Ο Πέτρους Κάμπερ (1722 - 1789), Ανατόμος και φυσιοδίφης Δανικής καταγωγής, μέσω του διάσημου έργου του, Η σχέση ανάμεσα στην Επιστήμη της Ανατομίας και την έχνη Σχεδίασης, Ζωγραφικής, Αγαλματοποιίας κλπ (1781) αποκάλυψε τη σχέση της θέσης του μετώπου ως προς τα χείλια - όταν αυτό παρατηρείτε από τα πλάγια - με τον βαθμό ομορφιάς και της ευφυίας που εμφανίζει το άτομο Συγκεκριμένα έγραψε: <<Όταν μαζί με το κρανίο ενός Νέγρου, είχα προμηθευτεί το κρανίο κάποιου Καλαμούκου και είχα τοποθετήσει δίπλα τους το κρανίο ενός πιθήκου, παρατήρησα ότι η γραμμή που οριζόταν απο το μέτωπο και το πάνω χείλους, έδειχνε τη διαφορά στη φυλετική φυσιογνωμία τους και αποδείκνυε επίσης το βαθμό ομοιότητας του Νέγρου με το πίθηκο. Σκιτσάροντας μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά πάνω σε ένα οριζόντιο επίπεδο, πήρα γραμμές που αντιπροσωπεύουν την έκφραση του προσώπου με τις διάφορες γωνίες τους. Όταν έκανα αυτές τις γραμμές να κλίνουν προς τα μπροστά, πήρα το πρόσωπο ενός αρχαίου Έλληνα, προς τα πίσω ενός Νέγρου, ακόμα περισσότερο προς τα πίσω τις γραμμές που χαρακτηρίζουν ένα πίθηκο, ένα σκύλο, μια μπεκάτσα κ.ο.κ. Αυτή η ανακάλυψη αποτέλεσε τη βάση της εργασίας μας.
Τα δύο άκρα της γραμμής του προσώπου είναι απο 70 μέχρι 100 μοίρες (από τον νέγρο μέχρι τον αρχαίο Έλληνα) Κάντε την μικρότερη απο 70μοίρες και θα έχετε έναν ουρακοτάγκο ή έναν πίθηκο ή έναν Νέγρο... Έαν όμως το προεξέχων τμήμα του μετώπου υπερβεί τις 100 μοίρες, τότε το κεφάλι παραμορφώνεται και παίρνει όψη ενός υδροκέφαλου..>>
Χαρακτηριστικό γεγονός ότι έχει αποδειχτεί πως σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Μέγας Αλέξανδρος είχαν πολύ μεγάλη (τέλεια) γωνία στο κρανίο τους
πηγή: Περιοδικό Αντίδραση τεύχος 03
