Η περιγραφή που θα διαβάσετε στη συνέχεια για τον Ρουμάνο Εθνικιστή, ιδρυτού του κινήματος 'Λεγεώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ' ή 'Σιδηρά Φρουρά', Corneliu Zelea Codreanu, προέρχεται από ένα απόσπασμα του έργου του συμπατριώτη και συναγωνιστή του, Horia Sima, 'Η Ιστορία του Κινήματος των Λεγεωνάριων' (Legionary Press, 1995, σελίδες 32-35). Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον είναι ομολογουμένως αυξημένο σε ό,τι αφορά τον ρουμανικό εθνικισμό και την 'Σιδηρά Φρουρά'. Πώς να μην είναι, άλλωστε, εφόσον το εν λόγω κίνημα αποτελεί ένα ιστορικό παράδειγμα με ιδιαίτερο πολιτικό-θρησκευτικό στίγμα. Πρόκειται για ένα κίνημα που συνδύασε την εθνικιστική αναγέννηση, την αναζωπύρωση της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως, μετά της φυλετικής συνειδητοποιήσεως. Η ύπαρξη τέτοιων κινημάτων ανατρέπει κάθε ύπουλη θεωρία που σκαρφίζεται ο Εβραίος για να ρίξει λάσπη στο πρόσωπο του Adolf Hitler, στην αγωνιώδης προσπάθειά του να λερώσει, επιφανειακά, το διαμάντι που ονομάζεται Εθνικοσοσιαλισμός. Η ύπαρξη των εθνικιστικών κινημάτων της εποχής σε ολόκληρη την Ευρώπη αποδεικνύει πως ο Hitler δεν υπήρξε απλούς πολιτικός Ηγέτης μίας αναγεννημένης πατρίδος, τουναντίον υπήρξε η κινητήριος δύναμις, ο πολιτικός αναμορφωτής ολόκληρου του κόσμου, η επαναστατική ορμή του οποίου συμπαρέσυρε και έθεσε σε κίνηση τις προϋπάρχουσες αναγεννησιακές δυνάμεις εντός των εθνών σε εξέγερση εναντίον της τοκογλυφικής παρασιτικής τυραννίας του Εβραίου.
Ο Άνδρας
Από την πρώτη στιγμή της συνάντησης με τον Corneliu Condreanu, διεπίστωνε κανείς ότι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο σε αυτόν ήταν η φυσική παρουσία του. Ουδείς θα μπορούσε να βρίσκεται πλησίον του δίχως να τον έχει παρατηρήσει, δίχως να έχει αισθανθεί γοητευμένος από αυτόν, και δίχως να έχει ρωτήσει για εκείνον. Η απλότητα της δημόσιας παρουσίας του εξήπτε την περιέργεια. Αυτός ο άνδρας έμοιαζε με θεό που είχε έλθει ανάμεσα σε απλούς θνητούς.
Ήταν ψηλός και είχε σχετικά μεγάλο κεφάλι, δίχως ωστόσο, να είναι ένας γίγαντας που έκανε τους άλλους να αισθάνονται μειονεκτικά. Η ανάπτυξή του, φαίνεται, έπαψε ακρίβως εκεί που του ήταν απαραίτητο προκειμένου να είναι προικισμένος με έναν αέρα υπεροχής. Διέθετε καλές αναλογίες, λεπτός και εύπλαστος, ήταν όμως απεικόνιση των μυών, του συντονισμού και του στυλ του.
Εάν κανείς εξετάσει τα τέλεια στρογγυλεμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ο θαυμασμός αυξάνεται. Ουδεμία ατέλεια διετάρασσε την αρμονία του συνόλου. Το πρόσωπό του ήταν στρογγυλό, η χροιά του χλωμή, το μέτωπό του σε όρθια θέση με τις καμάρες των ματιών ελαφρώς αυξημένες, τα πυκνά βαθυκάστανα μαλλιά του οριοθετούνταν απότομα στο δέρμα του, τα βαθυκάστανα φρύδια του είχαν κυρτότητα. Ανάμεσα στα μάτια του υπήρχαν δύο παράλληλες πτυχώσεις που υπογράμμιζαν τις εσωτερικές δυνάμεις της περισυλλογής. Τα μάτια του ήταν πλατιά και πράσινα, ένα διαυγές πράσινο, ζεστό και πράο χρώμα, η μύτη του ευθεία και συμμετρική, το στόμα του διαγραφόταν όμορφα. Είχε φωνή βαρύτονη, μελωδική και βαθιά, μακριά και λεπτά τα χέρια του, θα προκαλούσαν φθόνο σε κάθε πιανίστα, ένα αριστοκρατικό παράστημα.
