Όσοι ενεργούν, ή μηχανεύονται γενικά, προβοκάτσια χαρακτηρίζονται ως προβοκάτορες. Τέτοιοι υπάρχουν πολλοί και βρίσκονταν άλλοι τόσοι ανάλογα τις περιστάσεις. Οι προβοκάτσιες είναι τα στημένα συμβάντα που γίνονται αιτία, ή αποτελούν την αφορμή για την επιλεκτική μετατόπιση του κέντρου βάρους απ' ένα σημείο σε κάποιο άλλο. Η προβοκάτσια θεωρείται τέχνη στην πολιτική υπό την ευρεία έννοια του όρου. Μπορεί να εκληφθεί και ως casus belli, εφόσον το αποτέλεσμα της ποικίλει από περίπτωση σε περίπτωση. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός έκανε πολλές μεταβολές στην διοίκηση. Το πολίτευμα έγινε απόλυτη μοναρχία. Ο αριθμός των υπαλλήλων αυξήθηκε. Οι βάρβαροι κατέλαβαν σημαντικές θέσεις στον στρατό και την πολιτεία. Το πρόσωπο του αυτοκράτορα ήταν ιερό και οι υπήκοοι έπρεπε να του αποδίδουν λατρεία. Εξαπέλυσε δριμείς διωγμούς κατά του Χριστιανισμού και του Μανιχαϊσμού. Το 303 μ.Χ, μόλις ξέσπασαν οι διωγμοί κατά των χριστιανών, το παλάτι του πυρπολήθηκε και ο εμπρησμός αποδόθηκε στους χριστιανούς. Σ' αντίποινα κατεδαφίστηκε ο καθεδρικός ναός. Αυτό αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα ιστορικής προβοκάτσιας, όπως και ο εμπρησμός του Γερμανικού Ράιχσταγκ ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα ιστορικής προβοκάτσιας. Ο Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε ήταν Ολλανδός κτίστης, όλως τυχαίως αριστερών φρονημάτων, ο οποίος κατηγορήθηκε για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ που έλαβε χώρα στις 27 Φεβρουαρίου 1933. Συνελήφθη, δικάστηκε και εκτελέστηκε στην Λειψία τον Ιανουάριο του 1934. Ο William Shirer στο έργο του 'Η Άνοδος και η Πτώση του Τρίτου Ράιχ' αναφέρει ότι πιθανόν η αλήθεια για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ δεν πρόκειται να αποκαλυφθεί ποτέ, καθώς όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι πλέον νεκροί και το θέμα δεν έγινε δυνατό να αποσαφηνιστεί πλήρως ούτε στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Ωστόσο, αναφέρει ότι σε μια συζήτηση στην οποία παραβρέθηκε το 1942 με τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Göring παρόντες, τέθηκε το θέμα της καλλιτεχνικής αξίας του κτηρίου και των περιεχομένων του, οπότε ο Göring φέρεται ν' αναφώνησε: 'Εμένα να ρωτήσετε για το Ράιχσταγκ, το ξέρω καλά γιατί εγώ το πυρπόλησα'. Σύμφωνα με τον Shirer το Ράιχσταγκ επικοινωνούσε με το ανάκτορο όπου διέμενε τότε ο Göring με έναν υπόγειο διάδρομο, απ' όπου περνούσαν οι σωληνώσεις της κεντρικής θέρμανσης. Από εκεί, υποστηρίζει, πέρασαν οι άνδρες των SA με βενζίνη και εύφλεκτα υλικά για να προβούν στον εμπρησμό.
