Η πιο φρικτή ίσως μέθοδος εκτέλεσης θεωρείται αυτή του ορειχάλκινου ταύρου που αποτελεί μία μέθοδο εκτέλεσης/βασανιστηρίου που εφηρμόσθη στην αρχαία Ελλάδα. Πολλοί θεωρούν πως τα βασανιστήρια υπήρξαν στον Μεσαίωνα. Απαττάσθαι. Επρόκειτο για ένα κούφιο ορειχάλκινο άγαλμα που έμοιαζε στην όψη σε πραγματικό ταύρο. Τα θύματα τοποθετούνταν εντός του, με τις γλώσσες τους να κόβονται συνήθως πριν. Η πόρτα έκλεινε και μετά ξεκινούσε η ιεροτελεστία της φωτιάς: πύρινες γλώσσες τύλιγαν τον ταύρο, αφήνοντας το θύμα να βράσει στο εσωτερικό του, μέσα σε κραυγές αγωνίας και πόνου. Οι κινήσεις απόγνωσης και οι φωνές του θύματος έκαναν τον ταύρο να μοιάζει ζωντανός, γεγονός που έκανε το φιλοθεάμον κοινό να παραληρεί από το θέαμα. Ο θρύλος το θέλει να είναι Έλληνας ο εφευρέτης της αποτρόπαιης αυτής συσκευής, ο Πέριλλος, που τον κατασκεύασε για λογαριασμό ενός τύραννου της εποχής. Ενώ περίμενε να αμειφθεί με μία γενναιόδωρη αμοιβή για την επινοήτικότητά του, ο Πέριλλος έμελλε να γινόταν ο πρώτος που θα τον δοκίμαζε. Ο Πέριλλος ήταν ένας από τους εκείνους τους εφευρέτες που η τραγική μοίρα τους ήταν να γίνουν το πρώτο θύμα της ίδιας της εφεύρεσής τους. Ο ορειχάλκινος ταύρος ή ταύρος της Σικελίας, ήταν μία συσκευή βασανιστηρίων και εκτελέσεων σχεδιασμένη στην αρχαία Ελλάδα. Εφευρέτης της ήταν ο Πέριλλος ο Αθηναίος, μεταλλοτεχνίτης του χαλκού, που την πρότεινε στον Φάλαρη, τύραννου του Ακράγαντα της Σικελίας, ως ένα νέο μέσο εκτέλεσης εγκληματιών και καταδίκων. Ο ταύρος ήταν κατασκευασμένος εξολοκλήρου από χαλκό και ήταν κοίλος, με μια πόρτα στη μία του πλευρά. Ο καταδικασμένος κλειδωνόταν στον ταύρο και μια φωτιά άναβε απέξω σε επαφή με τον χάλκινο ταύρο. Η φωτιά θέρμαινε τόσο πολύ το μέταλλο ώστε, αργά και επώδυνα, ο άνθρωπος που ήταν κλεισμένος μέσα ψηνόταν ζωντανός. Στη συσκευή ενσωματώθηκε αργότερα κατά διαταγή του τυράννου και ένα πολύπλοκο σύστημα σωλήνων που μετέτρεπε τις κραυγές των βασανισμένων σε βρυχηθμούς ταύρου. Η συσκευή χρησιμοποιήθηκε αργότερα και από τους Ρωμαίους, αλλά και από άλλους λαούς, και η χρήση της ως εργαλείο βασανισμού και εκτελέσεων διήρκησε μέχρι τα ύστερα μεσαιωνικά χρόνια. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν η διαδικασία ολοκληρωνόταν και η συσκευή άνοιγε, το θύμα είχε μετατραπεί σε οστά που έλαμπαν και μετατρέπονταν σε βραχιόλια. Για τον Φάλαρη λέγεται ότι δολοφονήθηκε από τον Τηλέμαχο, τον πρόγονο του Θήρωνος, ο οποίος ήταν υιός του Αἰνησίδημου και μετέπειτα έγινε ο τύραννος του Ακράγαντα της Σικελίας, από το 488 π.Χ.
