Στον κόσμο του μπασταρδέματος των ιδεολογιών και της διαβολής των γνήσιων εκφραστών τους, σ’ έναν κόσμο όπου οι παραδοσιακές ιδεολογίες και οι άνθρωποι γίνονται βορά της κουλτούρας της ελεύθερης αγοράς, το συστηματικό κοπάνημα όλων αυτών στο παγκοσμιοποιητικό γουδί αφήνει ιδεολογικά καθιζήματα που προκαλούν σκοπίμως σύγχυση και τίποτα άλλο. Το πρόβλημα είναι κοινό καθότι ταλανίζει και επηρεάζει όλους τους ιδεολογικούς χώρους στον ίδιο βαθμό. Παρά ταύτα συντελούνται πρωτοφανείς ζυμώσεις σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους και τρόπον τινά ορισμένες σημαντικές μεταλλάξεις με απρόβλεπτα αποτελέσματα, οι οποίες αξίζουν της προσοχής μας.
Εδώ και αρκετά χρόνια (κατά τη γνώμη κάποιων παλιότερων στο κουρμπέτι αυτό συμβαίνει από την δεκαετία του ’80) παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια στροφής τμήματος τόσο του αναρχικού / αντι-εξουσιαστικού χώρου όσο και του ακροδεξιού / εθνικοσοσιαλιστικού στοιχείου στην ελλαδική επικράτεια προς τα αριστερά. Έχει καταγραφεί και ομολογηθεί από πλείστους κινηματίες και των δύο παρατάξεων ότι η αριστερά είναι εκείνη που αναπαράγει αυτή τη συμπεριφορά και πραγματοποιεί συστηματικό εισοδισμό στις οργανώσεις και τους ιδεολογικούς χώρους. Μάλιστα, ο άθλιος αυτός εισοδισμός προέρχεται κυρίως από το “φιλολαϊκό”, ωστόσο πάντα προδοτικό κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδος. Το κόμμα αυτό ελέγχει υπογείως ένα σύμπλεγμα αριστερών νήσων, μέσα από τις οποίες αριστερές νήσους κοινωνεί την θεία αριστερή κοινωνία στους πολιτικά εξαρτημένους πιστούς. Το φύσει παράνομο Κ.Κ.Ε δρα κάτω από ένα παράλογο πέπλο νομιμότητας, ακριβώς χάρη σ’ αυτές τις υπόγειες σχέσεις νοσταλγίας του προδοτικού και εγκληματικού παρελθόντος, το οποίο ουδέποτε πραγματικά αποκήρυξε. Γιατί άλλωστε να το αποκηρύξει, εφόσον αυτή είναι η ιστορική διαδρομή του, η παρακαταθήκη των ιδεολογικών πατέρων του και η πολιτική σκοπιμότητά του;
Στον αναρχικό / αντι-εξουσιαστικό χώρο ο εισοδισμός αυτός εκφράζεται πιστά μέσα από την στροφή του γνήσιου αναρχικού λόγου και την γνήσια αναρχική πρακτική προς τον αριστερίζοντα αντιφασισμό και τις τελεολογίες της εργατικής τάξης. Το μαύρο της αναρχίας εξέπεσε στο πιο χαλαρό αναρχοκομμουνιστικό μαύρο-κόκκινο, το οποίο αποτελεί τον προθάλαμο μιας εξουσιαστικής παρεκτροπής, απέχουσα παρασάγγας από την θεωρητικά ελευθεριακή αντίληψη της αναρχίας. Όταν οι εκφραστές αυτού του χώρου μετονομάζουν την “αναρχία” σε “αναρχισμό”, αυτό σημαίνει ότι το εξουσιαστικό μαρξιστογενές μικρόβιο έχει διεισδύσει ήδη στον κορμό του οργανισμού.
Στο σήμερα, το βασικό τους όχημα είναι ο κοινωνιστικός αντιφασισμός, ενώ αυτός εισάγεται και αναπαράγεται στον καθημερινό πολιτικό λόγο, στην κινηματική συνθηματολογία αλλά και κατ’ επέκταση στις πρακτικές τους η ιδέα μιας επαναστατικής συνέχειας ανάμεσα στη δράση των κομμουνιστών ανταρτών του ’40 και αυτήν των καθωσπρέπει αναρχικών του σήμερα. Η πιο καταφανής εκδήλωση αυτής της στροφής δεν είναι άλλη από το γνωστό σύνθημα “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς”, που δονεί πλέον τα μπλοκ των ακροαριστερών / αντιρατσιστών / αναρχικών / αντιεξουσιαστών. Έτσι, ούτε λίγο ούτε πολύ οι κλασσικοί αναρχικοί και ο αναρχικός χώρος, όπως τον γνωρίζαμε, αμφότεροι έχουν διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν κινδυνεύουν με πολιτική εξαφάνιση. Αντικαταστάθηκαν από το ερμαφρόδιτο πλήθος των αντιφασιστών Μα, είναι ιδεολογία ο αντιφασισμός; Φυσικά και όχι. Είναι ιδεολόγημα, ολότελα ξένο προς την ιδέα της αναρχίας.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά για τον ριζοσπαστικό εθνικισμό! Θα εξηγήσουμε αμέσως. Η ομοιότητα όσων βασανίζουν τον αναρχικό / αντι-εξουσιαστικό χώρο με όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στον ακροδεξιό / εθνικοσοσιαλιστικό χώρο μονάχα συμπτωματικά μπορεί να ιδωθούν. Τα όσα κωμικά διαδραματίζονται στον χώρο της ακροδεξιάς και του λεγόμενου υπαρκτού εθνικοσοσιαλισμού, μονάχα ως τέτοια μπορεί να ιδωθούν. Εμείς παραμένουμε ριζοσπάστες εθνικιστές. Α-Ν-Ε-Ν-Τ-Α-Χ-Τ-Ο-Ι Μ-Α-Ι-Α-Ν-Δ-Ρ-Ι-Ο-Ι Ε-Θ-Ν-Ι-Κ-Ι-Σ-Τ-Ε-Σ…
Στις 19.5.13 και συγκεκριμένα στον Άγιο Κωνσταντίνο Αγρινίου, όπου ο αριστερός συρφετός επιχείρησε να παρεμποδίσει τον βουλευτή Μπαρμπαρούση να καταθέσει στέφανο μετά το πέρας της επισήμου εκδηλώσεως και ανήμερα της Γενοκτονίας των Ποντίων, ακούστηκε μαζικά το σύνθημα “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς” από τα γίδια του Κ.Κ.Ε. Ο εγχώριος, ωστόσο πάντοτε έξωθεν εισαγόμενος αντιφασισμός εκπορεύεται από τα κομμουνιστικά ανδρείκελα του Περισσού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης και διά στόματος του νέου Γ.Γ του Κ.Κ.Ε ακούστηκαν απειλές περί αναλήψεως “ακραίας δράσης εναντίον των φασιστών”. Με λίγα λόγια “S.O.S Πεντάγωνο, καλεί Μόσχα” ή “Σφυρί καλεί Δρεπάνι”… Σιγά τα αίματα κομμουνιστές. Τα κονσερβοκούτια σας θα τα γυρίσουμε αντίστροφα και θα τα κάνουμε σιδερένια θηλιά στο λαιμό σας…
Η υποκριτική κοινωνιστική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι φορείς των επαναστατικών ιδεολογιών πρέπει να απευθυνθούν στο λαό και να μετατρέψουν την οικονομική κρίση και τα υπόλοιπα κοινωνικά συνεπακόλουθα σε μία επαναστατική ευκαιρία δημιουργίας (αντι) εξουσίας, οπότε και θα πρέπει να εγκαταλείψουν τα αυθεντικά ιδεολογικά στεγανά τους και να αλληλοζυμωθούν με τη βίαια προλεταριοποιούμενη πρώην μικρομεσαία και μεσαία τάξη και τους αγελαίους νεοέλληνες ψηφοφόρους, σήμανε εν μέρει και τον αφοπλισμό (ιδεολογικό ευνουχισμό) της γνήσια επαναστατικής κριτικής στα πράγματα. Τη ζήσαμε στο πετσί μας και τούτη την θεαματική πλαστικότητα της γνώμης, η οποία τάχθηκε ενάντια στην ιδέα της ανεξέλεγκτης εξέγερσης που τόσο φόβισε τ’ αφεντικά και τα δουλικά τους, τόσο με την τέλεια βαλβίδα εκτόνωσης, αυτή των αγανακτισμένων, όσο και με την αποδοχή προς τις εργατικές εκδηλώσεις των γελοίων αριστερών “εθνικομπολσεβίκων” του Ε.ΠΑ.Μ του γλοιώδη οικονομολόγου (γ) Καζάκη. Το Ε.ΠΑ.Μ έχει υιοθετήσει το σύνθημα “ένας είναι ο δρόμος, λαέ, για να νικάς, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- Μελιγαλάς”, καθώς το κάνει και η νεολαία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α κατά περιπτώσεις, όποτε αυτό αποφέρει πολιτικά προπαγανδιστικά κέρδη. Και επειδή, όπως λέει και ο λαός, “δεν κάνουν τα ράσα τον παπά”, θα έπρεπε τουλάχιστον να αρχίσει να αναρωτιέται η ίδια μαύρη αναρχία και οι πιστοί της γιατί άραγε να ταυτίζεται στο πολιτικό με τους κοκκινόμαυρους σοσιαλδημοκράτες και τους καραγκιόζηδες εθνικομπολσεβίκους. Να μην ξεχάσουμε και τον αριστερό κατάπτυστο “υπερπατριώτη” Καραμπελιά της πατσαβούρας Άρδην-Ρήξη. Η έννοια του αντιγερμανικού και αντικατοχικού πατριωτισμού του αρχίζει και σταματάει στο σημείο που πολιτικά ανδρώνεται ο αντιφασισμός που δεν θίγει τους Εβραίους. Μέχρι εκεί. Οι καταλήψεις της κοινοβιακής ζωής και του μητροπολιτικού ριζώματος γίνονται σικάτες και συμπυκνώνονται στις ιλουστρασιόν λαϊκές συνελεύσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Οι αναρχικοί / αντιεξουσιαστές πρόδωσαν μόνοι τους όλα όσα δήθεν υπερασπίστηκαν τόσα χρόνια μέσω των καταλήψεων στέγης. Εξ ου και οι υψωμένες γροθιές εν είδη παράδοσης άνευ μάχης με τις κατασταλτικές αρχές στην δεύτερη προσπάθεια επανακατάληψης της Villa Amalias.
Η αέναη ιδέα της πατρίδας έγινε κεντρικής σημασίας στην ατζέντα των διαφόρων πατριδοκάπηλων εκμεταλλευτών όλων των αποχρώσεων που βιάστηκαν να προλάβουν να την συνδέσουν με τα λαϊκά δικαστήρια που επιφύλασσε τις πρώτες ημέρες της κρίσιμης οργής ο ελληνικός λαός στους πολιτικούς προδότες. Ξάφνου οι προδότες έγιναν άνθρωποι που κρίνονται με επιείκεια. Όσο κι ότι ο ελέφαντας πετάει. Η ιδέα της πατρίδας στολίστηκε με πολιτικά ροδοπέταλα και αφρόκρεμες πολιτικού πουρισμού εν είδη σωτηρίας των μελλοθάνατων. Δεν γνωρίζουν όμως το βασικό: δεν υπάρχει καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους. Αντ’ αυτού συνέβη και το εξής: χάσαμε μέσα από τα χέρια μας τον εχθρό την ώρα που όλοι μαζί ως ασύντακτο κοπάδι κινούμασταν προς άγνωστη κατεύθυνση. Απ’ ό,τι φάνηκε ο εχθρός έτρεχε ανάμεσά μας και κάπου στη μέση της διαδρομής, έκανε στάση δήθεν για να ξεκουραστεί από τους αγώνες και βρήκε την ευκαιρία να εξαφανιστεί. Εμείς συνεχίσαμε να τρέχουμε. Διότι δεν τιμωρήσαμε τους ενόχους, όταν αυτό χρονικά έπρεπε να γίνει. Τώρα η καταστολή και η οικονομική τυραννία έχουν ισχυροποιηθεί και όλα πρέπει να γίνουν από το μηδέν. Ας είναι…
Από τότε που έσκασε μύτη η περίφημη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η αριστερά επέλεξε συνειδητά να ποντάρει τα λεφτά της στο λαϊκίστικο αντιγερμανισμό. Εκεί πάτησε ο νέος πατριωτισμός του νεοέλληνα Δελαπατρίδη των τελευταίων τριών χρόνων, στην αποτίναξη του νεοαποικιοκρατικού ζυγού και στην αντίσταση του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. “Όλοι μαζί να φύγουν οι ναζί” το νέο κορδελάκι, πλάι σε απολιτίκ καρικατούρες της Frau Merkel, μούντζες, στοχοποιήσεις με χρήση laser και αρματοδρομίες με στολές και σβάστικες εν είδη θεάτρου του νεοελληνικού παραλόγου και πακιστανούς που κράδαιναν ελληνικά σημαιάκια.
