Οι κυβερνήσεις των κρατών, προκειμένου να παρουσιάσουν έργο, ότι μπορούν να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά τους 'εχθρούς της κοινωνίας', τους αντάρτες πόλεων, προκαλούν κατά το δοκούν αναστολή του κράτους δικαίου. Επικαλούμενοι με επικοινωνιακά τεχνάσματα την αναγκαιότητα επιστροφής στην νομιμότητα, προσπαθούν να πείσουν το λαό πως οι αντάρτες πόλεων είναι οι υπαίτιοι των δυσβάσταχτων μέτρων που εκάστοτε λαμβάνουν. Στην πραγματικότητα, όλα τα μέτρα είναι προαποφασισμένα. Οι αντάρτες πόλεων και όσοι αγωνίζονται εναντίον των κυβερνήσεων, αποτελούν τα εξιλαστήρια θύματα των φαντασμαγορικών show που εμφανίζουν ως 'κυβερνητικό έργο'. Εφαρμόζουν το δόγμα 'νόμος και τάξη' υποτάσσοντας την κοινωνική ροή στην 'επιβεβλημένη υπό των συνθηκών', πάντοτε, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που πολύ συχνά ακούμε στα δελτία των ειδήσεων, στις συζητήσεις καφενείου που προβάλονται. Οι αντάρτες πόλεων δεν εξαπατούν κανέναν σε αντίθεση με τα κόμματα των μέσων μαζικής εξαπάτησης που εξαπατούν καθημερινά τον πολίτη.
Το 1972, ο Στρατός της Ουρουγουάης κήρυξε την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού, η οποία διήρκεσε 30 ημέρες. 40.000 χιλιάδες στρατιώτες κατέκλυσαν την πρωτεύουσα Μοντεβιδέο, εφαρμόζοντας ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της χώρας καθεστώς πολιορκίας, προκειμένου να καταστείλουν τους 10.000 'υπόπτους'. Ο Στρατός της Ουρουγουάης κατάφερε να εξαλείψει τους μαρξιστές Tupamaros (MLN) που έδρασαν απ' την δεκαετία του '60 ως την δεκαετία του '80. Για τους αστούς, η Ουρουγουάη θεωρούταν η 'Ελβετία' της Νοτίου Αμερικής, για τους εξαθλιωμένους ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδίσουν. Απ' τον Ιανουάριο ως τον Σεπτέμβριο του '57, οι Γάλλοι ενεπλάκησαν στον 'Πόλεμο της Αλγερίας'. Οι Γάλλοι προχώρησαν σε εισβολή. Προέβησαν σε εντατικούς ελέγχους αναζητώντας αυτονομιστές από σπίτι σε σπίτι και πραγματοποιώντας τεμαχισμό της σε τομείς, υποτομείς, μπλοκ και κτίρια. Κάθε οριοθετημένη περιοχή διέθετε έναν πληροφοριοδότη-συνεργάτη που τους μετέφερε οτιδήποτε έκρινε ύποπτο στον τομέα ευθύνης του. Το ισχύον νομικό καθεστώς όσον αφορά τις συλλήψεις τέθηκε στο περιθώριο. Οι Γάλλοι προχώρησαν σε 24.000 συλλήψεις, εκ των οποίων οι 3.000 'χάθηκαν' στη διάρκεια των ανακρίσεων. Κατόπιν της αρχικής διαλογής (χάρη στους πρόθυμους πληροφοριοδότες), οι ύποπτοι ανακρίθηκαν. Εφάρμοσαν τις 'ειδικές ρυθμίσεις', όπως συνήθιζαν να αποδίδουν κολακευτικά τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τους ανακρινόμενους. Κατά τη διάρκεια αυτών των 'μέτρων', οι ανακρινόμενοι υπέστησαν ηλεκτροσόκ στις θηλές και τα γεννητικά όργανα, σύνθλιψη των άκρων και κακώσεις των ζωτικών οργάνων, εξαναγκαστική άντληση του αέρα ή του υγρό απ' το σώμα. Οι πληροφορίες που άντλησαν μ' αυτή τη μέθοδο, τους βοήθησαν να εντοπίσουν κρυσφύγετα των 'τρομοκρατών'. Μολονότι κατέστειλαν, βασάνισαν, εξευτέλισαν, τελικώς αναγκάστηκαν σε εγκατάλειψη της αποικίας. Στις 3 Ιουλίου του '62, η Γαλλία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Αλγερίας.
Για τον αντάρτη, το άστυ προσφέρει αναρίθμητους στόχους, πλήρη ανωνυμία, ένα ακροατήριο ν' ακούσει την φωνή του. Το άστυ του προσφέρει την φυσική κάλυψη, λόγω τριμερούς μορφολογίας του εδάφους και την πολιτική κάλυψη, εξαιτίας της παρουσίας των πολιτών. Η αστική υποδομή του επιτρέπει υλικοτεχνική τροφοδοσία, όπως για παράδειγμα σε τρόφιμα και φάρμακα. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τους αντάρτες της υπαίθρου, ο αντάρτης της πόλης πλεονεκτεί στο ότι η μάχη που δίνει έχει άμεσο πολιτικό αντίκρισμα στην κοινή γνώμη. Πλεονεκτεί διότι δεν έχει συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο να υπερασπιστεί. Πλήττει 'στόχους ευκαιρίας' και μπορεί να χάνεται μέσα στην κοινωνική διαστρωμάτωση. Ο αντάρτης πόλης κάμπτει το ηθικό του εχθρού, κατά πόσο μπορεί μια κυβέρνηση να διαχειριστεί μια κρίση.
Οι μαρξιστές Tupamaros που προαναφέραμε αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κατά πόσο μπορεί να διεξαχθεί με επιτυχία το αντάρτικο των πόλεων. Οι Τουπαμάρος ζούσαν στα δικά τους σπίτια, συναντώντο μοναχά για να σχεδιάσουν την διεξαγωγή των επιχειρήσεών τους. Δεν ζούσαν από δωρεές ή επιτάξεις, αλλά διατηρούσαν τις θέσεις εργασίας τους και επιβίωναν χάρη στις πληρωμές του κράτους πρόνοιας. Ό,τι πάνω-κάτω κάνουν οι μιμητές τέτοιων κινημάτων στον 'πολιτισμένο' κόσμο. Ειρωνεία της ημετέρας ιστορίας: Ο αντάρτης πόλης Δημήτρης Κουφοντίνας μετάφρασε το 'Ημερολόγιο Φυλακής' που αναφέρεται στους Tupamaros.
Οι μαρξιστές Tupamaros που προαναφέραμε αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κατά πόσο μπορεί να διεξαχθεί με επιτυχία το αντάρτικο των πόλεων. Οι Τουπαμάρος ζούσαν στα δικά τους σπίτια, συναντώντο μοναχά για να σχεδιάσουν την διεξαγωγή των επιχειρήσεών τους. Δεν ζούσαν από δωρεές ή επιτάξεις, αλλά διατηρούσαν τις θέσεις εργασίας τους και επιβίωναν χάρη στις πληρωμές του κράτους πρόνοιας. Ό,τι πάνω-κάτω κάνουν οι μιμητές τέτοιων κινημάτων στον 'πολιτισμένο' κόσμο. Ειρωνεία της ημετέρας ιστορίας: Ο αντάρτης πόλης Δημήτρης Κουφοντίνας μετάφρασε το 'Ημερολόγιο Φυλακής' που αναφέρεται στους Tupamaros.
