Στους περισσότερους από εσάς, και, θέλουμε να πιστεύουμε, στους εθνικιστές συνολικά, η ιδέα του συνδικαλισμού, του συνδικαλίζεσθαι, ηχούν όπως ο σκανδαλισμός και αντίστοιχα το σκανδαλίζεσθαι. Οι πορείες με τα σημαιάκια και τα πλακάτ δεν ταιριάζουν στους εθνικιστές. Για εμάς, ο συνδικαλισμός είναι ισοδύναμο του πολιτικαντισμού και για τον λόγο αυτό δεν αποδεχόμαστε τον όρο 'επαναστατικός συνδικαλισμός', δεδομένου ότι αποτελεί σχήμα οξύμωρο, μιας και επαναστατικό και συνδικαλιστικό είναι ασύμβατα ως έννοιες. Οι Συριζαίοι αποτελούν σήμερα χαρακτηριστικό δείγμα 'επαναστατών συνδικαλιστών'. Από κόμμα ανέξοδης διαμαρτυρίας και υποσχέσεων, μέσα από τον λαϊκισμό και την ρητορική περί των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την συνδικαλιστική μετάλλαξη, ανελίχθηκαν στην εξουσία και κατάφεραν σε χρόνο ρεκόρ να αθετήσουν οτιδήποτε. Όποιος διαφωνεί μπορεί να ενωθεί με τον εσμό των διεθνιστών κοπριτών που φορούν την πατριωτική προβιά και μπερδεύουν με το να παριστάνουν τους κρυφο-φασίστες. Τα έχουμε πει στο παρελθόν και θα τα ξαναπούμε.
Είναι προφανές ότι οι βρυκόλακες της ιστορίας έχουν βγει σεργιάνι για να μπήξουν τα δόντια τους σε λαιμούς ανυποψίαστων περαστικών. Οι βρυκόλακες όταν είναι διψασμένοι για αίμα, ικανοποιούνται με οτιδήποτε έχει το χρώμα του. Ας είναι και μπογιά, ας είναι και σκουριά. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα, ότι ηθική σημαίνει αναπόδραστα και ιδεολογική καθαρότητα, μιας και είμαστε εμείς αυτοί που θα ορίσουμε κάποιο πλαίσιο περί του τι επιτρέπεται και τι όχι. Εις ό,τι μας αφορά, έχουμε εκφράσει την αταλάντευτη πίστη μας στον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Εμείς γνωρίζουμε έναν μονάχα εθνικισμό. Αυτόν που απελευθερώνει πατρίδα, αυτόν που διαξάγει πόλεμο ενάντια στο αντεθνικό κράτος, αυτόν που αποτελεί πρωτοπορεία του λαού και ελπίδα για την πατρίδα. Εμείς πιστεύουμε σε έναν μαχητικό εθνικισμό που συνταιριάζει τον ρομαντισμό μέσα από την μάχη και τη μελαγχολία του μοναχικού λύκου αποτελεσματικά στο ζυμωτήριο των αγώνων. Ο 'εθνικισμός' του γλειψίματος της αριστεράς και του παραμυθιού περί σοδισμού στην αριστερά, είναι τουλάχιστο αστείος. Τον 'εθνικισμό' που αποτελεί ό,τι πιο εναλλακτικό, σαν να λέμε 'είμαι γιόγκι', τον αφήνουμε κατάρα στο κεφάλι όσων αρνήθηκαν ή αρνούνται τον αγώνα και κρύβονται πίσω από την αμπελοφιλοσοφία.