Οι ιστορίες προβοκάτσιας είναι αναρίθμητες. Αναφέρουμε μερικές εξ αυτών οι οποίες σημάδεψαν την ιστορία, ενδεικτικά, ώστε να προϊδεάσουμε περί τίνος πρόκειται στην πολιτική. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1969, στις 16:37, εξερράγη βόμβα στην Banca Nazionale dell'Agricoltura στην Piazza Fontana στο Μιλάνο της Ιταλίας, προκαλώντας τον θάνατο 17 ανθρώπων, τον τραυματισμό άλλων 88. Μια άλλη βόμβα εξερράγη στην υπόγεια διάβαση που συνδέει την είσοδο της Banca Nazionale del Lavoro στην via Veneto με εκείνη στην via di San Basilio τραυματίζοντας 13 άτομα. Εξεράγησαν δύο βόμβες στην Ρώμη, μια μπροστά στο Altare della Patria και η άλλη στην είσοδο του Museo centrale del Risorgimento, στην Piazza Venezia, προκαλώντας τον τραυματισμό τεσσάρων ατόμων. Τέλος μια πέμπτη βόμβα βρέθηκε προτού εκραγεί και καταστράφηκε με ελεγχόμενη έκρηξη, στην Banca Commerciale Italiana στην Piazza della Scala στο Μιλάνο. Αυτή η επίθεση είναι γνωστή ως 'Strage di piazza Fontana' και είναι η δεύτερη πιο αιματηρή τρομοκρατική ενέργεια στη διάρκεια των 'Χρόνων του Μολυβιού' στην Ιταλία, μετά τη βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1980. Η αριστερά κατηγόρησε την ιταλική άκρα δεξιά για παρασκηνιακή συνεργασία με την Μασονική Στοά P2, ενώ απέδωσε την ευθύνη της επίθεσης στην συνεργασία φασιστών ,παρακράτους, υποκόσμου, μυστικών υπηρεσιών και Μασόνων. Παρ' όλα αυτά, οι Ιταλοί αναρχικοί που πρόσκειντο στην εργατική αυτονομία κατηγορήθηκαν ως υπαίτιοι της επίθεσης.
Η 'Νύχτα των Κρυστάλλων' πήρε την ονομασία της απ' την νύχτα μεταξύ 9ης και 10ης Νοεμβρίου του 1938, οπόταν σ' όλες σχεδόν τις πόλεις της Γερμανίας, οι προσόψεις των καταστημάτων που ανήκαν σε Εβραίους υπέστησαν φθορές. 'Ανεπανάληπτο' pogrom εξαπολύθηκε εναντίον εβραϊκών επιχειρήσεων και αρκετές Συναγωγές παραδόθηκαν στην φωτιά. Αρκετοί Εβραίοι συνελήφθησαν, χτυπήθηκαν, δολοφονήθηκαν, είναι ορισμένα απ' όσα προπαγανδίζουν καθημερινά τα καθεστωτικά μέσα και οι 'έγκριτοι' ιστορικοί. Η 'Νύχτα των Κρυστάλλων' (Reichskristallnacht) αποτελεί μια νύχτα που οι Εβραίοι της Γερμανίας δεν θα ξεχάσουν ποτέ για αναρίθμητους λόγους, καθώς ο θρησκευτικός εγωισμός τους υπέστη ένα βαρύ πλήγμα. Παρά ταύτα η Γερμανία ήταν αυτή που υπέστη την μεγαλύτερη ζημία στην ιστορία της. Η Γερμανία υπέστη μια ιστορική αδικία που την ακολουθεί ως σήμερα. Ο εκδότης του 'Der Sturmer, Julius Streicher, ο επονομαζόμενος 'υπ' αριθμόν 1 Εβραιοφάγος' υπέστη σοκ όταν ενημερώθηκε περί του τι είχε πραγματικά συμβεί, γεγονός που αποτελεί δυνάμει εξήγηση της δολιότητας του, αποδοθέντος σκοπίμως στους Εθνικοσοσιαλιστές, σχεδίου που είχε τεθεί σε εφαρμογή απ' τις σκοτεινές δυνάμεις που έθεσαν σ' ομηρία ολόκληρη την ανθρωπότητα. Βάσει των όσων είναι γνωστά σήμερα, κύριος εμπνευστής του pogrom φέρεται πως ήταν ο υπουργός Προπαγάνδας Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς. Πράγμα καθ' όλα αναληθές για λόγους που θα εξηγήσουμε διεξοδικά παρακάτω.
