Η ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΙΑ 1912-1942 αποτελεί σταθμό στην εν γένει Ιστορία του ελληνικού Έθνους. Η Ελλάς ανέρχεται επανειλημμένα στο απόγειο της δυνάμεώς της, εγγίζει το απώτατο εθνικό όνειρο πέντε αιώνων για την εθνική ολοκλήρωση του ελληνισμού και ρίπτεται πάλι στα Τάρταρα της καταστροφής και της εθνικής καταισχύνης για να ξανασηκωθή. Κανένας άλλος Λαός, μικρός ή μεγάλος, δεν πέρασε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μιας μόνον γενεάς τόσες φάσεις μεγαλείου και καταπτώσεως όσες πέρασε ο ελληνισμός στα τριάντα αυτά χρόνια διά πυρός και σιδήρου.
Το 1912 αρχίζει η μεγαλειώδης πορεία προς την εθνική ολοκλήρωση. Απελευθερώνεται η Μακεδονία, προσαρτάται η Κρήτη, ελευθερώνεται η Ήπειρος, τίθεται υπό τον ελληνικό έλεγχο το Αιγαίο. Η Ελλάς διπλασιάζεται σε πληθυσμό και σε έκταση, ενώ πολλαπλασιάζεται η εθνική ισχύς της. Γίνεται Κράτος. Με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ο Εθνικός Διχασμός καταρρακώνει το Έθνος, κουρελιάζει το κύρος του Κράτους, ταπεινώνει το εθνικό αίσθημα με ωμές ξενικές επεμβάσεις. Και ανοίγει την Κερκόπορτα στην εισβολή των Βουλγάρων στην Ανατολική Μακεδονία. Ο βόρειος ελληνισμός σφαγιάζεται. Μετά το 1917 και το Κίνημα Εθνικής Αμύνης υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, η φορά των πραγμάτων αντιστρέφεται. Η Ελλάς, έστω και διχασμένη, μάχεται παρά το πλευρό της Αντάντ η οποία και κερδίζει τον Πόλεμο. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύεται.
Στο χρονικό αυτό σημείο, όταν σε όλα τα μέτωπα σημαίνει η σάλπιγγα της ανακωχής, ιδρύεται το Κ.Κ.Ε. (ως ΣΕΚΕ το Νοέμβριο του 1918). Είναι η στιγμή που δικαιώνεται η Ελλάς. Της κατακυρώνεται το μεγαλειώδες πράγματι γέρας της νίκης, που αποσπά στην τράπεζα των διεθνών διασκέψεων ο Ελευθέριος Βενιζέλος βάσει διεθνών συνθηκών.
Ήδη στις 27 Σεπτεμβρίου 1918 η Βουλγαρία, σύμμαχος των Κεντρικών Δυνάμεων και των Τούρκων, έχει υψώσει στο μακεδονικό μέτωπο τη λευκή σημαία της ανακωχής. Από την 4η Οκτωβρίου 1918 τα ελληνικά στρατεύματα ανακαταλαμβάνουν και απελευθερώνουν για δεύτερη φορά σε διάστημα έξι ετών την Ανατολική Μακεδονία. Στις 27 Νοεμβρίου 1919, με τη Συνθήκη του Νεϊγύ, η Βουλγαρία αποσύρεται υπέρ των νικηφόρων Συμμάχων από τη Δυτική Θράκη, στην οποία εισέρχεται ελευθερωτής ο ελληνικός Στρατός το Μάιο του 1920. Δύο μήνες αργότερα οι Μεραρχίες Ξάνθης και Σμύρνης προελαύνουν από δύο πλευρές και εισέρχονται στην Ανατολική Θράκη όπου συντρίβουν την τουρκική αντίσταση του Ταφέρ Ταγιάρ. Στα τέλη Ιουλίου 1920 η ελληνική σημαία κυματίζει στα πρόθυρα της Κωνσταντινουπόλεως, σε μέση απόσταση 30 μόλις χιλιομέτρων από την Αγια-Σοφιά. Προηγουμένως στις 2 Μαΐου 1919 ελληνικά στρατεύματα έχουν αποβιβασθή στη Σμύρνη και αναλαμβάνουν τον έλεγχο της Ιωνίας. Σε διάγγελμά του ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος καλεί τον ελληνισμό των μικρασιατικών παραλίων σε Θείαν Μυσταγωγίαν:
«Αποκαλυφθήτε και στήτε καλώς. Στήτε καλώς μετά φόβου Θεού, τα μέτωπα υψηλά, κλίνοντες μόνον τας ψυχάς σας προ των μεγάλων και ανεξερεύνητων βουλών του Θεού. Αδελφοί, το πλήρωμα του χρόνου επέστη. Οι πόθοι των αιώνων εκπληρούνται. Οι έκτακτοι χρόνοι ήγγισαν».
Στις 28 Ιουλίου 1920 υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών. Ιδρύεται «η Ελλάς των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με αυτή τη Συνθήκη στο χέρι, δέχεται τα δολοφονικά πυρά των αντιπάλων του. Η μεγάλη περιπέτεια του Έθνους προς το ύπατο μεγαλείο ή την έσχατη συμφορά αρχίζει. Εξαρτάται τι επιλέγει η πολιτική ηγεσία. Το κομμουνιστικό κόμμα (ΣΕΚΕ) επιλέγει εν ψυχρώ την συμφορά.
Υπάρχουν τουλάχιστον δώδεκα επίσημες αποφάσεις, προκηρύξεις προς τον Στρατό και διακηρύξεις με τις οποίες το Κ.Κ.Ε. (τότε ΣΕΚΕ) υπονομεύει το σύνολο της εθνικής εκστρατείας. Λοιδωρεί «το άπλωμα της Πατρίδας». Και καλεί το Λαό να πετάξει τα όπλα και να καταψηφίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920. Δεν αποδοκιμάζει καν τη δολοφονική απόπειρα κατά του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Ελλάδος.
Τα επίσημα κείμενα έχουν δημοσιευθή στην Αθήνα το 1974 από το Κ.Κ.Ε. μετά τη νομιμοποίησή του στο πεντάτομο έργο «Το Κ.Κ.Ε. Επίσημα κείμενα». Υπάρχουν επίσης δημοσιευμένα στις τότε εφημερίδες της εποχής «Εργατικός Αγών» και «Ριζοσπάστης», που φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Ουδείς τα αμφισβητεί.
Από τα κείμενα αυτά γίνονται εδώ αυτούσιες -- και με την τότε ορθογραφία τους -- παραπομπές.
