Τα μέλη της εβραϊκής συμμορίας Stern ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της βίας και κατά δήλωσή τους θιασώτες του φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι, ενώ είχαν εντρυφήσει στις τρομοκρατικές παραδόσεις της προεπαναστατικής Ρωσίας, της Εσωτερικής Επαναστατικής Οργάνωσης αλλά και των Μελανοχιτώνων. Ως η πλέον ακραία πτέρυγα του Σιωνισμού στην Παλαιστίνη, τα μέλη της θεωρούνταν 'φασίστες' σε σχέση με την σιωνιστική οργάνωση Haganah και 'τρομοκράτες' στα μάτια των Βρετανών. Από ηθικής απόψεως τάσσονταν υπέρ μίας τακτικής που ξεφεύγει απ' τις εκτιμήσεις της διπλωματίας ή της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η δράση τους ήταν συνώνυμη του αιφνιδιασμού. Στις 12 Ιανουαρίου του 1947, στο πλαίσιο της τρομοκρατικής εκστρατείας τους για την πρόληψη κάθε συμβιβασμού μεταξύ Σιωνισμού και Βρετανικής κυβέρνησης των Εργατικών, εξερράγη μια ισχυρή βόμβα που ήταν τοποθετημένη σε φορτηγό στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό της Χάιφα, μ' αποτέλεσμα να υπάρξουν 144 θύματα. Τρείς μήνες αργότερα, οι ίδιοι επανέλαβαν την τακτική τους, αυτή τη φορά στο Τελ Αβίβ, πετυχαίνοντας την ανατίναξη των στρατώνων της αστυνομίας (Sarona), μ' απολογισμό 5 νεκρούς. Στην επίθεση αυτή χρησιμοποίησαν ένα κλεμμένο φορτηγό γεμάτο με δυναμίτη. Τον Δεκέμβριο του 1947, το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών για την Παλαιστίνη, συνοδεύτηκε απ' ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων μεταξύ των κοινοτήτων των Εβραίων και των Αράβων, απ' τη Χάιφα έως τη Γάζα.
Η συμμορία Stern, η οποία απέρριπτε οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση παρεκτός της ανασύστασης του βιβλικού Ισραήλ, εξαπέλυσε μία επίθεση με χρήση παγιδευμένου οχήματος, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά πως αποτελεί ένα πρώτης τάξεως όπλο διασποράς τρόμου στις μάζες. Στις 4 Ιανουαρίου του 1948, 2 άνδρες με αραβική ενδυμασία οδηγούσαν ένα φορτηγό το οποίο ήταν φορτωμένο φαινομενικά με πορτοκάλια στο κέντρο της Γιάφα, ενώ στάθμευσαν δίπλα στο κτήριο του New Seray στο οποίο στεγαζόταν η τοπική αυτοδιοίκηση της Παλαιστίνης καθώς κι ένας χώρος σίτισης για μικρά παιδιά. Οι Εβραίοι συμμορίτες πήγαν σε παρακείμενο καφενέ ν' απολαύσουν το κεφαδάκι τους, λίγα λεπτά προτού εκραγεί το φορτηγό. Μία τρομακτική έκρηξη έλαβε χώρα, όπως σημειώνει ο Adam LeBor στην συγγραφή της ιστορίας της Γιάφα. Μετά από μια στιγμή σιωπής, οι κραυγές άρχισαν, 26 είχαν σκοτωθεί και εκατοντάδες είχαν τραυματιστεί. Οι περισσότεροι ήταν άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών που την στιγμή της έκρηξης έτρωγαν το φαγητό τους. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την οργή των Παλαιστινίων. Η Ανώτατη Αραβική Επιτροπή είχε άτυπους συμμάχους τους Βρετανούς λιποτάκτες που είχαν ταχθεί στο πλευρό τους. Εννέα ημέρες μετά την βομβιστική επίθεση στη Γιάφα, ορισμένοι απ' τους λιποτάκτες, έχοντας επικεφαλής τον Eddie Brown, έναν πρώην δεκανέα της αστυνομίας του οποίου ο αδελφός είχε δολοφονηθεί από την εβραϊκή συμμορία Irgun, επίταξε ένα ταχυδρομικό φορτηγό παράδοσης δεμάτων που γέμισε με εκρηκτικά και το οποίο εξερράγη στο κέντρο της εβραϊκής συνοικίας της Χάιφα, τραυματίζοντας 50 άτομα. Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, ο Brown, οδηγώντας ένα κλεμμένο αυτοκίνητο που ακολουθείτο απ' ένα άλλο φορτηγό βάρους 5 τόνων που οδηγούσε ένας Παλαιστίνιος που φορούσε στολή αστυνομικού, κατάφερε να περάσει μ' επιτυχία μέσω των σταθμών ελέγχου των Βρετανών και της Σιωνιστικής Haganah και μπήκε στην Νέα Πόλη της Ιερουσαλήμ. Ο οδηγός του φορτηγού στάθμευσε έξω απ' τα γραφεία της Σιωνιστικής εφημερίδας 'Palestine Post'. Άναψε το φυτίλι και διέφυγε μαζί με τον Brown. Η έδρα της εφημερίδας καταστράφηκε, αφήνοντας πίσω τους 1 νεκρό και 20 τραυματίες.