Τον Οκτώβριο του 1938, η κυβέρνηση της Πολωνίας ανακοίνωσε πως τα πολωνικά διαβατήρια θα ακυρώνονταν μέχρι το τέλος του ιδίου μηνός, παρεκτός εάν λάβουν ειδική σφραγίδα πριν από την ανακοινωθείσα ημερομηνία που ήταν διαθέσιμη μόνο στην Πολωνία. Το μέτρο αυτό απήλλασε την Πολωνία απ' τους 70.000 Εβραίους πολωνικής υπηκοότητας που ζούσαν ως τότε στο έδαφος της Γερμανίας, όπου κατέφυγαν ύστερα απ΄την λήξη του Α' Π.Π. Η γερμανική κυβέρνηση εξέλαβε το δεδομένο αυτό ως μια δυνητική απειλή, καθότι ήταν υποχρεωμένη να τους συμπεριλάβει στο δυναμικό του πληθυσμού, δίνοντάς τους την γερμανική υπηκοότητα και προ πάντων δίνοντάς τους ισόνομα δικαιώματα με τους Γερμανούς. Την εποχή εκείνη ο αντισημιτισμός στους πνευματικούς κύκλους της Γερμανίας ήταν σε άνθιση, γεγονός καθ' όλα γνωστό σήμερα. Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να διαπραγματευθεί το ζήτημα που είχε ανακύψει με τους Πολωνούς ομολόγους της, ωστόσο εκείνοι αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Δύο μόλις ημέρες προτού εκπνεύσει η ημερομηνία, 28 Οκτωβρίου, η γερμανική αστυνομία συνέλαβε 15.000-17.000 Εβραίους πολωνικής υπηκότητας, ως επί τω πλείστον ενήλικους άνδρες, απ' όλη την επικράτεια του Ράιχ, τους οποίους μετέφεραν στα Γερμανό-Πολωνικά σύνορα. Οι απελαθέντες ταξίδεψαν με τις γερμανικές επιβατικές αμαξοστοιχίες σε θέσεις Γερμανών πολιτών, ενώ τους χορηγήθηκε τροφή και ιατρική περίθαλψη, παρόντος του προσωπικού του Ερυθρού Σταυρού. Η πολωνική κυβέρνηση έθεσε άμεσα σε εφαρμογή το σχέδιο της επαναπροώθησής τους στην Γερμανία. Στις 29 Οκτωβρίου, οι δύο κυβερνήσεις συμφώνησαν να σταματήσουν αμφότερες τις απελάσεις του εβραϊκού πληθυσμού.
Μεταξύ των οικογενειών των πολωνικής υπηκόοτητας Εβραίων που είχαν απελαθεί ήταν αυτή του Herschel Feibel Grynszpan (Gruenspan), ενός 17χρονου αγοριού που ζούσε τότε στο Παρίσι. Στις 7 Νοεμβρίου, ο Gruenspan κατευθύνθηκε στην γερμανική πρεσβεία στο Παρίσι και πυροβόλησε τον γραμματέα της πρεσβείας Ernst vom Rath. Λέγεται πως προέβη σ' αυτή του την πράξη από αίσθημα αντεκδίκησης για την κακομεταχείριση της οικογένειας του. Την επομένη της δολοφονίας του Rath, οι Γερμανοί πολίτες εξοργισμένοι απ' την αποτρόπαια πράξη του νεαρού Εβραίου, προέβησαν σε βανδαλισμούς εβραϊκών Συναγωγών, σε διαδηλώσεις, σε βανδαλισμούς εβραϊκών καταστημάτων, κλπ. Παρά τους ισχυρισμούς που είναι γνωστοί ως σήμερα, ότι η απαρχή του 'Ολοκαυτώματος' των Εβραίων υπήρξε το γεγονός αυτό καθαυτό, ότι οι ταραχές διοργανώθηκαν απ' τον γερμανικό λαό, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Οιοσδήποτε γνωρίζει την ομαλότητα της εθνικής και κοινωνικής ζωής απ' την ανάληψη της εξουσίας απ' τον Αδόλφο Χίτλερ απ' το 1933 κι έπειτα, δεν μπορεί παρά να παραξενεύεται απ' το αφύσικο γεγονός της 'Νύχτας των Κρυστάλλων'. Το γεγονός δεν συνάδει στη συνείδηση του Γερμανού πολίτη της εποχής με την επίσημη πολιτική του NSDAP έναντι των Εβραίων, όπως ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση των Εβραίων απ' τους ίδιους τους απλούς Γερμανούς πολίτες που δεν ήταν περισσότερο αντισημίτες απ' όλους τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς.
