Ο μέγας φιλόσοφος της ύστερης ελληνιστικής περιόδου Ποσειδώνιος (1ος αιώνας π.Χ.) πίστευε πως σκοπός του ανθρώπου είναι να φιλοσοφεί. Σκοπός της φιλοσοφίας είναι η ηθική καλλιέργεια της θεϊκής ουσίας του ανθρώπου, η θεραπεία της ψυχής από την αδυναμία της σαρκός και η εύρεση νοήματος στην ύπαρξη. Η φύση του ανθρώπου είναι πολύπλοκη, δυσνόητη, σχεδόν παράλογη. Διαγεγνωσμένες είναι και οι διαφορές μεταξύ του τρόπου σκέψης αντρών και γυναικών. Όχι μόνο ως φυσιολογία, γενικά ως σκέπτεσθαι. Σε γενικές γραμμές δε, μπορεί να υποστηριχθεί πως σε μεγάλο βαθμό έχει παραμείνει ίδια από την εποχή του «πολιτισμένου» του βίου, (10.000 π. Χ.- )και πιθανόν να παραμείνει ίδια στo επέκεινα.
Ο άνθρωπος, ως ανώτερο χορδωτό θηλαστικό, έχει κληρονομήσει συγκεκριμένα ενστικτώδη χαρακτηριστικά, από τους θεωρούμενους «προγόνους» του. Ως μέρος του ζωικού βασιλείου, κυριότερος γονιδιακά επιβαλλόμενος σκοπός είναι η επιβίωση και η αναπαραγωγή. Προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του αυτό, μετέρχεται υλικές και νοητικές διαδικασίες. Στην σύγχρονη εποχή ασφαλώς, τα άγρια ζωώδη ένστικτα έχουν παραμεριστεί σημαντικά, αλλά δεν έχουν εξαλειφθεί. Ο άνθρωπος είναι ένα ικανότατο ζώον (με την Αριστοτελική έννοια), προικισμένο με πολλά ελαττώματα. Ψευτιά, ιδιωτία, καιροσκοπισμός, συμφεροντολογισμός, εγωισμός, απληστία, απιστία, φαιδρότητα, ανηθικότητα...
Ωστόσο, υπό ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος δύναται να μεγαλουργήσει, μεταλλάσσοντας τα μειονεκτήματα του σε προτερήματα. Μεγάλη σημασία διαδραματίζει το πολιτειακό και αξιακό σύστημα στο οποίο διαβιεί ο άνθρωπος. Κάποια πολιτεύματα, ενώ επιφανειακά δείχνουν ταιριαστά, στη ζωώδη και αυτοκαταστροφική του φύση, αφού ο άνθρωπος είναι ίσως το μόνο ζώο ικανό για δημιουργία και όλεθρο. Κάποια άλλα, περιέχουν μέσα τους τον σπόρο της αυτοδιάλυσης. Ως γνωστόν, κάθε άνθρωπος θα γινόταν τύρρανος, εάν μπορούσε. Κάθε ανθρώπινη σχέση διέπεται από εξουσιαστικές νόρμες. Δοθείσας της ελευθερίας, ο άνθρωπος μετατρέπεται εκ νέου σε εκείνο το σκληροτράχηλο ζώο, εξαίρετο για επιβίωση στη ζούγκλα, συνάμα τρομακτικό για τον κοινωνικό ιστό. Ο πρωτογονισμός του σήμερα είναι η περιφρόνηση της ανθρώπινης φύσης, και ταυτόχρονα η υπερεκτίμηση αυτής.
Ο σημερινός πρωτογονισμός σκιαγραφείται στο πρόσωπο τόσο ενός ευτραφούς Πάγκαλου, ενός άπλυτου καταληψία και ενός σπονδυλοκάμπτη «κομπιουτεράκια», όχι στον «χούλιγκαν» εθνικιστή, όπως τον παρουσιάζουν. Συνήθως ο άνθρωπος, εκ φύσεως, επιλέγει και πράττει σύμφωνα με ότι τον βολεύει και εξυπηρετεί την επιβίωση του ως μονάδα. Σήμερα, η «βολή» είναι ο αντιεθνικισμός και ο «μοντερνισμός». Επίσης, τείνει να γίνεται δέσμιος ιδεολογιών, «αιώνιων» αξιών και απόψεων, τις οποίες υποστηρίζει με αφάνταστο πάθος (ιδού ο εγωισμός). Ασφαλώς, κάποιες ιδεολογίες είναι ορθότερες από κάποιες άλλες. Ξεχνά όμως ότι στην καλύτερη περίπτωση, απλώς επέλεξε την όποια «ιδανική» θεωρία, η οποία εκφράστηκε από κάποιον άλλον. Αυτό υπερθεματίζει της ασημαντότητας του μέσου ανθρώπου ανά τους αιώνες.
