'ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΜΕΡΟΣ 8ο'

''Ο θάνατος τυγχάνει ων, ως εμοί δοκεί, ουδέν άλλο ή δυοίν πραγμάτοιν διάλυσις, της ψυχής και του σώματος απ' αλλήλου'. (Πλάτωνος Γοργίας, 524Β)

Οι αρτηριοσκληρωτικοί επικριτές της τρομοκρατίας, μα πολύ περισσότερο οι καθ' έξιν κατακριτές οιασδήποτε επαναστατικής ατραπού, μετέρχονται πάσης φύσεως επιχειρήματα στην πτωχή από πνευματικής απόψεως αντιδιαλεκτική τους, ώστε αφενός να καταβάλουν ψυχικώς τους αγωνιστές και αφετέρου να κάμψουν το φρόνημά τους μέσα από φαιδρά φληναφήματα. Εκ των αθλιότερων επιχειρημάτων που μετέρχονται εκμεταλλευόμενοι την ακρισία της μάζας, αφορά τα μέσα που χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες. Αγνοούν σκοπίμως το αγαθό, το οποίο ενίοτε υπάρχει, του σκοπού τους και αναμοχλεύουν επιλεκτικά παραδείγματα ιδιοτέλειας που πηγάζουν απ' τα ψεύδη της αστυνομίας, κατακρίνοντας καθολικά όσους μετέρχονται τρομοκρατικά μέσα, διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, που άλλοτε είναι βάσιμες στο επίπεδο της ισοπεδωτικής ιστορικής κατηγοριοποίησης και σε άλλες περιπτώσεις απολύτως αβάσιμες σε σχέση με αυτήν, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την 'έννομη τάξη αυτού του κόσμου'. Οι τρομοκράτες γνωρίζουν πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' την λυσσαλέα επίθεση κατά της συνολικής τάξεως του κόσμου τούτου.


Ο ιδεολογικός αντίλογος στην τρομοκρατία προέρχεται από την ισχυρογνωμοσύνη που διακατέχει τους αυλοκόλακες της αστικής δημοκρατίας. Οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του αντίλογου αυτού προέρχονται απευθείας απ' τον αστικό κορμό αυτής της κοινωνίας. Παρ' όλο που δηλώνουν θερμοί υπερασπιστές της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξεως ή των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, δεν ανήκουν και δεν ανήκαν ποτέ οργανικά σ' αυτήν. Δεν είναι πολιτικά όντα (ούτε καν ιόντα με θετικό ή αρνητικό πρόσημο), τουναντίον είναι γελοίοι εκφραστές της συστημικής λογικής, κονδυλοφόροι, χρηματάνθρωποι, αποστεωμένοι θεματοφύλακες της ακρότητας, (Χέγκελ: 'μέσα στη νύχτα του Απολύτου όλες οι αγελάδες είναι μαύρες') εχθροί της αριστοτελικής μεσότητος στην θεώρηση των πραγμάτων.

Οι τρομοκράτες, ως άλλοι εραστές της ελευθερίας, άλλοτε ταυτιζόμενη η ελευθερία με την ανομία και άλλοτε συντασσόμενη με μια αχτίδα ηθικού δικαίου, υπερβαίνουν ατομικά και συλλογικά την επικρατούσα ηθική τάξη, διαβαίνοντας 'πέραν του καλού και του κακού' στον αγώνα τους. Μια γαλλική παροιμία αναφέρει πως 'ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις'. Καταπώς είναι και ο δρόμος των τρομοκρατών. Εκ των κατηγοριών που εκτοξεύονται έναντι των τρομοκρατών, ώστε να υποβιβάσουν τον ίδιο τον αγώνα τους είναι πως προχωρούν σε ληστείες, απαγωγές, εκβιασμούς, διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπόριο, κ.α. Δήθεν για να χρηματοδοτήσουν τον αγώνα τους.


Η Σιωνιστική προπαγάνδα είναι απολύτως ισοπεδωτική, απορρέουσα του σκότους της εβραϊκής ψυχής, σε αντίθεση με την Ελληνική ρητορική που ακτινοβολεί φως και ανοίγει πύλες στην αντίληψη των ανθρώπων. Αν και εφόσον οι τρομοκράτες μπορούν να κάνουν όλα αυτά που τόσο αισχρά τους αποδίδονται, τότε τρία τινά ισχύουν: είτε είναι πνευματικά ανώτεροι και συνεπώς υπερτερούν των άλλων ανθρώπων, είτε είναι οι μόνοι ικανοί να δώσουν λύσεις σε προβλήματα που αδυνατούν να επιλυθούν απ' τους τσιρκολάνους της δημοκρατίας, είτε τα πολιτικά επιχειρήματά τους μπορούν να ασκήσουν επιρροή στην δημόσια σφαίρα. Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει πως ο όγκος των πληροφοριών και το συνολικό επιχειρησιακό έργο που πρέπει να διαχειριστούν και να περαιώσουν τα μέλη μιας τρομοκρατικής οργανώσεως είναι δυσανάλογα των δυνατοτήτων του μέσου ανθρώπου. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά πειστικό επιχείρημα ώστε ν' αποστομώσει τον εκάστοτε λασπολόγο αλλά και να πείσει και τον πλέον άπιστο.

