Το 'Stille nach dem Schuß' ή 'Η Σιωπή μετά τον Πυροβολισμό' είναι μία γερμανική παραγωγή του 2000 που κυκλοφόρησε στην αγγλική έκδοσή της ως 'Ρίτα: Ο Θρύλος' και εστιάζεται στην σύμπραξη μεταξύ της ανατολικογερμανικής Στάζι και της δυτικογερμανικής 'Φράξια Κόκκινος Στρατός'. Ακολουθείται η πεπατημένη της παράλληλης παρουσίασης της ζωής φανταστικών χαρακτήρων προς την πραγματική ζωή των μελών της οργάνωσης. Τα μέλη της 'Φράξια Κόκκινος Στρατός' αγωνίζονταν στο όνομα της ταξικής πάλης, του αντι-καπιταλισμού-αντι-
Παρόλο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας είχε υπογράψει συμβάσεις εναντίον της τρομοκρατίας, η ανατολικογερμανική μυστική αστυνομία, η Στάζι, έδειξε απρόθυμη να βοηθήσει. Ο επικεφαλής της Στάζι, Έριχ Μίλκε, διεφώνησε. Σε μία συζήτηση με τον αξιωματούχο της Στάζι, Έρβιν Χουλ, ο Μίλκε εξέφρασε την συμπάθειά του στις τρομοκρατικές επιθέσεις της RAF εναντίον της Δυτικής Γερμανίας και αμερικανικών στόχων, τις οποίες συνέκρινε προς τις δικές του δραστηριότητες στα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Διέταξε τον πράκτορα Χουλ να τους υποστηρίξει ανεπίσημα. Για τον σκοπό αυτό, ο Χουλ ενοικίασε ένα ασφαλές κρησφύγετο για τους δραπέτες και τους εκπαίδευσε μυστικά στη χρήση πολεμικών όπλων. Καθώς η Ρίτα παρακολουθούσε τους συντρόφους της να εκπαιδεύονται στα αντιαρματικά όπλα, αισθάνθηκε τρομοκρατημένη. Ο Χουλ υπερηφανεύτηκε ότι η RAF έπρεπε 'να παραβεί τους κανόνες, διότι στο εξής θα μπορούσαν να τους διαμορφώσουν από κοινού'. Εξήγησε ότι σε όσους επιθυμούσαν να παραιτηθούν του ένοπλου αγώνος θα τους δίνονταν νέες ταυτότητες, ώστε να ξεκινήσουν μία νέα ζωή στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Οι γυναίκες της ομάδας, Φρεντερίκε 'Αντεμπαχ και Ρίτα Βόγκτ, εδέχθησαν την προσφορά, ενώπιον των σοκαρισμένων και τρομαγμένων ανδρών. Ο Χουλ έπειτα προετοίμασε την Ρίτα για την νέα ταυτότητά της και την δασκάλεψε για τον φανταστικό χαρακτήρα που θα παρίστανε εφεξής, την θρυλική Ρίτα, ή αλλιώς το υπόβαθρο της νέας 'αλήθειας' της. Η Ρίτα προσελήφθη σε μία ταπεινωτική εργασία, σε μία εργοστασιακή επιχείρηση ένδυσης κρατικής ιδιοκτησίας. Διέδιδε ότι προήρχετο απ' την Δυτική Γερμανία και μετανάστευσε εθελούσια περνώντας απ' το Τείχος του Βερολίνο, σοκάροντας τους συναδέλφους της, οι οποίοι δεν είχαν ακούσει άλλοτε μία παρόμοια ιστορία. Υποτίθεται ότι η Ρίτα συνέλεξε χρήματα αλληλεγγύης απ' τους Σαντινίστας και με τη θέλησή της δώριζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Οι συνάδελφοί της αηδιασμένοι της αντέτειναν ότι τα χρήματα κατέληξαν στο ταμείο της κυβέρνησης της Ανατολικής Γερμανίας και ότι οι ισχυρισμοί περί βοήθειας προς την Νικαράγουα ήταν μία εξαπάτηση. Η συγκαταβατική απάντηση της Ρίτα προς τους συναδέλφους της προκάλεσε τον αποτροπιασμό τους και την ξέγραψαν. Η αλκοολική και καταθλιπτική συνάδελφός της, Τατιάνα, ήταν η μοναδική που ανέπτυξε δεσμούς φιλίας μαζί της. Συνδέθηκαν με βαθιά φιλία, η οποία κατέληξε σε λεσβιακό έρωτα και σχέση μεταξύ τους. Μία ανακοίνωση από τηλεοράσεως για την RAF στη Δυτική Γερμανία έκανε την Ρίτα να τα χάσει. Όχι μονάχα η πρώην ερωμένη της σκοτώθηκε στη διάρκεια μίας επίθεσης με αντιαρματικό