Ο πολιτικός κινηματογράφος συμβάλλει καταλυτικά στην ανάπτυξη πολιτικής σκέψης, καθώς ωθεί στη δράση, ενοποιεί οργανικά την σκέψη και τη δράση του εκάστοτε πολιτικού υποκειμένου στην άσκηση επαναστατικής πολιτικής. Κοινός τόπος των μηνυμάτων που φτάνουν στον θεατή είναι η αντίσταση στην σιωπή. Ότι κανείς δεν δικαιούται να σιωπά ή να κάνει τα στραβά μάτια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Κατ' επανάληψη έχουμε τονίσει πως η αντίσταση αποτελεί υποχρέωση, μίας κι είναι αυτή που ανακεφαλαιώνει διαρκώς την ιστορία ενός λαού, ενός έθνους. Η πάλη είναι διαρκής και δεν σταματάει με την ανάδυση ενός καθεστώτος ή μίας εξουσίας που ικανοποιεί έστω κι επιμέρους ορισμένα απ' τα πάγια αιτήματα των ανθρώπων, που δεν είναι άλλα απ' την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή εξουσία.
Ως ριζοσπάστες εθνικιστές είμαστε σε σταθερή τροχιά πολέμιοι κάθε τυραννικής εξουσίας, όπως επίσης καχύποπτοι απέναντι σε κάθε ανάλογη εξουσία. Καμία κυβέρνηση, οσοδήποτε εθνικό χαρακτήρα κι αν αυτή διατείνεται πως έχει δεν μπορεί να εισπράξει κανενός είδους νομιμοποίηση από μέρους των αγωνιζόμενων, εφόσον δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα που αναφέραμε. Ανέκαθεν, η λαϊκή εξουσία έχει την τάση να καταπατιέται και να εκπίπτει σε ολιγαρχία ή σε τυραννία. Χρέος των πολιτών είναι η προάσπιση των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, τα οποία συμπυκνώνονται στην εθνική ανεξαρτησία. Η ανεξαρτησία αυτή αφενός ορίζεται εδαφικά, αφετέρου ορίζεται ως λαϊκή κυριαρχία. Ακόμα κι αν δεν απειλείται η εδαφική κυριαρχία, δεν νοείται ελεύθερος λαός απ' τη στιγμή που έχει καταλυθεί η πολιτική ανεξαρτησία του. Παλεύουμε και για τα δυο. Παλεύουμε για τα ευγενικά ιδανικά που πάλεψαν και τα αμούστακα παιδιά της ΕΟΚΑ, που δεν ήταν άλλα από μία ελεύθερη κυπριακή πατρίδα, για μία περήφανη Ελλάδα, για τα ιδανικά που πάλεψαν όσοι σκυλεύονται σήμερα απ' τους ανθέλληνες που κυβερνούν την ιερή πατρίδα μας.
Ανεξάρτητα απ' την ιστορία κάθε τόπου, οσοδήποτε μακρυά κι αν αυτός βρίσκεται απ' τον δικό μας, οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε, δίχως να καταφεύγουμε σε υπερβολές που προδίδουν ανεπάρκεια κι ιδιοτελή ριζωμένα συμφέροντα δια της αποσιώπησης όσων συμβαίνουν στο δικό μας 'σπίτι'. Το 'Etat de Siege' ή 'Κατάσταση Πολιορκίας' είναι μία δουλειά του Κώστα Γαβρά. Συχνά ακούμε στις συζητήσεις με πολιτικό επίχρησμα, ότι ζούμε μία 'κατάσταση πολιορκίας'. Το Σύνταγμα (άρθρο 48) αναφέρεται επισταμμένα στην 'κατάσταση πολιορκίας', τι προβλέπεται και τι όχι στην κατάσταση αυτή. Η παραγωγή του Κώστα Γαβρά χαρακτηρίζεται political thriller. Όσα διαδραματίζονται σ' αυτήν λαμβάνουν χώρα στην πολύπαθη Λατινική Αμερική, υποχείριο για αιώνες των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων conquistadores κι ουσιαστικά των Εβραίων που μέσω των τραστ ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία. Στην αφήγηση της αναφέρονται οι πολιτικοί ως υποχείρια-μαριονέτες των Ροκφέλερ. Η υπόθεση αφορά την Ουρουγουάη του 1970. Η ιστορία της Λατινικής Αμερικής είναι συνδεδεμένη με τις ανατροπές καθεστώτων, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιώματων, τα αντάρτικα κινήματα που μάχονται προ πάντων για 'Γη κι Ελευθερία'. Παρότι οι επαναστάτες στις χώρες αυτές εμφορούνται ως επί τω πλείστον από κομμουνιστικά αισθήματα κι αντιλήψεις, δεν παραλείπονται πουθενά η αξία της ανεξάρτητης πατρίδας, ο πόθος για δημοκρατία, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι η ελευθερία. Ο Franco Solinas είναι συνένοχος με τον Κώστα Γαβρά στην σκηνοθεσία και την συγγραφή της υπόθεσης.
