ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΟ

Οι μέρες που διανύουμε διακρίνονται από ένα πνεύμα σύγχυσης. Θολοκουλτούρας και συσκότισης. Διόλου παράλογο ως προς το σκότος του νεποτισμού στον οποίο διαβιούμε για ολάκερες μέρες και νύχτες σ’ αυτή την αγία πατρίδα. Οι κινήσεις φαντάζουν άλλοτε εύρωστες μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και άλλοτε νωχελικές βάσει της δονητικής ενέργειας που εκπέμπουν, ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις ίστανται ανίκανες να εξηγήσουν τη ροή της άυλης πληροφορίας σε σχέση με την κοσμική χρήση της. Τα κοφτερά μας βλέμματα αποτελούν την μόνη εγγύηση ότι τίποτα δεν τέλειωσε και ποτέ δεν θα τελειώσει. Ότι διατηρούμε ακέραια τα αντανακλαστικά μας απέναντι στον ορυμαγδό πλάνης και πολιτικής δυσωδίας. Ότι υπάρχουμε σε πείσμα της ιστορίας και του κοσμοπολίτικου τω πνεύμα και αστικού τη λειτουργία του, καιροσκοπικού συμβιβασμού.

Επιμένουμε ότι θα παλέψουμε μέχρι τέλους. Του δικού μας ή τους δικού τους. Ακόμα και η ήττα ενέχει γοητεία και ηρωισμό. Οι αγωνιστές δεν προδίδουν τον εσώτερο κόσμο τους και συνεπώς αυτός ποτέ δεν συνθλίβεται από τις ορδές της παραίτησης. Βροντοφωνάζουμε: Πίσω παλιάτσοι του θεάματος, γιατί ΕΜΕΙΣ δεν κάνουμε βήμα πίσω! Γεννηθήκαμε στη φωτιά του αγώνα και ανδρωθήκαμε μέσα σ’ αυτήν. Τώρα θεριέψαμε και πίσω δεν γυρίζουμε. Ο μυθικός φοίνικας τώρα εκδικείται πίσω από φαρέτρες δικαίου…

Ακούμε τα χλιαρά τιτιβίσματα και τους αστείους παπαγαλισμούς των καθημερινών ευπαρουσίαστων θλιβερών ανθρώπων που αναπνέουν κάπου εκεί έξω κλέβοντας τον αέρα κάποιων άλλων, κατά τον ίδιο τρόπο διακρίνουμε τα άμεμπτα ομοιώματα των κακόβουλων μαζανθρώπων που μας περιβάλλουν. Αναλύουμε τις κίβδηλες συμπεριφορές των ερπετοειδών που χωρούν σε σώματα υπανθρώπων, καταπώς επεξεργαζόμαστε διαρκώς το ανούσιο και το επαίσχυντο αυτής της κοινωνίας, ενόσω αντιλαμβανόμαστε την όξυνση του κενού στην κοινωνία.

Κόντρα σε όλα αυτά οραματιζόμαστε τις άλκιμες παρελάσεις μετά των λαβάρων μας πάνω στα συντρίμμια του γκρίζου κόσμου τους και τις περισσότερες φορές νιώθουμε ότι εκείνος χάνεται στην δημιουργική δίνη της ιερής καταστροφής. Είναι το μόνο που αξίζει κόντρα στον στείρο μηδενισμό τους. Διότι, ήρθε η ώρα να επιβάλουμε την διαρκή δίκη του δικού μας μηδενισμού όσων απαξιώθηκαν…

Κι όλα αυτά συμβαίνουν πάντοτε σε χρόνο παρελθοντικό. Κι αυτό γιατί το τώρα πάντοτε απουσιάζει. Είναι η ίδια η ζωή που απουσιάζει και ο διαρκής αντικαταστάτης της, ο άρχων θάνατος, μας σιγοψιθυρίζει ότι πότε-πότε υπάρχει κι αυτή να τον δικαιώνει. Τελετουργικός μύστης η ιλιγγιώδης ταχύτητα με την οποία επιταχύνουν οι λέξεις και τα νοήματα και οδεύουν καταπάνω στους ανθρώπους. Αναζητούμε τους ιεροφάντες, τους μαντατοφόρους, τους γεννήτορες ιδεών σαν τα καλούπια από την σπάνια σποδό. Δεν μένει άλλο απ’ το να ψηλαφίσει κανείς όλα όσα ήρθαν, ενδεχομένως όσα αποβιβάστηκαν για λίγη ζωή, πέρασαν αδέξια και πόσες ακόμα φορές θα περάσουν μπροστά απ’ τα μάτια του καθενός. Σαν να μας ρούφηξαν την πνοή και αναζητούμε τους δράστες σε έναν πόλεμο που δεν γνωρίζουμε τον εχθρό. Ζητάμε να προλάβουμε την μία, την μυσταγωγική φωτιά η οποία σαν αντανάκλαση ενός άπειρου Είναι μας γελάει, ωστόσο πεισμωμένη καίει τα πάντα γύρω της και αφήνει αδιάσειστες εικόνες δικαιοσύνης μέσα στις φωταψίες του χρόνου. Η φωτιά είναι η γνώση αυτού του κόσμου και το σημείο μηδέν για την μετάβαση σε έναν άλλον. Ερχόμαστε για πάντα…

