Η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε μία χώρα φρούριο ή αλλιώς ένα πειραματόζωο του Μεγάλου Αδελφού. Οι αριστεροί προφασίζονται πως δήθεν η Ελλάδα εξελίσσεται σ' απόρθητο φρούριο για τους λαθροεισβολείς. Οι δεξιοί προτάσσουν την καταστολή ως αντίμετρο στην θεσιακή αδιαλαξία της αριστεράς. Αμφότεροι εμπίπτουν στο πλαίσιο της τρομοϋστερίας που πιέζει ως δούρειος ίππος για το άνοιγμα ή την θωράκιση-αντίστοιχα-των συνόρων. Όσοι έχετε την παραμικρή αμφιβολία επ' αυτού, μην διαβάσετε αυτές τις γραμμές. Θα πικραθείτε με την αδράνειά σας κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε. Επιδιώκουμε να δονήσουμε όσους τουλάχιστον δεν έχουν κλείσει τα μάτια και τ' αυτιά τους. Όσοι τα έχουν κλείσει ζώντας στον λήθαργο της επιβίωσης τους, τους ευχόμαστε 'καλόν ύπνο'. Θα έχετε παρατηρήσει πως η κουλτούρα της ασφάλειας ευδοκίμησε, επεκτάθηκε και μεγιστοποιήθηκε σε παρανοϊκό βαθμό τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας (μετά το 2004 λόγω 'Ολυμπιάδας') εξαιτίας της λεγόμενης ανασφάλειας που αισθάνονται οι πάσης φύσεως ιδιοκτήτες αλλά κι οι απλοί πολίτες. Έπειτα από 10 χρόνια, οι νεοέλληνες έχουν αντιληφθεί πως η 'Ολυμπιάδα' ήταν 'Αγγελοπουλιάδα'. Οι εικόνες των εγκαταλελειμένων ολυμπιακών και παραολυμπιακών έργων που έγιναν στο όνομα της 'Ολυμπιάδας' αρκούν. Κι ως γνωστόν, στην Ελλάδα της ατιμωρησίας, ισχύει 'ούτε γάτα-ούτε ζημιά'. Η Αγγελοπούλου συνεχίζει να είναι μία καθωσπρέπει 'κυρία', αρκετές φορές πλουσιότερη-όμως-απ' ότι πριν. Όμως, οι Έλληνες δεν είναι καθόλου 'καθωσπρέπει'. Η κα. Αγγελοπούλου και κάθε άλλη 'Λαίδη' της πολιτικής-οικονομικής ζωής δεν έβαλε καθόλου νερό στο κρασί της. Αντίθετα, άλλαξε την ποιότητά του. Τουναντίον, οι Έλληνες φορολογούμενοι νέρωσαν όσο δεν πάει το κρασί τους και διαφορά-στη γεύση-δεν είδαν. Συνεπώς, όπως εγράφη εύστοχα από συναγωνιστή της οργάνωσής μας, 'κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο των Ελλήνων'. Κι αυτό το σάπιο οφείλουμε να το αναζητήσουμε στον εαυτό μας, κάνοντας σκληρή αυτοκριτική.
