Ορισμένοι διατείνονται πως ο εθνικισμός, με την μορφή που έχει λάβει έως σήμερα, έλκει την πολιτική καταγωγή του απ' την Γαλλική Επανάσταση. Η επιρροή του Διαφωτισμού ήτο καταλυτική. Οι εξαιρέσεις στην Ανατολική Κεντρική Ευρώπη όσο στα γερμανικά κράτη, αναμφίβολλα υπήρξαν, απορρίπτοντας την φιλελεύθερη-ορθολογιστική παράδοση και προτιμώντας την λαϊκή κοινότητα (Völkisch Community) όπου το φυλετικό συναίσθημα επικρατούσε του χαλκευμένου λόγου κι όπου οι ανάγκες του ατόμου συγχωνεύονταν με εκείνες του κράτους. Στη Γερμανία, ο ρομαντικός Johann Gottfried von Herder (1744-1803), φιλόσοφος και παράλληλα στενός φίλος του Goethe, αρνήθηκε τον οικουμενικό χαρακτήρα του ανθρώπου κι επέμεινε στην μοναδικότητα του λαού (Volk) ή του πολιτισμού. Ο Ορθολογισμός, καταπώς υποστήριξε, αντιβαίνει στο γερμανικό πνεύμα. Ο Herder ήτο μαθητής του Kant. Γνώρισε τους Εγκυκλοπαιδιστές αλλά δεν προσχώρησε στον Διαφωτισμό. Θεωρείται ένας απ' τους πατέρες του γερμανικού ρομαντισμού, ενός ρομαντισμού που γέννησε τον πλέον καθάριο εθνικισμό. Τον εθνικισμό της ανιδιοτέλειας, της θυσίας, της υπέρβασης, της θέλησης της δύναμης εντός του αγώνα. Δεν έλειψαν βέβαια και οι περιπτώσεις των Ευρωπαίων με εθνικιστικές απόψεις, οι οποίοι μοιράζονταν παρόμοιες σκέψεις ως προς μία ομοσπονδιακή ένωση των εθνών της Ευρώπης, ενώ συνέδραμαν αποφασιστικά στις εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα μεταξύ των ετών 1815-1840 στην Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Οι ιδέες αυτές απέκτησαν έρεισμα επιτυχίας το 1830 στην Ελλάδα, όπου υπεγράφη το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους (γνωστό κι ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830) απ' τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Ήτο η πρώτη επίσημη, διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα-τύποις-ως κυρίαρχο κι ανεξάρτητο κράτος, το οποίο θα επεκτεινόταν τότε στα νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ωστόσο στη Συνθήκη οριζόταν ότι πολίτευμα του ελληνικού κράτους θα ήτο η μοναρχία κι έτσι για τη θέση του μονάρχη οι συμβαλλόμενες χώρες επέλεξαν τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξ Κόμπουργκ (μετέπειτα Βασιλιά του Βελγίου), ο οποίος παρά ταύτα δεν απεδέχθη. Στη θέση του οι Μεγάλες Δυνάμεις απέστειλαν το 1833 τον 17χρονο πρίγκηπα Όθωνα της Βαυαρίας.