Η Ουρουγουάη ή 'Ανατολική Δημοκρατία της Ουρουγουάης' (República Oriental del Uruguay, κυριολεκτικά:Δημοκρατία Ανατολικά του Ουρουγουάη ποταμού), είναι μία χώρα που βρίσκεται στα νότια της Λατινικής Αμερικής. Συνορεύει με τη Βραζιλία στα βόρεια, τον Ποταμό Ουρουγουάη στα δυτικά, τον κόλπο του Río de la Plata ('Ασημένιος Ποταμός') νοτιοδυτικά, με την Αργεντινή στην απέναντι όχθη και των δύο, με τον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό νοτιοανατολικά. Ο μισός πληθυσμός της χώρας ζει στην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη, το Μοντεβιδέο. Είναι η δεύτερη μικρότερη ανεξάρτητη χώρα στη Νότια Αμερική, μεγαλύτερη μόνο απ' το Σουρινάμ κι απ' τη Γαλλική Γουιάνα, και μία απ' τις πλέον σταθερές πολιτικά και οικονομικά. Το Μοντεβιδέο ιδρύθηκε απ' τους Ισπανούς στις αρχές του 18ου αιώνα ως στρατιωτικό οχυρό και το φυσικό του λιμάνι γρήγορα συνέβαλε στην ανάπτυξή του ως εμπορική ζώνη, ανταγωνιστική προς την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες της γειτονικής Αργεντινής. Η ιστορία της Ουρουγουάης τον 19ο αιώνα καταγράφει συνεχείς διαμάχες μεταξύ των Βρετανών, Ισπανών και Πορτογάλων, που ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην περιοχή. Μεταξύ 1806-1807, η Βρετανία προσπάθησε να καταλάβει το Μπουένος Άιρες, κατά τον Αγγλο-ισπανικό πόλεμο, με συνέπεια στις αρχές του 1807 το Μοντεβιδέο να καταληφθεί από έναν στρατό δέκα χιλιάδων Βρετανών για μισό χρόνο, πριν την επίθεσή τους στην Αργεντινή. Τη δεκαετία του 1960 έκανε την εμφάνισή της η μαρξιστική οργάνωση ανταρτών Tupamaros. Η θεαματικότερη ενέργειά της ήταν η απαγωγή του πρέσβη της Βρετανίας στη χώρα Geoffrey Jackson (1971). Ο διπλωμάτης κρατήθηκε όμηρος επί οκτώ μήνες έως ότου τελικά αφεθεί ελεύθερος. Η δράση των ανταρτών έπεφερε την επέμβαση του στρατού. Απ' το 1973 έως το 1985 η Ουρουγουάη γνώρισε ένα ιδιαίτερα σκληρό στρατιωτικό καθεστώς, έως ότου τελικά οι ίδιοι οι στρατιωτικοί αναγκάστηκαν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς με αντάλλαγμα την πολυπόθητη αμνηστεία για τις παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τις 'εξαφανίσεις' και δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων κι αντιφρούντων. Η 