Στη δική μας θεώρηση, για να γραφτούν αυτά που πρέπει να γραφτούν δεν απαιτούνται αφορμές. Όταν η απάθεια διογκώνεται επικίνδυνα, τα υποκείμενα τοποθετούνται όταν προκύπτουν ζητήματα. Όταν τα γεγονότα προηγούνται και τα υποκείμενα απουσιάζουν, τότε η παθητικότητα βασιλεύει. Οι διάφοροι 'χώροι' συνηθίζουν να τοποθετούνται επί διαφόρων κοινωνικών ζητημάτων δίχως άχρονο χαρακτήρα. Η γνώμη τους μεταστρέφεται συμφώνως προς τις συνθήκες που εκάστοτε ορίζονται απ' τους κυρίαρχους. Είναι το θεάμα, ηλίθιοι! Συχνά-πυκνά ακούμε τους πολιτικούς και γενικότερα πάσης φύσεως 'ειδικούς' να τελούν σε άτυπο ρόλο ψυχολόγων-κοινωνιολόγων και ν' αναφέρονται στα φαινόμενα βίας που λαμβάνουν χώρα στην αλωμένη ελληνική κοινωνία. Μία απ' τις καραμέλες που πιπιλίζουν είναι αυτή της (κ) οπαδικής βίας. Κι ο λόγος για τον οποίο επικαλούνται τον όχλο οφείλεται στον ακρωτηριασμό κάθε ηγετικής πρωτοβουλίας. Η αποδόμηση της λεγόμενης 'Αρχή του Αρχηγού' αποτελεί ορόσημο στην ατζέντα των κυρίαρχων, διότι οι 'Πεφωτισμένοι' θέλουν το ποίμνιο υποταγμένο. Αυτοί να είναι οι 'υπέρτατοι' ενδιάμεσοι του δικού τους σκοτεινού Αρχηγού και το ποίμνιο να εκτελεί δουλικά τις 'πεφωτισμένες' εντολές τους, όντας απηλαγμένο απ' τους τυραννικούς αφέντες του, σύμφωνα με τις ανατρεπτικές σοφιστείες της αθεϊστικής μασονικής Γαλλικής Επαναστάσεως. Η ελληνική κοινωνία αλώθηκε εξαιτίας της εξατομικεύσεως, της διαρρήξεως της κοινωνικής συνοχής, της αναδύσεως ενός στείρου ατομικισμού που αρνείται καθ' ολοκληρίαν το συλλογικό και της αναμοχλεύσεως του όχλου. Συνεπεία αυτής της διαπιστώσεως, οφείλουμε να θέσουμε το πρόβλημα στην σωστή βάση του. Στην ανάθεση. Η Δημοκρατία προάγει την ανάθεση της επιλύσεως των κοινωνικών ζητημάτων στους 'ειδικούς'. Απορρίπτοντας μέσα απ' την ενότητα στην πράξη, τους διαμεσολαβητές και τους πάσης φύσεως 'έξυπνους' και 'χρήσιμους', ενεργούμε άμεσα κι αυτοδιευθύνουμε τη ζωή μας. Οι ριζοσπάστες εθνικιστές πιστεύουν στις κοινότητες και την κοινοτική ζωή που υφαίνεται σ' αυτές. Έως ότου κράτος και κεφάλαιο αποτελέσουν παρελθόν, η επιλογή μας είναι να ζήσουμε σε δικές μας κοινότητες, προστατεύοντας τις αξίες της φυλής, του έθνους, της πατρίδος μας. Και πράγματι, σήμερα που η πατρίδα αποτελεί μία φαινομενικότητα που ερμηνεύεται με κρατικίστικους όρους, η μοναδική πατρίδα που έχουμε ως Έλληνες είναι αυτή που δεν ξεφτίζει ποτέ στη συνείδησή μας. Αυτή η πατρίδα που ζει, αναπνέει και πραγματώνεται ονειρικά μέσα στις κοινότητές μας. Η φυσική ιεραρχία πηγάζει από αξιοκρατικές διαδικασίες που εδράζονται στην πολεμική ανωτερότητα κι άλλους κοινοτικούς παράγοντες. Η κοσμική εξουσία στηρίζεται στην αρχή ότι κάποιοι τελούν υπεράνω κάποιων άλλων κι επιπλέον έχουν την 'ελέω Θεού' νομιμοποίηση γι' αυτό. Στις κοινότητες εξαλείφεται η καρικατούρα της εξουσίας κι αναδύεται η φυσική ιεραρχία της κατανομής ρόλων βάσει της προσφοράς τους και δη βάσει της πολεμικής ικανότητός τους. Η νομιμοποίηση της εξουσίας είναι αυθαίρετη σύλληψη. Πρόκειται για μία απάτη που σερβίρεται ειδωλοποιημένη προς τέρψιν των μαζών. Θεοσεβούμενοι αφέντες κι όχι φοβισμένοι ικέτες-υπηρέτες.
