Στα χρόνια της 'κρίσης' χρησιμοποιείται ο όρος 'κλεπτοκρατία' ως πολιτική μομφή εναντίον μίας κυβέρνησης που εξοντώνει έναν λαό, δη τον ελληνικό. Κλεπτοκρατία ονομάζεται το καθεστώς στο οποίο ένας 'ηγέτης' ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας για να τσεπώνει ως αρχινταβατζής ένα μέρος των κερδών. Η κλεπτοκρατία είναι ένα καρναβάλι νεποτισμού, ένα τεχνητό εμφύτευμα μέσω του οποίου καταληστεύεται ο πλούτος μίας κοινωνίας. Νεποτισμός είναι η παραχώρηση πολιτικών προνομίων κι αξιωμάτων σε συγγενικά πρόσωπα, λόγω της ιδιότητάς τους ώς συγγενείς, κι όχι γιατί καλύπτουν τα αντικειμενικά προσόντα για να αναλάβουν την όποια υπευθυνότητα. Ο νεποτισμός αποτελεί τον κανόνα στην νεοελληνική κοινωνία. Η εκμετάλλευση από κάποιους του αξιώματος ή της θέσης που κατέχουν, για να προωθήσουν συγγενικά ή άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους σε θέσεις κι αξιώματα χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια.
Η πρακτική αυτή εμφανίζεται κατά κόρον στην πολιτική και τη θρησκεία. Οι κλεπτοκράτες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για ν' απομυζήσουν πλούτο στις φτωχές χώρες. Σ' αυτές τις θέσεις, το δημόσιο αξίωμα είναι ένας από τους λίγους εναπομείναντες τρόπους που μπορεί να μετέλθει ένα φιλόδοξο κι αδίστακτο άτομο, ώστε να γίνει πλούσιος. Περίπτωση κλασικού κλεπτοκράτη είναι ο νέγρος Francois 'Papa Doc Duvalier, ο οποίος κυβέρνησε και λεηλάτησε το έθνος της Αϊτής απ' το 1957 έως το θάνατό του 1971. Αντετάχθη σ' ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1950 κι εξελέγη Πρόεδρος το 1957 χάρη σε μία λαϊκίστικη εθνικιστική πλατφόρμα που απευθυνόταν στους νέγρους. Η διοίκησή του βασίστηκε σ' έναν στρατό εκκαθαρίσεων, μία αγροτική πολιτοφυλακή ('Tonton Macoute'), στην προσωπολατρεία και τη χρήση voodoo. Περισσότεροι από 30.000 κάτοικοι της Αϊτής εξοντώθηκαν κι άλλοι τόσοι εξορίστηκαν. Διοικώντας ως άλλος 'Ισόβιος Πρόεδρος' κατάφερε να καταπολεμήσει θανατηφόρες ασθένειες και κέρδισε το προσωνύμιο 'Papa Doc'. Τον διαδέχθηκε ο υιός του Jean-Claude ή 'Baby Doc'. Όντας γνήσιος κλεπτοκράτης, τα έσοδα που αποσπούσε ο Duvalier μέσω της φορολογίας δεν τα χρησιμοποιούσε για την εθνική ανάπτυξη, την εκπαίδευση ή τη δημόσια υγεία. Αντ 'αυτού, οι φόροι κατασπαταλήθηκαν σε δαπάνες για το στρατό, την αστυνομία, των 'Tonton Macoute', για την προπαγάνδα υπέρ του ιδίου. Συνεπώς χρησιμοποίησε τους φόρους μόνο και μόνο για να κρατηθεί στην εξουσία. Είναι η φυσική πτώση της μοναρχίας σε τυραννία.
