Αλλά η επιβίωση απαιτεί και κάποιους συμπληρωματικούς όρους: Να διατηρεί κανείς τη συμπάγεια στο εσωτερικό της χώρας του, να έχει εμπιστοσύνη στο πεπρωμένο της και να'ναι σταθερά αποφασισμένος να παλαίψει μέχρι θανάτου για να υπερασπιστεί την πατρίδα του και την επανάσταση. (σελ.182)
...Η ειρηνική συνύπαρξη μπήκε επίσης σε δοκιμασία κατά κτηνώδη τρόπο στην Κύπρο, εξ' αιτίας των πιέσεων που ασκούν η κυβέρνηση της Τουρκίας και το ΝΑΤΟ. Ο λαός της Κύπρου και η κυβέρνησή του υποχρεώθηκαν να υπερασπιστούν ηρωϊκά την αυτοκυριαρχία τους. (σελ.184)
...Η ιστορία θα υποχρεωθεί τώρα να πάρει υπ' όψη της τους φτωχούς της Αμερικής, τους καταληστεμένους και καταφρονεμένους που αποφάσισαν να αρχίσουν να γράφουν στο εξής μόνοι τους την ιστορία τους. Τους βλέπει κανείς τώρα στους δρόμους, κάθε μέρα, να κάνουν ατελείωτες πορείες εκατοντάδων χιλιομέτρων πηγαίνοντας στον κυβερνητικό 'Ολυμπο' για να επιτύχουν τα δικαιώματά τους. Τους βλέπει κανείς τώρα οπλισμένους με πέτρες, με ραβδιά, με μαχαίρια, από κάθε μεριά, κάθε μέρα, να κυριεύουν τα χωράφια, να γαντζώνονται στα χωράφια που τους ανήκουν και να τα υπερασπίζονται με τη ζωή τους. Τους βλέπει κανείς να βαστάνε ψηλά τα πλακάτ τους, τα λάβαρά τους, τα συνθήματά τους, και να τ' ανεμίζουν στον αγέρα των βουνών ή πάνω σ' όλη την έκταση των πεδιάδων. Και αυτό το κύμα της οργής που συγκλονίζει, αυτό το κύμα της δικαιοσύνης που απαιτείται, του δικαιώματος που καταπατείται, αυτό το κύμα που αρχίζει να φουσκώνει πάνω στα εδάφη της Λατινικής Αμερικής δε θα σταματήσει πιά. Κάθε μέρα που θα περνάει θα το βλέπει να μεγαλώνει. Γιατί αυτό το κύμα το απαρτίζουν οι πολλοί, οι πλειοψηφούντες απ' όλες τις απόψεις, εκείνοι που συσσωρεύουν τα πλούτη με το μόχθο τους, που δημιουργούν τις αξίες, που κινούν τους τροχούς της Ιστορίας και που τώρα ξυπνάν απ' τον μακρό αποκτηνωτικό ύπνο στον οποίο τους είχαν ρίξει.
Γιατί η μεγάλη αυτή ανθρωποθάλασσα είπε:
-Φτάνει!
Και άρχισε να πορεύεται. Η γιγάντια πορεία της δε θα σταματήσει παρά τότε μόνο, όταν θα έχει κατακτήσει την αληθινή ανεξαρτησία για την οποία έχουν θυσιαστεί τόσοι και τόσοι ανώφελα. Τώρα τουλάχιστο εκείνοι που θα πεθαίνουν, όπως οι δικοί μας στην Κούβα, οι δικοί μας στην ακτή Χιρόν, θα πεθαίνουν για την μοναδική τους, την αληθινή ανεξαρτησία τους, απ' την οποία δεν μπορούν να παραιτηθούν.
Όλα αυτά, κύριοι Αντιπρόσωποι, τούτη η καινούρια κατάσταση πνεύματος μιας ηπείρου, της Αμερικής, ενσαρκώνονται και συνοψίζονται στην κραυγή που εκφωνούν κάθε μέρα οι μάζες μας σαν αδιαμφισβήτητη απόδειξη της απόφασής τους να αγωνιστούν, απόφασης που παραλύει το οπλισμένο χέρι του επιδρομέα. Τούτη η κραυγή ακούεται, κατανοείται και υποστηρίζεται απ' όλους τους λαούς του κόσμου και ιδιαίτερα από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο το εκπαιδευμένο από τη Σοβιετική Ένωση. Τούτη η φωνή είναι: Πατρίδα ή Θάνατος! (σελ.204-205)
Ερνέστο Τσε Γκουεβάρα 'Πολιτικά Κείμενα, Τόμος Β', εκδόσεις Καρανάση, 'Ομιλία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών', 11 Δεκεμβρίου 1964.
