%2B..jpg)
'Οι εικόνες που αποσπάσθηκαν από κάθε όψη της ζωής, συγχωνεύονται σε μία κοινή πορεία όπου η ενότης αυτής της ζωής δεν είναι δυνατόν πλέον ν' αποκατασταθεί. Η αποσπασματικά θεωρημένη πραγματικότης εκτυλίσσεται εντός της ιδίας της, της γενικής ενότητος ως ένας κεχωρισμένος ψευδόκοσμος, αντικείμενο της μοναδικής παρατήρησης. Η εξειδίκευση των εικόνων του κόσμου επανευρίσκεται, ολοκληρωμένη, εντός του κόσμου της αυτονομημένης εικόνας, όπου το ψευδές εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό. Το θέαμα, γενικά, ως συγκεκριμένη αντιστροφή της ζωής, είναι η αυτόνομη κίνηση του μη-ζώντος'.('Η Κοινωνία του Θεάματος', Guy Debord)
Ο πολιτικός κινηματογράφος κατέχει περίοπτη θέση στην διεξαγωγή της προπαγάνδας. Κι αυτό διότι αποδεδειγμένα χρησιμοποιήθηκε για προπαγανδιστικούς σκοπούς, κάτι που εντάθηκε τόσο στη διάρκεια του Α' Π.Π, όσο απ' τη λήξη του Β' Π.Π κι έπειτα. Οι Σύμμαχοι κι ο Άξονας έδωσαν ιδιαίτερη βάση στην παραγωγή κινηματογραφικών παραγωγών που περνούσαν ποικίλα μηνύματα-εκατέρωθεν-στην πλευρά του αντίπαλου, στοχεύοντας κατά κόρον στις μάζες, ώστε να πλήξουν ο ένας την εικόνα του άλλου. Στα μετέπειτα χρόνια, οι εξελίξεις πέρασαν απ' το συστημικό φίλτρο της προπαγάνδας, άλλοτε ευνοώντας το σύστημα, πότε προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα στους θεατές κι άλλοτε εγείροντας σκεπτικισμό κι αισθήματα εξέγερσης εναντίον του συστήματος. Χαρακτηριστική η περίπτωση της ταινίας V' For Vendetta' (2005). Η έκρηξη του κινηματογράφου, κατά την γνώμη πολλών, έλαβε διαστάσεις απ' τον Μάη του '68 κι έπειτα. Τα μεταπολεμικά κράτη έγιναν τόποι κοινωνικών ζυμώσεων κι ανασυγκρότησης των καταστραμμένων υποδομών τους, όσο της συνείδησης των πολιτών. Ο 'ιμπεριαλιστικός' Πόλεμος του Βιετνάμ αποτέλεσε μέρος των πολέμων της Ινδοκίνας και του Ψυχρού Πολέμου. Η λήξη του το 1975, έφερε συνειδητοποίηση και πολιτική ζύμωση με ιδέες ανατρεπτικές. Στοιχεία που διαχύθηκαν άπλετα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες χάρη στη συμβολή της 'La Société du Spectacle' του καταστασιακού κινηματογραφιστή Guy Debord (1985). Ο πολιτικός κινηματογράφος αποτυπώνει την ζωντανή ιστορία των κοινωνιών, άλλοτε προβάλοντας τα γεγονότα κατά τρόπο που εξυπηρετούν τους προπαγανδιστικούς σκοπούς του συστήματος κι άλλοτε προαναγγέλοντας γεγονότα που θα' ρθουν. Αυτά ως σύντομη εισαγωγή στον πυρήνα των σκέψεων που θ' ακολουθήσουν σε σχέση με μία άκρως ενδιαφέρουσα γερμανική παραγωγή του 2001, 'Was Tun, Wenn's Brennt/What To Do In Case Of Fire/Τι κάνεις σε περίπτωση φωτιάς;', διάρκειας 97 λεπτών, σκηνοθεσίας του Gregor Schnitzler, με σεναριογράφους τους Stefan Dähnert και Anne Wild και πρωταγωνιστές τους Klaus Löwitsch, Til Schweiger, Martin Feifel κι άλλους. Μολονότι η εν λόγω παραγωγή χαρακτηρίζεται απ' τους κριτικούς κωμωδία, κοινωνική, δράμα, εμείς την χαρακτηρίζουμε αμιγώς πολιτική, περιλαμβάνουσα όλα τα στοιχεία της κωμωδίας, της κοινωνικής κριτικής και του δράματος, καίρια ως προς την κατανόηση της ανάπτυξης των διάφορων ριζοσπαστικών κινημάτων κι αλλαγών στις κοινωνίες.
