'Κάντε μία σύγκριση ανάμεσα στους δυο τελευταίους πολιτισμούς του αρχαίου κόσμου-τον Ελληνικό και τον Ρωμαϊκό. Ποιος είναι πιο υλιστικός, πιο φυσικός, στην αφετηρία του κι ο πιο ανθρώπινα ιδανικός στην κατάληξή του; Αναμφισβήτητα, ο Ελληνικός πολιτισμός. Κι αντίθετα, ποιος είναι ο πιο αφηρημένα ιδανικός στην αφετηρία του-θυσιάζοντας την υλική ελευθερία του ανθρώπου για χάρη της ιδεατής ελευθερίας του πολίτη, αντιπροσωπευόμενης απ' την αφαίρεση του δίκαιου και τη φυσική ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας για χάρη της αφαίρεσης του Κράτους-για να καταλήξει, μολοντούτο, ο πιο κτηνώδης; Ο Ρωμαϊκός πολιτισμός, φυσικά. Είναι βέβαια αλήθεια, ότι ο Ελληνικός πολιτισμός, όπως όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί, συμπεριλαμβανομένου και του Ρωμαϊκού, ήταν αποκλειστικά εθνικός και βασιζόταν στη δουλεία. Όμως, παρά τα 2 τεράστια αυτά μειονεκτήματα, ο πρώτος συνέλαβε κι υλοποίησε την ιδέα του ανθρωπισμού· εξευγένισε και πραγματικά εξιδανίκευσε τη ζωή των ανθρώπων· μετάτρεψε τις ανθρώπινες αγέλες σε ελεύθερες ενώσεις ελεύθερων ανθρώπων· δημιούργησε, διαμέσου της ελευθερίας, τις επιστήμες, τις τέχνες, μία ποίηση, μιαν αθάνατη φιλοσοφία και τις στοιχειώδεις έννοιες του ανθρώπινου σεβασμού. Με την πολιτική και την κοινωνική ελευθερία, δημιούργησε την ελεύθερη σκέψη. Στα τέλη του Μεσαίωνα, κατά τη διάρκεια της περιόδου της Αναγέννησης, το γεγονός ότι κάποιοι Έλληνες μετανάστες έφεραν μερικά απ' τα αθάνατα εκείνα βιβλία στην Ιταλία, ήταν αρκετό για ν' αναστηθεί η ζωή, η ελευθερία, η σκέψη κι ο ανθρωπισμός, που είχαν θαφτεί στο σκοτεινό μπουντρούμι του Καθολικισμού. Ανθρώπινη χειραφέτηση, να ποιο είναι τ' όνομα του Ελληνικού πολιτισμού. Κι ο Ρωμαϊκός πολιτισμός τι όνομα έχει; Κατάκτηση, μ' όλες τις κτηνώδεις συνέπειές της. Κι η τελευταία του λέξη ποια είναι; Η παντοδυναμία των Καισάρων. Πράγμα που σημαίνει την εξαχρείωση και την υποδούλωση των εθνών και των ανθρώπων.
Ακόμα
και σήμερα, τι είναι αυτό που σκοτώνει και συντρίβει κτηνώδικα κι
αμείλικτα, σ' όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, την ελευθερία και τον
ανθρωπισμό; Είναι ο θρίαμβος της Καισαρικής ή Ρωμαϊκής αρχής.
Συγκρίνετε
τώρα δυο σύγχρονους πολιτισμούς-τον Ιταλικό και το Γερμανικό. Ο πρώτος
αντιπροσωπεύει αναμφισβήτητα, στα γενικά του χαρακτηριστικά, τον υλισμό·
ο δεύτερος αντιπροσωπεύει, αντίθετα, τον ιδεαλισμό στην πιο αφηρημένη,
την πιο καθαρή κι υπερβατική του μορφή. Ας δούμε λοιπόν, ποιοί είναι οι
πρακτικοί καρποί του ενός και του άλλου.
