Από μία μαύρη καρδιά κι από ένα λευκό κορμί θ' ακούσεις αυτά τα λόγια. Τα λόγια που αναδύονται απ' την ερεβώδη επαναστατικότητα που δεν μπορεί να κατανοήσει ποτέ της η πλειοψηφία. Σάμπως η πλειοψηφία εισάκουσε ποτέ της την μειοψηφία, παρεκτός όταν αυτή οπλίστηκε και την απείλησε; Όμως, σημασία δεν έχει να περιοριστεί η ταχύτητά μας, αλλά ποιός θα μας σταματήσει. Δυστυχώς γι' αυτούς, κανείς τους δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει. Κανένα συντεταγμένο κράτος, κανένα ορθολογιστικό μυαλό, κανένα έξυπνο κόμμα χρήσιμων ηλιθίων, καμία ατσάλινη χειροπέδα, κανένα παγωμένο κι απομονωμένο κελί. Η μειοψηφία μας είναι το κύτταρο που παραμένει αμόλυντο σ' έναν οργανισμό που νοσεί. Κι αυτό είτε θα του δώσει τη χαριστική βολή, κάνοντας μεταστάσεις της νόσου είτε θα επικρατήσει αρνητικά αυτής και θα εκτονώσει θετικά την εσωτερική σύγκρουση. Είμαστε διατεθειμένοι και για δύο. Οι ΑΜΕ είναι το αόρατο χέρι που ανάβει το φυτίλι κι ο δυναμίτης που ξεπληρώνει τα γραμμάτια της συνείδησης. Το χέρι αυτό ενώνεται καθημερινά μ' άλλα χέρια κι όλα μαζί γίνονται η γροθιά των συνένοχων στο ίδιο έγκλημα. Το επαναστατικό πάθος μας το κάνει αποτρόπαιο κι είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Είμαστε εγκληματίες σε μία απαθή κοινωνία διότι παραμένουμε σκεπτόμενοι κι όχι σκεπτικιστές. Είμαστε εγκληματίες διότι δρούμε (ελεύθεροι όντες) και δεν αντιδρούμε (δούλοι όντες). Είμαστε εγκληματίες διότι ταράσσουμε τον βούρκο της κοινωνίας για να διαχυθεί το χάος προς όλες τις κατευθύνσεις και να αναγνωρίσουμε τους ομοίους μας. Αυτοί που έχουν τα κότσια να βουτήξουν στα βαθιά κι αυτοί που θα παίξουν στη στεριά. Εμείς με τα όπλα κι αυτοί με τα κουβαδάκια τους.
Αδιαφορώντας κι απαξιώνοντας μαζί, συνεχίζουμε να μπουρλοτιάζουμε, να καταστρέφουμε, να βεβηλώνουμε, να στοχοποιούμε, να γελάμε, να εξαπατούμε και να θυμόμαστε ποιοί είμαστε τις νύχτες που η συνείδηση ξυπνάει κι αναλογίζεται τι έκανε και τι δεν έκανε. Σ' αυτή την αναμέτρηση, χαμένος είναι αυτός που πέφτει ξανά για ύπνο. Δεν θα πούμε κερδισμένος, αλλά μη χαμένος εκείνος που εναντιώνεται στον ήσυχο ύπνο και ρίχνεται στη μάχη. Αυτός που χάνει, ο έσχατος είναι που κερδίζει σε βάθος χρόνου. Αυτός που κερδίζει, ο εφήμερος είναι που χάνει σε βάθος χρόνου. Ο πρώτος μετουσιώνει σε πράξη το όνειρο κι ο δεύτερος ακυρώνει το όνειρο με την πράξη του. Ο ένας ζει κι ο άλλος αυτοκτονεί. Γι' αυτό, κανένα βράδυ, κανένα ξημέρωμα δεν μείναμε φρόνιμοι, καμία ημέρα δεν μείναμε χωρίς δράση, καμία στιγμή χωρίς άσβεστη δίψα για ολική ανατροπή. Σε αντίθεση με τους γλυκανάλατους που ξεγελιούνται με λίγο ρομάντζο, εμείς κάνουμε βουτιά στο άγνωστο, σ' αυτό που για τους πολλούς φαντάζει δίχως νόημα. Είναι το νόημα που διαμορφώνεται, πυρώνεται και σφυρηλατείται μέσα από εσωτερικούς σχεδιασμούς κι όχι από ενδοεξουσιαστικούς συσχετισμούς.
Δεν μας νοιάζει τι ήσουν χτες, τι θα είσαι αύριο. Για εμάς αυτό που προέχει είναι τι είσαι σήμερα. Εγώ-μέσα απ' το 'εμείς'-είμαι γαλανόμαυρος και ζω για το μαύρο και το γαλάζιο. Αν έχεις τα άντερα βάψε την ψυχή σου γαλανόμαυρη και άρχισε να τα χώνεις παντού με το δικό σου τρόπο. Δεν σε περιμένει κάποια θέση για να την καταλάβεις ή κάποιος στρωμένος δρόμος για να τον διαβείς. Σε περιμένει μία πορεία μοναχική, μία πορεία αληθινή, ένα μονοπάτι πολεμικό. Εμείς σαν σκιές θα σε πλαισιώσουμε στην απόφασή σου. Μην το σκέφτεσαι, ανέβα το βουνό όσο ψηλό και κακοτράχαλο κι αν φαντάζει εκεί κάτω χαμηλά που βρίσκεσαι. Σαν φτάσεις στην κορυφή και νιώσεις μόνος, μην μας αναζητήσεις, τότε δεν θα μας έχεις ανάγκη, εμάς και κάθε άλλον. Το μονοπάτι αυτό είναι όλο δικό σου και τα μοναδικά πράγματα δεν χωρούν μοιρασιές. Στρώσαμε τον δρόμο προς την κόλαση. Εμπρός για το δικό σου παραδεισένιο μονοπάτι. Λύκος, όχι πρόβατο ή λυκόσχημος αμνός.