Η παραγωγή έχει προβληθεί σ' αρκετές πρεζοφωλιές ανά την επικράτεια κι αυτό αποδεικνύει πως δεν είναι μία τόσο ρηχή νοήματος παραγωγή, τουναντίον χρήζει εμβάθυνσης απ' όσους μπορούν να δουν σε βάθος τα γεγονότα. Οι καταλήψεις-κοινωνικά κέντρα εμφανίστηκαν στην Ευρώπη μετά τον Μάη του ΄68. Είναι η δεκαετία του ‘70 οπόταν εμφανίστηκε ένα ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό κίνημα, το οποίο ξέφυγε απ' την παραδοσιακή ατζέντα της εργατικής τάξης και των πολιτικών οργανώσεων που την εκπροσωπούσαν, έθεσε ζητήματα που αμφισβητούν όλες τις εκφράσεις της ζωής και των σχέσεων εξουσίας που την διέπουν μέσα στον καπιταλισμό. Ο νέος ριζοσπαστισμός, έχοντας σαφέστατα επηρεαστεί απ' τις ελευθεριακές ιδέες του αναρχικού κινήματος του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, προσπάθησε ν' απεγκλωβιστεί απ' τα πλαίσια της συστημικής αριστεράς και των παραλογισμών της. Στο επίκεντρο της προβληματικής ετέθη η κριτική της καθημερινής ζωής, ο εμπορευματικός πολιτισμός στο σύνολό του, η αλλοτρίωση κι η εργασία ως μηχανισμός ελέγχου των σωμάτων. Τα νέα υποκείμενα των κινηματικών αγώνων δεν ενδιαφέρονταν για καλύτερες συνθήκες εργασίας, ούτε στείρα για την εξάλειψη της ανεργίας, τουναντίον τους απασχολούσε περισσότερο πως θα μπλοκαριστεί η ίδια η παραγωγή ανούσιων μορφών ζωής, πως θα βιωθεί η επανάσταση στο διαρκές τώρα μέσα απ' τη δημιουργική καταστροφή του υπάρχοντος. Ήτο η εποχή κατά την οποία αμφισβητήθηκε η κυρίαρχη φιγούρα του εργοστασιακού εργάτη που παίρνει την παραγωγή στα στιβαρά του χέρια. Ήτο η άρνηση της κομμουνιστικής ουτοπίας που εξαπάτησε εκατομμύρια ανθρώπους για χάρη-όπως απεδείχθη-του δίδυμου αδλεφού της, του καπιταλισμού. Οι ριζοσπάστες-ανεξάρτητα που ανήκουν-δεν επιθυμούν νέες μορφές σκλαβιάς, αλλά απελευθέρωση απ' τα κάτεργα των μητροπόλεων. Ο τόπος που διαδραματίζεται το 'Was Tun, Wenn's Brennt' είναι προσαρμοσμένος σε πραγματικές συνθήκες, παρά τις σεναριακές υπερβολές που ομολογουμένως μπορεί να διαπιστώσει κανείς στην εξέλιξη της. Για παράδειγμα, τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας της αστυνομίας-καθότι οι χαοτικοί εισβάλλουν με χαρακτηριστική ευκολία οπουδήποτε, είναι μία πρώτη υπερβολή που τονίζεται σκοπίμως απ' τον σκηνοθέτη, ώστε αφενός να εξελιχθεί η πλοκή, αφετέρου να δείξει το ατρόμητο των αντιφασιστών. Το ρεύμα καταλήψεων για τη στέγαση βρήκε πλήθος υποστηρικτών και μαζικοποιήθηκε σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία κι η Ιταλία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ταχύτατοι ρυθμοί βιομηχανικής ανάπτυξης επηρέασαν τον κλάδο της πολεοδομίας και της οικιστικής ανάπτυξης των πόλεων, όπου ολόκληρες πόλεις επανασχεδιάστηκαν κι ολόκληρες γειτονιές ισοπεδώθηκαν για να χτιστούν κυριλέ γραφεία και μοντέρνες κατοικίες. Καταλήψεις εμφανίστηκαν και στην Αγγλία όταν χιλιάδες άστεγοι κατέλαβαν σπίτια κατασκευασμένα από μεγαλοεργολάβους, που έμεναν άδεια προς πώληση. Για περισσότερα σας παραπέμπουμε σε 3 γνωστά βιβλία που εκθέτουν την ανάπτυξη του κινήματος των καταλήψεων. Στο 'Καταλήψεις Σπιτιών Στην Δυτική Ευρώπη' με δράστες τους κράκερς (= καταληψίες) απ' τις εκδόσεις Κομμούνα, το 'Η Εξέγερση της Αγγλικής Νεολαίας, 1981-1985' απ' τις εκδόσεις Κομμούνα, το 'Μπουρλότο και Φωτιά: Η ιστορία των Γερμανών Αυτόνομων' απ' την Ελευθεριακή Κουλτούρα. Οι καταλήψεις αποτέλεσαν αιτία πολιτικής διάσπασης και των εν Ελλάδι χαοτικών στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, ύστερα απ' τα γεγονότα του Χημείου τον άγριο Δεκέμβρη του 1979.
