Κάποιοι υποστηρίζουν πως για να πετύχουμε την επανάσταση, πρέπει να έχουμε τον διάολο μέσα μας. Κυριολεκτικά-μεταφορικά. Αν θεωρήσουμε πως ανήκουμε στο μέτωπο της ολικής ρήξης με το υπάρχον, οφείλουμε να πράξουμε αναλόγως. Να έχουμε κι εμείς το διάολο μέσα μας προκειμένου να τσακίσουμε τους εχθρούς μας. Κι αυτό όχι ως αντίδραση, αλλά ως εξωτερίκευση της πρακτικής εκδήλωσης του μαύρου που απλώνεται-χάνεται στο μαύρο. Για να νικήσουμε ή να εξομοιωθούμε με το σκοτάδι πρέπει να γίνουμε ένα μ' αυτό. Να το μιμηθούμε και να το αγαπήσουμε. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει η επίθεση του λευκού είναι η διάλυση του μαύρου κι η εξέλιξή του σε γκρίζο, κατατεθέν της απιστίας, το ουδέτερο, το φαιό, το σταχτί. Τα χρώματά μας είναι το άσπρο, το κόκκινο και το μαύρο. Όχι το γαλανόλευκο χρώματα των Βαυαρών και των Ισραηλινών. Κι επειδή η δική μας πατρίδα δεν είναι το μπουντρούμι της δημοκρατίας, αλλά το κελί της φυλάκισης του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι. Η αγνότητα, το αίμα κι ο θάνατος. Η αδικία του αγωνιστή. Η δίωξη για το πατριωτικό καθήκον. Στους αγωνιστές δεν χωρούν οι απομιμήσεις κι οι χλιαρότητες. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις περί ενότητας και συντροφικότητας. Έχουμε αποκόψει όλους τους δεσμούς με τη σήψη και την πολιτικάντικη-καιροσκοπική λογική-παραφροσύνη της κοινωνίας. Ο εκάστοτε πολιτικός 'χώρος' αποτελεί ένα απολίτικο περιφερόμενο κόπρανο της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να έχουμε καμία πολιτική συνάφεια με κανέναν τέτοιο 'χώρο' που ερμηνεύει την πραγματικότητα και πορεύεται με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και τον παλμό του κοινωνικού κοπαδιού. Ο πήχης των πολιτικών μας σταθερών είναι αξιακός και σε ό,τι τον αφορά δεν χωρούν εκπτώσεις. Ό,τι αφορά τις μάζες των χρήσιμων ηλιθίων δεν μπορεί ν' αφορά εμάς. Η μεταξύ μας διαφορά είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Η απόστασή μας χαώδης. Εμείς εναντίον τους κι εκείνοι εναντίον όσων οσμίζονται πως διάκεινται εναντίον τους. Εμείς από θέση, εκείνοι από αντίθεση στην δική μας θέση. Ας είναι έτσι.
Αντίθετα απ' τους εθνολακέδες των κομμάτων και των φασιστοχα(ζοχα)ρούμενων συναθροίσεων και τους αναρχοπατέρες των συνελεύσεων, δεν μας βαραίνει καμιά αλυσίδα υποκατάστασης του Κράτους κι επίδειξης της πολιτικής μας πραμάτειας στην αδιάφορη μάζα. Είναι κατανοητό πως κάποιοι (κι αυτοί προέρχονται απ' όλα τα στρατόπεδα) έχουν από καιρό επιλέξει να βαδίσουν μαζί με την κοινωνία και προκειμένου να το πετύχουν αυτό, έχουν επιστρατεύσει κάθε μέσο επιρροής, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες, αλλά σε καμία περίπτωση τη διάθεση της πλέμπας. Ας είμαστε ρεαλιστές κι όχι μυθοπλάστες. Οι μάζες δεν ακολουθούν σε βάθος χρόνου τους επαναστάτες. Οι μειοψηφίες εκτιμούν τους επαναστάτες. Οι μάζες ακολουθούν το μέλι. Οι μειοψηφίες εκτιμούν τις αξίες. Συνεπώς, η απέχθεια που αισθανόμαστε για τις μάζες είναι κεντρική στην θεώρησή μας.