'Υπηρεσία για την Διεθνή Ανάπτυξη' των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στην 'Κατάσταση Πολιορκίας', σφετερίζεται τον δημόσιο πλούτο της Ουρουγουάης κι ουσιαστικά έχει επιβάλλει μία κατάσταση που σήμερα συναντιέται σχεδόν σ' όλες τις χώρες του κόσμου. Με τον μανδύα των τοποτηρητών της τάξης και της ασφάλειας, οι υπηρεσιακοί των Ηνωμένων Πολιτειών, κατέχοντας διαφορετικά αξιώματα και αποστολές απ' ότι δημοσίως παρουσιάζουν, έχουν βάλει στο χέρι την Ουρουγουάη, καταργώντας την ανεξαρτησία της και ποδηγετώντας τις ελευθερίες των πολιτών. Ο αγώνας των Tupamaros είναι δίκαιος, ανεξάρτητα ότι είναι ιδεολογικά κομμουνιστές που πολεμούν τον φασισμό. Ως εκ τούτου έρχεται αντιμέτωπος με τον αντικομμουνιστικό αγώνα των Ηνωμένων Πολιτειών, στο ευρύτερο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής. Στην ευρισκόμενη κάτω από πολιτικό καθεστώς κατευθυνόμενο απ' τη Δύση, Ουρουγουάη, των αρχών του 70, οι νεαροί αντιεξουσιαστές, απαγάγουν μεταξύ άλλων κι έναν αμερικάνο πολίτη, τον Philip Michael Santore (που υποδύεται ο Yves Montand), για τον οποίον πιστεύουν (κι όχι άδικα όπως αποδεικνύεται απ' την ομολογία του) πως είναι πολιτικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Πολιτειών και συνάμα ο βασικός εκπαιδευτής των βασανιστικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται τον τελευταίο καιρό απ' την αστυνομία ενάντια στους συντρόφους τους. Μέλη της κυβέρνησης είναι όλοι οι ζάπλουτοι επιχειρηματίες, οι οποίοι κινούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα της αμερικανικής προσταγής. Ό,τι συμβαίνει και στην δική μας περίπτωση. Οι Tupamaros, ενεργώντας μεθοδικά και κατόπιν ωρίμου σκέψης είχαν ξεκινήσει μία σειρά απαγωγών, επιζητώντας ανταλλαγές με φυλακισμένους κολίγους τους. Ανάμεσα στους απαχθέντες βρίσκεται κι ένας Αμερικάνος που διατείνεται πως είναι ένας απλός εκπρόσωπος μια εταιρίας τηλεπικοινωνιών που θέλει να βελτιώσει το τηλεφωνικό δίκτυο της Ουρουγουάης. Η ιστορία ξεκινά από το τέλος της, δηλαδή την εύρεση του νεκρού κορμιού του Santore, και μέρα με την ημέρα (σε διάστημα μίας εβδομάδος), αναδεικνύεται τι συνέβη στην απόσταση απ' το σκοτεινό βρώμικό δωμάτιο φυλακή μέχρι τα χλιδάτα σαλόνια των πολιτικών.