Οι Εβραίοι διόλου τυχαία επέλεξαν την Γερμανία, αντί οποιαδήποτε άλλη χώρα, ώστε να εγκατασταθούν. Εντός του NSDAP επικρατούσαν δύο κυρίαρχες τάσεις αντισημιτισμού που είχαν καταγραφεί απ' τους καιροφυλακτούντες Εβραίους. Η μια ήταν αμιγώς ακαδημαϊκού χαρακτήρα και η άλλη αυτό που θα λέγαμε στην καθομιλουμένη πληβεία. Το σύνθημα 'Οι Εβραίοι είναι η δυστυχία μας' ή 'Die Juden sind unser Unglück' του 'Der Stürmer' αποτέλεσε φαινομενικά την πηγή έμπνευσης για τον πληβειακού χαρακτήρα αντισημιτισμό που θα μπορούσε να συμπαρασύρει σε τέτοιες πράξεις τον γερμανικό λαό που φύσει είναι αντίθετος σε τέτοιες εξωτερικές εκδηλώσεις. Απ' το σύνολο των SA, ελάχιστες μονάδες διατάχθηκαν να πλαισιώσουν τις βίαιες εκδηλώσεις που ξέσπασαν εξαιτίας της δολοφονίας του Ernst vom Rath. Στην πραγματικότητα, τα τάγματα εφόδου διατάχθηκαν αποκλειστικά και μόνον να επιληφθούν της τήρησης της τάξης και όχι ως διοργανωτές των επεισοδίων όπως διατείνονται οι ημιμαθείς αντιφασίστες, οι κουτοπονηροί Εβραίοι αλλά και οι αντιφασίστες συνοδοιπόροι τους. Παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονοι ιστορικοί αποφαίνονται πως ο Grynszpan πήρε εκδίκηση για την αδικία που υπέστη η οικογένειά του, η αλήθεια είναι πως δεν ενδιαφερόταν στο ελάχιστο γι' αυτήν, καθώς ο ίδιος ζούσε κατ' επιλογίν ολομόναχος στο Παρίσι. Οι δικαιολογίες που προέβαλε κατόπιν της σύλληψής του αποδεικνύουν πως το βολικό αυτό σενάριο που οδήγησε στην 'Νύχτα των Κρυστάλλων΄ήταν πολύ καλό για να' ναι και αληθινό. Ο Grynszpan ισχυρίστηκε πως πυροβόλησε τον Rath επειδή δεν βρήκε τον Γερμανό πρέσβη, ο οποίος ήταν, όπως ισχυρίστηκε, σύμφωνα με την μια εκδοχή, και ο πραγματικός στόχος του. Αλλού φαίνεται να ισχυρίστηκε πως ήθελε να αυτοκτονήσει και το τραγικό συμβάν διαπράχθηκε από ένα δικό του λάθος της στιγμής. Αλλού ο δολοφονηθείς Rath παρουσιάστηκε απ' τον ίδιο ως ομοφυλόφυλος, δικαιολογώντας κατ' αυτό τον τρόπο την παρουσία του ιδίου στον χώρο της πρεσβείας. Στην πραγματικότητα, ο Grynszpan εγκατέλειψε την οικογένειά του που διέμενε στο Ανόβερο το 1936, λίγο πριν ο ίδιος αποφοιτήσει απ' το δημοτικό σχολείο.