Αναφορικά με το 'Was Tun, Wenn Brennt', θα πούμε δεικτικά ότι η 'Σέχτα Επαναστατών' που έχει αφήσει (επίσημα) 2 νεκρούς πίσω της-ο μανιακός κοκαϊνομανής εκτελεστής της (προφανώς θ' αποτελεί σύμπτωση πως κι οι Αλβανοί που συνδέονται εξ όσων φαίνεται με τις δολοφονίες των Φουντούλη και Καπελώνη είναι κι αυτοί κοκαϊνομανείς κι όλοι αυτοί μεταξύ τους γνωρίζονται κατά μία σατανική σύμπτωση) συνελήφθη σε κατάληψη της οδού Βαλτετσίου στα Εξάρχεια-είχε χρησιμοποιήσει τα εξής λόγια στην προκήρυξη για την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια: 'Η μπύρα που πίνουμε είναι μπαγιάτικη, ίδια με την μικροαστική ηθική. Δεν θέλουμε πια να κάνουμε σε όλη μας τη ζωή την ίδια δουλειά να έχουμε το ίδιο πρόσωπο. Αρκετές διαταγές μας έχουν δώσει, αρκετά έχουν ελέγξει τη σκέψη, τις ιδέες, το σπίτι και τα διαβατήριά μας, αρκετά μας έχουν σπάσει τα μούτρα. Δεν θα τους αφήσουμε άλλο να μας καλουπώνουν, να μας καταστείλουν, να μας ισοπεδώνουν.-ΤΟΥΣ ΣΠΑΜΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΞΥΛΟ-...ως την παραλία του tun nichts (δεν κάνω τίποτα...) (κάλεσμα Γερμανών αυτόνομων)'.
Οι δημοσιογράφοι έγραψαν πως τα μέλη της 'Σέχτας' έβλεπαν πολλές noir ταινίες. Για τον φερόμενο ως εκτελεστή του Σωκράτη Γκιόλια έχει λεχθεί απ' τον Κώστα Βαξεβάνη πως είχε επηρεαστεί απ' το χολιγουντιανό 'Fear and Loathing in Las Vegas' (1998) επειδή στις ομοούσιες πνεύματος προκηρύξεις τους έγραψαν: 'Γι΄αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση'. Τόσο οι γραφολόγοι της αντιτρομοκρατικής, όσο κι οι διάφοροι 'έγκριτοι' αναλυτές είναι 'του κώλου'. Δεν έχουν να παρουσιάσουν ούτε μία σοβαρή ανάλυση της τρομοκρατίας. Παπαγαλίζουν και μασούν τα λόγια τους όπως τις τσίχλες στα γραφεία των υπρεσιών τους. Θ' αντιτείνουμε πως οι αναρχικοί βλέπουν μιμητικά 'ταινία' όσα αναπαράγονται στους 'ελεύθερους κοινωνικούς χώρους', όσα τους διδάσκουν στα επαναστατικά κατηχητήρια των Εξαρχείων κι οπουδήποτε αλλού και τα εφαρμόζουν εις γνώση των αρχών. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κατά την γνώμη μας η αριστερή κι αναρχική τρομοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο απ' την αιματηρή απόληξη όσων γνωρίζει το κράτος με την μορφή επαναστατικών παραδόσεων των φυτώριων συμμοριών με τον μανδύα της ιδεολογίας. Η βία είναι αυτό που δεν λέγεται πολλές φορές ρητά με την μορφή 'τα ευκόλως εννούμενα παραλείπονται'. Η βία κι η τρομοκρατία ανήκουν στην αριστερά που διαθέτει πράξεις μετανοίας και ποινικό μητρώο που την συνοδεύει ες αεί!
Επιστρέφουμε στα της ταινίας. Η πλοκή εκτυλίσσεται στο Βερολίνο, τότε κέντρο των καταλήψεων ένθεν κακείθεν του 'Τείχους του Αίσχους' της μεταπολεμικής (επί τω γενικόν) ψυχροπολεμικής (επί τω ειδικόν) Γερμανίας. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία ήτο καθημερινό φαινόμενο. Απ' τις συγκρούσεις αυτές, όπως συνέβη και στην Ελλάδα (βλέπε Πολυτεχνείο-Δεκεμβριανά), ξεπήδησαν τα μαχητικότερα τμήματα της νεολαίας που συγκρότησαν τις πρώτες ένοπλες οργανώσεις βίας. Καλοκαίρι του 1987. 6 δραστήριοι αναρχικοί που διέμεναν σε κατειλημμένο κτίριο της Machno (όπως λέμε Nestor) Straße. Η ομάδα έχει όνομα: Gruppe 36. Το Βερολίνο ήταν ακόμα μία νησίδα στο μέσο της Ανατολικής Γερμανίας (υπό Κομμουνιστική επιρροή). Η Δυτική Γερμανία υπήρξε ζυμωτήριο ένοπλων οργανώσεων, όπως η RAF. Στα πρώτα λεπτά της πλοκής γίνεται σαφές το χρονικό πλαίσιο που διαδραματίζονται τα γεγονότα: 'Οι συμμαχικές δυνάμεις κατοχής κυβερνούν την πόλη. Σχεδόν κάθε κατάληψη έχει εκκενωθεί. Μόνο ένα τετράγωνο στον αμερικανικό τομέα...εξακολουθεί να αψηφά το σχέδιο έξωσης της Γερουσίας του Βερολίνου. Οδός Machnο, ταχυδρομικός κώδικας SO36'.
