'Όσο πιο δύσκολη η σύγκρουση, τόσο πιο ένδοξος ο θρίαμβος', γράφει ο Τόμας Πέιν. Ο 'ναζιστικός' χαιρετισμός προκαλεί το απύθμενο συναίσθημα μίσους στους αντιφασίστες-δημοκράτες. Δεν είναι ότι μυγιάζονται, ότι έχουν την μύγα. Οι αντιφασίστες-δημοκράτες είναι μύγες. Οι σύγχρονοι απολογητές του αντιφασισμού-εκδημοκρατισμού, στην πλειοψηφία τους, ήσαν αγέννητοι, οπόταν ο κατηραμένος (ως άλλος όφις) χαιρετισμός αυτός κατέστη ταυτισμένος με τον 'ναζισμό'. Ο χαιρετισμός δεν είναι 'ναζιστικός'. Είναι ένα χαστούκι στην κοινωνία που σαπίζει. Είναι ένα ράπισμα που σπάει κόκκαλα. Γι' αυτό τον γουστάρουμε. Επειδή συνθλίβει, επειδή σε κάνει να κομπιάσεις και να πεις ασυνάρτητες δικαιολογίες. Επειδή θέλει άντερα, όταν και όπου αυτός λαμβάνει χώρα με αξιοπρέπεια και πολιτική συνέπεια. Τότε, τα αντιφασιστικά-δημοκρατικά δάκρυα είναι ένα παγωμένο ντους τις κρύες νύκτες του καταχείμωνου. Στην δική μας λογική, κρύο μπορεί να κάνει και κάτω από τα κλινοσκεπάσματα. Στην λογική των αντιπάλων μας μονάχα μπορεί να κάνει ζέστη. Η δική μας αγωνία αφορά την πολιτική λογική του χαιρετισμού, δεδομένου ότι έχει πολιτικό χρώμα και τα περιθώρια για αστεϊσμούς που παράγουν έναν άνευρο και ζημιογόνο νεοναζισμό και ψωροφασισμό είναι μεγάλα. Και επειδή κάνουμε λόγο για συνέπεια και πολιτική αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει τους αγωνιστές που δίνουν μάχες και δεν παραιτούνται, δεν ισχύει η λογική της ακροδεξιάς και των ψευτοναζήδων που αποσκοπούν στην αρνητική διαφήμιση και την θεωρούν κέρδος. Εμείς πιστεύουμε στο αίμα και την τιμή και αυτά δεν εξαγοράζονται για κανέναν λόγο. Ξερά και σε όποιον αρέσουν αυτά που γράφουμε. Όποιος το παίζει πολύ μακιαβελικός ή ότι έχει αφομοιώσει τόσο καλά το μακιαβελικό πνεύμα του λέμε: 'Εδώ είναι η αρένα και είσαι ο ταυρομάχος χωρίς το ξίφος. Προχώρα να σε δούμε. Εάν είσαι πολύ θεωρητικός, τόσο δεν κάνεις ούτε για να κόβεις εισιτήρια στην αρένα, αλλά το κοτέτσι σου ταιριάζει γάντι'.
Οποιοσδήποτε, ανεξαρτήτως φυλής, έθνους, θρησκείας, ιδιοσυγκρασίας, μορφολογίας, φυσιολογίας, μπορεί να ιδωθεί ως νεοναζιστής από την στιγμή που θα σκεφτεί να υψώσει το χέρι του, το αριστερό ή το δεξί δεν παίζει κανέναν ρόλο. Πλέον μπορεί να υψώσει ακόμα και το πόδι του μιας και κάθεται στον αναπαυτικό καναπέ του κάνοντας πικρόχολη κριτική σε όσους υψώνουν τις γροθιές τους στα μαχαίρια που υψώνει η εξουσία. Η υπόθεση της χαιρετούρας μας απασχολεί στον βαθμό που βγάζουν σπυράκια οι πολιτικοί αντίπαλοί μας. Παρά ταύτα, η αισθητική μας το επιβάλλει, μας ενοχλεί το κακόγουστο και το πολιτικά φαιδρόν του πράγματος. Η καφροσυμπεριφορά του καγκουρονάζουλα που δεν ξέρει που πάνε τα '4' και τα '14' (όχι καν τα '88') και αναλώνεται σε απανωτές 'selfie' στον καθρέφτη του σπιτιού του για να ικανοποιήσει το κακέκτυπο είδωλο που σχηματίζει με τόσο κόπο στον φακό του νέου του Samsung Galaxy, μας καίει εγκεφαλικά κύτταρα.
