Μία νεοκομφουκιανή αρχή είναι η εξής: 'Το να γνωρίζεις και να μην δρας ισοδυναμεί με το να μην γνωρίζεις'. Συνεπώς, επιβεβαιώνεται περίτρανα και για ακόμα μία φορά το αυταπόδεικτο: η δράση είναι ζωτική!
Ο ασκητής είναι το αυτοτελές άτομο που αποφεύγει με κάθε τρόπο τις όποιες αισθητικές-ηδονικές απολαύσεις και πολυτέλειες εν ονόματι ενός ιδανικού. Ο ασκητής έχει ορισθεί ως εκείνος ο οποίος έχει δολοφονήσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τις ηδονές του. Ο πολεμιστής τις δολοφονεί στην προσπάθειά του, πολεμώντας. Συμφώνως προς τον Ιταλό μηχανικό, μαθηματικό, οικονομολόγο, κοινωνιολόγο και πολιτικό επιστήμονα Vilfredo Pareto: 'Στις δυτικές φατρίες κυριαρχούν τρία ταμπού που αφορούν την αποχή, τα οποία μας έρχονται απ' τα πέρατα των αιώνων και στοχεύουν στην άνοδο της βίας: η αποχή απ' το κρέας, η αποχή απ' το κρασί, η αποχή απ' οτιδήποτε σχετίζεται με τον έρωτα'. Να σημειωθεί πως ο Pareto ήτο ένας απ' τους θεωρητικούς ηγέτες της 'Σχολής της Λωζάννης', εκπρόσωπος της '2ης γενεάς' του Νεοκλασικισμού, εισηγητής τριών πρωτότυπων θεωριών ( 'Βέλτιστη Ανακατανομή', 'Κοινωνικοί Κύκλοι', 'Ελίτ'). Παρ' όλο που ο Βρετανός συγγραφέας William Moris ζήτησε την παντελή εξαφάνιση όλων των μορφών ασκητισμού, 72 ευνουχισμένοι άνδρες τιμώνται ως Άγιοι απ' την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Όσον αφορά τους ευνούχους, ο Ιησούς απ' την Ναζαρέτ, προέβη στην εξής δήλωση που μας μεταφέρεται απ' το 'Κατά Ματθαίον' Ευαγγέλιον: 'εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω. καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω'. (=Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι εγεννήθησαν τέτοιοι εκ κοιλίας μητρός. Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι ευνουχίσθησαν από τους ανθρώπους. (Και οι μεν και οι δε είναι ανίκανοι δια γάμον και κατ' ανάγκην μένουν άγαμοι). Υπάρχουν όμως και άλλοι ευνούχοι οι οποίοι δια να αφοσιωθούν εις την βασιλείαν του Θεού και κερδήσουν ασφαλέστερα την σωτηρίαν, ηγωνίσθησαν κατά της εμφύτου ορμής, αυτοπροαιρέτως απέχουν από τον γάμον και ζουν ισοβίως αγνοί και παρθένοι. Οποιος ημπορεί να παραδεχθή και να εφαρμόση τον λόγον αυτόν, ας προχωρήση στον δρόμον της σωφροσύνης και αγνότητος' (19,12).
Η αριστοκρατία είναι η Αρχή των Αρίστων. Πολλοί υποπίπτουν στην πλάνη ότι η Δημοκρατία κατατάσσεται στα θετικά πολιτεύματα. Ότι χωράει στον ίδιο ασκό με την Αριστοκρατία. Αυτή η θέσις είναι απολύτως ψευδής. Ο Αριστοτέλης διακρίνει τα πολιτεύματα βάσει των εξής κριτηρίων:
A) Αριθμητικό κριτήριο: Τα πολιτεύματα διακρίνονται ανάλογα με τον αριθμό των προσώπων που ασκούν την εξουσία. Η εξουσία μπορεί να ασκείται είτε από ένα πρόσωπο, τον Βασιλέα ή τον Τύραννο, είτε απ' τους λίγους, τους Αριστοκράτες ή τους Ολιγαρχικούς, είτε απ' τον λαό, την πολιτεία, Δημοκρατία.