Στα τέλη του '80 η ομάδα διαλύθηκε, εξαιρούμενων 2 εκ των 6 (Tim και Hotte στο έργο), οι οποίοι παρέμειναν πιστοί στα ιδανικά τους και συνέχισαν την πάλη τους. Το 2000, το Βερολίνο κατέστη η νέα πρωτεύουσα της Γερμανίας. Ένα απρόσμενο γεγονός ανάγκασε τους 6 να βρεθούν εκ νέου μαζί, εξαιτίας της υπόθεσης που τους ανάγκασε 12 χρόνια πριν να διαλυθούν. Η Gruppe 36 πειραματιζόταν με την κατασκεύη βομβών. Η βόμβα-χύτρα που εμφανίζεται στην πλοκή ενέπνευσε τους εν Ελλάδι τρομοκράτες της 'Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς' κι όχι μόνο. Η βόμβα που εξερράγη από μία τραγική σύμπτωση, της προσπάθειας εισόδου σε ένα ανεκμετάλλευτο κτίριο, κάτι το οποίο είχε συνέπεια να σκοτωθούν 2 μεσίτες απ' την έκρηξη της ξεχασμένης τοποθετημένης βόμβας στην φραγμένη είσοδο. Οι έρευνες της αστυνομίας στράφηκαν σε παλιούς γνώριμους που συνδέονταν με τις καταλήψεις κτιρίων στην περιοχή, για ευνόητους λόγους. Οι τότε χαοτικοί-πλέον 'φυσιολογικοί πολίτες', όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα με τους νεανικούς τρομοκράτες (βλέπε Σημίτη, Λαλιώτη, κλπ) που έγιναν κυριλέ πολιτικοί αλήτες). Οι 4 εξ αυτών, επ' ουδενί θέλουν να διαλύσουν το μικροαστικό όνειρο που ζουν εξαιτίας κάποιων 'εφηβικών ανομημάτων'. Οι αρχές επιδιώκουν να τους οδηγήσουν σε δίκη, ωστόσο αυτό τους επανενώνει, ώστε να αποφύγουν την καταδίκη και την φυλάκιση. Όπως συμβαίνει με τους πολιτικούς που ενώνονται ως συμμορίτες που στην πραγματικότητα είναι και τίποτα άλλο, ώστε να εξασφαλίσουν ασυλία κι ατιμωρησία για τα εγκλήματά τους. Ας γίνει κατανοητό σ' όλους: Δεν υπάρχουν κόμματα, αλλά νομιμοποιημένοι συμμορίτικοι μηχανισμοί απατεώνων που φόρεσαν γραβάτες για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών. Πολιτικοί αλήτες, βγαλμένοι απ' την ίδια διαβολική μήτρα που λυμαίνονται τις πατρίδες. Αυτά και τίποτα άλλο και λέξη δεν παίρνουμε πίσω απ' όσα υπογράφουμε ως οργάνωση. Η ιστορία της Ευρώπης, δη της Γερμανίας, βρίθει από τέτοια πολιτικά σκουπίδια που εμφανίζονται σήμερα ως σωτήρες της Ελλάδας απ' την χρεωκοπία (ηθική, οικονομική, κοινωνική). Ας μην ξεχνούμε το αγαπημένο παιδί της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και του Κόμματος των Πρασίνων, ο πρώην Εβραίος Υπουργός Εξωτερικών Joseph 'Joschka' Fischer. Η φωτογραφία που τον παρουσιάζει να φορά κράνος και να χτυπά έναν αστυνομικό με λοστό κατά τη διάρκεια διαδήλωσης του 1973 έχει κάνει τον γύρο του κόσμου (για ειρωνεία της τύχης μάλιστα ο αστυνομικός ονομαζόταν Μαρξ). Ο ίδιος δεν αρνήθηκε τον ηγετικό του ρόλο στην 'Proletarische Union für Terror und Zerstörung' η οποία πραγματοποιούσε επιθέσεις εναντίον αστυνομικών. Η σοβαρότερη κατηγορία εναντίον του αφορά το γεγονός ότι το όπλο με το οποίο δολοφονήθηκε ο υπουργός Εμπορίου του κρατιδίου της Εσης είχε βρεθεί στο αυτοκίνητό του. Παρά το επαναστατικό παρελθόν, ο Fischer υπερηφανεύεται ότι υπηρέτησε όσο ελάχιστοι Υπουργοί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ της Γερμανίας.
'Οι κάτοικοι της οδού Machno δεν έχουν δουλειά ή αξιοπρεπή σπίτια. Είναι πάντα μεθυσμένοι ή μουδιασμένοι από ψυχοτρόπες ουσίες. Πολλοί απ' αυτούς τους καταληψίες διαπράττουν βανδαλισμούς, άλλοι είναι δημόσια ενόχληση. Κάποιοι αντιστέκονται ενεργά τη σύλληψη απ' τις αρχές. Είναι πολιτικά λοξοδρομημένοι και σεξουαλικά διεστραμμένοι. Είναι ακατάστατοι και θέτουν τη δημόσια υγεία σε κίνδυνο.'
