Οι χαμένες φυλές του Ισραήλ
Η καταγωγή απ' τον Εωσφόρο
Οι Πύλες που 'σφράγισε' ο Αλέξανδρος ενδεχομένως να σχετίζονται μ' ένα τείχος που έχτισαν οι Σασσανίδες (περσική δυναστεία 226-651 μ.Χ.) στην περιοχή Καυκάσου και Κασπίας, στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν, για να προφυλάξουν την βόρεια Μεσοποταμία απ' τις επιδρομές των νομάδων. Την στενή δίοδο ο Ψευδοκαλλισθένης (τα γραπτά του θεωρούνται ένα συνονθύλευμα μεταγενέστερων συγγραφέων και συνεπώς ψευδεπίγραφα) την ονομάζει Κασπίες Πύλες, ο Πτολεμαίος 'Σαρματικάς Πύλας' και ο Στράβων 'τα επί Κύρω εις τα επι Αράλη στενά'. Όσον αφορά την αναφορά του Πτολεμαίου, ως 'Sarmatians' αναφέρονται οι αρχαίοι Ιρανοί που μετανάστευσαν απ' την κεντρική Ασία έως τα Ουράλια Όρη. Η περιοχή συμπεριελάμβανε μία περιοχή στην Ευρασία η οποία κατοικούταν στην Κλασσική Εποχή από μία ομάδα νομαδικών λαών που μιλούσαν Ιρανικές γλώσσες και είναι γνωστοί έως σήμερον ως Σκύθες. Η τοποθεσία και η έκταση της Σκυθίας διαφοροποιούνται κατά καιρούς, απ' την περιοχή των ορέων Αλτάια, όπου συναντώνται η Μογγολία, Κίνα, Ρωσία, και το Καζακστάν, κατά μήκος της νότιας Ουκρανίας μέχρι το κάτω τμήμα του ποταμού Δούναβη, τη Βουλγαρία και τη Γεωργία. Οι Κινέζοι γνώριζαν τους Σάκα (Ασιάτες Σκύθες) ως Σάι. Οι Σκύθες πρωτοεμφανίσθηκαν στα Ασσυριακά χρονικά ως 'Ισκουζάι' και αναφέρθηκε ότι ξεχύθηκαν απ' το Βορρά το 700 π.Χ. και εγκαταστάθηκαν στην Ασκανία και στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν μέχρι τα νοτιοανατολικά της λίμνης Ούρμια. Οι Σκύθες αποτελούσαν έναν κλάδο των 'Γκιμίρρου' οι οποίοι αναφέρονται στα χρονικά των Ασσυρίων την ίδια εποχή (Ivančik), παρ' όλο που ο αρχαίος Έλλην ιστορικός Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς περιγράφει τους Κιμμέριους ως διαφορετική φυλή, δηλαδή τους αυτόχθονες κατοίκους της βόρειας ακτής της Μαύρης Θάλασσας, τους οποίους οι Σκύθες απώθησαν (Ηροδότου Ιστορία. 4.11-12). Οι πιο σημαντικές Σκυθικές φυλές που αναφέρονται στις ελληνικές πηγές, κατοικούσαν στις στέππες, στους ποταμούς Δνείπερο και Ντον. Τα υπάρχοντα αρχαιολογικά ευρήματα σχετικά με τους Σκύθες περιλαμβάνουν περίτεχνους τάφους οι οποίοι περιείχαν χρυσό, μετάξι, ίππους και ανθρωποθυσίες. Οι τεχνικές μουμιοποίησης και το μονίμως παγωμένο έδαφος, δίχως άλλο βοήθησαν στη διάσωση κι ορισμένων λειψάνων.
