Ο σκοταδιστής, για τους αδαείς θολοκουλτουριάρηδες, φιλόσοφος Emile Cioran, συνάμα για τους γνώστες, ένθερμος υποστηρικτής του Εθνικοσοσιαλισμού, αναφέρει σε κάποιο από τα θυελλώδη ή ερεβώδη γραπτά του, στα οποία διαφαίνονται οι νιτσεϊκές επιρροές του, ότι 'η ζωή δημιουργείται μέσα στο παραλήρημα και καταπίπτει μέσα στην ανία'. Ο Cioran χαρακτηρίζει την ανία ως 'ανίατη ανάρρωση' και αλλού ως 'κυριακάτικο απομεσήμερο' που σημαίνει και το 'τέλος του σύμπαντος'. Ο γόνιμος υπαρξιακός πεσιμισμός του Albert Camus, γίνεται κρυστάλλινος στον 'Μύθο του Σίσυφου', όταν σε κάποιο σημείο αναφέρει ότι 'αν μας τρομάζει ο χρόνος, μας τρομάζει γιατί αποδεικνύει το αποτέλεσμα που έρχεται'.
Ο 'ναζιστής' Cioran πρεσβεύει τον πεσιμισμό που παρά ταύτα ωθεί σε ζωτική δράση, σε αντίθεση με τον αντιφασίστα Camus ο οποίος υιοθετεί τον μεφιστοφελισμό της φιλοσοφικής αυτοκτονίας. Η ειδοποιός διαφορά στην θεώρηση και στάση του υποκειμένου έγκειται στον βαθμό ριζοσπαστικοποίησής τους. Η οργάνωσή μας πρεσβεύει τον Ριζοσπαστικό Εθνικισμό. Οι μεσοβέζικες στερούν το μέτρο των πραγμάτων, όχι οι 'ακραίες' επιλογές. 'Το αποτέλεσμα που έρχεται', καταπώς αποφαίνεται παραπάνω ο Camus, πράγματι, εισβάλλει καθημερινά, απειλητικά, στην αλλοτριωτική υποκατάστατη πραγματικότητα που βιώνουμε ατομικά και συλλογικά με ποικίλους τρόπους. Το αποτέλεσμα στην κοινωνία της λογιστικής αποτίμησης συνιστά τον βόρβορο του υποκειμένου. Επιδιώκουμε να σπάσουμε την γραμμικότητα της ιστορίας που προξενεί βίαιη εξατομίκευση στο υποκείμενο, αποκόπτοντάς το απ' την κοινοτική ζωή, απ' την φυσική κατάστασή του. Επιδιώκουμε να στρέψουμε μετωπικά το υποκείμενο ενάντια στις αιτιοκρατικές και συνάμα εμποροκρατικές διαδικασίες. Δεν του δίνουμε ελπίδες. Το καλούμε να ριζοσπαστικοποιηθεί ενάντια στις συνθήκες του βίαιου αποκλεισμού και συγχρόνως εγκλεισμού του, ενάντια στον αλλοτριωτικό μηχανισμό που το καταβροχθίζει, ενάντια στις υπαγορευμένες νόρμες συμπεριφοράς που του επιβάλονται. Για τον λόγο αυτό δίνουμε συνεχή χτυπήματα στον καθωσπρεπεισμό, αγκαλιάζοντας το αδύνατο, αυτό το οποίο στα μάτια της μάζας φαντάζει ακατόρθωτο.
