Αφιερωμένο στο Γιώργο και το Μάνο που δολοφονήθηκαν απ' την κυβέρνηση της 17ης Ν.Δ.
Όταν ο ισχυρός σκοτώνει τον αδύναμο, τότε αυτή η πράξη καλείται εκτέλεση. Όταν ο αδύναμος σκοτώνει τον ισχυρό, τότε αυτή η πράξη καλείται δολοφονία. Συνεπώς εκκινούμε από διαφορετική αφετηρία κάθε φορά που αναφερόμαστε σε ενέργειες που στρέφονται κατά της ανθρώπινης ζωής. Όταν ο αδύναμος σκοτώσει τους ομοίους του-τότε πρέπει να σημειωθεί-ότι πρόκειται για απλή δολοφονία. Στην αρχαία Ρώμη, οπόταν το σώμα των πολιτών ήτο μικρό αριθμητικά κι ο καθένας γνώριζε όλους τους άλλους, η περίπτωση που σημειονόταν μία δολοφονία ήτο εξαιρετικώς σπάνια. Μετέπειτα, στα χρόνια της Αυτοκρατορίας, οπόταν τα εδάφη της Ρωμαϊκής είχαν έκταση περίπου 3 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, η κατάσταση ήτο διαφορετική. Οι δολοφόνοι εξόντωσαν περίπου τα 2/3 επί του συνόλου των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Πράγματι, απ' τους 20 αυτοκράτορες που διοίκησαν μεταξύ 235-284 μ.Χ, άπαντες πλην τριών εξοντώθηκαν από δολοφόνους.
Στην μοντέρνα ιστορία, η μεγάλη περίοδος της εξοντώσεως ήτο απ' το 1865 (συνέπεσε του θανάτου του 16ου Πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Abraham Lincoln) έως το 1914 (συνέπεσε του θανάτου του Αρχιδούκα Franz Ferdinandís). Σ' αυτή την περίοδο των 49 ετών, ένας ηγέτης κράτους ή κάποιος μεγάλος υπουργός εξοντωνόταν κάθε 18 μήνες. Και, μεταξύ 1893 και 1901, οι δολοφόνοι έβγαλαν απ' τη μέση έναν Γάλλο Πρόεδρο, έναν Ισπανό Πρωθυπουργό, μία αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας, έναν Ιταλό βασιλιά κι έναν Αμερικανό Πρόεδρο. Συμφώνως προς τον μεγάλο ανατόμο της εξουσίας Niccolo Machiavelli, ο πλέον επικίνδυνος δολοφόνος είναι αυτός που ταυτίζει την πράξη του με το δικό του τέλος. Σαν να λέμε 'κομάντο αυτοκτονίας'. Δεδομένου ότι ο αποφασισμένος υποψήφιος μελλοθάνατος γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα πεθάνει και θα κάνει το παν για να πεθάνει, ίσταται πέραν της αντεκδικήσεως και της τιμωρίας. Αυτή του η 'μακάρια' βεβαιότητα τον καθιστά μία τέλεια φονική μηχανή, ικανή να φέρει εις πέρας το φονικό έργο.