Σύμφωνα με τον χρονικογράφο του επεισοδίου, Abdel Kader el-Husseini, τον στρατιωτικό διοικητή της Ανώτατης Αραβικής Αρχής, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ απ' την επιτυχία των επιχειρήσεων που ακούσια εμπνεύστηκε απ' την συμμορία Stern, ώστε ενέτεξε 6 Βρετανούς λιποτάκτες σε μία ομάδα για την πραγματοποίηση ανάλογων χτυπημάτων. Αυτή τη φορά τρία φορτηγά χρησιμοποιήθηκαν, συνοδευόμενα από ένα κλεμμένο βρετανικό θωρακισμένο αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν ένας νεαρός ξανθός άνδρας που φορούσε την στολή της αστυνομίας και στεκόταν στον πυργίσκο. Η πομπή πέρασε μ' επιτυχία τους σταθμούς ελέγχου και στάθμευσε κοντά στο ξενοδοχείο Atlantic επί της οδού Ben Yehuda. Ένας νυχτοφύλακας που επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο δολοφονήθηκε όταν ήλθε αντιμέτωπος με τους τρομοκράτες. Στη συνέχεια οδήγησαν μακριά απ' το σημείο της έκρηξης το θωρακισμένο αυτοκίνητο μετά τον χρονικό καθορισμό των μηχανισμών στα τρία φορτηγά. Η έκρηξη ήταν τεράστια. Αποτέλεσμά της ήταν 46 νεκροί και 130 τραυματίες. Στις 11 Μαρτίου, η επίσημη λιμουζίνα του γενικού προξένου των Ηνωμένων Πολιτειών, που έφερε αστέρια και ρίγες έχοντας στο τιμόνι της τον καθιερωμένο σοφέρ, έγινε δεκτή στην αυλή της βαριά φυλασσόμενης Ένωσης του Εβραϊκού Πρακτορείου. Ο οδηγός ήταν ένας Χριστιανός Παλαιστίνιος, ο Abu Youssef, ο οποίος στόχευε να δολοφονήσει τον Σιωνιστή ηγέτη Δαυίδ Μπεν Γκουριόν. Ωστόσο, η πολυτελής λιμουζίνα για αδιευκρίνιστους μέχρι στιγμής λόγους μετακινήθηκε λίγο προτού εκραγεί. Παρ' όλα αυτά, 13 Εβραίοι υπάλληλοι του Ταμείου του Ιδρύματος έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 40 τραυματίστηκαν.
Αυτή η σύντομη, αλλά άγρια ανταλλαγή παγιδευμένων αυτοκινήτων μεταξύ Αράβων και Εβραίων θα τεθεί στη συλλογική μνήμη της διαμάχης τους, αλλά δεν θα επαναληφθεί σε μεγάλη κλίμακα μέχρις έως ότου το Ισραήλ κι οι φαλαγγίτες σύμμαχοί του (τα μέλη του Phalange Party) αρχίσουν να τρομοκρατούν την Δυτική Βηρυτό με βομβιστικές επιθέσεις το 1981. Επρόκειτο για πρόκληση που ξύπνησε τον Σιιτικό δράκο απ' την νάρκη του. Η αληθινή πράξη των παγιδευμένων οχημάτων παίχτηκε στη Σαιγκόν. Μεταξύ 1952-1953 αλυσιδωτές εκρήξεις παγιδευμένων οχημάτων έλαβαν χώρα εκεί. Ο Graham Greene ενσωμάτωσε τις επιθέσεις αυτές στο έργο του με τίτλο 'The Quiet American' (1955), υπαινισσόμενος ότι αυτές ήταν έργο του επιχειρησιακού της CIA, Alden Pyle, μ' απώτερο σκοπό να προωθήσει ένα φιλοαμερικανικό κόμμα για τους Viet-Minh (στους οποίους θα αποδίδονταν οι επιθέσεις) και παράλληλα να εκθέσει το Γαλλικό ως ανίκανο να εγγυηθεί την δημόσια ασφάλεια. Το βιβλίο 'Ο ήσυχος Αμερικάνος' του Greene κυκλοφορεί στα ελληνικά απ' τις εκδόσεις 'Πόλις'. Ο Pyle δεν είχε αναστολή να οργανώσει προβοκάτσιες, βομβιστικές ενέργειες που θα κοστίσουν την ζωή αθώων και που σκηνοθετημένες στην εντέλεια απ' τον ίδιο αποδόθηκαν στους κομμουνιστές, για προπαγανδιστικούς λόγους. Να σημειωθεί πως το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα αυτά είναι οπόταν είχαν αποικίσει οι Γάλλοι το Βιετνάμ και συγκεκριμένα αφορά στα χρόνια του πρώτου πολέμου της Ινδοκίνας. Ο Pyle, όντας πράκτορας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, είχε στόχο του να υπονομεύσει τη γαλλική κυριαρχία στην περιοχή, ώστε το Βιετνάμ να περιέλθει στην αμερικανική επιρροή. Στο υπό γαλλική κυριαρχία, τότε, Βιετνάμ ο 'ήσυχος' Pyle ήτο πίσω απ' τις τρομοκρατικές ενέργειες που στόχο είχαν τη στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Αμερικανοί βοήθησαν κι εξόπλισαν τους Viet-Minh εναντίον των Γάλλων, που ήταν πιστοί στην κυβέρνηση του Βισύ και συνεργάζονταν με τους Ιάπωνες. Το μυθιστόρημα του Graham Greene πέρασε στην μεγάλη οθόνη το 1958 χάρη στην σκηνοθεσία του Joseph L. Mankiewicz. Σημαντικές πληροφορίες αντλεί κανείς κι απ' το 'Θεωρία και Πρακτική του Ανταρτοπολέμου' του Robert Taber περί τα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο.
