Οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη, συνειδητοποιούν μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο πως κάτι μη φυσιολογικό συμβαίνει στον κόσμο που ζουν, δυσαρμονικό τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ανθρωπότητα. Οιαδήποτε πτυχή της καθημερινής ζωής επιδεινώθηκε ύστερα απ' τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έως βαθμού απελπισίας-βάσει των σημείων των καιρών-όσον αφορά την μελλοντική πορεία του ανθρώπινου γένους. Παρ' όλο που οι θεωρίες συνωμοσίας γίνονται ολοένα πιο αποδεκτές από μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, η εκάστοτε θεωρία φαίνεται να έχει έναν κρυφό άσσο στο μανίκι της, αναιρώντας από μόνης της το δυνητικό μήνυμα προς τις μάζες. Οιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας διαδίδεται, σπερματικά ενέχει το στοιχείο της καταρρίψεώς της. Το κοινώς αποδεκτό-πια-συμπέρασμα ότι για την παγκόσμια οικονομική κρίση ευθύνονται οι διεθνείς τραπεζίτες δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν. Οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν κοινή απόληξη, στον 'αντισημιτισμό'. Οιοσδήποτε υπαινίσσεται ότι για την πανούκλα της οικονομίας ευθύνονται οι Εβραίοι, αμέσως σπιλώνεται και περιθωριοποιείται ως 'αντισημίτης'. Μέσα σ' όλη αυτή την αξιακή δίνη είναι παρήγορο πως η πλειοψηφία των σκεπτόμενων ανθρώπων αποδέχονται πως η usura στην οποία αναφέρεται ο Έζρα Πάουντ σε ένα από τα Cantos του, αποτελεί εβραϊκό ίδιον. Μάλιστα, στο ομώνυμο 'γιουρούσι της τοκογλυφίας' αναφέρεται: 'Είναι πανούκλα η τοκογλυφία, αμβλύνει τη βελόνα στης κοπελιάς το χέρι, βάζει φραγμό στού υφαντή την τέχνη'. Usura, δηλαδή τοκογλυφία είναι η επιβάρυνση, για την χρήση αγοραστικής ισχύος, επιβαλλόμενη αδιαφορώντας για την παραγωγή, συχνά αδιαφορώντας για τις δυνατότητες παραγωγής. (εξού η αποτυχία της Τράπεζας των Μεδίκων). Δύο εξαιρετικές μελέτες, πλήρεις στοιχείων, για την καταγωγή του καπιταλισμού και την κυριαρχία του χρήματος έναντι του αίματος, είναι οι εξής: το 'Οι φυλές της Ευρώπης' του William Ripley (1896) αλλά και το 'Φυλή και Ιστορία' του Eugene Pittard (1926).
Ο Αβραάμ υπήρξε πατριάρχης του Εβραϊσμού. Οι απόγονοί του ήταν-είναι σημιτικής καταγωγής. Όπως θα περίμενε κανείς, οι αραβικές φυλές επειδή κατάγονται απ' τον γενάρχη των Αράβων Ισμαήλ, τον κατά την Παλαιά Διαθήκη υιό του Αβραάμ και της Άγαρ, θα έπρεπε να είναι και αυτοί με τη σειρά τους σημιτικής καταγωγής. Η Άγαρ είναι ένα πρόσωπο που αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη και φέρεται να ήταν Αιγύπτια δούλη της Σάρας, σύζυγος του Αβραάμ και μητέρα του Ισμαήλ. Άγαρ σημαίνει 'ψυχή'. Επειδή η Σάρα δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει, πρόσφερε στον Αβραάμ την δούλη της Άγαρ με την οποία και απέκτησε γιο τον Ισμαήλ. Η περιφρονητική στάση που επέδειξε στη συνέχεια προς τη Σάρα εξανάγκασε τη τελευταία να την εκδιώξει μαζί με τον υιό της στην έρημο Βεερ-Σεβά. Η περιπλάνηση της Άγαρ κι ο θρήνος της προτού εκείνη αναγκασθεί να εγκαταλείψει το παιδί της και να πεθάνει από τη δίψα περιγράφονται στο βιβλίο της Γενέσεως. Την τελευταία στιγμή άγγελος εξ ουρανού υπέδειξε στην Άγαρ μία πηγή. Με τον τρόπο αυτό σώθηκε η Άγαρ κι ο γιος της Ισμαήλ που παρέμειναν όμως για πολλά χρόνια στην έρημο μέχρι να μεγαλώσει ο Ισμαήλ όπου και έλαβε ως σύζυγό του την Φαράν γενόμενος έτσι πατέρας των Ισμαηλιτών, των αργότερα καλουμένων Αγαριτών. (Γένεσις, Κεφ. 16, 21). Οι Αγαρίτες-Αγαρηνοί είναι μια φυλή αραβική, η οποία στους βυζαντινούς χρόνους επεκτάθηκε και προσχώρησε στον Μωαμεθανισμό. Οι αυτόχθονες κάτοικοι των Βρετανικών Νήσων, όπως και εκείνοι της Βορειοδυτικής Ευρώπης, της Ιβηρικής Χερσονήσου και της Νοτίου Ιταλίας είναι επίσης σημιτικής καταγωγής. Εν πρώτοις, αυτό δημιουργεί αμφιβολία, ωστόσο αρκεί να σκεφτεί κανείς πως οι απόγονοι του Αβραάμ μέσω του Ισαάκ- του υιού της Σάρας και του υιού του Ισαάκ-του Ιακώβου, διαιρέθηκαν σε δύο έθνη, τους Ισραηλίτες και τους Ιουδαίους. Οι Ισραηλίτες αιχμαλωτίστηκαν το 720 π.