Πώς να το πούμε, σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν παλεύεται άλλο με τα νούμερα που πασχίζουν να γίνουν αριθμοί! Πρέπει να τελειώνουμε με όλους αυτούς. Υπάρχουν κάποιοι παλαβοί που θα το τερματίσουν το παιχνίδι και θα το κόψουν το γαμημένο το σκοινί παλεύοντας μέχρι τέλους στην κούρσα αυτή. Εμείς είμαστε αυτοί που θα σύρουμε τον χορό και θα πέσουμε απ' τον Ζάλογγο. Δεν θα ηττηθούμε που να πάρει η ευχή. Θα πεθάνουμε, αλλά δεν θα παραιτηθούμε. Τα λόγια αυτά έχουν σφραγιστεί προφητικά μέσα από έναν απαράβατο όρκο ζωής και θανάτου. Θα παγώσει η κόλαση, θα στεγνώσει η θάλασσα, θα μετακινηθούν βουνά, θα πεθάνουμε, αλλά το κίνημα θα ανασυσταθεί, σε πείσμα κάθε κατεργάρη, από την τέφρα του και ας μην υπάρχουμε ως πρωτοπόροι για να ζήσουμε την μαγεία του αγώνα. Ας είναι, η μαγεία της στιγμής δεν πληρώνεται με όλες τις μαγικές στιγμές του κόσμου. Το τρένο έχει μπει στις ράγες και κανείς δεν θα το κάνει να σταματήσει. Κάποιοι βάλτε το καλά στο μυαλουδάκι σας, μπας και περισώσετε κάτι.
Η εν λόγω χειρονομία θεωρείται επιθετική, προσβλητική, ενοχλητική, δυσάρεστη από την πλειοψηφία. Σεβόμαστε την αλήθεια, όχι την πλειοψηφία και τις 'ακλόνητες' αλήθειες της. Το αντεπιχείρημα στην 'επιθετική' εκδήλωση που αποτελεί ο χαιρετισμός, αυτός καθαυτός, εξαιτίας του οποίου 'ξυπνούν' μνήμες που προκαλούν αγανάκτηση, δυσφορία ή εφιάλτες. Η κοινή λογική των προβάτων ταυτίζεται με την προπαγανδιστική λογική των λύκων του συστήματος, καθότι η αποστροφή στον χαιρετισμό και σε ό,τι αυτός συνδέεται συνειρμικά ή μη, είναι η κοινή συνισταμένη της πολιτικής αποτυχίας για όσους μπερδεύονται ανάμεσα σε πρόβατα και λύκους, για όσους επιμένουν στο γκρίζο, στην ουδετερότητα και αποφεύγουν την λογική των άκρων. Το μέτριο, το χλιαρό, το συμβατικό και το ορθολογιστικό μας προκαλούν απέχθεια. Οι κάθε λογής και οι κάθε κοπής αδιάφοροι δεν έχουν θέση ανάμεσά μας, παρά μονάχα απέναντί μας, καθώς θα τους σημαδεύουμε με κάποιο αξιοπρεπές διαμέτρημα στο κεφάλι.
Ο Hitler επέβαλε τον χαιρετισμό στις τάξεις του γερμανικού λαού και κατ' ουσίαν στο μονοκομματικό κράτος του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού και ακόμα παραπέρα. Ο ναζιστικός χαιρετισμός υπήρξε ο λαϊκός χαιρετισμός που ξεπέρασε τα όρια ενός κόμματος ή ό,τι αφορά την συμπεριφορά των μελών του σε σχέση με την κοινωνία. Ο χαιρετισμός απετέλεσε τον συνεκτικό δεσμό των μελών της κοινωνίας. Το κόμμα έγινε το μονοκομματικό κράτος και η ίδια η κοινωνία που δεν αποστρέφεται το κράτος, όπως συμβαίνει παραδοσιακά. Διαπέρασε την έννοια του λαϊκού, του πολιτικού, όπως και του στρατιωτικού και του ταξικού. Τα ενοποίησε όλα και αυτό είναι το ποθούμενο. Να γίνει το αυτονόητο. Όπως γίνεται σήμερα με έναν μαγικό τρόπο που ελάχιστοι αντιλαμβάνονται στον ιδεολογικό χώρο στον οποίον κινούμαστε στον ελλαδικό χώρο με τα αμέτρητα κουτσά και στραβά του. Και για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πραγματικά κοσμογονικό. Ταιριάζει άριστα αυτό που