Η
Ιταλία έχει ήδη προσφέρει τεράσιες υπηρεσίες στην υπόθεση της
ανθρώπινης χειραφέτησης. Ήταν η πρώτη που αναζωογόνησε κι εφάρμοσε
πλατιά την αρχή της ελευθερίας στην Ευρώπη και που ξανάδωσε πίσω στην
ανθρωπότητα τους τίτλους ευγένειας της: τη βιομηχανία, το εμπόριο, την
ποίηση, τις τέχνες, τις θετικές επιστήμες και την ελεύθερη σκέψη.
Συντριμμένη από τότε, από 3 αιώνες αυτοκρατορικού και παπικού
δεσποτισμού και βυθισμένη στη λάσπη απ' την άρχουσα μπουρζουαζία
της, εμφανίζεται πάλι σήμερα, σε πολύ πιο άθλια, βέβαια, κατάσταση απ'
ότι ήταν κάποτε. Κι όμως, τι μεγάλη διαφορά έχει, ακόμα και σήμερα, με
τη Γερμανία! Στην Ιταλία, παρόλη αυτή την παρακμή-προσωρινή ας
ελπίσουμε-μπορεί κανείς να ζήσει και ν' αναπνεύσει ανθρώπινα, στους
κόλπους ενός λαού που φαίνεται πως είναι γεννημένος για την ελευθερία. Η
Ιταλία, αν και μπουρζουάδικη, μπορεί να δείχνει με καμάρι ανθρώπους σαν
τον Ματσίνι και τον Γαριβάλδη. Στη Γερμανία όμως αναπνέεις την
ατμόσφαιρα μιας τεράστιας πολιτικής και κοινωνικής σκλαβιάς, φιλοσοφικά
ερμηνευμένης κι αποδεκτής από ένα μεγάλο λαό μοιρολατρικά κι ηθελημένα.
Οι ήρωές της-μιλάω πάντα για τη σημερινή Γερμανία, όχι για τη μελλοντική·
για την αριστοκρατική, γραφειοκρατική, πολιτική και μπουρζουάδικη
Γερμανία, όχι για τη Γερμανία των προλετάριων-οι ήρωές της, λοιπόν,
είναι το άκρως αντίθετο του Ματσίνι και του Γαριβάλδη·
είναι ο Γουλιέλμος Α, ο θηριώδης κι αφελής εκπρόσωπος του Θεού των
Προτεσταντών, ο Μεσε, ο Βίσμαρκ, κι ο Μόλτκε, οι Στρατηγοί Μαντέφελ και
Βέρνερ. Σ' όλες τις διεθνείς της σχέσεις, η Γερμανία, απ' τις απαρχές
της κιόλας, αργά και συστηματικά, έπαιζε πάντα το ρόλο του εισβολέα, του
κατακτητή, πάντα πρόθυμη να επεκτείνει στο έδαφος των γειτόνων της τη
δική της θεληματική υποδούλωση κι από τότε που εδραιώθηκε οριστικά σαν
ενιαία δύναμη, έγινε μια απειλή, ένας κίνδυνος για την ελευθερία
ολόκληρης της Ευρώπης. Η σημερινή Γερμανία δεν είναι άλλο παρά
υποδούλωση, θριαμβευτική και κτηνώδης'.
Μιχαήλ Μπακούνιν, 'Θεός και Κράτος', εκδ. Ελεύθερος Τύπος, σελίδες 53-57.