Ας υπεισέλθουμε στην αποτελεσματικότητα της πολιτικής δολοφονίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν εμπλακεί περίπου σε 200 πόλεμους και στρατιωτικές επιδρομές, ωστόσο εξαιτίας αυτών δεν δολοφονήθηκε ποτέ κάποιος Πρόεδρος. Τουναντίον, οι δολοφόνοι με πολιτικά κίνητρα εξόντωσαν 4 Πρόεδρους. Διόλου αναίτια λοιπόν, ο Niccolo Machiavelli συμπέρανε πως ένα σχέδιο δολοφονίας που εκπονείται κι υφαίνεται από μία συνωμοσία εναντίον κάποιων πολιτικών ηγετών είναι επικινδυνότερο απ' το ξέσπασμα ενός ανοικτού πολέμου. Τις περισσότερες φορές, οι απόπειρες δολοφονίας πολιτικών ηγετών έχουν ανεπιτυχή έκβαση. Μολονότι αυτό είναι γνωστό, δεν είναι ικανό να εμποδίσει ποτέ το οπλισμένο χέρι του δολοφόνου. Η Βασίλισσα Βικτώρια της Βρετανίας επέζησε από 7 απόπειρες δολοφονίας εναντίον της. Η τελευταία απόπειρα οφείλεται σε έναν φέρελπι ποιητή. Ο Γάλλος Στρατηγός και πολιτικός Charles de Gaulle επέζησε ύστερα από 31 τεκμηριωμένες απόπειρες δολοφονίας, χωρίς καν να υποστεί κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Σε μία θεαματική δολοφονική επίθεση που έλαβε χώρα στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας των Παρισίων (Notre Dame) οι επίδοξοι δολοφόνοι άνοιξαν πυρ σκοτώνοντας δύο πολίτες. Ο Charles de Gaulle επέδειξε γενναιότητα, καθώς δεν επιχείρησε να ξεφύγει ή να κρυφτεί κάτω απ' το στασίδι κατά τη διάρκεια της επιθέσεως, παρέμεινε όρθιος και από άμβωνος συνέχισε να τραγουδάει Αμβροσιανούς Ύμνους (Te Deum) προς τον Χριστιανικό Θεό. Μολονότι μία δολοφονία έχει σημαντικό βαθμό δυσκολίας, δεν συνεπάγεται πως είναι ανέφικτη. Το 1984, έπειτα από μία αποτυχημένη απόπειρα εναντίον της Margaret Thatcher, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: 'Σήμερα ήμασταν άτυχοι, αλλά θυμήσου, αρκεί να φανούμε τυχεροί έστω και μία φορά. Εσύ θα πρέπει να είσαι τυχερή συνέχεια'.
Ας δούμε ορισμένα στοιχεία που αφορούν τις μεθόδους της πολιτικής δολοφονίας. Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών, η γνωστή σε όλους CIA, εξέδωσε το 1954 ένα εγχειρίδιο με τ' όνομα 'A Study of Assassination'. Ο συγγραφεύς του παραμένει ανώνυμος, ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις πως πρόκειται για τον William Robertson απ' το Texas. Ο συγγραφεύς του εν λόγω εγχειριδίου απευθύνεται σε εκτελεστές, ενώ παρέχει λεπτομέρειες όσον αφορά τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία διάφορων μεθόδων δολοφονίας. Αρχής γενομένης απ' την χρήση ναρκωτικών ουσιών ή δηλητηρίων (με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας αν ο στόχος βρίσκεται υπό ιατρική παρακολούθηση), την χρήση μαχαιριών (το κόψιμο συνίσταται στο να πληγεί η σφαγίτιδα φλέβα και τα σκάφη αίματος της καρωτίδας ή ο νωτιαίος μυελό στην περιοχή του αυχένα), την χρήση αυτοσχέδιων όπλων, όπως είναι ένα σφυρί ή ένα σχοινί (αποτελεσματικά κι άμεσα διαθέσιμα, και δεν είναι ενοχοποιητικά αν ο δολοφόνος αναζητείται απ' τις αρχές), την χρήση βομβών (πρέπει να είναι τοποθετημένες καταλλήλως, καθότι η ρίψη τους δεν συνίσταται λόγω κινδύνου αστοχίας ή αυτοτραυματισμού), την χρήση καραμπίνων (πυροβολώντας εναντίον της κοιλιακής χώρας του θύματος ή άλλως chakra στην ινδουιστική παράδοση), την χρήση υποπολυβόλων (σε εσωτερικούς χώρους, όταν περισσότεροι του ενός πρόκειται να δολοφονηθούν), την χρήση περίστροφων πιστολιών (αναποτελεσματικά, αλλά χρησιμοποιούνται συχνά επειδή ένα πιστόλι είναι εύκολα να κρυφτεί). Όσον αφορά το τουφέκι-τυφέκιο, προτείνεται ως το καλύτερο όπλο αν ο στόχος πρέπει να θανατωθεί από απόσταση. Το εγχειρίδιο προτείνει την κυνηγετική καραμπίνα, συνοδευόμενη από διόπτρα και χρήση σφαιρών διασποράς.