Ευθύς μετά την ίδρυσή του (Νοέμβριος 1918) το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΣΕΚΕ) κυκλοφορεί στην Αθήνα την μπροσούρα «Αι αρχαί και το Πρόγραμμα» όπου στο κεφάλαιο «Πρόγραμμα σημερινών απαιτήσεων Α' Απαιτήσεις πολιτικαί» αναφέρει υπό στοιχείο 7 τα εξής:
7) Την μετατροπήν του ενεργού στρατού εις εθνοφρουράν και εκδημοκράτησίν της. Αποχήν κατ' αρχήν από κάθε πόλεμο. Αφοπλισμός όλων των κρατών και αναγκαστική διαιτησία διά πάσαν διαφοράν μεταξύ αυτών. Αναγνώρισις της εθνικής αμύνης κατόπιν αποφάσεως της διαιτητικής επιτροπής της Κοινωνίας των εθνών. Αποχή από κάθε συμμαχίαν που φέρει εις πόλεμον.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα υποστηρίζει αυτές τις θέσεις την εποχή ακριβώς που η Ελλάς, στηριζομένη στις Συμμαχίες της, προελαύνει με το Στρατό της και απελευθερώνει μετά την Ανατολική Μακεδονία, την Ιωνία, στη συνέχεια δε τη Δυτική και την Ανατολική Θράκη.
Τον Απρίλιο του 1920 συνέρχεται το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, που αποφασίζει την αποχώρηση από τη 2η Σοσιαλιστική Διεθνή και την ένταξη στην 3η Κομμουνιστική Διεθνή. Εντάσσεται ταυτόχρονα το Κομμουνιστικό Κόμμα στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία και, έτσι, συνδέει τις τύχες του ελληνικού Έθνους από τα συμφέροντα των Σλαύων της Βαλκανικής καθ' ον ακριβώς χρόνον η Ελλάς απωθεί τη Βουλγαρία από τη Δυτική Θράκη. Παράλληλα το Κομμουνιστικό Κόμμα, πραγματοποιώντας στροφή από τις θέσεις του 1ου Συνεδρίου του, τάσσεται εναντίον της Κοινωνίας των Εθνών. Η απόφαση έχει ως εξής:
Το Β' συνέδριον του Κόμματος έχον υπ' όψιν του την γνώμην του Εθνικού Συμβουλίου της 18ης Μαΐου περί μερικής αναθεωρήσεως του προγράμματος και την υπό του τμήματος Πειραιώς υποστηριζομένην πρότασιν περί ολικής αναστολής του προγράμματος και δεχόμενον:
1) Ότι η μετάβασις από του αστικού εις το σοσιαλιστικόν καθεστώς δεν δύναται να γίνη με καμμίαν μεταρρύθμισιν της μορφής του πολιτεύματος επί το δημοκρατικώτερον, αλλ' ότι μόνον διάμεσος σταθμός είναι η δικτατορία της εργατικής τάξεως μέχρις ότου δημιουργηθούν όλοι οι αναγκαίοι όροι διά την κατάργησιν των τάξεων.
2) Ότι εις το σημείον που έφθασε σήμερον η εξέλιξις της κοινωνίας, κάθε πόλεμος υπό οιονδήποτε πρόσχημα κηρυσσόμενος δεν ημπορεί να εξυπηρετεί ειμή μόνον την άμυναν των συμφερόντων της αστικής τάξεως.
3) Ότι η εργατική τάξις επ' ουδενί λόγω πρέπει να εμπιστεύεται την διεύθυνσιν της τύχης της εις αστικά κατασκευάσματα ως η περιβόητος Κοινωνία των εθνών.
4) Ότι το Κόμμα μας ανήκον εις την Βαλκανικήν κομμουνιστικήν ομοσπονδίαν και αποδεχόμενον τας αρχάς και την τακτικήν της γ' Διεθνούς οφείλει να προσαρμόση το πρόγραμμά του σύμφωνα με τας αρχάς και την τακτικήν αυτής.
Αποφασίζει:
α) Καταργεί εκ του προγράμματος όλα τα υπό του Εθνικού συμβουλίου της 18ης Μαΐου προτεινόμενα άρθρα τα οποία δεν συμβιβάζονται με τας ανωτέρω αρχάς (άρθρον περί αστικής δημοκρατίας, Κοινωνίας των εθνών και αμυντικού πολέμου).
Η 3η Κομμουνιστική Διεθνής διευθύνεται προσωπικά από τον Λένιν, που, επί κεφαλής των Μπολσεβίκων, έχει επικρατήσει στη Ρωσία. Και ο Λένιν έχει συμμαχήσει με τον Μουσταφά Κεμάλ, που ηγείται της τουρκικής αντιστάσεως εναντίον των Ελλήνων. Από δω και πέρα τα γεγονότα ακολουθούν τη «λογική» τους για τη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΣΕΚΕ). Μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου στο Παρίσι, την επομένη ακριβώς ημέρα που ο Πρωθυπουργός είχε υπογράψει τον τριπλασιασμό της Ελλάδος με τη Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου 1920 με το παλαιό ημερολόγιο) επακολουθούν αιματηρές ταραχές στην Αθήνα. Δολοφονείται ο Ίων Δραγούμης. Σε προκήρυξή της «Προς την εργατικήν και αγροτικήν τάξιν της χώρας» η Κ.Ε. του ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα) καλεί στις 8 Αυγούστου 1920 τον εργαζόμενο Λαό να κρατήση «θέσιν εξω απ' τον ανταγωνισμό των δύο αστικών φατριών, της Κωνσταντινικής και της Βενιζελικής». Και όταν, με αίτημα του Βενιζέλου, διαλύεται στις 10 Σεπτεμβρίου 1920 η Βουλή για να αναθεωρήσει το Σύνταγμα περιορίζοντας τις προνομίες του Βασιλέως (βασίλευε τότε ο Αλέξανδρος που θα πεθάνει σε λίγες μέρες) η Κ.Ε. του ΣΕΚΕ απευθύνει «προς τους εργάτας και χωρικούς της Ελλάδος» την προκήρυξη. «Η Ειρήνη που εορτάζουν οι αστοί και η Ειρήνη που θέλει ο Λαός» όπου αναφέρει:
«ΕΛΛΗΝΕΣ εργάται και χωρικοί. Σύντροφοι προλετάριοι! Η κυβερνώσα αστική τάξις επωφελείται της υπογραφής της ειρήνης με την Τουρκίαν για να παρασύρη τας εργαζομένας λαϊκάς μάζας εις σωβινιστικάς πατριωτικάς εορτάς. Η αστική τάξις της χώρας έχει συμφέρον και αυτήν τη φοράν, περισσότερον από κάθε άλλην, να εξαπατήση τον λαόν (...) κολακεύουσα το εθνικόν αυτών αίσθημα (...). Έχει ακόμη συμφέρον να εξαπάτηση διά μίαν ακόμη φοράν τον λαόν, διά να δικαιολογήση παν ό,τι εναντίον του ίδιου λαού διεπράχθη, διά να υποκλέψη την ψήφον του αύριον και να νομιμοποιήση την εγκληματικήν πολιτικήν, την οποία επί οκτώ χρόνια τώρα εφαρμόζει, την πολεμικήν πολιτικήν, την οποίαν εν ονόματι δήθεν της εθνικής απελευθερώσεως οργάνωσε, την πολιτικήν της τρομοκρατίας και δικτατορίας την οποίαν εν ονόματι δήθεν των εθνικών ζητημάτων εφήρμοσεν (....) το Σοσιαλιστικόν εργατικόν κόμμα, το οποίον προείδε τον παγκόσμιον πόλεμον και εχαρακτήρισεν αυτόν αντάξιον των ιμπεριαλιστικών και ληστρικών του σκοπών, δεν ηπατήθη, ούτε ως προς την ειρήνην, η οποία ηδύνατο να προκύψη δι όλας τας χώρας και δι όλους τους λαούς, ούτε ειδικώς διά την ειρήνην, η οποία θα προέκυπτε διά τον λαόν της Ελλάδος.
