Κυριευμένοι από ατόφιο μίσος για την Δημοκρατία και τα βαμπίρ της 'Κυβέρνησης του Βουνού' που καταδυναστεύουν την πατρίδα μας, θ' αποφύγουμε ν' αναφερθούμε στις 'καυτές' εξελίξεις των τελευταίων ημερών (ο κρότος που αποσιωπήθηκε απ' την πτώση Σαμαροβενιζέλων και των λοιπών τσάτσων τους και την απόλυτη έκθεση του 'πρώην αντιπολιτευτικού' ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Δίκην 'αντι-ανάλυσης'-'αντι-ευχών' παραθέτουμε ένα απόσπασμα, αφιερωμένο σ' όσους μπορούν να κατανοήσουν το βαθύτερο μήνυμα που αυτό πρεσβεύει. 'Φίλους' κι εχθρούς...
ΤΑ ΤΡΟΛ
Στην Αγγλία, μετά την έλευση του Χριστιανισμού, οι Βαλκυρίες (ή 'διαλέχτρες των σκοτωμένων' στα πεδία των μαχών) εκτοπίστηκαν στα χωριά και εκεί εκφυλίστηκαν σε μάγισσες· στις σκανδιναβικές χώρες οι γίγαντες των παγανιστικών μύθων, που ζούσαν στο Γιότουνχαϊμ και πολεμούσαν εναντίον του θεού Θώρ, συρρικνώθηκαν στα Τρολ. Στην κοσμογονία που εισάγει την αρχαία Έδδα διαβάζουμε ότι, στο Λυκόφως των Θεών, οι γίγαντες, που θα' χουν συμμαχήσει μ' έναν λύκο κι ένα φίδι, θα αναρριχηθούν στο ουράνιο τόξο Μπίφροστ που, όπως είναι φυσικό, θα σπάσει κάτω από το βάρος τους και θα καταστρέψει τον κόσμο. Τα Τρολ της λαϊκής φαντασίας είναι ηλίθια και κακά ξωτικά, που ζουν σε χαράδρες ή σ' ετοιμόρροπες καλύβες. Τρολ κάποιας περιωπής μπορούν να έχουν δύο ή και τρία κεφάλια.
Ο Ερρίκος Ίψεν, στο ονειρόδραμα του Πέερ Γκυντ (1867) τούς εξασφαλίζει την αθανασία. Ο Ίψεν χαρακτηρίζει τα Τρολ, πάνω απ' όλα, ως εθνικιστές. Πιστεύουν (ή πασχίζουν να πιστέψουν) ότι το αηδιαστικό αφέψημα που φτιάχνουν είναι νόστιμο και ότι οι τρώγλες τους είναι παλάτια. Προκειμένου ο Πέερ Γκυντ να μην βλέπει την αθλιότητα που τον περιβάλλει και την ασκήμια της πριγκίπισσας που πρόκειται να παντρευτεί, τα Τρολ προσφέρονται να του εξορύξουν τα μάτια.
(Χόρχε Λουϊς Μπόρχες, Το Βιβλίο των Φανταστικών Όντων)
ΥΓ1: Το απόσπασμα δεν έχει χαρακτήρα υπαινικτικό, αλλά αλληγορικό. Η φαντασία είναι η ρευστή-διάχυτη πραγματικότητα...
ΥΓ2: Σκατά στη Νέα Δημοκρατία / ΣΥΡΙΖΑ κι όλα τα πολιτικά πτώματα!