B) Ποιοτικό κριτήριο: το κριτήριο που διαφοροποιεί αξιολογικά τα πολιτεύματα και τα διακρίνει σε ορθά και σε παρεκκλίσεις απ' τα ορθά είναι ο στόχος, το συμφέρον το οποίο υπηρετούν. Στα ορθά πολιτεύματα, Βασιλεία, Αριστοκρατία, Πολιτεία, οι φορείς της εξουσίας αποβλέπουν στο συμφέρον του συνόλου των πολιτών, την ευδαιμονία, στην ύψιστη αυτάρκεια. Στις παρεκκλίσεις αυτών οι φορείς της εξουσίας αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση του ιδιοτελούς συμφέροντος. Ο Τύραννος επιδιώκει να διατηρήσει την εξουσία με άνομο τρόπο και ν' αποκομίσει τα μεγαλύτερα οφέλη απ' αυτήν. Η Ολιγαρχία αποβλέπει στο πολιτικό και οικονομικό συμφέρον των λίγων, των πλουσίων, οι οποίοι ελέγχουν την εξουσία ακυρώνοντας το συμφέρον των πολιτών, και η 'δημοκρατία', στην οποία την εξουσία ασκεί με ιδιοτέλεια το πλήθος των απόρων που επιδιώκει να εξυπηρετεί το συμφέρον των πολλών αδιαφορώντας για το κοινό καλό, το συμφέρον όλων ανεξαιρέτως των πολιτών. Στην Αριστοκρατία, το δεύτερο ορθό πολίτευμα μετά την Μοναρχία, τη διοίκηση της πολιτείας την ασκούν οι 'άριστοι'. Κατά τον Αριστοτέλη, οι άριστοι ορίζονται με βάση την παιδεία, τη μόρφωση που έχουν, η οποία είναι σύμφωνη με τον νόμο ('ὑπὸ τοῦ νόμου κειμένη'). Η Αριστοκρατία στηρίζεται στην 'κατ’ ἀρετὴν' υπεροχή όχι του ενός, όπως στη Βασιλεία, αλλά περισσοτέρων. Ο Αριστοτέλης στα 'Πολιτικά' του υποστηρίζει ότι η Αριστοκρατία περιλαμβάνει τρεις κατηγορίες πολιτών: τους εύπορους, τους άπορους και τους 'κατ’ ἀρετὴν διαφέροντες'. Όταν υπερέχει το τελευταίο στοιχείο, τότε η Αριστοκρατία πλησιάζει στην ιδανική πολιτεία και στόχος της είναι το κοινό καλό. Ανάλογες σκέψεις μας μεταφέρει και ένας κατά πολύ πιο σύγχρονος του Αριστοτέλη, ο Νικολό Μακιαβέλι.
Συμφώνως προς τον Βαρόνο Ιούλιο Έβολα, 'η ισχύς (νοούμενη ως φυσική αρετή του αρίστου) και η δύναμη οφείλουν να συμβαδίζουν, απ' τη στιγμή που διατηρούμε την αίσθηση ότι η δύναμη βασίζεται στην ισχύ κι όχι αντίστροφα'. Συμφώνως προς τον συγγραφέα του 'Might is Right' or 'The Survival of the Fittest' Ragnar Redbeard, το οποίο αποτελεί ένα δείγμα γραφής κοινωνικού δαρβινισμού και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1890. Ο Έβολα μας λέγει ότι 'Οι Αριστοκρατίες είναι απολύτως συνυφασμένες με τον Πόλεμο. Αντιθέτως, οι κακέκτυπες (κοινωνίες) ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια σε καιρούς ειρήνης'. Μία καθαρή Αριστοκρατία ήτο η Αυτοκρατορία των Αζτέκων. Στους Αζτέκους η αριστοκρατία δεν ήτο κληρονομική, αλλά κάθε Άνδρας Αζτέκος μπορούσε να γίνει ένας αριστοκράτης, εκδηλώνοντας την ανάλογη ικανότητα και το θάρρος στον πόλεμο. Εάν ένας Αζτέκος σκοτωνόταν ή αιχμαλώτιζε τέσσερις άνδρες, ήτο ικανός να ενώσει τις ανώτερες τάξεις της κοινωνίας και λάμβανε ένα μερίδιο του αφιερώματος. Ήτο σε θέση να πλαισιώσει το σώμα των Ανδρών Ιπποτών Ιαγουάρων οι οποίοι φορούσαν δέρματα από Ιαγουάρους. Το όνομα 'Ιαγουάρος' προέρχεται απ' την Ινδιάνικη λέξη 'jaguara' που σημαίνει 'αυτός που σκοτώνει μ' ένα πήδημα'. Το όνομα του γένους Πάνθηρ σημαίνει στα αρχαία ελληνικά 'θηρευτής (κυνηγός) των πάντων'. Ήτο σε θέση να πλαισιώσει το σώμα των Ανδρών Ιπποτών Αετών οι οποίοι φορούσαν κεφαλή αετού. Η αυστηρότητα εξαντλούνταν στις ανώτερες τάξεις των Αζτέκων. Η τιμωρίες ήσαν ιδιαίτερα σκληρές. Όλα αυτά βοηθούσαν ώστε να διατηρηθεί ακέραιο το αριστοκρατικό πνεύμα τους. Για παράδειγμα, αν οι πληβείοι συλαμβάνονταν σε κατάσταση μέθης, δέχονταν την ανάλογη επίπληξη και τους ξύριζαν το κεφάλι. Αν επρόκειτο για ευγενείς, εκτελούνταν δημοσίως και παραδειγματικώς. Ο Αζτέκος πολεμιστής κατείχε περίοπτη θέση στην κοινωνία απολαμβάνοντας σημαντικών προνομίων. Οι στρατιώτες της αυτοκρατορίας λάμβαναν εξαιρετική εκπαίδευση, ασχέτως των προοπτικών της μετέπειτα σταδιοδρομίας τους.
Η αστρονομία, ρητορική, ποίηση, ιστορία, και φυσικά η θρησκεία αποτελούσαν κυρίαρχα αντικείμενα διδασκαλίας και ακολουθούσε η πραγματική εκπαίδευση στο πεδίο της μάχης. Στην κοινωνία των Αζτέκων υπήρχαν τάξεις 'εν είδει Ιπποτών' που κατείχαν υψηλό αξίωμα κι αντίστοιχη κοινωνική θέση. Οι μεγαλύτερες εξ’ αυτών ήσαν οι Ιαγουάροι (ocelomeh) και οι Αετοί(quauhtin) στις οποίες οι άνδρες φορούσαν στολές αντιπροσωπευτικές των αντίστοιχων ζώων. Όπως στους περισσότερους πολιτισμούς ο πολεμιστής ανέβαινε ιεραρχικά με την πάροδο των ετών κι ανάλογα με την απόδοσή του, έτσι και σε αυτόν τον τομέα η κοινωνία των Αζτέκων ακολουθούσε την ίδια τακτική, καθώς προάγονταν από πολίτες⇒πολεμιστές⇒ευγενείς πολεμιστές⇒Αετούς ή Ιαγουάρους και σ' ορισμένες περιπτώσεις επίλεκτους πολεμιστές (Otomitl) και στρατηγούς (Tlacateccati).