Πράγματι αι συνθήκαι τας οποίας συνήψαν οι ιμπεριαλισταί της Ευρώπης εις Βερσαλλίας, το Νεϊγύ και την Σεβρ, ουδέν άλλο αποτελούν ή την επίσημον σφράγισιν της απάτης και της εκμεταλλεύσεως των λαών τους οποίους παρέσυραν εις τον πόλεμον. (...).
Έλληνες εργάτες και χωρικοί και όλοι οι βιοπαλαισταί!
Η χώρα μας εξήλθεν από τον πόλεμον εθνικώς υποδουλωμένη και οικονομικώς κατεστραμμένη. Εθνικώς υποδουλωμένη εις τας μεγάλας αστικάς δυνάμεις της Δύσεως αι οποίαι την εμεγάλωσαν διά να την χρησιμοποιούν στρατιωτικούς όπου τα συμφέροντά των κινδυνεύουν. Οικονομικώς βεβαρυμένη με δυσβάστακτα χρέη, τα οποία ο εργαζόμενος ελληνικός λαός θα κληθή να πληρώση. (...)
Η ειρήνη την οποίαν πανηγυρίζουν, είναι εκείνη που καθιερώνει την ιδικήν μας δυστυχίαν και την ιδικήν των κυριαρχίαν. Είναι ειρήνη μεταξύ των αστικών τάξεων των κυρίων μας, εναντίον των εργαζομένων τάξεων των δούλων. Η πατρίς, της οποίας ιδιοποιούνται το όνομα, η πατρίς των, για την οποίαν μας έστειλαν να πολεμήσουμε, δεν είναι παρά η γεωγραφική εκείνη εκτασις επί της οποίας απλώνεται η εκμετάλλευσίς των. Το μεγάλωμά της διά το οποίον πανηγυρίζουν είναι η επέκτασις των ορίων της εκμεταλλεύσεώς των και της προσοδοφόρου τοποθετήσεως των κεφαλαίων των».
Η προκήρυξη κατέληγε:
«Κάτω οι πόλεμοι και η αλληλοσφαγή των λαών! Κάτω η επιστράτευσις και κάθε άλλος εκβιασμός τον λαού διά νέους πολέμους!
Ζήτω η ειρήνη μεταξύ όλων των λαών της Ανατολής και όλου του κόσμου! Αθήναι τη 10η Σεπτεμβρίου 1920.
Η Κεντρική Επιτροπή»
Τα σχόλια περιττεύουν. Η Συνθήκη των Σεβρών τριπλασίαζε την Ελλάδα. Η Συνθήκη του Νεϊγύ απελευθέρωνε από τους Βουλγάρους τη Δυτική Θράκη και από τους Τούρκους την Ανατολική Θράκη.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1920 με προκήρυξή της στο «Ριζοσπάστη» η Εκλογική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος καλούσε για την Κυριακή σε συγκέντρωση στην πλατεία του Δημοτικού Θεάτρου «όλους τους εργάτας, επαγγελματίας και βιοπαλαιστάς Αθηνών - Πειραιώς» προκειμένου:
«...να συνενώσουν την φωνή τους, να διακηρύξουν την θέλησί τους, να διατρανώσουν την απόφασί τους για τον μεγάλον Απελευθερωτικόν αγώνα εναντίον της Τυραννίας, εναντίον της Εκμεταλλεύσεως, εναντίον όλων των Πολέμων...».
Και προσέθετε:
«...όσοι εβαρεθήκατε πλέον να σέρνεσθε κάθε λίγο στους άτιμους πολέμους και στις αδελφοκτόνες αιματοχυσίες, ελάτε στη μεγάλη διαδήλωσί μας».
Παρόμοιες αποφάσεις, προκηρύξεις και διακηρύξεις εναντίον της Μικρασιατικής Εκστρατείας εκδίδει το ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα) μέχρι και τη Μικρασιατική Καταστροφή τον Αύγουστο του 1922. Στις μοιραίες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 σαρώθηκε κυριολεκτικά το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Ο Ελ. Βενιζέλος δεν εξελέγη ούτε καν βουλευτής. Στις 29 Νοεμβρίου 1920 δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Εργατικός Αγών», όργανο του ΣΕΚΕ, η προκήρυξη «Οι κομμουνισταί στρατιώται του Μετώπου προς όλους τους στρατιώτας της Ελλάδος». Την υπογράφει «Το Εκτελεστικόν Συμβούλιο των σοβιέτ των στρατιωτών της Ελλάδος».
Γράφει:
«Και τώρα που ερρίξαμεν τον Βενιζέλο, έπαψε τάχα να μας φοβερίζη το φάντασμα του πολέμου; Θάναι ολέθρια πλάνη να το πιστέψουμε. Όχι! Ο πόλεμος θα εξακολουθή να ρουφάη το αίμα και κάθε ζωτική δύναμη του Λαού, εν όσω θα υπάρχη αστικό κράτος που δεν είναι παρά η χτηνοδέστερη εκδήλωση της οικονομικής κυριαρχίας τον δυνατού επάνω στους αδυνάτους, η οργανωμένη βία μιας ληστρικής τάξεως της πλουτοκρατίας».
Νέα προκήρυξη δημοσιεύεται την Πρωτοχρονιά του 1922, άλλη στο «Ριζοσπάστη» της 22 Φεβρουαρίου 1922. Τρίτη στις 23 Μαρτίου 1922, επίσης στο «Ριζοσπάστη». Τέταρτη στις 12 Απριλίου 1922 στο «Ριζοσπάστη» για την Πρωτομαγιά αποδοκιμάζει «την αισχροκέρδειαν, τον πόλεμον, την επιστράτευση» και καταλήγει, ενώ κρίνονταν για πάντα η τύχη του ελληνισμού, ως έξης:
«Ζήτω η σοβιετική Ρωσία! Ζήτω οι Έλληνες εργάτες! Ζήτω το διεθνές προλεταριάτον! Κάτω οι πόλεμοι! Κάτω οι φόροι! Ζήτω η ειρήνη!»
