Είναι προφανές πως γύρω από την ιστορική αλήθεια ανέκαθεν στήνουν χορό σε ρόλο επικαρπωτών όσοι φοβούνται την ιστορική αλήθεια ή όσοι δεν αποτελούν μέρος της αλήθειας και της ίδιας της ιστορίας. Όσοι ενδόμυχα φοβούνται πως αν το εκάστοτε τιμώμενο πρόσωπο ζούσε δεν θα γύριζε ούτε να τους φτύσει. Και όμως, στην νεοελληνική φαντασιωτική πραγματικότητα, τον ζουρνά τον παίζουν εκείνοι οι οποίοι δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο από τιμητές που παρίστανται σε επιμνημόσυνες δεήσεις ενόσω ονειρεύονται ηρωικά κατορθώματα στα οποία οι ίδιοι ουδέποτε θα μπορούσαν να έχουν ενεργό συμμετοχή ή καν αναφορά του ονόματός τους. Αυτό το παραφυσικό φαινόμενο επιδέχεται γόνιμης ερμηνείας, διότι προσφέρει σε όσους αγωνίζονται στον πραγματικό στίβο, την ευκαιρία να ξεδιαλύνουν τις αμφιβολίες που έχουν και το έναυσμα για να εφορμήσουν σε νέους αγώνες. Η ψυχική ατολμία οδηγεί σε ιδεολογική ακαμψία, καθώς η παρουσία τέτοιων οκνηρών ανθρώπων σε δρώμενα που προβάλονται ως τυπική αντιπροσώπευση μίας ιδέας ολότελα ξένης προς τους πολιτικούς παρίες και τους σφιχτοχέρηδες, αποτελεί το ανάχωμα που δεν αντιλαμβάνονται οι εθνικιστές επί του συνόλου.
Όσο θα υπάρχουν οι τιμητές τόσο θα λείπουν οι αγωνιστές.
Ο Ίων Δραγούμης με το ψευδώνυμο 'Ίδας' καταγόταν από μία αριστοκρατική οικογένεια που η πορεία της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Ελληνισμό και το μεγαλείο του. Η οικογένεια Δραγούμη προέρχεται από την Βόρειο Ήπειρο. Στην οικογένειά του βρίσκουμε Φιλικούς, καλλιτέχνες, πολιτικούς, λογοτέχνες, ανθρώπους της παράδοσης και των γραμμάτων, νομικούς, με αποκορύφωμα τον διπλωμάτη Ίωνα Δραγούμη, το τέλος του οποίου μεθόδευσαν όλοι εκείνοι που με θράσος τον τιμούν στο σήμερα. Όλοι οι πολιτικοί επίγονοι των φιλελεύθερων που προετοίμασαν την δολοφονία του. Και ποιοί είναι αυτοί στο σήμερα, για να το θέσουμε με σαφήνεια και ακρίβεια; Διάφοροι κολαούζοι της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή του κόμματος που αποτελεί συνέχεια των φιλελευθέρων του Βενιζέλου που δολοφόνησαν τον άνθρωπο που τιμούν με δάκρυα στα μάτια. Διάφοροι κωλογλείφτες του παραρτήματος της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑ.ΟΣ., οι οποίοι καπηλεύονται το όνομα του μάρτυρα του εθνικισμού, προς ίδιον όφελος. Όλοι τους άθλιοι πολιτικοί επίγονοι του Αρμάνδου Δελαπτρίδη, οι οποίοι παριστάνουν τους πνευματώδεις και αντί για τα μπουζούκια, αναπαράγουν τσιτάτα στα social media, τα οποία έχουν καταστήσει δεύτερό τους σπίτι. Αλλά, ξεχνούν πως ο Ίων Δραγούμης, είχε εγκαταλείψει την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων (virtual ή μη το ίδιο κάνει για αυτό το είδος) και σπίτι του είχε κάνει τον αγώνα για τον ελληνικό εθνικισμό. Όλοι αυτοί οι κουστουμάτοι τύποι με τις ευρύχωρες τσέπες που έχουν παραποιήσει τον Ίωνα Δραγούμη, καθιστώντας τον σχεδόνο σύμβολο επεκτατικού μίσους, αντί αυτού που στην πραγματικότητα των αγώνων υπήρξε, δηλαδή ένας άνθρωπος που ορέγετο την ελευθερία του έθνους του δια του πολιτισμικού άλματος στον ουρανό. Συνεπεία των ως άνω, ο περιφερόμενος θίασος της ακροδεξιάς και των εθνικοσοσιαλιστών που τείνουν να αποτελέσουν μία ακόμα ανέκδοτη ιστορία στην Ελλάδα, εμφανίζουν τον ηρωομάρτυρα του νέου Ελληνισμού ως άλλο ταξικό ή δημοκρατικό σύμβολο με προεκτάσεις εφόδου στον ουρανό της αστικής κοινωνίας της εποχής.