Σκοπός μας είναι να μεταδώσουμε έναν ριζοσπαστικό τρόπο σκέψεως στην εθνικιστική κοινότητα, μιας και αυτό αποτελεί τον απαραίτητο κινητήριο μοχλό που ωθεί στην δράση. Ο τρόπος σκέψεως θα διαφοροποιηθεί μονάχα όταν οι εθνικιστές αρχίσουν να σκέπτονται περισσότερο και να χάνονται στην ψευδεπίγραφη υπεραναλυτική κουλτούρα λιγότερο. Διαπιστώνεται, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις πώς αξιόλογοι εθνικιστές, αν μπορούμε να κρίνουμε βάσει ιδιοσυγκρασίας και τρόπου ζωής, χάνονται σε νεφελώδεις σκέψεις, ώστε να κατακτήσουν ένα επίπεδο γνώσεως που τελικά τους απορροφά όλη την ενέργεια και τους οδηγεί σε αδιέξοδο και παραίτηση. Θεωρούμε πως το τέλμα στο οποίο είχε βυθιστεί επί σειρά ετών η εθνικιστική κοινότητα, έχει αρχίσει να υποχωρεί και αυτό αποτελεί έναν φωτεινό οδοδείκτη για το μέλλον. Σαφώς και σε μία κοινότητα πνεύματος, δεν πρέπει καθοιονδήποτε τρόπο να υπολείπεται η δράση. Ένα κίνημα άριστα καταρτισμένων υποκειμένων που έχουν στερηθεί της δράσεως, είναι ένα κίνημα καταδικασμένο να μην παράξει αποτελέσματα. Αντίστοιχα ένα κίνημα άριστα εκπαιδευμένων υποκειμένων που στερούνται βασικών γνώσεων, είναι και αυτό με τη σειρά του ένα κίνημα καταδικασμένο να μην παράξει πολιτισμό και πνεύμα. Εμείς πιστεύουμε σε ένα κίνημα μαχητικό τόσο στη σκέψη όσο τη δράση του, όπου οι ιδέες βιώνονται μέσα από τον ριζοσπαστικό εθνικιστικό αγώνα και ως αντίστοιχο βίωμα παραδίδονται ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Στην περίπτωση αυτή, μπορούμε να μιλάμε για ένα κίνημα με συνέχεια στο χρόνο. Σε κάθε άλλη περίπτωση μιλάμε για ένα κίνημα εναλλακτικό με ημερομηνία λήξεως.
Σκοπός του παρόντος δεν είναι να αναλύσουμε τον συνδικαλισμό ή να αναμασήσουμε συνδικαλιστικές ιστορίες και παρόμοια ιστορικά ξερατά. Η όξινη επίδρασή τους μονάχα πολιτικό θάνατο μπορεί να επιφέρει. Ο συνδικαλισμός είναι εν πολλοίς ταυτισμένος με τους εργατοπατέρες και το πάλαι ποτέ εργατικό κίνημα. Η οποιαδήποτε αναφορά στο παρόν, περί συνδικαλισμού, φέρνει στον καθέναν μία γελοία εικόνα με κομμουνίστριες εργάτριες (βλέπε καθαρίστριες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) που φορούν τσεμπέρια και κραδαίνουν σκούπες. Από την άλλη, εις ό,τι αφορά τους άνδρες, τα πράγματα είναι περίπου μία από τα ίδια. Η πλειοψηφία των γραφικών συνδικαλιστών με τις σοβιετικές τραγιάσκες χαρακτηρίζεται από πιτυρίδα-χιονοστιβάδα στο αμπέχονο, τριμμένα μανίκια, γιακάδες, λίγδα στο μαλλί, κλπ. Ο συνδικαλισμός είναι μία βιωμένη ιδεοληπτική κατάσταση, για όσους έχουν παρεξηγήσει το μεγαλείο αυτής της φραξιονιστικής τάσεως στα ενδότερα του μαρξισμού. Ένας από τους θεωρητικούς του επαναστατικού συνδικαλισμού, ο Γάλλος Georges Sorel ('Σκέψεις πάνω στη Βία', 'Οι ψευδαισθήσεις της Προόδου', αμφότερα είναι έργα του 1908) επηρέασε τόσο τους μαρξιστές όσο τους φασίστες. Για εμάς είναι απορριπτέοι και οι δυο, ανεξάρτητα από την επίδραση των ιδεών του Sorel. Ο Sorel μαζί με τον συμπατριώτη του Charles Maurras εντάχθηκαν στην 'Action Française'. Προηγουμένως ο Sorel είχε απογοητευθεί από την CGT (η ΓΣΕΕ της Γαλλίας). Έτσι φλέρταρε με τον φασισμό, μολονότι δεν αποδεχόταν ούτε τον εθνικισμό, αλλά ούτε και το πολιτικό πρόγραμμα της 'Action Française'. Οι ιδρυτές της πολιτικής ομάδας 'Κύκλος Prοudhon', μεταξύ των οποίων ο Sorel και ο Pierre Drieu La Rochelle, ενθουσιάστηκαν από το μπαστάρδεμα μοναρχικών και συνδικαλιστών. Ο 'Κύκλος Prοudhon' απαρτίζονταν από ιντεγκραλιστές εθνικιστές, φεντεραλιστές, δημοκρατικούς, συνδικαλιστές. Το κοινό έδαφος ήταν η γαλλική παράδοση, όπως τουλάχιστον εκείνοι την εξέλαβαν μέσα από τα έργα του Pierre Josef Prοudhon. Να σημειωθεί πως ο Prοudhon είναι ένας από τους θεωρητικούς της αναρχίας που αμφισβητούνται εκ των έσω για την 'αναρχικότητά' του. Ο αντισημιτισμός του, για τον οποίον έχει απομονωθεί από πάσα άποψη, εντός και εκτός των τειχών της αναρχίας, φανερώνουν την στόχευση του αναρχικού κινήματος, ως μίας δυνάμεως υποστηρικτικής και διόλου εχθρικής προς τους Εβραίους. Ο Sorel μαζί με τον συγγραφέα Jean Variot προχώρησαν στην ίδρυση της εφημερίδος 'L'Indépendance', το 1911, η κυκλοφορία της οποίας διεκόπη σύντομα εξαιτίας διαφωνιών στο ζήτημα του εθνικισμού. Με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Ανταρσίας του 1917, ο Sorel ετάχθη υπέρ των μπολσεβίκων και μάλιστα δεν παρέλειψε να πει για τον Lenin, ότι 'είναι ο σπουδαιότερος θεωρητικός του σοσιαλισμού μετά τον Μαρξ'. Ήταν πολύ εχθρικός προς τον Ιταλό ποιητή Gabriele D’Annunzio, ο οποίος ήταν υπέρμαχος της ιδέας του Fiume, ενώ δεν έτρεφε εκτίμηση για το φασιστικό φαινόμενο και τον Benito Mussolini (μολονότι αμφοτέρων οι ιδεολογικές ρίζες τους ήταν σοσιαλιστικές). Ο Sorel είχε, πριν τον θάνατό του, καταλήξει σε μία συμπεπυκνωμένη ιδεοληψία, έχοντας συνδέσει τον φασισμό και τον μπολσεβικισμό. Δίκαια μπορούμε να τον κατατάξουμε στους πρόδρομους του εμετικού φαινομένου του εθνικομπολσεβικισμού που στοιχειώνει το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Για να συνοψίσουμε, ο Sorel είχε συνδέσει τα ασύνδετα. Είχε πλάσει έναν αντιρεαλιστικό μύθο περί του σοσιαλισμού και πως αυτός επέρχεται μέσα από μία ουτοπική βία, ενώ παράλληλα ήταν εχθρός της ελίτ, έτρεφε συμπάθεια για το προλεταριάτο, ενώ από τον Εβραίο Isaiah Berlin του καταλογίζονται αντι-επιστημονικές θέσεις στο έργο του.
Θα περάσουμε από τον 'επαναστατικό συνδικαλισμό' στο δίδυμο μαρξιστικό αδελφάκι του, τον αναρχοσυνδικαλισμό. Οι βασικές αρχές του είναι η εργατική αλληλεγγύη, η άμεση δράση, η γενική απεργία και η εργατική αυτοδιαχείριση. Ο κυριότερος εκπρόσωπος του είναι ο Rudolf Rocker, ο περιβόητος 'αναρχικός ραββίνος'. Διόλου τυχαίος ο χαρακτηρισμός, δεδομένου ότι η κύρια ασχολία του ήταν να ξεσηκώσει το εβραϊκό προλεταριάτο. Όπως γνωρίζουμε, οι πρωτεργάτες του ξεσηκωμού του προλεταριάτου ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία τους εβραϊκής καταγωγής. Ο Rocker ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Εβραίους αναρχικούς στο Παρίσι το 1893 και αυτοί αποτέλεσαν την κύρια επιρροή του. Έγινε κολλητός με τον Εβραίο Solomon Rappaport, ενώ συμμετείχε στη CGT που προαναφέραμε. Εν ολίγοις, γύρω από τον συνδικαλισμό περιστρέφονταν φασίστες και μπολσεβίκοι που επιβλέπονταν από Εβραίους. Αργότερα, όταν βρέθηκε στο Λονδίνο, εκεί ήλθε σε στενότερη επαφή με τους Εβραίους αναρχικούς του East End, με την ομάδα 'Arbeter Fraint' ('Φίλος του Εργάτη' στα γίντις των Ashkenazi). Αργότερα, στο Liverpool, ίδρυσε την εφημερίδα 'Dos Fraye Vort' ('Ελεύθερος Λόγος'). Αξιοπερίεργο, δεδομένου ότι ο Rocker