'Παν μεγαλείον εν τη εφόδω', μας λέγει ο Πλάτων. Για το μεγαλείο αυτής καθαυτής της επίθεσης μιλούσαν οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές όταν εφορμούσαν εναντίον του θανάτου. Η πολιτική πρωτοπορεία που επιτίθεται διαρκώς κι όχι ο πολιτικός ουραγισμός που περιμένει σε μεσσιανική στάση ευλάβειας-προσμονής, 'ω του θαύματος', είναι καταλυτικής σημασίας στην αναγεννησιακή πορεία ενός Έθνους, ενός λαού, μιας πατρίδος, ενός κράτους. Η πολιτική λειτουργία διακρίνεται για την πολυεπίπεδη διαβάθμισή της, η οποία κατά κύριο λόγο περιλαμβάνει τις κατευθυντήριες ιδέες που αποτελούν την θεμελιακή βάση της, τις πολιτικές κατευθύνσεις που συναπάγονται την πρακτική εφαρμογή των ιδεών που ευαγγελίζεται, την πολιτική λειτουργία αυτή καθαυτή οριζόμενη δια των καθεστώτων, την κοινωνική λειτουργία που αποτελεί συνάρτηση της κατάκτησης, στον όποιο βαθμό, αρμονίας και εξίσωσης με το περιβάλλον, τελικώς δε η οικονομική λειτουργία που αφορά τα υλικά μέσα για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η υποταγή στην σκοπιμότητα, οδηγεί σχεδόν πάντοτε στην καθαρή ή απόλυτη υποταγή. Ακόμα κι αν κάποιος σκοπός μπορεί ν' αγιάζει κάποια μέσα, σχεδόν πάντοτε ελοχεύει ο κίνδυνος τα μέσα να καταστούν ο σκοπός.
Σ' αυτό το σημείο υπεισέρχεται η μίμηση του τέρατος. Διότι, 'Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας', διότι 'Κι όταν κοιτάς πολλή ώρα μέσα σε μια άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα', μας λέγει ο φιλόσοφος της ζωής. Διδαχθήκαμε να δείχνουμε σεβασμό ή καλύτερα υπακοή σε μια προκαθορισμένη τροχιά ιστορικής εξέλιξης, να ορίζουμε την ηθική μας συναρτήσει της 'ηθικής' του τέρατος. Αυτή είναι η συστημική διδασκαλία. Το τέρας προτάσει μια επίπλαστη ηθική για να δικαιολογήσει την απουσία οιασδήποτε ηθικής τάξης από μέρους, καθώς κυριαρχεί για τον λόγο ότι δεν υπακούει σε οιονδήποτε ηθικό κώδικα, δεν ανήκει σε οιαδήποτε ηθική τάξη. Το είδωλο της ηθικής τάξης που επιβάλει στους δούλους του αποτελεί την ασπίδα του. Το τέρας ζει στα λιμνάζοντα ύδατα, άτρωτο, όπως στον μύθο, τρέφεται απ' τις βαθειές ρίζες του, όντας πολυκέφαλο. Ο Ηρακλής χρησιμοποιεί το 'πυρ', ώστε να το εξοντώσει, κόβοντας τα κεφάλια που ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο (σαν τα εμπόδια που βρίσκει εκάστοτε στο διάβα του ο ήρωας), καυτηριάζοντας αμέσως την πληγή.
Ο μύθος του Περσέα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, όπως και κάθε άλλος ελληνικός μύθος. Στο 'Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον' ο Ιησούς Χριστός κατακρίνει τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, αποκαλώντας τους 'ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν' και ερωτώντας τους 'πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης'; Δηλαδή: 'Φίδια, γεννήματα εχιδνών, πώς θα αποφύγετε την κρίση της γέεννας'; (23, 33). Στον μύθο του Περσέα, η Μέδουσα δεν είναι τίποτα άλλο από μία 'καλλονή' η οποία έχει στεφανωμένη την κεφαλή της με φίδια. Όποιος την κοιτάζει 'πετρώνει'. Γίνεται νωθρός, νωχελικός, άβουλος. Ο Περσέας, όντας υιος του Διός και της Δανάης. καθοδηγημένος εν σοφία απ' την Παλλάδα Αθηνά, την σκοτώνει δίχως να την κοιτάξει κατά πρόσωπο, τουναντίον το πράττει θωρώντας το είδωλό της στην γυαλισμένη απαστράπτουσα ασπίδα του. Αμέσως της κόβει την κεφαλήν, την τοποθετεί εις έναν σάκκο, χρησιμοποιώντας την προκειμένου να πολεμήσει το Κακό, όπου και όποτε το συναπαντήσει. Το 'λάφυρο' αποδίδεται στην προστάτιδά του, αφιερούται στην Αθηνά που το τοποθετεί στην ασπίδα της. Εξ ου ο χαρακτηρισμός 'τρομερή για τους εχθρούς της'.
