Η φράση 'διαβολική αυτοκρατορία' εκστομίστηκε ως απάντηση στην Σοβιετική Ένωση το 1983 απ' τον τότε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών (40o) Ronald Reagan. Η φράση του προσυπέγραψε το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης λίγα χρόνια αργότερα. Οι Σοβιετικοί ηγέτες έγιναν έξαλλοι απ' τον προσβλητικό χαρακτηρισμό που τους αποδόθηκε απ' τις ΗΠΑ δια στόματος Reagan. Οι λόγοι του Reagan 'Διαβολική Αυτοκρατορία', 'Μηδενική Επιλογή' και 'Πόλεμος των Άστρων' αποτέλεσαν αιτίες κλιμάκωσης της ψυχροπολεμικής έντασης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Προηγουμένως, ο Reagan είχε περιγράψει τον ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο ως την άμεση προέκταση 'μίας παλιάς μάχης μεταξύ καλού και κακού', υποστηρίζοντας πως μία τέτοια εξέλιξη θα επέφερε την πυρηνική εξέλιξη και την πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, ώστε ν' αποφευχθεί μία παγκόσμια σύγκρουση. Ο ιθύνων νους πίσω απ' την εν λόγω φράση ήταν ο υπεύθυνος για τους λόγους που εκφωνούσε ο Reagan, ο Anthony R. Dolan. Ουσιαστικά η φράση αυτή δεν αποτέλεσε τίποτα άλλο από μία επανάληψη παρόμοιων διατυπώσεων κι απ' τους ίδιους τους Σοβιετικούς. Η φράση 'σκουπιδοντενεκές της ιστορίας' χρησιμοποιήθηκε εξίσου απ' τον Reagan, ώστε να περιγράψει την ιστορική αποτυχία του κομμουνισμού. Η φράση αυτή υπήρξε ένα δάνειο του μπολσεβίκου Leon Trotsky τον Νοέμβριο του 1917, οπόταν την εξαπέλυσε στους αντιπάλους του, τους Μενσεβίκους, υποστηρίζοντας πως ο κομμουνισμός ήταν το μέλλον. Η ειρωνεία ήταν ότι ο Trotsky εξορίστηκε απ' την Σοβιετική Ένωση και τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό απ' τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερκαντέρ. Αυτή η υπενθύμιση αφορά τον πλαστό διπολισμό μεταξύ Δύσης-Ανατολής, μεταξύ Ιμπεριαλισμού-Κομμουνισμού. Κατά τον ίδιο τρόπο που έως και σήμερα, ο κόσμος χωρίζεται σε ΄Φασίστες-Αντιφασίστες'. Όταν κατέρρευσε ο 'υπαρκτός σοσιαλισμός', ο καπιταλισμός ωρίμασε για τα καλά. Έκτοτε, η ανθρωπότητα βιώνει την ακραία διπολικότητα. Εξαθλίωση-Πλουτισμός.
Με τον όρο 'antifa' εννοούμε ένα παγκόσμιο ρεύμα επαγγελματιών 'αντιφασιστών' που αγωνιούν ως αστυνομικοί της σκέψης για την άνοδο του 'φασισμού'. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Υποκινούν και καθοδηγούν τις μάζες των απόκληρων του συστήματος κι όχι μόνο, εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους που ορίζονται πρώτα απ' το πολιτικό σύστημα κι έπειτα απ' τους ίδιους, ως 'φασίστες'. Ως τέτοιοι αναγνωρίζονται όλοι όσοι εναντιώνονται στο διεθνιστικό σύστημα. Σε πολλές περιπτώσεις, αν δεν αποτελεί τον κανόνα, οι αντιφασίστες προέρχονται οργανικά απ' την πλουτοκρατία. Ακόμα ευκολότερο είναι το έργο της στοχοποίησης των αντιπάλων τους, απ' την στιγμή που αντιμετωπίζουν ασύντακτα γκρουπούσκουλα με εθνικιστικό μανδύα.