δεν γνώριζε καν εκείνη την χρονική περίοδο την εβραϊκή γλώσσα. Τον Μάρτιο του 1900, ο Rocker ίδρυσε την εφημερίδα 'Germinal' που ήταν γραμμένη και αυτή στα γίντις. O Rocker ήλθε σε επαφή επίσης με τον Σιωνιστή μαρξιστή φιλόσοφο Dov Ber Borochov. Ο Rocker ήταν Gentile. Παρόλα αυτά έγινε αυτό που αποκαλείται 'white trash', έζησε με τους Εβραίους και έμαθε τα γίντις. Η αποτυχία των Εβραίων αναρχικών της Αγγλίας, αυτών του East End, καθώς η πλειοψηφία αποκήρυξε την αναρχία και εστράφησαν ανοικτά στον Σιωνισμό και τον Κομμουνισμό. Από την εποχή του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Rocker άρχισε να συλλέγει το υλικό για τη συγγραφή του γνωστού έργου του 'Εθνικισμός και Πολιτισμός'. Το 1933 είχε γράψει και το τελευταίο κεφάλαιο και λίγο πριν την άνοδο του NSDAP στην εξουσία ήταν έτοιμο ολόκληρο το έργο για εκτύπωση. Φεύγοντας εξαναγκαστικά και βιαστικά από τη Γερμανία, για να γλιτώσει την επικείμενη σύλληψη του, δεν κατάφερε να περισώσει παρά μόνον τα χειρόγραφα αυτού του έργου. Τελικώς μεταφράσθηκε και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα Ισπανικά, το 1935, από τον εκδοτικό οίκο 'Γη και Ελευθερία' του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος της Βαρκελώνης και αποτέλεσε σημαντική έμπνευση για τους Ισπανούς αναρχικούς στον εμφύλιο του 1936. Υποστήριξε τους Συμμάχους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, γεγονός που τον έκανε μη αρεστό σε ορισμένους αναρχικούς κύκλους. Ο Rocker υποστήριζε ότι το έθνος είναι το αποτέλεσμα του κράτους και όχι η αιτία. Ότι το κράτος δημιουργεί το έθνος και όχι το αντίστροφο.
Η συγγραφέας Mina Graur που ειδικεύεται στην μελέτη των Εβραίων αναρχικών εκθέτει σημαντικά στοιχεία για τον Rocker και την σχέση του με τους προδότες του NSDAP, τους αδελφούς Strasser στο έργο της 'An Anarchist Rabbi: The Life and Teachings of Rudolf Rocker' (New York: St. Martins Press / Jerusalem: The Magnes Press, 1997), στις σελίδες. 174-75.
Παραθέτουμε αυτούσιο το απόσπασμα με ορισμένες χρήσιμες σημειώσεις δικές μας.
Το 1930 η FAUD (η αναρχοσυνδικαλιστική Ένωση των Ελεύθερων Εργατών της Γερμανίας) απεδέχθη την πρόσκληση του Otto Strasser, ενός ακτιβιστή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (του NSDAP), για μία σειρά από συναντήσεις. Ήταν μία ενδιαφέρουσα ευκαιρία για τους συνδικαλιστές, και ο Fritz Kater υποστήριξε ότι ο Rocker όφειλε να εκπροσωπήσει το στρατόπεδό τους (ο Rocker καθόρισε την συνάντηση περίπου το 1928 ή αργότερα. Σύμφωνα με άρθρα στην εφημερίδα Fanal (του Γερμανού αναρχικού Erich Mühsam) που αναφέρονταν στην συνάντηση αυτή, αυτή έλαβε χώρα το 1930). Ο Otto Strasser ανήκε σε μία φράξια εντός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος που διαφοροποιούνταν σε πολλά ζητήματα από την κυρίαρχη γραμμή του Hitler. Πράγματι, οι διαφωνίες του Strasser με τον Hitler οδήγησαν στην αποπομπή του από το κόμμα τον Ιούνιο του 1930. Κατόπιν της αποπομπής του, ίδρυσε τους 'Επαναστάτες Εθνικοσοσιαλιστές', μία οργάνωση που μετέπειτα έγινε γνωστή με την ονομασία 'Μαύρο Μέτωπο' (παρατίθεται στο έργο του Allan Bullock 'Hitler, A Study in Tyranny', New York: Harper, 1964, σελίδες. 156-158). Η συνάντηση ορίσθηκε, ως εκ τούτου, λίγο πριν την αποπομπή του Strasser από το ναζιστικό κόμμα.