Στην πραγματικότητα, ο 'ήσυχος' Αμερικάνος ήταν ο έμπειρος Συνταγματάρχης Edward Lansdale που είχε σημειώσει σπουδαίες νίκες κατά των χωρικών Κομμουνιστών στις Φιλιππίνες κι ο ηγέτης της 'Τρίτης Δύναμης' ήταν ο προστατευόμενός του, ο στρατιωτικός διοικητής του Πρώτου Πολέμου της Ινδοκίνας, Trinh Minh The, ένας Βιετναμέζος εθνικιστής και ηγέτης της θρησκευτικής σέκτας Cao Dai. Υποκίνησε τρομοκρατικές επιθέσεις στη Σαϊγκόν, χρησιμοποιώντας πλαστικά ρολόγια που συνδέονταν με εκρηκτικές ύλες που κολλούσε σε οχήματα ή έκρυβε στους σκελετούς των ποδηλάτων. Το σώμα 'Li An Minh' που ήταν υπό την διοίκηση του Trinh Minh The, προχώρησε σε ανατινάξεις παγιδευμένων οχημάτων μπροστά απ' το κτήριο της Όπερας στη Σαϊγκόν το 1952. Στις 'ωρολογιακές βόμβες', είχαν χρησιμοποιηθεί 50 κιλά πυρομαχικών, που χρησιμοποιούνταν απ' την γαλλική αεροπορία, καθώς όσα δεν εκρήγνυντο, περισυλλέγονταν απ' τους στρατιώτες του 'Li An Minh'. Ο Lansdale στάλθηκε στη Σαϊγκόν απ' τον Allen Dulles της CIA λίγους μήνες μετά την προαναφερθείσα αγριότητα έξω απ' το κτήριο της Όπερας της Σαϊγκόν, Στις 28 του ίδιου μήνα, το περιοδικό Life δημοσίευσε την ανατριχιαστική φωτογραφία ενός άντρα που η βίαιη έκρηξη του είχε κόψει τα πόδια και τον είχε αφήσει όρθιο στο πεζοδρόμιο· η λεζάντα της 'Φωτογραφίας της εβδομάδας' καλούσε τους αναγνώστες να δουν τα φοβερά αποτελέσματα της κομμουνιστικής τρομοκρατίας. Ο Greene που βρισκόταν στη Σαϊγκόν, έγραψε στο αυτοβιογραφικό 'Ways of Escape' (1980): 'Ο φωτογράφος του Life είχε πάρει τόσο καλή θέση, που μπόρεσε να τραβήξει μια εκπληκτική και τρομακτική φωτογραφία ενός οδηγού τρισώ, ο οποίος στεκόταν ακόμη όρθιος, ενώ τα πόδια του είχαν κοπεί. Η φωτογραφία αναδημοσιεύτηκε σ' ένα αμερικάνικο προπαγανδιστικό έντυπο που εκδόθηκε στη Μανίλα με τίτλο 'Τα έργα του Ho Chi Minh'. Την ευθύνη είχε αναλάβει σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ο στρατηγός Trinh Minh The, αξιωματικός του στρατού της θρησκευτικής σέκτας των καονταϊστών, ο οποίος τον Ιούνιο του 1951 αυτονομήθηκε και βγήκε στο βουνό με 2.000 άντρες, αποφασισμένος να πολεμήσει και τους Γάλλους και τους κομμουνιστές. Ύστερα απ' τις έρευνές του, ο Greene κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Αμερικανοί είχαν βρει στο πρόσωπο του στρατηγού The τον άνθρωπο που θα ενσάρκωνε την 'Τρίτη Δύναμη', που θα πολεμούσε τόσο τους παλιούς αποικιοκράτες όσο τους κομμουνιστές, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα των νεοφερμένων στην περιοχή Αμερικανών. Aργότερα, ο The δολοφονήθηκε από έναν ελεύθερο σκοπευτή. Ο δράστης παραμένει άγνωστος, δίχως να μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν τον δολοφόνησαν οι Γάλλοι ή οι ίδιοι οι Viet-Minh. Ειδικότητα του Lansdale ήταν ο ψυχολογικός πόλεμος (Psychological Operations). Μέσω της έντεχνης διασποράς ειδήσεων και με κατάλληλες προβοκάτσιες, προσπαθούσε να δημιουργήσει εντυπώσεις ικανές να επηρεάσουν συμπεριφορές κι εξελίξεις. Μεταξύ των επιχειρήσεων του Edward Lansdale στο Βιετνάμ ήταν η προσπάθεια να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι Κινέζοι κομμουνιστές βίαζαν και δολοφονούσαν αθώες βιετναμέζες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις μέρες μας στην περιοχή της Ουκρανίας. Ο Landsdale είπε τα εξής κυνικά κατόπιν του θανάτου του Trinh Minh The ότι: 'Ήταν ένας καλός άνδρας. Ήταν καλός Στρατηγός. Ήταν με το μέρος μας. Ωστόσο, μας κόστισε 25.000 δολάρια'.