Για παράδειγμα, οι Ιρλανδοί αντάρτες, μετήλθαν όλων των μέσων προκειμένου να ενισχύσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τους. Απ' την πειρατική παραγωγή video έως την διάπραξη ένοπλων ληστειών. Το 1995 είναι γνωστό πως συνεργάστηκαν με τους συμπατριώτες τους απ' τον κόσμο του εγκλήματος, χρηματοδοτώντας τις επαναστατικές δραστηριότητές τους με 3.000.000 στερλίνες. Παραδοσιακά, οι τρομοκρατικές οργανώσεις ακολουθούν δύο βασικές τακτικές αναπτύξεως: α) ύπαρξη προπαγανδιστικού μηχανισμού που παραμένει παρά ταύτα εντός των δυσδιάκριτων ορίων της εννόμου τάξεως, β) ύπαρξη έμπειρου επιχειρησιακού μηχανισμού που υλοποιεί τις αποφάσεις της οργανώσεως μέσω πολιτικών εκτελέσεων, τοποθέτηση βομβών, παραπλάνηση του εχθρού. Ο επιχειρησιακός μηχανισμός έχει μορφή μυστικών πυρήνων ή μοναχικών λύκων που συνδέονται με την κεντρική διοίκηση. Τυπικός τρομοκράτης ο λεγόμενος 'ακτιβιστής του σαββατοκύριακου'. Αυτός διατηρώντας το προφίλ του καθημερινού ανθρώπου που δεν προβαίνει σε υπερβολές και έχει μια νόμιμη εργασία και έναν συνηθισμένο βίο στο πλαίσιο του αστισμού. Η συνέχεια του θρυλικού IRA, ο 'Provisional IRA ή Provos' (PIRA) που έχει αποφασίσει κατάπαυση του πυρός απ' το 1997, δρούσε υπό μορφή ανεξάρτητων μεταξύ τους πυρήνες που απαρτίζονταν από 4 ως 5 αγωνιστές που χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν με ευθύνη τους, επέλεγαν τους στόχους τους και εκτελώντας τις αποφάσεις τους. Ο επικεφαλής του κάθε πυρήνα χρησιμοποιούσε ένα ψευδώνυμο με το οποίο επικοινωνούσε με την κεντρική διοίκηση για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό σε όπλα και εκρηκτικά. Οι τρομοκρατικοί θύλακες ή πυρήνες, απαρτίζονται από ελάχιστα μέλη. Αυτό δεν μειώνει σε καμία των περιπτώσεων την επιχειρησιακή δυνατότητά τους να πλήξουν καίρια κάθε είδους στόχους. Οι Κινέζοι φιλόσοφοι έλεγαν 'από ένα πράγμα μάθε 10.000 πράγματα'. Υποχρεωτικά και εξ ορισμού ο εκάστοτε επιχειρησιακός πυρήνας αποτελείται από ελάχιστους, διαφορετικά μια πολυμελής ομάδα δυσχεραίνει την διαφυγή κατόπιν οιουδήποτε χτυπήματος.


Η οργάνωση Lehi, γνωστή ως Stern Gang διέθετε 200 ως 300 μαχητές στις τάξεις της. Οι Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός (JRA), Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse), Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός (SLA) ήσαν ολιγομελείς οργανώσεις. Η μεγαλύτερη εξ αυτών, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, παρ' όλο που υπήρχε διάχυτη η εικασία μέσω των μίντια πως ήτο μια οργάνωση χιλιάδων μελών και υποστηρικτών, στην πραγματικότητα δεν αριθμούσαν παραπάνω από 50 ενεργά μέλη, ενώ ο Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός αριθμούσε μόλις 8. Εξ ορισμού, ο τρομοκράτης είναι το υποκείμενο της βίας. Εκφράζει και παλεύει για έναν θεμελιακό σκοπό και δεν μπορεί παρά, ως τέτοιος, να είναι αλτρουιστής και σε καμία περίπτωση ατομικιστής, όπως εντελώς ερμαφρόδιτα διατείνονται τα μέλη των οργανώσεων του νέου αντάρτικου πόλης. Οι νέοι αναρχικοί είναι καθαροί αναρχικοί. Πέταξαν το αναρχοκομμουνιστικό προσωπείο που τους καθιστούσε προσφιλείς στην νεολαία. Μολαταύτα, διορθώνεται μια αδικία πολλών ετών με αυτή την αναστροφή 180 μοιρών.