έχει γράψει ο Ίων Φιλίππου στο βιβλίο 'Πολιτικός Οδοδείκτης' (εκδόσεις Ήλεκτρον) στην περίπτωση αυτή. Ο αφοσιωμένος αγώνας μίας δράκας φανατικών και προ πάντων πιστών Εθνικοσοσιαλιστών, ανεξάρτητα που αυτοί άνηκαν ή ανήκουν σε οργανωτικό επίπεδο, απέδωσε καρπούς. Οι αγώνες τους δεν πήγαν χαμένοι. Γι' αυτό πιστευούμε στον αγώνα με όλο μας το είναι. Είμαστε ερωτευμένοι με τον αγώνα, τις ιδέες μας τις αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγαπάμε τους έμψυχους φορείς των ιδεών μας. Εάν αυτά δεν συντρέξουν, τότε ας διαλέξουμε μία άλλη πολιτική θεωρία. Υπάρχουν πολλές για να επιλέξει κανείς, ωστόσο Εθνικοσοσιαλισμός μία φορά δεν θα είναι. Γι' αυτό ζούμε επικίνδυνα την κάθε στιγμή. Γι' αυτό παίζουμε ρώσικη ρουλέτα συνεχώς. Κάθε φορά ενδέχεται να τελειώσουν όλα. Κάθε φορά μπορεί να είναι η τελευταία μας. Όπως όταν κάνουμε έρωτα με την/τον σύντροφό μας αντιστοίχως για άντρες και γυναίκες. Όλα γίνονται παθιασμένα και τίποτα δεν προσχεδιάζεται. Ξαφνικά ζούμε την ένταση της στιγμής και η χαρά έρχεται μέσα από τον αγώνα. Ποτέ δεν ξέρουμε εάν θα υπάρξει επόμενη χαρά. Αγωνιζόμαστε για τον λόγο ότι θέλουμε την συνέχεια, να μην την χάσουμε ποτέ από δίπλα μας, γι' αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε πάντοτε τον καλύτερο εαυτό μας και το μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Θέλουμε συντρόφους και συντρόφισσες στον αγώνα μας και τους θέλουμε μέσα σε αυτόν για πάντα. Ο πολιτικός αγώνας, όσο πιο τραχύς γίνεται, τόσο πιο παράφορος είναι ο έρωτας μαζί του και τόσο πιο ερωτευμένοι οι συμμετέχοντες σε αυτό. Φανταστείτε τι συμβαίνει με τους πρωταγωνιστές αυτού. Είναι αναγκασμένοι να ζουν μέσα στην έξαψη σε 24ωρη βάση. Τέτοια πολιτική καύλα, ποιός και πόσοι μπορούν να την αντέξουν; Λίγοι, αλλά σίγουρα καλοί. Όσοι και οι 300!
Στην Γερμανία του Hitler, άπαντες απέδιδαν τον χαιρετισμό, είτε συμφωνούσαν είτε όχι με τον Εθνικοσοσιαλισμό. Όσο για τους αντιφρονούντες, εδώ γελάμε. Υπήρξαν τόσοι αντιφρονούντες όσα και τα διάφορα τσογλάνια που έγλειφαν τους Συνταγματάρχες στην Ελλάδα. Ο Εθνικοσοσιαλισμός τους έκανε ανθρώπους από απλά κοινωνικά ζώα. Το έχουμε πει και ίσως πολλοί να το παρεξήγησαν. Εάν το έκαναν από πρόθεση, ακόμα καλύτερα. Θα το πούμε κομψά. Όσο πιο αντιφασίστας το παίζει κανείς, τόσο πιο πολύ μας πείθει ότι στο βάθος της ψυχής του αισθάνεται φασίστας. Για εμάς, φασίστας και αντιφασίστας αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος για την αξία του βλακός. Οποιαδήποτε προσπάθεια δαιμονοποιήσεως του χαιρετισμού, αποτελεί μία άστοχη πολιτική ενέργεια, την οποία οφείλουμε να την κατατάξουμε εκεί που της αξίζει. Ο Hitler μπορεί να κατηγορηθεί μονάχα για όσα δεν έπραξε. Τουναντίον, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για όσα έπραξε. Οι μοναδικοί που μπορούν να εκφέρουν θετική ή ακόμα και αρνητική κριτική άποψη για τον Hitler ή να ομιλήσουν για εκείνον είναι οι Εθνικοσοσιαλιστές. Ουδείς άλλος. Οι θλιβεροί αντιφασίστες του σήμερα, οργανική συνέχεια εκείνων που πολέμησαν τον Hitler στην εποχή του, δικαιώνουν την ρήση του Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται. 