Την υπογράφει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα). Στις 28 Αυγούστου 1922 έχει συντελεσθή η Μικρασιατική Καταστροφή και το ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα) στέλνει τηλεγραφήματα προς τη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, προς την 3η Κομμουνιστική Διεθνή στη Μόσχα και προς την Κ.Ε. του Γ.Κ.Κ. και την εφημερίδα «Ουμανιτέ» ζητώντας να προστατευθούν μόνον «οι αγροτικοί και εργατικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας» -- όχι οι αστοί της φλεγόμενης Σμύρνης και των μεγάλων ποντιακών μητροπόλεων -- που δεν είναι θύματα της τουρκικής θηριωδίας αλλά θύματα «της εγκληματικής πολιτικής των αστικών Ελληνικών Κυβερνήσεων και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών». Το διάβημα είναι κοινό με τη ΓΣΕΕ που ήταν τότε όργανο του ΣΕΚΕ και αναφέρει, μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«... αλλ' η κυβέρνησις Γούναρη όχι μόνον δεν ηθέλησε να δόση προσοχήν εις τας υποδείξεις ταύτας, αλλά και επανειλημμένας απ' ευθείας προτάσεις των Σοβιέτ συστηματικώς απέκρουσε, διά να φανή ευχάριστος προς τους Γάλλους ιμπεριαλιστάς.
Ήδη η διοίκησις του κόμματος, κατόπιν της δημιουργηθείσης εξ υπαιτιότητος της κυβερνήσεως καταστάσεως, εθεώρησε καθήκον της να απευθυνθή απ' ευθείας τόσον προς τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, όσον και προς την Σοβιετικήν Ρωσίαν διά της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, όπως ζητήση την επέμβασίν των υπέρ των θυμάτων της παράφρονος πολιτικής των Ελληνικών Κυβερνήσεων.
Ούτω χτες συνέταξε τα κάτωθι τηλεγραφήματα αξιώσασα από τον υπουργόν των Εξωτερικών να επιτραπή η ελευθέρα αποστολή των:
Βασίλειον Κολάρωφ, δικηγόρον, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας.
Συντικάλεμ Ντόμ. Σόφιαν
Εν ονόματι των εργατών και χωρικών της Ελλάδος επιστρατευμένων και μη, σας παρακαλούμεν να μεταβιβάσητε τηλεγραφικώς προς το Γραφείον της εν Μόσχα Κομμονιστικής Διεθνούς την αίτησίν μας ην παρακαλούμεν να υποστηρίξητε με όλον το κύρος της Βαλκανικής Κομμουνιστικής μας Ομοσπονδίας ης είσθε γραμματεύς, όπως επέμβη αύτη παρά τη Ρωσική Σοβιετική Κυβερνήσει, ίνα αύτη, ισχυρός παράγων εν Ανατολή και μόνη εγγύησις των καταπιεζομένων λαών, λάβη υπό την προστασίαν της τους πάσχοντας εργατικούς και αγροτικούς ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, θύματα της εγκληματικής πολιτικής των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και εκτεθειμένους σήμερον εις τον κίνδυνον της εκδικήσεως του νικητού, ως επίσης ενδιαφερθή και περί της τύχης των αιχμαλώτων μας εργατών και χωρικών των εις χείρας του Κεμαλικού στρατού. Αναμένομεν την απάντησιν της Διεθνούς.
Γραμματεύς Κομμουνιστικού Κόμματος
Ι. Κορδάτος»
Τρεις μήνες νωρίτερα στις 22 Μαΐου 1922 δημοσιεύονταν στο «Ριζοσπάστη» το Μανιφέστο της Κ.Ε. του ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα) που υπέγραφε ο Γραμματεύς της Ι. Κ. Κορδάτος (ο γνωστός ιστορικός της κομμουνιστικής αριστεράς) και ανέφερε:
...απευθυνόμεθα δε κατά δεύτερον λόγον εις τον εργαζόμενον ελληνικόν λαόν αποκαλύπτοντες με την γλώσσαν της αληθείας αυτήν την αιτίαν των σημερινών συμφορών του. Και ιδού αυτή. Η αθλία από πάσης απόψεως κατάστασίς του είναι:
Η εκστρατεία μας εις την Μικρασίαν· ο πόλεμος. Η εκστρατεία την οποίαν εμείς και μόνοι εμείς εξ όλων των άλλων κομμάτων καταδικάσαμεν από την πρώτην στιγμήν συρθέντες μέχρις των στρατοδικείων από τον κ. Βενιζέλον και την οποίαν έκτοτε και μέχρι σήμερον, δηλαδή επί των ημερών της μετανοεμβριανής πολιτικής φαυλοκρατίας, δεν επαύσαμεν να καταδικάζωμεν ως καταστρεπτικήν και ολεθρίαν διά την χώραν ως ξένα συμφέροντα εξυπηρετούσα. (...)
Να η αιωνία πληγή σου: η εκστρατεία της Μικρασίας. Να η ρίζα του κακού: ο μικρασιατικός αγών. Να η αιτία των φόρων, του απαίσιου δανείου, των υλικών και ηθικών συμφορών σου: η διαιώνισις της μικρασιατικής περιπέτειας. Το κράτος-κυβέρνησις χρειάζεται καθημερινώς 3 εκατομμύρια διά την εκστρατείαν αυτήν.
Από που θα βγουν τα εκατομμύρια αυτά; Από τη ράχη σου, δυστυχισμένε λαέ. Εάν δεν παύση η μικρασιατική πληγή κάθε εξάμηνο το κράτος θα χρειάζεται εκατομμύρια, πολλά εκατομμύρια...».
Έτσι αγωνίζονταν το Κομμουνιστικό Κόμμα να «γλιτώσει» τον ελληνικό λαό από τα «πολλά εκατομμύρια» των πολεμικών εθνικών δαπανών. Και επήλθε η συμφορά. Ένα εκατομμύριο άστεγοι πρόσφυγες από τις Χαμένες Πατρίδες της Ανατολής στην Ελλάδα, εκατομμύρια χρυσών λιρών περιουσίες στις φλόγες ή στα χέρια των Τούρκων, μυριάδες Έλληνες σφαγιασμένοι και ένα πελώριο οικονομικό βάρος στους ώμους του κατεστραμμένου ελληνικού κράτους για την αποκατάσταση των προσφύγων. Αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε πετύχει πια να βρει πολιτική πελατεία. Είχε τις λαϊκές μάζες των εξαθλιωμένων αδερφών μας, που για την εξαθλίωσή τους έκανε το παν υπονομεύοντας την πολεμική προσπάθεια της Ελλάδος.
Ενάμισυ χρόνο αργότερα, εν όψει των εκλογών που προκήρυξε η Στρατιωτική Επανάσταση του Ν. Πλαστήρα, το Κ.Κ.Ε. απευθύνεται προς τους πρόσφυγες:
«Πρόσφυγες!
