Μιλώντας για αριστοκρατία, ας μην νομίσει κανείς πως εννοούμε για χρήματα, τίτλους και καταγωγή, αλλά για μια ιδανική στάση ζωής, συγκεκριμένες αντιλήψεις, ήθη, και συμπεριφορές. Στην άθλια εποχή που παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, το αριστοκρατικό ιδεώδες έχει πεθάνει. Πόσο μάλλον οα αριστοκρατικός εθνικισμός. Οι μόνοι που ίσως δικαιούνται έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, είναι οι επίλεκτοι άνδρες των ειδικών δυνάμεων, ιδιαίτερα οι βατραχάνθρωποι της ΔΥΚ.
Αριστοκράτης είναι ο άνθρωπος που είναι αφιερωμένος σε μια υπερβατική ιδέα, που θυσιάζει τον εαυτό του, την υλιστική ευμάρεια, την καλοπέραση, ακόμη και την «φήμη» του σ’ αυτόν τον κόσμο των ανθρωποειδών. Υπακούει σε υψηλά ιδανικά, άγνωστα και αδιανόητα για τον μέσο άνθρωπο και τον αστό. Διαθέτει κώδικα τιμής, λατρεύει την δικαιοσύνη, είναι φιλαλήθης, πατριώτης πάνω απ’ όλα. Αγαπάει μάλλον την πατρίδα και τον ελληνισμό ως ιδανικό, παρά ως σύνολο ανθρώπων με κοινή καταγωγή, διότι γνωρίζει καλά την ποταπότητα της ανθρώπινης φύσης. Διαθέτει αίσθημα προσφοράς στον ελληνισμό, ακόμα και σε τούτη την καταβαραθρωμένη Ελλάδα. Για τον εαυτό του και το μεγαλείο της ιδέας, όχι για τη μάζα. Σηκώνει την σημαία ψηλά, πάνω από τους ξεπεσμένους ελληνόφωνους Ελλαδίτες. Κάθε του βήμα διαπνέεται από περιφρόνηση για τον καθωσπρεπισμό του όχλου, την αισθητική των υπανθρώπων, την χλεύη των μικροαστών, με τα τόσα ράδια και ελαττώματα.
Η έννοια της ευγένειας, δεν εξαντλείται, ή δεν πρέπει να εξαντλείται, στην επιμελημένη εμφάνιση και στους «καλούς τρόπους», αλλά επεκτείνεται στην δύναμη της ψυχής να υπομένει, να κρατά την ιδιοπροσωπία της ανέπαφη από τους σύγχρονους ρύπους, τα ένστικτα και τις παγίδες. Το θάρρος, η καλλιέργεια, η ακεραιότητα του μυαλού και της ιδεολογίας. Και κανείς δεν εξέφρασε αυτά τα ιδανικά καλύτερα από την Αρχαία Ελλάδα και τον διαχρονικό Ελληνισμό. Και κλείστε τα αυτιά στις ανθρωπιστικές σειρήνες που κραυγάζουν ότι δήθεν «ο εθνικισμός και η απολυταρχία είναι πράγματα ξένα προς τον ελληνισμό». Να μας απαντήσουν, αν γνωρίζουν, ποίος είναι ο ορισμός του ‘Έλληνα, κατά τον Ηρόδοτο. Με ποίο πολίτευμα δημιουργήθηκε το έπος των Θερμοπυλών. Με ποίο πολίτευμα κατέκτησε ο Μέγας Αλέξανδρος την οικουμένη και τους λαούς της. Και πλείστα άλλα... Αναπόφευκτα, μόνο ένας ελληνιστής και εθνικιστής μπορεί να υπηρετήσει στο έπακρο τέτοια ανώτερα και δύσκολα ιδανικά. Ποτέ ένας μαζάνθρωπος. Ένας νέο-εποχίτης, ένας άπλυτος στο σώμα και στην ψυχή. Ο ιδεαλιστής λοιπόν, προτιμά, επιλέγει να διαφέρει. Να σιωπά παρά να φωνασκεί, για να διεκδικήσει το δίκιο του, να επιβληθεί, να εντυπωσιάσει τα πλήθη, τους ψευτοδιανοούμενους της σάπιας νομενκλατούρας της παγκοσμιοποίησης. Υπομένει στωικά τις αδικίες της ζωής, ως σύγχρονος Σωκράτης, αλλά ποτέ δεν παραδίδει το πνεύμα στους αργυραμοιβούς της δημοκρατικής χάβρας της ψυχικής εκπτώσεως. Περιφρονεί το πλήθος, ως άλλος Ξενοφώντας και Αριστοτέλης. Πάντοτε διαβαίνει το κακοτράχαλο μονοπάτι της Αρετής, ως άλλος Ηρακλής, δίχως ενστάσεις και ψευτοδιλήμματα. Γίνεται «αυτοεξόριστος» της κοινωνίας. Ζει στον κόσμο του, απρόσιτος, ακατανόητος. Συχνά γίνεται αντικείμενο χλεύης, ύβρεως, γέλωτος, περιφρόνησης, όμως δεν πίπτει, δεν παραδίδεται.