Χ και έκτοτε, έως τις μέρες μας δεν επέστρεψαν ώστε να ριζώσουν στην Παλαιστίνη. Μέλη της ισραηλίτικης κοινότητας της Βρετανίας αναζήτησαν απεγνωσμένα την διαδρομή των δέκα φυλών του Ισραήλ, ωστόσο το αποτέλεσμα της ερεύνης υποστηρίζει πως οι φυλές αυτές διασκορπίστηκαν στην Ευρώπη.
Στο βιβλίο της Γενέσεως, ο Θεός φέρεται να λέει στον Αβραάμ: 'καὶ ἐγὼ ἰδοὺ ἡ διαθήκη μου μετὰ σοῦ, καὶ ἔσῃ πατὴρ πλήθους ἐθνῶν, (='Ιδού η συμφωνία και η υπόσχεσίς μου προς σέ· θα γίνης γενάρχης πολυαρίθμων εθνών) (17,4), 'καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου Ἅβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου Ἁβραάμ, ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε' (=Το όνομά σου δεν θα είναι πλέον Αβραμ, αλλά θα ονομάζεσαι Αβραάμ, διότι σε έχω προορίσει ως πρόγονον και πατριάρχην πολλών λαών) (17,5), 'καὶ αὐξανῶ σε σφόδρα σφόδρα καὶ θήσω σε εἰς ἔθνη, καὶ βασιλεῖς ἐκ σοῦ ἐξελεύσονται' (=Θα σε αυξήσω πολύ, πάρα πολύ, θα σε αναδείξω πρόγονον πολλών εθνών και βασιλείς θα προέλθουν από σέ) (17,6). Ο Χριστός, εκ της μητρός του, είχε καταγωγή-σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία-απ' τον Αβραάμ, ενώ ίδρυσε την Εκκλησία του Χριστιανισμού με τους 'αποστόλους των εθνών' οι οποίοι ήσαν επιφροτισμένοι με την διάδοση του Χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το 100 μ.Χ, ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στη Ρουμανία (την τότε Ρωμαϊκή επαρχία τής Δακίας). Η περιοχή αυτή της Ρουμανίας στην οποία πρωτοδιαδόθηκε στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο Χριστιανισμός λεγόταν Moesia (ελ. Μοισία). Στο 'Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον' αναφέρονται σχετικά με το σώμα και το αίμα του Χριστού: 'Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· (=Ενώ δε αυτοί έτρωγαν, επήρε ο Ιησούς τον άρτον και αφού ευχαρίστησε τον έκοψε εις τεμάχια και έδιδε στους μαθητάς και είπε· 'λάβετε φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου' (26,26), 'καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· (=Και αφού επήρε το ποτήριον και ηυχαρίστησε έδωκε αυτό στους μαθητάς και είπε· 'πίετε από αυτό όλοι (26,27), 'τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν (=Διότι τούτο είναι το αίμά μου, με το οποίον επικυρώνεται η νέα διαθήκη και το οποίον χύνεται δια την συγχώρησιν των αμαρτιών και την σωτηρίαν πολλών (26,28). Αυτό περιγράφεται ως 'το σώμα του Χριστού' στην επιστολή 'Προς Κορινθίους': 'Καθάπερ γὰρ τὸ σῶμα ἕν ἐστι καὶ μέλη ἔχει πολλά, πάντα δὲ τὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλὰ ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καὶ ὁ Χριστός'· (=Γιατί καθώς ακριβώς το σώμα είναι ένα και έχει μέλη πολλά, και όλα τα μέλη του σώματος, ενώ είναι πολλά, είναι ένα σώμα, έτσι και ο Χριστός) (Κεφ. 12, 12), 'καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καὶ πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν' (=Και πράγματι, μέσω ενός Πνεύματος εμείς όλοι βαφτιστήκαμε σε ένα σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και όλοι από ένα Πνεύμα ποτιστήκαμε) (Κεφ. 12, 13). Η Εκκλησία απλώθηκε σε όλα τα έθνη.