Ωστόσο, το όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης δεν έσβησε στην Ευρώπη. Το 1848, η εργατική επανάσταση στη Γαλλία, η οποία ανάγκασε την παραίτηση του βασιλιά Louis-Philippe (1830-1848), διέγειρε τους πόθους των εθνικιστών παντού, ενώ αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό για έναν νέο γύρο εθνικιστικών εξεγέρσεων. Οι Γερμανικές επαναστάσεις μεταξύ των ετών 1848-1849 είναι μια βίαιη εποχή της Γερμανικής ιστορίας που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1848. Οι επαναστάσεις έλαβαν μέρος στο έδαφος της Γερμανικής Ομοσπονδίας αλλά και πέρα απ' τα σύνορά της στα εδάφη των δύο ισχυρότερων αλλά και αντιτιθέμενων δυνάμεων της Αυστρίας και της Πρωσίας. Το 1848 ήτο ένα έτος σημαδιακό, καθώς οι εξεγέρσεις ξέσπασαν σε Παρίσι, Δρέσδη, Πράγα. Οι Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις του 1848, επίσης γνωστές ως 'Άνοιξη των Εθνών', 'Άνοιξη των Λαών' ή 'Έτος της Επανάστασης', ονομάζεται μία σειρά κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων και φιλελεύθερων πολιτικών ανακατατάξεων σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί τις περιγράφουν ως ένα επαναστατικό κύμα, μία περίοδο αναταραχών που πυροδοτήθηκε στην Γαλλία, με τη Γαλλική Επανάσταση του 1848 και εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στη Βόννη έδρασε ο Carl Schurz (1829–1906), ένας ριζοσπάστης φοιτητής που είχε εμπνευστεί απ' τον Gottfried Kinkel, αυτοεξόριστος στην Ελβετία εξαιτίας της συμμετοχής του στον επαναστατικό στρατό που αντιτίθετο στους Πρώσσους, ο οποίος ήτο σφοδρός υπέρμαχος της εθνικής εξέγερσης. Το 1848 η εθνική επανάσταση εξαπλώθηκε σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ιταλία, ο εθνικιστής Giuseppe Mazzini (1805-1872) απάντησε στην εξέγερση του Παρισιού με το γράψιμο ανατρεπτικών άρθρων που αποσκοπούσαν στην πολιτική υποκίνηση των ιταλικών μαζών. Ο Mazzini διεκήρυττε πως άπαντες έπρεπε ν' αντιταχθούν σε κάθε προνόμιο που δεν ήτο παρά μία ανέξοδη παραχώρηση της εξουσίας σε κάθε ευρωπαϊκή πατρίδα. Ο ίδιος συνέβαλε σημαντικά στην ανατροπή της αυστριακής επικυριαρχίας πάνω στην Ιταλία (1844-1858). Ο Mazzini αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ριζοσπάστη εθνικιστή που πέρασε απ' την πολιτική προπαγάνδα στον πολιτικό ακτιβισμό. Ήτο ένας ριζοσπάστης εθνικιστής της εποχής. Η εθνική επανάσταση δεν επέτυχε τον σκοπό της τόσο στο Παρίσι, όσο στην Γερμανία και στην Ιταλία κι η αντίδραση επανέκτησε εκ νέου τον έλεγχο. Ο εθνικιστικός ξεσηκωμός ήλθε εκ νέου στο προσκήνιο των αγώνων με τον Giuseppe Garibaldi (1807–1882), ο οποίος ηγήθηκε ενός σώματος εθνικιστών ανταρτών εναντίον της Αυστρίας. Η γερμανική αυτοκρατορία πήρε σάρκα κι οστά το 1870, μετά απ' τον νικηφόρο πόλεμο εναντίον της Γαλλίας που οδήγησε σ' ένα αυξημένο αίσθημα των Τευτόνων περί του μεγαλείο και της υπεροχής τους έναντι των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Ο ριζοσπαστικός εθνικισμός αντικαταστάθηκε απ' τον συντηρητικό εθνικισμό. Το νέο γερμανικό κράτος αγκάλιασε την ιδέα του γερμανικού πεπρωμένου που μετεξελίχθηκε στην θεωρία του ζωτικού χώρου.