Ως μοναχικός υπηρέτης της Αλήθειας και της Αρετής, αδιαφορεί για όλα αυτά. Και είναι όντως λυπηρό, μεγάλα πνεύματα όπως ο Γκαιμπέλς, που δεν τοποθέτησαν τον ελληνισμό και τον ηρωισμό στις αληθινές του διαστάσεις. Απορρίπτουμε την υποκρισία της ηθικόλογης εκκλησίας, όχι για να γίνουμε σαν τους καλοπερασάκηδες καπιταλιστές, μα για να διαφέρουμε από όλους αυτούς! Η φύση του ανθρώπου είναι κακή και ενστικτώδης. Μόνο με τον χαλινό της σαρκός χαλιναγωγείται και το πνεύμα, διατηρώντας αξιοπρεπή και μη αυτοκαταστροφική στάση εντός της κοινωνίας. Σκοπός του ιδεαλιστή εθνικιστή είναι η εσωτερική επανάσταση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο και στην ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος εμπεριέχει και το «καλό» και το κακό», αν και μάλλον ο Νίτσε θα είχε εντελώς διαφορετική γνώμη... Λέγοντας αυτά, δεν προωθούμε την μισανθρωπία, όπως πολύ συχνά μας κατηγορούν οι αριστερόπληκτοι μυωπικοί. Προτρέπουμε το άτομο στην αναζήτηση της Αλήθειας, της χρηστής γνώμης, στον ελιτισμό, την αξιοκρατία, την εκλεκτικότητα. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: «Υπάρχουν στην Ελλάδα σήμερα οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός τέτοιου τρόπου σκέπτεσθαι και πράττειν;»
Η απάντηση είναι «επιβάλλεται να τις δημιουργήσουμε, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν». Στην Ελλάδα του fast food, των ψεύτικων σχέσεων, της υποκρισίας, της εθνικής μειοδοσίας, του εξυπνακισμού, του στυλ «τα ξέρω όλα», του ωχαδερφισμού, της αριστεράς (και της προόδου!) και του διεθνισμού, των απόψεων «σέβομαι τον Πλάτωνα αλλά και τον μισώ διότι επηρέασε τον φασισμό (!) του πολιτισμού του Facebook (απαγορεύεται ένας εθνικιστής να ασχολείται με τέτοιες ανοησίες και να ορίζει τη ζωή του με γνώμονα το lifestyle του διαδικτύου, πέραν των απολύτως απαραίτητων)... Αφήστε τα Facebook και διαβάστε βιβλία, όχι μόνο e-books, από χαρτί. Τι άλλο να προσθέσουμε; Μελέτη, κατήχηση, φιλοσοφία, αρχαιογνωσία, αυτογνωσία, ολιγάρκεια, πνευματισμός. Αυτά είναι τα αντίδοτα για την αντιμετώπιση της κοινωνίας, αλλά και της διατήρησης της ελπίδας για ένα ηρωικότερο και ιδεαλιστικότερο μέλλον...
Μαχητικός Πυρήνας Μακεδονίας