Η υπογεννητικότητα αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για το ελληνικό έθνος σε συνδυασμό με τον ελλοχεύοντα κίνδυνο αλλοιώσεώς του απ' τις κάθε λογής επιμειξίες που υφίσταται λόγω της βίαιης συγχωνεύσεώς του με τους αλλοεθνείς-αλλοφύλους. Στους οπαδούς και τους κοπαδοποιημένους ψηφοφόρους αντιστοίχως, έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές. Οι Έλληνες δεν έχουν περιθώρια ν' αναλίσκονται σε αλληλοσκοτωμούς, είτε κομματικούς είτε οπαδικούς. Η εμφύλια έριδα αποτελεί την κατάρα και συνάμα το μεγαλείο που αναδεικνύει την πολεμική αρετή του ελληνικού έθνους από αρχαιοτάτων χρόνων. Ωστόσο, θεωρούμε αδιανόητο για τους Έλληνες να εθελοτυφλούν στα μείζονα προβλήματα επιβίωσεως που αντιμετωπίζουμε ως έθνος και να επιμένουν να βαδίσουν σε χωριστά κομματικά ή οπαδικά μαντριά, να κραδαίνουν σημαίες κοπαδιών και να υπακούουν σε κοσμικούς τσομπάνηδες. Η πολιτική κρίση έγκειται στο επίπεδο του διαχωρισμού των Ελλήνων σε κατηγορίες, σε πολίτες Α' και Β' διαλογής και κατ' επέκτασιν σε οπαδούς Α' και Β' μεταχειρίσεως. Η αναξιοκρατία κι η καταπάτηση της ιερότητος των νόμων αποτελούν τις αιτίες του φαινομένου. Η οργανική κρίση που επικαλείται το κράτος-κεφάλαιο ορίζεται στο επίπεδο της αναδιπλώσεως των λειτουργιών του. Το κράτος-κεφάλαιο σπέρνει τη διχόνοια στο λαό, ώστε να αντλήσει τον κεντρικό ρυθμιστικό του ρόλο απ' την διαίρεση σε κοπάδια. Το κράτος-κεφάλαιο είναι ο ορισμός του 'διαίρει και βασίλευε' στην πράξη. Γι' αυτό το κράτος-κεφάλαιο είναι ο υπ' αριθμόν 1 εχθρός μας. Το κράτος-κεφάλαιο μπορεί να είναι εθνικό ή αντεθνικό αναλόγως προς τα συμφέροντα όσων το καρπώνονται ως κυριαρχικό μηχανισμό, υποτάσσοντας τους μεν στους δε και πάει λέγοντας. Μέσα απ' το εξουσιαστικό πλέγμα των σχέσεων των κοινωνικών ομάδων το κράτος-κεφάλαιο αναδύεται απ' την συναίνεση της μαζικής λαοθάλασσας ως άλλος Λεβιάθαν που ασκεί ασύμμετρη εξουσία.