Ο Αριστοτέλης στα 'Πολιτικά' του ερμηνεύει τι εστί στην πραγματικότητα κλεπτοκρατία. 'Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, κι αφ’ εταίρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σ' αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο κι η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά'. Ας κάνουμε μία αντιπαραβολή με ό,τι θλιβερό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Οι πένητες κι οι άστεγοι αυξάνονται καθημερινά, οι αυτοκτονίες δεν αναφέρονται καν στα μέσα, κι ενόσω συμβαίνουν όλα αυτά κι άλλα πολλά, οι εξαγγελίες της τυραννικής συγκυβέρνησης κάνουν λόγο περί 'ανάπτυξης'. Εξαγγέλουν πως δεν θα γίνουν άλλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ενόσω οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης συνεχίζουν να αυξάνονται κατακόρυφα. Και σαν να μην φτάνει αυτό, όταν δεν κόβουν με νόμιμο τρόπο χρήματα, φροντίζουν να το κάνουν μέσω έκτακτων εισφορών κι άλλων ταμείων, απ' τα οποία τα χρήματα καταλήγουν πάλι στις τσέπες τους. Κάνουν λόγο περί εξόδου απ' τα Μνημόνια, ενόσω υπογράφουν νέα.
Όταν εκμηδενίζονται οι ανοχές κι οι αντιστάσεις μίας κοινωνίας που διοικείται τυραννικά από μία κλεπτοκρατία, μοιραία οδηγούμαστε στην αποθράσυνσή της και στο καθεστώς εκείνο που ονομάζεται 'Θανατοκρατία'. Το καθεστώς αυτό έλκει την δύναμή του απ' την ωμή εξόντωση των πολιτών. Τα 'Τάγματα Θανάτου' σπέρνουν τον θάνατο όπου το καθεστώς αισθάνεται ν' απειλείται! Ο εμπνευστής το 1966 της Πολιτιστικής Επανάστασης Μάο Τσε Τουνγκ αισθανόμενος ότι η θέση του στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας ήτο επισφαλής είχε διατυπώσει το 1956 την εξής φράση η οποία έμμεινε στην ιστορία: 'Ας ανθίσουν 100 λουλούδια κι ας συγκρουστούν 100 απόψεις'. Στην προκήρυξη με την οποία η 'Σέχτα Επαναστατών' ανέλαβε την ευθύνη για το ότι είχε χτυπήσει το Α.Τ. Κορυδαλλού τον Φεβρουάριο του 2009 απήντησαν καταφατικά στον 'μεγάλο Τιμονιέρη' Μάο ως εξής: 'Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις'. Στο κείμενο με το οποίο η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για την εκτέλεση του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια ο συντάκτης, ή οι συντάκτες επιθυμούν να καταστήσουν σαφή την τριβή τους με επαναστατική παράδοση. 'Επιζητούσαμε το άλμα για την έφοδο στον Ουρανό', έγραψαν, όπως έπραξαν οι Μπολσεβίκοι το 1917, όπως έπραξε ο 'Δημοκρατικός Στρατός' στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, όπως ο δίδυμο Μπάαντερ–Μάινχοφ της RAF, όπως ο σύμφωνα Δημήτρης Κουφοντίνας. Η Σέχτα εννοεί το 'άνθισμα' ως εξής: 'Εμείς προτείνουμε τον ολοκληρωτικό εκμηδενισμό και την ισοπέδωση των εξουσιαστικών σχέσεων και του κυρίαρχου πολιτισμού. Μόνο μέσα από τα χαλάσματα και τα ερείπια των σύγχρονων αστικών κέντρων μπορεί να ανθίσει ένας νέος τρόπος ζωής'. Συμπληρώνει: 'Προωθούμε έναν νέο πολιτισμό που οι αξίες του βρίσκονται στην ισοτιμία, στην αξιοπρέπεια, στην τιμή, στον αλληλοσεβασμό, στην αλληλεγγύη, στην απελευθέρωση'.
Η μέθοδος των 'εκατό λουλουδιών' αποτελεί μία απάτη, βάσει της οποίας τύποις εγκαινιάζεται η ανοικτή διαφωνία, η ρήξη, η έριδα, στην κοινωνία, ώστε αυτό ν' αποτελέσει την ταφόπλακά της, διδόντας το άλλοθι στην ολοκληρωτική καταστολή να εξαλείψει οιαδήποτε διαφωνία. Το κράτος 'ρίχνει την πρώτη κανονιά του εμφυλίου πολέμου', καταπώς αναφέρει ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι.