Προχωρώντας σε μια διεπιστημονική-ψυχολογική ερμηνεία των βαθύτερων κινήτρων του εκάστοτε πολιτικού τρομοκράτη, κυριαρχούν δύο πρότυπα με σημείο αναφοράς την πατριαρχική δόμηση μιας οικογένειας. Το εν λόγω μοντέλο είναι προ πολλού ξεπερασμένο στον ώριμο καπιταλισμό που ορίζεται απ' την θηλυκή αρχή, την αρνητική επωδό των πραγμάτων, την μητριαρχία. Σύμφωνα μ' αυτή ο τρομοκράτης: α) τιμωρεί ό,τι αντιπροσωπεύει γι' αυτόν ο κόσμος της πατριαρχίας συνολικά, β) εκδικείται ό,τι αντιπροσωπεύει γι' αυτόν ο κόσμος της πατριαρχίας. Το πρώτο μοντέλο αυτής της προσεγγίσεως εναντιώνεται σχεδόν στείρα σε οτιδήποτε εκφράζεται διαμέσου της ιδιοκτησίας, της νομιμοφροσύνης, της παραδοσιακής ηθικής, αλλά και σε οτιδήποτε εκφράζει αυτά τα δομημένα πλαίσια συμπεριφοράς.



Το δεύτερο μοντέλο εναντιώνεται σε οτιδήποτε ταυτίζεται με την άδικη μεταχείριση από την κοινωνία που υπέστη το πατριαρχικό πρότυπο που βιωματικά έλαβε ως αγωγή. Το δεύτερο αυτό υποκείμενο της τρομοκρατίας επειδή το πρότυπό του έζησε κάτω από την απόλυτη εκμετάλλευση, μπορεί να βασανίστηκε και αυτό τον διαπέρασε ως εικόνα φρίκης, μπορεί ακόμα να δολοφονήθηκε αδίκως, αποσκοπεί στην εκδίκηση για τη ζημία που υπέστη, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη φρίκη στο περιβάλλον που δεν τον ενσωμάτωσε καθ' οιονδήποτε τρόπο. Όσον αφορά τους επιδιωκόμενους σκοπούς και την επιτυχία των, οι τρομοκράτες διακρίνονται σε 3 κατηγορίες: α) Ο τρομοκράτης που θεωρεί πως έχει να παλέψει με ένα τέρας και συνεπώς πρέπει να κονιορτοποιήσει το σύστημα και ό,τι το στηρίζει. Όντας αφιερωμένος στην αναγέννηση που θα προκληθεί διαμέσου της άλογης βίας, θεωρεί πως θα καταστρέψει τον πολιτισμό επί του συνόλου, ώστε να ζήσει εκτός του τυραννικού πλαισίου του, β) Ο τρομοκράτης, διόλου πιο ακίνδυνος απ' τον προηγούμενο τύπου θεωρεί πως η διατάραξη της κανονικότητας της ροής του συστήματος θα επιφέρει μια κάθαρση που θα λειτουργήσει μεταρρυθμιστικά και επ' ωφελεία των ανθρώπων. γ) Ο τρίτος τύπος τρομοκράτη επιδιώκει κάτι το εξαγνιστικό, για παράδειγμα να δει τα σύμβολα της κυριαρχίας, ξεκινώντας απ' τον Λευκό Οίκο, το Κρεμλίνο, το Βατικανό και καταλήγοντας έως την ημετέρα 'Βουλή των Ελλήνων', να παραδίνονται στις φλόγες. Θέλει να βιώσει την καταστροφή της εξουσίας. Καταστροφή για την καταστροφή και την γοητεία της.

Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες διέθεταν τον δικό τους οδηγό δράσης, το περίφημο 'Security Rules and Work Methods', στις σελίδες του οποίου υποστηρίζεται πως οι τρομοκράτες πρέπει να είναι δυσδιάκριτοι για την αδιάκριτη μάζα. Πρέπει να εμφανίζονται ως απλοί καθημερινοί άνθρωποι, να απασχολούνται εργασιακά σε τακτική βάση, πρέπει να νοικιάζουν διαμερίσματα τα οποία δεν έχουν ιδιοκτήτες που να κατοικούν πλησίον τους ή σε κοντινή απόσταση απ' τους ίδιους, πρέπει να αποφεύγουν συστηματικώς τους δρόμους πέριξ δημοσίων κτηρίων, αφού αυτά μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν από την αστυνομία για κατασκοπευτικούς σκοπούς. Οι τρομοκράτες πρέπει να μην έχουν ανατρεπτικό υλικό που θα τους ενοχοποιεί στην κατοχή τους. Πρέπει να διατηρούν τον οπλισμό αλλά και τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό σε σάκους έτοιμους για μια γρήγορη απόδραση όταν αυτό κριθεί απαραίτητο για την ασφάλεια της οργανώσεως.

ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ, ΕΜΕΙΣ Θ' ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Τέλος αφιερώματος...