Η ''Κατάσταση Πολιορκίας' είναι μία παραγωγή του 1972-1973. Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία που αφορά την εκτέλεση του πράκτορα του FBI Dan Mitrione, μεταξύ άλλων εκπαιδευτή των λατινοαμερικανικών αστυνομιών στις 'τεχνικές ανάκρισης' της CIA. Η μουσική υπόκρουση της παραγωγής ανήκει στον Μίκη Θεοδωράκη, καθώς αποτελεί ένα απ' τα ορατόρια του. Οι μαρξιστές Tupamaros ή MLN (Movimiento de Liberación Nacional) ήτοι Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης ή Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα, ήταν οργάνωση αντάρτικου πόλης που έδρασε στην Ουρουγουάη τις δεκαετίες 1960-1970. Οργάνωση συνδεδεμένη με τον Ραούλ Σέντικ, υπήρξε η μήτρα απ' την οποία προέρχεται ο σημερινός Πρόεδρος της λατινοαμερικάνικης χώρας, Χοσέ Μουχίκα. Οι Tupamaros πήραν τ' όνομά τους απ' τον επαναστάτη και μετέπειτα αυτοκράτορα των Ίνκας Τούπακ Αμάρου. Ήσαν αποτέλεσμα της ένωσης του Κινήματος Υποστήριξης Χωρικών (Movimiento de Apoyo al Campesino) και των μελών των εμπορικών κι αγροτικών ενώσεων-συνεταιρισμών που ίδρυσε ο Σέντικ σε φτωχές, αποκλεισμένες κι απομακρυσμένες αγροτικές ζώνες της χώρας. Το Κίνημα ξεκίνησε την αντάρτικη δράση του εξαπολύοντας σειρά επιθέσεων σε τραπεζικά ιδρύματα, καταστήματα εμπορίας όπλων κι επιχειρήσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μοιράζοντας εν συνεχεία τα κλεμμένα τρόφιμα κι όσα χρήματα δεν κρατούσε για τις ανάγκες της οργάνωσης στους φτωχούς του Μοντεβιδέο. Κεντρικό του σύνθημα ήταν: Οι Λέξεις μας χωρίζουν, η Δράση μάς ενώνει. Στην αρχή της δράσης του, απείχε από ένοπλες συρράξεις, καθότι αρχική του στρατηγική στόχευση ήταν ν' αποτελέσει ένα δυναμικό, μεταρρυθμιστικό πολιτικό κίνημα. Η χρήση βίας θα καθοριζόταν απ' τις εξελίξεις, τη στρατηγική σε κατοπινά στάδια και τις όποιες μελλοντικές δυνατότητες επίτευξης των σκοπών του. Τον Ιούνιο του 1968, ο Πρόεδρος της Ουρουγουάης, Χόρχε Πατσέκο, προσπαθώντας να καταστείλει την εργατική στάση, κήρυξε τη χώρα σε 'κατάσταση εκτάκτου ανάγκης' κι ανέστειλε την ισχύ πλήθους άρθρων του Συντάγματος. Η κυβέρνηση συνακόλουθα φυλάκισε πολιτικούς αντιπάλους, χρησιμοποίησε τακτική βασανιστηρίων στις ανακρίσεις και βιαίως κατέστειλε τις κλιμακούμενες λαϊκές διαδηλώσεις. Η τακτική αυτή της κυβέρνησης αποτέλεσε τη θρυαλλίδα στις σχέσεις της με τους Tupamaros, οι οποίοι προέβησαν με τη σειρά τους σε απαγωγές πολιτικών προσώπων του κατεστημένου, στην ένοπλη και δια της βίας προπαγάνδιση των θέσεών τους και σε δολοφονίες. Ιδιαίτερο χτύπημα στο ηθικό των κυβερνώντων αποτέλεσε η απαγωγή του τραπεζίτη Περέιρα Ρεμπερβέλ, στενού φίλου του Προέδρου Πατσέκο, ο οποίος ήταν μισητός στο λαό για τη δολοφονία ενός αγοριού που μοίραζε εφημερίδες, μία εκ των οποίων είχε δηκτικό άρθρο για το πρόσωπό του. Τελικώς τέσσερις ημέρες μετά αφέθηκε ελεύθερος. Σημαντικό αντίκτυπο είχε η απαγωγή του Βρετανού πρέσβη στη χώρα, Geoffrey Jackson, όπως κι η δολοφονία του Mitrione, για τον οποίο υπήρχαν έγγραφα ότι ήταν ο άνθρωπος που δίδαξε κι εκπαίδευσε σε τεχνικές ανακρίσεων με χρήση βασανιστηρίων τις αστυνομικές δυνάμεις πολλών χωρών της Λατινικής Αμερικής. Όλες οι ανωτέρω επιχειρήσεις, κατέδειξαν την εκπαίδευση και το ηθικό της οργάνωσης και έστειλαν πολυσήμαντα μηνύματα ισχύος, αποφασιστικότητας και τόλμης. Η ακμή σημειώθηκε στα έτη 1970 και 1971. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, έκαναν χρήση της 'Φυλακής του Λαού' (Cárcel del Pueblo), όπου κρατούσαν κι ανέκριναν τους απαχθέντες του καθεστώτος, τα αποτελέσματα τών οποίων ανακρίσεων έδιδαν αργότερα στη δημοσιότητα. Το 1971, περισσότεροι από 100 φυλακισμένοι αντάρτες δραπέτευσαν από τις φυλακές του 'Κόλπου Καρρέτας' (Punta Carretas). Τον ίδιο χρόνο, σε ένα μη απολύτως διασαφηνισμένο επεισόδιο, ο Πασκάσιο Μπάες, εργάτης σε αγροτικές δουλειές, ο οποίος τυχαίως είχε ανακαλύψει ένα απ' τα κρησφύγετα του Κινήματος, δολοφονήθηκε. Εκτός απ' αυτή τη δολοφονία που στιγμάτισε το Κίνημα, ακολούθησε σειρά στρατηγικών λαθών κι η προδοσία του Έκτορ Πέρες, σημαίνοντος στελέχους του Κινήματος, ευρισκόμενου ψηλά στην ιεραρχία. Τον τραγικό κύκλο ολοκλήρωσε η αντεπίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων, συνεπικουρούμενων απ' τα αιμοσταγή κι ανελέητα σώματα της Αστυνομίας, με την ονομασία 'Τάγματα Θανάτου' (Escuadrón de la Muerte), που προκάλεσαν εκατόμβες θυμάτων, επιδιδόμενα σε όργια σφαγών, πίπτοντα επί δικαίων κι αδίκων. Παράλληλα, οι αστυνομικές δυνάμεις, εκπαιδευμένες απ' το 'Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας' των Ηνωμένων Πολιτειών (OPS), εξαπέλυσαν με τη συνδρομή του ουρουγουανικού στρατού σειρά επιθέσεων, κάνοντας μαζικές συλλήψεις αντιφρονούντων κι επιλεκτικές εξαφανίσεις ανταρτών, σκορπίζοντας τη ραχοκοκκαλιά του κινήματος. Η τακτική των βασανιστηρίων έφερε εκπληκτικά αποτελέσματα κι ένα χρόνο μετά, το 1972, το Κίνημα έπνεε τα λοίσθια. Οι ηγέτες συνελήφθησαν και παρέμειναν στη φυλακή υπό φρικτές συνθήκες τα επόμενα 12 χρόνια. Το Κίνημα είχε σβήσει κι η απειλή για το κατεστημένο έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί, όμως τον Ιούλιο του 1973, έλαβε χώρα αναίμακτο πραξικόπημα του στρατού στον οποίο και παρέδωσε την εξουσία ο τότε Πρόεδρος της Ουρουγουάης Χουάν Μπορδαμπέρρι. Ακολούθησε σκληρότερη καταστολή ενάντια στον πληθυσμό κι όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Η σκληρή καταστολή σύντομα ενεργοποίησε αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης σε δυναμικές μειοψηφίες. Τον Αύγουστο του 1973, ανενεργοί πυρήνες που είχαν επιζήσει των διωγμών της 2ετίας, σχημάτισαν την 'Επαναστατική Συνεργατική Χούντα' μαζί με αριστερές οργανώσεις, ξεκινώντας αντάρτικο στην περιοχή Κόνο Σουρ. Τον επόμενο χρόνο, πολλά λατινοαμερικανικά καθεστώτα, φοβούμενα αποσταθεροποίηση στην Ουρουγουάη και πτώση της δικτατορίας που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος των δικών τους απολυταρχικών καθεστώτων, ανταποκρίθηκαν στη διεθνή αντιανταρτική εκστρατεία, καθοδηγούμενη κι εκπονημένη απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες, που έλαβε την κωδική ονομασία 'Επιχείρηση Κόνδωρ (Operation Condor).
