Κάποιος είχε πει 'Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν'.'Κι εμείς λέμε: Τίποτα δεν αξίζει να μείνει όρθιο στον κόσμο αυτό, όλα μπορούν να καταστραφούν'. Ιεραρχικά αυτό που πρέπει να καταστραφεί πρώτο είναι οι φρούδες ελπίδες, οι απατηλές ψευδαισθήσεις για επιστροφή σε μία κανονικότητα που ουδέποτε υπήρξε. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η κανονικότητα διαπέρασε το κοινωνικό σώμα σε κάθε πατρίδα. Η κανονικότητα, δηλαδή η ολοκληρωτική εναρμόνιση με τους κανόνες των νικητών υπερέβη κάθε ίχνος ελευθερίας ποτέ υπήρξε. Επιπρόσθετα, η οικονομίστικη ερμηνεία της φυσικής πραγματικότητος είναι το εβραϊκό αντιφυσικό τερατούργημα χάρη στο οποίο κυριαρχούν πάνω στους λαούς. Το όχημα της κανονικότητας, όπου στηρίζουν τις ελπίδες τους οι Νεοέλληνες είναι η πλάνη που καλλιέργησαν οι Εβραίοι που μολύνουν την πατρώα γη μας. Την απάτη αυτή πρέπει να την πετάξουμε στα σκουπίδια ως κάτι μη ανακυκλώσιμο. Η αρχαία πολεμική αρετή αποτελεί την μόνη πραγματικότητα για τους Έλληνες. Η κανονικότητα μίας άνευρης ζωής αποτελούν την αντιστροφή της φυσικής πραγματικότητας, την τροχοπέδη των Εβραίων στην κατεύθυνση της κυριαρχίας επί των Ελλήνων. Η μοναδική ειλικρινής απάντηση στα 'γιατί' της απραξίας των Ελλήνων προς μία επαναστατική κατεύθυνση βρίσκεται στην ίδια την νεοελληνική ταυτότητα. Στην νεοελληνική ιδιοσυγκρασία που απαντάται στα ένρινα λόγια του Δημήτριου Λιαντίνη: 'Ότι οι Νεοέλληνες είμαστε Ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: Ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε Έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε Εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά. Στην πιο απλή διατύπωση, σημαίνει νά 'σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει νά 'σαι η μούμια των Μασταβά, και να ζητάς από τους Ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα'. Στο 'Γκέμμα', στο κεφάλαιο 'Ο Ελληνοέλληνας', ο Λιαντίνης μας κοινωνεί τις προθέσεις του με σαφήνεια: 'Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι Νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα, θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο'.
Μαζί με τις ελπίδες και τις επίκτητες ψευδαισθήσεις πρέπει να σκοτώσει ο καθείς τον νεοέλληνα ή τον 'Ελληνοεβραίο' που κρύβει μέσα του. Αυτό σημαίνει πως πρέπει επιτακτικά να σκοτώσει τον ανθρωπάκο της μιζέριας, τον Εβραίο που κλαψουρίζει από δειλία ενώπιον της κρίσης, ενώπιον των συνεπειών, ενώπιον του θανάτου. Ο αινιγματικός καθηγητής Λιαντίνης άφησε παρακαταθήκη τα λόγια του ν΄αποτελέσουν οδηγό στο σκοτάδι των ημερών. Μολονότι οι απάτριδες, οι προδότες, οι ποταποί έχουν καταλάβει τις θέσεις σε κάθε πεδίο της υλικής πραγματικότητας, οι πεφωτισμένοι Έλληνες συνεχίζουν να υπάρχουν σε πείσμα των καιρών. Ο Λιαντίνης προτάσσει την επίπονη και κοπιώδη προσπάθεια ν' ανακαλύψουμε τον αρχαίο εαυτό μας, τόσο ως άτομα όσο ως κοινωνία. Οι Νεοέλληνες που διαμαρτύρονται εν μέσω τσιρίδων δεν αντιλαμβάνονται καθοιονδήποτε τρόπο ότι ο δρόμος του αυτοξεπεράσματος βρίσκεται στο γκρέμισμα της επίκτητης νεοελληνικής ταυτότητας. Της ταυτότητας που ως αντιφύση κατέστη δεύτερη φύση για την μεγάλη μάζα των νεοελλήνων που μεταφέρονται ενυπνίως από συννεφάκι σε συννεφάκι, ενόσω πληρώνουν αδιαμαρτύρητα τον οθωμανικό φόρο στους νεοσουλτάνους. Όσοι τρέφουν φρούδες ελπίδες πως αυτά τα αξιοπερίεργα όντα μπορούν να αφυπνιστούν το κάνουν μονάχα από συμφέρον.
Ο αγώνας των ριζοσπαστών εθνικιστών στοχεύει στην συσπείρωση των εναπομείναντων Ελλήνων που αναζητούν την ατραπό απ' την οποία θα εξωτερικεύσουν την δίκαιη οργή τους. Κατ' αυτό τον τρόπο θα επανακαλύψουμε την ίδια την Ελλάδα των λογισμών μας. Οι υπόλοιποι ας σαπίσουν στο έρεβός τους. Οι παρηγορητές 'εθνικιστές' είναι ερμαφρόδιτο κατασκεύασμα των καιρών. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να στρώσουμε το έδαφος πάνω στο οποίο θα παρελάσουν οι άγρυπνες συνειδήσεις που νιώθουν το αίμα τους να βράζει από εθνικιστικό παλμό. Δείγμα αυτής της νοσηρής κατάστασης είναι η συνήθης αφοριστική κριτική, εκπηγάζουσα από στείρο μηδενισμό κι όχι από γόνιμη αντίληψη, όπου οι άπραγοι, οι βολεψάκηδες, οι υστερόβουλοι, οι εμποράκοι κάθε είδους, μέμφονται τους αγωνιστές, όσοι χαιρέκακοι από του καναπέως κριτικάρουν όσους δίνουν το αίμα τους στον εθνικιστικό αγώνα. Οι ικέτες χλευάζουν τους εξεγερμένους. Άλλωστε αυτό διδάσκει η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού που ως άλλος Προμηθέας αψήφισε την χλεύη των Ιουδαίων. Οι ιουδαιοποιημένοι Νεοέλληνες χλευάζουν τους Έλληνες που δεν παραιτούνται του επαναστατικού αγώνος. Το μικρόβιο της εξαίρεσης του αγώνος έχει μολύνει τον λεγόμενο 'χώρο' που περιορίζεται σε (οινο)πνευματώδεις κατανύξεις, ενόσω η πατρίδα απαιτεί να ποτιστεί η γη της λευτεριάς με το αίμα των αγωνιστών.
Τους ριψάσπιδες χέστες του 'εθνικιστικού- εθνικοσοσιαλιστικού χώρου' δεν τους υπολογίζουμε καν. Το μέλλον της πατρίδας μας προδίδει και το δικό τους μέλλον. Το μέλλον όσων δειλιάζουν ενώπιον του ιερού καθήκοντος. Της τιμωρίας εν ονόματι της προάσπισης της τιμής της έως της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους. Κόντρα λοιπόν στον καιροσκοπισμό των δειλών εμείς θα προχωράμε, πολεμώντας και σηκώνοντας το βάρος του αγώνος. Κι επειδή οι μέρες που έρχονται θα επιτρέψουν να λογαριαστούμε με 'αθώους κι ενόχους', όσοι αισθάνονται πως τα παραπάνω λόγια στοχεύουν στους ίδιους, να προβούν στην έσχατη αυτοκριτική τους.