Ο διάσημος συγγραφέας Φρέντυ Γερμανός έχει γράψει στο έργο του 'Η Εκτέλεση' (1986): ''Ήταν ένα καυτό απομεσήμερο του 1920 – με τον ανελέητο ήλιο του Iουλίου να πυρακτώνει την οδό Bασιλίσσης Σοφίας, που τότε ακόμα λεγόταν Kηφισίας. O Ίων Δραγούμης προχωρούσε μπρος από το εκτελεστικό απόσπασμα, ακούγοντας πίσω του τις βαριές αρβύλες των οκτώ στρατιωτών που τον συνόδευαν. 'Σε πειράζει να σου δέσουμε τα χέρια;' τον είχε ρωτήσει ένας λοχίας μισή ώρα πριν, όταν τον είχαν συλλάβει οι άντρες του Παύλου Γύπαρη στους Aμπελοκήπους. O Δραγούμης δεν είχε απαντήσει. Ήξερε ότι σε πέντε-δέκα λεπτά θα πέθαινε – τι ωφελεί να περνάς απ τον έναν κόσμο στον άλλο με τα χέρια λυτά ή δεμένα; Tώρα ο ίδιος αυτός λοχίας προχωρούσε δεξιά του, με το πιστόλι στο χέρι, οδηγώντας το απόσπασμα: οκτώ αμούστακα παιδιά που ανήκαν στο τάγμα ασφαλείας του Παύλου Γύπαρη και που σε λίγο θα έκοβαν το νήμα της ζωής του. 'Θα σε πάμε στο Φρουραρχείο!' του είχε πει κάποιος την ώρα που ξεκινούσαν απ τη βίλα του Θών, όπου ήταν το τάγμα του Γύπαρη, αλλά ο Δραγούμης ήξερε ότι θα πέθαινε. Ήξερε καλά τη μυρωδιά του θανάτου, από τα δεκαεννέα του χρόνια, που την είχε γευτεί σαν εθελοντής στον πόλεμο του 97. 'Ήταν χλομός αλλά ήρεμος', θα θυμόταν μετά ένας απ τους στρατιώτες του αποσπάσματος. 'Ωστόσο δεν μίλησε–δεν έλεγε λέξη. Ως το τέλος δεν ακούσαμε τη μιλιά του''. Ο Γερμανός πρόβαλε στην ελληνική τηλεόραση στην σειρά εκπομπών του που άφησαν εποχή, 'Εκπομπές που αγάπησα', το ιστορικό της δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη.
Η εκπομπή βρίσκεται εδώ: https://www.youtube.com/watch?
Στις σελίδες του έργου 204-205, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μία αλήθεια που δεν μπορούν να παραδεχθούν οι τιμητές του στο σήμερα. Ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν ένα επαναστατικό πνεύμα που απεχθανόταν τον συντηρητισμό και πάλευε για εθνική και κοινωνική επανάσταση έχοντας αίσθηση της παγκοσμιότητος της. Ο εθνικισμός του Δραγούμη ήταν ριζοσπαστικός, διότι συνένωνε το εθνικό με το κοινωνικό με όρους επανάστασης και όχι συντηρητισμού ή διατήρησης του υπάρχοντος. Έτσι ο Ίων έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για το τι συνέβαινε στην Αυτοκρατορία των Τσάρων στον ίδιο βαθμό με τον οποίο ασχολούταν με το ελληνικό γλωσσικό ζήτημα. Σταδιακές μετοικήσεις της οικογένειας Δραγούμη φτάνουν στο χωριό Βογατσικό της Καστοριάς στην Δυτική Μακεδονία, πρώην έδρα του Δήμου 'Ίωνος Δραγούμη' και σήμερα, μετά τον Καλλικράτη, δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ορεστίδος.