'Είδαμε
πόσο στοίχισε η μετάβαση στους Εβραίους, αποτελώντας, κατά κάποιο
τρόπο, ολόκληρη την ιστορία τους. Μάταια προσπάθησαν ο Μωυσής κι οι
προφήτες να κηρύξουν τον ένα και μοναδικό θεό·
ο λαός τους ξαναγύριζε πάντα στην πρωτόγονη ειδωλολατρία του, στην
παλιά και συγκριτικά πολύ πιο φυσική η πίστη στους πολλούς καλούς θεούς,
πιο υλικούς, πιο ανθρώπινους και πιο χειροπιαστούς. Ο ίδιος ο Ιεχωβάς, ο
μοναδικός Θεός τους, ο Θεός του Μωυσή και των προφητών, εξακολουθούσε
να είναι ένας αποκλειστικά εθνικός θεός, ο οποίος για να ανταμείψει και
να τιμωρήσει τους πιστούς οπαδούς του, τον περιούσιο λαό του,
χρησιμοποιούσε υλικά επιχειρήματα, συχνά ηλίθια, και πάντα χοντροειδή
και βάναυσα. Φαίνεται ακόμα ότι η πίστη στην ύπαρξή του δε συνεπαγόταν
άρνηση της ύπαρξης των προηγούμενων θεών. Ο Εβραϊκός Θεός δεν αρνιόταν
την ύπαρξη των ανταγωνιστών αυτών·
απλώς δεν ήθελε ο λαός του να τους λατρεύει δίπλα σ' αυτόν, γιατί,
πρώτα απ' όλα , ο Ιεχωβάς, ήταν πολύ ζηλιάρης θεός. Η πρώτη του εντολή
ήταν η εξής:
'Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου και δεν θα έχεις άλλους Θεούς, εκτός από εμένα'.
Ο
Ιεχωβάς, λοιπόν, δεν ήταν παρά ένα πρώτο σχεδίασμα, πολύ υλικό και πολύ
χοντροειδές, της υπέρτατης θεότητας του σύγχρονου ιδεαλισμού. Επιπλέον,
ήταν μόνο ένας εθνικός Θεός, σαν τον Ρώσικο Θεό που λάτρεψαν οι
στρατηγοί, οι υποτελείς του Τσάρου και πατριώτες της αυτοκρατορίας πασών
των Ρωσιών·
σαν τον Γερμανικό Θεό, που σύντομα θ' ανακηρύξουν, χωρίς αμφιβολία, οι
πιετιστές κι οι Γερμανοί στρατηγοί, υπήκοοι του Γουλιέλμου Α, στο
Βερολίνο. Το υπέρτατο ον δεν μπορεί να είναι ένας εθνικός Θεός αλλά Θεός
ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ούτε μπορεί το υπέρτατο ον να είναι υλικό
ον·
πρέπει να είναι άρνηση κάθε ύλης: καθαρό πνεύμα. Δύο πράγματα
αποδείχθηκαν αναγκαία για την πραγματοποίηση της λατρείας του υπέρτατου
όντος: (1) η πραγματοποίηση της Ανθρωπότητας, σαν τέτοιας, με την άρνηση
των εθνικοτήτων και των διάφορων μορφών εθνικής λατρείας, (2) η
ανάπτυξη, που έχει ήδη προχωρήσει πολύ, των μεταφυσικών ιδεών,
προκειμένου να πνευματοποιηθεί ο χοντροειδής Ιεχωβάς των Εβραίων.
Η
πρώτη προϋπόθεση εκπληρώθηκε απ' τους Ρωμαίους, αν και, αναμφίβολα, μ'
έναν ολότελα αρνητικό τρόπο, διαμέσου της κατάκτησης των περισσότερων
απ' τις γνωστές αρχαίες χώρες και της καταστροφής των εθνικών θεσμών
τους. Οι θεοί όλων των κατακτημένων χωρών, συγκεντρωμένοι στο Πάνθεον,
αλληλοεξουδετερώθηκαν. Αυτό ήταν το πρώτο σχεδίασμα της ανθρωπότητας,
πολύ χοντροειδές κι αρκετά αρνητικό.