Η ανασφάλεια προϋποθέτει την ύπαρξη πλούτου. Επιχειρώντας ν' αντιμετωπίσουμε την αλήθεια, διαπιστώνουμε πως όταν αυτή θεάται απογυμνωμένη από κάθε φανταχτερό περιτύλιγμα που της προσδίδει η λαϊκή φαντασία, είναι κακάσχημη. Αν δεν αντιμετωπίσουμε την ασχήμια της αλήθειας, η αντίληψή μας δεν θα διαφέρει σε τίποτα απ' την μονοτονία του γυάλινου κόσμου εις τον οποίο ζουν οι εκμεταλλευτές μας, οι οποίοι δεν διστάζουν να φορέσουν τον μανδύα του πατριωτισμού για να ξεγελάσουν και να δρέψουν ποικίλα οφέλη. Κι οι εκμεταλλευτές που δρουν υπό πατριωτικό μανδύα είναι πολλοί. Άλλωστε, το γεγονός ότι σύσσωμοι μετέρχονται τον πατριωτισμό αποδεικνύει την πραγματική δύναμή του. Συνεπώς, η ανιδιοτελής υπηρεσία στο πατριωτικό καθήκον αποτελεί ό,τι πιο ευγενικό μπορεί να κατορθώσει κανείς. Γι' αυτό οι εκμεταλλευτές αντιστρέφουν κατά το δοκούν το φύσει ευγενικό νόημά του, ώστε να εξαπατήσουν προσφέροντας ροδόνερο στο λαό. Μ' άλλα λόγια μεταπωλούν δημοκρατικά φύκια για πατριωτικές κορδέλες. Γι' αρκετά χρόνια, το κατεστημένο ταϊσε τους μελλοντικούς υπηρέτες του, στο επίπεδο μίας ανήθικης ανταλλαγής (όχι συναλλαγής), ώστε να μην ενοχλήσουν το θηρίο στα μελλοντικά σχέδιά του. Η ανταλλαγή είχε ως εξής. Οι πολίτες: Εμείς σας δίνουμε ψήφους, εμείς σας νομιμοποιούμε. Εσείς μας δίνετε χρήματα κι απολαύσεις, εσείς νομιμοποιείστε να μας γαμήσετε. Οι κυβερνώντες: Εμείς σας κοροϊδεύουμε, εμείς σας καταστέλλουμε, από εσάς βγάζουμε χρήματα, εμείς σας γαμάμε όποτε το θελήσουμε. Αυτό είναι το αληθινό deal. Η μάζα είναι μία πόρνη. Φυτοζωεί απ' την ηδονή που προσφέρει επί χρήμασι στον πελάτη. Μόνο που ο πελάτης έχει απαιτήσεις, πέρα από 'δίκιο'. Ο πελάτης ορίζει το 'δίκαιό' του βάσει του deal. Το καπιταλιστικό deal του 'Σφάξε με (Ενβέρ), πασά μου, ν' αγιάσω.
Το αίσθημα της ανασφάλειας που αισθάνονται οι Έλληνες σε κάθε επίπεδο μπορεί ν' αποδοθεί στην εγκληματικότητα, την φτώχεια και την ταξική πόλωση. Ουσιαστικά οφείλεται στην διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Το μείζον πρόβλημα μίας κοινωνίας που καταρρέει με γοργούς ρυθμούς είναι η απώλεια του συνεκτικού ιστού που δημιουργεί τ' αντισώματα στην ξένη εισβολή. Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο ανοίγει η ταξική ψαλίδα. Είναι το 'πλάταιμα' απ' το οποίο πάσχουν οι αγώνες. Εμείς επιθυμούμε το 'βάθεμα' των αγώνων. Όσο αγνοούμε ποιοί δημιούργησαν και ποιοί επωφελούνται απ' τις αντιδράσεις που εύλογα προκύπτουν απέναντι σε κάθε ισοπεδωτική προσπάθεια από μέρους της άρχουσας τάξης, άλλο τόσο αγνοούμε την φύση του εχθρού. Το υπάρχον καθεστώς σχέσεων κάθε είδους αποτελεί δίχως άλλο το βούτυρο στο ψωμί του κράτους και του κεφαλαίου. Τα ντόπια αφεντικά κι οι ξένοι εντολοδόχοι τους αντελήφθησαν-τότε- πως τα χρόνια που έρχονταν γι' αυτούς και τις επιχειρήσεις τους θα ήταν 'πέτρινα'. Το άνοιγμα της ταξικής μέγγενης θα επέσυρε την οργή του πλήθους εναντίον τους. Πρόλαβαν τις εξελίξεις, έχοντας δημιουργήσει την 'μεσαία τάξη'. Οι μικρομεσαίοι απολάμβαναν όλα τα προνόμια της ανταλλαγής. Με δεδομένο ότι η παραδοσιακή ταξική διάκριση της μαρξιστικής ανάλυσης δεν υφίσταται στον ώριμο καπιταλισμό, καθώς η πόλωση ανάμεσα σε ακραία πλούσιους κι ακραία φτωχούς θα επέφερε νομοτελειακά κεραυνοβόλο επανάσταση, η άρχουσα τάξη δημιούργησε το νέο υποκείμενο της εκμετάλλευσης. Οι λεγόμενοι 'μικρομεσαίοι' που δεν ήταν τίποτα άλλο από νεόπλουτους που όμως ήταν καταδικασμένοι εξαρχής να επιστρέψουν με τ' αυτιά κατεβασμένα στην πρότερη φτώχεια τους. Στην διάρκεια της κρίσης, η πλειονότητα όσων έθεσαν τέλος στη ζωή τους, πνιγμένοι όντες απ' τα χρέη κι αδυνατόντας να καλύψουν τις πλαστές ανάγκες που τους είχαν δημιουργηθεί, ανήκουν στην κατηγορία των 'μικρομεσαίων'. Ποιοί είναι όμως οι 'μικρομεσαίοι'; Όσοι έβαλαν χρήματα στην τσέπη τους δίχως ιδιαίτερο κόπο κι έχτισαν ένα παλάτι στην άμμο. Με το πρώτο καπιταλιστικό κύμα που ξεβράστηκε στην ακτή, το παλάτι κατέπεσε. Εκμεταλλεύτηκαν μία πρώτη 'γενναιοδωρία' του καπιταλισμού, ώστε να επωφεληθούν πρόσκαιρα, κι έπειτα εισέπραξαν την 'ασπλαχνία' του. Δούναι και λαβείν, ανταλλαγή, όπως ελέχθη. Αυτή είναι η αλήθεια γυμνή, ολόγυμνη για όσους αντέχουν να την δουν.
Η κίνησή τους αυτή διόλου παράλογη είναι. Εκμεταλλευτές του λαού είναι, εις γνώσιν τους ότι αποτελούς εχθρούς του, καθότι μόνιμοι συνεργάτες του πολιτικού κατεστημένου, κι επομένως είναι οι πρώτοι που θα μπουν στο στόχαστρο ενός επαναστατικού κινήματος σε περίοδο όξυνσης της κρίσης που οι ίδιοι προκαλούν. Η 'τρομοκρατία' κι οι 'τρομοκράτες' θα μπορούσαν να θεωρηθούν από μέρους μας εύκολος στόχος γι' απόδοση ευθυνών. Θα ήταν εβραιόψυχη χειρονομία η μερική κατάδειξη κάποιων, ως υπαίτιοι για μία κατάσταση που θυμίζει την μυθολογική Λερναία Ύδρα, ότι 'αυτοί' κι όχι οι 'αλλοι' φταίνε για την πρόκληση τέτοιων αισθημάτων στους κατέχοντες πλούτο και τίτλους ιδιοκτησίας. Αν κανείς θέλει να κόψει όλα τα κεφάλια της, πριν απ' όλα οφείλει να καταστεί Ηρακλής. Ο Ηρακλής δεν καταγγέλει. Αντίθετα, ο Ηρακλής γρηγορεί και πραγματοποιεί τον άθλο. Αυτό όσον αφορά όλους όσοι επιμένουν να κοιτάζουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος που απλώνεται ερμητικά εμπρός τους. Στο δάσος θα χαθεί αυτός που δεν θα τολμήσει να το περπατήσει. Στον παρόντα χρόνο περπατούμε στο σκοτάδι, ολομόναχοι, κρατώντας ο ένας τον άλλον σαν μία αλυσίδα. Μέσα στην πυκνή ομίχλη, κάπου υπάρχει το φως, το τοπίο που ανοίγεται μπροστά μας και χαρίζει ευτυχία για ό,τι μας προσφέρει. Ο σκοπός είναι αυτός που μας παρακινεί να περπατήσουμε, παρά τις αντιξοότητες. Εξάλλου, ο αγώνας μας, πέραν ότι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, προσφέρει στιγμές που γράφονται στις σφαίρες του σύμπαντος κι αυτό αποτελεί μία υπογραφή που δεν σβήνεται ποτέ.
Αν αυτό ίσχυε, έστω μερικώς, αυτομάτως θα συνεπαγόταν πως επέτυχαν να προκαλέσουν κατά κάποιον τρόπο τρόμο στους ιδιοκτήτες. Η μισή αλήθεια είναι ότι οι ιδιοκτήτες κέρδισαν χρόνο και χρήμα λόγω της μισής δουλειάς που έκαναν οι 'τρομοκράτες'. Έλαβαν τα μέτρα τους, ώστε να διασφαλίσουν τις περιουσίες τους. Έλαβαν αποζημιώσεις, κατ' εξακολούθηση. Στις περιπτώσεις τραπεζών, γραφείων κι άλλων δημόσιων ιδρυμάτων, οι παθόντες σπεύδουν να καταδικάσουν τους 'άγνωστους-γνωστούς' δολιοφθορείς, ωστόσο βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένοι απ' την ζημία που-φαινομενικώς-τους προκαλείται. Πάρτε ως παράδειγμα τα χιλιολεηλατημένα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας. Κοινό μυστικό αποτελεί το γεγονός ότι πολλοί καταστηματάρχες τρίβουν τα χεράκια τους κάθε φορά που δέχονται επιθέσεις απ' τους 'γνωστούς-άγνωστους'. Τα κατασταλτικά μέτρα που λαμβάνει το κράτος της κατάστασης 'μόνιμης κρίσης' πλήττουν όλους, υπερβαίνοντας τους καταστηματάρχες. Όμως, αυτή είναι η μία όψη της καταστολής, στην οποία αγνοείται πως η καταστολή επεκτείνεται σ' όλο το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων. Ο εργαζόμενος δεν λογίζεται ως παραγωγική μονάδα που αξιολογείται βάσει της εργατικότητας του ή της συμμετοχής του στην κερδοφορία της επιχείρησης. Πλέον ο εργαζόμενος είναι ένας άυλος εργάτης. Εκτελεί δουλικά εντολές κι οφείλει να μην αρνηθεί τ' οτιδήποτε αν επιθυμεί να διατηρήσει τη θέση του. Συνεπώς, υπερτερεί της παραγωγικότητας η διαπροσωπική σχέση, η εκδήλωση υποταγής στο εκάστοτε αφεντικό. Οι αλυσίδες του βιομηχανικού εργοστασίου ήταν ορατές. Οι αλυσίδες του καιρού μας είναι αόρατες. Η υποταγή εκδηλωνόταν μέσα απ' την προσταγή. Σήμερα, η υποταγή εκδηλώνεται ως χαμόγελο. Όσο συναινεί κανείς στις αλυσίδες του, αυταπατάται-ευελπιστεί πως θα διατηρήσει την θέση του στο υπάρχον σύστημα. Αντίθετα, όποιος αντιστέκεται, τίθεται στο περιθώριο. Η αλήθεια όμως βρίσκεται στο περιθώριο. Η πλάνη βρίσκεται στην επισφαλή πλάνη που ορίζεται στο 'εντός' του ανθρωποφάγου συστήματος. Απόδειξη αυτού αποτελούν όσοι κατείχαν θέσεις εξουσίας και βίωσαν σε διάστημα μονάχα μίας ημέρας το στίψιμο της λεμονόκουπας που πετάχτηκε βάσει της καπιταλιστικής νομοτέλειας. Ο καπιταλισμός είναι ένα άπληστο σύστημα. Όσο θα υπάρχουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, δεν πρόκειται ν' απολέσει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του. Η πολεμική εναντίον του μπορεί να πατήσει σε γερά θεμέλια μέσα απ' την ηθική απαξίωσή του και προ πάντων μέσα από έναν νέο τρόπο ζωής που δεν αρκείται σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Κι αυτό διότι ο καπιταλισμός στηρίζεται στην ηθική των δούλων, σε όλους όσοι δεν τον αρνούνται αξιακά. Ο καπιταλισμός είναι η κόλαση. Κι αυτή η κόλαση βρίσκεται επί της γης. Το καζάνι της κόλασης (όπως τουλάχιστον ενυπάρχει στην λαϊκή φαντασία) βράζει άλλοτε σε χαμηλή κι άλλοτε σε υψηλή φωτιά. Αυτή είναι η αναπαράσταση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Όσοι σας υπόσχονται συντάξεις και λεφτά, ρίξτε τους στη μούρη έναν κουβά σκατά!