Ο Grynszpan, μολονότι δεν εργαζόταν και δεν διέθετε χρήματα, ενοικίαζε δωμάτιο στο ξενοδοχείο που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής απ' την έδρα των γραφείων του 'Διεθνούς Συνδέσμου Ενάντια στον Αντισημιτισμό', μιας οργάνωσης που μαχόταν εναντίον οιασδήποτε έκφρασης υπαρκτού ή μη αντισημιτισμού. Παρ' ότι ο ίδιος ήταν γόνος πάμπτωχης οικογένειας Εβραίων πολωνικής υπηκοότητας έλαβε νομική υποστήριξη απ' τον καταξιωμένο Γάλλο δικηγόρο Moro Giafferi, ο οποίος εμφανίστηκε αυτόκλητος λίγο αργότερα στο αστυνομικό τμήμα όπου είχε οδηγηθεί ο Grynszpan. Τα γεγονότα είχαν διαφορετική τροπή, καθώς ο Grynszpan δεν οδηγήθηκε ποτέ ενώπιον του δικαστηρίου. Ξέσπασε ο πόλεμος και η Γερμανία εισέβαλλε και κατέκτησε την Γαλλία. Μετά την λήξη του πολέμου ο Grynszpan που δεν δικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, επέστρεψε εκ νέου στο Παρίσι έχοντας διαφορετικά στοιχεία ταυτότητας. Το ελάχιστο αντίτιμο που όφειλε να καταβάλει έκαστος Εβραίος προκειμένου να μεταναστεύσει στην Παλαιστίνη ήταν 1.000 αγγλικές λίγες. Η διασωθείσα οικογένεια του Grynszpan κατάφερε να μεταναστεύσει, δίχως να έχει τα απαραίτητα χρήματα γι' αυτό το σκοπό. Ο πατέρας του όταν κατέθεσε στη δίκη του 'μακελάρη' Eichmann είπε ότιδεν δίεθετε παρά ελάχιστα χρήματα. Να σημειωθεί πως ο Eichmann ήταν αξιωματούχος του Γ’ Ράιχ και ειδικός στο εβραϊκό πρόβλημα. Μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου της ιστορίας, Ισραηλινοί πράκτορες τον απήγαγαν απ' την Αργεντινή, εν συνεχεία δικάστηκε στο Ισραήλ, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1961. Λίγα χρόνια αργότερα, στο Νταβός της Ελβετίας, ο Εβραίος David Frankfurter πυροβόλησε τον Wilhelm Gustloff, τον επικεφαλής του υποστηρικτικού μηχανισμού του NSDAP. O Moro Giafferi θεωρούμε πως ήταν Εβραίος και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο σε όλες αυτές τις εξελίξεις. Ο Giafferi ανέλαβε την υπεράσπιση του Frankfurter, ενώ οι απαντήσεις που έδωσε στην αστυνομία ήταν ίδιες και απαράλλακτες με εκείνες του Grynszpan, σχεδόν τρία χρόνια μετέπειτα.
