Μολονότι η έννοια 'πολυπολιτισμικότητα' αφορά την διάκριση των γηγενών Ευρωπαίων και των Μουσουλμάνων εποίκων της Ευρώπης, η ιδέα της Ευρώπης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Χριστιανοσύνη. Η πολιτισμική σύγκρουση στην Ευρώπη οφείλεται στην πολυπολιτισμικότητα. Πρόκειται για μία σύγκρουση θρησκειών. Χριστιανισμός VS Ισλάμ. Η τεχνητή διαμάχη έγκειται στην μοναδικότητα κάθε μίας θρησκείας εξ αυτών. Ο ομότιμος καθηγητής Ανατολικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Bernard Lewis, ισχυρίζεται πως η σύγκρουση Χριστιανισμού και Ισλάμ δεν προέρχεται απ' την αντίθεσή τους, αλλά απ' τις ομοιότητές τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, τόσο ο Χριστιανισμός όσο το Ισλάμ, υπαινίσσονται στην διδασκαλία τους ότι οι πιστοί τους και όχι μόνο είναι οι τυχεροί ή εκλεκτοί αποδέκτες του μηνύματος του Θεού για την Σωτηρία της ανθρωπότητος, το οποίο αποτελεί ιερή υποχρέωση γι' αυτούς, να μην το κρατήσουν εγωιστικά για τον εαυτό τους, αλλά να το διαδώσουν στο υπόλοιπο της ανθρωπότητας, αφαιρώντας τα όποια εμπόδια μπορεί να υπάρξουν στην πορεία για την επίτευξη αυτού του μεσσιανικού στόχου. Στην επίτευξη αυτού υφέρπει η νομιμοποιημένη θρησκευτική βία, η οποία εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο και στις δύο θρησκείες. Οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι θεωρούν πως επιτελούν μία θεϊκή αποστολή, πως είναι εκφραστές του θεϊκού θελήματος. Οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ' αυτή την πορεία αποτελεί αιτία σκληρής και ανηλεούς πολεμικής απ' τους στρατιώτες της πίστεως τους. Αν και η Ευρώπη αποκαλείται 'μετα-χριστιανική ήπειρος', η σύγκρουση έχει βάθος χιλιετιών και ουδείς δύναται να το αρνηθεί.
Η ανταγωνιστικότητα Χριστιανισμού και Ισλάμ γίνεται αντιληπτή σε σχέση με το Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Το 'ευγενές βουνό' είναι σημαντικός θρησκευτικός χώρος για τους Εβραίους, τους Χριστιανούς, τους Ρωμαίους και τους Μουσουλμάνους. Οι μελετητές της Βίβλου το έχουν ταυτίσει με δύο βουνά, το όρος Μοριά, όπου ο Αβραάμ έδεσε τον Ισαάκ για τον θυσιάσει, και το όρος Σιόν, όπου βρισκόταν ο οχυρό των Ιεβουσαίων. Στον Ιουδαϊσμό, το βουνό θεωρείται το μέρος το οποίο διάλεξε ο Θέος για να αναπαυθεί η θεϊκή παρουσία. Η περίοδος των Σταυροφοριών ξεκίνησε το 1099 με την κατάληψη της Ιερουσαλήμ (Α΄ Σταυροφορία). Μετά την κατάκτηση της πόλης, το τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών απέκτησε τη δυνατότητα χρήσης του Θόλου του Βράχου στο Όρος του Ναού απ' τον Βαλδουίνο Β΄ και το λατίνο Πατριάρχη Ιεροσολύμων στο Συμβούλιο της Ναμπλούς, τον Ιανουάριο του 1120, με