Η βιογράφος του Ίωνα Δραγούμη, Μίτση Σκ. Πικραμένου, στο έργο της 'Η βιογραφία του Ίωνα Δραγούμη, Δεν έκαμα στη ζωή ό,τι ήθελα, μα τόσο μπόρεσα!' (2013), αναφέρει κάτι που έχει μεγάλη ιστορική και ιδεολογική αξία: 'Παρά την πληθώρα δηµοσιευµάτων που τον αφορούν, δεν διαθέτουµε την πλήρη βιογραφία του. Μία µόνον προσπάθεια έχει γίνει, το ιστορικό µυθιστόρηµα του Φρέντυ Γερµανού, Η Εκτέλεση, που αποτελεί ένα έργο σοβαρό και αξιολογότατο· έχει όµως το µειονέκτηµα να ασχολείται µε την περίοδο, όταν ήδη ο Δραγούµης είχε περάσει τα εικοσιπέντε του χρόνια'. Ο αδελφός του Ίωνα Δραγούμη, Φίλιππος Στέφανου Δραγούμης, σε επιστολή του προς την εφημερίδα 'Μακεδονία-Θράκη' το 1960, έγραψε τα εξής σχετικά με την προέλευση του ονόματος της οικογένειας τους, όπου καταρρίπτει κάθε ισχυρισμό για την τουρκική προέλευση του ονόματος, ενώ προτάσσει την ηπειρώτική-αλβανική καταγωγή του: ''Επειδή εξακολουθούσαν οι επιδρομές εξισλαμισμένων Αλβανών ή 'Τουρκαλβανών' και ο συστηματικός εξισλαμισμός των κατοίκων της Ηπείρου, όσοι δεν δέχονταν ν' αλλαξοπιστήσουν και δεν εύρισκαν πια καταφύγια στα ορεινά μέρη της Ηπείρου, κατέφευγαν άλλοι στα Επτάνησα, άλλοι στη Βενετία η στην Νότιαν Ιταλίαν και Σικελία, άλλοι στην Κρήτη και στα νησιά του Αιγαίου και άλλοι στη Μακεδονία κλπ. Έτσι και η οικογένειά μου κατά τον 16ο η 17ο αιώνα κατέφυγε μόνη η μ' άλλους συμπατριώτες της στη δυτική Μακεδονία, στο Βογατσικό της Καστοριάς, για να μην τουρκέψη. Εκεί ξέρουμε θετικά πως εγεννήθη ο προπάππος μου Μάρκος Αθανασίου Δραγούμης στα 1770, που πέθανε στην Αθήνα στα 1854. Τ' όνομά μας λοιπόν προέρχεται από την Ήπειρο και την Αλβανία και δεν έχει καθόλου τουρκικήν προέλευση''. Ας διευκρινιστεί πως οτιδήποτε αναφέρεται ως 'αλβανικό' δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ό,τι έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα σε σχέση με τον τόπο προέλευσης των Αλβανών κατσαπλιάδων. Με τον όρο 'Αλβανία' πρέπει να εκλαμβάνεται η Αυτόνομη και Ενιαία Ελληνική Ήπειρος. Ο Φίλιππος Δραγούμης το 1941 εμπιστεύτηκε στην Πηνελόπη Δέλτα τα ημερολόγια και το αρχείο του αδερφού του Ίωνα Δραγούμη, στα οποία εκείνη πρόσθεσε περίπου 1000 χειρόγραφες σελίδες με σχόλια για το έργο του Ίωνα.
Ο Ίων δολοφονήθηκε απέναντι από εκεί που βρίσκεται σήμερα το πολυτελές ξενοδοχείο 'Χίλτον' στις 31 Ιουλίου του 1920. Υπήρξε το γνωστότερο θύμα του Εθνικού Διχασμού, από τα Βενιζελικά 'Τάγματα Ασφαλείας' του Παύλου Γύπαρη. Και στο σημείο αυτό επανερχόμαστε στην αρχική θέση μας περί της εγκληματικής υποκρισίας των επιγόνων των δολοφόνων του. Σας θυμίζουμε τα 'τάγματα εφόδου' που ο πολιτικός επίγονος του εβραιοβενιζελισμού, τρελΑντώνης Σαμαράς, είπε δημόσια πως θα έλιωνε, προγιαγιά του ήταν η Πηνελόπη Δέλτα που συνδέθηκε με τον Ίωνα Δραγούμη μέσω μίας παράνομης ερωτικής σχέσης. Ο τρελΑντώνης Σαμαράς άφησε πίσω του κάποιες χιλιάδες Έλληνες αυτοκτονήσαντες, αρκετούς φυλακισμένους, αλλά και 2 άγρια δολοφονημένους εθνικιστές στην δολοφονία που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Πολλοί εκφράζουν σήμερα την απορία πως άντεξε η Πηνελόπη Δέλτα τον θάνατο του αγαπημένου της γνωρίζοντας ότι ηθικός αυτουργός (και εντολέας) ήταν ο ίδιος ο πατέρας της.