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος με τα μπολνταρισμένα γράμματα 'Η Ιουδαία Κηρύσσει τον Πόλέμο στη Γερμανία' ή 'Judea Declares War on Germany' στην London Daily Express της 24ης Μαρτίου του 1933 αποτέλεσε την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της γερμανικής υπομονής. Η θέση αυτή του διεθνούς Εβραϊσμού που καλούσε σε παγκόσμιο μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, οδήγησε σε τυπικό μποϋκοτάζ των εβραϊκών καταστημάτων, που διήρκεσε μόλις μια ημέρα. Συγκεκριμένα, πραγματοποίηθηκε το Σάββατο της 1ης Απριλίου του 1933, την ημέρα του εβραϊκού Sabbath. Οι θρησκευόμενοι Εβραίοι αντιμετώπισαν το γεγονός με χαιρέκακη ευχαρίστηση, καθώς έπαιρναν εκδίκηση, χωρίς να ευθύνονται άμεσα οι ίδιοι, έναντι των Εβραίων που επέμεναν στο άνοιγμα των καταστημάτων τους την ημέρα του Σαββάτου, απέχοντες εξαιτίας απ' οποιαδήποτε θρησκευτική δραστηριότητα. Δείτε το συγκεκριμένο γεγονός παράλληλα με την απελευθέρωση-επέκταση του ωραρίου των καταστημάτων τις Κυριακές που επιδιώκει να επιβάλει η ημετέρα κυβέρνηση και τι υποχθόνιες σκοπιμότητες εξυπηρετούνται. Εν συνεχεία, το Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, εστράφη στην αμιγώς νομική αντιμετώπιση της εβραϊκής επιρροής του 1% των παρασιτικών Εβραίων έναντι του γερμανικού λαού. Στις 7 Απριλίου του 1933, θεσμοθετήθηκε ο πρώτος νόμος που περιόριζε δικαιικά τα αυξημένα-ομολογουμένως-προνόμια των Εβραίων.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξαν μυστικά-παράνομα μέτρα εναντίον των Εβραίων από πλευράς του γερμανικού κράτους. Ο παρεμβατισμός του γερμανικού κράτους μέσω της επίσημης νομοθεσίας περιόρισε τον πληβειακό αντισημιτισμό, καθώς ξεχώρισε τους Εβραίους ως νομικά πρόσωπα που υπάγονταν σε ειδική κατηγορία δικαιωμάτων και καθηκόντων και όχι μέσα απ' έναν πληβειακό διαχωρισμό που θ' άφηνε περιθώριο στην ασυδοσία των ίδιων των πολιτών να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Η πολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ήταν να εξωθήσει τους Εβραίους με νομικά και δίκαια μέσα να μεταναστεύσουν οικειοθελώς. Μπορείτε να το δείτε σε αντιπαραβολή με τα οικονομικά κίνητρα που δίδονται απ' την κυβέρνηση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στον ελλαδικό χώρο και να κάνετε τους δικούς σας συνειρμούς. Δίνονταν κίνητρα στο να μεταναστεύσουν. Κατόπιν του πρωτοφανούς 'Judea Declares War on Germany', η παλαιστιακή αρχή επικοινώνησε με την γερμανική κυβέρνηση, ώστε να υπάρξει κάποια μορφή ελάφρυνσης για την Γερμανία μέσα από ένα μεταναστευτικό ρεύμα προς την πλευρά της Ανατολής. Αυτό επέφερε την λεγόμενη Haavara των Ιουδαίων, δηλαδή την εβραϊκή μετακίνηση-μετανάστευση.
Η εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας συνήψε κάποια συμφωνία με το καθεστώς, ώστε να μεταναστεύσουν στην περιοχή του σημερινού κράτους του Ισραήλ. Η εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης σύνηψε επίσης συμφωνία με το Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, ώστε να επιταχυνθεί η μετεγκατάσταση των Εβραίων που ζούσαν στη Γερμανία στην περιοχή αυτή. Η συμφωνία αυτή προϋπέθετε ότι οι Εβραίοι της Γερμανίας είχαν το δικαίωμα να πάρουν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία απ' την Γερμανία, με την προϋπόθεση ότι θα τα κατέθεταν σε μια απ' τις δυο εβραϊκής ιδιοκτησίας τράπεζες που υπήρχαν στη Γερμανία, η οποία είχε υποκαταστήματα στο Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ. Αφ ης στιγμής θα εγκαθίσταντο στην νέα τοποθεσία θα μπορούσαν να 'σηκώσουν' τα περιουσιακά στοιχεία τους. Το κεφάλαιο και των δύο εβραϊκών τραπεζών της Γερμανίας ήταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του γερμανικού κράτους, ώστε να μην υπάρξει οιαδήποτε παρατυπία. Η θρησκευτική αλαζονεία των Εβραίων αποτυπώνεται παντού. Ο τίτλος του βιβλίου του Εβραίου Theodore Kaufman 'Η Γερμανία πρέπει να εξαλειφθεί' είναι ενδεικτικός, καθώς δείχνει τα αισθήματα των Εβραίων οι οποίοι παρά τις δακρύβρεχτες δηλώσεις τους αντιμετωπίζονταν ως ευνοημένοι πολίτες και ουδόλλως ως κατώτεροι. Ήταν ιδιαίτερα ευνοημένοι στην μετανάστευσή τους στην Παλαιστίνη, καθώς εξαιρούνταν ακόμα και απ' τον πτητικό φόρο του Ράιχ που ίσχυε για τους Γερμανούς πολίτες, ανεξαιρέτως. Οι εβραϊκές εταιρείες που διοργάνωναν την μετανάστευση τους επικαρπώθηκαν κάποιο μέρος απ' τα συνολικά έξοδα που απαιτούνταν για την μετανάστευση. Οι Εβραίοι λήστευαν τους ομόφυλούς τους. Αυτοί είναι οι Εβραίοι της ιστορίας.