Εάν έπρεπε να τον περιγράψουμε σύμφωνα με τους κανόνες καλαισθησίας του πολιτισμού μας, θα λέγαμε ότι ήταν η σύνθεσις της νορδικής ομορφιάς συνταιριασμένη με την ιδεώδη ομορφιά της αρχαίας Ελλάδος. Ακόμα και οι αδελφοί Tharaud στο βιβλίο τους, 'Το Μήνυμα του Αρχάγγελλου', και δίχως άλλη καλή κουβέντα για τον Καπετάνιο, δεν παρέλειψαν να σχολιάσουν 'τα κλασικά χαρακτηριστικά του'. Θωρώντας τον κανείς αισθανόταν συγκλονισμένος, μαγεμένος. Το πρόσωπό του απέπνεε μία ακαταμάχητη γοητεία. Ήταν 'ένα ζωντανό μανιφέστο', όπως οι λεγεωνάριοι συνήθιζαν να λένε.
Ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, εκείνος που έφερνε σε πέρας το έργο ανεξάρτητα από την υπόστηριξη, ανεξάρτητα από την περίσταση.
Στην παρουσία του, όλοι οι υπόλοιποι έπαιρναν από φυσικού δεύτερη θέση, και ήταν μόνο αυτός ο οποίος παρέμενε πάντοτε το επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Δίχως αμφιβολία υπάρχουν πολλά μεμονωμένα άτομα που έχουν προικιστεί με κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, ωστόσο είναι κενοί μέσα τους, δεν είναι ανήσυχοι λόγω κάποιας ηθικής ή πνευματικής ωθήσεως που αντιστοιχεί στα φυσικά δώρα με τα οποία η ίδια η φύση τους έχει προικίσει. Όσον αφορά τον Corneliu Codreanu, αυτή η φυσική μεγαλοπρέπεια ενισχυόταν από έναν εξαιρετικό εσωτερικό πλούτο. Οι επευφημίες του πλήθους τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Οι έπαινοι προς το πρόσωπό του τον εξόργιζαν. Τον διέκριναν μονάχα η υπερηφάνεια του πολεμιστή και οι φιλοδοξίες των μεγάλων αναμορφωτών.
Η κοινή λογική του Καπετάνιου ήταν παροιμιώδης. Στις ανθρώπινες σχέσεις διακρινόταν από μία σπάνια ταπεινότητα και από μία εξαιρετική διακριτικότητα. Ήταν καθόλα ανίκανος να φανει άδικος αναίτια και ανεξάρτητα από πρόσωπα, ώστε να κάνει το λιγότερο κακό συνειδητά. Από αυτό το πνευματικό σώμα προέρχεται, εξάλλου, ένα από τα σπουδαιότερα διδάγματά του: να δρα κανείς πάντοτε δίκαια και ευγενικά, ακόμα κι εις ό,τι αφορά τους εχθρούς, χρησιμοποιώντας μονάχα ηθικά όπλα στον αγώνα. Μία νίκη που επετεύχθη μέσω δολιότητος θα ήταν πλημμελής στον πυρήνα της και δεν θα μπορούσε να διαρκέσει.
Μολονότι στον ίδιο χρόνο, η κατάσταση το επέβαλε, αυτή η ευγενική ψυχή έσφυζε από ενέργεια ηφαιστείου. Οι χειρονομίες του, συνήθως ήρεμες και ακριβείς, έκοβαν τον αέρα σαν λεπίδα από ατσάλι. Τα ήρεμα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν και τα μάτια του εξέπεμπαν αστραπές.Το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχής του ήταν η ευγένεια. Εάν κανείς επιθυμούσε να μάθει την κύρια αιτία για την οποία ο Corneliu Codreanu έριξε τον εαυτό του σε ένα τέτοιο δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, αγώνα, η μόνη αληθινή απάντηση είναι ότι είχε οίκτο για τα βάσανα του λαού. Η καρδιά του μάτωνε εξαιτίας των αναρίθμητων πληγών που της προκαλούσε η μιζέρια ενάντια στην οποία οι Ρουμάνοι χωρικοί και εργάτες αγωνίζονταν. Η αγάπη του για τον λαό του δεν είχε όρια! Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος εις ό,τι αφορά τα δεινά που έπλητταν τις εργαζόμενες μάζες. Έτρεφε ευλάβεια για τους φτωχούς και έδειχνε υπέρμετρη προσοχή στα όνειρα και τις ελπίδες τους. Η πιο ασήμαντη καταγγελία, το πιο ασήμαντο αίτημα, μελετώνταν από τον ίδιο με την ίδια σοβαρότητα που ήρμοζε στα σοβαρά πολιτικά προβλήματα του καιρού του.
Ήταν αυτή η απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους που γέννησε και η οποία έδωσε ώθηση στο κίνημα των Λεγεωνάριων. Για τα επιτεύγματά του, έδωσε το μέγιστο των αισθημάτων και της αυτοθυσίας του. Υπηρέτησε τον λαό του με υπερηφάνεια και αφοσίωση στην διαδρομή των ατέλειωτων δεινών, έως ότου οι δήμιοι του αφαίρεσαν την ζωή. Ο θάνατός του αποτέλεσε ένα έγκλημα, όχι απλώς εναντίον αυτού καθαυτού του ρουμανικού έθνους και του Κινήματος των Λεγεωνάριων, αλλά επί του συνόλου των ηθικών και πνευματικών αξιών της ανθρωπότητος, τις οποίες υπερασπίστηκε και ενσάρκωσε όπως ταιριάζει σε όλους τους αληθινούς μάρτυρες. Ο κόσμος του μέλλοντος θα αποδειχθεί πολύ πιο ελεήμων έναντι αυτού από ό,τι συνέβη στον καιρό του.