'Οι φασίστες του μέλλοντος θα λέγονται αντιφασίστες'. Η πρόθεση ψήφου εμπιστοσύνης, η ψηφοφορία που διεξάγεται με την ύψωση του χεριού, αριστερό ή δεξί δεν παίζει κανέναν ρόλο, εγείρει πάντοτε την καχυποψία σε όσους παρακολουθούν την διαδικασία, καθότι ο αντιφασιστικός-δημοκρατικός εσμός παραμονεύει να εισπράξει εύσημα πολιτικής ορθότητος, εάν για ελάχιστες μοίρες το γώνιασμα του καρπού του χεριού παραπέμψει στον ναζιστικό χαιρετισμό. Στη διάρκεια του 20ου αιώνος, ο χαιρετισμός συνδέθηκε, όχι άδικα, με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Οι Ιταλοί άδραξαν την ευκαιρία να οικειοποιηθούν τον χαιρετισμό, προς ίδιον όφελος, ισχυριζόμενοι ότι αυτός έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Ρώμη. Τουλάχιστον βάσει όσων υποστηρίζει στο βιβλίο του ο Martin M. Winkler 'The Roman Salute: Cinema, History, and Ideology'. Αναφέρει λοιπόν ότι: 'Σε κανένα ρωμαϊκό έργο τέχνης-άγαλμα, νόμισμα ή ζωγραφική-δεν αναπαρίσταται ο χαιρετισμός που συναντάται στο Φασισμό, στον Εθνικοσοσιαλισμό ή σε κάποια άλλη συγγενική ιδεολογία. Επίσης είναι άγνωστος και στην Ρωμαϊκή Γραμματεία, δεν αναφέρεται από κανέναν αρχαίο ιστορικό. Ούτε στην περίοδο των Καισάρων, ούτε και στην ρεπουμπλικανική περίοδο. Σύμφωνα με τους μελετητές ο συγκεκριμένος χαιρετισμός εμφανίστηκε κατά τον 18ο αιώνα σε πίνακες που αναπαριστούσαν σκηνές ρωμαϊκών εποχών, όπως πχ. ο 'Oath of the Horatii' του Jacques-Louis David'.
Ο χαιρετισμός δηλώνει στρατιωτική υποταγή και ειδικότερα αποτελεί ενέχυρο υπακοής. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία του αποτελεί αποκύημα της φαντασίας κάθε αντιφασίστα-δημοκράτη. Το επιστημονικό επιτελείο της ΝΑSΑ στις Ηνωμένες Πολιτείες, επέλεξε όχι τυχαία αυτόν το χαιρετισμό, όταν έψαχνε για μια εικόνα αντιπροσωπευτική της ανθρωπότητας, ώστε να την στείλει στο διάστημα, χαραγμένη σε μια πλάκα ταυτότητας, σύμφωνα με την πρόταση του διάσημου αστρονόμου Carl Sagan. Η πλάκα τοποθετήθηκε στο διαστημικό σκάφος Pioneer 10, αποστολή του οποίου είναι να ταξιδεύει σε μακρινούς αστερισμούς, αναζητώντας πιθανά νοήμονα όντα σε κάποιο απομακρυσμένο πλανήτη για να τους μεταβιβάσει ένα μήνυμα ειρήνης και φιλίας. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι Ινδοί και οι Θιβετιανοί, οι Κέλτες, οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι Χριστιανοί, οι Ιππότες του Μεσαίωνα, ακόμα και οι Ινδιάνοι της αρχαίας Αμερικής χρησιμοποίησαν αυτόν το χαιρετισμό, σε ένδειξη σεβασμού προς κάτι ανώτερο, σε ένδειξη ειρήνης και φιλίας. Συνεπώς, το φαιδρό επιχείρημα, ότι ο χαιρετισμός αυτός, ο ηλιακός, ο δωρικός, όπως αλλιώς θέλετε να τον ονομάσετε, αποτελεί έκφραση μίσους, είναι πέρα από δείγμα βαθιάς ψυχικής νόσου, προϊόν ημιμάθειας. Εξάλλου, οι αντιφασίστες-δημοκράτες, μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες σχιζοφρενικές συμπεριφορές.