Ο Πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου Nahum Goldmann είχε το θράσος να αξιώσει ποσό αποζημίωσης για τις 'υπέρογκες' ζημιές που προκλήθηκαν την 'Νύχτα των Κρυστάλλων' της τάξης 500 εκατομμύρια δολάρια το 1952 απ' τον Γερμανό Καγκελάριο Adenauer. Ο Adenauer ζήτησε απ' τον Goldmann μια αιτιολογία για το υπέρογκο αυτό ποσό, για να γίνει αποδέκτης του εβραϊκού θράσους του δεύτερου καθώς του αντέτεινε ως μόνη αιτιολογία το χρηματικό ποσό. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Γιατί η Γερμανία να αποζημιώσει τους Εβραίους για μια ζημία η οποία ως τέτοιας έκτασης ουδέποτε συνέβη; Αν σκεφτεί κανείς πως το 1938, υπήρχαν 1.400 Συναγωγές στη Γερμανία και 180 καταστράφηκαν, τότε το ποσό είναι εξωφρενικό. Οι Εβραίοι το ίδιο έτος κατείχαν 100.00 καταστήματα, ενώ μόλις 7.500 υπέστησαν ζημιές στην πρόσοψή τους. Οι σύγχρονοι ιστορικοί ισχυρίζονται πως οι Εβραίοι έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, ενόσω οι περιουσίες τους καταστρέφονταν απ' τους 'κακούς Ναζί'.
Η πραγματικότητα είναι πως αρκετοί ήταν οι Γερμανοί που συντάχθηκαν με τους Εβραίους 'αδικημένους' κατά των επιτιθέμενων. Το στοιχείο αυτό περιγράφεται σε μια άλλη περίπτωση, σ' εκείνη της καύσης των βιβλίων που αποτυπώνεται στην πλοκή της κινηματογραφικής παραγωγής 'The Book Thief' του 2013. Παρά τον ορυμαγδό που δημιούργησαν οι ίδιοι οι Εβραίοι, η ομαλότητα δεν διαταράχθηκε στο ελάχιστο. Η 'Νύχτα των Κρυστάλλων' αποτέλεσε στιγμιότυπο εκτράχυνσης και τίποτα παραπάνω σε ολομέτωπη αντίθεση με τα εκτεταμένα επεισόδια που έλαβαν χώρα, αν το δείτε σε παράλληλη τροχιά, σε ολόκληρη την Ελλάδα απ' τον Δεκέμβριο του 2008 κι έπειτα.
Η 'False Flag' δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια αποδόθηκε στον Επαμεινώνδα Κορκονέα, αποτέλεσε την αιτία ενός οικονομικού αυτή τη φορά pogrom εναντίον των ελληνικών επιχειρήσεων, τραγική απόληξη του οποίου ήταν η δολοφονία των 3 Ελλήνων στην Marfin Bank και το άπλωμα της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που παρέλυσε οιαδήποτε ικμάδα εμπορικής δραστηριότητας στο κέντρο των Αθηνών και επεκτάθηκε στο πάγωμα της χρηματικής ρευστότητας σε γενικότερα πλαίσια.
