Ο Ιταλός Rocky Marciano αποτελεί έναν πυγμαχικό ογκόλιθο της λευκής δύναμης. Άγνωστος εν πολλοίς στους περισσότερους άσχετους με την πυγμαχία, ωστόσο γνωστός και καταξιωμένος στη συνείδηση των σχετικών με αυτήν. Ο Marciano ήτο ένας επαγγελματίας πυγμάχος. Ο Marciano (1/9/1923-31/8/1969), το κανονικό όνομά του ήτο Rocco Francis Marchegiano, ήτο Καθολικός, γεννήθηκε στην πολιτεία της Μασαχουσέτης, υπήρξε πρωταθλητής Βαρέων Βαρών στην πυγμαχία απ' το 1952 μέχρι το 1956. Με τα 43 συνολικά 'knock-out' στην καριέρα του (ποσοστιαία 87,8%), ήτο ο μόνος πρωταθλητής Βαρέων βαρών στην ιστορία της πυγμαχίας που αποσύρθηκε έχοντας νικήσει σε κάθε αγώνα στην επαγγελματική του καριέρα. Γι' αυτό τον αποκαλούσαν συχνά ως τον 'Βράχο απ' το Μπρόκτον' ('The Brockton Blockbuster') κατα την διάρκεια της καριέρας του. Απ' την άνοιξη του 1949 είχαν εκτιμηθεί οι πυγμαχικές δεξιότητές του. Ο Ρόκκο, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, απεβίωσε ανήμερα των 46ων γενεθλίων του στις 31 Αυγούστου 1969 όταν το μικρό αεροπλάνο που οδηγούσε ένας 22χρονος πιλότος με μόλις 30 ώρες πτήσεων στο ενεργητικό του, αντί να το προσγειώσει το αεροσκάφος το έστειλε να συγκρουστεί σφοδρά με το έδαφος. Ο μεγάλος κλασσικός αθλητής της πυγμαχίας έζησε κι έφυγε όπως ακριβώς ήθελε. Στην σύγκρουση. Επιβαίνοντας στο ιδιωτικό του μονοκινητήριο αεροπλάνο πήγαινε προς το Des Moines της Iowa.
Ήταν βράδυ και ο καιρός δεν ήταν πάρα πολύ καλός. Ο πιλότος λεγόταν Γκλεν Μπελτζ, o οποίος είχε σύνολο 231 ωρών πτήσης, μόνο 35 από αυτές νυκτερινές και δεν είχε την απαιτούμενη εμπειρία για να πετάξει σε τέτοιες συνθήκες. O Μπελτζ προσπάθησε να κάνει προσγείωση σε ένα μικρό αεροδρόμιο έξω από το Νιούτον της Αϊόβα, αλλά χτύπησε σε ένα δέντρο 2 μίλια μακριά από τον αεροδιάδρομο. Επιπλέον, το αεροπλάνο δεν είχε πολλά καύσιμα. Ο Ρόκι, ο Μπελτζ και ο 22χρονος Φράνκι Φάρελ, υιός του Ιταλού Λούις Φράττο, πέθαναν στη σύγκρουση. Ο μεγάλος πυγμάχος έχει ταφεί στο κοιμητήριο του Fort Lauderdale στην Φλόριντα μαζί με την γυναίκα του που πέθανε πέντε χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 46. Ο Marciano πέτυχε σπουδαία πράγματα στην καριέρα του. Κατάφερε να παραμείνει πρωταθλητής από το 1952 μέχρι το 1956, ενώ για μία και μοναδική φορά πραγματοποίησε ένα come back το 1959 κι αφού προπονήθηκε μέσα σε 3 χρόνια, μόλις για 1 μήνα, τελικά η ομοσπονδία δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί απέναντι στον παγκόσμιο Σουηδό πρωταθλητή Ingemar Johansson, ο οποίος ήτο 5ος πρωταθλητής στην παγκόσμια κατάταξη σε επίπεδο Βαρέων βαρών εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών και μεταξύ άλλων παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας. Ο Marciano χρειάστηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του 6 φορές. Εναντίον του νέγρου Jersey Joe Walcott, του λευκού Roland La Starza, του νέγρου Ezzard Charles (2 φορές), του λευκού Don Cockell και του νέγρου Archie Moore. O λευκός Marciano τσάκιζε τους νέγρους, αποδεικνύοντας στην πράξη πως τα παραμύθια των αήττητων νέγρων πυγμάχων αποτελούν πολυπολιτισμικά παραμύθια και τίποτα άλλο. Τα μπουκέτα που έβαζε στην τσέπη η πουτάνα ο Tyson απ' τον λευκό γαμιά Marciano είναι καλό να τα βλέπουν οι λάτρεις του πυγμαχικού πιθηκισμού και να κλαίνε. Η άλλη πουτάνα ο Muhammad Ali (Cassius Marcellus Clay) έφαγε κι αυτός καλά το 1969 στη Νέα Υόρκη στο super match! Με knock out έφυγε χεσμένος...