Η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε τόσο στη ναζιστική Γερμανία το 1943, όσο στην Κίνα του Μάο. Η πορεία επίτευξης του στόχου είναι πρώτον να υπάρξει μία περίοδος φαινομενικών ελευθεριών, ένας μανδύας φιλελευθερισμού. Στην περίοδο αυτή της φαινομενικής ελευθερίας της έκφρασης οι διαφωνίες, οι εκφράσεις της κριτικής κι οι αποκλίσεις γίνονται εν θερμώ ανεκτές, λαμβάνουν τη σχετική νομιμοποίηση ή ενθαρρύνονται. Κατόπιν, αφού όλοι οι αντιφρονούντες έχουν εκφραστεί ανοικτά για τις απόψεις τους κι έχουν στοχοποιηθεί απ' το καθεστώς, αυτό με ευκολία τους χτυπάει μ' ένα κύμα καταστολής και γρήγορα εκκαθαρίζει τους αντιπάλους του.
Ο George Orwell στο '1984', αναφέρει χαρακτηριστικά: Όταν όλοι σε μία κοινωνία είναι πλούσιοι και μορφωμένοι, γίνεται φανερό ότι μία προνομιούχα μειοψηφία δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό, καθώς μία ιεραρχία μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα απ' τη φτώχεια και την άγνοια'. Ο Orwell σημειώνει επίσης ότι οι ιεραρχίες για να διατηρηθούν χρειάζονται πολέμους. Μέσω ενός συνεχούς πολέμου: 'Όλη η δύναμη συγκεντρώνεται σε μία μικρή κάστα που είναι η φυσική κι αναπόφευκτη προϋπόθεση για την επιβίωση'.
Δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα απ' το '1984'.
-Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο, Ουίνστων;
Ο Ουίνστων σκέφτηκε:
-Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.
-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.
Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;
Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές.
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος.
Και...
Και αν όλοι οι άλλοι παραδέχονταν το ψέμα που επέβαλε το Κόμμα — αν όλα τα αρχεία έλεγαν το ίδιο παραμύθι — τότε το ψέμα περνούσε στην ιστορία και γινόταν αλήθεια. 'Αυτός που ελέγχει το παρελθόν', έλεγε ένα σύνθημα του Κόμματος, 'ελέγχει το μέλλον αυτός που ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν'. Και όμως το παρελθόν, παρ' όλο που η φύση του είναι μεταβλητή, δεν άλλαξε ποτέ. Ό,τι ήταν αλήθεια τώρα, ήταν αλήθεια από πάντα και για πάντα. Ήταν πολύ απλό. To μόνο που χρειαζόταν ήταν να θυμάσαι μιαν ατέλειωτη σειρά από νίκες. Αυτό το ονόμαζαν 'έλεγχο της πραγματικότητας'• στη Νέα Ομιλία: 'διπλή σκέψη'.
Ο Γερμανός κοινωνιολόγος Robert Michels θεμελίωσε την θεωρία που πήρε τ' όνομα 'Ο σιδηρούς νόμος της Ολιγαρχίας'. Ο Michels υποστήριξε ότι όλες οι μορφές οργάνωσης αναπτύσσουν τελικά ολιγαρχικές τάσεις, καθιστώντας έτσι τη Δημοκρατία πρακτικά και θεωρητικά αδύνατη. Πράγματι, αν οι άνθρωποι σε μία πρωτόγονη κοινωνία ζουν σε μια 'συναινετική σχέση' με τους άλλους στη ζώνη, οι ανθρωπολόγοι εκτιμούν ότι μία σχέση ισότητας δεν μπορεί να διατηρηθεί όταν η ομάδα αυξηθεί πάνω από 400-500 μέλη. Σε μεγαλύτερους αριθμούς αναδύεται η εξουσία του οπλαρχηγού.
Η πλουτοκρατία είναι το καθεστώς του πλούτου. Όπου όλες οι αξίες αποδίδονται με υλικούς όρους.