Ο μύθος έχει όσες ερμηνείες μπορεί να στοχασθεί ο ανθρώπινος νους. Το 'Κακό' ως ύφαλος πλάνης έχει όμορφή θωριά, ωστόσο πετρώνει οιονδήποτε 'μαγεύεται' ή πλανιέται απ' αυτήν, ωσάν την (υλική) ευδαιμονία που παρέσυρε στον σχετικό μύθο τον Ηρακλή εναντίον της Αρετής. Σε ό,τι αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων, είναι προφανές πως ακολουθούν δομημένες διαταγές που αποδομούν διεξοδικά κάθε πρωτοβουλία, υποτάσσονται στις σειρήνες που στέκουν έξω απ' την επιθυμία τους, υπακούουντας σε κωδικοποιημένες προτυπικές συμπεριφορές. Προσδιορίζοντας και κατόπιν αναλύοντας τη αντι-φύση του εχθρού, μπορούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίον επιβάλεται πάνω στην πλειοψηφία, την χειραγωγεί και την αναπαράγει ως άβουλο πολιτικό εξαγόμενο που συναινεί με τρόπο άκριτο στις επιδιώξεις του. Το τέρας έχει πολλά φίδια στην κεφαλήν του. Τα φίδια είναι οι απολαύσεις που προσφέρει, οι εξαρτήσεις, οι (υλικές) απολαβές για την υποταγή στην 'ομορφιά' του. Ωστόσο όλα αυτά δεν αποτελούν παρά το δίκτυ με το οποίο παγιδεύεται η αρετή.
Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός διαμορφώνει με τις δικές του δυνάμεις τα πρότυπά του, κατά τρόπο εμπειρικό, φυσικό. Δεν υιοθετεί συμπεριφορές, αποκλίνουσες ως προς το ηρωολατρικό περιεχόμενό του, στάσεις που αρμόζουν σε κομιστές εντολών. Οι εντολές στην μορφή καθήκοντος που απορρέει εκ των έσω, δεν υπακούουν στην προτυπική ιεραρχία που μεταβιβάζει εντολές από πάνω προς τα κάτω ή από κάτω προς τα πάνω, δεξιά κι αριστερά ή τανάπαλιν. Αντίθετα, αυτό που επιδιώκει είναι η παρέκκλιση, η παρεξήγηση, η ανάρμοστη συμπεριφορά, η μετωπική ρήξη και σύγκρουση με το υπάρχον, ο μανιακός χορός του Σίβα. Η μάζα διακατέχεται απ' την λογική του 'ελάσσονος κακού'. Επ' ουδενί επιθυμεί να θέσει σε κίνδυνο την βολή της στο όνομα οιουδήποτε μετασχηματισμού-και επ' ωφελεία της, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να επιφέρει αναπροσαρμογή του κοινωνικού ρόλου της. Η Δημοκρατία αποκοιμίζει εις τέτοιον βαθμό την μάζα, μάλιστα οι αχθοφόροι της είναι ιδιαίτερα ευτυχείς που μπορούν ακόμα και εν μέσω πενίας να 'εκβιάζουν' το πολιτικό σύστημα, να 'επιλέγουν' τον επόμενο, τον μεθεπόμενο δήμιό τους. 'Αχθος αρούρης' η μάζα. Δια της καταχνιάς της ημετέρας πολιτικής πραγματικότητας των τελευταίων ετών, απολύτως δεικτική των κατωτέρων ενστίκτων της μάζας, διεφάνη κρυστάλλινα πως η μάζα επιδιώκει με κάθε μέσο την μεταστατική διαιώνιση του άθλιου είδους της, δηλαδή της αθλιότητας που την διακρίνει. Η μάζα δεν επαναστατεί, όπως άλλωστε δεν επαναστάτησε σε πείσμα της ελληνικής ιδιοσυστασίας της, απέχουσα από οιαδήποτε πρακτική εφαρμογή των αισθημάτων της, σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η πομπώδης απουσία αξιακού περιεχομένου σε οιαδήποτε αγελαία ψευδεπίγραφη έκφραση επαναστατικότητας, την ακρωτηρίασε από κάθε πρωτόλειο αίσθημα χειραφέτησης απ' τους δυνάστες της. Η μάζα διακατέχεται από έναν αβάσταχτο τυφλωτικό ναρκισσισμό, όχι όμως εκτυφλωτικό ώστε να στερήσει σ' όσους διατηρούν ανοικτά τα μάτια της ψυχής τους, την εξαγωγή συμπερασμάτων ουσίας.