Τη μέρα της δολοφονίας, ο Εβραίος Εμμανουήλ Μπενάκης επιχειρηματίας της εποχής, Βενιζελικός υπουργός και βουλευτής αλλά και πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα, με την οποία ο Ίωνας Δραγούμης διατηρούσε παράνομη σχέση και την εγκατέλειψε δημιουργώντας σχέση με την διάσημη ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη, περνώντας από τον τόπο της συλλήψεως του, σταμάτησε, ρώτησε τι συμβαίνει, είχε συζήτηση με τον λογαχό Παύλο Γύπαρη, ο οποίος ήταν επικεφαλής του αποσπάσματος και στη συνέχεια αναχώρησε με το αυτοκίνητό του, ενώ σύμφωνα με μάρτυρα ακούστηκε να λέει'..Χρειάζεται λεπίδι για να τελειώσωμε μια για πάντα με την κατάστασι αυτή...'. Η κατάθεση αυτή τον μετέτρεψε σε κατηγορούμενο για ηθική αυτουργία και ενώ το συμβούλιο Πλημμελειοδικών απάλλαξε τον Μπενάκη από την κατηγορία, τον κήρυξε ένοχο σε βαθμό πλημμελήματος διότι αδιαφόρησε, ενώ μπορούσε να επέμβει ώστε να εμποδίσει το έγκλημα. Με βούλευμα του Εφετείου περιελήφθη μεταξύ των ηθικών αυτουργών, αν και η οικογένεια του νεκρού απέκλεισε την περίπτωση της ηθικής αυτουργίας, όμως οι εφέτες δεν πείστηκαν και τον παρέπεμψαν σε δίκη το Μάρτιο του 1922, στην οποία, ο Μπενάκης, ερημοδίκησε. Μόλις στην εξουσία επανήλθαν οι Βενιζελικοί, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 επί καθεστώτος των Νικολάου Πλαστήρα-Στυλιανού Γονατά, ζήτησε ο ίδιος να εκδικαστεί η υπόθεση και στις 19 Νοεμβρίου 1922 έγινε δίκη στην οποία κηρύχθηκε αθώος. Τον Μάιο του 1935 ο Γύπαρης που δικάζονταν για τη συμμετοχή του στο κίνημα του Μαρτίου του ίδιου χρόνου, απολογούμενος υπέδειξε τον νεκρό Εμμανουήλ Mπενάκη, ως εκείνον ο οποίος διέταξε τη δολοφονία του Δραγούμη, και τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως εκείνον ο οποίος συγκάλυψε την υπόθεση της δολοφονίας. Το γεγονός της ομολογίας του Παύλου Γύπαρη προκάλεσε την αντίδραση του Αντώνη Μπενάκη που έστειλε απαντητική επιστολή στους ισχυρισμούς του, η οποία δημοσιεύθηκε στις Αθηναϊκές εφημερίδες την 29ην Μαΐου του 1935. Οι καταθέσεις δύο ακόμη αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων, εμπίστων ανθρώπων του Εμμανουήλ Μπενάκη, του προσωπικού του οδηγού Βασιλείου καθώς και του Μπαβαβέα, που ήταν ο ιδιαίτερος γραμματέας του, δεν διασώθηκαν. Ο τρελΑντώνης Σαμαράς κατάγεται από το γένος Μπενάκη.