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε λίγο αργότερα, όταν κάποιοι πικραμένοι Γάλλοι αξιωματικοί απ' τα γεγονότα της Σαϊγκόν των χρόνων 1952-1953 εντάχθηκαν στην οργάνωση 'Organisation de l’Armé Secrete' (OAS), η οποία ήταν υπό την στρατιωτική διοίκηση του Στρατηγού Raoul Salan. Τον Απρίλιο του 1961, μετά την αποτυχία της εξέγερσης κατά του Γάλλου Προέδρου Charles de Gaulle, ο οποίος ήταν διατεθειμένος να διαπραγματευτεί μία διευθέτηση με τους Αλγερινούς αντάρτες, η OAS στράφηκε ανοικτά στην τρομοκρατία (μια πραγματική γιορτή των πλαστικών εκρηκτικών), όπου έπεσαν με τα μούτρα στο έργο της καταστροφής μ' όλη την τρομερή εμπειρία που είχαν αποκομίσει οι βετεράνοι Αλεξιπτωτιστές της και οι Λεγεωνάριοι στα πεδία των μαχών. Στους εχθρούς της OAS περιλαμβάνονταν ο ίδιος ο De Gaulle, οι επίσημες γαλλικές δυνάμεις ασφαλείας, οι κομμουνιστές, οι ακτιβιστές της ειρήνης (συμπεριλαμβανομένου του φιλοσόφου-ακτιβιστή Jean-Paul Sartre), και οι πολίτες της Αλγερίας. Στις αιματηρές επιθέσεις της με τη χρήση παγιδευμένων οχημάτων σκοτώθηκαν 62 Μουσουλμάνοι φορτοεκφορτωτές που περίμεναν στην ουρά για εργασία στις αποβάθρες στο Αλγέρι τον Μαϊο του 1962, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν η ενίσχυση της αποφασιστικότητας των Αλγερινών ώστε να πετάξουν τους Γάλλους των αποικιών της Τυνησίας και του Μαρόκο με τις 'μαύρες πατούσες', στη θάλασσα.
Ο σχετικός όρος που χρησιμοποιούνταν για τους Γάλλους των αποικιών ήταν 'pied-noirs'. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για τους κατοίκους της γαλλικής Αλγερίας με γαλλική καταγωγή, ενώ μετά τον πόλεμο της Αλγερίας και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της, χρησιμοποιήθηκε και για τους Σεφαραδίτες Εβραίους (που κατοικούσαν στην Αλγερία ήδη πολλούς αιώνες πριν τη γαλλική εισβολή), καθώς επίσης και για κατοίκους με καταγωγή απ' την Ισπανία, την Ιταλία και την Μάλτα πολλοί απ' τους οποίους είχαν γεννηθεί στην Αλγερία. Ορισμένοι συμπεριλαμβάνουν στους 'pied-noirs' και τους γαλλικής καταγωγής κατοίκους άλλων βορειο-αφρικανικών χωρών όπως το Μαρόκο κι η Τυνησία. Το λεξικό 'Le Robert' αναφέρει ότι το 1901 η φράση αυτή υποδείκνυε ναύτη που εργαζόταν με γυμνά πόδια στα αμπάρια πλοίων όπου αποθηκευόταν το κάρβουνο και έτσι τα πόδια του γινόταν μαύρα. Στη Μεσόγειο ο όρος αυτός ήταν ταυτόσημος του Αλγερινού μέχρι το 1955 οπότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για τους Γάλλους που είχαν γεννηθεί στη χώρα αυτή. Υπάρχει η θεωρία ότι ο όρος αυτός προήλθε απ' τις μαύρες μπότες των Γάλλων στρατιωτών σ' αντίθεση με τους Αλγερινούς που περπατούσαν με γυμνά πόδια. Σύμφωνα μ' άλλες θεωρίες, η ονομασία αυτή προήλθε απ' τα βρώμικα ρούχα των αποίκων που δούλευαν σε βαλτώδεις περιοχές ή πατούσαν τα σταφύλια για να φτιάξουν κρασί. Ανεξάρτητα πάντως απ' την προέλευση της φράσης επρόκειτο για υποτιμητικό και υβριστικό χαρακτηρισμό.