Η συριζαϊκή (κατά το φαρισαϊκή) κοινωνία έχει γεμίσει από κοινωνικά ιατρεία, αυτοοργανωμένα μαθήματα, παιδικούς σταθμούς, καταλήψεις στέγης, ομαδικούς αυνανισμούς στην θέαση πολιτικών φίλμ, ελεύθερους κοινωνικούς χώρους κι αποστειρωμένα αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία. Αυτές είναι μερικές μονάχα απ' τις εκφάνσεις (των χρόνων των μνημονίων) της προσπάθειας για δημοσκοπική άνοδο και μεταρρύθμιση των ενδοεξουσιαστικών συσχετισμών. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει μετατρέψει την κοινωνία σ' ένα άσυλο-καραβάνι αλληλεγγύης. Η Νέα Μαοϊκή Δημοκρατία και το 'αθάνατο' (Μ) ΠΑ.ΣΟ.Κ έχουν μετατρέψει την κοινωνία σ' ένα 'εκσυγχρονιστικό' άσυλο πειραματόζωων. Όσο για το ΚΚΕ, ας είναι πάρα πολύ βαρύ το χώμα που το σκεπάζει. Η κοινωνία δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τους βρυκόλακες που ανοιγουκλείνουν το καπάκι της κάσας και το σκάνε για δαγκωματιές και λίγο αίμα. Ήδη προσπαθεί να συμβιβαστεί με την ιδέα των εξωγήινων ΑΝ.ΕΛ του Νες-Κουίκ. Πολλοί τους μπερδεύουν με τους 'ΕΛ' του Ανέστη Κεραμυδά. Ποιός ξέρει...
Η κοινωνία προκαλεί έμετο σε κάθε άνθρωπο που είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Κι η ειλικρίνεια είναι πάντοτε επαναστατική.Αποτελεί την κινητήριο δύναμη του αγωνιστή. Είναι το πάθος της αυτοθυσίας που οδηγεί τον αγωνιστή να παλέψει μέχρι τέλους και να εκτεθεί μπροστά στα αδιάφορα και κυνικά μάτια της κοινωνίας. Το εθνικιστικό αντάρτικο δεν συνδιαλέγεται με την κοινωνία, ούτε ενδιαφέρεται για τη γνώμη της, αλλά αντίθετα επιτίθεται στις απαξίες της. Πυρώνει με τις δικές του αξίες. Το εθνικιστικό αντάρτικο προκαλεί με κάθε του χτύπημα σύγχυση στους θιασώτες της δημοκρατίας, των αμφιθεατρικών παρεμβάσεων, των τηλεοπτικών μαϊντανών των πάνελ και των ερμαφρόδιτων δημοσιογραφίσκων. Η κριτική στα φαντάσματα του υπάρχοντος, το Κράτος, την Κοινωνία, την Ηθική και τη Δημοκρατία ούτε από αυτοοργανωμένα εργαστήρια βιτρό έχει ανάγκη, ούτε από τη συμπάθεια του βάλτου. Υπάρχει και πραγματώνεται στο εδώ και το τώρα κι εκφράζεται πολύμορφα και προ πάντων επιθετικά. Κι είναι ακριβώς αυτή η γνήσια έκφραση που ανατρέπει τους σχεδιασμούς των αρλεκίνων και προκαλεί τις επακόλουθες εναντίον της επιθέσεις.
'Πρέπει να ληφθεί υπόψη τούτος ο περιορισµός: Ότι πρόκειται να πώ, δεν αφορά στο συνηθισµένο άνθρωπο των ηµερών µας! Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που ενώ έχει εµπλακεί µε το σηµερινό κόσµο, ακόµη και στα πιό προβληµατικά και παροξυσµικά σηµεία του, ενδόµυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσµο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του ν’ ανήκει σε µια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του', Ιούλιος Έβολα, 'Ιππεύοντας την τίγρη', 1961.