Επί του παρόντος, θέλουμε να σταθούμε στους οπαδούς των αθλητικών σωματείων, καθότι τα τελευταία χρόνια, αυτό που ονομάζουμε 'γήπεδο', αποτελεί ένα πιάτο με δεσπόζουσα θέση στο τραπέζι των κυρίαρχων. Είδαμε τους πολιτικάντηδες να υπόσχονται στις διοικήσεις των αθλητικών σωματείων άλλοτε κατασκευή γηπέδων, άλλοτε διατήρηση της φυσικής του έδρας, καταπολέμηση της βίας, υπό όρους μετακινήσεις οπαδών, ισονομία, κλπ. Είδαμε τους οπαδούς των σωματείων να προβαίνουν σε σφάλματα, εξαπατημένοι κάθε φορά απ' την διοίκηση του σωματείου τους. Είδαμε τους οπαδούς να εκβιάζουν τους πολιτικάντηδες διά της ψήφου τους. Κι όμως τα πραγματικά εκλογικά ποσοστά απέδειξαν πως η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α απέκτησε αυτοδυναμία βασιζόμενη στην ψήφο του σχεδόν ¼ όσων προσέφυγαν στις κάλπες. Πάνω απ' όλα είδαμε πως οι λεγόμενες μεγάλες ομάδες εκβίασαν μέσω των διοικήσεών τους και την εκάστοτε αρωγή των οπαδών τους το πολιτικό σύστημα. Η δύναμη που έχουν αποκτήσει οι διοικήσεις των σωματείων είναι επιπέδου επηρεασμού της ψήφου των οπαδών. Η εκβιαστική ισχύς τους τείνει να υποκαταστήσει ακόμα και τις καθεστωτικές φυλλάδες και δεν είναι τίποτα άλλο από μία μετάλλαξη της προπαγανδιστικής μηχανής του κράτους. Οι φυλλάδες κι οι τηλεμαϊντανοί χρεοκόπησαν. Κανείς πια δεν τους πιστεύει. Οι δημοσιογράφοι είναι υπάλληλοι του copy-paste. Δεν έχουν καν δική τους γνώμη ή το περιθώριο να την εκφράσουν, καθώς κινδυνεύουν με απόλυση λόγω παραβιάσεως της γραμμής πολιτικής ορθότητος. Η καθυπόταξη των μαζών γίνεται πλέον με ταχυδακτυλουργικό τρόπο. Το αόρατο χέρι της κυριαρχίας κάνει καλά τη δουλειά του. Αναλογιζόμενοι την ηλικιακή κατανομή των οπαδών, οι διοικήσεις διαθέτουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα διά της ψήφου των νέων ηλικιών που τρέφουν για πλείστους λόγους απέχθεια προς τα πολιτικά κόμματα. Ένας νέος θα χειραγωγηθεί ευκολότερα από έναν πολλά υποσχόμενο Πρόεδρο ενός αθλητικού σωματείου παρά από έναν χρεοκοπημένο πολιτικάντη.