Σύμφωνα με τις θεωρίες της σύγχρονης ιατρικής, το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί σαν μία ηλεκτρική μπαταρία που παράγει ηλεκτρικό και μαγνητικό ρεύμα. Ο βελονισμός και άλλες εναλλακτικές ιατρικές μέθοδοι βασίζονται σε αυτό το γεγονός για να πετύχουν αξιοθαύμαστες θεραπείες. Η ίδια η πολικότητα του εγκεφάλου μας καθορίζει μια αντίστοιχη βιο-ενεργειακή πολικότητα στον ηλεκτρομαγνητισμό του σώματος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι τις ανθρώπινες πράξεις 'θετικού τύπου', όπως το να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον, να γράψουμε, να χειριστούμε εργαλεία, κλπ. τις κάνουμε ως επί τω πλείστον με το δεξί χέρι, το θετικά φορτισμένο. Από εκεί προέρχεται και η έννοια του δεξιοτέχνη και του επι-δέξιου. Το δεξί χέρι λοιπόν, δίκαια καλείται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον πιο αρχαίο και παγκόσμια διαδεδομένο ανθρώπινο χαιρετισμό. Έναν χαιρετισμό που, όπως μας έχει δείξει ο ιστορία, μπορούμε να πούμε ότι χρησιμοποιούταν από άτομα τις ίδιας φυλής ως δήλωσης αμοιβαίου σεβασμού, φιλίας και αγάπης. Στο προαναφερθέν βιβλίο του Winkler, η εξαντλητική έρευνα περί της υποτιθέμενης ρωμαϊκής ρίζας του χαιρετισμού, δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν καθιερωμένος στην ρωμαϊκή εποχή. Τουναντίον, οτιδήποτε αφορά την συσχέτιση του χαιρετισμού με την αρχαία Ρώμη προέρχεται από τον γνωστό πίνακα του Jacques-Louis David (1784) 'Ο Όρκος των Ορατίων'. O Οράτιος στο κέντρο της παράστασης είναι έτοιμος να παραδώσει τα ξίφη στους τρίδυμους γιους του που ορκίζονται να νικήσουν τους τρίδυμους επίσης εχθρούς τους Κυρίτες.
Στο σχετικό άρθρο μας, με τίτλο 'Η Ειδοποιός Διαφορά μεταξύ Εθνικοσοσιαλισμού και Φασισμού', εξηγήσαμε με σαφήνεια το εννοιολογικό υπόβαθρο της συσχετίσεως. Γράψαμε για τους δυσκοίλιους ιδεολογικά ή έχοντες επιλεκτική μνήμη: 'Ο Φασισμός μορφοποιήθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι στην Ιταλία μετά τον Α' Π.Π. Ο ίδιος είχε επηρεασθεί από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Ο Μουσολίνι ίδρυσε το φασιστικό κίνημα το 1919, το οποίο είχε αριστερές καταβολές και διόλου εθνικιστικές για να το αποσαφηνίσουμε μία και καλή για τους αδαείς, ονομάζοντάς το 'Fasci Di Combattimento', το οποίο σημαίνει 'ομάδες-δέσμες μάχης (σαφής η αναφορά στις φάσκες και ό,τι αυτές υποδηλώνουν). Η ιδέα της ομάδας-δέσμη μάχης ήταν ήδη γνωστή από τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι αρέσκονταν στην ιδέα της 'αδιάρρηκτης ενότητος'. Σαν να λέμε προλεταριάτο στην σύγχρονη ιταλική εκδοχή του. Ο Μουσολίνι αρχικώς ήταν Αριστεριστής Σοσιαλιστής από ιδεολογικής απόψεως, και Αντι-Εθνικιστής, ωστόσο οι ιδέες αυτού γνώρισαν μία δραματική (επί τα βελτίω) αλλαγή συν τω χρόνω και ίδρυσε το φασιστικό κίνημα'.
Όπως εύκολα προκύπτει από τα παραπάνω, ο χαιρετισμός αποτελεί έκφραση βαθέως σοσιαλισμού -κοινωνισμού. Αποτελεί έμφυλη και διαφυλετική έκφραση αμοιβαίου σεβασμού, φιλίας και αγάπης, όπως σημειώσαμε. Το έργο του Δανού Povl Heinrich Riis- Knudsen 'Εθνικοσοσιαλισμός- Ένα Κίνημα της Αριστεράς', το περιεχόμενο του οποίου έχει διαστρεβλωθεί πίσω από τον πομπώδη και βαρύγδουπο τίτλο του, αποτελεί άλλη μία επιβεβαίωση της αρχικής μας θέσεως. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ακόμα και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υμνητής των Εβραίων, ο φιλελεύθερος μασόνος της δεξιάς, στην προσπάθειά του να σπιλώσει τον Εθνικοσοσιαλισμό (μπορεί ποτέ αυτό να συμβεί;), παραδεχόμενος ότι βρίσκεται στην ακροδεξιά όχθη του πολιτικού Σιωνισμού, επικαλέστηκε δημοσίως το ανωτέρω έργο ως δυκτικό της υποτιθέμενης αριστερής ποιότητας του Εθνικοσοσιαλισμού. Στη φιλελεύθερη λογική του Γεωργιάδη, αναλογισθείτε και σε πόσων άλλων του ιδίου φυράματος, ο Εθνικοσοσιαλισμός ισοδυναμεί με ένα κίνημα σαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, με εθνικιστικό προσανατολισμό ή περίβλημα. Ο Γεωργιάδης, λόγω εντοπιότητος, μπορεί να επισκεφτεί για προληπτικές ή άλλες εξετάσεις την Κλινική Σινούρη. Πέρα από βαθιά μεσάνυχτα, σε ό,τι έχει να κάνει με τον Εθνικοσοσιαλισμό, είναι και μωροί και ημιμαθείς και υβριστές, ο Γεωργιάδης και οι συν αυτώ στον αντιφασισμό-εκδημοκρατισμό.