Ωστόσο, αυτό που διακρίνουμε με έκπληξη είναι μια μυστικιστική έλξη που ασκεί ο τεχνητός αντιγερμανισμός στους εχέφρονες, σώφρονες αλλά και υποκριτικά νομιμόφρονες ανθρωπιστές αντιφασίστες. Μια έλξη που μεταλλάσσεται βαθμιαία σε μια ασυνείδητη προσήλωση στις πιο φιλογερμανικές απόψεις. Αρχικώς, εκφράστηκε ο κίνδυνος ότι μέσω του τεχνητού αντιγερμανισμού, το πλήθος οδηγείται στον κραταιό φιλογερμανισμό. Εξ ου και η έκφραση “εκφασισμός της κοινωνίας”. Μήπως όμως, (αν δούμε τα γεγονότα με μια πιο διεισδυτική ματιά) διαμέσου της ιδεολογικής πόλωσης, το αποτέλεσμα είναι τα υποκείμενα ν’ αναζητήσουν την στράτευσή τους σε κάποιον γνήσια ριζοσπαστικό πόλο (μη θεσμικό) του πολιτικού παιγνίου; Ή μήπως ν’ αποζητήσουν έναν ολότελα νέο τρόπο ζωής, ο οποίος θα εκφραστεί μέσα από την στρατευμένη πολιτική προσέγγιση και πρακτική; Μήπως τελικώς οι λεγόμενες ακραίες ιδεολογίες ριζώνουν ή κερδίζουν έδαφος στη συνείδηση των υποκειμένων;
Για να βρεθεί λοιπόν χώρος σε αυτό το πολιτικό παιχνίδι, η επαναστατική θεωρία και πρακτική έπρεπε να συμβαδίσουν, έστω και συνθηματικά, με κάτι οικείο και γνωστό. Κάτι που θα πόλωνε αλλά και θα ενσωμάτωνε ταυτόχρονα, για να βρεθεί το μερτικό κοινωνικής επιρροής που αναλογεί σε κάθε περίσταση. Ούτως η άλλως, ο απογαλακτισμός από την αριστερά αλλά και τη δεξιά, κατά έναν παράδοξο τρόπο δεν έλαβε ποτέ χώρα στην πατρίδα μας. Χάριν της προσαρμοστικότητας λοιπόν, οι σταλινικοί κυρίως του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ γίνανε συγκαιρινοί πολιτικοί προπάτορες, κι οι αναρχικοί οι κληρονόμοι μιας τυποποιημένης αγωνιστικής αντιναζιστικής / αντιφασιστικής παράδοσης. Ο πατριωτισμός και η εθνικοφροσύνη των εαμιτών όπως και ο συγκεντρωτισμός και ο μιλιταρισμός γίνανε ζητήματα δευτερευούσης σημασίας, για τα οποία η μαύρη αναρχία τούς έδωσε συγχωροχάρτι. Οι τωρινοί εκφραστές αυτού λένε ότι ήταν άλλο το πλαίσιο τότε, και όσοι μάλιστα τολμούν να μιλήσουν εναντίον του, είναι ή φαντασμένοι κοσμοπολίτες ή αφελείς ανιστόρητοι.
Επανερχόμενοι στα ημέτερα, σε ό,τι αφορά τον εγχώριο γαλανόλευκο πατριωτισμό και τον tricolore εθνικοσοσιαλισμό, οι νεόκοποι υπερπατριώτες του παρόντος αποτελούν κράμα της ιδεολογικά απαράδεκτης και ερμαφρόδιτης δεξιάς της μασονικής καλτσοδέτας, της κρατικοδίαιτης και παθητικής ακροδεξιάς και ενός γραφικού γερμανόπληκτου φετιχιστικού εθνικοσοσιαλισμού των προηγούμενων δεκαετιών. Όταν οι δεξιοί υπερπατριώτες των ημερών μας σιωπούν όταν πρόκειται για επαναστατική δράση και θεώρηση του πολέμου, διότι αρνούνται τον πόλεμο αλλά και την ριζοσπαστική θεωρία. Μ’ αυτά και μ’ αυτά καταλήγουμε σ’ έναν χώρο της ακροδεξιάς / εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος σιγοντάρει εμμέσως τις κρατικές επιλογές στον τομέα της καταστολής, στρέφεται στον κοινοβουλευτισμό που αρνιόταν επί δεκαετίες και γίνεται ελαφρολαϊκός στα ήθη και τις συνήθειές του. Τι σκληρό ρόκ, τι ελαφρολαϊκό μπαρόκ!
Εμείς από την άλλη, σε πείσμα των καιρών των χλιαρών μέσων έκφρασης και της λογικής δύο μέτρα και δύο σταθμά και ενάντια στην δελαπατρίδικη κατρακύλα στον ρόλο των καλοκάγαθων ταπεινωμένων πατριωτών, κόντρα στον ιδεολογικό ευνουχισμό του γνήσιου επαναστατικού λόγου και συνεπείς στον αγώνα της ολικής ανατροπής του ανθελληνικού κράτους της σαπίλας, δεν συγχωρούμε, δεν παραιτούμαστε ποτέ και φωνάζουμε με οργή: ούτε φερέλπιδες πολιτικάντηδες, ούτε όψιμοι πολιτευτές, μονάχα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ!
ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ!
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