Το 'Might is Right' προτείνει σ' έναν μεγάλο βαθμό τον αμοραλισμό και τον ψυχολογικό ηδονισμό. Ο Βρετανός ανατρεπτικός Redbeard απορρίπτει τις συμβατικές ιδέες περί των ανθρώπινων και των φυσικών δικαιωμάτων και υποστηρίζει ότι μονάχα η δύναμις ή η σωματική δύναμη είναι ικανές να δημιουργήσουν το ηθικό δικαίωμα (βλέπε τον Καλλικλή ή τον Θρασύμαχο). Το δίκαιο του ισχυρού δεν έπαψε ποτέ να ισχύει. Βασικοί οπαδοί του δικαίου του ισχυρού ήσαν οι σοφιστές αλλά κι άλλοι ρήτορες μη σοφιστές. Βασικός ενάντιος ο Σωκράτης. Φανατικός οπαδός του δικαίου του ισχυρού ο σοφιστής Καλλικλής. Όπως μας λέγει ο Πλάτωνας, ο Καλλικλής υποστήριζε με πάθος ότι 'Εκείνο που ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των κρατών είναι η δύναμη κι όχι η δικαιοσύνη...η υποταγή των ανίσχυρων στους ισχυρούς συμβαίνει από φυσική αναγκαιότητα' και ότι 'Η συμπεριφορά του ισχυρότερου είναι δίκαιη κι ας καταπατά τους υπάρχοντες νόμους. Η υπακοή στους νόμους της φύσης δεν εξυπηρετεί απλώς το συμφέρον του ισχυρού αλλά είναι και σύμφωνη με το φυσικό δίκαιο'. Ο Θρασύμαχος ήτο μέγας ρήτορας και δημαγωγός και μπορούσε να κάνει το άσπρο μαύρο. 'Η εξουσία', λέγει, 'με οποιαδήποτε μορφή της (δημοκρατία, ολιχαρχία, τυραννία) κάθε φορά θεσπίζει νόμους και τους χρησιμοποιεί προς το συμφέρον της'. 'Αυτό που ονομάζετε δικαιοσύνη εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών που θεσπίζουν τους νόμους'. Εν ολίγοις έλεγε, η αδικία συμφέρει αυτόν που την διαπράττει. Όταν στριμώχτηκε απ' τον Σωκράτη με την ερώτηση αν η αδικία δεν είναι μόνο χρήσιμη γι' αυτόν που την κάνει αλλά είναι και αρετή απαντά 'και τι σε νοιάζει εσένα αν τα πιστεύω αυτά ή όχι' και αποχώρησε απ' το τσιμπούσι. Ανάλογες αιρετικές θέσεις εξέφρασαν οι Πρωταγόρας, ο Αντιφών, ο Ιππίας, ο Γλαύκος (αδελφός του Πλάτωνα). Ο Ιππίας κι ο Αντιφώντας υποστήριξαν ότι στη φύση όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι, ότι δεν υπάρχει ο διαχωρισμός σ' ελεύθερους και βάρβαρους, σε ευγενείς και λαό. Είναι οι νόμοι λοιπόν που καταπιέζουν τους ανθρώπους και δημιουργούν αυτούς τους αφύσικους διαχωρισμούς.
Επιστρέφοντας στο δαρβινιστικό 'Might is Right', να προσθέσουμε πως ο Αναρχικός Ατομικιστής Ιστορικός James Martin το αποκάλεσε 'ένα απ' τα πιο εμπρηστικά έργα που δημοσιεύθηκαν ποτέ πουθενά'. Αυτή η θέση του Martin αναφέρεται στο αμφιλεγόμενο περιεχόμενο του βιβλίου, όπως κι η άποψη ότι η αδυναμία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μίσος αλλά και στην ισχυρή και δυναμική παρουσία της θεωρίας του Κοινωνικού Δαρβινισμού που απαντάται σ' όλο το κείμενο. Υπάρχουν ορισμένα επίμαχα τμήματα του βιβλίου που ασχολούνται με τη φυλή και τις σχέσεις αρσενικού και θηλυκού, υποστηρίζεται δε ότι η γυναίκα κι η οικογένεια αποτελούν 'ιδιοκτησία' του ανδρός. Ο Λέων Τολστόι αντέταξε στο 'Might is Right' το έργο του 'Τι είναι τέχνη' (1897), όπου ανέλυσε την θεωρία του Κοινωνικού Δαρβινισμού. Η ουσία του 'Might is Right', όπως αυτή εκφράζεται στον πρόλογο του συντάκτη, είναι ότι για να