εναντίον μίας βάσης του ΝΑΤΟ, αλλά τα δυτικογερμανικά μίντια συνέχισαν να μεταδίδουν πώς η ίδια καταζητούταν. Την επόμενη ημέρα, ένας συνάδελφος είπε στην Ρίτα, ότι την αναγνώρισε από το δελτίο ειδήσεων και προτίθετο να αποκαλύψει ποιά είναι. Για καλή της τύχη, όμως, η Στάζι την εγκατέστησε σ' άλλο μέρος, επιτρέποντάς της μονάχα ένα σύντομο αποχαιρετισμό στην φιλενάδα της, την Τατιάνα. Ο επόμενος τόπος διαμονης κι εργασίας της, στο πλαίσιο του 'Θρύλου Ρίτα Νο.2', ήταν ένας παιδότοπος. Στη διάρκεια των διακοπών της στην Βαλτική, ερωτεύτηκε έναν μαθητή, τον Γίοχεν Πέτκα. Παρά την αρχική επιφυλακτικότητα της, ήταν πολύ δύσκολο τελικά ν' αποκρύψει το παρελθόν της. Έμεινε έγκυος κι ο Γιόχεν της ζήτησε να τον παντρευτεί στην Σοβιετική Ένωση. Ο πράκτορας Χουλ, εντούτοις, της έδωσε να καταλάβει πώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, διότι θα υπήρχε κίνδυνος αποκαλύψεων για τις σχέσεις της RAF με την Στάζι. Της εξήγησε ότι η παρατεινόμενη ασυλία σύντομα θα εξέθετε ανεπανόρθωτα την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας κι έτσι ο Χουλ έπεισε την Ρίτα να υποβληθεί σε άμβλωση. Στη διάρκεια μίας εκδήλωσης, η Ρίτα εντόπισε την Φρεντερίκε μεταξύ των παρισταμένων. Όντας παντρεμένη πια με ένα παιδί, έδειχνε δυσαρεστημένη και ότι υπέφερε υπό το κομμουνιστικό σύστημα. Το ίδιο αλγεινό συναίσθημα αποτυπώνεται σε όλους τους χαρακτήρες στην παραγωγή. Το αγέλαστο και το ανέκφραστο αποτυπώνεται στα πρόσωπα των Ρίτα και Φρεντερίκε. Έπειτα, ο Γιόχεν χώρισε με την Ρίτα.
Προς τα τέλη του 1989, την 9η Νοεμβρίου το Τείχος του Αίσχους που ανηγέρθη από την αντιφασιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, έπεσε, όπως έπεσε. Επικράτησε ο καταναλωτισμός της Δύσης. Οι άλλοτε φανατικοί πολέμιοί του, βίωσαν την απάτη του κομμουνιστικού παραδείσου, απογοητευμένοι όντες απ' το όνειρο που προδόθηκε, καλούνταν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Η Ρίτα αγνόησε την περιφρόνηση των συναδέλφων της, οι οποίοι μέμφονταν την Ρίτα για τις αλλοτινές πομπώδεις διακηρύξεις της. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνο και την τυπική επανένωση των δύο Γερμανιών, η Στάζι διαλύθηκε και τα όπλα της κατασχέθηκαν. Ο Χουλ δήλωσε στην Ρίτα ότι δεν μπορούσε να της παρέχει άλλο προστασία. Η παρουσία της έγινε γνωστό κι η αστυνομία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, 'Vopos', επρόκειτο σύντομα να την συλλάβουν. Η Ρίτα εξέφρασε την πεποίθησή της ότι ο καπιταλισμός 'δεν έχει σύνορα'. Βλέποντας στο δελτίο των ειδήσεων την σύλληψη της Φρεντερίκε και την έκδοσή της στην Δυτική Γερμανία, η Ρίτα απεφάσισε να βγει στην παρανομία. Στο μεταξύ, έπειτα από χρόνια επιτήρησης από τον πράκτορα Χουλ, διότι γνώριζε για την παρουσία της Ρίτα στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η Τατιάνα αφέθηκε ελεύθερη και προσέτρεξε στο διαμέρισμα όπου διέμενε η Ρίτα. Μόλις κατέφτασε, συνελήφθη απ' τους μυστικούς 'Vopos', οι οποίοι την ρώτησαν: 'Είστε η Ρίτα Βόγκτ;' Αποπειρώμενη η Ρίτα να περάσει στην Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας, με μοτοσυκλέτα, της ζητήθηκε να επιδείξει την ταυτότητά της σ' ένα μπλόκο των 'Vopos'. Αντ' αυτού, η