Εξαιτίας της βλασφημίας του, ο Νεμρώδ ήλθε αντιμέτωπος με τον Αβραάμ, τον πατριάρχη των Εβραίων, αφήνοντας 'ακέφαλο' το έθνος των προσκυνητών των άστρων στην περιοχή Χαρράν (Harran), προκειμένου να ιδρύσει μία νέα θρησκεία. Στο 1ο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης (Γένεσις, Kεφάλαια 12-50) βρίσκουμε τις διηγήσεις για τους Πατριάρχες. Οι Πατριάρχες έζησαν ανάμεσα στους 19ο και 15ο αιώνες π.Χ. Πρωταγωνιστές των διηγήσεων ήσαν ο Αβραάμ και οι απόγονοι του Ισαάκ, Ιακώβ και Ιωσήφ. Η χώρα καταγωγής των Πατριαρχών ήτο η περιοχή της Μεσοποταμίας, το σημερινό Ιράκ. Πατριάρχης ονομαζόταν ο αρχηγός της Πατριάς, μίας μεγάλης οικογενειακής ομάδας. Πατριά είναι οι ομάδες ανθρώπων που κατάγονταν από τον ίδιο πρόγονο. Οι Πατριάρχες με τις Πατριές τους ζούσαν ζωή νομαδική, ήσαν κυρίως βοσκοί και μετακινούνταν συνεχώς με σκοπό να βρουν κατάλληλους βοσκότοπους. Μετακινούνταν απ' την Χαρράν έως την Χαναάν και από εκεί στην Αίγυπτο και ξανά πίσω. Σε μία συζήτηση του Αβραάμ με τον Νέμρωδ, τον πυρολάτρη ειπώθηκε το εξής: 'Να λατρεύεις το ύδωρ, διότι είναι ισχυρότερο από το πυρ, λάτρευε τα σύννεφα, διότι είναι ισχυρότερα από το ύδωρ. λάτρευε τους ανέμους' (Bereishit Rabbah 38:8). Ο μεγαλύτερος υιός του Αβραάμ, ο Ιακώβ, μετέπειτα ονομάσθηκε Ισραήλ, είχε 12 υιούς, εκ των οποίων προήλθαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Μέσω της Καμπάλα, αυτές οι φυλές μυήθηκαν στον μυστικιστικό συμβολισμό, όπου αργότερα έγινε εμφανές στα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής εραλδικής παραδόσεως. Όπως και στον ζωδιακό συμβολισμό, αυτές οι 12 φυλές διαιρέθηκαν σε τέσσερις κατηγορίες των τριών, κατ' αναλογία με τις τέσσερις εποχές, κατ' αναλογία με τα τέσσερα στοιχεία της φύσεως. Σημειοτέρον πως όλα αυτά είχαν εξηγηθεί απ' τους Έλληνες. Επιπροσθέτως, ο Ρουβήν που παρομοιάζεται με το τρεχούμενο νερό, ο Συμέων κι ο Γαδ ανήκουν στους Ιχθύες. Ο Ιούδας παρομοιάζεται με το λέοντα, οι Ισσάχαρ και Ζαβουλών, ανήκουν στον Λεόντα. Οι Βενιαμίν, Μανασσής και Ευφραίμ, ανήκουν στον Ταύρο. Οι Νεφθαλί, Ασέρ και Δαν παρομοιάζονται με σκορπιό, αστρολογικώς συνώνυμο του αετού, ενώ ανήκουν στον Σκορπιό.
Ο Ιακώβ περισσότερο απ' όλα τα παιδιά του αγαπούσε τον Ιωσήφ, γιατί τον είχε αποκτήσει στα γηρατειά του. Γι' αυτό και του έκανε δώρο έναν πολύχρωμο χιτώνα. Όταν είδαν οι αδερφοί του ότι ο πατέρας του τον αγαπούσε περισσότερο από όλους τους άλλους, άρχισαν να τον μισούν και να μην του φέρονται φιλικά. Οι αδελφοί προσπάθησαν να σκοτώσουν τον αδελφό τους Ιωσήφ. Τον έριξαν σ' ένα πηγάδι, αλλά αργότερα διασώθηκε, και τελικά έγινε κυβερνήτης της Αιγύπτου. Μια μέρα, ο Ιακώβ έστειλε τον Ιωσήφ να πάει στ' αδέρφια του, εκεί που έβοσκαν τα πρόβατα στη Συχέμ. Μόλις τον είδαν από μακριά, πριν τους πλησιάσει, κατέστρωσαν σχέδιο να τον σκοτώσουν. Είπαν μεταξύ τους: 'Να! έρχεται κείνος, ο ονειροχτυπημένος. Ας τον σκοτώσουμε λοιπόν κι ας τον ρίξουμε σ' ένα απ' αυτά τα ξεροπήγαδα κι ας πούμε στον πατέρα μας πώς τον έφαγε κάποιο θηρίο. Έτσι τα όνειρα του θα βγουν ανάποδα'. Στην απόφαση αυτή δεν ήτο σύμφωνος ο Ρουβήν, ο οποίος συμβούλευσε τους αδελφούς του να μην βάψουν τα