Τρεις συναντήσεις κανονίστηκαν, καθεμία εκ των οποίων αφορούσε ένα διαφορετικό ζήτημα. Στην πρώτη, ο Rocker συζήτησε με τον Strasser πάνω στο ζήτημα του εθνικισμού και της φυλής, και τον ρόλο που αυτά διαδραματίζουν στην διαμόρφωση της ιστορίας. Ο Rocker ισχυρίστηκε ότι επειδή η εθνικότητα δεν είναι αποδεδειγμένο ότι είναι κληρονομικό χαρακτηριστικό, προκύπτει ότι η ιδέα της ιθαγένειας επιβάλλεται στους άνδρες από το περιβάλλον τους (παρατίθεται στο έργο του 'Revolutsie un Regresie', Τόμος Β', σελίδα 29. Το ζήτημα αναλύεται στο 'Εθνικισμός και Πολιτισμός'). Η δεύτερη συζήτηση ήταν αφιερωμένη στο νόημα του σοσιαλισμού. Επειδή ο Strasser δεν μπορούσε να παραστεί στην συνάντηση εξαιτίας ασθένειας, την θέση του πήρε ο Δρ. Herbert Blank. Ο Blank υποστήριξε ότι τη ιστορική σημασία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος εναπόκειτο στο ότι είχε ανακαλύψει τις πραγματικές βάσεις του σοσιαλισμού, αφού είχε επικρατήσει μέχρι τότε ο σοσιαλισμός να ορίζεται μονάχα από την μαρξιστική ερμηνεία. Ο Rocker κατέρριψε το επιχείρημα, εστιάζοντας στο προφανές γεγονός ότι οι Ναζί δεν είχαν ενδεχομένως ουδέποτε ακούσει για τον ελευθεριακό σοσιαλισμό και τους διάφορους στοχαστές του, οι οποίοι δεν συνδέονταν καθοιονδήποτε τρόπο με τον Μαρξ και τους οπαδούς του, και οι οποίοι απέρριπταν συλλήβδην και καθ' ολοκληρίαν τον Μαρξισμό. Στην τρίτη τους συνάντηση, ο Rocker αντικαταστάθηκε από τον Erich Mühsam κατόπιν αιτήματος του Strasser, ο οποίος αισθάνθηκε να απειλείται από την ρητορική τακτική του Rocker. O Rocker, εντούτοις, εκλήθη να συντάξει τις τελικές παρατηρήσεις. Μολονότι αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν τόσο αδύνατον να γεφυρωθούν, και ότι καμία πλευρά επρόκειτο να κερδίσει νέους προσήλυτους, η σειρά των συζητήσεων αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι συναντήσεις αυτές ήταν οι μοναδικές στον χρόνο όπου οι αναρχικοί παρέθεσαν τις απόψεις τους ελεύθερα ενώπιον ενός κοινού που αποτελείτο από Ναζί. Αφότου οι Εθνικοσοσιαλιστές ανήλθαν στην εξουσία, το αναρχικό κίνημα έσβησε, τα μέλη του είτε εξορίστηκαν, είτε φυλακίστηκαν ή εστάλησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως'.
Εν ολίγοις, το απόσπασμα που παρατέθηκε είναι ένα ακόμα ιστορικό ντοκουμέντο που αποδεικνύει το αβάσιμο και την ιδεοληψία περί της 'αριστερής κατευθύνσεως' του Εθνικοσοσιαλισμού. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ ένα κίνημα της αριστεράς. Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η ριζοσπαστική ιδεολογία-κοσμοθεωρία που αρνείται κάθε ιστορικά αναληθή και εσκεμμένη τοποθέτηση τόσο στα αριστερά όσο στα δεξιά. Αυτά και το παραμύθι έληξε.