Οτιδήποτε συνδέει την αρχαία Ρώμη με την Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και ειδικότερα στο ζήτημα του χαιρετισμού αποτελεί απόδειξη ότι ο χαιρετισμός δεν αποτελεί ρωμαϊκό απότοκο. Ναι, σαφώς και χρησιμοποιήθηκε, αλλά δεν γεννήθηκε στην αρχαία Ρώμη και δεν απετέλεσε ιταλική σύλληψη αιώνες αργότερα. Στον βαθμό που ο Φασισμός, όχι ο Εθνικοσοσιαλισμός (παρεκτός εάν υπονοείται οτιδήποτε άλλο περί της αριστερής οδού στο μεταφυσικό επίπεδο), μολονότι αποτελεί ένα αριστερό κίνημα, κατ' ουσίαν αποτελεί δεξιόστροφη εξέλιξη του διεθνιστικού σοσιαλισμού, μία παρασπονδία που συγχέεται σκοπίμως, άστοχα και εκ του πονηρού με τον Εθνικοσοσιαλισμό. Στον βαθμό που ο ιταλικός Φασισμός αποτελεί 'αριστερό' κίνημα, στον ίδιο βαθμό ο καταραμένος χαιρετισμός αποτελεί ρωμαϊκό απότοκο. Εάν ο σοσιαλισμός εξεφράσθη όπως εξεφράσθη στην ιταλική εκδοχή του αναμεμειγμένος με το εθνικό στοιχείο, μολονότι το έθεσε κάτωθεν του συμφέροντος του κράτους (κατά συνεκδοχήν του imperium), αυτό αποτελεί κέρδος για τον ιταλικό Φασισμό της περιόδου και όχι για τον Φασισμό γενικότερα ως έννοια. Ο Φασισμός υπήρξε φαινόμενο που εμφανίστηκε στην Ιταλία, ωστόσο εκφράζει ένα ιδανικό, όσο και εάν διαφωνούμε με αυτό, το οποίο μπορεί να αναμοχλευθεί εκ νέου σε οποιαδήποτε εποχή. Μολονότι τα χαρακτηριστικά αυτού ενδέχεται να είναι πολύ διαφορετικά, η νοοτροπία, η τεχνοτροπία και η αισθητική ίσως να παρουσιάσουν ομοιότητες. Αυτό εναπόκειται στην κρίση του παρατηρητή. Τα μάτια που θέλουν να δουν 'φασισμό' είναι τα μάτια της ψυχής που καρδιοχτυπά φασιστικά. Όταν ένας αξιωματικός του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήθελε να τον χαιρετήσει, στεκόταν με σεβασμό εμπρός του κρατώντας το κράνος του στο αριστερό χέρι, ύψωνε το δεξί χέρι λέγοντας: 'Χαίρε Αλέξανδρε, Βασιλεύ των Μακεδόνων!'. Τότε ο Αλέξανδρος, του ανταπέδιδε τον χαιρετισμό και στην συνέχεια συζητούσαν αυτό που ήθελαν. Επίσης, σε καιρό πολέμου, η ύψωση της χειρός ήταν ένδειξη ότι ο πρατάσων την χείρα ήταν έτοιμος να λάβει όπλο να πολεμήσει. Εν καιρώ ειρήνης ήταν δείγμα ετοιμότητος προς εργασία. Συνεπώς, οι φωνές που κατηγορούν όσους προτίθενται να υψώσουν τις χείρες, δεν ωθούν τον άνθρωπο προς τον προορισμό του (άνω+θρώσκω) και αντιστρατεύονται την εργασία. Πρόκειται για σκοτεινές δυνάμεις και τίποτα παραπάνω. Ο Ανατέλλων Ήλιος αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για όσους αδυνατούν να ζήσουν στο Φως. Ο χαιρετισμός έμελλε να περάσει στην άλλη πλευρά του Ιονίου Πελάγους και να καταλήξει στην Ρώμη. Ήταν λογικό, διότι η Ρώμη εκτός του ότι είχε επηρεαστεί πολύ από την Ελλάδα, τα περισσότερα πρόσωπα του πολιτικού και του στρατιωτικού κόσμου είχαν Ελληνική καταγωγή. Η λέξη που συνόδευε την ύψωση της δεξιάς χειρός, ήταν το 'Ave Caesar Morutari Te Salutan' (στην Λατινική γλώσσα ερμηνεύεται ως 'Χαίρε Καίσαρ, οι Μελλοθάνατοι σε χαιρετούν'). Έτσι, στην Ιταλία ο χαιρετισμός είναι γνωστός ως 'ρωμαϊκός'. Όλοι έχουμε στο νου μας τον Βασιλέα της Ηπείρου, τον Πύρρο, να υψώνει την δεξιάν, ενώ στο αριστερό βαστάει την ασπίδα που αναγράφει 'Ἀπειρωτᾶν'. Ο χαιρετισμός δωρικός-πελασγικός, μετέπειτα ονομάστηκε Ολυμπιακός. Τον συναντούμε σε ιερουργίες. Τον συναντούμε και σε συναθροίσεις της Απέλλας. Τον συναντούμε έως και στο 'Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου' (1977) του Steven Spielberg.