χέρια τους με το αδελφικό αίμα, αλλά να ρίξουν τον Ιωσήφ σ' ένα ξεροπήγαδο. Σκόπευε να έλθει αργότερα να τον τραβήξει από κει και να τον σώσει. Τ' αδέρφια του πείστηκαν, γιατί κι έτσι πίστευαν πως σίγουρα ο Ιωσήφ θα πέθαινε στο λάκκο απ' την πείνα. Όταν ο Ιωσήφ έφτασε κοντά στ' αδέρφια του, εκείνοι του έβγαλαν τον πολύχρωμο χιτώνα που φορούσε, τον έριξαν σ' ένα ξεροπήγαδο. Ύστερα κάθισαν να φάνε. Καθώς έτρωγαν, είδαν ένα καραβάνι εμπόρων Ισμαηλιτών που πήγαινε στην Αίγυπτο. Τότε ο Ιούδας είπε στ' αδέρφια του: 'Τι θα ωφεληθούμε αν σκοτώσουμε τον αδερφό μας και κρύψουμε το θάνατό του; Καλύτερα είναι να τον πουλήσουμε στους εμπόρους'. Όταν οι Ισραηλίτες έπεσαν θύματα του επινοημένου απ' τους ίδιους 'λοιμού', απότοκο της απροθυμίας τους στην πραγματικότητα να εργασθούν, ενόσω παρασιτούσαν στην Αίγυπτο, αναγκάστηκαν να ζητήσουν τη συνδρομή του Ιωσήφ, ο οποίος αποκαλύφθηκε ενώπιον των ύπουλων αδελφών του.
Έπειτα από 400 έτη παραμονής στην Αίγυπτο, η αυξανόμενη επιρροή και η παρασιτική στάση των Ισραηλιτών, άρχισαν να προβληματίζουν τον Φαραώ. Ο Μωυσής στάλθηκε απ' τον Θεό με σκοπό ν' αναβιώσει την μονοθεϊστική θρησκεία του Αβραάμ ανάμεσα στους Ισραηλίτες, να τους οδηγήσει στη 'Γη της Επαγγελίας' (την Υπεσχημένη Γη) σ' αυτό που είναι γνωστό ως 'Σύμφωνο'. Σύμφωνα με την Βίβλο, ο Θεός είχε επιλέξει τους Εβραίους απ' όλα τ' άλλα έθνη, ώστε ν' ακολουθήσουν τις εντολές του (ή το θέλημά του), πράττοντας καταπώς θα ήθελαν και οι ίδιοι να πράξουν οι άλλοι προς αυτούς, ξεχωρίζοντας ως παραδείγματα της δικαιοσύνης για την ανθρωπότητα. Ο Μωυσής ήλθε αντιμέτωπος με τον Φαραώ, έλαβε την άδεια για να οδηγήσει το λαό του απ' αυτή τη γη. Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι μελετητές είναι τα δεινά που προξένησαν στους Αιγύπτιους, τα οποία εξανάγκασαν την οργισμένη έξοδο των Ισραηλιτών απ' την Αίγυπτο. Η Έξοδος δεν ήτο εθελούσια, όπως θέλουν να πιστέψουμε οι Εβραίοι που διέσχισαν την Ερυθρά θάλασσα, καθόσον ο Μωυσής βρισκόταν στο όρος Σινά προκειμένου να λάβει τις 10 εντολές, εβλασφήμησαν με την κατασκευή ενός αγάλματος που ονομάστηκε 'Χρυσός Μόσχος' και αποτελείτο απ' τα λιωμένα κοσμήματά τους. Ο Μωυσής άργησε να κατέλθει. Ο λαός τότε εγκατέλειψε τον Θεό και ζήτησε τη σωτηρία του σε ψεύτικους θεούς. Συνάχθηκε λοιπόν, γύρω απ' τον Ααρών και του ζήτησε να κατασκευάσει σε αυτόν ομοιώματα θεών. Τότε κατασκευάσθηκε ο χρυσός μόσχος. Οι μελετητές αναγνωρίζουν πως αυτό το σκιάχτρο εν είδη Θεού, ήτο απομίμηση του ιερού ταύρου, ισοδύναμο του Όσιρη. Για την ακρίβεια, ο Όσιρις και η Ίσις ήταν οι αιγυπτιακές εκδόσεις του ίδιου ζευγαριού που λατρευόταν στη Βαβυλώνα, τους Νεμρώδ και Σεμίραμις. Ο Μωυσής διέταξε τους 'Εβδομήκοντα Σοφούς', ώστε να φονεύσουν τους ειδωλολάτρες, ενώ η φυλή του συνέχισε το ταξείδι για τη 'Γη της Επαγγελίας', όπου 'είχαν διαταχθεί απ' το Θεό' να κατακτήσουν τους κατοίκους. Η Παλαιστίνη κατοικείτο τότε απ' τους απογόνους του τέταρτου γιου του Χαμ, του Χαναάν. Σύμφωνα με τη Βίβλο, αν και ήτο ο Χαμ που είχε αμαρτήσει, η κατάρα θα έπιπτε πάνω στον Χαναάν. Σύμφωνα με την απόκρυφη ερμηνεία, ωστόσο, οι Χαναναίοι θεωρούνται οι συνεχιστές των Ελοχίμ.
'Ἄκουε, Ἰσραήλ· σὺ διαβαίνεις σήμερον τὸν Ἰορδάνην εἰσελθεῖν κληρονομῆσαι ἔθνη μεγάλα καὶ ἰσχυρότερα μᾶλλον ἢ ὑμεῖς, πόλεις μεγάλας καὶ τειχήρεις ἕως τοῦ οὐρανοῦ, (=Ακουσε, λαέ του Ισραήλ, θα διαβής κατά τον χρόνον αυτόν τον Ιορδάνην, θα εισέλθης εις την γην της Επαγγελίας δια να γίνης κύριος και κληρονόμος λαών μεγάλων κατά πολύ ισχυροτέρων από σέ, πόλεων μεγάλων, των οποίων τα οχυρά τείχη φθάνουν έως τον ουρανόν. (Δευτερονόμιον, 9,1), 'λαὸν μέγαν καὶ πολὺν καὶ εὐμήκη, υἱοὺς Ἐνάκ, οὓς σὺ οἶσθα καὶ σὺ ἀκήκοας· τίς ἀντιστήσεται κατὰ πρόσωπον υἱῶν Ἐνάκ; (=Θα κυριεύσετε λαόν ισχυρόν πολυάριθμον, ανθρώπους μεγάλου αναστήματος, τους απογόνους Ενάκ, τους οποίους γνωρίζεις και έχεις ακούσει να λέγεται δι' αυτούς· “ποιός ημπορεί να αντισταθή εμπρός στους Ενακίτας'; (στο ίδιο, 9,2). Οι Ισραηλίτες κατάφεραν να κλέψουν κομμάτι της Παλαιστίνης, αλλά σύντομα υπέπεσαν στην ειδωλολατρεία. Σύμφωνα με τη Βίβλο, οι Εβραίοι υποχρεούνται στην αποφυγή των ενδογαμιών με Χαναναίους, ούτε να λατρεύουν τα είδωλα τους. Παρά τις προειδοποιήσεις, εξαρχής οι Ισραηλίτες τις αγνόησαν και υιοθέτησαν την λατρεία του Βάαλ και της Αστάρτης, που δεν είναι άλλο απ' τις χαναανιτικές εκδόσεις των Νεμρώδ και Σεμίραμις.
Ο θνήσκων Θεός στη συνέπεια ταυτίστηκε με τον Ήλιο, ο οποίος το χειμώνα ταξίδευε 'κάτω' απ' τη γη, στον κάτω κόσμο. Πίστευαν ότι 'πέθαινε', για ν' αναστηθεί την άνοιξη, που αντιστοιχεί στο χριστιανικό Πάσχα. Ο Βάαλ κι η Αστάρτη, θεωρούνταν δίδυμα, νυμφεύθηκαν, ενώ εκλαμβάνονταν ως μία ανδρόγυνη θεότητα, η οποία συμβολιζόταν απ' την Αφροδίτη, της οποίας το αυθεντικό λατινικό όνομα ήτο Εωσφόρος. Η πίστη των αρχαίων ειδωλολατρών ήτο δυαδική. Πίστευαν ότι υπάρχουν δύο δυνάμεις στον ουρανό, ένας καλός Θεός και ένας κακός. Ο Διόνυσος για παράδειγμα, θεωρούταν Θνήσκων και Αναγεννώμενος Θεός. Ο θνήκσων θεός θεωρούταν ο θεός του Κάτω Κόσμου, ο οποίος βασιλεύει πάνω στις ψυχές των νεκρών κι ως εκ τούτου ταυτίζεται με το κακό. Αυτό οδήγησε στην πρακτική της μαύρης μαγείας. Για να προστατευτούν οι άνθρωποι απ' αυτόν, ή να επικαλεστούν τις δυνάμεις του για να διοικήσουν διάφορα πνεύματα ενάντια στους εχθρούς τους, θεωρούσαν ότι ήτο απαραίτητο να προβούν στην εκτέλεση ειδεχθών θυσιών στο όνομά του. Μ' άλλα λόγια, προβάινοντας σε θυσίες, απέβλεπαν στον εξευμενισμό του. Θυσίες βρεφών, τελετές που έθεταν ως προϋπόθεση την μέθη υπό την συνοδεία δυνατής μουσικής, ώστε να καταπνίξουν τις κραυγές των βρεφών, ή ακόμα και με την πραγματοποίηση οργίων. Αυτή ήτο η βάσις των τελετών που έμειναν γνωστά ως τις μέρες μας ως διαδικασίες μύησης ή αλλιώς 'Μυστήρια'.
Σύμφωνα με την καμπαλιστική ερμηνεία, η γραμμή αίματος των Εβραίων βασιλέων καταγόταν απ' τον υιό του Ισαάκ, τον Ιούδα, και την Ταμάρ, την νόμιμη κόρη του, μια γυναίκα απ' την Χαναάν που η ίδια παρίστανε την πόρνη για να τον αποπλανήσει. Ο υιός τους, ο Πέρεζ, καταγόταν απ' το γεναλογικό δέντρο του βασιλέως Δαυίδ. Το μεγαλύτερο μέρος της καμπαλιστικής παραδόσεως αναφέρεται στον Σολομώντα, ο οποίος ήτο υιός του Δαυίδ και της Βηρσαβέε με καταγωγή απ' τους Χετταίους ή Χιττίτες, ο οποίος ήτο ο 3ος βασιλιάς του Ισραήλ. Μολονότι ο επερχόμενος Μεσσίας οφείλει να είναι απόγονος της βασιλικής γραμμής του Δαυίδ, ως 'Υιός του Δαυίδ', επίσης έχει σατανική καταγωγή απ' τους εκπεσόντες αγγέλους, μέσω των Χαναναίων. Ως εκ τούτου, μέσω της μείξεως με τους Χαναναίους, οι Καβαλιστές κατάγονται απ' τους Ελοχίμ, και τους εκπεσόντες αγγέλους, ή αλλιώς τον Εωσφόρο και τις λεγεώνες του. Υποτίθεται πως αυτοί οι Ελοχίμ, είναι οι αυθεντικοί κάτοικοι της Ατλαντίδος, οι Άριοι. Οι Άριοι θεωρούνται απ' τους Πεφωτισμένους ότι αποτελούν τον πρωταρχικό πυρήνα της γραμμής αίματος, ένα υβρίδιο ανθρώπων και θεία όντα, υπεύθυνα για τη διατήρηση της απόκρυφης γνώσης. Σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, που επηρεάστηκαν απ' τους καμπαλιστικούς μύθους, οι Άριοι, είναι γνωστοί κι ως Ινδο-Ευρωπαίοι, οι οποίοι επέζησαν απ' τον Κατακλυσμό, την βύθιση της Ατλαντίδος, ενώ βρήκαν καταφύγιο στα βουνά της Ασίας. Κατέκτησαν τους λαούς που ήσαν γνωστοί έως τότε, μεταλαμπαδεύοντας τις αξίες και την διάλεκτό τους στην κεντρική Ασία, στο Ιράν, στην Περσία, στην Ευρώπη. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι όλοι αυτοί οι λαοί έχουν ιστορικά ταυτιστεί με τις χαμένες φυλές του Ισραήλ που εξετάζουμε στο παρόν. Ένας πολύ σημαντικός κλάδος αυτών ήσαν οι Μήδοι που τοποθετούνται στην περιοχή του αρχαίου Ιράν, εντός των οποίων είχαν διασκορπιστεί οι χαμένες φυλές του Ισραήλ, έως ότου τις αναζητήσουμε στην περιοχή της Αρμενίας και της νοτίου Ρωσίας. Οι Μήδοι ήταν ιστορικός αρχαίος λαός που αναφέρεται στη Βίβλο. Ήταν λαός με ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και είχαν υπό τον έλεγχό τους την Περσική Αυτοκρατορία και την Μικρά Ασία κατά τους 7ο και 6ο αιώνες π.Χ.. Πρωτεύουσά τους ήτο τα Εκβάτανα, η σημερινή Χαμαντάν του Ιράν (Περσίας). Για πολλούς αιώνες η περιοχή τους ήτο υπόδουλη στους Ασσύριους, που την έλεγαν Μαντάϊ.