Το έργο τους μοιάζει με αυτό των οργανωμένων οπαδών των ομάδων που 'ξεγυμνώνουν' τους αφελείς φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας πριν και μετά την λήξη ενός ντέρμπι. Οι μεν ως κυνηγοί αναζητούν τη λεία τους, οι δε κινούνται αμέριμνοι. Θύτες και θύματα, αν θέλουμε να αντιπαραβάλουμε τους ρόλους στους οποίους βρίσκονται την δεδομένη χρονική στιγμή ή και γενικά τόσο στη σκέψη όσο στην πράξη. Οι οργανωμένοι γνωρίζουν πώς, πού, ποιούς θα χτυπήσουν. Αντίθετα, οι αφελείς φίλαθλοι εμφορούνται από αμυντικά συναισθήματα, δεν υποψιάζονται τον δυνητικό κίνδυνο που διατρέχουν και τις περισσότερες φορές καταντούν εξιλαστήρια θύματα των αντιφασιστικών συμμοριών. Κι απ' το γεγονός αυτό εξάγονται σημαντικά συμπεράσματα. Οι αντιφασίστες ξεκινούν απ' την θέση της επίθεσης. Βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία. Απ' την άλλη, οι 'φασίστες' στοχοποιούνται λόγω της διαφορετικότητας τους, ξεκινούν από πολύ διαφορετική αφετηρία στην θεώρησή κι επιμέρους στην πρακτική τους. Επειδή ο Αδόλφος Χίτλερ δεν πρόκειται ν' αναστηθεί σύντομα κι ένας νέος δεν φαίνεται να έρχεται, προκύπτει εύλογα το ερώτημα: Ποιός είναι ο σκοπός τους; Γιατί πασχίζουν να κινητοποιήσουν τις μάζες εναντίον των 'φασιστών';
Η απάντηση είναι ότι κινούνται παράλληλα με το σύστημα, παριστάνοντας τους 'εχθρούς' του, ενώ το εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο. Αποτελούν την άλλη όψη του συστημικού νομίσματος. Κι αυτό οφείλεται στο ότι η πραγματική απειλή για τις επιδιώξεις του συστήματος προέρχεται απ' την πλευρά των 'φασιστών', παρά τους ισχυρισμούς των επαγγελματιών αντιφασιστών. Οι αντιφασίστες προέκυψαν ως φαινόμενο τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν στη δεκαετία του 1950. Τότε, το ΝΑΤΟ ήταν απασχολημένο με την κατάσταση που επικρατούσε στην Ιταλία, επιχειρώντας ν' ανασυγκροτήσει το φάντασμα του φασισμού μέσω της Gladio στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. Μετά τον Μάη στη Γαλλία του 1968 και το 'Θερμό Φθινόπωρο' στην Ιταλία του 1969, αποδείχτηκε πως ο κίνδυνος προερχόταν απ' την αριστερά. Το μαζικό κίνημα υποχωρούσε, ενώ η Φράξια Κόκκινος Στρατός στη διχοτομημένη Γερμανία κι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία κι οι Παλαιστίνιοι αντάρτες αποτελούσαν την πρωτοπορεία. Ακόμα και τότε δεν υπήρχε 'χώρος' για την συγκρότηση του μορφώματος των 'antifa'. Μπαίνοντας στη δεκαετία του 1990, με την ανάδυση του φαντάσματος του 'νεοναζισμού', άρχισε να στρώνεται το έδαφος για την εμφάνιση των 'antifa'.
Η κοινοβουλευτική αριστερά είχε εξημερωθεί κι είχε απολέσει-βάσει των επίσημων διακηρύξεων της-τις ένοπλες αναζητήσεις του παρελθόντος. Συνεπεία αυτού, το έδαφος για τους 'antifa' είχε στρωθεί, ώστε να παραστήσουν τους 'εχθρούς' του συστήματος. Εστιάστηκαν στην οικειοποίηση της νεανικής (υπο)κουλτούρας. Το Κεφάλαιο έχοντας αποκτήσει διεθνή κυριαρχία είχε ανάγκη από επαγγελματίες προπαγανδιστές, οι οποίοι θα διέδιδαν, ως η άλλη όψη του, την διεθνοποίηση. Μία διεθνοποίηση που θα ήταν πάνω απ' όλα οικονομική. Στην Ευρώπη, οι λεγόμενες 'κεντροαριστερές' κυβερνήσεις κατέστησαν κοινοτοπία, επιτελώντας μία σημαντική αποστολή για λογαριασμό του συστήματος. Την διάδοση του κοσμοπολίτικου πνεύματος και την διεθνή κερδοσκοπία-τοκογλυφία. Όπως συνέβη πίσω στη δεκαετία του 1930, έτσι και στον παρόντα χρόνο, οι 'φασίστες' αποτελούν την αντίθεση στο σύστημα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τόσο οι Συντηρητικοί όσο οι Ρεπουμπλικάνοι αποδεικνύονται προδότες, ενώ οι νέες γενιές των εθνικιστών τους θεωρούν απολύτως συνένοχους στο κατάντημα της χώρας τους κι όχι μόνο. Ωστόσο, ανοίγεται ο δρόμος και για τους 'antifa'. Το σύστημα θα στρατολογήσει τους υπερασπιστές του απ' τις γραμμές των 'antifa'. Είναι τα υποχείρια κι οι υπάλληλοί του. Το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να τσακίσει την αλληλεγγύη και την αλλοτινή ενότητα της εργατικής τάξης, έχει ανάγκη απ' την δημιουργία ενός πολυεθνικού προλεταριάτου. Πρόκειται για την στρατηγική της Βαβέλ. Οι 'antifa' αποτελούν την ελεγχόμενη κι ενορχηστρωμένη περιφρούρηση του συστήματος. Δεν είναι καν 'αριστεροί', όπως διατείνονται, αλλά εχθροί όλων των εργαζομένων. Κι όλα αυτά, ενόσω ο σοσιαλισμός αποκτάει την πραγματική του υπόσταση κι ουσία-γίνεται εθνικός-κι ο καπιταλισμός ξεμπροστιάζεται-γίνεται διεθνής.
Εμπρός συναγωνιστές, ήρθε το πλήρωμα του ιστορικού χρόνου, ώστε να επιφέρουμε το σπάσιμο του καθρέφτη στον οποίο απεικονίζονται οι δύο όψεις του ίδιου κτήνους. Χωρίς τον καθρέφτη, δεν υπάρχουν. Αντίθετα, υπάρχουμε μονάχα εμείς!