Το κράτος-κεφάλαιο επωφελείται απ' την όξυνση και την πόλωση στις τάξεις των οπαδών, ώστε να επέμβει ως 'δίκαιος' ρυθμιστής και τηρητής της 'εννόμου' τάξεως που ευαγγελίζεται και ν' αποδώσει κατά το δοκούν 'τα του Καίσαρος τω Καίσαρι'. Η καραμέλα του 'no politica' που πιπιλίζουν οι οπαδοί όλων των σωματείων κρύβει ποικίλα νοήματα που διαφέρουν αναλόγως των επιδιώξεων του κάθε σωματείου. Κατά τη γνώμη μας, το αληθινό νόημα του 'no politica' έγκειται στην ισχύ που έχει το εκάστοτε σωματείο στη σχέση του με το κράτος αλλά και στη σχέση του με το κράτος. Τα σωματεία-επιχειρήσεις διαπραγματεύονται την θέση και τα συμφέροντά τους με το κράτος. Λογιστική. Η γλώσσα των μνημονίων κλωνοποιήθηκε (χρέη, δόσεις, οφειλές, δαπάνες, κούρεμα, κλπ) επεκτείνονται σε κάθε υφή των σχέσεων του κράτους-κεφαλαίου με τους οφειλέτες ή τους δανειστές του. Ο Λεβιάθαν που ονομάζεται κράτος-κεφάλαιο είναι η πηγή της καταστολής που απλώνεται απ' άκρου εις άκρον σ' ολόκληρη την κοινωνία, στοχεύοντας στις κοινωνικές ομάδες όπου αυτές τελούν. Στους αθλητικούς χώρους, στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες οπουδήποτε. Στην Ελλάδα, ο αθλητισμός, αντί ν' αποτελεί έναν τόπο πνευματικών και σωματικών ζυμώσεων όπου υμνείται έμπρακτα το αθλητικό ιδεώδες κι ο αυθεντικός Ολυμπισμός, έχουμε γίνει μάρτυρες τραγικών συμβάντων που κόστισαν την ζωή και την ελευθερία σε ισάριθμες περιπτώσεις. Ο αθλητισμός σε συναρμογή με το αυθεντικό Ολυμπιακό πνεύμα αποτελεί μυσταγωγία, μία δίχως άλλο ειρηνική προετοιμασία-προπαρασκευή για τον πόλεμο. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εορτή, καταπώς παρουσιάζεται και προπαγανδίζεται κατά κόρον, εις την οποίαν αμβλύνονται οι διαφορές των εθνών και των φυλών. Η ευγενής άμιλλα έγκειται στον πολεμικό ανταγωνισμό κι όχι στον ανταγωνισμό ποιό έθνος ή ποιά φυλή έχει μεγαλύτερο δείκτη μαλθακότητος.
Στο σήμερα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν υποπέσει στο επίπεδο μίας καπιταλιστικής φιέστας ως προς τον τρόπο που διεξάγονται, ώστε να προπαγανδίζεται αφειδώς το μήνυμα του πολυπολιτισμού. Στις επίσημες διοργανώσεις κάθε αθλήματος, οι χορηγοί τους συγκροτούνται από αόρατες πολυπολιτισμικές επιτροπές. Οι διαφημιστικές καμπάνιες προέρχονται απ' τους ίδιους χορηγούς. Η μπασταρδοποίηση στη σύνθεση των αθλητικών ομάδων των σωματείων τείνει έως σημείου οι οπαδοί να αναζητούν ομοεθνείς τους εντός της συνθέσεως των ομάδων και πολλές φορές αυτό μεταφέρεται ακόμα και στις κερκίδες. Κοινό μυστικό ότι οι οπαδικές κερκίδες πολλών ελληνικών σωματείων εμφορούνται από αλλότρια κι αλλοεθνή ήθη. Οι πολύχρωμες κερκίδες εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο. Τα πολυπολιτισμικά χρώματα απλώνονται απ' την διεθνιστική εξουσία σ' ολόκληρη την κοινωνία. Ο πολυπολιτισμός αποτελεί δούρειο ίππο για την ελληνική κοινωνία. Οι διοικήσεις των σωματείων εναρμονίζονται στους παγκοσμίως θεσπισμένους κανόνες των αθλητικών ομοσπονδιών περί τηρήσεως κανόνων που δεν εμπίπτουν στη σφαίρα του εθνισμού και του αντι-πολυπολιτισμού. Αν ανατρέξουμε στην παγκόσμια ιστορία, η ιδέα της ομοσπονδίας αποτελεί μία τροχοπέδη που άλωσε την αυθεντικότητα των κοινοτήτων οπουδήποτε επεχειρήθη. Η ομοσπονδιοποίηση αποτέλεσε στους τελευταίους αιώνες μία ανατρεπτική αναρχική ιδέα σε αντίθεση με την ιδέα του λεγόμενου έθνους-κράτους. Η αποδοχή της εντάξεως σε μία ομοσπονδία κι η προσαρμογή στους ισχύοντες κανόνες της, ισοδυναμεί με την ακύρωση της ιδέας της ανεξαρτησίας του εκάστοτε έθνους-κράτους.