Επόμενος σταθμός όσον αφορά την χρήση παγιδευμένων οχημάτων είναι το Παλέρμο της Σικελίας. Ο Angelo La Barbera, ο 'κάπο' της mafia του Παλέρμο, χρησιμοποίησε πολλούς κομάντος με πολεμική εμπειρία απ' τις τάξεις της OAS, ώστε να πλήξει τον αντίζηλό του, ονόματι Salvatore 'Ciaschiteddu' Greco. Το προσωνύμιο 'Ciaschiteddu' σήμαινει στ' αγγλικά 'Little Bird'. Η επιχείρηση για την εξόντωση του Greco έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1963. Προπύργιο του Greco ήταν η πόλη Ciaculli έξω απ' το Παλέρμο, όπου κυριολεκτικά προστατευόταν από μια στρατιά μπράβους. Ο αποφασισμένος La Barbera ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο με τη βοήθεια της Alfa Romeo Giulietta. 'Αυτό το φίνο τετράθυρο οικογενειακό σεντάν', όπως έγραψε ο John Dickie στην ιστορία της Cosa Nostra, ήταν ένα απ' τα σύμβολα του οικονομικού θαύματος της Ιταλίας. 'Λυγερό, πρακτικό, άνετο, ασφαλές και βολικό', όπως ακουγόταν στις διαφημίσεις. Η πρώτη γεμάτη εκρηκτικά Giulietta κατέστρεψε το σπίτι του Greco. Η δεύτερη Giulietta, λίγες εβδομάδες αργότερα, σκότωσε έναν απ' τους βασικούς συμμάχους του. Άνδρες του Greco ανταπέδωσαν στα χτυπήματα που προορίζονταν για τ' αφεντικό τους, τραυματίζοντας τον La Barbera στο Μιλάνο τον Μαϊο. Οι φιλόδοξοι διάδοχοι του La Barbera, Pietro Torreta και Tommaso Buscetta, προχώρησαν σ' ανταποδοτικά χτυπήματα με πολλά παγιδευμένα Giulietta.
Στις 30 Ιουνίου του 1963, μία 'άνετη' Giulietta γεμάτη από TNT, τοποθετήθηκε σ' ένα απ' τα άλση που βρίσκονται περιμετρικά της Ciaculli. Μια δεξαμενή βουτανίου με μηχανισμό ασφαλείας ήταν ορατή στο πίσω κάθισμα. Μία Giulietta είχε εκραγεί το ίδιο πρωί σε σχετικά κοντινή απόσταση, μ' αποτέλεσμα να σκοτωθούν 2 άνθρωποι. Οι Καραμπινιέροι ήταν επιφυλακτικοί και κάλεσαν τους μηχανικούς του στρατού για βοήθεια. Από καθαρή τύχη το προαναφερθέν όχημα εντοπίστηκε. Δύο ώρες αργότερα, δύο εμπειρογνώμονες της εξουδετέρωσής εκρηκτικών μηχανισμών κατέφτασαν, ώστε να κόψουν το φυτίλι και αποφάνθηκαν ότι είναι ασφαλές να προσεγγιστεί το όχημα. Όταν ο υπολοχαγός Mario Malausa επεχείρησε να ελέγξει τον μηχανισμό πυροδότησης, αυτό είχε συνέπεια να πυροδοτηθεί η τεράστια ποσότητα ΤΝΤ που περιείχε. Τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι έξι άνδρες που συμμετείχαν στην επιχείρηση κομματιάστηκαν από μια έκρηξη που κατέκαψε και απογύμνωσε τις μανταρινιές στα γύρω άλση σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων. Η τοποθεσία σήμερα κοσμείται από διάφορα μνημεία που είναι αφιερωμένα στα θύματα των συγκεκριμένων επιθέσεων. Τελικώς, ο πρώτος πόλεμος στις τάξεις της σικελικής mafia τερματίστηκε το 1964. Ο πληθυσμός της Σικελίας είχε συνηθίσει στον υφέρποντα τρόμο μπροστά στο θέαμα ενός Giulietta, μιάς και οι βομβιστικές επιθέσεις με τη χρήση του συγκεκριμένου αυτοκινήτου είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι στο αιματηρό ρεπερτόριο της mafia. Ακολούθησε ένας δεύτερος πόλεμος στο εσωτερικό της mafia στα χρόνια 1981-1983. Η περίοδος αυτή ονομάστηκε Matanza που σημαίνει 'σφαγή'. Το Giulietta είχε και πάλι την τιμητική του. Στη συνέχεια η mafia στράφηκε εναντίον του κόσμου στις αρχές του 1990 μετά την καταδίκη των ηγετών της Cosa Nostra σε μια σειρά από εντυπωσιακές 'δίκες-express' που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Σικελίας. O Bernardo 'Binnu u tratturi' Provenzano κι η mafia της Corleone εξέπληξαν τους πάντες με το τυφλό χτύπημα που πραγματοποίησαν τον Μαϊο του 1993 ισοπεδώνοντας την 'Uffizi Gallery' στο κέντρο της Φλωρεντίας. Σκοτώθηκαν 5 διερχόμενοι και 40 τραυματίστηκαν.
