ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Η δολοφονική ενέργεια σε βάρος του νεαρού, γνωστού αντιφασίστα σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, αποτελεί ένα δεικτικό της εκπτωτικής τροχιάς εις την οποίαν βρίσκεται η ελληνική κοινωνία γεγονός το οποίο οφείλουμε να δούμε χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς των μέσων μαζικής εξημέρωσης. Πάντοτε, για τον λόγο αυτό, οφείλουμε να διαβάζουμε προσεκτικά όσα κρύβονται πίσω από τις γραμμές των ειδήσεων. Είδαμε στα δελτία των ειδήσεων, ακούσαμε τις μαρτυρίες όσων παρίσταντο στο περιστατικό, όπως επίσης διαβάσαμε προσεκτικά όλα όσα γράφτηκαν στο διαδίκτυο. Πέρα από την μοιρολατρική θέαση της πολιτικής βίας, απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται, μείζον στην περίσταση αυτή είναι να διαγνώσουμε αιτίες και αποτελέσματα που οδηγούν σε τέτοια και ανάλογα συμβεβηκότα. Όσον αφορά τις τετελεσμένες πράξεις, τις ονομάζουμε συμβεβηκότα για τον λόγο που θα εξηγήσουμε ευθύς αμέσως.

Ο Έλλην Αριστοτέλης είχε ορίσει καταπώς, ότι το βασικό στοιχείο των όντων είναι η ουσία τους, εκείνο δηλαδή το βασικό χαρακτηριστικό (το τόδε τι) που αν αυτό χαθεί, ως εκ τούτου παύει να υπάρχει το ον. Τα όντα πέρα από το βασικό τους χαρακτηριστικό, την ουσία έχουν και ιδιότητες, που ο Αριστοτέλης αποκαλεί συμβεβηκότα, και είναι εννέα στον αριθμό. Ποιες είναι αυτές: ποσότητα, ποιότητα, σχέση, τόπος, χρόνος, θέση, κατάσταση, ενέργεια και πάθημα. Εξεταζόμενη καθεμία εξ αυτών μας προσφέρει τις απαντήσεις που επιζητούμε.

Ορισθέντων των ως άνω, αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί να διαλευκανθεί οτιδήποτε αφορά την πολιτική ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση τώρα, η δολοφονία αυτή πρέπει να ιδωθεί από ένα πρίσμα αμιγώς πολιτικό, καθότι βάσει των δεδομένων όλα συγκλίνουν πως υπάρχει πολιτικός τόνος, ακόμη κι αν η πράξη αυτή καθεαυτή δεν εκπηγάζει από πολιτικά κίνητρα. Σκοπός του παρόντος δεν είναι η ανάλυση των ως άνω, ωστόσο η διαδικασία εναποτίθεται σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και δη Έλληνα.

Εμείς επιθυμούμε να καταδείξουμε την πολιτική ηθική αυτουργία, καθώς επίσης να καταρρίψουμε διάφορους αστικούς μύθους, μολαταύτα καλά ριζωμένους στην πολιτική σκέψη των περισσοτέρων εξ υμών.

Οι χρεωκοπημένοι αστικοί κομματάρχες, μηδενός εξαιρουμένου, προέβησαν για ακόμα μια φορά σε κατάπτυστες δηλώσεις, καθ’ όλα συνάδουσες του φύσει χυδαίου χαρακτήρος του πορνείου της περίφημης Συνταγματικής Βουλής των νεοελλήνων ή (Β)αβελλήνων. Ας μην προκαλεί έκπληξη στον καθένα εξ υμών, το γεγονός ότι στο εν λόγω κτίσμα λαμβάνουν χώρα τέτοια και ανάλογα φαινόμενα. Είναι απολύτως λογικό και επόμενο, δια τον λόγο ότι σε ένα ΜΠΟΡΝΤΕΛΟ, δεν μπορεί κανείς να ακούσει τίποτα διαφορετικό από ομιλίες ή οχλαγωγίες ΤΣΑΤΣΩΝ και ΤΣΑΤΣΑΔΩΝ. Η “ελεύθερη έκφραση” των εκατομμυρίων πελατών του, αποτελεί προσχηματική συνθήκη των κατά συνθήκη ψευδών που εκστομίζονται καθημερινά εντός αυτού και μεταφέρονται εκτός αυτού.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ν.Δ, Σίμος Κεδίκογλου, λίαν προσφάτως αποκαλυφθείς τηλεοπτικώς ως γνήσιος απόγονος δοσίλογου διερμηνέως της κατοχής, με αφορμή την δολοφονία, προέβη στην φαιδρή δήλωση περί “στρατηγικής της έντασης”. Ο νομοταγής και δεξιός μιζέριας Βορίδης προσπάθησε και αυτός με τη σειρά του να βουτήξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να ομιλήσει περί “βίας προερχόμενης από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο”. Η Λιάνα η φασιστομυγοσκοτώστρα η Κανέλλη απείλησε ότι από “από το Πέραμα μέχρι το Κερατσίνι, φασίστας δεν θα μείνει”. Λόγια παχιά, τοξικά σαν και τα λιπόσαρκα σώματά τους…

Όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην παρούσα χρονική περίοδο, ακούσια μας συμπαρασύρουν στα κατανυκτικά ψυχολογικά συμπεράσματα δύο κλασικών πολιτικών βιβλίων της αριστεράς, τα οποία αν και απολύτως αποκλίνοντα από την δική μας θεώρηση περί του κράτους και των μηχανισμών του, εμπεριέχουν ορισμένες αλήθειες σχετικά με το τέρας το οποίο-σύμφωνα και με τον ορισμό του Φρειδερίκου Νίτσε “το πιο ψυχρό απ' όλα τα ψυχρά τέρατα”-λέγεται κράτος. Κατά τον Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι, συγγραφέα του βιβλίου “Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους”, το κράτος είναι αυτό που “ρίχνει την πρώτη κανονιά του εμφυλίου πολέμου". Η ίδια ιδέα περιγράφεται αυτούσια μέσα στο έργο του Ντάριο Φο “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”. Το συνολικό πλαίσιο της αόρατης βίας οφείλεται σε πράξεις “αμυντικής τρομοκρατίας” που προέρχονται από τις σπασμωδικές κινήσεις του καταρρέοντος κράτους.

Η περίφημη κρίσιμη κατάσταση ή αλλιώς η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (κίνδυνος αποσταθεροποίησης) που συχνά-πυκνά επικαλείται το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποτελεί μια εμπαικτικής διαθέσεως και προθέσεως κρίση που προκαλεί το ίδιο στους κατακρεουργημένους οικονομικά και ηθικά υπηκόους του, έχοντας ως απώτερο σκοπό του να κατατρομοκρατήσει αδιακρίτως και να υποτάξει κατά τον ίδιο τρόπο κάθε εξεγερτική επιθυμία ανατροπής του.

Η Δημοκρατία περνάει την μεγαλύτερη κρίση στην μεταπολιτευτική ιστορία της, καθότι αποτελεί κλινήρη οργανισμό που επιμένει να αρνείται πεισματικά τον ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένο πολιτικό θάνατό του. Τα ζητήματα πολιτικής κρίσης του ελλαδικού κράτους που ανακύπτουν καθημερινά δεν επαφίενται παρά μονάχα στους Έλληνες-τω αίμα-πολίτες του και μόνον. Η άνοδος της πολιτικής βίας στην κλιμακούμενη στρατηγική της έντασης, καταμαρτυρεί πως το πέρασμα, από την βία της ιδεολογίας στην ιδεολογία της βίας, έχει συντελεστεί προ πολλού στα ημέτερα. Το τέλος των παραδοσιακών ιδεολογιών, η απογύμνωση του υποκριτικού ιδεολογικού προσωπείου των αστικών κομμάτων επέφεραν την πολυπόθητη όξυνση των πολιτικών-κοινωνικών σχέσεων στην ελληνική πραγματικότητα που επιζητούσαν διάφοροι κύκλοι εντός κι εκτός Ελλάδος…

Στα ημέτερα και πάλι. Τα ρεμάλια της αριστεράς, φέροντας βαρέως την ρετσινιά του καρπαζοεισπράκτορα και του χαφιεδοκνατικού μηχανισμού εφαρμογής του σχεδίου “νόμος και τάξη” στα παλλαϊκά συλλαλητήρια του Συντάγματος, υποστηριζόμενοι από την δυαρχία Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ, συνεπικουρούμενοι από τον μονίμως ανεύθυνο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, ώστε να ανακόψουν το ποτάμι της δίκαιης οργής των Ελλήνων που στρέφονται, δικαίως ή αδίκως δεν μπορούμε να το κρίνουμε, προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Η ανατριχίλα που αισθάνθηκε η αριστερά για τον πρόσφατο ξυλοδαρμό των υπαλλήλων του Περισσού στο Πέραμα και λόγω της πολυπληθούς συνάξεως Εθνικιστών εις τον Μελιγαλά ήτο μοναδική και ανεπανάληπτη. Ύστερα από τόσα και τόσα χρόνια αριστερής προπαγάνδας, τα εγγόνια των κομμουνιστών βλέπουν τους χάρτινους πύργους που έστησαν οι παππούδες και οι πατεράδες τους, μετερχόμενοι το απόλυτο ψέμα και την αισχρότερη διαβολή, να συντρίβονται καταγής και μπροστά στα μάτια τους.