Η εσωστρέφεια αποτελεί το κυριότερο σημάδι ότι μία κοινωνία νοσεί. Αντί η εκγύμναση των Ελλήνων ν' αποτελεί δυνητική απειλή για τους εχθρούς μας, αποτελεί παράγοντα εσωτερικής παρακμής. Ουδείς δύναται ν' αμφισβητήσει πως το ελληνικό έθνος, φύσει πολεμικό, γνωρίζει μία εκ των έσω κατάρρευση αφ ης δεν επιδίδεται στις απαραίτητες πολεμικές προπαρασκευαστικές διαδικασίες, μήτε σε πολεμικά γυμνάσια. Τα σημάδια της αρρώστιας παραπάνω από οφθαλμοφανή. Ελλείψει εθνικού οράματος κι ελλείψει εθνικών ηγετών, η μη προπαρασκευή συνιστά δίχως άλλο τον επιθανάτιο ρόγχο αυτού του ένδοξου έθνους. Κι αν αναζητούμε-μάταια-τους ηγέτες, οφείλουμε να σταθούμε με περίσκεψη πάνω σ' αυτό το γεγονός. Οι Άνδρες γεννιούνται κι αναδεικνύονται απ' τις διαδικασίες εκείνες που προσήκουν σε Άνδρες. Η Μαία τους είναι ο Πόλεμος. Το είπε κάποτε κι ένας διεθνιστής για την προλεταριακή επανάσταση. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Όταν δεν υπάρχει πόλεμος δεν υπάρχουν οι Άνδρες και κατά συνέπεια οι Ηγέτες. Στον βαθμό που ο πόλεμος φαντάζει απρόσιτη πραγματικότητα στον ορίζοντα ενός έθνους, στον βαθμό αυτό εξαλείφονται κι οι Άνδρες. Αυτά ως απάντηση στα ερωτήματα που συχνά-πυκνά εγείρονται εντός της κοινωνίας του τύπου 'Μα, που πήγαν όλοι οι Άνδρες;'. Η θηλυπρέπεια είναι απόρροια της μητριαρχικής φύσεως του καπιταλισμού και της εξισωτικής ισοπεδώσεως των πάντων. Πολλοί εκφράζουν απορία για τον δυναμισμό των γυναικών στον καπιταλισμό. Το ερώτημα μας θυμίζει την προπαγάνδα περί των μπάσταρδων Ελλήνων εξαιτίας των 400 χρόνων οθωμανικής σκλαβιάς. Η απάντηση παρόμοια. Οι Έλληνες δεν υπέστησαν την αναμενόμενη αλλοίωση, τουναντίον οι Οθωμανοί αφαιμάσσοντας τους Έλληνες 'ανέβηκαν' γενετικά χάρη στην μείξη τους με το ελληνικό στοιχείο. Ο υψηλός πολιτισμός απορροφά τον λιγότερο υψηλό. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι γυναίκες δεν έγιναν μαχητικότερες των Ανδρών, τουναντίον οι Άνδρες έγιναν μαλθακότεροι των γυναικών. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι Έλληνες δεν 'έπεσαν' γενετικά, τουναντίον 'ανέβηκαν' οι αντίπαλοί τους. Η διαφορά του γίγαντα απ' τον νάνο μειώθηκε επειδή ο νάνος ανέβηκε σε ένα σκαμνάκι. Ο γίγαντας απλώς κοντοστάθηκε έως ότου ανανήψει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ελλείψει πολέμου, οι Άνδρες έχουν απολέσει την πατριαρχική αποστολή τους. Απλώς οι Άρρενες φθίνουν εξαιτίας της απομακρύνσεως απ' την πολεμική φύση τους. Οι Άνδρες που δεν πολεμούν γίνονται μαλθακοί. Όπως οτιδήποτε στη φύση. Αν το φυτό δεν ποτιστεί, μοιραία θα μαραθεί. Οι λέξεις μιλούν μόνες τους. Πατριαρχία. Πατριά+Αρχή. Δηλαδή Αρχή της Γενεαλογίας. Καταγωγή, Οίκος, Γένος, Οικογένεια, Φυλή, Φύλον. Πατριάρχης είναι ο Προπάτωρ, ο άρχοντας της Γενεαλογίας. Πάτρα