Παρόλα αυτά, η θυσία του δεν ήταν μάταια! Από τα συντρίμμια ενός ολοκαυτώματος που φυσιολογικά θα έπρεπε να σηματοδοτήσει το τέλος της ελπίδας, θα αναπτυχθεί το δέντρο της ζωής του λεγεωναρικού δόγματος που θα δώσει ατέλειωτη ώθηση στις αθάνατες ιδέες του Καπετάνιου.
Ο κεντρικός ρόλος του Καπετάνιου στην δημιουργία της νέας Ρουμανικής συνειδήσεως έχει περιγραφτεί θαυμάσια από τον Δρ. Ion Banea. Αυτός ο συναγωνιστής της πρώτης γραμμής, ένας από τους πιο αγαπημένους συναδέλφους του, και ο οποίος, όπως και εκείνος, πέθανε σαν μάρτυρας, χαρακτήρισε τον ηγέτη του ως εξής:
'Ο Καπετάνιος!
Ένας σταθερός οδοδείκτης, ένας μπροστάρης. Ένα σπαθί που υψώθηκε μεταξύ δύο κόσμων. Ενός παλαιού κόσμου που γενναία προσπάθησε να ανατρέψει και ενός νέου κόσμου που προσπάθησε να οικοδομήσει, στον οποίο έδωσε ζωή, τον οποίο ο ίδιος αποκαλούσε φως. Η προσωπικότητά του μέσα στο εθνικιστικό κίνημα, όπως ο πόλεμος ομοιάζει με ένα τείχος φωτιάς που δημιουργεί όλα τα σημαντικά γεγονότα. Υπήρξε η έμπνευσή του, το κίνητρό του. Πάντοτε στην πρώτη γραμμή του αγώνος, διακατεχόταν από πίστη και αποφασιστικότητα, ποτέ δεν δίστασε ή επιδίωξε να αποφύγει την ευθύνη.
Η ζωή του ήταν απολύτως συνδεδεμένη με τον αγώνα και με το εθνικιστικό κίνημα έως σημείου να μην υπάρχει άλλος χώρος για ιδιωτική ζωή, τα πάντα για εκείνον εμπερικλείονταν ως μία αδιαίρετη ενότητα σε μία σπουδαία προσφορά στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος. Προορισμένος να θυσιαστεί, έζησε μία ζωή έντονη και βασανίστηκε. Η ζωή του ξεχείλιζε από δράση και αντιμετώπισε όλα τα είδη των κινδύνων.
Ο ίδιος ανήλθε σε ύψη που κόβουν την ανάσα και βυθίστηκε στην άβυσσο, από την οποία μόνο ο Θεός, στον οποίο πίστευε τόσο πολύ, θα μπορούσε να τον σώσει. Απορρίπτοντας την φρίκη μίας ζωής καταναγκαστικής εργασίας, επιθυμούσε μονάχα να βιώσει την μεγαλοσύνη της Ρουμανικής εθνικής αλληλεγγύης. Οι φριχτές ημέρες της φυλακής επέδρασαν καταλυτικά στην υγεία του, ωστόσο απόλαυσε την αγαλλίαση των οδυνηρών στιγμών, οπόταν δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι τον περιέβαλαν και κοιτούσαν προς το μέρος του. Έζησε σύμφωνα με την εποχή του, αποχαιρετώντας με το χαμόγελο στα χείλη του, με σαρκασμό και αρετή.
Αληθώς επιδεικνύοντας θάρρος, αφιέρωσε την ζωή του στον αγώνα. Εναπόθεσε ολοκληρωτικώς τον εαυτό του στην υπηρεσία του Κινήματος, δίχως να αξιώσει οτιδήποτε σε προσωπικό επίπεδο. Οι εχθροί του επιθυμούσαν τον θάνατό του, ωστόσο αυτό ουσιαστικά τον ανέβασε ακόμα υψηλότερα.
Ο Καπετάνιος! Σκέψη, Απόφαση, Δράση, Θάρρος, Ζωή!'
Ακόμα και σήμερα, μπορούμε να επικυρώσουμε τον Ion Banea, λέγοντας πώς, παρά το πέρας 30 ετών από τον άτιμο θάνατό του, παρά την επιθυμία των εχθρών του να τον δει να βυθίζεται στην ανυποληψία, ο Corneliu Codreanu έχει κερδίσει απόρθητη θέση στη συνείδηση του ρουμανικού λαού έχοντας καταστεί η πνευματική εστία της αντιστάσεως απέναντι στους εισβολείς από την Ανατολή.