Μεταξύ 1845-1849, ο πολιτικός ριζοσπαστισμός έκανε την εμφάνισή του στην Ιρλανδία. Ήτο μία συνέπεια του περίφημου Μεγάλου Λιμού της πατάτας που οφείλετο στην εσκεμμένη αδράνεια της βρετανικής κυβέρνησης να ταΐσει τον πεινασμένο λαό της Ιρλανδίας. Το καλοκαίρι του 1848, οι Ιρλανδοί Ρεπουμπλικάνοι Εθνικιστές (Δημοκρατικοί) επιχείρησαν μία επανάσταση ενάντια στην Αγγλία. Η εξέγερση απέτυχε, ωστόσο η πείρα που απέκτησαν απ' την απόπειρα όξυνε την ριζοσπαστική διάθεση, οδηγώντας στο Κίνημα των λεγόμενων Fenians του 1858. Το 1873 οι Fenians εξελίχθηκαν στην Ιρλανδική Δημοκρατική Αδελφότητα, έπειτα στους Ιρλανδούς Εθελοντές και το 1919 στον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό. Ο τελευταίος έταξε σκοπό της ύπαρξής του την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού και την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας. Στις αρχές του 1970, ο IRA κατόπιν αιματηρών αγώνων επέτυχε την εθνική ανεξαρτησία, βασιζόμενος στις τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον βρετανικών στόχων. Το πολιτικό κόμμα Sinn Fein, ο πολιτικός βραχίονας του IRA, πίεζε στο πλαίσιο της νομιμότητας υπέρ του αγώνα του IRA εναντίον των Βρετανών κατακτητών. O 'Real IRA' (RIRA), μία φράξια 'ακραίων λύσεων' που ξεπήδησε μέσα απ' τις τάξεις του IRA πραγματοποίησε σειρά από βομβιστικές επιθέσεις εναντίον της πόλης Omagh (15/8/1998). Λέγεται ότι μία εγγενής αδυναμία αυτού καθαυτού του εθνικιστικού και όχι μόνο εξτρεμισμού είναι η τάση του διαχωρισμού σε 'αυτοί κι εμείς' ή 'αυτοί ή εμείς', μία διαδικασία που οι μεταμοντέρνοι στοχαστές αποκαλούν 'Othering' (διαφορισμός), μία έννοια με περίοπτη θέση στην φιλοσοφία και τις πολιτικές επιστήμες. Μετά την Παρισινή Κομμούνα του 1871 η προδιάθεση αυτή ανάγκασε τις κυβερνήσεις να συνδέσουν την εθνική υπερηφάνεια με μιλιταριστικές στόχους, οδηγώντας τον Ιούνιο του 1914 στη δολοφονία του κληρονόμου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας Αρχιδούκα Φερδινάνδου από Σέρβους ριζοσπάστες εθνικιστές.
Περισσότερα στον σύνδεσμο: http://maiandrioi.blogspot.gr/
Η δολοφονία αυτή προκάλεσε το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ αποτελεί δίχως αντίρρηση πρωτοφανή πράξη πολιτικού εθνικιστικού ριζοσπαστισμού. Η απίστευτη σκληρότητα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο πόλεμος των χαρακωμάτων, οι φρικτές συνέπειες του βιοχημικού αερίου μουστάρδας και το κόστος σε ζωές συνέβαλαν, ώστε οι διανοούμενοι να χάσουν την πίστη τους στην ιδέα της προόδου και να εγκαταλείψουν τις φιλελεύθερες ιδέες τους και ν' ασπαστούν ολοκληρωτικές ιδέες. Οι περιπτώσεις των διακεκριμένων διανοούμενων που ασπάστηκαν τις ριζοσπαστικές εθνικιστικές ιδέες είναι πολλές. Για ν' αντιληφθείτε την φρικαλεότητα του πολέμου αρκεί να λάβετε υπ' όψιν σας ότι το αέριο μουστάρδας επιφέρει βαριά εγκαύματα στη βουβωνική χώρα και τις μασχάλες, καίει τα μάτια και τους πνεύμονες. Το αέριο μουστάρδας χρησιμοποιήθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο κι απ' το Ιράκ εναντίον του Ιράν στον μεταξύ τους πόλεμο. Είναι άχρωμο-άοσμο υγρό στην καθαρή του μορφή, καφέ αέριο που μυρίζει σκόρδο όταν αναμειγνύεται με άλλα χημικά. Επιφέρει κνησμό, δάκρυα, κάψιμο στους πνεύμονες, επώδυνες φλύκταινες σ' όλο το σώμα όταν εισπνέεται, χρόνιες βλάβες στους πνεύμονες, τυφλωση, καρκίνο.