Στην παραγωγή αξίζουν της προσοχής σας οι επιχειρησιακές μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι αντάρτες, τα διδάγματα που προκύπτουν απ' την ανάληψη μίας τέτοιας δράσης σε οποιονδήποτε χρόνο και τόπο. Οι εικόνες είναι παραστατικές κι εκθέτουν τι συμβαίνει σε μία χώρα που βρίσκεται υπό κατοχή, όπως είναι στον παρόντα χρόνο η Ελλάδα. Κορυφαία η ανάκριση του Santore, καθώς αναπαριστά το γκρέμισμα της υποκρισίας των τυράννων, οπόταν έρχονται αντιμέτωποι με την ειλικρίνεια των επαναστατών κάθε απόχρωσης. Η κυνική ομολογία που αποσπούν οι αντάρτες απ' τον Santore είναι μνημειώδης και δεικτική του αίσχους που προκαλούν οι συνετοί υπάλληλοι του συστήματος με το πρόσχημα ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Δεν υπάρχουν ούτε καλοί, ούτε κακοί υπάλληλοι. Υπάρχουν οι αγωνιστές της ελευθερίας κι οι δήμιοι συμφερόντων. Υπάρχει το αίτημα για 'Γη κι Ελευθερία' που δεν καταστέλλεται από κανέναν τύραννο. Μπροστά στην ελευθερία δεν χωρούν δικαιολογίες. Η Ουρουγουάη παρασύρθηκε στον όλθερο της φτώχειας και της πείνας μαζί με την Αργεντινή το 2002, οπόταν το 'Διεθνές Νομισματικό Ταμείο' διέλυσε την οικονομία τους και κατέλυσε την ανεξαρτησία τους. Η 'Κατάσταση Πολιορκίας' είναι η παρούσα κατάσταση, μία ζοφερή κατάσταση που βιώνει η πατρίδα μας στον παρόντα χρόνο. Η Ελλάδα του 2014 τείνει σε λατινοαμερικανοποίηση. Η διαδικασία αυτή θα ενταθεί κάτω από μία ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο ξένος παράγοντας που ορίζει τις εξελίξεις εντός της πατρίδας μας θα προβεί σε ίδιες κι ανάλογες μεθόδους τα επόμενα χρόνια. Το ελλαδικό κράτος έχει ήδη μετατραπεί σ' ένα φασιστικό προτεκτοράτο-κατά τα λατινοαμερικάνικα πρότυπα διαλελυμένων χωρών απ' το κεφάλαιο-που διόλου δεν απέχει απ' αυτό της Ουρουγουάης που σκιαγραφείται στα 120 λεπτά της παραγωγής. Απαγωγές αγωνιστών, δολοφονίες πολιτών, φυλακίσεις, καταστολή κι ασυδοσία είναι τα χαρακτηριστικά που προδίδουν πως το ημέτερο προδοτικό κράτος έχει υποταχθεί στις επιδιώξεις των ξένων.
Οι ριζοσπάστες εθνικιστές είμαστε η αιχμή του δόρατος που θα τρυπήσει την καρδιά του κτήνους που ονομάζεται καπιταλιστική κρεατομηχανή ανθρώπων και ψυχών. Ας γίνουμε τα παραδείγματα αυτοθυσίας που θα κάνουν το ποτάμι της οργής να ξεχειλίσει για την ανάταση του λαού και του έθνους μας. Η θυσία μας ας γίνει η απαρχή της αναγέννησης της νεκρής πατρίδας μας. Ας γίνει η ταφόπλακα για τα τσιράκια των ξένων αφεντικών. Ας γίνει ο ανθός μίας νέας Ελλάδας. Μίας Ελλάδας ανεξάρτητης, μίας Ελλάδας ενωμένων Ελλήνων ενάντια στους ξένους. Μίας Ελλάδας τρανής και τρομερής για τους επιβουλείς της. Είμαστε η πρωτοπορεία της εθνικής επίθεσης!
Την 'Κατάσταση Πολιορκίας' μπορείτε να την παρακολουθήσετε σε ελληνικούς υπότιτλους εδώ: https://www.youtube.com/watch?
ΑΚΗΡΥΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ!