περιορισθεί το 'δικαίωμα' που πηγάζει απ' την ψεύτικη αμπελοφιλοσοφία των Εβραίων προφητών και τους υποσχόμενους Μεσσίες είναι μία τρέλα. Το Δικαίωμα δεν είναι ο απότοκο του δόγματος, αλλά της δυνάμεως. Όλοι οι νόμοι, όλες οι εντολές, ή τα δόγματα ως προς το 'να μην κάνετε στους άλλους ό, τι δεν θα θέλατε να σας κάνουν', δεν έχουν καμία εγγενή αρχή. Αποτελούν το εκάστοτε κοινωνικό συμβόλαιο, την εκάστοτε ηθική που διέπει μία κοινωνία. αλλά συναρτώνται μονάχα απ' το ρόπαλο, την αγχόνη, και το ξίφος. Ένας άνθρωπος πραγματικά ελεύθερος δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούσει σε οποιαδήποτε εντολή, ανθρώπινη ή θεϊκή. Η υπακοή είναι το σημάδι του εκφυλισμένου ανθρώπου. Η Ανυπακοή είναι η σφραγίδα του ήρωα'. Τα ζητήματα της υπακοής και της ανυπακοής επεκτείνονται και ερμηνεύονται συμφώνως προς την αντίληψη που έχει η εκάστοτε κοινωνία και τα μέλη της περί του Θεού. Η ανυπακοή αποτελεί την άρνηση προσαρμογής στο σχέδιο του Θεού. Τουναντίον, η υπακοή την συμπόρευση με το Θεό. Οι ερμηνείες διαφέρουν από θρησκεία σε θρησκεία, ωστόσο σε γενικές γραμμές συμφωνούν ως προς την οριογραμμή της ανταρσίας του ανθρώπου σε σχέση με το Θεό. Υπό την μορφή δόγματος αυτές οι θέσεις μας τρομάζουν. Στην πραγματικότητα υποτάσσονται στο ιδεώδες της τέχνης που υπηρετεί την ομορφιά. Η τέχνη των ανώτερων τάξεων έχει εκπαιδεύσει τους ανθρώπους στο ιδανικό του Υπερανθρώπου, η οποία είναι πραγματικότητα το παλιό ιδανικό του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα, του Κοζάκου Στένκα Ραζίν, του Μογγόλου Ηγέτη Τζένγκις Χαν, του αρχετυπικού δολοφόνου Robert Macaire ή του Στρατηγού Ναπολέοντα και των συνεργών τους, των βοηθών και των κολάκων τους και υποστηρίζει αυτό το ιδανικό με όλες τις δυνάμεις της. Πρόκειται για το ιδανικό που υποκαθιστά αυτό που είναι δίκαιο με το τι είναι ωραίο αισθητικώς, δηλαδή τι είναι ευχάριστο, τι προκαλεί ευδαιμονία, αγαθότητα. Ο Τολστόι περιγράφει με τρόμο τι μπορεί να συμβεί σε μία κοινωνία που θα διαποτιστεί απ' το ιδανικό του Υπερανθρώπου. Στο 'Τι είναι Τέχνη', ο Τολστόι ορίζει την τέχνη ως μέσον επικοινωνίας των ανθρώπων, όπου ο Δημιουργός, μέσω αυτής, εκφράζει συνειδητά ορισμένα αισθήματα και ιδέες επιζητώντας να κάνει κοινωνούς και τους άλλους ανθρώπους και ν' ασκήσει πάνω τους κάποια ψυχική επιρροή.
Οι ιδέες που μεταβιβάζονται μπορούν να αξιολογηθούν βάσει της ποιότητάς τους και το έργο που τις εμπεριέχει μπορεί να κριθεί ως έργο τέχνης, αληθινό ή κίβδηλο, καλό ή κακό. Οι ανώτερες ιδέες είναι εκείνες που εμψυχώνουν τον άνθρωπο και μπορούν να τον κάνουν να νιώσει πως είναι αδελφός με τους συνανθρώπους του και γιος του Θεού. Ο γνωστός Σατανιστής Anton LaVey εξέδωσε την 'Σατανική Βίβλο' το 1969. Πηγή της εμπνεύσεως του ήτο και το 'Might is Right' του Redbeard. Σ' αυτήν περιέχεται ένα κεφάλαιο με τίτλο 'Το Βιβλίο του Σατανά'. Πολλοί είναι αυτοί που εικάζουν πως το έργο του LaVey αποτελεί πιστή αντιγραφή ενός σημαντικού τμήματος του βιβλίου του Redbeard.
Σύντροφοι και Συντρόφισσες από Ξάνθη