Μία παρόμοια εκτέλεση μπορεί να δει κανείς στην επική ιαπωνική ταινία 'Tokugawa onna keibatsu-emaki: Ushi-zaki no kei' του 1976, η οποία αφορά την εκτέλεση ενός Χριστιανού στη διάρκεια της Εποχής των Σογκούν. Οι Ρωμαίοι επίσης χρησιμοποίησαν την ίδια συσκευή για να εξοντώσουν Χριστιανούς μάρτυρες. Για την Αγία Πελαγία που γεννήθηκε στην πόλη Ταρσό της Κιλκισίας και έζησε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού εικάζεται πως εξοντώθηκε με τη χρήση μίας ανάλογης συσκευής. Η Πελαγία μεγάλωσε σε ειδωλολατρικό περιβάλλον. Σε νεαρή ηλικία είδε σε όραμα τον Επίσκοπο της Ρώμης, ο οποίος την προέτρεπε να βαπτισθεί. Όταν ξύπνησε και συνήλθε ζήτησε άδεια από τη μητέρα της και με το πρόσχημα ότι θα μεταβεί στην τροφό της, πού ζούσε σε άλλη πόλη, πήγε στον Επίσκοπο, ο οποίος τη βάπτισε χριστιανή. Η χαρά της ήταν μεγάλη. Αφού παρέδωσε τα πολυτελή της ενδύματα στον Επίσκοπο για να τα πουλήσει και να διαθέσει τα χρήματα στους πτωχούς και αδύνατους, ντύθηκε τη στολή του βαπτίσματος και εν συνεχεία πήγε στην τροφό της η οποία όμως όταν την είδε έτσι ντυμένη έγινε έξαλλη από θυμό και την έδιωξε. Αποφάσισε τότε να επιστρέψει στη μητέρα της, ελπίζοντας στη μητρική κατανόηση και στοργή. Όταν όμως και η μητέρα της αντίκρισε αυτή της την ενδυμασία αναστατώθηκε και πέφτοντας στο πόδια της, την ικέτευσε να επανέλθει στην αρχική της πίστη. Η Πελαγία στενοχωρήθηκε αλλά της δήλωσε ότι η απόφασή της ήταν οριστική και αμετάκλητη. Όταν όμως πληροφορήθηκε το γεγονός ο γιος του Διοκλητιανού, ο οποίος ήταν αρραβωνιαστικός της Πελαγίας, από τη θλίψη του αυτοκτόνησε. Όταν ο αυτοκράτορας ανακάλυψε την αιτία θανάτου του γιου του κάλεσε την Πελαγία και τη διέταξε να θυσιάσει στο είδωλα. Η Αγία με παρρησία αρνήθηκε, λέγοντάς του ότι γνώρισε τον αληθινό Θεό. Έξαλλος ο Διοκλητιανός, διέταξε να πυρώσουν ένα χάλκινο βόδι και να την τοποθετήσουν εντός του, χαρίζοντάς της την ουράνια δόξα.