είναι η γεννέτειρα. Πατρώα Γη η γενέθλια γη. Κατά συνέπεια, Πατριαρχία εστί Άρχειν κι Άρχεσθαι της κι υπό της πατρώας γης. Οσοδήποτε κι αν διαφωνεί κανείς μ' αυτήν την άποψη, εν τω βάθυ κρύβεται μία αυταπόδεικτη σπερματική αλήθεια. Η επιχειρούμενη πνευματική εξάλειψη του πολέμου, του ανώτερου συμπαντικού φαινομένου (κατά τον Ηράκλειτο) κι η αντικατάστασή του από υλιστικούς πολέμους που στοχεύουν ως προς το προφανές του χαρακτήρος τους στην κερδοφορία και την κατατρομοκράτηση των ανθρώπων, ώστε η υποταγή τους στην Άναρχη εναντίωση στον Πατριάρχη των Ανθρώπων να γίνει εθελούσια. Οι ατρόμητοι Έλληνες που διεξήγαγαν αμέτρητους πολέμους και αντιστάθηκαν έναντι στιφών βαρβάρων, στο σήμερα έχουν ναρκωθεί έως σημείου αποχαυνώσεως απ' τις μαλθακότητες του καπιταλισμού και τρέμουν μπροστά στην απώλεια της εφήμερης ζωής τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την μάταιη ζωή τους έναντι οιουδήποτε ιδανικού ή να επιδείξουν ψήγματα ανιδιοτέλειας. Η ελληνική κοινωνία αποτελεί ένα μασονικό είδωλο. Αν οι νεοέλληνες μπορούσαν να αποκτήσουν το ελιξήριο της ζωής, τότες όσοι θα τους το χορηγούσαν, είναι βέβαιον ότι θα θησαύριζαν.
Οι συμπλοκές οπαδών καλά κρατούν, με τις ευλογίες των προέδρων των σωματείων, με το κράτος να τελεί σε ρόλο διαχειριστού των κρίσεων. Σάμπως, πότε ήταν διαφορετικά; Η Δημοκρατία ήθελε πάντοτε θύματα στο βωμό της επιβεβαίωσής της. Διότι, διαφορετικά θα είχαν αποτραπεί όσα δυσάρεστα έχουν λάβει χώρα στο επίπεδο αυτό. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα να προσάψουμε κατηγορίες και να επιρρίψουμε ευθύνες στον τάδε ή δείνα παράγοντα, σωματείο, διοίκηση, μεμονωμένο οπαδό. Τουναντίον, θα πούμε πως το ζήτημα της οπαδικής βίας είναι ένα κομμάτι της κοινωνικής βίας που ασκείται με φορά από τα πάνω απ' το κράτος-κεφάλαιο (απ' τον ουρανό της κοινωνίας) προς τα κάτω, σ' ολόκληρη την κοινωνία. Η επίλυσή του είναι υπόθεση ουσίας και δεν επαφίεται των 'ειδικών'. Ούτε οι 'εθνικιστές', αλλά ούτε οι αντιεξουσιαστές είναι 'ειδικοί', ώστε να κατανοήσουν το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί αν επικρατήσουν οι μεν των δε. Το έχουμε πει και στο παρελθόν. Οι κερκίδες δεν είναι ούτε 'εθνικιστικές', αλλά ούτε κι 'αντιεξουσιαστικές'. Οι κερκίδες με πολιτικό χρωματισμό είναι οι πλέον χειραγωγίσιμες. Οι κερκίδες έχουν ανάγκη από αίσθημα πολιτισμικής ανωτερότητας. Από φιλάθλους που διακρίνονται για τον σεβασμό τους προς τον αθλητικό πολιτισμό. Η βία στους αθλητικούς χώρους αποτελεί έναν Ιανό. Μας επαναφέρει στον πολεμικό εαυτό μας και ταυτόχρονα μας απομακρύνει στάδια απ' την καίρια τοποθέτηση επί των ζητημάτων που άπτονται πολεμικής αντιμετώπισης στο πολιτικό πεδίο. Η αντιπαράθεση με το κράτος και το κεφάλαιο οφείλει να γίνει σ' ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας κι όχι στα στενά όρια ενός κλουβιού ή του πλαισίου μίας επιχειρήσεως που τελεί σε άμεση σχέση με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Μία κοινωνία με έλλειμμα πολιτισμού κι όντας υποταγμένη στις μαζικές δομές, δεν είναι δυνατόν να γνωρίσει την ίαση μέσω τονοτικών ενέσεων. Είτε η βία εντός κι εκτός των αγωνιστικών χώρων εξαλειφθεί ή περιορισθεί, η αγελαία συνείδηση θα παραμείνει. Το φαινόμενο της οπαδικής βίας είναι ζήτημα πολιτικό και θα λυθεί μονάχα με πολιτικό τρόπο κι από σκεπτόμενα πολιτικά υποκείμενα. Και σίγουρα όχι με πρωτοβουλία του κράτους. Καμία αστυνομική αρχή και κανένα τρομολαγνικό κράτος δεν θα καταφέρει τίποτα σε οποιοδήποτε επίπεδο. Το σάπιο κράτος και το αφαιμακτικό κεφάλαιο είναι οι γεννεσιουργοί της κοινωνικής βίας, την υποθάλπουν, την καρπώνονται, την χειραγωγούν και την στρέφουν στις κατευθύνσεις που θέλουν.
Η μαρξιστική εμμονή στην ταξική πάλη δηλητηρίασε όσο λίγα τους πολίτες. Το ταξικό δηλητήριο της διαιρέσεως σε πλούσιους και φτωχούς μόλυνε τον λαϊκό οργανισμό. Αυτή είναι κι η περίτρανη απόδειξη πως η ταξική πάλη είναι υλιστική θεώρηση. Ποσοτική κι όχι ποιοτική. Η ταξική πάλη εισέβαλλε σε κάθε κύτταρο του οργανισμού. Μοιραία εισέβαλλε στους αθλητικούς χώρους και τους συνδέσμους των οργανωμένων οπαδών των σωματείων. Γι' αυτό η αναγκαιότητα υπάρξεως λαϊκών συνδέσμων είναι επιτακτική. Τα φαινόμενα που καταμαρτυρούν την παθογένεια είναι αναρίθμητα. Η τακτική του 'σοδισμού' στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών απ' τους επιτήδειους ανεξαρτήτως ταμπέλας και χρώματος γίνεται ολοένα πιο προφανής. Κάτι παραπάνω από γνωστό πως αμφότεροι οι 'εθνικιστές', οι 'αντιεξουσιαστές' κι άλλες ομάδες του πληθυσμού στρατολογούν τυφλούς στρατιώτες μέσα απ' αυτούς τους χώρους που άλλοτε σφύζουν από δυναμισμό κι άλλοτε όζουν πτωμαϊνη απ' την χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ο σκοπός τους είναι εκμεταλλευτικός, μαφιόζικος, συντεχνιακός. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ακόμα κι οι άνθρωποι του υποκόσμου στρατολογούν τους στρατιώτες τους απ' τους χώρους διεξαγωγής των μαχητικών αθλημάτων, τα γυμναστήρια, τις παλαίστρες, τους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών, παρά απ' τις χρεοκοπημένες δεξαμενές του ποινικού εγκλήματος. Η αστυνομία στρατολογεί με τη σειρά της τους δικούς της ανθρώπους, απ' τους ίδιους χώρους. Το δίδαγμα είναι το εξής: Ν' αποκόψουμε απ' τη ρίζα του κάθε δεσμό με το κρατικό έκτρωμα και να μην αφήσουμε σε καμία πτυχή της ζωής μας την διαμεσολάβηση να αποτελέσει τον δούρειο ίππο χειραγωγήσεως και εθελουδουλείας. Ως προς αυτή την κατεύθυνση, καλούμαστε να εναντιωθούμε έμπρακτα στην παθητική λογική της αναθέσεως.
