Η προσπάθεια του βασιλιά της μοναρχικής τότε Αλβανίας Ζογ Α΄ να μειώσει την ιταλική επιρροή στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του αποδείχθηκε ανεπαρκής προκειμένου να αποτρέψει την άμεση εξόντωσή τους από τις ιταλικές δυνάμεις που επιτέθηκαν στη χώρα του στις 7 Απριλίου 1939. Μολονότι η ετήσια στρατολόγηση είχε δημιουργήσει ένα εκπαιδευμένο απόθεμα που ανέρχονταν σε τουλάχιστον 50.000 άνδρες, η αλβανική κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο προκειμένου να τους κινητοποιήσει για την άμυνα της χώρας. Η ισχνή αλβανική αντίσταση, περιελάμβανε 14.000 άνδρες εναντίον των αντίστοιχων ιταλικών δυνάμεων που ανέρχονταν σε 40.000 άνδρες, διήρκεσε μόλις 1 εβδομάδα, και η Ιταλία κατέλαβε και προσήρτησε την χώρα. Αργότερα εντός του 1939, οι Ιταλοί ενέταξαν κομμάτι των αλβανικών δυνάμεων στις δικές τους στρατιωτικές μονάδες. Το κέρδος υπήρξε ιδιαίτερα αποθαρρυντικό καθώς οι Αλβανοί στρατιώτες αποδείχθηκαν απρόθυμοι να πολεμήσουν για λογαριασμό των Ιταλών κατακτητών, όπως επίσης και εναντίον των παραδοσιακών εχθρών τους, των Ελλήνων. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να λιποτακτήσουν της προσπάθειας αυτής σε πολύ μεγάλους αριθμούς.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι, αυτός ο λέων του φασισμού, ο οποίος μολονότι πρωτοπόρος σε κάποιες κινήσεις σε σχέση με τον Αδόλφο Χίτλερ, τον ταύρο του εθνικοσοσιαλισμού, όντας ο Ιταλός φασίστας πρωθυπουργός, κατά την εκτίμηση κάποιων σε συμφωνία με τις δυνάμεις του Άξονος, διείδαν την Αλβανία ως ένα στρατηγικό μονοπάτι για να περάσουν στα Βαλκάνια, ώστε να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις των Βρετανών στην Αίγυπτο και σε όλη την έκταση της Βόρειας Αφρικής. Η Αλβανία αποτέλεσε το προγεφύρωμα για την εισβολή του Μουσολίνι στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940, και η Ιταλία θυσίασε 8 από τις 10 μεραρχίες της. Πέραν αυτού, η Ιταλία απέβλεπε στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου στην θάλασσα της Αδριατικής και ως εκ τούτου, η Αλβανία ήταν ένα πρώτης τάξεως θύμα για τα συμφέροντα της αιώνιας Ιταλίας.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας και οι ένοπλες αντιστασιακές δυνάμεις του οργανώθηκαν από το αντίστοιχο συντροφικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας το 1941 και υποστηρίχθηκαν και χειραγωγήθηκαν εξ ολοκλήρου από αυτό. Η αντίσταση στην Ιταλική κατάκτηση είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί δύναμη σιγά-σιγά γύρω από το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα (NLM, προκάτοχος του NLF) και το φιλελεύθερο Εθνικό Μέτωπο. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1942, ολιγάριθμες στρατιωτικές μονάδες του NLF ξεκίνησαν ανταρτοπόλεμο εναντίον των αριθμητικά υπέρτερων ιταλικών δυνάμεων, επωφελούμενοι του ορεινού όγκου της χώρας τους. Το Εθνικό Μέτωπο, αντιθέτως, δεν ενεπλάκη στις συγκρούσεις, έχοντας κατανοήσει, ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις, και όχι ο ένοπλος αγώνας, ήταν αυτές που θα αποφάσιζαν για το μέλλον της Αλβανίας με το πέρας του πολέμου. Ύστερα, τον Μάρτιο του 1943, το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα συγκρότησε τα 1ο και 2ο τάγματα τακτικού στρατού, τα οποία εξελίχθηκαν σε ταξιαρχίες, ώστε να λειτουργήσουν παράλληλα με τις υπάρχουσες μικρότερες και αντάρτικες μονάδες. Η αντίσταση στον κατακτητή έλαβε διαστάσεις στον βαθμό που διαπιστωνόταν αδυναμία από μέρους των Ιταλών. Στα τέλη του 1942, οι αντάρτικες δυνάμεις τους αριθμούσαν όχι περισσότερους από 8.000-10.000 άνδρες. Μέχρι το καλοκαίρι του 1943, οπόταν η ιταλική αντίσταση κατάρρευσε, οι Αλβανοί αντιστασιακοί είχαν υπό τον έλεγχό τους σχεδόν όλο τον ορεινό όγκο της Αλβανίας.
Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ίδρυσε τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό (NLA) τον Ιούλιο του 1943 με τον Spiro Theodori Moisiu (1900–1981) στρατιωτικός επικεφαλής και τον Enver Hoxha πολιτικός διοικητής του. Διέθετε 20.000 άνδρες δύναμη τακτικού στρατού και αντάρτες στο πεδίο της μάχης εκείνη την εποχή. Εντούτοις, οι στρατιωτικές δραστηριότητες του NLA το 1943 εστρέφοντο τόσο εναντίον των εγχώριων πολιτικών αντιπάλων του κόμματος, τα φιλελεύθερο, εθνικιστικό και το μοναρχικό κόμματα, όσο εναντίον των δυνάμεων του κατακτητή.
Ο Μουσολίνι ανετράπη τον Ιούλιο του 1943 και η Ιταλία απεσύρθη των δυνάμεών της από την Αλβανία τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Ωστόσο οι γερμανικές μεραρχίες ανέλαβαν την συνέχιση του έργου των Ιταλών προκατόχων τους. Τέσσερις από τις μεραρχίες, αριθμώντας 40.000 στρατιώτες, ήταν που ξεκίνησαν την χειμερινή επίθεση τον Νοέμβριο του 1943 εναντίον του NLA στην Νότιο Αλβανία, όπου εκτιμάτο ότι βρισκόταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των αντιστασιακών δυνάμεων απέναντι στην Wehrmacht και ο υποστηρικτικός μηχανισμός προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας. Προκάλεσαν καταστροφικές απώλειες στις δυνάμεις του NLA στη Νότιο Αλβανία τον Ιανουάριο του 1944. Η αντίσταση, εντούτοις, ανασυγκροτήθηκε και αναζωπυρώθηκε έως ότου διεφάνη η βέβαιη ήττα για τις δυνάμεις του Άξονος. Έως τα τέλη του 1944, ο NLA αριθμούσε περίπου 70.000 άνδρες που ήσαν οργανωμένοι σε διάφορες μεραρχίες. Πολέμησαν σε κύριες μάχες στα Τίρανα και τη Σκόδρα και απώθησαν τις γερμανικές δυνάμεις έως το Κοσσυφοπέδιο προς το τέλος του πολέμου. Βάσει των ισχυρισμών του NLA, σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν 80.000 Ιταλοί και Γερμανοί στρατιώτες, ενώ μέτρησε 28.000 θύματα στις τάξεις του.
Οι ελεγχόμενοι από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας, NLF και NLA, είχαν εδραιώσει την κυριαρχία στη χώρα έως τα τέλη του Οκτωβρίου του 1944. Κάποιες μονάδες, συμπεριλαμβανομένου μίας που είχε για πολιτικό διοικητή της τον Ramiz Alia, θα οδηγούσε τον Enver Hoxha στη θέση του ηγέτη της Αλβανίας, συνεχίζοντας τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών στις αλβανόφωνες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας, συμπεριλαμβανομένου του Κοσσυφοπεδίου. Ο Hoxha είχε ανελιχθεί τάχιστα από την θέση του ως πολιτικός διοικητής του NLA στο βάθρο της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας, ενώ τέθηκε επικεφαλής της κομμουνιστικής κυβέρνησης που ανέλαβε την διοίκηση της χώρας στα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Αλβανία κατέστη το μοναδικό κράτος της Ανατολικής Ευρώπης, στο οποίο οι κομμουνιστές απέκτησαν εξουσία δίχως την συνδρομή του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης. Απέβλεπαν στην παροχή βοήθειας από τους κομμουνιστές συντρόφους τους της Γιουγκοσλαβίας και από τις Συμμαχικές Δυνάμεις στην κατακτημένη Ιταλία.
Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της σελίδας 'Hellenic NS' διαβάζουμε τα εξής:
'Η Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση, από το έδαφος της Βορείου Ηπείρου, όχι μόνο της Ιταλίας, αλλά και της συνενωμένης κάτω από το ίδιο στέμμα Αλβανίας. Στο πλευρό του ιταλικού στρατού μαχόταν τόσο τακτικός αλβανικός στρατός συνολικής δύναμης 15 Ταγμάτων όσο και παραστρατιωτικές ομάδες, οι οποίες κατά την διάρκεια της κατοχής ανέλαβαν την τρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού της Ηπείρου και την αλλοίωση των εθνολογικών δεδομένων'.
Ολόκληρο το άρθρο βρίσκεται εδώ:
http://hellenicns.gr/2016/10/
Το Αλβανικό Φασιστικό Κόμμα 'Partia Fashiste e Shqipërisë' (PFSh), οπόταν η Ιταλία συνθηκολόγησε με τους Συμμάχους και η Γερμανία ανέλαβε τα ηνία της σκατότρυπας 'Αλβανία', μετονομάστηκε σε 'Φρουρά της Μεγάλης Αλβανίας'. Αυτά να τα βλέπουν κάτι ελληνόφωνοι μαλάκες που έχουν γίνει οι μεγαλύτερες τρόμπες μαρίνες του ελληνοποιημένου Φασισμού. Παρέα με τους μουσουλμάνους φίλους τους και τους Τσάμηδες. Θα φάτε καλά αλβανοφασίστες της τσαμουροπορδής!