Με τις απόλυτες λέξεις 'αηδία και αποστροφή' μπορούμε να αποτυπώσουμε τα συναισθήματά μας για τον κωμικό εσμό του 'πατριωτικού' χώρου, δίχως να φωτογραφίζουμε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις. Ο πατριωτισμός κατέστη σημαία ευκαιρίας και το χειρότερο απεδείχθη φτηνή πολιτική σπέκουλα σε 'εθνικές εξάρσεις' της νεότερης ιστορίας. Οι πολύχρωμοι μαυρογιαλούροι πολιτικάντηδες επικαλούνται τον πατριωτισμό ως μια οικονομική συνθήκη που προσμετριέται σε οικονομική ανάπτυξη με απώτερο σκοπό την διαιώνιση της γενικότερης υλικής ευμάρειας στο στρατόπεδο του σοσιαλιστικού καπιταλισμού και του καπιταλιστικού σοσιαλισμού. Οι πιθηκίζοντες υπήκοοι και οι βασιλείς της πίστης τους, δεν ορίζουν την λειτουργία της οικονομίας ως συνθήκη αυτάρκειας ή ευρωστίας για ολόκληρη την κοινωνία, τουναντίον την ορίζουν ως εχέτλη για την ιδιοτελή άνοδο της ασημαντότητάς τους, ως όχημα για την διαιώνιση της κυριαρχίας της, ως παρασιτική υπερβολή έναντι της μεσότητος. Στην 'Χαρούμενη Επιστήμη' (1882-1887), ο Nietzsche, λέγει αναφορικά: 'Με οποιοδήποτε τίμημα': πόσο καλά καταλαβαίνουμε αυτές τις λέξεις, από τη στιγμή που έχουμε προσφέρει και σφάξει τη μια πίστη μετά την άλλη πάνω σ' αυτό τον βωμό! -Κατά συνέπεια, η 'θέληση για αλήθεια' δεν σημαίνει 'δεν θέλω να με απατούν', αλλά -δεν μένει άλλη επιλογή- 'δεν θέλω να απατώ κανέναν, ούτε τον ίδιο τον εαυτό μου': και να που βρισκόμαστε έτσι στο πεδίο της ηθικής'. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Η συμμορφούμενη 'προς τας υποδείξεις' ψευδοπατριωτική πλέμπα, γαλανόλευκου περιτυλίγματος και εβραϊκού περιεχομένου, η οποία εξεβίασε ουκ ολίγες φορές την μάζα με το σύνθημα 'εμείς ή το χάος', δεν υπέστη το πολυαναμενόμενο πλήγμα, τουναντίον μεταλλάχθηκε. Οι κορώνες των 'εθνικά' σκεπτόμενων αστών της γαλανόλευκης κουστωδίας, δημιούργησαν πλασματικά ερείσματα ελπίδας στον 'ερωτευμένο με την δυστυχία του' ελληνικό λαό που προσδέθηκε εκ νέου στον γαλανόλευκο λιμένα της 'εθνικής ενότητας', δίχως όμως να γνωρίζει πως τα λιμνάζοντα ύδατα του φαινομενικά γαλήνιου αυτού λιμένος είναι αυτά που θα τον κρατήσουν μακρυά απ' το πολυπόθητο ταξείδι του. Η Λερναία Ύδρα κρύβεται στα λιμνάζοντα ύδατά του, προσμένοντας ή προσκαλώντας το επόμενο θύμα της. 'Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα, όσοι εισέρχεστε εδώ', ήταν το καλωσόρισμα σε όσους κατά την 'Θεία Κωμωδία' προσέρχονταν στην Κόλαση του Dante, μέχρι την υπόμνηση εκείνου που στους χάρτες των παλαιών χρόνων περιέγραφε το τι βρισκόταν πέρα από τις γνωστές περιοχές της υφηλίου: 'Εδώ κατοικούν τέρατα'.