Στο σύγχρονο κόσμο, η δολοφονία είναι μία ηθικώς απορριπτέα πράξη. Οι δολοφονίες των ισχυρών εμφανίζονται ως παράπλευρες απώλειες για την επιβολή της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία είναι ένα άθλιο πολίτευμα που επιβάλλεται μ' όλα τ' αθέμιτα μέσα. Πράγματι, θεωρείται κακούργημα στην Αμερική να προτρέπει κάποιος δημοσίως υπέρ της δολοφονίας ενός δημοσίου υπαλλήλου ή ενός κρατικού αξιωματούχου. Όλως αντιθέτως, στην αρχαία Αθήνα, στην λεγόμενη πρώτη Δημοκρατία του κόσμου, η δολοφονία του τυράννου ήτο μία ηθική υποχρέωση των πολιτών. Η συνέλευσή της επέβαλε ότι όλοι οι Αθηναίοι πολίτες ήσαν υπόχρεοι να δώσουν έναν όρκο πριν απ' την ετήσια γιορτή του Διονύσου και να σκοτώσουν με τα ίδια τα χέρια τους οιονδήποτε προσπαθήσει ν' ανατρέψει την Δημοκρατία, οιονδήποτε κατέχει αξίωμα αφ ης η Δημοκρατία ανετράπη, οιονδήποτε προσπαθήσει να καταστεί δεσπότης ή βοηθήσει ένα δεσπότη να ανέλθει δόλια στην εξουσία. Οι Αθηναίοι ορκίζονταν να περιβάλλουν τον δολοφόνο του δεσπότη ή τον δολοφόνο ένος (επίδοξου) ανατροπέα της δημοκρατίας με ιερότητα. Στην παράδοση της Bhagavad-Gita της Ινδίας, η Θεότητα Krishna (8η ενσάρκωση 'avatar' του Vishnu) εγκρίνει την δολοφονία απ' την στιγμή που κανείς δεν σκοτώνει υπό το καθεστώς της επιθυμίας και του θυμού.
Ο δολοφόνος χρησιμοποιεί πάσης φύσεως μεθόδους εξαπατήσεως, ώστε ο θάνατος να φανεί πως οφείλεται σε φυσικά αίτια ή προτιμότερα σε ατύχημα. Δεδομένου ότι οι πραγματικοί δολοφόνοι επιδιώκουν συνήθως τη φήμη και τη δημοσιότητα, οι μυστικές δολοφονίες, στην πραγματικότητα είναι δολοφονίες ενορχηστρωμένες απ' τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Στο προαναφερθέν εγχειρίδιο της CIA, υπάρχουν οδηγίες περί της μυστικής δολοφονίας. Του κεκαλλυμένου εγκλήματος με αρχινονό το κράτος. Η αποτελεσματικότερη τεχνική, καταπώς αναφέρεται στις σελίδες του, είναι ένα άρτια σκηνοθετημένο ατύχημα. Το εγχειρίδιο συνιστά την πτώση ενός ανθρώπου από ύψος εβδομήντα πέντε πόδια ή και περισσότερο πάνω σε μία σκληρή επιφάνεια. Τα φρεάτια των ανελκυστήρων, τα γυμνά παράθυρα κι οι γέφυρες συνιστάνται. Το κείμενο προσθέτει ότι, αν ο δολοφόνος ουρλιάξει ή προσποιηθεί ότι είναι αυτόπτης μάρτυρας μίας φρικιαστικής πράξης-σκηνής, δεν απαιτείται άλλοθι ή μία λαθραία έξοδος που μπορεί να κινήσει υποψίες. Εάν το θύμα δεν μπορεί να κολυμπήσει, το κείμενο συνιστά πως η μέθοδος όπου το θύμα πέφτει σε ταχεία ροή ποταμού και θάλασσας είναι αποτελεσματική. Ο δολοφόνος μπορεί να