Δεν θα έλθετε μόνον στην αγκαλιά της εργατικής τάξεως, η οποία μόνη μπορεί να νοιώση τον πόνο σας και ν' ανακουφισθή αληθινά για την ανακούφισή σας, αλλά και θα παλαίψετε συγχρόνως μαζί μ' αυτήνε στο πλευρό της ενάντια στον κοινό εχθρό -- την κεφαλαιοκρατία -- όταν θα σηκωθή για να γκρεμίση το καθεστώς αυτό της ιμπεριαλιστικής αχορτασιάς και του παράφρονος εθνικισμού ο όποιος σας οδήγησε στη σημερινή σας κατάντια».
Και περιγράφει ως εξής την κατάσταση, στην οποία αυτό «βοήθησε» να περιέλθουν με την υπονόμευση της Μικρασιατικής Εκστρατείας:
«Αδέλφια πρόσφυγες!
Πεινασμένοι και μεις, κάτω στα υπόγεια, άρρωστοι και γυμνοί, στενάζοντας κάτω από τη σκληρή και απάνθρωπη εκμετάλλευση της ντόπιας πλουτοκρατίας, εμείς οι εργάτες και αγρότες της Ελλάδος, νοιώθουμε πολύ καλά πως κ' εσείς στενάζετε κάτω από την πίεση και την εκμετάλλευση της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας, ξεσπίτωτοι, δίχως γης, δίχως εργαλεία, δίχως γιατρούς και γιατρικά πεταμένοι σαν πρόβατα στους διάφορους σταθμούς, στους σακάτικους κάμπους της Μακεδονίας, στις διάφορες πόλεις της Ελλάδος δίχως δουλειά, δίχως τίποτα».
Στο μεταξύ η στρατιωτική κατάσταση είναι κρισιμώτατη. Απέναντι στην Τουρκία, στη Θράκη, έχει παραταχθή η Στρατιά του Έβρου, έτοιμη να εφορμήση πάλι, αν δεν υπογραφή η Συνθήκη της Λωζάννης που διαπραγματεύεται ο Ελ. Βενιζέλος με τον Ισμέτ πασά Ίνονου.
Το Κ.Κ.Ε. (αυτόν τον τίτλο αρχίζει να χρησιμοποιή, ως ότου τον επισημοποιήση οριστικά) στο εκλογικό πρόγραμμά του απαιτεί:
«Κατάργηση της στρατιωτικής θητείας και εξοπλισμός του εργαζόμενου λαού για την υπεράσπισή του από εσωτερικάς ανατροπάς και εξωτερικάς επιθέσεις».
Ο τυχοδιωκτικός ιμπεριαλισμός της φασιστικής Ιταλίας κτυπάει την Ελλάδα. Ο ιταλικός στόλος βομβαρδίζει την Κέρκυρα, όπου στο φρούριό της σκοτώνονται πολλοί άμαχοι πρόσφυγες συν γυναιξί και τέκνοις. Αλλά το Κ.Κ.Ε. επιμένει στην κατάργηση της στρατιωτικής θητείας!
Και οι «καημένοι αδερφοί» πρόσφυγες; Αυτοί είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας όταν δεν ψηφίζουν Κ.Κ.Ε. Ιδού πώς τους χαρακτηρίζει η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στην προκήρυξή της «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος και τα αποτελέσματα των εκλογών»:
«Σύντροφοι,
Την προχθεσινή νύχτα (16 του Δεκεμβρίου 1923) ετελείωσαν αι υπό της Επαναστάσεως του Συνταγματάρχου Πλαστήρα προκηρυχθείσαι εκλογαί και εξ αυτής προήλθον 400 περίπου συνωμόται, οι οποίοι εντός ολίγων ημερών, χωρίς να τους έχετε εξουσιοδοτημένους, θα κανονίζουν την τύχην σας ως και μέχρι τώρα.
Μολονότι δεν τους εψήφισαν οι εργάται, οι χωρικοί, οι βιοπαλαισταί, οι έφεδροι και τα θύματα των πολέμων αυτοί εξελέγησαν.
Εξελέγησαν υπό των προσφύγων, των γυναικών των προσφύγων, των παιδιών των προσφύγων, των χαφιέδων, των αργομίσθων».
Η αγωνία και ο αγώνας του Κ.Κ.Ε. εναντίον του πολέμου πηγάζει, όπως προκύπτει από όλες τις αποφάσεις του, από το φόβο ότι ο πόλεμος θα στραφή εναντίον της «προλεταριακής πατρίδας», δηλαδή της Ρωσίας, ή τουλάχιστον θα βλάψη ζωτικά κρατικά συμφέροντα της Ρωσίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (όπως από το 1924 θα μετονομασθή και επίσημα το ΣΕΚΕ) δε διστάζει ποτέ να ομολογή αυτήν την αιτία της αντιπολεμικής εκστρατείας του, όπως δε διστάζει επίσης και να δηλώνη ότι οι αποφάσεις του υπαγορεύονται κατ' ευθείαν από την 3η Κομμουνιστική Διεθνή, που εδρεύει στη Μόσχα, και από την Κομμουνιστική Ομοσπονδία των Βαλκανίων, που εδρεύει στη Σόφια.
Οι σχετικές αποφάσεις του Κ.Κ.Ε. που υπονομεύουν κάθε εθνική άμυνα και στρατιωτική ετοιμότητα της Ελλάδος -- ακόμη και σε εθνικά κρισιμώτατες περιόδους -- είναι πάρα πολλές και εκτείνονται ως τον Απρίλιο του 1941. Καλύπτουν όλες τις περιόδους της ελληνικής πολιτικής ζωής ανεξάρτητα από την όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Φυσικά είναι αδύνατον να απαριθμηθούν όλες οι αποφάσεις -- για μόνο το λόγο ότι θα αποτελούσαν ένα ογκώδη τόμο. Η ηγεσία αλλάζει συχνά στο Κ.Κ.Ε. μέσα σε βαθειά εσωκομματική κρίση και σε ανηλεή πόλεμο εσωκομματικών φατριών. Ο στόχος όμως του Κ.Κ.Ε. παραμένει σταθερός: υπονόμευση της εθνικής άμυνας. Στις 25 Ιανουαρίου 1925, σε προκήρυξη της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. για την πρώτη επέτειο του θανάτου του Λένιν το Κ.Κ.Ε. προχωράει βαθύτερα. Για πρώτη φορά κηρύσσει τον εμφύλιο πόλεμο ως λενινιστικό δόγμα που πρέπει να εφαρμοσθή και στην Ελλάδα. Μετά 18 χρόνια, από το 1943 μέχρι το 1949, το Κ.Κ.Ε. θα εφήρμοζε στην πράξη αυτό το δόγμα: τον εμφύλιο πόλεμο. Διεκήρυξε την 25.1.1925 το Κ.Κ.Ε.:
«Ο Λένιν κήρυξε και εφήρμοσε στην πράξη τον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στο ιμπεριαλιστικό μακελειό, όπου έσερναν τους εργάτες και χωρικούς οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Γι' αυτό δεν επιτρέπει η κυβέρνηση των σπαθοφόρων να προφέρεται το όνομα του Λένιν από τα χείλη των εργατών. Διότι ετοιμάζεται πυρετωδώς για νέον ιμπεριαλιστικό πόλεμο (...).
