Από συγκροτήσεώς της οργάνωσής μας, γνωρίζαμε κάτι πολύ βασικό. Στον εθνικιστικό αγώνα για την πατρίδα μας ήμαστε μόνοι, τραγικά μόνοι. Αυτό δεν στάθηκε ικανό να μας λυγίσει, δεν μας λύγισε ποτέ, δεν πρόκειται να γίνει όσο είμαστε ζωντανοί. Οι δυσκολίες του εγχειρήματός μας ήταν εκείνες που μας χαλύβδωσαν στον μέγιστο βαθμό. Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια της νιότης μας, οι συνθήκες στην ηττοπαθή ως και απόλυτα παραιτημένη νεοελληνική κοινωνία να μην άλλαξαν ή να έχει χαθεί κάθε ελπίδα να αλλάξουν στο ελάχιστο προς το καλύτερο σε κάθε επίπεδο, το αντίθετο συνέβη μάλιστα, ωστόσο είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι και ευτυχείς διότι καταφέραμε με ατομικό και συλλογικό κόπο είναι ότι οικοδομήσαμε μια επαναστατική παράδοση, σκαλί-σκαλί, με αδιάκοπο αγώνα και ματώνοντας ουκ ολίγες φορές στην διάρκεια αυτού του ξεχωριστού αγώνα μέσα κι έξω από το εθνικιστικό κίνημα, στην όποια μορφή αυτό λαμβάνει για τον καθένα και δίνοντας μάχες τις οποίες η πλειοψηφία των ενεργούντων στο πολυμορφικό αυτό κίνημα όχι μόνον δεν γνωρίζει, αλλά ούτε καν και υποψιάζεται.
Εξάλλου, είναι μοιραίο για την ιστορία των επαναστατών να μην προλαβαίνουν να βιώσουν τους καρπούς των αγώνων τους. Σ’ αυτό έγκειται και η μοναδικότητα του να παλεύει κανείς για έναν ευγενικό σκοπό. Ζούμε επικίνδυνα, ζούμε βάσει ενός κοινωνικού χρόνου που κυλάει αντίστροφα σε βάρος μας, κάτω από το αβάσταχτο βάρος της κοσμικής νομοτέλειας του οποίου όμως ποτέ δεν θα νικηθούμε και ο λόγος γι’ αυτό είναι ένας. Ανήκουμε σε μια φυλή μαχητών που δεν παραδίδονται, ανήκουμε σε μια φυλή υπερβατική που δεν συγχωρεί τους πολέμιούς της, τουναντίον υπακούμε σε μια εσωτερική ανάγκη των κυνηγημένων που μονάχα πέφτουν μαχόμενοι με τις ιδέες τους για συντροφιά, για τις ιδέες τους και με τα όπλα τους ανά χείρας για τη λευτεριά. Διότι γνωρίζουμε πως ακόμη κι η υστεροφημία κερδίζεται με το σπαθί και μόνο μ’ αυτό!
Χαιρετίζουμε όλους τους μαχόμενους ριζοσπάστες εθνικιστές, όπου κι αυτοί βρίσκονται σε Ελλάδα και Κύπρο, θέλοντας να τους μεταφέρουμε την φλόγα που έχουμε στη καρδιά μας και την ακλόνητη πίστη στον δίκαιο αγώνα μας. Οι ημέρες που έρχονται, προδίδουν μπαρουτοκαπνισμένες πόλεις και ανθρώπινη δυστυχία για το λαό μας. Άπαντες ετοιμοπόλεμοι προκειμένου να συντρίψουμε τις εφεδρείες του συστήματος. Μετά όλα τα σπουδαία.
Είμαστε οι αόρατοι πυροβάτες που γλιστράμε τις νύχτες στα σοκάκια των μητροπόλεων, παλεύοντας έμπρακτα για τα ιδανικά μας ενάντια στις άρρωστες κλαγγές των χρεωκοπημένων καθαρολόγων και βιώνοντας τον κίνδυνο στο αίμα μας, οι οποίοι καλούμαστε να κουβαλήσουμε το μεγαλύτερο φορτίο που μπορεί να τύχει ποτέ άλλοτε σε μια οργάνωση που μάχεται έχοντας κόντρα της τα πάντα και τους πάντες.
Σε μια εποχή δύσκολη για την πατρίδα μας, είμαστε υποχρεωμένοι να παλέψουμε στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις και με τον καθένα μας να υποχρεούται να ζυγίζει για δεκάδες αντιπάλους στη μάχη. Δεν υποστείλαμε τη σημαία του ανειρήνευτου αγώνος μας, δεν εγκαταλείψαμε τις μάχες μας, δεν προδώσαμε τους συντρόφους μας και δεν θα το κάνουμε ποτέ για όσο θα ζούμε. Στις ημέρες που έρχονται καλούμαστε να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως κουβαλήσαμε και κουβαλάμε στις πλάτες μας ολόκληρο το εθνικιστικό κίνημα με τα μύρια λάθη και κατάρες του. Η δυσκολότερη αποστολή μας. Να μετουσιώσουμε σε θετικότητα την αρνητικότητα που χαρακτήριζε όλο αυτό που αποκαλείται “εθνικιστικό χώρο”.
Σε μια περίοδο πολιτικά υποκινούμενων θρασύδειλων επιθέσεων των συμμοριτών του αριστερού και αναρχικού χώρου εναντίον μεμονωμένων εθνικιστών, καθ’ όλα νόμιμων συγκεντρώσεων, κομματικών και πολιτικών γραφείων που στιγματίζονται ως εύκολοι εθνικιστικοί στόχοι, εναντίον κάθε φωνής που χαρακτηρίζεται εθνικιστική και καταδικάζεται στο περιθώριο της κοινωνικό-πολιτικής ζωής, κουβαλήσαμε το βάρος των “αντιποίνων” για τις λαβωματιές στο σώμα και την ψυχή ανώνυμων και εν πολλοίς αγνώστων σε μας συναγωνιστών.
Είμαστε η φρουρά του εθνικιστικού κινήματος της πατρίδας μας. Η φρουρά εκείνη που ποτέ δεν παραδίδεται, αλλά μονάχα πίπτει μαχόμενη και όρθια! Χωρίς αίμα, σύντροφοι, δεν υπάρχει δόξα!
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ