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, το όνομά τους προέρχεται απ' τον Μαδαΐ, υιό του Ιάφεθ και εγγονού του Νώε (Γένεσις, 10,2). Η Αγία γραφή αναφέρει πως ήσαν φιλοπόλεμοι κι επιδέξιοι τοξότες (Ησαΐας 13,17-18). Στο βιβλίο της Εσθήρ (1,19) τονίζεται η αυστηρότητα των νόμων των Μήδων και Περσών. Ο Ησαΐας κι ο Δανιήλ περιγράφουν την υπεροχή τους εναντίον της Βαβυλώνας (Ησαΐας 13,17. Δανιήλ 5,28). Στο Δ' Βασιλειών 17,6 και 18,11, αναφέρονται πόλεις που ανήκαν στην Μηδία. Στην Καινή Διαθήκη οι Μήδοι αναφέρονται στις Πράξεις των Αποστόλων (2,9), όταν βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ και άκουγαν τους αποστόλους, κατά την Πεντηκοστή, να μιλούν διάφορες γλώσσες. Μετά το θάνατο του βασιλιά Σολομώντος, το 928 π.Χ., η σφαίρα του χωρίστηκε στο Βασίλειο του Ισραήλ στα βόρεια και στο Βασίλειο της Ιουδαίας. Το Βασίλειο του Ισραήλ κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και βόρειας γης του Ισραήλ και κατοικήθηκε απ' τους απογόνους των δέκα απ' τις αρχικές 12 φυλές που κατέλαβαν τη γη Χαναάν, υπό την ηγεσία του Ιησού του Ναυή: απ' τους Ασέρ, Δαν, Ευφραίμ, Γαδ, Ισσάχαρ, Μανασσή, Νεφθαλί, Ρούμπην, Συμεών και Ζαβουλών. Το Βασίλειο της Ιουδαίας βρισκόταν στο κέντρο της Ιερουσαλήμ και εκείνο της Ιουδαίας στις ορεινές περιοχές, και περιελάμβανε τις υπόλοιπες δύο φυλές, αυτές του Ιούδα και του Βενιαμίν. 125 χρόνια πριν απ΄την ίδια μοίρα που έπληξε την φυλή του Ιούδα, το Βασίλειο του Ισραήλ κατακτήθηκε απ' τους Ασσύριους το 721 π.Χ., και σύμφωνα με τη γενική πολιτική που ακολουθούσαν, οι κάτοικοι εκτοπίστηκαν σ' άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας. Συμφώνως προς τον βασιλέα των Ασσυρίων, τον Τιγλάθ Πελέσερ, 13. 750 Ισραηλίτες εκτοπίστηκαν το 733 π.Χ, ενώ 27.290 μεταφέρθηκαν στην Βαβυλώνα του βασιλέως Σαργώνος του Β' ο οποίος ήτο υιός του Τιγκλάθ Πιλεσέρ του Γ'. Σύμφωνα με τα βιβλία των Βασιλέων, οι εξόριστες φυλές μεταφέρθηκαν στην περιοχή των Μήδων, Μήδεια, όπου οι ίδιοι αφομοιώθηκαν απ' τον πληθυσμό.
Η Μήδεια αντιστοιχεί με το σημερινό βόρειο Ιράκ, ή το βορειοδυτικό Ιράν που ονομάζεται Κουρδιστάν.
...συνεχίζεται!