Οι διάλογοι είναι πλήρεις πολιτικών μηνυμάτων, ενώ η προτροπή σε επανάσταση είναι διαρκής. Παρά ταύτα, μπορεί κανείς ν' αντλήσει επ' ωφελεία του διάφορα συμπεράσματα, εστιάζοντας στους διαλόγους:
'
Αλλά αυτοί οι νέοι άνθρωποι μπορούν να βοηθηθούν. Θα πρέπει να κάνουν χρήσιμο έργο, να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο ή να πειραματιστούν με μια μικρή βόμβα. Εντάξει, παιδιά, ακούστε. Μια αναρχική βομβιστική επίθεση απαιτεί ακρίβεια κι αυτο-πειθαρχία. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από εσάς, σαν κι εμένα, έχετε κοπεί στο μάθημα χημείας, αυτοί είναι οι 5 χρυσοί κανόνες για κάθε μαχητική πράξη αντίστασης.
Κανόνας 1: Αρχάριοι, μην δαγκώνετε περισσότερο από ότι μπορείτε να μασήσετε. Κάντε απλά πράγματα.
Κανόνας 2: Ανάληψη ευθύνης. Όχι χειρόγραφα έγγραφα, .πετάξτε γραμματοσειρές και κορδέλες, Xerox αντίγραφα και ποτέ μην χρησιμοποιείτε τη δική σας γραφομηχανή.
Κανόνας 3: 'Αγοράστε' όλα τα υλικά σε μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, τα κατάλληλα περιβλήματα είναι κάνιστρα, πυροσβεστήρες ή μια ερμητικά σφραγισμένη χύτρα ταχύτητας.
Κανόνας 4: Μην αγγίζετε τίποτα με γυμνά χέρια...γιατί αφήνουν χημικά αναγνωρίσιμα ίχνη. Ή ξεπλύνετε με άφθονο νερό.
Και τώρα η συνταγή μας για το βασικό μοντέλο σας: Πάρτε 10 μέρη ζάχαρη άχνη, της καλύτερης ποιότητας, νιτρικό κάλιο από οποιοδήποτε σετ χημείας, ζιζανιοκτόνο από το τοπικό φαρμακείο. αντιοξειδωτικό στη γεύση. Σκατά στα ιμπεριαλιστικά γουρούνια!
Κανόνας 5: Καταλάβετε εγκαταλειμμένα κτίρια. Εάν αποτύχετε σε αυτό, αφήστε μια μικρή υπενθύμιση. Αυτά για σήμερα. Κάτω τα ιμπεριαλιστικά γουρούνια! Μαζική αντίσταση. Και να θυμάστε: Τι να κάνετε σε περίπτωση φωτιάς; Αφήστε τη να κάψει!
Και το πιο σημαντικό, παιδιά, ο συγχρονισμός. Ο συγχρονισμός είναι τα πάντα. Είμαστε σε ένα καυτό σημείο. Ο χώρος χρησιμοποιούνταν από τους Αμερικανούς. Το '45 δεν βομβάρδισαν το Dahlem επειδή το ήθελαν για τον εαυτό τους. Αποκλεισμός, Ψυχρός Πόλεμος, πτώση του Τείχους. Εδώ, η παγκόσμια πολιτική πάντα φαινόταν λιγότερο ταραχώδης. Το ακούσατε αυτό; Αυτή είναι ιστορική σιωπή'.
Το 1987 οι κύριοι πρωταγωνιστές είναι αναρχικοί καταληψίες που διαμένουν σ' ένα κτίριο στο Kreuzberg και προς τα έξω παρουσιάζονται ως πολιτική κινηματογραφική ομάδα. Σ' ένα απ' τα φίλμ που παρήγαγαν εκθέτουν πώς κατασκεύασαν μία βόμβα και πώς την τοποθέτησαν σ' ένα εγκαταταλελειμμένο κτίριο στο Grunewald. Ο ηλεκτρονικός πυροκροτητής δεν λειτούργησε κατά το προσδοκώμενο (επί 12 χρόνια), έως ότου κάποιοι μεσίτες-δίχως να το γνωρίζουν-ενεργοποίησαν την βόμβα που εν τέλει εξερράγη, στοιχίζοντάς τους την ζωή. Οι 2 πιστοί αναρχικοί της πλοκής, οι Tim (Schweiger) και Hotte (Martin Feifel), διαμένουν σ' ένα κατειλημμένο κτίριο που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εναντίωσης στην εξουσία. Ο ιδιοκτήτης του είναι ένας πλούσιος Τούρκος, ονόματι Bülent, ο οποίος αδυνατεί να τους κάνει έξωση, καθότι ο Hotte έχει χάσει τα πόδια του εξαιτίας της πίεσης του νερού με την οποία χτυπήθηκε από μία αύρα της γερμανικής αστυνομίας στη διάρκεια ταραχών. Ενόσω ο Tim απουσίασε απ' το κτίριο, η αστυνομία άδραξε την ευκαιρία να εισβάλλει σ' αυτό για τον εντοπισμό στοιχείων. Μετέφεραν την κούτα με τα φίλμ που είχαν τραβήξει παλαιότερα οι 6 στο αρχηγείο της αστυνομίας, απ' όπου είχαν εκπονηθεί οι διαταγές για την έρευνα. Οι Tim και Hotte επισκέφτηκαν τους πρώην συντρόφους τους, προκειμένου να τους αναφέρουν τι συνέβη και πως η έρευνα βρίσκεται εν εξελίξει, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει στη σύλληψή τους. Όπως είναι λογικό, οι πρώην επαναστάτες και νυν μικροαστοί πανικοβλήθηκαν, καθώς η Nele (Nadja Uhl) είναι πια μία χωρισμένη μητέρα με 2 μικρά παιδιά, ο 'Terror' (Matthias Matschke) είναι πλέον δικηγόρος, ο Maik (Sebastian Blomberg) διευθύνει διαφημιστική εταιρεία επαγγελματικών λήψεων κι η Flo (Doris Schretzmayer), η πρώην επαναστάτρια ερωμένη του Tim είναι μία μικροαστή που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Η θέλησή τους να παραμείνουν ελεύθεροι τους οδηγεί στο να εισέλθουν νομίμως στο αρχηγείο της αστυνομίας, ώστε ν' αποσπάσουν με κάποιον τρόπο το επίμαχο ενοχοποιητικό υλικό. Παριστάνοντας πως ανήκουν σ' ένα τηλεοπτικό συνεργείο, καταφέρνουν να εισέλθουν στο κτίριο της αστυνομίας κι εντοπίζουν που βρίσκεται το αρχείο που τους 'καίει'. Ο Manowsky (Klaus Löwitsch) είναι παλιός βερολινέζος μπάτσος που χρησιμοποιεί βία κι απεχθάνεται την κάλυψη των μέσων (σε μία σκηνή γρονθοκοπεί τον λήπτη). Ο Henkel (Devid Striesow), ο Επίτροπος που εμφανίζεται ως διευθύνων την επιχείρηση είναι ένας τεχνοκράτης απ' τη Βόννη που τάσσεται υπέρ των σύγχρονων μεθόδων που ακολουθούν οι αρχές, εμφανώς λιγότερο καταπιεστικές. Ο Manowsky, σαν παλιά πουτάνα στο κουρμπέτι, υποψιάζεται τον Tim κατά την έξοδο απ' το κτίριο. Τον ακολουθεί, μάταια όμως, διότι έχουν προλάβει να εξαφανιστούν. Ωστόσο, η εξέλιξη αποδεικνύει πως ο Manowsky είχε αντιληφθεί τι συμβαίνει απ' την αρχή. Μονολογεί: '6 άνθρωποι εξαπάτησαν τον ομοσπονδιακό μαλάκα για να κατασκοπεύσουν τις έρευνές μου'.
'Λίγες ώρες πριν, μια βόμβα εξερράγη στο Βερολίνο, τρομοκρατώντας τον κόσμο. Μία βίλα στο Grunewald καταστράφηκε από άγνωστους δράστες. Ως εκ θαύματος, μόνο 2 άτομα υπέστησαν μικροτραυματισμούς'.
-Κύριε Επίτροπε, τι εξελίξεις έχουμε; Ήταν αυτοί οι αναρχικοί που σαμποτάρουνε τα οικοδομικά έργα. Θα επισκευτούμε κάθε φανατικό αριστερό στην πόλη. Θα ψάξουμε κάθε στέκι τους μέχρι να τους βρουμε. Και εάν οι αριστεροί κάφροι αρχίσουν να μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα, θα τους συλλάβουμε.
Η 'Ταξιαρχία κατά του τσιμέντου' ξαναχτυπά. Έχουμε απελευθερώσει το εμπορικό κέντρο, για να διαμαρτυρηθούμε για τα καπιταλιστικά γουρούνια στην πλατεία Πότσνταμ, για την κατεδάφιση των κατοικιών χαμηλού ενοικίου απ' τις πολυεθνικές. Κάτω το αστυνομικό κράτος. Επιπλέον, Δύναμη στη φαντασία!
-Να είστε προσεκτικοί στη οδό Machno για κακοποιούς μ' ανατρεπτικά κόλπα που συμπεριλαμβάνουν πτώσεις βαριών και φλεγόμενων αντικειμένων από παράθυρα. Εντάξει, συνάδελφοι, βρείτε μου κάθε ακτιβιστή από τότε κάθε ριζοσπαστική ομάδα δράσης. Θα τους ξετρυπώσουμε'.
Οι πρώην της Gruppe 36 αναφέρονται στο αρχηγείο της αστυνομίας, κάνοντας εμφανή τον τρόπο που ερμηνεύουν το 'φασιστικό' κράτος: 'Το κτίριο χρονολογείται από την ναζιστική εποχή και χτίστηκε πάνω στους στρατώνες ενός Πρώσικου συντάγματος. 8000 άνδρες είχαν την έδρα τους εδώ'. Για να συμπληρώσει λίγο αργότερα ένας εξ αυτών (ο Maik): 'Αγαπάω την εταιρεία μου, Αγαπάω το ρετιρέ μου στη Νέα Υόρκη, αγαπάω τη Γερμανίδα καμαριέρα μου και αγαπάω και το κινητό μου'. Οι 6 σκαρφίζονται ένα νέο τέχνασμα, προκειμένου να παραπλανήσουν τις αρχές και να θέσουν σε πλήρη εφαρμογή το σατανικό σχέδιό τους. Ειδοποιούν την αστυνομία πως λαμβάνουν χώρα ταραχές στην οδό Machno από 'κομμούνια'. Για να μην γίνει έρευνα, πετούν προκηρύξεις στο οδόστρωμα, ώστε η αστυνομία να θεωρήσει πως δεν επρόκειτο για σοβαρής έκτασης επεισόδιο και να φύγει άπραγη, παίζοντας ωστόσο το παιχνίδι των 6.