έδρα του τάγματος στο τέμενος αλ-Ακσά. Το Όρος του Ναού είχε ένα μυστήριο διότι ήτο πάνω απ' ό, τι πιστεύεται ότι ήσαν τα ερείπια του Ναού του Σολομώντος. Το Όρος του Ναού πέρασε πάλι στη κατοχή των Αραβών μαζί με την υπόλοιπη Ιερουσαλήμ το 1187, μετά τη νικηφορά εκστρατεία του Σαλαντίν. Να σημειωθεί πως οι Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες (Knights Templars) γνωστοί ως Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα ('Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici') αποτέλεσαν ένα απ' τα πρώτα στρατιωτικά τάγματα στην ιστορία. Το τάγμα ιδρύθηκε στον απόηχο της Α' Σταυροφορίας, το 1118 μ.Χ με σκοπό να βοηθήσει το χριστιανικό νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιερουσαλήμ να διατηρηθεί εναντίον των μουσουλμάνων γειτόνων του και να εξασφαλίσει την ασφαλή-ελεύθερη προσέλευση του μεγάλου αριθμού των Ευρωπαίων προσκυνητών που συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ, μετά την κατάκτησή της απ' τους Σταυροφόρους. Το όνομά τους παραπέμπει στο ιστορικό αρχηγείο τους που βρίσκεται σε ένα τμήμα του Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ, περιοχή που ονομαζόταν Templum Salomonis. Η ονομασία αυτή πιθανολογείται ότι προέρχεται από το γεγονός ότι στο Όρος του Ναού βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντος που χτίστηκε περίπου το 950 π.Χ και που αργότερα καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές. Το τμήμα αυτό οι Ιππότες του Ναού μετονόμασαν σε Templum Domini, δηλαδή 'Ναό του Θεού'.
'
Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam' (=Όχι σ΄ εμάς Κύριε, όχι σ΄ εμάς, αλλά στ΄ Όνομά Σου πρόσφερε τη δόξα) 'Η πολεμική ιαχή των Ιπποτών του Ναού'
Το τέμενος Αλ-Ακσά ήτο αρχικώς ένα μικρό οίκημα για προσευχή το οποίο χτίστηκε απ' τον χαλίφη Ουμάρ, αλλά ανακατασκεύαστηκε και επεκτάθηκε απ' τον Ομμεϋάδη χαλίδη Αμπντ αλ-Μαλίκ και ολοκληρώθηκε απ' τον υιό του Ουαλίντ Α' το 705 μ.Χ. Μετά από ένα σεισμό το 746 μ.Χ, το τέμενος καταστράφηκε ολοσχερώς και ξαναχτίστηκε απ' τον Αββασίδη χαλίφη αλ-Μασούρ το 754 και το διάδοχό του αλ-Μαχντί το 780 μ.Χ. Μεγάλο τμήμα του τεμένους καταστράφηκε από σεισμό το 1033 μ.Χ, αλλά ο Φατιμίδης χαλίφης Αλί αζ-Ζαχίρ έχτισε ένα άλλο τέμενος, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα. Όταν οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1099 μ.Χ, χρησιμοποίησαν το τέμενος σαν παλάτι κι εκκλησία, ενώ χρησιμοποιήθηκε ξανά ως τζαμί μετά την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ απ' τον Σαλαντίν το 1187 μ.Χ. Η παλαιά πόλη βρίσκεται υπό ισραηλινό έλεγχο, αλλά το τέμενος παραμένει υπό την διοίκηση ισλαμικού βακούφιου.
