Στην Ελλάδα της λήθης, υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν βγαλμένοι από τους θρύλους του έθνους μας. Μία τέτοια περίπτωση ήταν και η 'Κυρά των Μαρασίων΄ ή κατά κόσμον Βασιλική Λαμπίδου, αρβανίτικης καταγωγής, που μαζί με την 'Κυρά της Ρώ, ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που τιμούσαν κυριολεκτικά καθημερινώς την ελληνική σημαία κάτω από δύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Το σπίτι της ΄Λαμπρίδου απείχε ελάχιστα μέτρα από την ελληνοτουρκική μεθόριο και αυτό την παρακίνησε από εφηβική ηλικία, ούσα πρόσφυγας από την Ανατολική Θράκη) να διατυμπανίζει την ελληνικότητα των εδαφών με την καθημερινή ανάρτηση της ελληνικής σημαίας. Η Βασιλική Λαμπρίδου-Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες-συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Έτσι έγινε η 'μάνα' όλων των φαντάρων, ιδίως εκείνων που υπηρετούσαν στον Έβρο.
Εκείνη τους μαγείρευε και τους φρόντιζε και ο Ελληνικός Στρατός εδώ και χρόνια είχε υιοθετήσει την γιαγιά-σύμβολο της περιοχής Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στο χωριό Μαράσια, στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο, μόλις 30 μέτρα μακριά από την Τουρκία. Κάθε μέρα, νωρίς το πρωί, η 'Κυρά των Μαρασίων' σηκώνονταν και ύψωνε την ελληνική σημαία στο φυλάκιο, 'ώστε να την βλέπουν απέναντι, τα μέρη όπου γεννήθηκα και από όπου ξεριζώθηκα'. Την 'Κυρά' είχε επισκεφθεί στο σπίτι της για να την τιμήσει ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Κάρολος Παπούλιας. Επίσης, είχε βραβευθεί το 2007 από την Ακαδημία Αθηνών, έπειτα από πρόταση του τότε αρχηγού ΓΕΣ. Η κηδεία της πραγματοποιήθηκε στα Μαράσια του Έβρου, παρουσία του τότε αρχηγού ΓΕΣ κ.Φραγκούλη Φράγκου που εκπροσώπησε την στρατιωτική ηγεσία, αλλά και του τότε Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης Άρη Γιαννακίδη που εκπροσώπησε την πολιτική ηγεσία. Την επομένη του θανάτου της η σημαία ανέβηκε στα Μαράσια και πάλι. Όμως η Κυρά δεν ήταν εκεί για να την σηκώσει. Και το σημαντικότερο, εκείνη την ημέρα δεν έφτασε ψηλά στον ιστό. Ήταν μεν εκεί, αλλά κυμάτιζε μεσίστια. Σε ένδειξη τιμής για μία μεγάλη Ελληνίδα πατριώτισσα που έφυγε από τη ζωή. Τα Μαράσια Έβρου είναι ένα χωριό που αποτελείται από 2 ανεξάρτητους οικισμούς στον Δήμο Τριγώνου Έβρου. Προσφάτως έγινε ευρύτερα γνωστό στο πανελλήνιο εξαιτίας της βράβευσης της Κυράς των Μαρασίων από την Ακαδημία Αθηνών. Τα Μαράσια θεωρούνται παρέβρια περιοχή που γίνεται ενίοτε πέρασμα λαθρομεταναστών. Εξαιτίας του ότι η περιοχή είναι ναρκοθετημένη από την πλευρά των συνόρων είναι συχνά των ατυχήματα κατά την εισβολή λαθρομεταναστών. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2012, ο Δήμος Ορεστιάδας τίμησε την «κυρά των Μαρασίων» πραγματοποιώντας τα αποκαλυπτήρια της προτομής της, την οποία φιλοτέχνησε ο γλύπτης κ.Χρήστος Μπάρδης. Η προτομή τοποθετήθηκε στην αυλή του σπιτιού της, λίγα μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Το πραγματικό όνομα της 'Κυρά της Ρω' ήταν Δέσποινα Αχλαδιώτη ή Αχλαδιώτου. Υπήρξε μέλος της Αντίστασης στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής και επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου. Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της και την τυφλή μητέρα της από το 1924. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις 'προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της', όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας. Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η κηδεία της έγινε με τιμές δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας κ.Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
'Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. Την ελληνική σημαία, θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου', είχε πει.
Τέτοιες λεβεντογυναίκες σπανίζουν σήμερα, σε μία εποχή όπου οι Ελληνίδες δεν θυμίζουν σε τίποτα τις Σπαρτιάτισσες που μεγάλωναν και προετοίμαζαν πολεμιστές και έμοιαζαν ατρόμητες μπροστά στον υπέρ πατρίδος θάνατο τέκνων τους, αλλά νοικοκυρούλες που βάφουν νύχια, αναλώνονται σε selfie και στον ναρκισσισμό του εαυτού τους και κατάντησαν χειρότερες από τις πόρνες του ανατολικού μπλοκ, τις οποίες χλεύαζαν πριν κάποια χρόνια. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Εμείς θέλουμε γυναίκες αμαζόνες στο πλευρό μας, έφιππες κόρες του πολέμου και όχι γυναικούλες του facebook που 'σεισαχθίζουν' για να καταλάβουν μία θέση εργασίας σε μία αγορά που στηρίχθηκε στο σεισαχθίζειν. Ως γνωστόν, η σεισάχθεια δημιουργήθηκε όχι για να καταργήσει τη δουλεία, αλλά για να απελευθερώσει τους δούλους από χρέος. Οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα άφηναν δύο εξαιρέσεις: ο κηδεμόνας άγαμης γυναίκας που είχε χάσει την παρθενία της είχε το δικαίωμα να την πουλήσει για δούλη, και ένας πολίτης μπορούσε να αφήσει έκθετο ένα ανεπιθύμητο νεογέννητο.