Το μείζον είναι πως παρά τις αμέτρητες επιθέσεις εναντίον των υλικών δομών του συστήματος, αυτό δεν υπέστη καμία ζημία, δεν εξαντλήθηκε, αντίθετα θωρακίστηκε σε υπέρμετρο βαθμό. Τα μέτρα προστασίας των ιδιοκτητών επεκτείνονται στο εσωτερικό των δομών. Στους υπαλλήλους και στο σύνολο των εργαζομένων. Απ' την μία αυτό που έκαναν ήταν να λάβουν τα μέτρα τους για την αποσόβηση του εξωτερικού κινδύνου (της υλικής καταστροφής) κι απ' την άλλη έστρωσαν το έδαφος για την επέλαση στις διαπροσωπικές σχέσεις (της άυλης καταστροφής). Αποτελεί υπεκφυγή απ' το αυτονόητο για τους αντιστεκόμενους, να μιλούν με την γλώσσα των αφεντικών τους. Όταν τ' αφεντικά αναφέρονται σε υλικές ζημιές εξαιτίας μίας καταστροφής, οι αντιστεκόμενοι οφείλουν ν' αναφέρονται στις διαρραγείσες κοινωνικές σχέσεις. Στο παρόν, όσοι αντιστέκονται στο σύστημα καλούνται ν' αντιμετωπίσουν έναν αόρατο εχθρό, πέραν των γνώριμων κατασταλτικών μηχανισμών που ούτως ή αλλιώς θωρακίζονται συνεχώς με νέες τεχνολογίες, τεχνογνωσία και νέες στρατηγικές. Ο αόρατος εχθρός είναι ο πανοπτικός έλεγχος που απλώνεται στο απέραντο κλουβί με τους τρελούς που ονομάζουν 'κοινωνία'. Οι τρόφιμοί του επιτηρούνται πλέον σε 24ωρη βάση κι από παντού. Ο τελικός σκοπός του ελέγχου αυτού είναι η αποσόβηση οιασδήποτε πιθανότητας ξεσπάσματος μίας επανάστασης. Το αντιστεκόμενο κομμάτι της κοινωνίας καλείται στο παρόν να πολεμήσει κάτω απ' το αεικίνητο μάτι του Μεγάλου Αδελφού. Στη συνείδηση του αγωνιστή, προέχει ο αγώνας κι όχι το αποτέλεσμα.
Θα τολμήσουμε να πούμε πως σήμερα παρά ποτέ άλλοτε, όσοι πολεμούν έχοντας συνείδηση του εχθρού που πολεμούν, ανεξαρτήτως του ιδεολογικού στίγματος, ούτε λίγο-ούτε πολύ παλεύουν με θηρία. Ακόμη καθαρότερα: Όσοι πολεμούν δίχως ανακωχή γνωρίζουν πως το σύστημα δεν θα τους χαριστεί σε τίποτα. Οι επαναστάτες του σήμερα διαφέρουν για έναν λόγο απ' οποιουσδήποτε άλλους στην σύγχρονη ιστορία. Καλούνται να παλέψουν με πραγματικά θηρία, να γίνουν πολύ πιο σκληροί απ' τα ίδια τα θηρία, δίχως όμως ν' αλλοτριωθούν στο μυχό τους απ' τα θηρία. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση του αγώνος. Whoever fights monsters...που έλεγε κι ο γερόλυκος Νίτσε!