Συνεχεία όσων ελέχθησαν στην αρχή, η πολυπολιτισμικότητα γεννήθηκε απ' την επιθυμία για την ανοχή και την ειρήνη. Η Ευρώπη βρέθηκε αντιμέτωπη με την ισλαμική κατάκτηση, ωστόσο οι Ευρωπαίοι έδωσαν μάχες εναντίον των Μουσουλμάνων που έμειναν στην ιστορία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Μάχη του Πουατιέ; Η μάχη του Πουατιέ (732 μ.Χ) ή μάχη της Τουρ ήτο μια μάχη μεταξύ των ενωμένων δυνάμεων των Φράγκων και των Βουργουνδών υπό την ηγεσία του Κάρολου Μαρτέλου ενάντια στους Άραβες υπό τον Αμπντούλ Ραχμάν Ιμπίν Αλ Γκαφίκι που ήδη είχαν προωθηθεί και καταλάβει την Ισπανία. Η μάχη έληξε με νίκη των πρώτων. Η μάχη διεξήχθη μεταξύ των πόλεων Τουρ και Πουατιέ και αποτελεί ορόσημο για την ευρωπαϊκή μεσαιωνική ιστορία, καθώς αυτή έκρινε την αποσόβηση του κινδύνου της αραβικής εξαπλώσεως στην Δυτική Ευρώπη. Ο Κάρολος νικώντας κατά κράτος την αραβικό στρατό και διακόπτοντας την αραβική προέλαση στην καρδιά του δυτικού ευρωπαϊκού μεσαιωνικού χώρου, εδραίωσε την ισχύ του και αποκλήθηκε Μαρτέλος, δηλαδή σφυροκόπος, απ' το ανελέητο σφυροκόπημα των αντιπάλων του. Ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια στην Η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο που αποτέλεσε την κρίσιμη σύγκρουση των στρατευμάτων της επεκτεινόμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Σερβίας του Μοράβα (όπως αποκαλείτο την περίοδο 1373-1402 το ισχυρότερο βασίλειο ανάμεσα σ' όσα συνέθεταν την Σερβική αυτοκρατορία (1346–1371) του Δουσάν). Η σύρραξη έλαβε χώρα στις 15 (Ιουλιανό ημερολόγιο) ή 23 (Γρηγοριανό ημερολόγιο) Ιουνίου του 1389.
Σύμφωνα με το Newsweek, ο αριθμός των θανάτων αναμένεται να ξεπεράσουν αριθμητικώς τις γεννήσεις σε 10 απ' τα 27 κράτη-μέλη το 2015. Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι αυτό σημαίνει, αρχής γενομένης απ' το 2015, ότι ο πληθυσμός της Ευρώπης θα παρουσιάσει αρνητική φυσική αύξηση, και μέχρι το 2050 ο πληθυσμός προβλέπεται ότι θα μειωθεί κατά 52 εκατομμύρια απ' το σημερινό επίπεδο. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) έχει δηλώσει ότι η Ευρώπη χρειάζεται 1,6 εκατομμύρια μετανάστες ετησίως μόνο για να διατηρηθεί το σημερινό επίπεδο του πληθυσμού έως το 2050. Αυτό ισοδυναμεί με τουλάχιστον 60 εκατομμύρια νέους κατοίκους. Δηλαδή εποίκους.
Ο μουσουλμανικός πληθυσμός αναμένεται να πετάξει στα ύψη σε ποσοστό 20% επί του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης το 2050, σε χώρες όπως η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ολλανδία στις οποίες καταγράφονται ακόμη μεγαλύτερες αυξήσεις. Η διαμάχη Χριστιανισμού και Ισλάμ φαντάζει ανυπέρβλητο εμπόδιο, του μεγέθους του μεσανατολικού ζητήματος, δηλαδή του εβραϊκού προβλήματος. Στην Ευρώπη ακολουθείται η 'τακτική της εκτάκτου ανάγκης'. Πρόκειται για μία συνεκδοχή του δόγματος της 'μηδενικής ανοχής' που ανήκει στον υπερσυντηρητικό πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Ρούντολφ Τζουλιάνι. Σε τι συνίσταται η 'μηδενική ανοχή': Πρόκειται για το δόγμα που εγκαθίδρυσε ο Τζουλιάνι στην τοπική