Οι Εβραίοι, απόγονοι του Αβραάμ και του Ισαάκ, αποτελούν σύμφωνα με την κυρίαρχη θεωρία τον 'Περιούσιο Λαό', επειδή πωλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες πως ο Μεσσίας θα προερχόταν απ' την εκλεκτή φυλή τους. Όταν το Ισράηλ χωρίστηκε απ' την Ιουδαία, η 'τιμή' αυτή προσδόθηκε στους Ιουδαίους. μέσα απ' τους απόγονους του Δαβίδ, ενώ μετέπειτα γεννήθηκε κι ο Χριστός. Τα γεγονότα γύρω απ' τη γέννηση του Χριστού αναδιαρθρώθηκαν. Η Συμφωνία που φέρεται να είχε κάνει ο Θεός με τον Μωυσή αντικαταστάθηκε από μια νέα. Το γεγονός αυτό διατυπώθηκε απ' τον προφήτη Ιερεμία στην Βίβλο: 'Δέστε, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, και θα κάνω στον οίκο Ισραήλ, και στον οίκο Ιούδα, μια νέα διαθήκη· (31,31), 'όχι σύμφωνα με τη διαθήκη, που έκανα στους πατέρες τους, κατά την ημέρα που τους έπιασα από το χέρι για να τους βγάλω από την Αίγυπτο· επειδή, αυτοί παρέβηκαν τη διαθήκη μου, και εγώ τους αποστράφηκα, λέει ο Κύριος· (31,32), 'αλλ' αυτή θα είναι η διαθήκη, που θα κάνω στον οίκο Ισραήλ: Ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Κύριος, θα βάλω τον νόμο μου στα ενδόμυχά τους, και θα τον γράψω στις καρδιές τους· και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου. (31,33), 'Και δεν θα διδάσκουν πλέον κάθε ένας τον κοντινό του, και κάθε ένας τον αδελφό του, λέγοντας: Γνωρίστε τον Κύριο· επειδή, όλοι αυτοί θα με γνωρίζουν, από τον πιο μικρό ανάμεσά τους μέχρι τον πιο μεγάλο ανάμεσά τους, λέει ο Κύριος· επειδή, θα συγχωρήσω την ανομία τους, και δεν θα θυμάμαι πλέον την αμαρτία τους (31,34), αλλά και απ' τον Απόστολο Παύλο στην επιστολή του 'Προς Εβραίους'. Κατόπιν της Αναστάσεως, οι Ιουδαίοι διασπάστηκαν. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν Εβραίοι, ωστόσο οι Εβραίοι Ηγέτες τους, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, απέρριψαν τον Ιησού Χριστό. Επέμειναν στην χιλιαστική δοξασία τους πως ο Μεσσίας δεν είχε εμφανιστεί έως τότε στη Γη, καθώς θα είναι ένας επίγειος Βασιλέας και όχι ένας θεόσταλτος απ' τον Ουρανό, όπως ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο Θεϊκός Νόμος, όπως αποκαλύφθηκε στον Μωυσή, συνοψίζεται, όπως γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, στις περίφημες 10 Εντολές. Οι Φαρισαίοι πρόσθεσαν κάποιες δικές τους, συμφώνως προς τα ιδιοτελή συμφέροντά τους, οι οποίες έρχονταν σε αντίθεση με το Θέλημα του Θεού. Κατά τα τρία έτη της διδασκαλίας του Χριστού, οι εν λόγω νόμοι κατακρίθηκαν ως 'έργα ανθρώπων'. Οι δύο πηγές του Εβραϊκού Νόμου είναι η Torah (βασίζεται στον Νόμο του Μωυσή) και το Ταλμούδ (βασίζεται στους ψεύτικους νόμους των Φαρισαίων). Ο Νόμος των Φαρισαίων ήταν Προφορικός και τέθηκε σε ισχύ μεταξύ 3ου-4ου αιώνα μ.Χ. Ονομάζεται και Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ. Τον 5ο αιώνα μ.Χ ο Προφορικός Νόμος των Φαρισαίων αντικαταστάθηκε απ' το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, η αναντιστοιχία του οποίου με τα καταγεγραμμένα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητη. Αυτό το Ταλμούδ είναι το ισχύον έως σήμερα. Όσα αναφέρονται σ' αυτό αποτελούν την προπαγανδιστική διδασκαλία των Εβραίων που ευθύνονται για την Σταύρωση του Χριστού. Ένα προκλητικά αντιχριστιανικό κείμενο, όπου οι ηθικές παραινέσεις εντός αυτού είναι ασυμβίβαστες, όχι μόνο με την χριστιανική ηθική, αλλά και με τις Δέκα Εντολές που δόθηκαν από τον Θεό στον Μωυσή.