'Μπορούσαμε να αισθανθούμε το κροτάλισμα στο σημείο όπου βρισκόμασταν. Έπειτα, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι αυτό το οποίο επίκειτο, απογειώθηκε από εκεί', καταθέτει ένας βετεράνος εθελοντής του IRA που συμμετείχε στην πρώτη επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο που περιείχε ANFO. Η πρώτη γενιά επιθέσεων με παγιδευμένα οχήματα, στη Γιάφα, την Σαϊγκόν, την Αλγερία, το Παλέρμο ήταν θανατηφόρα (χρησιμοποιούνταν εκατοντάδες λίμπρες TNT) μειονεκτούσε στο γεγονός πως απαιτούνταν πρόσβαση σε βιομηχανικές ή στρατιωτικές εκρηκτικές ύλες και η κλοπή τους καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολη μία τέτοια ενέργεια. Οι κατασκευαστές βομβών αγωνιούσαν για το εναλλακτικό της καταστροφής στο παγιδευμένο όχημα. Ήταν επικίνδυνο να επινοήσουν κάτι μη δοκιμασμένο στο παρελθόν που να εξασφαλίζει την ασφάλεια της οικιακής κατασκευής του ή να προσφέρει απεριόριστη καταστροφή σε συνδυασμό με το χαμηλό κόστος κατασκευής του. Το μίγμα νιτρικού αμμωνίου και καύσιμης ύλης (ANFO) θεωρείται παγκοσμίως διαθέσιμο συνθετικό λιπασμάτων και βιομηχανικό συστατικό με σημαντικές εκρηκτικές ιδιότητες, όπως αποδείχθηκε ύστερα απ' έναν κατακλυσμό που οφείλεται στην έκρηξη που έγινε σ' ένα εργοστάσιο χημικών στην πόλη Oppau της Γερμανίας το 1921. Τα κρουστικά κύματα έγιναν αισθητά σε απόσταση 150 μίλια μακρυά και μόνο ένας τεράστιος κρατήρας παρέμεινε εκεί όπου το φυτό αρχικώς βρισκόταν. Ανάλογη καταστροφή συνέβη στο Texas City το 1947, όπου 600 άνθρωποι σκοτώθηκαν και το 90% της πόλης από δομικής άποψης καταστράφηκε ολοσχερώς. Επιπλέον, η νιτρική αμμωνία πωλείται σε ποσότητες του μισού τόνου, προσιτή στην απόκτησή της ακόμη και για τα πλέον ανεπαρκή ταμεία της τρομοκρατίας, αλλά η διαδικασία της ανάμειξης της με πετρέλαιο προκειμένου να δημιουργηθεί το εκρηκτικό ANFO είναι πολύ πιο δύσκολο, όπως ο Προσωρινός IRA ανακάλυψε στα τέλη του 1971.
'Το παγιδευμένο αυτοκίνητο ανακαλύφθηκε εκ νέου εντελώς τυχαία', εξηγεί ο δημοσιογράφος Ed Maloney στο έργο του 'A Secret Story of the IRA', ωστόσο η χρήση του απ' τον βραχίονα του IRA στο Μπέλφαστ ήταν κάτι το καινούργιο. Η αλυσίδα των γεγονότων που ξεκίνησαν στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1971, όταν ο Γενικός του IRA, ο Jack McCabe, τραυματίστηκε θανάσιμα σε μια έκρηξη που προκλήθηκε κατά την διάρκεια ενός πειράματος εξαιτίας της χρήσης λιπασμάτων με βάση το σπιτικό μείγμα που είναι γνωστό ως 'black powder', αυτό εξερράγη, ενώ ανακατευόταν μ' ένα φτυάρι στο γκαράζ του στα βόρεια προάστια του Δουβλίνο. Ο Προσωρινός IRA προειδοποίησε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να το έχουν στην κατοχή τους ή να το κουβαλήσουν. Ο βραχίονας του Μπέλφαστ είχε αναλάβει μία αποστολή και δεν μπορούσε να την ματαιώσει. Κάποιος εκ των εθελοντών είχε την φαεινή ιδέα να το τοποθετήσουν μέσα σ' ένα αυτοκίνητο μ' ασφάλεια και μαζί να τοποθετήσουν κι ένα χρονόμετρο και να τ' αφήσουν στο κέντρο του Μπέλφαστ. Η έκρηξη έκανε μεγάλη εντύπωση στην ηγεσία του IRA στο Μπέλφαστ. Οι εθελοντές του IRA σύντομα έμαθαν να χρησιμοποιούν το μείγμα 'black powder' με υποτυπώδη ασφάλεια, απελευθερώνοντας τον υπόγειο στρατό απ' την άποψη της δυνατότητος προσφοράς στον αγώνα. Το παγιδευμένο αυτοκίνητο ενίσχυσε σημαντικά την καταστρεπτική ικανότητα και παράλληλα μείωσε την πιθανότητα τυχαίας σύλληψης ή ανατίναξης των εθελοντών ενώ βρίσκονταν καθ' οδόν προς τον στόχο. Ο συνδυασμός ANFO-παγιδευμένου οχήματος ήταν μια αναπάντεχη στρατιωτική επανάσταση, ένα στήριγμα για την πολιτική και ηθική καταστροφή. 'Το τεράστιο μέγεθος των μηχανισμών', τονίζει ο Moloney, 'αύξησε σημαντικά τον κίνδυνο των θανάτων αμάχων σε απρόσεκτες ή ερασιτεχνικές ενέργειες'.
Το στρατιωτικό συμβούλιο του IRA το οποίο διοικούνταν απ' τον Sean MacStiofain κατέληξε πως το νέο όπλο είχε μεν εξαιρετικά πλεονεκτήματα, σε βαθμό ανησυχίας, θα μπορούσε δε να έχει όμως και τ' ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ' ότι αρχικώς προσδοκούσαν. Η χρήση των παγιδευμένων οχημάτων ενίσχυσε την ψευδαίσθηση στις τάξεις των ανώτερων κλιμακίων το 1972, ότι ο IRA ως ένοπλη οργάνωση είχε καταλήξει να είναι μία στείρα στρατιωτική επίθεση που απείχε κατά πολύ απ' την πολιτική νίκη έναντι της βρετανικής κυβέρνησης. Αυτή η άποψη αποτελεί την αιτία του σχίσματος που υπήρξε στον παρθενικό IRA.