»Ο Λένιν εκήρυξε κι επραγματοποίησε στην πράξη το σύνθημα της διαλύσεως του αστικού στρατού που είναι όργανον καταπιέσεως του λαού στα χέρια της πλουτοκρατίας και το σύνθημα του εξοπλισμού των εργατοαγροτικών μαζών για την υπεράσπιση των ελευθεριών τους εναντίον ντόπιων και ξένων καπιταλιστικών επιδρομών. Γι' αυτό η κυβέρνηση με λύσσα χτυπάει το ελληνικό κόμμα του Λένιν (...).
»Διότι η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου είναι τυφλό όργανο στα χέρια των ιμπεριαλιστών και διότι ανήκει κι αυτή στο ενιαίο αντιμπολσεβικικό μέτωπο (...) και διότι ετοιμάζεται και αυτή (...) να στείλει και πάλι τα παιδιά του λαού μας σε νέες Ουκρανίες, μόλις αυτό διαταχθή από τις τράπεζες του Λονδίνου και του Παρισιού».
Η κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου, ενός από τους πατέρες της Δημοκρατίας, αποκαλείται «κυβέρνηση σπαθοφόρων» κ.λπ. Και θα μπορούσε, βέβαια, να υποστηριχθή ότι η αντίδραση του Κ.Κ.Ε. προέρχονταν από το γεγονός ότι ήταν σχετικά νωπή η μνήμη της ελληνικής εκστρατείας στην Ουκρανία εναντίον των Μπολσεβίκων -- με τον Νικόλαο Πλαστήρα. Αλλά το θέμα δεν βρίσκεται στην ατυχή εκείνη εκστρατεία. Βρίσκεται στα συμφέροντα της Ρωσίας γενικότερα.
Η Ρωσία, παρά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, που φυσικά κήρυτταν τον αθεϊσμό, δεν έπαυε να ακολουθεί υπό κομμουνιστικό καθεστώς τη μεγάλη εξωτερική πολιτική του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης. Γι' αυτό διεκδικούσε κυρίαρχο ρόλο στην Ανατολή και στα Βαλκάνια ως «ομόδοξον Γένος». Χρησιμοποιούσε την Ορθοδοξία και επεδίωκε, γι' αυτό, την καταστροφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ώστε να αναλάβη το ρόλο του το Πατριαρχείο της Μόσχας από τη «Γ' Ρώμη» (τη Μόσχα)
.
Τον Ιανουάριο του 1925, παρά τη συνθήκη της Λωζάννης, οι Τούρκοι απήλασαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δημιουργήθηκε σάλος και η Ελλάς κινητοποιήθηκε για να επιβάλη το σεβασμό των δικαιωμάτων της. Το Κ.Κ.Ε. αντέδρασε λυσσαλέα.
Την 1η Φεβρουαρίου 1925 δημοσιεύεται κοινή «Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών (ΟΚΝΕ), της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (ΓΣΕΕ) και της Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών. «Εξ αφορμής της ανταλλαγής του πατριάρχου και της δημιουργηθείσης καταστάσεως», που τονίζει:
«...η ελληνική πλουτοκρατία, τα αστικά κόμματα (βενιζελοδημοκρατικοί, βασιλόφρονες) της χώρας μας (...) αν στη Λωζάννη υπεστήριζαν την παραμονή των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως το έκαμαν μόνον και μόνον για να επιτύχουν την παραμονή του ελληνικού πατριαρχείου, κέντρου εξυπηρετικού των εθνικιστικών πλουτοκρατικών σχεδίων τους.
...Ο θόρυβος που δημιουργείται (...) φανερώνει ξεκάθαρα ότι για τους κυβερνώντας την χώρα μας πλουτοκράτες το οικουμενικό πατριαρχείο δεν έπαυσε να είναι κέντρο εθνικιστικής δράσεως και προπαγάνδας, ίδρυμα προορισμένο να εξυπηρετήση την τόσο πανηγυρικώς αποδοκιμασθείσαν πολιτικήν των κατακτήσεων.
...Η προσπάθεια αυτή πρέπει να συναντήση την πιο λυσσώδη αντίσταση εκ μέρους των εργατών, των χωρικών, των νέων εργατοαγροτών και όλων των παλαιών πολεμιστών. Τον στρατόν υπέρ του οποίου ζητωκραυγάζουν ας τον αποτελέσουν μόνοι τους.
...Τα παιδιά του λαού που βρίσκονται στο στρατό πρέπει να νιώσουν σε τι είδους περιπέτειες μας σέρνουν πάλι οι άνθρωποι της «μαύρης νύχτας» από κοινού με τους Εβραίους τραπεζίτες του Λονδίνου και του Παρισιού. Τα συμφέροντα του λαού είναι ανώτερα από κάθε ανταλλαγή Πατριάρχη ή Μητροπολίτη».
Δυο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1927, η Επιτροπή Αγκίτ-Προπ του Κ.Κ.Ε. (Αγκιτάτσιας και προπαγάνδας) καθορίζοντας τις θέσεις του Κόμματος για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς θέτει ως σύνθημα των Ελλήνων εργαζομένων.
«...Για το λόγο αυτό η Μ. Βρεταννία αναλαμβάνει σήμερα την πρωτοβουλία της σταυροφορίας τόσο εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας όσο και εναντίον της επαναστημένης Κίνας.
Απέναντι της κατάστασης αυτής είναι σαφή τα καθήκοντα του διεθνούς προλεταριάτου:
Αγώνας εναντίον του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Προστασία της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών εναντίον πάσης επιθετικής ενέργειας του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Προστασία της κινεζικής επανάστασης και των εξεγέρσεων των αποικιακών λαών».
Με την απόφασή της της 29 Μαΐου 1927 η Κομμουνιστική Διεθνής από τη Μόσχα καλεί όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα να υπερασπισθούν τη Σ. Ένωση από την (υποτιθέμενη) απειλή των ιμπεριαλιστών. Η απόφαση της Κ.Δ. δημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη» στις 11-12 Αύγουστου 1927. Και δέκα μέρες αργότερα δημοσιεύεται η «Απόφαση πάνω στον κίνδυνο του πολέμου», που εκδίδει η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., που, αφού στο προοίμιο τονίζει ότι «υιοθετεί εξ ολοκλήρου» την παραπάνω απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρει:
«Στον κατ' εξοχήν ιμπεριαλιστικό και αντεπαναστατικό πόλεμο, τον οποίο οι δυνάμεις της αντιδράσεως προπαρασκευάζουν πυρετωδώς κάτω από την ηγεσία του αγγλικού ιμπεριαλισμού κατά της Σοβιετικής Ένωσης, η χώρα μας δε μπορεί να μείνει αμέτοχη. Είναι τόση η υποδούλωση της ελληνικής μπουρζουαζίας στο βρεταννικό ιμπεριαλισμό.
»...Η μπουρζουαζία της χώρας μας ετοιμάζεται πυρετωδώς για τον καινούργιο πόλεμο.
»...Το Κόμμα μας, κοντά στο σύνθημα της καταστροφής του τακτικού στρατού της μπουρζουαζίας, πρέπει να ρίξει το σύνθημα της γενικής πολιτοφυλακής».
Και τον Οκτώβριο του 1927 με τις «Θέσεις για τη 10η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης» το Κ.Κ.Ε. ρίχνει το σύνθημα:
«... Η ελληνική μπουρζουαζία, όπως και οι μπουρζουαζίες των βαλκανικών κρατών, είναι έτοιμες να κινητοποιήσουν τους εργάτες και χωρικούς της χώρας των, γιατί είναι δεμένες στο γενικό αντισοβιετικό μπλοκ που έχει σκοπό του την εξόντωση του πρώτου προλεταριακού κράτους στον κόσμο.
»8. Οι εργαζόμενες μάζες της Ελλάδος δεν θα γίνουν όμως ξανά τα όργανα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Δεν θα χτυπήσουν την πατρίδα τους, που είναι φρούριο κατά του ιμπεριαλισμού, πούναι η μεγαλύτερη κατάχτησή τους, η μεγαλύτερη ίσαμε σήμερα νίκη τους.
»Οι εργάτες και πτωχοί χωρικοί της Ελλάδος δεν θα χτυπήσουν τη Σοβιετική Ένωση, μσ θα την υπερασπιστούνε κατά του διεθνούς ιμπεριαλισμού· θα πολεμήσουνε στο πλευρό της εναντίον της αστικής τάξης όλου του κόσμου και της ελληνικής πρώτ' απ' όλα».
Ένα χρόνο αργότερα, το Νοέμβριο του 1928, λαοπρόβλητος Πρωθυπουργός είναι πάλι ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το Κ.Κ.Ε. όμως εντείνει την εκστρατεία του στο ίδιο πάντα μοτίβο. Σε προκήρυξη του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. στους εργάτες κ.λπ. «στους φαντάρους και τους ναύτες» αναφέρονται τα εξής χαρακτηριστικά:
« Η βαλκανική μπουρζουαζία και ειδικά η ελληνική, προετοιμάζονται για την ιμπεριαλιστική ληστρική εκστρατεία κατά της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ο πράκτωρ του αγγλικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού, ο αρχηγός της φιλελευθέρας μπουρζουαζίας, ο λακές του Χάμπρο-Σέλιγκμαν, ο οργανωτής της ουκρανικής εκστρατείας κατά των Σοβιέτ και των μικρασιατικών τυχοδιωκτικών πολεμικών επιχειρήσεων, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, ετοιμάζουν πολέμους, ετοιμάζουν τον πόλεμο κατά της προλεταριακής μας πατρίδας».
Το Μάιο του 1932 πραγματοποιήθηκαν στη Μακεδονία τα πρώτα μεγάλα πολεμικά γυμνάσια σε πανεθνική κλίμακα με τη συμμετοχή των Α' και Β' Σωμάτων Στρατού, της πολεμικής αεροπορίας και του στόλου. Το Κ.Κ.Ε. κάλεσε το Λαό και τους στρατιώτες, ναύτες και αεροπόρους να «ξεχαρβαλώσουν» τα γυμνάσια γιατί, τάχα, στρέφονταν κατά της Σ. Ενώσεως! Το πιθανότερο είναι ό,τι η αντίδραση του Κ.Κ.Ε. προέρχονταν από το φόβο του μήπως η Ελλάς μπορέσει να υπερασπισθή την ελληνική Μακεδονία και Θράκη, που το Κ.Κ.Ε. είχε εκχωρήσει με επίσημες αποφάσεις του στους Σλάβους της Βαλκανικής. Στην απόφασή του μάλιστα το Κ.Κ.Ε. τάσσονταν ενεργά εναντίον της αναδιοργανώσεως των ελληνικών σιδηροδρόμων γιατί, καθώς τόνιζε, αυτό σήμαινε καλύτερη στρατιωτική προπαρασκευή της χώρας εναντίον της «προλεταριακής πατρίδας»! Στις 5 Μαΐου 1932, μια βδομάδα πριν από την έναρξη των στρατιωτικών γυμνασίων, το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. δημοσίευε τις ακόλουθες θέσεις:
«Αν σ' αυτά προσθέσουμε και το γεγονός της αναδιοργάνωσης των ελληνικών σιδηροδρόμων που έθεσε ως όρο η Κοινωνία των Εθνών στο Βενιζέλο, τότε θα πρέπει να βγει το συμπέρασμα πόσο άμεσος είναι ο κίνδυνος της αντισοβιετικής επέμβασης, στην οποία θα συμμετέχει ενεργά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός.
2. Ο ελληνικός όπως και ο διεθνής ιμπεριαλισμός προσανατολίζεται σήμερα προς τον πόλεμο και κυρίως στην αντισοβιετική επέμβαση, ολοένα και πιο πολύ ζητώντας διέξοδο από την κρίση. Σήμερα δε μπορούμε να μιλάμε για κίνδυνο πολέμου, αλλά για πόλεμο που άρχισε ήδη».
Και το Πολιτικό Γραφείο της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. αφού έθετε μια σειρά καθήκοντα για την εξέγερση λαού και στρατού εναντίον των γυμνασίων κατέληγε:
«Με τη μαζική επαναστατική κινητοποίηση και την δράση των εκμεταλλευομένων μέσα κι έξω απ' το στρατό, που για άμεσο αντικειμενικό της σκοπό θα πρέπει να έχει το ξεχαρβάλωμα της πολεμικοστρατιωτικής αυτής επίδειξης του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κυρίως και πρώτιστα στρέφεται ενάντια στην προλεταριακή μας πατρίδα, τη Σοβιετική Ρωσσία, πρέπει να διαδηλώσουμε τη θέληση των εκμεταλλευομένων να ανατινάξουν όλους τους πολιτικούς και αντισοβιετικούς σκοπούς του Βενιζέλου-Πολέμου και της τάξης των εκμεταλλευτών, που βοηθιέται απ' όλα τα συνειδητά όργανά της μέσα στις μάζες».
Όσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι σε βάρος της Ελλάδος, τόσο σκληρότερα το Κ.Κ.Ε. μάχεται για την υπονόμευση της εθνικής άμυνας στις Ένοπλες Δυνάμεις και για την καταστροφή της βασικής κρατικής υποδομής (πολεμικά εργοστάσια, παραλαβή πολεμικού υλικού, σιδηροδρομικό δίκτυο κ.λπ.) Τον Ιούλιο του 1933 ο Χίτλερ είχε ανέλθει στην εξουσία και με γοργά βήματα προετοίμαζε τον πόλεμο εναντίον των δημοκρατικών χωρών. Σχηματίζονταν ο Άξονας μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας. Η ελληνική κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη, με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων κομμάτων, υπογράφει σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας με την Τουρκία. Το Κ.Κ.Ε. αντιτίθεται στην ελληνοτουρκική προσέγγιση, ενώ μέχρι τώρα αντιτίθετο στην ελληνοτουρκική ένταση και ζητούσε ειρήνη! Ετοιμάζει για την 1η Αυγούστου την «αντιπολεμική μέρα» (κάτι ανάλογο με τις πορείες «ειρήνης») και στις 18 Ιουλίου 1933 διακηρύσσει:
«Η κυβέρνηση του Τσαλδάρη, με την έγκριση των αστικών κομμάτων, έκλεισε πολεμική συμφωνία με την Τουρκία για να μπορέσει καλύτερα να ικανοποιήσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στα Βαλκάνια.
»...Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός παράλληλα προετοιμάζεται για μια καινούργια ουκρανική εκστρατεία. Ο αρχηγός των αγροτοφασιστών Σοφιανόπουλος μίλησε ανοιχτά για την ανάγκη της επέκτασης στα παράλια της Σοβιετικής Ένωσης».
Ως γνωστόν ο «αρχηγός των αγροτοφασιστών» Σοφιανόπουλος, ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραιτήθηκε γιατί ακριβώς υποστήριξε στον ΟΗΕ την ανάγκη να έχει η Ελλάς ισότιμες σχέσεις με την Σ. Ένωση και να περιέλθει σε κατάσταση οιωνεί ουδετερότητος. Το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. στην ίδια απόφασή του22 αναφέρει:
«Ακούραστη και καθημερινή πρέπει να είναι η αντιπολεμική μας δράση. Η αντιπολεμική μας πάλη πρέπει να διεξάγεται συγκεκριμένα ενάντια σε κάθε πολεμικό μέτρο του ελληνικού ιμπεριαλισμού (παραγγελία, παραλαβή πολεμικού υλικού, αύξηση μισθών γαλονάδων, ενίσχυση πολεμικών επιχειρήσεων, σαν την Εταιρία Λιπασμάτων, την Εταιρία Λαυρίου, αναδιοργάνωση του σιδηροδρομικού διχτύου κλπ.».
Και η ίδια απόφαση22 καταλήγει καλώντας το λαό σε εμφύλιο πόλεμο μαζί με τις «καταπιεζόμενες εθνικές μειονότητες».
Διακηρύσσει:
«Η αντιπολεμική καμπάνια φέτος πρέπει ν' αποτελέσει μια επιβλητική διαδήλωση της θέλησης του προλεταριάτου, των εργαζομένων χωρικών, των καταπιεζομένων εθνικών μειονοτήτων. Με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, στάσεις και απεργίες, να παλαίψουν κατά των πολεμικών προπαρασκευών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, κατά του εθνικισμού (...) κατά της θέσης εκτός νόμου του Κόμματός μας και των ταξικών οργανώσεων, κατά των εξοπλισμών, για το μοίρασμα των πολεμικών κονδυλίων στους άνεργους, για τη μη πληρωμή πεντάρας στους ντόπιους και ξένους ληστές, για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης, για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ' εμφύλιο».
Δέκα χρόνια αργότερα η παραπάνω απόφαση επρόκειτο να γίνη πράξη από το Κ.Κ.Ε.
Και το Νοέμβριο του ίδιου μοιραίου έτους 1933 σε Μανιφέστο της η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε. στην οποία μετέχουν πια οι Ν. Ζαχαριάδης, Γιώργης Σιάντος και Γιάννης Ιωαννίδης (οι δυο τελευταίοι θα είναι οι καθοδηγητές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Κ.Κ.Ε. στην Κατοχή και στα Δεκεμβριανά) αναφέρει:
«Ο πόλεμος, το φοβερό αιματοκύλισμα του εργαζόμενου λαού, που τούτη τη φορά θα είναι πιο άγριο, αποτρόπαιο και φονικό, που γνώρισε η ανθρωπότητα και οι Έλληνες εργατοαγρότες, είναι ζωτική ανάγκη για τους Ρωμιούς μεγαλοκαρχαρίες. Θα γίνει για να καταλάβουν νέα εδάφη, τη Σερβική και Βουλγαρική Μακεδονία και Θράκη στην πρώτη γραμμή, για να μεγαλώσουν το εκμεταλλευόμενο ανθρώπινο υλικό και να βρουν καινούργιες αγορές, που θα πουλάνε τα εμπορεύματά τους».
Και καταλήγει το Μανιφέστο της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. με την εξής:
«Έλληνες εργάτες και εργαζόμενοι,
»Εργάτες των πολεμικών εργοστασίων, σιδηροδρομικοί, λιμενεργάτες, ναυτεργάτες,
»Δυναμώστε την αντιπολεμική σας πάλη. Ιδρύστε Αντιπολεμικές επιτροπές για την καταγγελία της κατασκευής και μεταφοράς πολεμικού υλικού, για την πάλη για την παρεμπόδιση της κατασκευής και μεταφοράς πολεμοφοδίων. Μετατρέψτε τα πολεμικά εργοστάσια και τις μεταφορές σε αντιπολεμικά φρούρια.
»Εργάτες εργαζόμενοι,
»Πυκνώστε τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει γραμμένα στη σημαία του:
ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΣΤΡΕΨΤΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ, ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΡΑΤΩΝ. ΠΕΡΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΛΟΥ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΣΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ, ΠΑΛΕΨΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»*.
Σ' αυτό το ρυθμό και σ' αυτή τη γραμμή το Κ.Κ.Ε. θα συνεχίση -- με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό -- την υπονόμευση της εθνικής άμυνας μέχρι και το Μάιο του 1941, με εξαίρεση το Πρώτο Ανοιχτό Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη -- που όμως ανεκλήθη από το Δεύτερο Ανοιχτό Γράμμα -- ενώ η Ελλάς προετοιμάζονταν και στη συνέχεια έδιδε τον υπέρ βωμών και εστιών υπέρτατο αγώνα του Έθνους. Το Κ.Κ.Ε. θα μετάσχη στον πόλεμο και θα οργανώση την Εθνική Αντίσταση μόνον όταν ο Χίτλερ επιτεθή εναντίον της Σ. Ενώσεως. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος δεν μάχεται για την Ελλάδα. Μάχεται για την «προλεταριακή πατρίδα», υπονομεύει την Ελλάδα και ετοιμάζει από πολλά χρόνια τον εμφύλιο πόλεμο, τον οποίο και τελικά εξαπολύει σε τρεις γύρους. Πρόκειται για τα επόμενα, μα αλληλένδετα, θανάσιμα αμαρτήματα του Κ.Κ.Ε.