αστυνομία, δηλαδή το 'πρώτα πυροβολάτε και μετά ζητάτε τα στοιχεία του νεκρού'. Πρόκειται για το δόγμα, με βάση το οποίο οι δρόμοι της Νέας Υόρκης μοιάζουν περισσότερο με στρατοκρατούμενη ζώνη. Είναι το δόγμα που θεωρεί ότι το πέταγμα της γόπας στο δρόμο είναι ποινικό αδίκημα που αν δεν κατασταλεί σαν κακούργημα, τότε μοιραίως θα οδηγήσει στο πέταγμα μολότοφ στο δρόμο. Ως αντιστάθμισμα της αυστηρότητος αυτού του είδους, εμφανίζεται η 'ανεκτικότητα'. Θιασώτες της 'ανεκτικότητος' είναι οι μεγαλύτεροι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης δυστυχίας. Οι επαγγελματίες 'αντιρατσιστές' δεν είναι τίποτα άλλο από επαγγελματίες τεμπέληδες. Οι περισσότεροι εξ αυτών, εξαιρουμένων των απελπιστικά ηλιθίων, είναι κοινοί παρακρατικοί, προερχόμενοι απ' τις τάξεις του παλαιοκομματισμού που είναι τακίμια της ισραηλινής κυριαρχίας στην Ευρώπη και όχι μόνο. Ο πολυπολιτισμός παρουσιάζεται ως η άμβλυνση των διαφορών μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων ή θρησκειών.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία βίαιη εξίσωση αυτών και μία υπέρβαση των παραδοσιακών ηθών στην Ευρώπη και την στοχευμένη επέλαση του Ισλάμ έναντι του Χριστιανισμού. Κατά τη γνώμη μας πρόκειται για μία τεχνητή σύγκρουση που προσφέρει το ελεύθερο στον Ιουδαϊσμό να παίξει την δική του μπάλα στην Μέση Ανατολή, όπου είναι βιβλικής αξίας η εκεί επικράτηση του. Οι Ευρωπαίοι καταπιέζονται απ' τις κυβερνήσεις τους, ώστε να μην υψώνουν τις εθνικές σημαίες τους, τα εθνικά τους σύμβολα, να μην εορτάζουν τα παραδοσιακά έθιμά τους, προκειμένου να μην προσβάλλουν τους εποίκους των πατρίδων τους. Συνεπεία αυτού, αυτό που κυριαρχεί είναι η αντιστροφή της δίκαιης οργής που θα αισθάνονταν υπό φυσιολογικές συνθήκες για τους ηγέτες τους (αν εξέλειπε ο εποικισμός) σε απέχθεια των ίδιων των Ευρωπαίων για τις παραδόσεις τους. Αυτό αποτελεί ένα παράγωγο του 'αντι-λευκού ρατσισμού' και συγχρόνως το απάνθισμα της 'μαύρης υπεροχής'. Η παρακμή που κυριαρχεί στις ευρωπαϊκές πόλεις είναι τέτοιου βαθμού, ώστε πολλοί μετανάστες τις εγκαταλείπουν, ώστε να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη επιστρέφοντας πίσω στις πατρίδες τους. Πολλοί σύγχρονοι συστημικοί αναλυτές εικάζουν πως η Ευρώπη θ' αποκτήσει μία καλύτερη τύχη ή θα γίνει ισχυρή ήπειρος όσον αφορά την οικονομική επιρροή-αυτάρκειά της, αν υπερπηδηθούν οι διαφωνίες μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
Η απεθνισμένη ανθρωπότητα, το ιδεολόγημα της αναρχίας και των ουτοπικών σοσιαλιστών, η 'one block society', όπου ο 'ξένος' θα έχει εξαλειφθεί ως μονάδα, όλα επίπλαστα πολυσήμαντα, κατ' ουσίαν μονοσήμαντα υπέρ της ανόδου της ασημαντότητος του Εβραίου, αποτελεί έναν πολιτισμικό εφιάλτη. Εφιάλτης υπό την έννοια του τρόμου, του ξαφνικού τινάγματος στον ύπνο, του φόβου, της δυσαρέσκειας, της προδοσίας.
Η πολυπολιτισμικότητα έχει καταστείλει την υπερηφάνεια των Ευρωπαίων για την καταγωγή τους, δη των Λευκών ανθρώπων. Ζητείται ελπίς στο πρόσωπο των εχόντων φυλετική συνείδηση!
Τέλος αφιερώματος!