Είναι γεγονός πως το ένοπλο πάντοτε κινδυνεύει απ' το να ξεκοπεί απ' την πολιτική πειθώ και την απεύθυνση στην κοινωνία και να καταστεί μοιραία μία στείρα ένοπλη αντιπολίτευση. Πρέπει να συνδυάζονται τα όπλα της κριτικής με την κριτική των όπλων. Αυτά τα δύο συστατικά του ένοπλου αγώνα δεν μπορούν ποτέ να ιδωθούν χωριστά.
Τον Μάρτιο του 1972 δύο παγιδευμένα οχήματα τοποθετήθηκαν στο κέντρο του Μπέλφαστ που ακολούθησαν αλλοιωμένες φωνητικές προειδοποιήσεις μέσω τηλεφώνου προκειμένου η αστυνομία να εκκενώσει τον γύρω χώρο απ' τα σημεία των εκρήξεων που υποδεικνύονταν στα τηλεφωνήματα. Από λάθος η αστυνομία ώθησε τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο σημείο προς την κατεύθυνση της μίας από τις δύο επικείμενες εκρήξεις. Αποτέλεσμα του εσφαλμένου αυτού χειρισμού ήταν να σκοτωθούν 5 άμαχοι και 2 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας. Παρά την δημόσια κατακραυγή, καθώς και την άμεση παύση της κυκλοφορίας στους δρόμους γύρω απ' το εμπορικό κέντρο στην Royal Avenue, η ενέργεια έφερε τον ενθουσιασμό στις τάξεις της Ταξιαρχίας του Μπέλφαστ, διότι το νέο όπλο παρέμεινε αμείωτο στην απόδοσή του κι αποτελεσματικό στην χρήση του κι έτσι η ηγεσία του IRA πήρε την απόφαση να σχεδιάσει μία τεράστια επίθεση, ώστε να προκαλέσει στην κανονική ροή της εμπορικής ζωής της Βόρειας Ιρλανδίας μία απότομη παραλυτική διακοπή. O Sean MacStiofain υπερηφανευόταν για μία επικείμενη επίθεση 'ύψιστης αγριότητας και σκληρότητας', η οποία θα μπορούσε να καταστρέψει την 'αποικιακή υποδομή'. Την Παρασκευή της 21ης Ιουλίου, οι εθελοντές του IRA τοποθέτησαν 20 παγιδευμένα αυτοκίνητα ή άλλους κρυμμένους εκρηκτικούς μηχανισμούς στην περιφέρεια του περιφραγμένου κέντρου της πόλης, μ' επικείμενες εκρήξεις που προγραμματίστηκαν, ώστε να διαδεχθούν η μία την άλλη σε διαστήματα περίπου των 5 λεπτών βαδίσματος με τα πόδια η μία απ' την άλλη. Το πρώτο παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη μπροστά απ' την Ulster Bank στο Βόρειο Μπέλφαστ κόβοντας σύριζα και τα δύο πόδια σ' έναν Καθολικό περαστικό. Διαδοχικές εκρήξεις κατέστρεψαν 2 σιδηροδρομικούς σταθμούς και το αμαξοστάσιο λεωφορείων του Ulster στην Oxford Street, όπως και κόμβους του σιδηροδρομικού δικτύου και μία Καθολική-Προτεσταντική κατοικημένη περιοχή στον δρόμο Cavehill. Το κέντρο του Μπέλφαστ θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο από βολές πυροβολικού. Τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα των εθελοντών του IRA προκάλεσαν σύγχυση, καθώς οι πολίτες μετακινούνταν πανικόβλητοι, υπό τις οδηγίες των εξίσου πανικόβλητων αρχών, απ' την μία 'βομβαρδισμένη' τοποθεσία στην άλλη. Ο απολογισμός της τυφλής βίας: 7 νεκροί πολίτες, 2 στρατιώτες νεκροί, περισσότεροι από 130 σοβαρά τραυματισμένοι.