Όσο
για την δεύτερη προϋπόθεση, την πνευματικοποίηση του Ιεχωβά, την
εκπληρώσανε οι Έλληνες, πολύ πριν κατακτηθεί η χώρα τους απ' τους
Ρωμαίους. Υπήρξαν οι δημιουργοί της μεταφυσικής. Η Ελλάδα, στο λίκνο της
ιστορίας της, είχε ήδη παραλάβει απ' την Ανατολή ένα θεϊκό κόσμο που
είχε οριστικά εδραιωθεί στην παραδοσιακή πίστη των λαών της·
τον κόσμο αυτό της τον άφησε και της τον έδωσε η Ανατολή. Στην
ενστικτώδικη περίοδό της, πριν απ' την πολιτική της ιστορία, είχε κιόλας
αναπτύξει κι εκπληκτικά εξανθρωπίσει τον θεϊκό κόσμο, με τους ποιητές
της·
κι όταν πραγματικά άρχισε η ιστορία της, είχε ήδη μιαν έτοιμη θρησκεία,
την πιο συμπαθητική κι ευγενική απ' όλες τις θρησκείες που υπήρξαν
ποτέ, στο μέτρο, τουλάχιστον, που μια θρησκεία-ένα ψέμα δηλαδή-μπορεί να
είναι συμπαθητική κι ευγενική. Οι μεγάλοι στοχαστές της-και κανένα
έθνος δεν είχε ποτέ μεγαλύτερους απ' την Ελλάδα-βρήκαν το θεϊκό κόσμο
εγκαθιδρυμένο, όχι μόνον έξω απ' αυτούς τους ίδιους, στο λαό, αλλά και
μέσα τους, σαν συνήθεια αντίληψης και σκέψης και, όπως ήταν φυσικό, την
πήραν σαν αφετηρία. Το ότι δεν έκαναν καθόλου θεολογία-το ότι δεν
έχασαν, δηλαδή, τον καιρό τους προσπαθώντας να συμφιλιώνουν την
αναδυόμενη λογική με τους παραλογισμούς του τάδε ή του δείνα θεού όπως
έκαναν οι σχολαστικοί του Μεσαίωνα-μετράει ήδη πολύ υπέρ τους. Άφησαν
τους θεούς έξω απ' τους στοχασμούς τους κι αφοσιώθηκαν άμεσα στη θεϊκή
ιδέα, τη μία και μοναδική, την αόρατη, παντοδύναμη, αιώνια κι απόλυτα
πνευματική και απρόσωπη. Σ' ότι αφορά, λοιπόν, την πνευματοκρατία, οι
Έλληνες μεταφυσικοί, πολύ περισσότερο απ' τους Εβραίους ήταν οι
δημιουργοί του Χριστιανικού θεού. Οι Εβραίοι το μόνο που πρόσθεσαν σ'
αυτήν είναι η βάναυση προσωπικότητα του Ιεχωβά τους'.
Μιχαήλ Μπακούνιν, 'Θεός και Κράτος', εκδ. Ελεύθερος Τύπος, σελίδες 79-80.
Τα
αποσπάσματα αυτά ας ιδωθούν σε αντιστοιχία με τους συσχετισμούς
Εθνικοσοσιαλισμός-Ελληνισμός και Φασισμός-Ρωμαϊκότητα. Η εξανθρωπιστική
ανωτερότητα των πρώτων έναντι των δεύτερων είναι αναμφισβήτητη ακομα και
από έναν θερμό οπαδό της καταργήσεως του διπόλου Θεός και Κράτος ή
Εκκλησία και Κράτος. Σε σχέση με την Σταύρωση του Χριστού, ας
υπενθυμίσουμε σε όσους το αγνοούν, πώς οι βλακέντιοι Ρωμαίοι, στους
οποίους αναφέρεται ο Μπακούνιν κατ' ουσίαν χλευαστικώς, πιστοί όντες στο
ιμπεριαλιστικό πρότυπο ως επίγειοι υπηρέτες του, τσίμπησαν το δόλωμα,
χαζεύοντας το 'τυρί' και χωρίς να διακρίνουν τη φάκα, δεδομένου ότι ήταν
αυτοί που υλοποίησαν την επιθυμία των Εβραίων. Οι Γερμανοί
Εθνικοσοσιαλιστές, φέρνοντας στο νου μας την σχετική εικόνα από το 'Der Giftpilz' του Julius Streicher, καλούσαν τον αφυπνισμένο Γερμανό, κάθε
φορά που αντίκριζε τον Εσταυρωμένο, να θυμηθεί πώς οι Εβραίοι είναι μία
εγκληματική συμμορία που δεν δίστασαν να δολοφονήσουν τον υιο του Θεού
και ότι δεν θα διστάσουν να δολοφονήσουν τα δημιουργήματά του. Ας μην
ξεχνούμε όμως την συνέργεια των Ρωμαίων, η οποία 'αφέλειά' τους
εξηγείται εν μέρει από τον Μπακούνιν. Η πράξη της θεοκτονίας, όπως
έχουμε πει επανειλημμένως στο παρελθόν, αποτελεί ίδιον της 'Ελέω Θεού
και Λαού εξουσία' που προσιδιάζει στο πρότυπο του Καισαρισμού. Το
νιτσεϊκό 'Ο Θεός πέθανε', προφανώς για να ζήσει ο ιδεοτυπικός
'Υπεράνθρωπος' αποτυπώνεται στην ελευθεριακή σκέψη του Μπακούνιν μέσα
από τα λόγια 'Αν πράγματι υπήρχε ο Θεός, θα έπρεπε να τον
καταστρέψουμε'.