Απ' την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ και την πυρπόληση του Ναού του Σολομώντος, έως την δημιουργία του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ το 1948, δεν υπήρξε εβραϊκό κράτος που να αντιπροσώπευε την συγκρότηση του Εβραϊσμού, πέραν της εβραϊκής θρησκείας. Την τελευταία χιλιετία οι βιβλικοί Εβραίοι μειώθηκαν αριθμητικά σε τέτοιο βαθμό σε σχέση με τους υπόλοιπους Εβραίους, ώστε σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στη Γαλλία το 1807, έλαβαν μέρος μονάχα όσοι ήταν βιβλικοί Εβραίοι. Τα εξαχθέντα συμπεράσματα του Συνεδρίου ήσαν τα εξής: α) Το εβραϊκό έθνος δεν υφίσταται ως τέτοιο. β) Οι Εβραίοι δεν μπορούν να ευελπιστούν σε μια εθνική αναγέννηση. γ) Ο Ιουδαϊσμός υφίσταται μονάχα ως θρησκεία. δ) Ο Νόμος δεν διακρίνεται σε θρησκευτικό και εθιμοτυπικό δίκαιο. ε) Το εβραϊκό έθνος δεν υφίσταται, οι νόμοι του Ταλμούδ δεν έχουν κανένα αντικειμενικό σκοπό και παύουν να ισχύουν. στ) Η Torah ως νόμος της πίστεως παραμένει αμετάβλητος.
Οι βιβλικοί Εβραίοι πραγματοποίησαν το 'Grande Sanhedrin', προκειμένου να συντάξουν τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του Ναπολέοντα περί την εβραϊκή πρακτική. Είναι γνωστή η ρήση του Ναπολέοντα ότι 'Οι εβραίοι πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ιδιαίτεροι άνθρωποι. Είναι ένα κράτος εν κράτει. Οι εβραίοι είναι οι αρχιληστές των σύγχρονων καιρών. Είναι τα ψοφίμια της ανθρωπότητας'. Οι βιβλικοί Εβραίοι είναι σημιτικής καταγωγής, ωστόσο η πλειοψηφία των σημερινών Εβραίων δεν είναι. Γύρω στα 1920, σε ποσοστό λιγότερο απ' το 20% των Εβραίων ήταν σημιτικής καταγωγής. Το υπόλοιπο 80% εξ αυτών θεωρούνταν Εβραίοι που είχαν κεφαλικό δείκτη πολύ υψηλό εν αντιθέσει με τους Σημίτες. Ο κεφαλικός δείκτης του κρανίου ή του δείκτη είναι ο λόγος του μέγιστου πλάτους της κεφαλής ενός οργανισμού όταν πολλαπλασιάζεται με το 100 και διαιρείται με το μέγιστο μήκος της (δηλαδή, σε οριζόντιο επίπεδο, ή εμπρός προς τα πίσω). Ο δείκτης χρησιμοποιείται απ' τους ανθρωπολόγους απ' τις αρχές του 20ου αιώνα, κυρίως απ' τον Carleton S. Coon ('Οι Φυλές της Ευρώπης') απ' τη δεκαετία του 1960. Σήμερα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις εμφανίσεις των ατόμων και για την εκτίμηση της ηλικίας των εμβρύων για νομικούς λόγους και άλλους που έχουν να κάνουν με την μαιευτική. Παρ' όλο που ο Ιουδαϊσμός αποτελεί θρησκεία, πολλοί απ' την εβραϊκή σέκτα που κυριαρχεί επί του σύγχρονου Ιουδαϊσμού αυτοπροσδιορίζονται Εβραίοι, ουδόλλως ασκούν τα θρησκευτικά καθήκοντά τους. Εξακολουθούν να επωφελούνται απ' τα πλεονεκτήματά του να είναι κανείς Εβραίος. Οι Εβραίοι που παρουσίαζαν υψηλό κεφαλικό δείκτη εμφανίστηκαν στη διάρκεια του Μεσαίωνα, εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή βόρεια της Κασπίας Θάλασσας, η οποία αποτελεί σταυροδρόμιο τριών κύριων εμπορικών δρόμων του κόσμου, και επικαρπώνονταν με 10% φόρο για όλα τα εμπορεύματα που διέρχονταν απ' το έδαφός τους. Σύντομα εξελίχθηκαν σε μια πολύ εύρωστη οικονομία. Αυτοί δεν είναι άλλοι απ' τους Χαζάρους που γνωρίζουμε σήμερα και τους οποίους περιγράφει ο Arthur Koestler στο εξαιρετικό 'Η Δέκατη Τρίτη Φυλή'. Για τους Χαζάρους Εβραίους λέγεται ότι κρύβονται πίσω και απ' την συγγραφή του πολυσυζητημένου 'Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών', όπως επίσης ότι ήσαν υπαίτιοι και για τις Σταυροφορίες.