Κάποτε λέγανε πως “ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα”. Εμείς σκοτώσαμε το είδωλό τους στην πραγματικότητα της πατρίδας μας. Ο παλιός τους κόσμος υπάρχει χάρη σε ένα αποτύπωμα που απέμεινε από την τελευταία υπερβατική μάχη ανάμεσα στο φως και το σκότος. Αυτό είναι όλο κι όλο το έγκλημά μας. Οι δημοκράτες δεν μας συγχωρούν πως αρνηθήκαμε να ζήσουμε υποταγμένοι στις νόρμες της σύγχρονης, σοβιετικού τύπου, σκλαβιάς που επιβάλουν στο σύνολο, εκ νέου με την άβουλη συναίνεση των ασυνείδητων ψηφοφόρων τους.

Η δημοκρατία είναι το αθλιότερο πολίτευμα του κόσμου, καθώς επιτρέπει διαρκώς την εγκληματική πρόφαση-ψευδαίσθηση της πανανθρώπινης ελευθερίας, καλύπτοντας την στυγνή πραγματικότητα της ολιγαρχίας-δικτατορίας.

Η δημοκρατία είναι η διαρκής, νόμιμη, εγκληματική δραστηριότητα που δεν είναι άλλη απ’ την γενοκτονία των αρίστων! Αυτοί είναι οι δημοκράτες, ολόγυμνοι μπροστά στα μάτια μας και στα μάτια σας…

Εμείς ποτέ δεν συναινέσαμε στο μοναδικό διαρκές έγκλημα που είναι η πολιτική επίρρωση των εγκλημάτων τους σε βάρος του Ελληνισμού. Εμείς πυρπολήσαμε τις ψυχές των αγωνιστών και όχι απλώς τα λιγοστά εναπομείναντα ερείπια του κόσμου τους. Τίποτα δεν μας συγχωρούν, τίποτα, τίποτα. Δεν θέλουμε οίκτο, τουναντίον θέλουμε κορύφωση της σύγκρουσης με τους προδότες!

Τηλεδίκες, διωγμοί ανώνυμων και μη Ελλήνων, παράνομες εισβολές και κατ’ οίκον έρευνες, εκφοβισμοί, δήλωση φρονήματος, χαλκευμένες κατηγορίες κατά πάντων, τόνοι λάσπης, μια κοινωνία παρωδία που ξεψυχά καθημερινά εξαιτίας της δημοκρατικής υποκρισίας της. Φτάσαμε για πρώτη φορά ίσως στα παγκόσμια χρονικά να υπάρχουν ανθρωποειδή που εξέφρασαν δημόσια την χαρά τους για συνανθρώπους τους οι οποίοι σιδηροδέσμιοι οδηγούνταν ως ειδεχθείς εγκληματίες στη φυλακή! Και τώρα που θάφτηκαν οι “νεκροί” κάτω από τόνους ψεμάτων, τι; Τέλειωσαν όλα, τέλειωσαν οι μάχες μας; Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα άλλα τρένα να περνούν από μπροστά μας ή θα συνεχίσουμε να ρολάρουμε στις ράγες μας με την ίδια λύσσα σκίζοντας το έδαφος σε μια ατέρμονη πορεία προς το μαγευτικό άγνωστο των εθνικών σχεδίων μας; Τώρα πια, τι;

Στις συνθήκες του μεγάλου κοσμικού διωγμού των γενναίων πρέπει άπαντες να κάνουμε κτήμα μας και φιλοσοφία ζωής πως η ενότητα δεν είναι μια έννοια κενή, ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ του επικοινωνιακού κόσμου τους. Ο κόσμος τους στηρίζεται σε καλωδιώσεις και σε τσιπαρίσματα ελέγχου της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε εκπρόσωποι μιας κοσμοαντίληψης ηρώων. Αποτελούμε σωματοποιημένη πνοή από την ύστερη πνοή των αποδημησάντων ηρώων που πότισαν με το αίμα τους την αγιασμένη γη μας. Μια παντοδύναμη αιμάτινη συνέχεια στον χρόνο. Ανέκαθεν απορρίψαμε τη μαζική συμμετοχή και την ανοιχτή πολιτική δράση που επιζητεί την αναγνώριση και την αποδοχή της μάζας. Αγαπήσαμε την ανωνυμία σαν μια αλήθεια μονάκριβη στον αγώνα αυτό. Μας κατηγόρησαν σαν παράνομους, μας χαρακτηρίσανε εγκληματίες, μας βαφτίσανε εραστές της ανομίας. Εμείς δεν θα πούμε τίποτα σ’ αυτό το σημείο. Θα αφήσουμε τις πράξεις να μιλήσουν αντί των βαρύγδουπων εκφράσεων και άπαντες θα κριθούν. Η σιωπή μας είναι δίστομος μάχαιρα. Είναι δυνατότερη απ’ όλες τις αναιμικές κραυγές των υπαλλήλων αυτού του καθεστώτος. Αψηφούμε τις ψήφους και την γνώμη της πλειοψηφίας. Στέκουμε αγέρωχοι και εχθροί της περιχαράκωσης των αστικών υποθέσεων, εχθροί κάθε ηθικής που ευτελίζει το ηρωικό γίγνεσθαι, μισούμε τους χειροκροτητές…

Οι ιδέες είναι αυθύπαρκτες και ποτέ δεν θα τις καταστείλουν οι γελοίοι αρλεκίνοι της επαγγελματικής πολιτικής. Δεν μπορούν να μας εξοντώσουν, διότι είμαστε και είσαστε οι έμψυχοι φορείς των ανατρεπτικών, γι’ αυτούς και κατ’ αυτούς, ιδεών, Όλοι μαζί είμαστε ένας Εγκέλαδος που τους απειλεί με συμφορά και καταποντισμό. Είμαστε πολιτικοί στρατιώτες ταγμένοι σε έναν σκοπό ιερό, είμαστε όλα όσα δεν θέλουν να πιστέψουν ότι έρχονται. Είμαστε το τέλος τους γιατί έτσι το όρισε η πανανθρώπινη Αρχή. Είμαστε το φως που διαλύει το σκότος τους και μαζί το σκότος που καλύπτει την γύμνια του εικονικού φωτός τους. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός…

Στις κρίσιμες αυτές στιγμές ο καθείς από εμάς και από εσάς υποχρεούται να αντιμετωπίσει παλικαρίσια τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον εαυτό του. Ο καθένας πρέπει να δει τον εαυτό του ως μέρος ενός ακήρυχτου πολέμου δίχως κανόνες, όρους, αρχή και τέλος ΚΑΙ που πολύ περισσότερο δύναται να απολαμβάνει οίκτου από μέρους του διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας. Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για όλους μας και για όλους σας. Είμαστε ορκισμένοι εχθροί του συστήματος διαιώνισης του αδίκου.

Τίποτα δεν μας συγχωρούν και τίποτα δεν θέλουμε να μας συγχωρήσουν. Οι εθνικοί επαναστάτες δεν επιζητούν το έλεος των κρατιστών. Οι εθνικοί επαναστάτες δεν απολογούνται στους εγκληματίες του κράτους, της αστικής δημοκρατίας και της κάλπικης δικαιοσύνης.

Πολλές υπήρξαν οι φορές που ενδεχομένως ο καθείς από όλους σκέφτηκε ότι όλα γύρω του είναι μάταια σε έναν εξ ορισμού μάταιο κόσμο όπου κυβερνάει το αίσθημα επιβίωσης μέσα στην απέραντη κοινωνία ζούγκλα, ώστε να επιστρέψει υποτελής στην έννομη, κατ’ αυτούς, τάξη και να αποσυρθεί από τον πόλεμο που ξεκινήσαμε όλοι κάπου, κάποτε και κάπως, σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, στηριζόμενοι απολύτως και μόνον στην ακλόνητη πίστη μας για μια ελεύθερη πατρίδα.


Πολλές υπήρξαν οι φορές που ενδεχομένως ο καθείς από όλους λύγισε πρόσκαιρα κάτω από το τιτάνιο βάρος του αγώνα, μα πάνω απ’ όλα της ευθύνης απέναντι σε αγέννητους και νεκρούς και πιότερο απέναντι στους ζωντανούς. Πολλοί ήσαν εκείνοι που κοντοστάθηκαν συγκρουόμενοι με τον δειλό εαυτό τους και προτίμησαν το συμφέρον αντί της απόλυτης θυσίας και ακόμα περισσότεροι εκείνοι που εγκατέλειψαν τον αγώνα, αντιλαμβανόμενοι την βαρύτητα και την τραχύτητα του ριζοσπαστικού αγώνα. Θέλουμε τους αποφασισμένους, εκείνους που δεν κοιτάζουν πονηρά ξοπίσω τους. Θέλουμε εκείνους που έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό και το ημερολόγιο τους τη λέξη συμφέρον. Θέλουμε τους λίγους, τους ατρόμητους, όσους έχουν τη θέληση για θυσία στο βωμό της πατρίδας.

Αναλογιζόμενοι τις συνέπειες του εφήμερου αυτού κόσμου, τις απώλειες, τις κακές στιγμές και ζυγίζοντας τα με όσα απροσμέτρητα ζήσαμε στην περιπέτεια και στο μοναχικό για τους πολλούς ταξίδι, φλερτάρουμε με το να διαπράξουμε μιαν αδικία. Ποτέ μα ποτέ δεν δύνανται να ζυγιστούν τα πανανθρώπινα οράματα περί ελευθερίας, οι αγνές επιθυμίες για έναν κόσμο διαφορετικό, το δίκαιο ενός απελευθερωτικού εθνικού αγώνα, οι αγώνες αυτοί καθαυτοί, με τις γλυκόξινες και συνάμα εφήμερες απολαύσεις που προσφέρει ο κόσμος τους.

Χαμογελούμε ενώπιον του κινδύνου μιας “δίωξης”, διότι δεν ζητούμε να μας συγχωρέσουν, μήτε και να μας κατανοήσουν. Τα ανθρωπάκια με τις καμπούρες και τους τίτλους που επιβραβεύουν την υποταγή στο θηρίο δεν δύνανται να διώξουν αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν. Μια χαρά αποτυπωμένη στα πρόσωπά μας γνέφει, διότι το μίσος τους θα δικαιώσει σε βάθος χρόνου όλες τις πολιτικές θέσεις μας και πολύ περισσότερο τους ανιδιοτελείς αγώνες μας υπέρ αυτών.

Τα κατηγορητήρια, οι “βασανισμοί”, οι διώξεις, οι λασπολογίες, οι εκατόμβες σε γνώμες, οι νόμοι και τα χαρτόσημα αυτού του κόσμου δεν έχουν θέση στον δικό μας. Δεν αναγνωρίζουμε τις διαδικασίες τους.

Οι γήινοι νόμοι δεν διέπονται από την ηθική ενός ανώτερου και δικαιότερου κόσμου, ενός ανώτερου πολιτισμού για τον οποίο εμείς παλεύουμε. Ως εκ τούτου, δεν τους αναγνωρίζουμε επί του συνόλου. Η δικαστική εξουσία επί του συνόλου της αποτελείται από εκδικητικούς υπαλλήλους της εκτελεστικής εξουσίας και τίποτα άλλο πέραν αυτού.

Εμείς παράγουμε ηθική, γεννούμε ιδέες, δικαιώνουμε ιδέες, υπερασπιζόμαστε το δίκαιο αγωνιστών που θυσίασαν την ζωή τους στο όνομα των ιδεών και της πατρίδας. Τα ανθρωπάκια αυτά που σήμερα δικάζουν, στα μάτια μας φαντάζουν πολύ μικροί ώστε να μας κρίνουν.

Η ιστορία επιτάσσει ένα πράγμα: Να κοιτάζουμε και να πορευόμαστε μπροστά, διότι αυτό είναι το υπέρτατο καθήκον μας στην ιστορία. Εμπρός, λοιπόν, πάντοτε εμπρός! Σε μέρες χαλεπές, κανείς μας να μην λυγίσει… Αγώνας χωρίς οίκτο!


ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΜΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ! Ή ΕΜΕΊΣ Ή ΕΣΕΙΣ!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