Εθνικοσοσιαλισμός
σημαίνει ελευθερία. Φασισμός σημαίνει τυραννία. Οι Έλληνες είναι οι
αιώνιοι κυνηγοί της ελευθερίας. Οι Ρωμαίοι είναι οι αιώνιοι ποδοπατητές
της ελευθερίας και επιμένουν να το αποδεικνύουν μέσω του συγκεντρωτισμού
και της καταστολής του ηγεμονικού μηχανισμού ρωμαϊκού τύπου με
επικεφαλής της Ε.Ε την Γερμανία (έμβλημα της οποίας παραμένει η
παραλλαγή του ρωμαϊκού αετού) στην πολεμική της εναντίον των
εξαθλιωμένων χωρών του Νότου που επιζητούν την χειραφέτηση από τα
τυραννικά δεσμά της. Το κράτος είναι η ταφόπλακα της αυθεντικής εθνικής
ζωής. Η κοινωνία είναι ο καταναγκασμός της ατομικότητας. Η μάζα είναι το
βύθισμα στην ασημαντότητα. Το ιδανικό των Ριζοσπαστών Εθνικιστών είναι η
ελεύθερη ένωση που εδράζεται στο όμαιμον. Το εφάρμοσε έξυπνα ο Πούτιν
στην Ουκρανία, με επιτυχημένο τρόπο για τα ρωσικά συμφέροντα. Στην
Ουκρανία βασίλευσε το δίκαιο του αίματος. Οι ρωσόφωνοι αισθάνθηκαν την
επιθυμία, ασχέτως εάν το όλον υποδαυλίστηκε από την προπαγανδιστική
μηχανή της Μόσχα, να ενωθούν με τους όμαιμους αδελφούς τους. Ήταν η
πρακτική εφαρμογή της ιδέας της ελεύθερης ενώσεως με την χρήση έξυπνης
διπλωματίας. Τα έθνη αναπνέουν ελεύθερα εκεί που επικρατεί το
ενστικτώδες δίκαιο του αίματος και όχι χάριν ιδεοτυπικών φορμαλισμών,
όπως συμβαίνει στο όνομα του φασισμού που ενώνει βιαίως προκειμένου να
αποσπάσει την συμμετοχή και να εκβιάσει ετσιθελικώς την υποταγή του
ατόμου σε μία απονεκρωμένη κοινωνία που αυταπατάται με την 'διαρκής
κινητοποίηση' ενός μηχανισμού που τους ξεπερνά και τους διαπερνά ως
εξουσιαστική ρομφαία.
Τελεία
χωρίς παύλα και ανάπαυλα. Ο Ριζοσπαστικός Εθνικισμός είναι πύρινος
οδοστρωτήρας. Ζήτω ο αντικρατικός εθνικισμός, ζήτω η φυλετική
αντιεξουσία! Τα κράτη σας βρωμάνε πτωμαϊνη.
Διαβάστε και το άρθρο των συντρόφων εδώ: https://maiandrioi.blogspot.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ.