εγγυηθεί το θάνατο του θύματος και να δημιουργήσει άλλοθι απ' την κατάδυση ή προσποιηθεί πως οργάνωσε την διάσωσή του. Σύμφωνα με τη CIA, τα ατυχήματα που εμπλέκουν τα τρένα, τον υπόγειο του μετρό, ή τ' αυτοκίνητα είναι λιγότερο αξιόπιστα. Ακριβής χρονισμός απαιτείται σ' αυτές τις περιπτώσεις και υπάρχει ο κίνδυνος της μη αναμενόμενης παρατηρήσεως. Ανεξαρτήτως της μεθόδου που χρησιμοποιείται, το εγχειρίδιο προσθέτει ότι, εάν οι προσωπικές συνήθειες του θύματος καθιστούν εφικτή την μεταβολή της διαθέσεως του χάρη στην κατανάλωση αλκοόλ, αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες επιτυχίας.
Συμφώνως προς τα ανωτέρω, εν πρώτοις ο μυστικός δολοφόνος πρέπει να 'φυτέψει' λεπτές ενδείξεις στη σκηνή του εγκλήματος, ώστε να παραπλανήσει και να εμποδίσει την έρευνα των αρχών. Μ' άλλα λόγια να στρέψει την έρευνα σε άτοπο κατά προτίμηση κι όχι απλώς προς αλλότριες κατευθύνσεις. Κατόπιν της δολοφονίας, η υπεύθυνη κυβέρνηση πρέπει να καταγγείλει την συντελεσθείσα πράξη ως οικτρή και να ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία των δραστών που ποτέ φυσικά δεν θα συλληφθούν. Αυτό θα βοηθήσει να καλύψει την ενοχή της. Η κυβέρνηση που βρίσκεται πίσω απ' την πράξη πρέπει εθελοντικά να βοηθήσει στη διερεύνηση του εγκλήματος. Με τη συνδρομή της στην έρευνα, η ένοχη κυβέρνηση μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες να θέσει την υπόληψη της σε κίνδυνο. Απ' την αρχή μέχρι το τέλος οι παράγοντες του σχεδιασμού πρέπει να περιλαμβάνει διατάξεις για την εύλογη άρνησή της σε περίπτωση διαρροής ή αποτυχίας. Σε μία μελέτη πάνω σε 83 περιπτώσεις ατόμων που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν δημόσια πρόσωπα σε διάστημα 50 ετών, οι μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών απεφάνθησαν πως κανείς εξ αυτών δεν είχε προβεί σε απειλές. Οι απειλές είναι ίδιον ερασιτεχνισμού. Οι επαγγελματίες εκτελεστές δεν προβαίνουν ποτέ σε δημόσιες απειλές κι ανακοινώσεις των προθέσεών τους. Αυτά ταιριάζουν μονάχα σε βλάκες. Κατά τα έτη των αντίστοιχων θανάτων τους, ο Abraham Lincoln έλαβε 80 θανάσιμες απειλές μέσω ταχυδρομείου και ο John F. Kennedy έλαβε 800. Ο αποστολέας ή οι αποστολείς των απειλητικών μηνυμάτων θα μπορούσαν να είναι το ίδιο πρόσωπο που προσπαθεί να στρέψει τις υποψίες προς αλλότριες κατευθύνσεις, ώστε να κωλυσιεργήσει την κατοπινή έρευνα. Έχει αποδειχθεί πως σε καμία των περιπτώσεων, οι απειλητικές επιστολές δεν προέρχονταν απ' τους υποψήφιους δολοφόνους.