Πέρα και πάνω από δαιμονολογίες, η βαθύτερη στόχευση της σπιλώσεως και καταβαραθρώσεως του ελληνικού αθλητισμού έγκειται στην διάβρωση του αληθινού νοήματός του, ενός νοήματος ζωής και συνεχούς αγώνος για τους Έλληνες με απώτερο σκοπό την διατήρηση της πολεμικής αρετής. Δυστυχώς, η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται μονάχα την οικονομική παράμετρό του. Στον βωμό του αθλητισμού και του οπαδισμού σφάζονται παλικάρια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κι οι τσέπες των κρατιστών γεμίζουν με δολάρια. Τα χρήματα έχουν υλική υπόσταση και περατή. Οι ιδέες έχουν άυλη αξία κι αέναη. Οι Έλληνες έχουμε μονάχα μία ιερή αποστολή. Να βαδίσουμε ενωμένοι στα πολεμικά χνάρια των ένδοξων προγόνων μας. Ήσαν ενδοξοι όχι μονάχα λόγω της πολεμικής αρετής τους, αλλά διότι πίστευαν σε αέναες αξίες κι όχι στον υλισμό. Στην πίστη φωλιάζει ο σκοπός. Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα που οφείλουμε όλοι ν' απευθύνουμε στον εαυτό μας ο καθένας ξεχωριστά. Ποιός ο σκοπός μας, ως έθνος, ως λαός, ως κοινωνία ανθρώπων, ως μομονωμένα άτομα που αντιλαμβάνονται ενοποιητικά το ατομικό και το συλλογικό. Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς πυξίδα, οίακα, μπούσουλα. Η οπλοκατοχή αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο έγκλημα. Ας στρέψουμε τα όπλα (προ πάντων της κριτικής) εναντίον όσων μας θέλουν μαλθακούς κι επομένως ευκολοκυβέρνητους. Αν θέλουμε να μην θρηνήσουμε άλλους Έλληνες από δολοφονίες αλλοδαπών εγκληματιών, αυτοκτονίες εξαιτίας των Μνημονίων της υποτέλειας, εγκληματικές κατασκευαστικές παραλείψεις (21 θύματα της 'Θύρα 7' το 1981), εξαιτίας οπαδικής βίας εντός κι εκτός αθλητικών χώρων (Λεωφόρος Λαυρίου 2007), άλλα θύματα σε μετακινήσεις οργανωμένων οπαδών (Τέμπη 1999), αμέτρητα εργατικά ατυχήματα, οι αμέτρητοι άγρυπνοι φρουροί της πατρίδος μας που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, οφείλουμε να πολεμήσουμε στον στίβο της ιστορίας. Χρέος μας είναι να μουτζουρώσουμε το λευκό τετράδιό της ιστορίας. Να γράψουμε και να σβήσουμε πάνω σ' αυτό όσες φορές χρειαστεί. Ντροπή αποτελεί να γυρίσουμε μία ακόμα λευκή σελίδα, ότι δεν αφήσαμε το στίγμα μας σ' αυτό.
Μονάχα μέσω αγώνων η θέληση ατσαλώνεται κι η δύναμη ανδρώνεται. Στόχος μας είναι ένας και μοναδικός: Της πατρίδος η ανεξαρτησία κι όχι η μάχη για την εξουσία. Κι αν ο δρόμος περνάει μέσα απ' την τυραννία, χρέος μας είναι να οργώσουμε το έδαφος για την ελευθερία!