Ο Αθανάσιος Βερέμης είναι καθηγητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στην Πολιτική Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Στο έργο του 'Εθνική ταυτότητα και εθνικισμός στη νεότερη Ελλάδα' (Αθήνα, 2003) έχει αναφερθεί στο ζήτημα που κατά κόρον αναφερόταν ο Δραγούμης και αποτελεί έως σήμερα μότο του ριζοσπαστικού εθνικισμού που καπηλεύονται οι αλήτες της μασονικής εθνικοφροσύνης. Ας διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από όσα γράφει και διαψεύδει όλους όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Δραγούμη ως δικό τους ή να διεκδικήσουν ένα μονοπώλιο επιλεκτικής μνήμης: 'Στις πεποιθήσεις του Δραγούμη διαπιστώνει κανείς σημαντική κινητικότητα και αλλαγή. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως θιασώτης του παραδοσιακού αλυτρωτισμού, άλλα βαθμιαία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η ισχύς του έθνους δεν ήταν συνώνυμη με τη μεγέθυνση του κράτους. Η θητεία του στη Μακεδονία τον έπεισε ότι το κράτος, εκπρόσωπος του οποίου ήταν και ο ίδιος, δεν ήταν σε θέση να ενοποιήσει το έθνος πού κινδύνευε, και κάκισε τούς αλύτρωτους Έλληνες ότι τα περίμεναν όλα από το κράτος. Αντί να επιχειρεί να αναστήσει την αρχαία Ελλάδα και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, πίστευε ότι το κράτος όφειλε να χαράξει τα όριά του ως εκεί που έφτανε το έθνος. Μετά το 1908, σημείωσε στο ημερολόγιο του ότι «καταργείται τέλος πάντων ή Μεγάλη Ιδέα, και πολιτική αποκατάσταση του Ελληνισμού είναι ή ένωση της φυλής σε ένα κράτος πιο συμμαζεμένο από το βυζαντινό'.
Ολόκληρο το ενδιαφέρον απόσπασμα βρίσκεται εδώ: http://users.sch.gr/symfo/
Εν κατακλείδι, το έργο του Δραγούμη είναι ογκώδες και πολύ ενδιαφέρον από πάσης απόψεως. Ουδείς έχει δικαίωμα να κάνει σπέκουλα στη μνήμη ενός ανθρώπου και να τον κατατάσσει στα χωράφια του. Ειδικότερα όταν αυτή η σπέκουλα προέρχεται από τους επιγόνους των δολοφόνων του. Ο γραφικός και ύποπτος θίασος της ελληνικής ακροδεξιάς προσπαθεί να απομονώσει στα όρια ενός 'χώρου' γραφικών πουθενάδων ένα πρόσωπο που αναφερόταν σε ολόκληρο τον Ελληνισμό και στο όνομα του οποίου έδρασε. Για τον λόγο αυτό ξεκαθαρίζουμε το τοπίο από την ομίχλη που το σκεπάζει χάρη στους φιλότιμους πλην άτιμους ακροδεξιούς γυρολόγους.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ οργάνωσε μαζί με τον Παύλο Μελά τον Μακεδονικό λόγο για να μαζεύονται οι ακροδεξιοί και να βγάζουν λόγους τρώγοντας μακεδονικό χαλβά.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταχσίν Πασά για να μαζεύονται οι ακροδεξιοί και να καταθέτουν υποκριτικά στεφάνια με κροκοδείλια δάκρυα στα μάτια.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ εναντιώθηκε στο ανθελληνικό κράτος των φιλελευθέρων για να το στηρίξουν οι επίγονοι εκείνων που τον δολοφόνησαν.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ υπερασπίστηκε τον Ελληνικό Πολιτισμό για να τον γκρεμίσουν οι φιλελεύθεροι πολυεθνικοί υπάνθρωποι.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ ετιμήθη από τους μεγαλύτερους εθνικούς ποιητές για να τον διαβάζουν ως νεκρό οι πολιτικάντηδες που αποσκοπούν σε εκλογική πελατεία.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ δολοφονήθηκε για να τον τιμούν άνθρωποι που συνεργάζονται με τους επιγόνους των δολοφόνων του.
-Ο Ίωνας Δραγούμης ΔΕΝ οραματίστηκε έναν κραταιό Ελληνισμό και μία Μεγάλη Ελλάδα για να την κάνουν άσυλο κάθε πικραμένου οι νεοφιλελεύθεροι υπάνθρωποι.
Για τους λόγους αυτούς και άλλους τόσους, δηλώνουμε υπερήφανοι που δεν συμμετείχαμε ποτέ και δεν θα συμμετάσχουμε ποτέ στα μνημόσυνα του 'χώρου' της ντροπής, της προδοσίας και της πολιτικής σπέκουλας στη μνήμη ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε για τις ιδέες του. Για εμάς δεν χωρούν τα 'αιωνία του η μνήμη'. Για εμάς υπάρχει η συνέχιση του αγώνα του πέρα από δάφνες και δάκρυα...
Ο ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΕΝΑΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ.
