Έπειτα από μία περίοδο δημιουργικής 'απραξίας' και 'αφάνειας', η οργάνωση που προκαλεί τον τρόμο στους ανθέλληνες επιστρέφει ξανά. Η οργάνωση που ανοικοδομεί κίνημα αντίστασης και μετωπικής επίθεσης εναντίον του εχθρού, έχοντας ανασυντάξει τις δυνάμεις της, σηκώνει σημαία αδυσώπητου πολέμου. Ο στόχος μας παραμένει ίδιος. Η απελευθέρωση της αγίας μας πατρίδας. Ο αγώνας γνωρίζει κρίσιμες στιγμές που ορίζουν το μεγαλείο του. Στιγμές πρόσκαιρης 'ήττας' και 'θλίψης', στιγμές που παρόλα αυτά δεν μπορούν ποτέ να ανακόψουν την πορεία του. Στιγμές όπου οι αγωνιστές καλούνται να δώσουν έσχατη μάχη με τον κακό εαυτό τους, στιγμές όπου το εκάστοτε μετερίζι τους μοιάζει σαν το τελευταίο στην διαδρομή τους. Στιγμές όπου 'συντρίβονται' και αμέσως αναγεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους. Είναι οι στιγμές όπου κάθε τετραγωνικό μοιάζει φυλακή και θύλακας έσχατης μάχης. Όπου τα τείχη της 'ασφάλειας' γκρεμίζονται καταγής μπροστά στη θύμηση της γλυκιάς πατρίδας που ανατέλλει μέσα από τον χαμό. Το εγχείρημα φαντάζει ανέφικτο, ωστόσο δεν παραδίδουμε τα όπλα.
Η Ιωάννα της Λωραίνης κάηκε στην πυρά ως αιρετική. Την ώρα που καιγόταν ζήτησε να σηκώσουν το σταυρό για να μπορεί να τον δει μεσα από τις φλόγες, έτσι και εμείς, ξεπηδάμε από τις φλόγες και καιγόμαστε στην πυρά του ριζοσπαστικού εθνικισμού, αυτή τη φορά με τον κέλτικο σταυρό να στέκει ηλιόλουστος στις φλόγες. Η Ιωάννα της Λωραίνης στάθηκε ηρωικά απέναντι στους Άγγλους, όπως ηρωικά στάθηκε ο δικός μας Γρηγόρης Αυξεντίου στον Μαχαιρά. Όπως άλλο τόσο ηρωικά στάθηκαν τα κυνηγημένα παλικάρια της ΕΟΚΑ απέναντι στις σφαίρες των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών όταν τους δολοφονούσαν ως αντάρτες που συνεργάζονταν με τα λιοντάρια του IRA. Όπως οι Κρητικοί επαναστάτες που ξεσηκώθηκαν εναντίον του Σουλτάνου στο Αρκάδι τον Αύγουστο του 1866, υπό το σύνθημα 'Ένωσις ή Θάνατος'. Για το ίδιο όραμα που ξεσηκώθηκαν και τα αδέρφια μας στην Κύπρο την 1η του Απρίλη του 1955. Όπως στο Φραγκοκάστελλο, οπόταν ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης μαζί με τα παλικάρια του από τα Σφακιά έπεσαν μέχρις ενός για την ελευθερία της πατρίδος, το 1828. Όπως ο Αθανάσιος Διάκος που υπέμεινε καρτερικά τον μαρτυρικό θάνατο, ανασκολοπισθείς μετά την μάχη της Αλαμάνας. Όπως το 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης που υπέκυψε στο θανατηφόρο τραύμα του μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, ανήμερα της ονομαστικής εορτής του, κάνοντας λόγο για ένα 'μυστικό'. Ο Άγιος Ευστάθιος μαρτύρησε μέσα στον μπρούτζινο ταύρο μαζί με την γυναίκα του επί αυτοκράτορος Διοκλητιανού. Πολλοί εκ των αγίων που μαρτύρησαν, όπως και οι ήρωες της εθνεγερσίας, διόλου ειρηνόφιλοι ήσαν. Πολλοί εξ αυτών ήσαν στρατηλάτες. Ο Άγιος Δημήτριος ο Μυρβολήτης, αρματωμένος με την αρματωσιά Θεού, σύμφωνα με τον Φώτη Κόντογλου. Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ήταν στρατιώτης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προτού γίνει οσιομάρτυρας.
Σαν άλλοι Δροσουλίτες θα υπερασπιστούμε το βασίλειό μας ενάντια στους φυλετικά αλλόθρησκους εθνομηδενιστές σκοταδιστές. Σαν άλλοι αναστενάρηδες θα πατήσουμε τη φωτιά με μακάβρια ελπίδα. Ενάντια στο χαμό του γένους μας, σήμερα, αύριο, πάντοτε. Οι καλύτεροι αγώνες μας μόλις ξεκινούν. Η 'Επερχόμενη Αναρχία' θα μείνει στα χαρτία και τον νοσηρό νου των κυρίαρχων. Θα αγωνιζόμαστε μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου...Οι λεγεώνες μας από την παράταξη στην επίθεση στις δυνάμεις του χάους και του σκότους...Η αναγέννηση θα έλθει μέσα από το σκοτάδι που θα σπείρουμε στους άνομους και τους υποχθόνιους. Ο Θεός μαζί μας και το τέλος τους βιβλικό...