Η κακοτράχαλη ανθρώπινη φύση και η ανώμαλη εποχή κατά την οποία ζούμε και υπάρχουμε, μας υποχρεώνει να αναφερόμαστε συνεχώς περί ιστορίας, φύσης, ιδεολογίας. Σε καμία άλλη εποχή της γνωστής και ανοικτά παραδεχόμενης συμβατικής ιστορίας, δεν συνέβαιναν τα όσα συμβαίνουν. Και επειδή σε άλλο άρθρο «κατακεραυνώναμε» συγκεκριμένους, θα πρέπει να έχουμε και την τιμιότητα να ομολογήσουμε πως τα όσα προωθούν, γίνονται αποδεκτά από τον πολύ κόσμο. Αποδοχή δεν είναι μόνο η συμμετοχή, αλλά και η απάθεια. Βεβαίως κάποιοι πάντα αντιδρούσαν σε κάθε νέα αλλαγή. Οι κομμουνιστές έλεγαν κάποτε πως «θα αλλάξουμε τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους», υποτίθεται για το «κοινό καλό». Κάτι τέτοιο αναμφισβήτητα λαμβάνει χώρα στις μέρες μας.
Πολλοί ευαγγελίζονται μια κάποια αλλαγή, λίγοι είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν, άλλοι πολεμούν στο λάθος στρατόπεδο... Διότι αυτό είναι το ζήτημα. Σε ποιο στρατόπεδο πολεμάς, γιατί αγωνίζεσαι και αν αγωνίζεσαι δίκαια. Εμείς οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές και ιδεαλιστές, πολεμούμε το σύστημα, το οποίο δήθεν αποκηρύσσουν τόσοι και τόσοι, ενώ ταυτόχρονα υιοθετούν υποβολιμαία πολλά από τα δόγματα και τις πρακτικές του. Οπότε, απαιτείται να αλλάξει η φύση του ανθρώπου. Ή πρέπει να παραγκωνιστούν όσοι λαοί αποδέχονται και οικοδομούν τη «νέα τάξη». Και πάλι, προσπαθούν να μας πείσουν πως η ανθρωπότητα είναι μία και αδιαίρετος. Η ιστορία και οι τόσο διαφορετικοί πολιτισμοί, με επίσης χαώδης διαφορές στην αντίληψη του καλού, του ωραίου, του δίκαιου, τους διαψεύδει τραγικά. Όταν αποτυγχάνει και αυτό το σόφισμα, επικαλούνται το αφοπλιστικά επιτήδειο σύνθημα «share our similarities, celebrate our differences». Όλα αυτά οδηγούν στο παγκόσμιο χωριό, με σηματοδότη την ένωση της ανθρωπότητας. Σ’ ένα χωρίο βέβαια, στο οποίο κάποιος που ασελγεί στην κόρη του θα είναι επιφανής και σεβαστός. Ήδη στην Ολλανδία, με το κόμμα των παιδεραστών και των κτηνοβατών, δικαιώνονται τα «καλά» του πολυπολιτισμού. Κι αν κάποιος ισχυριστεί πως δεν πρόκειται για «ολλανδικό» ελάττωμα, αλλά για ανθρώπινο, ας σκεφτεί τίνος πολιτισμού μυαλά επιτρέπουν και διαφημίζουν ένα τέτοιο μοντέλο.