Στην Ελλάδα, ευτυχώς ή δυστυχώς, τα τέρατα ζουν ακόμη, χαρίζοντας σε κάθε περίπτωση πλούσιο υλικό στους εραστές της φανταστικής λογοτεχνίας. 'Το αποτρόπαιο σπίτι' του Lovecraft, αποτελεί προτυπική εικόνα. 'Και παρ’ όλα αυτά το θέαμα ήταν ακόμη πιο φοβερό απ’ οτιδήποτε είχα φανταστεί. Υπάρχουν φρικαλεότητες πέρα κι από την ίδια τη φρίκη, και τούτο δω ήταν η πεμπτουσία του πλέον εφιαλτικού τρόμου που το σύμπαν επιφυλάσσει για να κατακαίει τους καταραμένους και τους ελάχιστους άτυχους'. Όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα, πόρρω απέχουν απ' την πλοκή του 'Psycho' του ψυχικού θηριοδαμαστή Hitchcock. Η πλοκή εξελίσσεται γύρω απ' τους ανεξιχνίαστους φόνους που διαπράττονται σ' ένα απομονωμένο μοτέλ (στην ουσία κεντρικό στην σημειολογία του) από έναν ψυχωτικό δολοφόνο. Αν υποθέσουμε πως το μοτέλ είναι η Ελλάδα και ο Νόρμαν Μπέητς (Άντονι Πέρκινς) είναι η μάσκα του δολοφόνου, τότε όσα διαδραματίζονται στην πατρίδα ετούτη, είναι η κινηματογραφική επανάληψη όσων έχουμε ήδη δει στην χωρίς κινηματογραφικό φακό εικονική πραγματικότητα.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε στον 'Πλανήτη των Πιθήκων'. Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός δεν είναι συνθήκη, αλλά πρόκληση ζωής. Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός λέει όχι στις αυταπάτες των μαζών, λέει όχι στην διαιώνιση της εθελοδουλείας. Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός δεν χρειάζεται δικαιολογίες για να ξεβραστεί ως Κθούλου μέσα απ' τα βαθιά νερά της ιστορίας, προκαλώντας τρόμο στους 'θαλασσοδαρμένους' αλλά και σε όσους άλλους δεν έχουν βραχεί. Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός είναι η βίαιη παρέκκλιση της ιστορίας, ο άνεμος που σηκώνεται και τσακίζει, η ζυγαριά που δικάζει, η σκανδάλη που πατιέται και δεν επιστρέφει. Ο στόχος που αγαπάει το κλισιοσκόπιο του καθενός απ' τους αγωνιστές του. Σε ολική μετωπική ρήξη με τον ψοφοδεή χώρο των κάθε λογής γαλανόλευκων χειροκροτητών, η κατάρα του οποίου είναι ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης και οι κλώνοι του που σύσσωμοι ακολουθούν τον σφυγμό της εποχής, ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός ξεπροβάλει σταθερά ως πρόκληση. Ο Δελαπατρίδης ως αρχηγός του 'κόμματος των κυανολεύκων', είχε ένα ακροατήριο έτοιμο που το ζήλευαν όλοι οι υποψήφιοι. Εκφωνούσε πύρινους λόγους χωρίς τελειωμό. Όσοι τον άκουγαν αμφέβαλαν αν ήταν ανισόρροπος. Υποσχόταν ευδαιμονία ως μέλλων κυβερνήτης, κατακεραύνωνε τους αντίπαλους και στο τέλος καλούσε τους ενδιαφερόμενους να δηλώσουν το υπουργείο στο οποίο θέλουν να τοποθετηθούν, καταβάλλοντας ωστόσο δύο δραχμές για τα έξοδα της ορκωμοσίας. Η κωμική κατάσταση του Αρμάνδου που του έλαχε ένα άδοξο τέλος, μας κληροδότησε ένα πολιτικό δίδαγμα. Το μέτρο. Ο επαναστατικός αγώνας δεν διεξάγεται στη βάση εφετζίδικων επικοινωνιακών τρικ. Ο επικοινωνιακός πόλεμος είναι καθοριστικής σημασίας, μονάχα ως συμπλήρωμα του πραγματικού πολέμου.
Προς πάσα κατεύθυνση: Περισσότερα κανόνια και λιγότερο βούτυρο, περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια...