Συμφώνως προς τον ιστορικό Gilbert Burnet, ως επί τω πλείστον ο τέλειος δολοφόνος είναι μία διαταραγμένη προσωπικότητα. Αν αυτός συλληφθεί, η κοινωνία θεωρεί ότι αυτός δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο για να προβεί σε μία τέτοια πράξη, γιατί κανείς ποτέ δεν προσπαθεί να εστιάσει στα ακριβή κίνητρα ενός τρελού. Αν συλληφθεί κι ομολογήσει, κανείς δεν πρόκειται να τον πιστέψει. Κι, αν επιχειρήσει να καταγγείλλει τους άλλους, αυτό θ' απορρίψει τους ισχυρισμούς του, διότι θα ισοδυναμεί με το παραλήρημα ενός τρελού.
Το Τάγμα των Ασσασίνων ή το 'Τάγμα των Αφοσιωμένων Αφεντών του Ακαριαίου Θανάτου', οργανώθηκε υπό τον Hasan-bin-Sabbah που γεννήθηκε το 1034 στο Ιράν. Ο Hasan υπήρξε ένας απ' τους ιδρυτές του ασύμμετρου πολέμου (ανταρτοπολέμου). Ο Hasan απέρριψε την ορθόδοξη τακτική του πολέμου, καθώς πίστευε πως δεν ήτο τίποτα άλλο από μία άσκοπη σπατάλη δυνάμεων και προτίμησε την στοχευμένη δολοφονία αντ' αυτού. Το Τάγμα δολοφονούσε διάφορους ηγέτες με βίαιο ακαριαίο θάνατο κι απειλούσε άλλους πως θα είχαν την ίδια τύχη αν δεν συμμορφώνονταν με τας υποδείξεις του Τάγματος. Σύμφωνα μ' ένα ποίημα των Ασσασίνων: 'Ένας πεζός πολεμιστής μπορεί να πλήξει με τρόμο έναν βασιλέα, μολονότι αυτός μπορεί να κατέχει περισσότερους από εκατό χιλιάδες ιππείς'. Η ελίτ της δολοφονίας, οι Ασσασίνοι, ήταν οι κύριοι της μεταμφιέσεως, της προδοσίας, της συνωμοσίας και της δολοφονίας. Αναλάμβαναν επί χρήμασι, να φέρουν εις πέρας διάφορες αποστολές εξόντωσης βασιλέων, θρησκευτικών ηγετών και στρατιωτικών διοικητών. Δρούσαν είτε κατά μόνας είτε σε ζεύγη. Μοναδικοί ως προς την καρτερία τους, τα μέλη του Τάγματος περίμεναν σ' ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και για αρκετά χρόνια, έως ότου βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να δολοφονήσουν το θύμα τους. Όταν το έδαφος είχε στρωθεί γι' αυτούς, τότε δρούσαν ακαριαία. Τ' αγαπημένο φονικό όργανο ήτο το μαχαίρι που είχαν πρότινος βουτήξει σε δηλητήριο. Πάντοτε, τα μέλη του Τάγματος δεν επιχειρούσαν να ξεφύγουν, ούτε προσέβλεπαν σ' άλλη βοήθεια. Ήσαν αποτελεσματικοί επειδή αυτοί οι λεγόμενοι 'ευσεβείς' δολοφόνοι ήθελαν να πεθάνουν προκειμένου να σκοτώσουν, όσο κι αν αυτό ηχεί οξύμωρο. Ελάχιστα είναι γνωστά για τα μυστικά του Τάγματος.