Η 'Ματωμένη Παρασκευή' μπορεί να μην απέφερε το οικονομικό κράχ που προσδοκούσε ο IRA, ωστόσο ήταν η αρχή μίας τρομοκρατικής εκστρατείας εναντίον των Βρετανών που όμοια της δεν έχει υπάρξει στην μεταπολεμική Ευρώπη. Προκάλεσε ζημιά στην οικονομία της Βόρειας Ιρλανδίας, και ιδίως στην ικανότητά της για την προσέλκυση ιδιωτικών και ξένων επενδύσεων. Ο σκοπός επετεύχθη κατά μία έννοια. Οι αρχές προχώρησαν σ΄ένα ακόμα 'Ring of Steel' όπως είδαμε στην περίπτωση της Βαγδάτης, αυτή τη φορά στο κέντρο του Λονδίνο. Η περιμετρική ασφάλεια της πόλης περιελάμβανε περί τις 500.000 κρυφές κάμερες σε κλειστά κυκλώματα και όχι μόνο (Closed-circuit television), ώστε ν' ανταπεξέλθουν στις απειλές του Προσωρινού IRA. To 'Ring of Steel' είχε εγκαινιαστεί αρχικώς στην διάρκεια των Ταραχών ('Troubles'). Οι εθελοντές του IRA παρέμειναν πιστοί στην παράδοση των λεγόμενων 'Fenians' που είχαν εξαπολύσει κύμα εθνικοαπελευθερωτικής τρομοκρατίας με την χρήση του δυναμίτη το 1870, οι Δημοκρατικοί Ιρλανδοί πρόσθεσαν τις δικές τους παρακαταθήκες στην κληρονομιά του αντάρτικου πόλης της πατρίδος τους. Τρομοκράτες στην Μέση Ανατολή είδαν με ενθουσιασμό τις δίδυμες καινοτομίες που είχε το παγιδευμένο αυτοκίνητο με ANFO και της σύγχυσης που δύναται να προκύψει από μία παρατεταμένη εκστρατεία επιθέσεων εναντίον μίας αστικής περιφερειακής οικονομίας. Αυτό που έγινε λιγότερο κατανοητό έξω απ' το έδαφος της Ιρλανδίας, ήταν το τεράστιο μέγεθος του τραύματος που προοκάλεσαν οι επιθέσεις με παγιδευμένα αυτοκίνητα απ' τον IRA στο Ρεπουμπλικανικό κίνημα. Η 'Ματωμένη Παρασκευή' κατέστρεψε κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος την ηρωική δημοφιλή εικόνα του IRA, αφενός παρήγαγε έναν βαθύ αποτροπιασμό μεταξύ απλών Καθολικών, αφετέρου έδωσε στη βρετανική κυβέρνηση μία απροσδόκητη αναστολή απ' την παγκόσμια καταδίκη που είχε εισπράξει για την 'Ματωμένη Κυριακή' στο Derry και μάλιστα χωρίς να υπάρξει κάποια δίκη. Επιπλέον, έδωσε στο στρατό το τέλειο πρόσχημα να ξεκινήσει την μαζική μηχανοκίνητη πορεία ('Operation Motorman') 13.000 στρατεύματος με επικεφαλής τα τεθωρακισμένα τύπου Centurion και ν' αρχίσουν οι περίφημοι περιορισμοί του τύπου 'no-go' στο Derry και στο Μπέλφαστ, μ' αποτέλεσμα οι πανούργοι Βρετανοί να επανακτήσουν τον έλεγχο των δρόμων και να τον πάρουν απ' το Ρεπουμπλικανικό κίνημα. Την ίδια ημέρα, πραγματοποιήθηκε επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο στο χωριό Claudy της επαρχίας Londonderry, όπου σκοτώθηκαν 8 άνθρωποι. Το Londonderry ήταν μία απ' τις έξι επαρχίες της Βόρειας Ιρλανδίας, Οι παραστρατιωτικές ομάδες των Προτεσταντών δολοφόνων 'Loyalists' που ουδέποτε πτοήθηκαν απ' τις όποιες προειδοποιήσεις για την αποφυγή χτυπημάτων κατά αθώων πολιτών, μετέπειτα ισχυρίστηκαν πως η 'Ματωμένη Παρασκευή' κι η περίπτωση του χωριού Claudy αποτέλεσαν την κύρια αιτία για το τριπλό χτύπημα με παγιδευμένα οχήματα σε ώρα αιχμής το απόγευμα της 17ης Μαΐου του 1974, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Δουβλίνο, με απολογισμό 33 νεκρούς, ανεβάζοντας τον πήχη στο υψηλότερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές κατά τη διάρκεια των 'Ταραχών'.
Η πανωλεθρία του Μπέλφαστ οδήγησε σ' έναν σημαντικό κύκλο ανακατατάξεων στην ηγεσία του IRA. Εν τω μεταξύ το παγιδευμένο όχημα είχε καταστεί ιδανικό μοντέλο δράσης στην αντίληψη των εθελοντών, γεγονός που οδήγησε στα προαναφερθέντα γεγονότα. Η Ταξιαρχία του Μπέλφαστ σχεδίασε να στείλει δέκα παγιδευμένα οχήματα στο Λονδίνο μέσω του πορθμείου του Δουβλίνου-Λίβερπουλ με φρέσκους εθελοντές που είχαν 'καθαρά αρχεία', μεταξύ των οποίων δύο νεαρές αδελφές, τις Marion και Dolours Price. Τελικώς στο Λονδίνο έφτασαν μονάχα τα 4 απ' αυτά. Ένα απ' αυτά εξερράγη μπροστά απ' το Δικαστήριο του Old Bailey, ένα άλλο στο κέντρο του Whitehall, κοντά στην οικεία του Βρετανού πρωθυπουργού στο Νο.10 της Downing Street. 180 Λονδρέζοι τραυματίστηκαν και άλλος ένας σκοτώθηκε. Παρ' όλο που οι 8 θαρραλέοι βομβιστές του IRA συνελήφθησαν, έτυχαν της αναγνώρισης στα γκέτο του δυτικού Μπέλφαστ, γεγονός το οποίο προσέδωσε κύρος στην όλη υπόθεση για δυναμικές μελλοντικές ενέργειες, μ' αποκορύφωμα αυτών τις τεράστιες εκρήξεις που γκρέμισαν το City στο Λονδίνο και ταρακούνησαν για τα καλά τον ασφαλιστικό κλάδο παγκοσμίως το 1992 και το 1993.
....συνεχίζεται!