Επειδή ο πολιτικός θάνατος του εγχώριου παλαιοκομματισμού, τουλάχιστον ως αυτός είχε ως σήμερα από τα χρόνια της μεταπολίτευσης, συντελείται με γοργούς ρυθμούς, την ανάσχεση αυτού επιχειρούν με νύχια και με δόντια οι διεθνείς τοκογλύφοι που επιχειρούν με τη σειρά τους να βάλουν-και επισήμως-χέρι στα εσωτερικά της πατρίδος μας, εκβιάζοντας διάφορες καταστάσεις που εναρμονίζονται με τα δικά τους συμφέροντα. Ο πολιτικός κόσμος φοβούμενος την οριστική καταδίκη του, στήνει διάφορα πολιτικά τρικ, ώστε να διαβάλλει την απέχθεια των Ελλήνων πολιτών για τους πολιτικούς που κυβέρνησαν επί τόσες δεκαετίες την Ελλάδα, μεταστρέφοντάς την σε ανάγκη σταθερότητας “προς το συμφέρον του τόπου”…

Ο ρόλος ημών δεν είναι δικαστικός, μήτε νομοθετικός. Ο λόγος μας είναι κριτικός και δεικτικός του δρόμου που θεωρούμε ως ενδεδειγμένο να ακολουθήσουν οι ριζοσπάστες εθνικιστές, ώστε να διατηρήσουν ανοικτά και αφεστώτα αντίστοιχα τα μάτια και τα ώτα της ψυχής τους.

Ουδείς εξ ημών μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα για την πολιτική ή άλλη ταυτότητα του φερόμενου ως δράστη της δολοφονίας. Επειδή στην πατρίδα αυτή, ισχύει το “ό,τι δηλώνει κανείς, είναι”, συνεπώς δεν μπορούμε να ορίσουμε αν ο έκαστος δολοφόνος πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά ή μη, επειδή ανήκει στην τάδε ιδεολογία ή στην δείνα. Η αριστερά αποποιείται, δοθείσης ευκαιρίας, την συλλογική ευθύνη της εξαιτίας του συλλογικά βεβαρυμμένου ποινικού μητρώου της, ώστε να αδράξει πολιτική νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό. Οι οπαδοί των κονσερβοκουτιών και οι δράστες των πιο στυγερών εγκλημάτων κατά του Ελληνισμού, αντιστρέφουν τους όρους (σημειωτέον μάλιστα δε ότι αυτό συντελείται λίγες ημέρες μετά την επέτειο μνήμης υπέρ των θυμάτων της Πηγάδας του Μελιγαλά), εκβιάζοντας την εξίσου κομμουνιστικών καταβολών εξουσία, ώστε να αποποινικοποιήσει την εγκληματική δράση της αριστεράς και τουναντίον αυτού να ποινικοποιήσει την εθνικιστική δράση και ρητορική.

Δράττοντας την ευκαιρία, να επισημάνουμε πως τίθεται ένα ζήτημα περί της χρησιμότητας της ακέφαλης ή μη οργάνωσης των εθνικιστών. Πολλοί είναι οι κατήγοροί μας και ακόμα περισσότεροι οι υπερασπιστές μας στο ζήτημα αυτό που θα αναφέρουμε σε σχέση με τα ως άνω λεχθέντα. Τούδε αποτελεί και το πιο διδακτικό σκέλος για τους ριζοσπάστες εθνικιστές και συγχρόνως το μεγαλύτερο όφελος σε επίπεδο αντίληψης και πρακτικής που μπορούν να έχουν από το γεγονός της δολοφονίας του νεαρού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα είναι το εξής.

