ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΝΙΚΕΣ»
Οι σαλτιμπάγκοι της μη κυβερνητικής αριστεράς, χρησιμοποιούνται ως ασπίδα καταστολής στις φανταστικές «ρατσιστικές επιθέσεις». Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούνται ως ασπίδα πρόληψης στις φανταστικές «ρατσιστικές επιθέσεις». Οι σαλτιμπάγκοι της μη κυβερνητικής αριστεράς χρησιμοποιούνται ως προκάλυμμα στις «αντιρατσιστικές επιθέσεις». Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούνται ως εμπροσθοφυλακή στις «αντιρατσιστικές επιθέσεις». Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος Orwell, ίσως να είχε ασπαστεί από αντίδραση τις πλέον μισανθρωπικές θεωρίες, βλέποντας οργισμένος τις προφητείες του να επιβεβαιώνονται με τον πιο εφιαλτικό τρόπο. Qui bono; Ποιος ωφελείται από όλο αυτό το θέατρο σκιών; Είναι το κράτος, ΗΛΙΘΙΟΙ! Ο γλωσσικός μορφασμός δίκην χειροτονήσεως απευθύνεται στους παραμένοντες στην κατάσταση του ηλιθίου, αλλά και σε όσους τους είναι άκρως απαραίτητη η χρήση μπαταρίας λιθίου, προκειμένου να δουλέψει λιγάκι το νιονιό τους.
Οι αντιφασίστες, αποτελώντας μια τραγική μειοψηφία περιφερόμενων και πριμοδοτούμενων αρλεκίνων, επιχειρούν να υποκαταστήσουν την φωνή της πλειοψηφίας, μιας πλειοψηφίας η οποία όμως έχει εντελώς αντίθετη γνώμη από αυτούς. Παρουσιάζουν τις επιδοτούμενες δραστηριότητές τους ως αποτέλεσμα της λαϊκής συμμετοχής, ως αποτέλεσμα του πολιτικού αγώνα που διεξάγουν. Οι επαγγελματίες αντιρατσιστές, ωφελούν τα μάλα τον επίσημο φορέα που εκφράζει τις απόψεις τους. Η ομπρέλα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., έχει απ' όλα. Επιτροπές κατοίκων, συνιστώσες, σωματεία βάσης, οργανωτικά, επιτρόπους, συλλόγους. Τι δεν έχει; Κοινό. Δεν έχει κοινό, διότι δεν έχει ιδεολογία, διότι αποτελεί εκλογικό και ψηφοθηρικό μόρφωμα. Η δημοκρατία ποτέ δεν χάνει. Είναι όπως η ενέργεια. Ποτέ δεν χάνεται, αλλά μετασχηματίζεται.
Οι αντιρατσιστές, οργανώνουν τον άτυπο κόκκινο στρατό, αποτελούμενο από λαθρομετανάστες, εγκληματίες, παρεξηγημένους και άλλες περιούσιες κάστες της πρώην ελληνικής κοινωνίας. Δεν χάνουν ευκαιρία να κατηγορούν ως «αντιεξουσιαστές» την επίσημη εξουσία με το επιχείρημα ότι καλύπτει τους «φασίστες», κάνοντας τους πλάτες. Αυτοί που κατηγορεί τις αρχές ότι δήθεν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, τι θέση κατέχουν εντός αυτής της κοινωνίας; Από τι θέση εξαπολύουν τους μύδρους εναντίον των αρχών; Ο στόχος τους είναι να καλυτερεύσει η κοινωνία ή να επωφεληθούν από αυτήν;
Επειδή απάντηση ουσιαστική δεν υπάρχει σε αυτά τα απλά ερωτήματα, η εξήγηση είναι απλή. Οι αντιρατσιστές θέλουν να υποκαταστήσουν τις αρχές, για αυτό και κάνουν λόγο περί «αντιποίησης αρχής». Είναι πουτανάκια των μεγαλοδικηγόρων και γνωρίζουν από τέτοια κόλπα. Είναι μανούλες στην αντιστροφή των εννοιών.
Την δική τους ιδεολογική και πρακτική τρομοκρατία την αποδίδουν ως μομφή σε όσους αγωνίζονται για να ανατρέψουν το καθεστώς που εξέθρεψε τέτοια φαινόμενα. Την δική τους ανθελληνική μανία την αποδίδουν ως κατηγορία σε όσους αγωνίζονται υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Τα παραπαίδια των καπιταλιστών, οι συντηρητές της ανομίας και της αταξίας, μέμφονται όσους επιθυμούν την ανατροπή της παρακμής, κάνοντας χρήση των μέσων παρανομίας και ποτέ του λόγου. Ο λόγος είναι άγνωστο είδος στην μη κυβερνητική αριστερά, η οποία έχει γαλουχηθεί με τις άρρωστες ιδέες του εβραϊσμού. Στα λόγια τα βρίσκουν σκούρα και ως εκ τούτου μετέρχονται τα πλέον ειδεχθή μέσα, προκειμένου να πλήξουν οικονομικά κυρίως και ηθικά τους αντιπάλους τους. Ωστόσο, φύσει δειλοί, αποτυγχάνουν και εκεί. Αυτό που τους προστατεύει είναι το κράτος. Χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχαν. Χωρίς αυτούς και το ίδιο επίσης δεν θα υπήρχε. Επομένως, κρατικός και παρακρατικός αποτελούν δίδυμα αδερφάκια, σχεδόν σιαμαία. Χτυπώντας ταυτόχρονα το άρρωστο σώμα κρατικών-παρακρατικών, εξουδετερώνεται η τερατογένεση που επικάθεται στο υγειές σώμα της γνήσιας ελληνικής κοινωνίας.