Ο Έβολα ορίζει το status quo των επαναστατικών μειοψηφιών, την επιβλητική τερατογέννηση της εκάστοτε εποχής. Το σφάλµα δεν είναι οι µάζες, αλλά εµείς οι ίδιοι που τις αναγάγουμε στο ρόλο του διαμορφωτή της ιστορίας. Πόσο µακάριοι και καταραµένοι είναι όσοι µπόρεσαν να δουν µέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, να δουν την γύμνια της και να δράσουν αναλόγως, εναντίον της κοινωνίας σ' έναν αόρατο πόλεμο με την ίδια τους την ύπαρξη. Η άρνηση του αντάρτικου είναι τόσο έντονη και ψυχοφθόρα που αφήνει όποιον μετέχει σ' αυτό βυθισµένο σε µία τραγικότητα που καθιστά τον ριζοσπαστικό εθνικισμό όχι απλώς εύηχες λέξεις στοιβασμένες σ' ένα κωλόχαρτο, αλλά ειλικρινές βίωµα, ωμό κοµµάτι που συνδέθηκε εντός του καθενός µε εσώτερες τάσεις που ίσως προϋπήρχαν και δεν αποτυπώνονται πλέον σηµειολογικά ή µεταφορικά στα πλαίσια µιας θεώρησης, αλλά µετατρέπονται σε αδιάσπαστο σώµα απ’ το σώµα του υποκειµένου, όπως είναι η αντικοινωνική θέση και στάση κι ο λυρικός πεσσιµισµός. Πρόκειται για ένα ταξίδι στα όρια των αντοχών του ίδιου του υποκειμένου, η προσέγγιση της απόλυτης υπαρξιακής πρόκλησης κι η συνεπακόλουθη πτώση που έρχεται όταν η άρνηση φτάσει να ξεσκίσει κάθε απολιτικό σπέρµα και σχεδιασµό εντός του καθενός, κάθε ψήγµα προοπτικής και σκοπού. Το δίκοπο μαχαίρι της συνείδησης ψιλοκόβει με μίσος ό,τι σχεδίασαν χωρίς εσάς, αλλά για εσάς. Στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, η κραυγή του λύκου απ' την υψηλότερη κορυφή της άρνησης σπάει εκκωφαντικά τη γαλήνη του κοπαδιού στον κάμπο. Μη βιαστείτε να εφησυχαστείτε, η κραυγή δεν ήταν απλώς μια αναλαμπή ζωής μέσα στην ησυχία της σήψης. Οι λύκοι ενεδρεύουν προκειμένου να ξεσκίσουν βρώμικες σάρκες.
Το εθνικιστικό αντάρτικο σημαίνει το σπάσιμο κάθε αλυσίδας και την αρχή ενός παθιασμένου ταξιδιού στις παρθένες κοιλάδες του ενστίκτου και της καταστροφής. Είναι αυτό που ενσαρκώνει την πιο παθιασμένη κραυγή και την πιο ψυχρή ειλικρίνεια του εξεγερμένου, του προσώπου που δε φέρει την άρνηση, αλλά την ενσαρκώνει, την κάνει κτήμα του κι ορμάει με το μαχαίρι στα δόντια ενάντια σε κάθε φάντασμα, ενάντια σε κάθε φενάκη. Ο ριζοσπαστισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι προκατασκευασμένο εγχειρίδιο ζωής. Είναι η επίθεση ενάντια στην δογματική ιδεολογία, σε κάθε δογματισμό και προκαθορισμένο ραντεβού με την αιτιοκρατία. Πόσοι και πόσοι στην ιστορία δεν αγκάλιασαν τη φωτιά και συνωμότησαν ενάντια στο υπάρχον; Πόσοι και πόσοι δεν έμπηξαν το μαχαίρι σε κάθε φάντασμα, όσο ιερό κι όσιο κι αν φάνταζε ή παρουσιαζόταν, όσο απειλητικό κι αν φαινόταν στους περισσότερους το δίπλωμα κι ο σπασμός του. Η ιστορία δεν είναι προκαθορισμένη. Στη θέση μιας μοιρολατρικής ιστορικής αιτιοκρατίας, αντιτάσσουμε την πορεία προς το άγνωστο, το βίαιο και παθιασμένο ταξίδι προς το τίποτα. Η βία κι η δύναμη κινούν τους τροχούς της ιστορικής εξέλιξης, όχι οι μάζες κι οι τάξεις των προκαθορισμένων σχέσεων. Με λίγα λόγια ο πόλεμος που αναμειγνύει τα πάντα και τους πάντες στο χωνευτήρι του. Το βλέμμα μας δεν είναι στραμμένο σε δανεικά όνειρα και μετεπαναστατικούς παραδείσους. Με απέχθεια σας αφήνουμε να ονειρευτείτε τις