Ιστορικά, οι πλούσιοι είναι οι κηφήνες κι οι ιδεαλιστές των κοινωνιών, οι άνθρωποι που 'ιδρώνουν', μονάχα όταν 'παίζουν'. Οι πλούσιοι χρησιμοποιούν την αδίστακτη σκέψη, πώς θα εκμεταλλευτούν τον μόχθο των φτωχών. Οι ίδιοι είναι απολύτως ανίκανοι για οιαδήποτε παραγωγική εργασία, παρασιτικοί οργανισμοί που γνωρίζουν μόνο να μετρούν χρήματα. Η πλουτοκρατία οργανώνεται πολιτικά για να διαιωνίσει επ' ωφελεία της ένα καθεστώς προνομίων και κοινωνικής αδικίας. Στο καθεστώς της πλουτοκρατίας ο παρασιτισμός των πλουσίων τυγχάνει υπεράσπισης απ' το κράτος του τρόμου και της βίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν έναν δυτικό πολιτισμό ο οποίος χαρακτηρίζεται από ασφυκτική πολυτέλεια, αλόγιστες δαπάνες και το παράδοξο των αποβλήτων, είναι ένα κλασικό παράδειγμα πλουτοκρατίας. Σ' όλους τους πολέμους, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμμαχήσει με τους τραπεζίτες, ιδιοκτήτες και επενδυτές. Οι πρώτες οικογένειες της Αμερικής έκαναν τις περιουσίες τους απ' το λαθρεμπόριο, το δουλεμπόριο, την πειρατεία και το λαθρεμπορίο οπίου. Ο μεγάλος-παππούς του Millard Fillmore, ο οποίος ήτο ο 13ος Πρόεδρος της Αμερικής, δικάστηκε για πειρατεία. Η πλευρά Delano της οικογένειας Franklin Delano Roosevelt έβγαλε χρήματα χάρη στο κινέζικο εμπόριο οπίου. Στους εξαιρετικά πλούσιους, οι περιουσίες τους είναι ανάλογες της αισχρότητας του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκαν. Κατά τον 19ο αιώνα, ο επιχειρηματίας John Jacob Astor κατείχε το 1/15 επί του συνόλου της περιουσίας του πληθυσμού της Αμερικής. Στα τέλη του 20ου αιώνα, οι 3 πλουσιότεροι άνδρες επί γης, είχαν από κοινού περιουσία μεγαλύτερη από εκείνη του πληθυσμού των 48 φτωχώτερων κρατών του κόσμου. Ένας απ' τους ισχυρούς του πλανήτη, ο Bill Gates της Microsoft, είχε περιουσία μεγαλύτερη από αυτή που είχαν 100 εκατομμύρια Αμερικανοί. Ο Oswald Spengler υποστήριξ στο έργο του 'Η Παρακμή της Δύσης' πως όταν η οικονομία κερδίζει το πάνω χέρι μέσα σ' έναν πολιτισμό, αυτό αποτελεί ένα σίγουρο σημάδι της παρακμής.
Ένας σχετικά άγνωστος νόμος στον ποινικό κώδικα της Σοβιετικής Ένωσης ήτο το περίημο 'Άρθρο 58', όπως κατέγραψε ο Aleksandr Solzhenitsyn, καθώς η ισχύς του είχε καθολικό χαρακτήρα, ώστε ο καθένας θα μπορούσε να κατηγορηθεί για εγκλήματα κατά του κράτους. Όλως περιέργως, στο καθεστώς τρομοκρατίας που επικρατούσε οι περισσότερες συλλήψεις έλαβαν χώρα διότι οι απλοί άνθρωποι κατήγγειλλαν άλλους απλούς ανθρώπους κι όχι επειδή δούλευαν ακέραια οι μηχανισμοί του κράτους. Επικοινωνώντας με τη μυστική αστυνομία, ο καθένας θα μπορούσε να καταδώσει έναν εχθρό, έναν φίλο, έναν γείτονα ή ακόμα κι έναν ξένο, έναν συγγενή για να τον εξαφανίσουν μέσα στο φρικτό σύστημα των Γκουλάγκ. Ένας ιστορικός αναφέρει πως: 'Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, στην σταλινική Ρωσία η απόφαση για το ποιος θα οδηγηθεί στη φυλακή επαφίετο σε μεγάλο βαθμό στη διακριτική ευχέρεια των απλών πολιτών'. Επειδή ο καθένας μπορούσε να κάνει μία καταγγελία, αυτό ήτο αρκετό, ώστε να οδηγήσει στην σύλληψη του οποιουδήποτε, η Σοβιετική τρομοκρατία απέκτησε μία αυτοματοποίηση που την κατέστησε τόσο αποτελεσματική στην καταστολή του πληθυσμού.