-Έχω καλέσει την αστυνομία; Θα μπορούσατε να στείλετε ένα περιπολικό; Τα κομμούνια διαλύουν τη γειτονιά μου! Δεν έχω ιδέα, λένε κάτι 'κατά του τσιμέντου'. Κατά του τσιμέντου!
Οδός Machno.
Οι μπάτσοι σπεύδουν στο σημείο για να κάνουν έφοδο στο κτίριο, όπου το μόνο που βρίσκουν είναι ένα ογκώδες ξύλινο κουτί στο οποίο έχουν τοποθετήσει μία βόμβα. Μέσα σ' αυτό κρύβεται κι ο Hotte. Οι υπόλοιποι έχουν κρυφτεί στην ταράτσα. Οι σκηνές είναι ιδιαίτερα συμβολικές, καθότι λίγο πρίν είχε εμφανιστεί ο Manowsky στο σημείο, εστιάζοντας στο φως που έβγαινε απ' το κτίριο, ενόσω έπαιζε στον προτζέκτορα το λογότυπο Gruppe 36. Οι μπάτσοι έφαγαν αμάσητο το τέχνασμα και μετέφεραν το ογκώδες κουτί στο υπόγειο του αρχηγείου, δίχως να ελέγξουν το περιεχόμενό του. Άλλη μία σκηνοθετική υπερβολή, αν υπολογίσει κανείς πως οι 6 είχαν εισέλθει στο αρχηγείο δίχως να κινήσουν υποψίες παρά την εμφάνισή τους και παρά τις φανερά πλαστές ταυτότητές τους. Ο Hotte καταφέρνει ν' αποσπάσει το επίμαχο φίλμ. Ο Manowsky αντιλαμβάνεται τις προθέσεις τους και κατευθύνεται στο υπόγειο. Η αστυνομία πιάνεται στον ύπνο και τα όσα ακολουθούν είναι κωμικοτραγικά. Οι μπάτσοι δέχονται την ψυχρολουσία της αστυνομικής αύρας που έχουν ήδη καταλάβει οι 6. Τραγική ειρωνεία, αν σκεφτεί κανείς πως ο Hotte είχε μείνει ανάπηρος από ένα τέτοιο όχημα.
Ο διάλογος των καταβρεγμένων Manowsky και Henkel είναι ουσιαστικός για την κατανόηση του όλου:
-'Όλοι είχαν μία χαλαρή βίδα στο κεφάλι από τότε. Ίσως να υπήρχε κάτι στα δακρυγόνα.
-Σε αυτό έχεις δίκιο, είχαν χαλκό.
-Το μέτωπο της μάχης δεν ορίζεται μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς πια. Αλλά μεταξύ των νικητών και των φτωχών ανθρώπων που αρνήθηκαν να ξεπουληθούν.
-Ήταν αυτοί που υποπτευόσουν; Αυτή ήταν η συμμορία της οδού Machno, έτσι δεν είναι;
- Δεν μπορώ να το επαληθεύσω αυτό. Φορούσαν μάσκες.
- Έλα, Manowsky, θα γίνουμε ήρωες. Εσύ κι εγώ.
- Περιέργως, μου φαίνεται ότι δεν θυμάμαι τίποτα. Ένα πραγματικό κενό μνήμης. Όλα αυτά τα χρόνια στο καθήκον. Κι εμείς αναπνέαμε τα ίδια σκατά όπως οι αναρχικοί. Ίσως τελικά στην πραγματικότητα να είχαν κάτι τα δακρυγόνα.
- Ας είναι, Manowsky. Υπάρχει αφθονία αποδεικτικών στοιχείων στο υπόγειο. Εγκληματολογική έρευνα. Τώρα. Πάμε. Έλα, βιάσου.
Οι 6 τολμηροί καταφέρνουν να διαφύγουν και να καταστρέψουν το υλικό. Κάπου εκεί κλείνει η πλοκή. Η πλοκή διακρίνεται από ωμότητα στις εκφράσεις και τις εκδηλώσεις, χρήση ναρκωτικών και την πεζοδρομιακή (slang) γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πρωταγωνιστές. Ο θεατής μπαίνει στα βαθιά όταν κάνει έναν κριτικό απολογισμό της πλοκής. Η ταινία μας φέρνει αντιμέτωπους μ' αυτό που κάποιοι αποκαλούν 'νεανικές ουτοπίες', την ακύρωσή τους, το πάγωμα των σχέσεων, την νοσταλγία, την αμφισβήτηση. Δεν δίνονται απαντήσεις, δηλαδή, πώς, γιατί. Περιγράφεται μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία. Δίνεται, πάντως, πολύ τροφή για σκέψη, σ' όσους ανησυχούν για το που πάει το μέλλον αυτού και του κάθε άλλου τόπου, από που προερχόμαστε και προς τα πού οδεύουμε,ποίας πολιτικής ιστορίας τέκνα είμαστε κι αν αυτό μας ικανοποιεί και τι πράττουμε γι' αυτό!