Ο Σαμαράς αποτελεί την κολώνα του πολιτικού οικοδομήματος, όπως και όσοι φερέλπιδες εποφθαλμιούν ώστε να τον αντικαταστήσουν. Οι μαϊντανοί Γεωργιάδης και Βορίδης αποτελούν την απόλυτη ντροπή της ακροδεξιάς και συγχρόνως τους λαμπρούς εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού. Ο Δένδιας αν και έγκριτος νομικός αποτελεί έναν ηθοποιό σε έναν ρόλο που δεν τον καταφέρνει με τίποτα. Ο Βενιζέλος αποτελεί την προσωποποίηση του σοσιαλιστικού λαϊκισμού, γνήσιο και μονογενές τέκνο του Παπανδρεϊσμού. Η κουστωδία Πάγκαλου και λοιπών πράσινων ανταρτών εισπράττουν τα αναμενόμενα σε ψήφους και σε συσκευασία γιαουρτιού. Η Αλέκα είναι στα τελευταία της, ενώ ο πολλά υποσχόμενος Μπογιόπουλος εγκαρτερεί τον πολιτικό θάνατο της ώστε να αναλάβει το κόμμα. Ο Φώτης Κουβέλης δεν λέει να καταλάβει ότι είναι δοτός και νόθο παιδί της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ελπίζει ότι θα συγκυβερνήσει και στους επόμενους μήνες. Ο μοναδικός που ξέρει και τι λέει και τι κάνει είναι ο Τσίπρας. Ξέρει ότι θα κυβερνήσει και περιμένει το πράσινο φως απ’ έξω για να πάρει τα ηνία. Ο Καρατζαφέρης προσπαθεί να συνέλθει από το εκλογικό χαστούκι που έφαγε και προσπαθεί να ισορροπήσει εκεί που θα πέφτουν οι άλλοι.
Ποια η θέση των αντιρατσιστών σε αυτόν τον πολιτικό ορυμαγδό; Ωφελούνται σχεδόν από όλους. Τα χρήματα των επιδοτήσεων δεν χάνονται όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Όποιος και αν είναι πάνω, αυτοί πληρώνονται κανονικά. Είναι η άτυπη αντιεξουσία. Όχι αυτή που πάει κόντρα στην εξουσία, αλλά αυτή που συμπορεύεται διαρκώς με την εξουσία. Είναι το ανάλογο κράτους-παρακρατικών.
Αν θέλουμε να πολεμήσουμε επιτυχώς το δίδυμο σώμα-σιαμαίο τερατούργημα που λέγεται καθεστώς, θα πρέπει να αποβάλλουμε από τη σκέψη μας οποιαδήποτε ταύτιση με τις έννοιες αυτές. Πολεμώντας το κράτος και επιδιώκοντας να πάρουμε μέρος της εξουσίας, συνταυτιζόμαστε με την αντιεξουσία που ενισχύει το κράτος. Αν πάλι πολεμώντας την αντιεξουσία, επιδιώκοντας να χτυπήσουμε το κράτος, ενισχύουμε το κράτος. Επομένως, μένει να τεθούμε εκτός του διπολικού αυτού σχήματος και να τους χτυπήσουμε συγχρόνως ως ένα.
Σήμερα, η επαναστατική ηθική επιτάσσει να χτυπήσουμε τον μηχανισμό παραγωγής διαφθοράς και σύγχυσης. Είτε το δούμε ως την εκδίκηση της ιστορίας, είτε ως ολιστική επαναφορά, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Αν πολεμήσουμε με λύσσα, πιθανόν να ελευθερωθούμε. Αν παραμείνουμε στους ρόλους που μας δίνει το σύστημα είναι βέβαιον ότι θα σκιαμαχούμε. Επειδή το να ξιφουλκεί κανείς τον αντίπαλό του με την δοτή σπάθη του κράτους συνεπάγεται απελπισμένη μάχη, ας θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία ενός ολοκληρωτικού πολέμου βασιζόμενοι στα δικά μας όπλα. Δεν μένει παρά να τα στρέψουμε εναντίον των σωστών αντιπάλων. Ένα πράγμα δεν συγχωρείται σε καιρούς ολοκληρωτικού πολέμου. Η παραμονή στα διλήμματα…
ΚΑΝΕΝΑ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΟ ΧΤΕΣ!
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