αστικές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ουτοπίες, Εμείς πορευόμαστε προς το απόλυτο τίποτα, όχι περιτρυγιρισμένοι από δειλά σκουπίδια και ψευτονοικοκυραίους, αλλά απ' την εθνικιστική οργή και τη μανιασμένη λύσσα της ιερής καταστροφής. Κρατήστε τις σβάστικες σας, κι ακόμα περισσότερο τον φετιχισμό σας, δεν διεκδικήσαμε τίποτα ποτέ απ' τον κόσμο σας. Κρατήστε ακόμα πιο σφιχτά τη δημοκρατία σας, την υποταγή σας στους νόμους και τις μαζικές οργανώσεις και τις δομές που αρμόζουν σε άχαρους πατατοφάγους. Οι ριζοσπάστες δεν συνδιαλέγονται με τους αδύναμους και τους δογματικούς. Στις δικές μας θάλασσες, οι τρικυμίες είναι αυτές που κάνουν το ταξίδι να μοιάζει ατέλειωτο και την ελπίδα να μοιάζει άγονη στεριά. Κρατήστε σφιχτά και τα κομματικά σημαιάκια σας. Πολύχρωμα καθώς είναι δεν ήταν ποτέ και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ οι δικές μας σημαίες. Εμείς υψώνουμε κατάμαυρη σημαία και χτυπάμε τον κρατισμό έως ότου του σπάσουμε όλα τα πλευρά, δυναμώνοντας το στρατιωτικό βήμα μας στη γη. Πατάμε γερά στη γη, πετάμε αντιληπτικά στον ουρανό. Βυθιζόμαστε πνευματικά στη θάλασσα. Παλεύουμε σ' όλες τις διαστάσεις με όπλο την φωτιά που θα καίει για πάντα, για εμάς και για εσάς.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πέρα απ' τα κλειστά άτυπα δίκτυα ώστε να διασφαλιστεί η μυστικότητα των εγχειρημάτων και η αποτελεσματικότητα των δράσεων, απ' την πιο απλή έως την πιο σύνθετη. Οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση δεν μπορεί παρά να δρα υπό το φόβο της παρείσφρησης σ' αυτή μπάτσων και ασφαλιτών κι ως εκ τούτου κάθε δράση της θα είναι δυνάμει ελεγχόμενη απ' το Κράτος. Η χειραγώγηση είναι για τους χειραγωγημένους. Είναι ξεκάθαρο πως η δική μας δράση, η ριζοσπαστική εθνικιστική δράση υφίσταται την πολεμική τόσο απ' τις αντιθέσεις μιας τέτοιας οργάνωσης εξαιτίας της πολυμορφικότητας αυτού που ανόητα ονομάζεται 'χώρος' (διότι 'χώρος' δεν υπάρχει), αλλά κι απ' τη διαρκή επιτήρηση των εξουσιαστών. 2 εχθροί στην ατιμία του ενός. Ο καταλληλότερος τρόπος άτυπης οργάνωσης είναι οι κλειστές, άτυπες ομάδες που αναπτύσσονται μεταξύ ατόμων με τις ίδιες ακριβώς επιδιώξεις γύρω από ένα συγκεκριμένο ζήτημα και παύουν όταν τα μέλη τους το αποφασίσουν, χωρίς δεσμεύσεις και μανιφέστα, χωρίς αλλοτρίωση του προσώπου απ' το μέσο ή την αντιπροσώπευση. Τασσόμαστε εναντίον κάθε μορφής οργάνωσης, που καπηλεύεται μία γόνιμη πολιτική αντίληψη, μετατρέποντάς τη σε κοινωνικό αλκοόλ. Υπάρχει ένας εθνικισμός. Αυτός των μαχόμενων εθνικολαϊκών δυνάμεων. Άλλος κανένας.
Εδώ, χθες, σήμερα, αύριο και πάντοτε, οπλισμένοι με μίσος και θέληση για καταστροφή, έτοιμοι να συμμετάσχουμε στον προαιώνιο χορό του ολέθρου και της διαρκούς εθνικιστικής εξέγερσης. Έτοιμοι να πραγματώσουμε κάθε συνωμοτική σκέψη μας. Είμαστε οι προάγγελοι του ολέθρου και της φωτιάς. Κι είμαστε εδώ, θα παραμείνουμε εδώ, είτε σας αρέσει είτε όχι. Γι' αυτό υπάρχουμε. Να νερώνουμε το κρασί σας, να πικράνουμε κάθε γεύση σας, να χαλάσουμε κάθε γιορτή σας. Στο γκρέμισμα των 'καταφάσεων' σας, υψώνονται οι δικές μας αρνήσεις. Με το λιώσιμο των πάγων, η αρνητικότητα μετατρέπεται σε θετικότητα. Η θέληση είναι φωτιά.