Συμφώνως προς τας χριστιανικάς πηγάς, οι δολοφόνοι είχαν 3 βαθμούς στο στάδιο της διαδικασίας. Η εκάστοτε διδασκαλία αναιρούσε οτιδήποτε είχε διδαχθεί κανείς στο προηγούμενο επίπεδο. Η αιτιολόγηση των πρακτικών αυτών ήτο η ακόλουθη: 'Ο ουρανός κι η κόλαση είναι το ίδιο, όλες οι δράσεις είναι αδιάφορες συνεπειών κι ότι δεν υπάρχει καλό ή κακό'. Οι επαγγελματίες δολοφόνοιπου είχαν ολοκληρώσει έναν κύκλο διδασκαλίας κι είχαν ανέλθει στον λεγόμενο και 'ύπατο βαθμό μυήσεως', πίστευαν πως δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι 'πίστη'. Το μόνο που είχε σημασία γι' αυτούς ήτο η δράση. 'Τίποτα αληθινό, όλα επιτρέπονται', δίδαξε ο Hasan.
Οι δολοφόνοι έχουν διαφορετική αντιμετώπιση και πολλάκις έχει αποδειχθεί πως διόλου τέθηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας, τουναντίον ανήλθαν μέσω των πράξεών τους σ' ανώτερα αξιώματα. Ο Dorje Pal δολοφόνησε έναν Βασιλέα που κατεδίωκε τον Βουδισμό. Σήμερον τιμάται ως Άγιος στο Θιβέτ. Ο Aleksei Orlov δολοφόνησε τον Τσάρο Πέτρο Γ'. Του εδόθησαν αριστοκρατικός τίτλος, κτήματα και 200.000 ρούβλια απ' την Αικατερίνη Β', καθώς συνεβαλε καταλυτικώς στην ανακήρυξή της ως Αυτοκράτειρας της Ρωσίας. Φημολογείται δε ότι έπνιξε με τα χέρια του τον εκθρονισμένο Πέτρο Γ'. Για την πράξη του αυτή τιμήθηκε με το στρατιωτικό αξίωμα και την θέση του αντιστράτηγου. O Walter Audisio, το αντάρτικο ψευδώνυμο του οποίου ήτο Συνταγματάρχης Valerio, δολοφόνησε τον Benito Mussolini και την ερωμένη του Clara Petacci. Για την πράξη του αυτή, ο Valerio αργότερα εξελέγη στο ιταλικό κοινοβούλιο. Ο Bertholde που δολοφόνησε τον Charles τον επονομαζόμενο 'Δίκαιο' στο ναό St. Donat στην βελγική Bruges το 1127, σταυρώθηκε κατ' εντολή του βασιλέως Λουδοβίκου του Ζ' της Γαλλίας. Ο καθολικός ζηλωτής Francois Ravaillac που δολοφόνησε τον βασιλέα Ερρίκο τον Δ' το 1610, βασανίστηκε άγρια μέχρι θανάτου, ενώ η οικογένειά του εξορίστηκε και το επώνυμό του επίσημα απαγορεύτηκε στη Γαλλία. Τελικώς, κατόπιν της αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας του Adolf Hitler που έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1944, 7.000 άνθρωποι συνελήφθησαν ως ύποπτοι, ενώ επεβλήθησαν 2.000 θανατικές καταδίκες απ' τα λεγόμενα 'λαϊκά δικαστήρια'.
Σήμερα το προδοτικό κράτος δολοφονεί δίχως προσχήματα τους Έλληνες Εθνικιστές, προφυλακίζει ή φυλακίζει αθώους, χλευάζει και στοχοποιεί, περιορίζει την ελευθερία της εκφράσεως. Προσπαθεί με λύσσα να καταστείλει, ωστόσο ματαιοπονεί, διότι οι Έλληνες Εθνικιστές είναι από ατσάλι. Όσο τους χτυπούν, τόσο πιο σκληροί γίνονται. Άραγε, πόσο κοντινό ή μακρινό είναι αυτό το σήμερα;
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΣΑΠΙΟ ΚΡΑΤΟΣ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