Μιά φορά κι έναν καιρό, κάποτες, ο κλασσικός αθλητισμός ήτο πεδίο εκδήλωσης της λευκής δύναμης. Σήμερα, ο πολυπολιτισμικός μύθος της υποσαχάριας υπεροχής και η σπίλωση των λευκών αθλητών μέσω του doping, έχουν συνετελέσει στην αλλοίωση και την διαστρέβλωση της φυσικής τάξης του κόσμου. Η λευκή δύναμη είναι το αντίδοτο στον μοντέρνο πολυπολιτισμικό αθλητισμό που πηγάζει απ' τον κόσμο του θεάματος και του εμπορεύματος και του αγελαίου μιμητισμού. Ο αθλητισμός δεν είναι εμπόρευμα, δεν είναι άρτος προς βρώσιν. Είναι το θέαμα που άγει την ψυχή του θεατού. Είναι παιδευτικός ο ρόλος του σε μία φυλετική κοινωνία. Ο κλασσικός αθλητισμός είναι βασικό κομμάτι της υγείας ενός πολεμικού λαού, ενός πολεμικού έθνους. Ένας λαός νωθρών δεν δύναται να είναι λαός πολεμικός. Μπορεί να είναι λαός νομαδικός. Η λιτότητα, η σπαρτιατική αγωγή, όπου τα καλογυμνασμένα σώματα αποτελούν τα πραγματικά καλοσιδερωμένα ρούχα, όπου η άλκη και ο ανταγωνισμός είχαν τα πρωτεία, σ' αντίθεση με τις μοντέρνες φίρμες, τους manager, τους promoter, τους sponsor, αποτελούν εικόνα του παρελθόντος που δεν θέλγει τους σύγχρονους 'επαγγελματίες' αθλητές.
Ο Charley Goldman ήτο ο προπονητής του Marciano. Στις 26 Οκτωβρίου του 1951, ο Marciano έχοντας 37 νίκες και 32 Knock out κάτω απ' την ζώνη του, αντιμετώπισε το ίνδαλμά του τον πρώην πρωταθλητή Βαρέων βαρών Joe Louis. Ο Marciano χτυπήθηκε με τον Louis έως τον όγδοο γύρο, έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα εφόσον είχε κλέψει την δόξα, ως άλλος Ηρακλής του ρίνγκ, απ' τον ήρωά του, έως σημείου να κλάψει στ' αποδυτήρια του αντιπάλου του. Πέντε μήνες αργότερα, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1952, κλήθηκε ν' αντιμετωπίσει τον Jersey Joe Walcott στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Η φιλοσοφία του Marciano ήτο 'never say die'. Ο Marciano οδήγησε τον αντίπαλό του στην ήττα στον 13ο γύρο. Οι αγώνες του θεωρούνται κλασσικοί για τους λάτρεις της πυγμαχίας. Ο Marciano τέλειωσε με knock out στην κυριολεξία τον νέγρο Walcott απ' τον 1ο γύρο στον επαναληπτικό το 1953, ενώ αργότερα έκανε το ίδιο με τον λευκό Roland La Starza. Ο Marciano κέρδισε τον Ezzard Charles το 1954, ενώ έχασε τον τίτλο του στον επαναληπτικό τον ίδιο χρόνο. Στον 6ο γύρο, ο Charles έκοψε την μύτη του Marciano, έως σημείου να διακοπεί ο αγώνας εξαιτίας της ακατάσχετης αιμορραγίας. Ο μαχητής Marciano το πάλεψε μέχρι τον 8ο γύρο και έστειλε με knock out τον αντίπαλό του. Το 1955 αντιμετώπισε τον Don Cockell παρά τις απειλές απ' το οργανωμένο έγκλημα προς τον Marciano, ώστε να πουλήσει τον αγώνα. Ο τελευταίος του αγώνας ήταν στις 21 Σεπτεμβρίου του 1955. Νίκησε με knock out τον νέγρο Archie Moore στον 9ο γύρο. Η τηλεθέαση που σημείωσαν οι αγώνες του Marciano ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Στις 27 Απριλίου του 1956 αποσύρθηκε απ΄τους αγώνες σε ηλικία 31 ετών. Ο Muhammad Ali ήτο θαυμαστής του Marciano. O ίδιος συνήθιζε να λέει: 'Όταν βρίσκομαι στο ρίνγκ, δεν αισθάνομαι τον παραμικρό φόβο'. Έχοντας μεγάλη αυτοπεποίθηση, θεωρούσε πως μπορούσε να χτυπηθεί με τον οποιονδήποτε. Τι καλύτερο απ' το να περπατάς στο δρόμο και να γνωρίζεις πως είσαι πρωταθλητής;
Ο Marciano έλαβε τον τίτλο 'Μαχητής της χρονιάς' το 1952, το 1954 και το 1955.
Ο Marciano ήτο ένας υπερήφανος λευκός άνδρας, πυγμάχος με αρχίδια και όχι αρχίδια πυγμάχος. Τέτοιους μάγκες διαθέτει η λευκή φυλή και θα διαθέτει ες αεί όσο υπάρχουν λευκοί άνθρωποι στον πλανήτη!