Σκοπός του παρόντος δεν είναι μία ανάλυση πού, πότε, ποιοί, γιατί χαιρέτησαν με το αριστερό ή με το δεξί ή και με τα δύο χέρια. Στις μυστικές συνομιλίες του Hitler (Απομνημονεύματα), με τον τίτλο 'Table Talk 1941-1944'), διαβάζουμε με ημερομηνία 3 Ιανουαρίου 1942, τα εξής ενδιαφέροντα στις σελίδες 172-173:
'Ο στρατιωτικός χαιρετισμός δεν αποτελεί μία χειρονομία καλής θελήσεως. Επέβαλλα τον γερμανικό χαιρετισμό για τον ακόλουθο λόγο. Είχα δώσει συγκεκριμένες εντολές, εξαρχής, ότι σε ό,τι αφορά τον Στρατό εξ αυτών δεν θα πρέπει να μου αποδίδεται ο γερμανικός χαιρετισμός. Ωστόσο πολλοί τον παρέλειψαν. Συνεπεία αυτού ο (Στρατηγός) Fritsch, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, ετιμώρησε όλους όσοι παρέλειψαν να μου αποδώσουν τον στρατιωτικό χαιρετισμό, με ποινή δέκα-τέσσερις ημέρες άνευ εξόδου από τον στρατώνα. Εγώ, με τη σειρά μου, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, εισήγαγον τον γερμανικό χαιρετισμό κατά τον ίδιο τρόπο που ισχύει στον Στρατό.
Στις παρελάσεις, οπόταν οι έφιπποι αξιωματικοί αποδίδουν τον στρατιωτικό χαιρετισμό, τι άθλιο θέαμα προσφέρουν! Το υψωμένο χέρι στον γερμανικό χαιρετισμό, συνιστά έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο! Τον καθιέρωσα ως επίσημο χαιρετισμό στο Κόμμα λίγο αφότου ο Ντούτσε πρώτος τον υιοθέτησε. Έχω μελετήσει την περιγραφή της συνεδριάσεως της Βορμς (17 Απρίλη 1521 στην πόλη Worms, καλείται να αρνηθεί και να αποσύρει τα γραπτά του ενώπιον του αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄), κατά τη διάρκεια της οποίας ο Λούθηρος έγινε δεκτός με τον γερμανικό χαιρετισμό. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν ήθελαν να του δείξουν ότι εβρίσκετο αντιμέτωπο με όπλα, αλλά τον υποδέχονταν με φιλειρηνικές προθέσεις.
Επί των ημερών του Φρειδερίκου του Β' της Πρωσσίας (ο επονομαζόμενος και Μέγας), οι άνθρωποι ακόμα χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον βγάζοντας το καπέλο τους, επιδιδόμενοι σε ανούσιες πομπώδεις χειρονομίες. Κατά τον Μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι συνήθιζαν να βγάζουν ταπεινά το καπελάκι τους, ενόσω οι αριστοκράτες χρησιμοποιούσαν τον γερμανικό χαιρετισμό. Ήταν στο Ratskeller της Βρέμης, περίπου στα 1921, οπόταν είδα για πρώτη φορά αυτό τον τρόπο χαιρετισμού. Θα πρέπει να θεωρείται επιβίωση ενός αρχαίου εθίμου, το οποίο αρχικώς δεδήλωκεν: 'Δείτε, δεν έχω όπλο στο ΄χερι μου!'.