Επιβάλλεται να διατηρήσουμε ακέραια τα αντανακλαστικά μας, διαγιγνώσκοντας ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το 2008, με αφορμή την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα των δυνάμεων του χάους και της αταξίας. Απ’ άκρου εις άκρον, σε όλες οι μεγάλες πόλεις της επικράτησε ο νόμος του Μέρφυ. “Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.” Το ιστορικό κέντρο των Αθηνών λεηλατήθηκε σταδιακά από την μανία των πάσης φύσεως (ημι) παραβατικών στοιχείων και πλιατσικολόγων, σταδιακά μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012. Το 2010, τρεις Έλληνες είχαν βρει τραγικό θάνατο από την δολοφονική μανία των γνωστών-αγνώστων στην τράπεζα Μαρφίν. Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβιο κάθειρξη. Οι δολοφόνοι της Μαρφίν, αν και ΓΝΩΣΤΟΙ στις αρχές, παραμένουν ασύλληπτοι μέχρι σήμερα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά , τουλάχιστον βάσει χρονολογικής ταύτισης, οδηγηθήκαμε κλιμακωτά από την οικονομική εξόντωση μιας σημαντικής βάσης της οικονομικής ζωής της πρωτεύουσας του ελλαδικού κράτους στην γενικότερη χρεωκοπία των ημερών μας. Αλυσιδωτά είναι τα γεγονότα για όποιον δεν έχει τα guts να δει τα πράγματα όπως στην πραγματικότητα έχουν.

Στις οργανωμένες ταραχές που υποκινούνται από τον κομματικό μηχανισμό του Κ.Κ.Ε, οι αναρχικοί και λοιποί αντιφασίστες ταραξίες, υιοθετούν την ρητορική των δηλώσεων του Περισσού. Η πολιτική κόντρα γιγαντώνεται και όποιος αντέξει. Οι ομοιότητες μεταξύ των δολοφονικών περιστατικών του 2008 και του 2013, αν και στην οντολογία τους παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές, στην καπηλεία τους από τις δυνάμεις του χάους και του μηδενισμού παρουσιάζουν τρομακτικές ομοιότητες.

Ας είμαστε επιφυλακτικοί με ό,τι προκύψει από αυτή τη σύγκρουση. Το Κ.Κ.Ε, ως γνήσιο τέκνο της Φεντερασιόν, το κόμμα που ανέκαθεν μισεί τους Έλληνες και υπονομεύει την εθνική ζωή αυτής της πατρίδος, απορρέοντος περισσού μπολσεβίκικου μίσους προς τους Έλληνες που του γύρισαν οριστικά και αμετάκλητα την πλάτη, επιχειρεί να πάρει την εκδίκησή του. Αλλά, η εκδίκηση αυτή θα’ ναι της τάξεως εκείνης του κωλόχαρτου…

Για τους ριζοσπάστες εθνικιστές, η αυτο·οργάνωση αποτελεί μια πρακτική αντιμετώπισης μιας σειράς ζητημάτων και προβληματικών που τίθενται επί τάπητος σε έναν πολιτικό αγώνα. Επειδή δεν μας αρέσουν τα μισά λόγια, θα το πούμε κομψά και περιεκτικά και όποιος κατάλαβε κατάλαβε!

Το πρόβλημα δεν είναι από μόνο του πρόβλημα. Υφίσταται ως πρόβλημα από τη στιγμή που το βλέπει ή δεν το βλέπει κανείς ως πρόβλημα. Η κομματική δομή, επί παραδείγματι, οιουδήποτε πολιτικού σχηματισμού, όσο λειτουργική, νόμιμη ή νομότυπη κι αν είναι, όση ασφάλεια κι αν επίπλαστα προσφέρει στα μέλη του, άλλο τόσο και περισσότερο επικίνδυνη μπορεί να αποβεί, αν και εφόσον δοθεί ακούσια το δικαίωμα στην καπηλεία μιας ταυτότητας από τον οποιονδήποτε. Αυτός είναι ένας εγγενής κίνδυνος εκάστου πολιτικού αγώνος.

Η ψευδαίσθηση της νομιμότητας δεν προσφέρει παρά μια πλασματική ιδέα ασφάλειας στα μέλη ενός πολιτικού σχηματισμού. Ουδείς μπορεί να διασφαλίσει την ακεραιότητα και πολύ περισσότερο να προβλέψει τι μπορεί ο τάδε ή ο δείνα να επιτελέσει, όντας μέλος ενός τέτοιου πολιτικού σχηματισμού.
Η κομματική δομή δεν προσφέρει περισσότερη ασφάλεια από οποιονδήποτε άλλο τύπο πολιτικής οργάνωσης. Ο λόγος είναι απλός. Σε έναν σκληροτράχηλο πολιτικό αγώνα, δίκην πολέμου, μπορούν να υπάρξουν προκλήσεις κάθε είδους. Το ζήτημα της οργάνωσης γίνεται περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Ας κατανοήσουμε άπαντες ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ και σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα εκατέρωθεν των εμπλεκομένων!

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ ΟΠΟΥ ΤΑ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙΑ ΘΑ ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΒΗΧΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