Πολλοί μελετητές συνδέουν την συσκευή του μπρούτζινου ταύρου με τα αγάλματα που απεικόνιζαν τον Μολώχ που κατ' άλλους ταυτίζεται με τον Κρόνο ή τον Βάαλ. Υπάρχει η άποψις ότι το όνομα αυτό χρησιμοποιείται εσφαλμένα για να υποδηλώσει μία θεότητα, ενώ προέρχεται από τη φοινικική λέξη μολκ που σημαίνει ανθρωποθυσίες, τις οποίες προσέφεραν οι Καρχηδόνιοι στον θεό Βάαλ Αμών και στη θεά Τάνιτ, οι οποίες θεότητες ταυτίζονται με τις σημιτικές θεότητες Ελ και Ελάτ. Στα ερείπια της Καρχηδόνας, στην τοποθεσία Σαλαμπό, βρέθηκε εκτεταμένη εγκατάσταση, όπου τοποθετούσαν κάλπες που περιείχαν οστά βρεφών, πάνω στις οποίες υπήρχαν στήλες με επιγραφές στις δύο θεότητες. Ανάλογα ευρήματα βρέθηκαν στην περιοχή μεταξύ Συρίας και Παλαιστίνης. Στη βάση αυτών των τελετουργιών που εισήγαγαν οι Φοίνικες άποικοι και ιδρυτές της Καρχηδόνας, υπήρχε η αντίληψη ότι το θύμα φορτωνόταν τα αμαρτήματα και την ενοχή όσων προσέφεραν τη θυσία. Στη ζωολογία, με το όνομα Μολόχ περιγράφεται το γένος των σαυρόμορφων ερπετών της οικογένειας Agamidae που κατά μία έννοια σημαίνει αγκαθωτός διάβολος. Ο Μολώχ ήταν μυθική εβραϊκή θεότητα, αλλά τώρα τρέφεται με τα παιδιά των Παλαιστινίων, ως θυσία για να στεριώσει το κράτος του μεγάλου Ισραήλ. Πολλοί θεωρούν πως ο Ακράγαντας της Σικελίας είχε τις ρίζες του στην Καρχηδόνα και ως εκ τούτου, το τελετουργικό είχε μεταφερθεί κι εκεί. Ο Έλλην Πίνδαρος συνδέει την συσκευή με τον τύραννο του Ακράγαντα. Οι Ρωμαίοι φημίζονταν για την χρήση της συσκευής σε Εβραίους και Χριστιανούς. Ο Άγιος Ευστάθιος ψήθηκε στη συσκευή μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Ο διάδοχος του Τραϊανού, Αδριανός, απαίτησε από τον Ευστάθιο να παραστεί στις θυσίες των ειδωλολατρικών θεών. Ο Ευστάθιος, βέβαια, αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να βασανιστεί αυτός και η οικογένεια του. Αλλά η αγάπη τους στο Χριστό ενδυνάμωνε την ψυχή τους στα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι μάλιστα τους θείους λόγους, που λένε: 'Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμὸν ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν' (Επιστολή Ιακώβου, α' 12). Πανευτυχής, δηλαδή, είναι ο άνθρωπος που βαστάει με υπομονή τη δοκιμασία των θλίψεων. Διότι έτσι γίνεται σταθερός και δοκιμασμένος, για να πάρει το λαμπρό και ένδοξο στεφάνι της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Κύριος σ' αυτούς που Τον αγαπούν. Τελικά, ο Ευστάθιος με την οικογένεια του πέθαναν μέσα σε χάλκινο πυρακτωμένο βόδι (117 μ.Χ.). Η Καθολική Εκκλησία απορρίπτει την εκδοχή αυτή. Παρά ταύτα υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για ανάλογα βασανιστήρια αντιφρονούντων στο πυρακτωμένο βόδι, όπως το μαρτύριο του αγίου ιερομάρτυρος Αντύπα, επισκόπου Περγάμου. Ας μην ξεχνούμε και τον Χρυσό Μόσχο και τι αυτός συμβολίζει για τους Ισραηλίτες. Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ααρών κάτω από την πίεση του λαού του υπέκυψε και κατασκεύασε χρυσό μοσχάρι (μόσχον χωνευτόν) από χρυσά κοσμήματα, και επέτρεψε τη λατρεία του. Με την επιστροφή του, ο Μωυσής εξοργίστηκε γι' αυτή την απιστία και κατέστρεψε το είδωλο. Πρόκειται για το ίδιο είδωλο που πρέπει να καταστρέψουμε σήμερα.
Για περισσότερα παρακολουθήστε το video: https://www.youtube.com/watch?