Οι Χαζάροι εισήγαγαν την τοκογλυφία σε ευρεία κλίμακα με το αιτιολογικό πως δεν ήταν εύκολο να βρουν κάποια μορφή παραγωγικής εργασίας που θα τους απέφερε χρήματα, ωστόσο αυτό δεν ήταν παρά ένα μύθευμα ώστε να αποκτήσουν πολιτική ισχύ δια της παρασιτικής επωφέλειας του τόκου. Η εισαγωγή και η εξαγωγή ξένων εμπορευμάτων και τα εισοδήματα που προέρχονταν από τη φορολόγηση της διέλευσής τους ήταν βασικό γνώρισμα των Χαζάρων, μολονότι λέγεται πως παρήγαν προϊόντα από κύστεις ψαριών. Ξεχωρίζοντας ανάμεσα στα νομαδικά κράτη της στέπας, το Χαζαρικό Χαγανάτο ανέπτυξε μια αυτάρκη εγχώρια οικονομία, συνδυασμό παραδοσιακής κτηνοτροφίας που τους επέτρεπε την εξαγωγή προβάτων και βοοειδών, εκτεταμένης γεωργίας, άφθονης χρήσης των αλιευτικών αποθεμάτων του Βόλγα, μαζί με βιοτεχνία, με διαφοροποίηση σε επικερδείς αποδόσεις από τη φορολόγηση του διεθνούς εμπορίου, δεδομένου του καίριου ελέγχου τους των κύριων εμπορικών δρόμων. Η Χαζαρία, πάνω στις σημαντικότερες εμπορικές αρτηρίες μεταξύ Βόρειας Ευρώπης και Νοτιοδυτικής Ασία κατέστη ένα από τα βασικά και καταλυτικά κέντρα εμπορίου του μεσαιωνικού κόσμου, κυριαρχώντας στο δυτικό τμήμα του Δρόμου του Μεταξιού, ενώ έπαιξε σημαίνοντα εμπορικό ρόλο ως σταυροδρόμι μεταξύ της Κίνας, της Μέσης Ανατολής και της Ευρωπαϊκής Ρωσίας.
Στο 'Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον' αναφέρεται: 'Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ' (=Κανείς δεν ημπορεί να υπηρετή συγχρόνως δύο κυρίους· διότι η θα μισήση τον ένα και θα αγαπήση τον άλλον η θα προσκολληθή στον ένα και θα καταφρονήση τον άλλο. Και σεις δεν είναι δυνατόν να υπηρετήτε τον Θεόν και τον πλούτον· η θα αγαπήσετε τον Θεόν και θα περιφρονήσετε τους επιγείους θησαυρούς η θα υποδουλωθήτε εις αυτούς και θα καταφρονήσετε τον Θεόν) (Κεφ.6, 24). Ο Χριστός δεν κατέκρινε τους Ιουδαίους, αλλά αυτούς 'που λένε για τον εαυτό τους ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά είναι συναγωγή του Σατανά' (Αποκάλυψη 2:8,9). Στην πραγματικότητα, η τοκογλυφία μετεξελίχθηκε σε ευρεία κλίμακα ως τυραννία επί του τραχήλου των εθνών με τον μανδύα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών. Η αλλαγή αυτή συνετελέσθη κατά τον 19ο αιώνα. Έκτοτε, βιώνουμε ημέρες Αποκαλύψεως. Τα χειρότερα έρχονται...
...συνεχίζεται!