Ο φασισμός κι ο κομμουνισμός ανδρώθηκαν πολιτικά για να γεμίσουν το υπάρχον κενό κι ένα νέο είδος ριζοσπαστισμού έλαβε σάρκα κι οστά. Στη Σοβιετική Ρωσία, η διαδικασία αυτή ξεκίνησε με τον Λένιν (1870-1924) που ίδρυσε την πρώτη ολοκληρωτική δικτατορία (του προλεταριάτου) το 1917. Το 1922 ο Μουσολίνι (1883-1945) κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία και σχημάτισε την πρώτη φασιστική κυβέρνηση. Στη Γερμανία, η μαχητικότητα σε συνδυασμό με την λατρεία του φυλετικού κράτους κι η εκλογή του Χίτλερ το 1933 έδωσαν σάρκα κι οστά σ' αυτό που πρεσβεύει ο Εθνικοσοσιαλισμός. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ατομική ελευθερία κι η κοινωνική δικαιοσύνη έστρωσαν το έδαφος στις καταχρήσεις, την υποχρεωτική εργασία και την πολιτική τρομοκρατία. Απ' την άποψη της παράτολμης βίας και της πρόκλησης έναντι της συμβατικής σκέψης, ο ολοκληρωτισμός αυτός καθαυτός αποδείχθηκε καθ' ολοκληρίαν τόσο ριζοσπαστικό κίνημα όσο οποιαδήποτε άλλο πολιτικό κίνημα στην ιστορία. Κορυφώθηκε μεταξύ 1927-1953, ιδιαίτερα με το καθεστώς του Ιωσήφ Στάλιν (1879-1953).
Καιρός για δραστικές εθνικιστικές λύσεις κι όχι για υπαναχωρήσεις ενώπιον των παραπλανητικών παραχωρήσεων από μέρους της εξουσίας. Η εξουσία δεν παραχωρεί τίποτα που να μην ανήκει στον λαό. Όλες οι κυβερνήσεις ψεύδονται, όλες οι κυβερνήσεις εξαπατούν τον λαό. Έως την ανάδυση της γνήσιας λαϊκής εξουσίας ο πόλεμος που προτάσσει ο ριζοσπαστικός εθνικιστικός αγώνας ως θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης και της ελευθερίας των εθνών δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ. Το τίμημα της ελευθερίας πληρώνεται με αίμα. Εκατέρωθεν. Μπροστά στο μοναδικό διακύβευμα που δεν είναι άλλο απ' το 'Ελευθερία ή Θάνατος', πάντοτε θα επιλέγουμε το δεύτερο σκέλος εν ονόματι του πρώτου. Ο θάνατος είναι προτιμότερος απ' την ανελευθερία. Ο ριζοσπαστικός εθνικισμός στον ελλαδικό χώρο μετράει ήδη σημαντικές νίκες έναντι του εχθρού. Ας τις πολλαπλασιάσουμε με προοδευτικούς ρυθμούς. Πιστέψτε στην φωτιά του ριζοσπαστικού αγώνα. Μονάχα αυτή μπορεί να γίνει πυρκαγιά περνώντας απ' τις πυρωμένες ψυχές στα θεμέλια του σαθρού αυτού συστήματος της ανθρώπινης εκδούλευσης.
Μία δράκα αποφασισμένων αγωνιστών επέτυχαν να γονάτισουν το αντιφασιστικό υποστύλωμα του αντεθνικού κράτους. Επέτυχαν να τρέψουν σε άτακτη φυγή τους αντιφασίστες υπαλλήλους της εξουσίας. Επέτυχαν να αναμετρηθούν με αριθμητικά υπέρτερες δυνάμεις εγκληματιών. Σε ολόκληρη την Ελλάδα η γαλανόμαυρη σημαία κυματίζει στην ψυχή κάθε ριζοσπάστη εθνικιστή.