Ρίτα επιτάχυνε, επαναλαμβάνοντας το θανάσιμο σκηνικό που είχε προηγηθεί στο Παρίσι, με θύμα αυτή τη φορά την ίδια. Οι 'Vopos' σήκωσαν τα καλάσνικοφ και γάζωσαν την Ρίτα. Πέφτοντας νεκρή απ' την μοτοσυκλέτα της, η Ρίτα είπε: 'Αυτό είναι ακριβώς το πώς ήταν. Το περισσότερο ή το λιγότερο'. Παρόλο η παραγωγή στρέφεται γύρω από μία αριστερίστρια ονόματι Ρίτα Βόγκτ, πολλοί ισχυρίζονται ότι η Ρίτα δεν είναι άλλη από την πραγματική Ίνγκε Βίετ της RAF, η οποία πράγματι πέρασε στην Ανατολική Γερμανία μαζί μ' άλλους συντρόφους της και τους δόθηκαν νέες ταυτότητες να συνεχίσουν την ζωή τους. Παρόλο οι πολίτες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας είναι κατηφείς, η Ρίτα δεν έχασε στιγμή το χαμόγελό της, ζώντας σε μία ρομαντική ουτοπία. Έτσι είναι οι κομμουνιστές. Ρομαντικοί ηλίθιοι που δηλώνουν ουτοπικοί ρεαλιστές. Κατά τ' άλλα δεν είναι προσωπολάτρεις, αυτοί που ταρίχευσαν τον Β.Ι.Λένιν! Αποκομμουνιστικοποίηση των μαζών σημαίνει κάθαρση του εργατικού κινήματος και όχι περισσότερους προλετάριους για τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως μας καταλογίζουν οι γελοίοι μπολσεβίκοι. Ο Εθνικοσοσιαλισμός συνεπάγεται πατρίδα ελεύθερη, πατρίδα που χτίζεται από το μηδέν από πατριώτες εργάτες και όχι απάτριδες που είναι προορισμένοι βάσει κάποιας τελεολογίας να είναι ες αεί εργάτες, καρβουνιάρηδες και καταδικασμένοι σε θάνατο. Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που πραγμάτωσε ο Εθνικοσοσιαλισμός, αποδεικνύει πώς ο εργάτης δεν είναι αντικείμενο λατρείας με σαδιστικά χαρακτηριστικά, όπως στον αντι-ανθρώπινο Κομμουνισμό. Τουναντίον, στον Εθνικοσοσιαλισμό, ο Άνθρωπος είναι Στρατιώτης του Μετώπου, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος. Με λίγα λόγια κυρίαρχος της μοίρας του, δυνατός και αγέρωχος. Στον Κομμουνισμό, ο Άνθρωπος μοιάζει με ένα γρανάζι που είναι καταδικασμένος να κινεί ες αεί τα υπόλοιπα γρανάζια της μηχανής έως την τέλεια εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή τον άναρχο καπιταλισμό.
Η εν λόγω παραγωγή διδάσκει ότι ο μεταπολεμικός κόσμος, με επίκεντρο την Γερμανία, αποτέλεσε και συνεχίζει όπως όλα δείχνουν, το θέατρο του παραλόγου. Οι Γερμανοί του τότε, άνθρωποι με εμφανή τα σημάδια διαταραχής προσωπικότητας, αμφιταλαντεύονταν μεταξύ ενοχής για το 'ένοχο παρελθόν' της πατρίδας τους και ονειροπαρμένοι από τις ουτοπίες, από την μία του κομμουνιστικού παραδείσου και του δυτικού καταναλωτισμού από την άλλη, αναζητούσαν την ταυτότητά τους σε μία πατρίδα που σπαρασσόταν από έντονα πολιτικά πάθη. Διόλου τυχαίο, όπως προαναφέρθηκε, ότι ένας πράκτορας ταύτισε στο νου του, έστω και αφελώς, το παρελθόν της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και όχι μόνο, με την δράση μίας κομμουνιστικής οργάνωσης. Δεν είναι μυστικό, ότι στην μεταπολεμική Γερμανία, ένας στους δύο Γερμανούς ήταν πρώην Ναζιστής. Η διαδικασία αποναζιστικοποίησης είναι ταυτόσημη με την απομπολσεβικοποίηση. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, πρόκειται για την ιστορία των πατρίδων και αυτή την κληρονομιά καλούνται έως σήμερα οι πολίτες να κουβαλήσουν, να την ξεγράψουν ή να την αναγεννήσουν. Είναι το στοίχημα του καιρού μας. Διόλου τυχαίος ο χαρακτηρισμός που έχει αποδοθεί στην RAF, 'Παιδιά του Χίτλερ'. Είναι γεγονός ότι ο Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλισμός 'δίχασαν' με έναν θετικό τρόπο στην ιστορία, με έναν μοναδικό τρόπο. Χωρίστηκε ο ρους της ιστορίας στα δυο. Ή με τους ρεαλιστές ή με τους ονειροπαρμένους. Με τους γενναίους που βάδισαν κόντρα στο θάνατο ή με τους υποταγμένους στις κομμουνιστικές νόρμες. Όπως καταμαρτυράται στην εν λόγω παραγωγή, οι κομμουνιστές υπήρξαν τα καθίκια που συνεργάστηκαν ως παιδιά της Σοβιετικής Ένωσης σε βάρος της ενιαίας πατρίδας, στο όνομα του κομμουνιστικού παραδείσου που ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει. Για εμάς, υπάρχει μονάχα μία ακλόνητη πίστη, το υπέρλαμπρο μεγαλείο του Εθνικοσοσιαλισμού που ενώνει τους λαούς κάτω από το λάβαρο της κοινωνικής επανάστασης, του ριζοσπαστικού εθνικισμού και του αληθινού σοσιαλισμού! Ζούμε στην εποχή όπου το 'Όλα ή Τίποτα' αποτελεί την μοναδική ρεαλιστική πολιτική επιλογή. Εθνικοσοσιαλισμός ή Θάνατος! Και πάντοτε θα διαλέγουμε τον Θάνατο, εάν δεν μπορεί να κυριαρχήσει ο Εθνικοσοσιαλισμός! Γι' αυτό, ας αγωνιστούμε με λύσσα και φοβέρα για το μεγαλείο του Εθνικοσοσιαλισμού! Έτσι δεν θα χάσουμε ποτέ! Σήμερα, όλα δικαιώνονται. Είναι η εκδίκηση της ιστορίας. Η θυσία των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών δεν ήταν μάταιη. Ο σπόρος της εκδίκησης είναι η πεμπτουσία του Εθνικοσοσιαλισμού. Οι μπουρδολογίες για οικονομικά συστήματα κι άλλες παροχές, στυλ 'τα περνούσαμε ωραία με τους χουντικούς παρέα' είναι αθλιότητες ανθρώπων χωρίς ιδεολογία, που δεν είναι επαναστάτες, αλλά αρκούνται στην επιστροφή σε μία 'ικανοποιητική κατάσταση', όπως τουλάχιστον την έχουν στο μυαλό τους. Ξεχνούν ή το μάλλον δεν το γνωρίζουν καν, όπως έχουμε πει σε άλλο κείμενό μας, ότι η πεμπτουσία του Εθνικοσοσιαλισμού είναι ότι αποτελεί ένα διαρκές πρόταγμα αγώνα και σ' αυτό συγχέεται με την ουτοπία της αναρχίας. Η πορεία προς τον Εθνικοσοσιαλισμό είναι ατέρμονη.
Γι' αυτό θα βαδίζουμε σήμερα, αύριο και για πάντα προς τον Εθνικοσοσιαλισμό. Ρομαντικούς, επαναστάτες, οραματιστές του απόλυτου, ριζοσπάστες στην ουσία, τέτοιους μας θέλουν οι σκιές του παρελθόντος. Εάν είναι κάτι που διαφοροποιεί τους Εθνικοσοσιαλιστές του παρελθόντος από τους νεοναζί του σήμερα, αυτό είναι ότι εκείνοι ήταν ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ και όχι συντηρητικοί, ακροδεξιοί και συμβιβασμένοι σαν τους γελοίους απομιμητές τους. Εκείνοι έκαναν την αρχή. Εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε. Βάλτε το καλά στο νου σας, όσοι τρέφετε αυταπάτες περί μίας επιστροφής σε μία παρελθοντική κατάσταση. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Είναι αυτό που είναι. Όμως, το μέλλον πρέπει να μας ανήκει. Εμπρός, πάντοτε εμπρός!
Διαβάστε περισσότερα στην μπροσούρα μας 'Απ' την Ακροαριστερή RAF στην Εθνικοσοσιαλιστική NSU'.
ΥΓ: Το κείμενο αφιερώνεται στην μνήμη ενός ξεχωριστού συναγωνιστή που έδωσε την προσωπική του μάχη με τους δαίμονές του. Θα τον θυμόμαστε για πάντα και θα συνεχίσουμε να τον τιμούμε μέσα από τον αγώνα μας. Οι σύντροφοι δεν πεθαίνουν ποτέ. 'Γιόχαν' ζεις για πάντα Εθνικοσοσιαλιστής!