Αν η φύση είναι ίδια, τότε να εφαρμόσουμε αποτρεπτικά κριτήρια. Και αυτό αντιστρατεύεται την «πολυφωνία». Πιθανόν. Ποίος είπε ότι η πολυφωνία είναι πάντα καλή; Χωρίς το ανάλογο υπόβαθρο. Η ότι η πλειοψηφία είναι ενάρετη και άξια να κρίνει; Αν ο πολιτισμός αφήνονταν στις μάζες, (από τις μεγάλες προσωπικότητες και τους ηγέτες) αυτές θα τον κατέστρεφαν (Γκ. Λε Μπον). Σήμερα βεβαίως, και οι ηγέτες είναι κάκιστοι. Και σ’ αυτό, φταίει η μάζα, που διαλέγει τους φαιδρούς, αφού είναι ανόητη και ποταπή και η ίδια. Η ατομική αυταρέσκεια κατακρεουργεί το σύνολο και τον πολιτισμό στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Και βασικά, οι πολυπολιτισμικές και «πολύχρωμες» κοινωνίες, είναι ένα κακόγουστο θέαμα. Άμα το θρίαμβο της δημοκρατίας και της «πολυφωνίας» των φαύλων, οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχουν πάρει την κάτω βόλτα. Τα αποτελέσματα της «βούλησης» του λαού, των μικροαστών «κοσμοπολιτών», των ηθικά αδύναμων υλιστών και συμφεροντολόγων, είναι κάτι παραπάνω από ορατά. Οδήγησαν στο να μας κυβερνούν «πορφυρογέννητοι» σαν τον Παπανδρέου, μέλη της Παγκόσμιας Τράπεζας, της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, εντεταλμένοι της Τριημερούς Επιτροπής (Trilateral) και άλλων παρόμοιων «ευαγών» ιδρυμάτων, κάτι που εξυπακούεται ότι δεν συμβαίνει αποκλειστικά τα τελευταία χρόνια... Ίσως κάπως απρόσμενα, θα συμφωνήσω με όλους τους «πορφυρογέννητους», πως οι πολλοί πρέπει να εξουσιάζονται από τους λίγους.
Οι μάζες, δηλαδή το άθροισμα «ξεχωριστών» και «μοναδιαίων» ανθρώπων, υποκύπτουν στα ένστικτα, τον μιμητισμό, τις «αυθεντίες», την προπαγάνδα των ΜΜΕ και της μόδας. Συνεπώς, το θέμα είναι τι πρεσβεύουν αυτοί οι «λίγοι», που πρέπει να διοικούν. Πρέπει να είναι από το λαό; Διότι αν δεχτούμε την φαυλότητα των μαζών, αυτό δεν φαντάζει ως πλεονέκτημα! Μάλλον οφείλει να είναι κάποιος ισχυρός, άριστος ηθικά, δίκαιος, ελιτιστής, με αίσθημα αυτοθυσίας, αντισυστημικός, οραματιστής και φλογερός Πατριώτης. Όχι ασφαλώς τύπου Ομπάμα και των ομοίων του... Κάποιος σαν τον Αιμίλιο Παύλο ή τον Κράσο. Να ανυψώσει τον μέσο άνθρωπο, σε σημείο να απευθύνεται ως ίσος προς ίσους, όπως ο Αλέξανδρος. Λέοντας μεταξύ λεόντων. Αυτή θα ήταν μια υπερβατικά ιδανική κοινωνία. Επιστρέφουμε μοιραία στη φύση του ανθρώπου. Χωρίς τον πειθαναγκασμό, πρώτα και κύρια, και έπειτα τη διαπαιδαγώγηση, ο άνθρωπος γίνεται το «φοβερότερο θηρίο». Όλα τα μεγάλα πνεύματα, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Νίτσε, Σοπενχάουερ κλπ., συνηγόρησαν υπέρ της ελαττωματικής φύσης του ανθρώπου, της ανισότητας των φυλών, και του χάους που επικρατεί όταν κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν «με το στανιό» τον ανόητο, τον βλαβερό, με τους «υγιείς» ανθρώπους, που ήδη είναι ασθενείς, όντας άνθρωποι!
Ειδικά στην Ελλάδα, που κλαιγόμαστε για τον κακό φασισμό και τα βασανιστήρια κατά των αριστερών, είδαμε ποία ήταν πάντοτε η συμπεριφορά των «συνελλήνων» αυτών και τι χάος έχουν επιφέρει σήμερα στην κοινωνία, προκειμένου να επιβάλλουν τις ιδέες τους. Και πόσο διαλλακτικοί είναι... Αυτοί που κραυγάζουν για το σύνολο, είναι οι πιο ατομιστές και συμφεροντολόγοι. Εξ ου και η αποφυγή της ορθής διδασκαλίας τους. Όσο δεν ξεφεύγουμε απ’ τον αυτοκαταστροφικό και μη ρεαλιστικό συναισθηματισμό και τον «ανθρωπισμό» μας, ούτε εμείς, ούτε κάποιο άλλοι, θα γίνουν/με ποτέ αληθινοί άνθρωποι. Υπεράνθρωποι.
Μαχητικός Πυρήνας Μακεδονίας