To 'Was Tun, Wenn's Brennt' προβλήθηκε, μεταξύ άλλων πρεζοφωλιών, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο 'ΣΥΝΕΡΓΕΊΟ' της Ηλιούπολης στην Αθήνα, έδρα της ομώνυμης 'Κινηματογραφικής Ομάδας 'Συνεργείο' που δέχτηκε επίθεση το 2013. Η εν λόγω υπόθεση συνιστά μία εκ των κατηγοριών που αποδίδονται στο κόμμα της Χρυσής Αυγής για την 'σύσταση εγκληματικής οργάνωσης'. Όπως διαπιστώσατε απ' την περιγραφή του 'Was Tun, Wenn's Brennt', η Gruppe 36 ήταν εμφανώς μία πολιτική κινηματογραφική ομάδα που παράλληλα τα μέλη της ασχολούνταν με την κατασκευή βομβών. Προφανώς κι αποτελεί-από καθαρή ειρωνεία της τύχης-σύμπτωση ότι κι η ομάδα της πρεζοφωλιάς 'Συνεργείο' λογίζεται κινηματογραφική. Το αναφέρουμε για τον λόγο ότι στα Νότια Προάστια-ακούγεται-πως εδώ και χρόνια εδρεύει το νέο στρατηγείο των αναρχικών τρομοκρατών. Το 'Βήμα' αποκάλεσε σε δημοσίευμά του πως πρόκειται για τα 'Εξάρχεια των Νοτίων Προαστίων'. Το καθεστώς χρεώνει στη Χρυσή Αυγή επίθεση κατά υπόπτων (γι' αυτούς), άμεσα εμπλεκομένων (για εμάς) σε τρομοκρατικές ενέργειες, οι οποίοι παρενδύονται τους κινηματογραφιστές. Κακά τα ψέματα. Το τρισάθλιο καθεστώς γνωρίζει τι συμβαίνει σ' όλες τις καταλήψεις. Ότι στα χαλάσματα των καταλήψεων κρύβονται πράγματα που μπορούν να στείλουν ΑΝΕΤΑ τον κάθε παρακρατικό που λυμαίνεται περιουσίες του δημοσίου (κι όχι μόνο) σε ισόβιες διακοπές. Η τρομοκρατία αποδεικνύεται-απ' τους ίδιους τους θιασώτες της-ότι εδράζεται στις αναρχικές καταλήψεις. Σ' αυτές κρύβονται, σ' αυτές καταστρώνουν τις επιθέσεις τους, σ' αυτές καταφεύγουν. Οι τόνοι βενζίνης που χρησιμοποίησαν οι παρακρατικοί για να κάψουν τα πάντα στο πέρασμά τους επί μία εβδομάδα στα Δεκεμβριανά του 2008, προφανώς υπήρχαν μέσα στις καταλήψεις και τους κατειλημμένους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Εκεί όπου δεν τολμάει να εισέλθει το καθεστώς, λόγω 'ασύλου'.
Θέτουμε ορισμένα ερωτήματα που άπτονται της γενικότερης συζήτησης περί αναμόρφωσης του σωφρονιστικού συστήματος, είτε στο επίπεδο του ιδρυματισμού, είτε στην κοινωνία:
-Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο για έναν τρομοκράτη, εγκληματία, απαλλοτριωτή ή ναρκέμπορο απ' τις σχεδόν νόμιμες απ' το δημοκρατικό καθεστώς καταλήψεις; ΌΧΙ! Βλέπε Villa Amalias, κι αλλού.
-Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο για έναν τρομοκράτη, εγκληματία, απαλλοτριωτή ή ναρκέμπορο απ' τις σχεδόν κολλεγιακές πτέρυγες των φυλακών που χορηγούν άδειες σε τέτοιους αντικοινωνικούς τύπους; ΟΧΙ! Βλέπε Ξηρούς, Μαζιώτηδες και λοιπούς.
Ν' ανοίξουν περισσότερες φυλακές, ν' αυξηθούν τα μέτρα 'εντός κι εκτός', ν' ακυρωθούν οι άδειες των φυλακισμένων, να προσληφθούν περισσότεροι μπάτσοι; Να ποινικοποιηθούν οι καταλήψεις ή να γκρεμιστεί το προδοτικό καθεστώς της Δημοκρατίας που τις νομιμοποιεί έμμεσα και να πάψει αυτή η κοινωνία να είναι μία απέραντη φυλακή που προκαλεί θλίψη κι απογοήτευση-άνευ εθνικού οράματος-στους πολίτες της;
Έως τότε, εμείς λέμε το εξής: Τι να κάνετε σε περίπτωση φωτιάς; Αφήστε τη να κάψει! Αφήστε τη να κάψει! Let it burn...to the ground!