Επέβαλλα τον χαιρετισμό στο Κόμμα στην πρώτη συνάντησή μας στην Βαϊμάρη. Τα μέλη των SS μονομιάς του απέδωσαν ένα στρατιωτικό τύπο. Από τούδε και στο εξής οι αντίπαλοί μας θα μας τιμήσουν με τον χαρακτηρισμό 'σκυλίά των Φασιστών'.
Το 'Hitler's Table Talk 1941-1944' βρίσκεται σε μορφή .pdf εδώ:
Το περιβόητο 'Pledge of Allegiance' ('Υπόσχεση της Υποταγής') γράφτηκε το 1892 στην προσπάθεια να υπάρξει ένα κλίμα ενοποιήσεως (με άρωμα που θυμίζει τον κατοπινό ιταλικό Φασισμό), ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να επουλώσουν τις πληγές που άφησε ο εμφύλιος. Η προσπάθεια ανήκε στον Daniel Sharp Ford, ο οποίος ήτο υπεύθυνος της εκδόσεως 'Youth's Companion', ο οποίος με τη σειρά του ζήτησε από τον Francis J. Bellamy να συντάξει την 'Υπόσχεση της Υποταγής'. Ο όρκος αυτός, για την ακρίβεια, διεδόθη αστραπιαία, ωστόσο ο Ford επέμεινε ότι κάτι του έλειπε. Αυτό το 'κάτι' ήτο ο επίσημος χαιρετισμός. Συνεπώς, τόσο σε αυτή την περίπτωση, αντιλαμβανόμαστε λίαν ευκόλως, ότι ο χαιρετισμός είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το κερασάκι ταιριάζει στην τούρτα, όπως ο τονισμός στις λέξεις. Να το πούμε με πολύ απλά λόγια. Ο χαιρετισμός σε άλλους ταιριάζει και σε άλλους όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι επιβεβλημένος υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι επιβεβλημένος όταν τον αποδίδουμε για να τιμήσουμε οποιαδήποτε προσωπικότητα αξίζει του δικού μας φυλετικού, εθνικού και κοινωνικού σεβασμού και όσων άλλων τινών απορρέουν αυτών. Είναι επιβεβλημένος εάν και εφόσον ζούμε σε ένα εθνικοσοσιαλιστικό περιβάλλον ή επιδιώκουμε να το δημιουργήσουμε. Δεν θα χαιρετίσουμε τον χασάπη ή τον μπακάλη της γειτονιάς μας με υψωμένη την δεξιά, εάν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι δεν δύναται να αντιληφθούν αμοιβαίως τον συμβολισμό της χειρονομίας. Δεν θα χαιρετίσουμε τον/την φίλο/η μας με υψωμένη την δεξιά, προκειμένου να περιπαίξουμε τον συμβολισμό αυτόν καθαυτόν. Το χέρι που υψώνεται, όπως και κάθε άλλο λάβαρο που υψώνεται (ακόμα και εάν ακούγεται σεξιστικό και αφορά την λίμπιντο) αποτελεί αντανάκλαση του φύλου μας. Αντικατοπτρίζει πόσο άντρες είμαστε (τιμώντας τα παντελόνια μας) ή αντιστοίχως πόσο γυναίκες είμαστε (τιμώντας τα φουστάνια μας). Αλλά, αυτά ακούγονται ψιλά γράμματα σε έναν κόσμο που έγινε unisex και ισχύει το 'πούστηδες και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια' και οι γυναίκες φορούν πιο αντρικά παντελόνια και πολλές φορές οι άντρες φορούν γυναικείες φούστες. Τα παραδείγματα πολλά. Μην εκθέσουμε πρόσωπα και καταστάσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσα είπαμε παλιά, αλλά και όσα λέμε στον παρόντα χρόνο, ισχύουν και θα ισχύουν. Η συνέπεια σε αυτό τον κόσμο ουδέποτε έβλαψε τον/την οποιονδήποτε/ οποιαδήποτε. Αντιθέτως, αυτό που καταλογίζουμε στις 'γοργόνες και τους μάγκες' της δικής μας όχθης είναι η ροπή στην ασυνέπεια, παρά στους αντιπάλους μας που ούτε γοργόνες, αλλά ούτε και μάγκες μπορεί να τους θεωρήσει κανείς. Καιροσκόπους μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει. Σίγουρα πολύ λιγότερο ατιμωτικό από το να ταυτιζόμαστε με τους ηλίθιους και τους χαβαλέδες.
