι το μοναδικό επίκαιρο δίλημμα και κανένα άλλο.